[RPG] Geen weg meer terug [10] - Forum spelletjes

Nummer 1: Blub.
Nummer 2: Blub.
Nummer 3: Blub.
Nummer 4: Blub.
Nummer 5: Blub.
Nummer 6; Blub.
Nummer 7; Blub.
Nummer 8; Blub.
Nummer 9; Blub.

Joinen maar geen idee wat RPG's zijn?
Kijk hier!
Inspringen altijd mogelijk. Vraag maar een samenvatting aan mij en ik zal je helpen met in het verhaal komen (;
Het verhaal
Het gaat over een stel kinderen die om de een of andere reden in een verlaten villa in het bos komen. Denk aan weddenschap, weggelopen, verdwaald etc. De villa is enorm, heeft alles wat je maar wensen kan, ookal is het stoffig en wat oud. Maar wat ze niet weten is dat de villa die zo verlaten lijkt al bewoond is, niet door mensen of dieren. Door vampiers. Twee sorten nog wel, de slechte kennen geen medeleven en drinken van alles en iedereen en houden zich vaak niet in, de 'goede' doen het zo lang mogelijk met dierenbloed, maar moeten af en toe ook dat van een mens. Ze nemen dan zo min mogelijk en doen de mensen verder niks. Die twee soorten vampiers haten elkaar, obviously.
Dan nu het grootste probleem, als een mens eenmaal binnen de poorten die rond de villa staan stapt, kan die niet meer terug. Enkel vampiers kunnen naar binnen en naar buiten. Overleven ze het?

Rollen - Het waren er meer maar bon ;p
Normale tiener: Dewi - Candy - Timothy - JamieGoede vampier: Elif - Gawyn - Lew - Odile - Yue
Slechte vampier: Faith - Savoy
Vampierjagers: Ask (Damiën) - Chase (James)

Weetjes over vampiers
- Ze kunnen in het daglicht, maar niet de hele dag. Eerst gaat het jeuken als ze te lang zien en dan pijn doen, als ze dan nog te lang blijven is er logisch wat er gebeurt.
- Als een vampier van een mens drinkt wordt dat mens geen vampier, dat gebeurt pas als een vampier gif 'inspuit'
- Een vampier die een mens ook tot nachtwezen maakt creëert als het ware een band en is eigenlijk verplicht die persoon te begeleiden in het begin.
- Vampier worden is een zeer pijnlijk proces.
- Als vampiers elkaar écht mogen drinken ze elkaars bloed zodat ze een sorot band krijgen ^^
- Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen en al hun zintuigen zijn ook sterk ontwikkeld.
- Vampiers kunnen sluipen zonder geluid te maken en kunnen haast opgaan in de schaduwen.
- Vampiers hebben geen eten/drinken nodig, ookal kunnen ze het wel eten.
- Vampiers hebben bijna geen slaap nodig.
- En als laatst; Elke vampier heeft een soort kleine gave, geen vuursturen of iets dergelijks maar denk aan gedachten lezen. Hier een

lijstje met ideeën.
Gedachten lezen door op persoon te concentreren of door aanraking
Iemands hele verleden zien door simpele aanraking
Persoon pijnigen als je wilt door enkel te kijken
Dingen verplaatsen zonder aan te raken
Hypnose
Iemand in slaap kunnen laten vallen
Zelf kunenn beslissen hoe je eruit ziet
Ogen verkleuren naar je emotie
Gedachten kunnen 'verzenden'
Als iemand slaapt en je raakt die persoon aan kan je droom meekijken
Dromen manipuleren
Genezen
Emoties aanvoelen
Weten of iemand de waarheid spreekt
Visioenen
En ga zo maar door.

HAVE FUN :'D

[ bericht aangepast op 28 april 2011 - 16:09 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Haha, nu kunnen mijn evil/perverse gedachtes er uit, sorry daarvoor.:'D
Slaap lekker en nog succes met school!

everything, in time

Odile - Goede vampier.

"Chase, ik denk, nee weet, dat we onze vriend Lew voor het gezicht van Odile een kopje kleiner moeten maken." Nauwelijks in staat de oogleden te openen, hoor ik een bekende stem. Een overweldigende koppijn en een akelig stekende pijn in mijn borst maken het me haast onmogelijk om te ademen. Ik wil me omdraaien, maar bedenk me als de touwen in mijn polsen snijden. Alles komt weer terug en ik besef dat ik weer op aarde ben. Nog steeds vastgebonden en nog steeds vies. Mijn ademhaling wordt steeds moeilijker en nu pas lijkt het tot me door te dringen wat hij zojuist zei. Langzaam draai ik het hoofd, zodat ik de jongen in het zicht heb, die koortsachtig naar iets zoekt. Mijn oogleden zakken weer dicht en ik doe mijn uiterste best om wakker te blijven. Waarvoor? vraag ik me af. Ik wil weg van hier. Ik heb zo'n pijn, zo'n pijn. Pas na een tijdje besef ik dat ik de ogen half open heb. Ze gaan hem vermoorden. Er glijdt een traan naar beneden. Ze gaan hem vermoorden en ik kan niks doen! Te moe, te zwak. Te veel pijn. Alsjeblieft, geef me een deken. Ik hef het hoofd en kijk Lew recht in de ogen aan. Ik knipper de tranen weg om hem helder te kunnen zien. De tranen in zijn ogen doen me nog veel meer pijn dan wat ik heb moeten doormaken. Ik zie verslagenheid, wanhoop. Ik wil dat hij het weet, voor ze ons afmaken. Ik open mijn mond om te praten, maar er komt niks uit. Dus fluister ik.
'Ik hou van je. Niet huilen..' Ik begin te hoesten, wat nagenoeg onmogelijk is door de pijn in mijn borst. Ik hijg om bij te komen. 'Ik ben oké.' Hoe ik nu nog in staat ben me groot proberen te houden weet ik zelf niet. Ik wil niet dat hij huilt om mij. Mijn hoofd zakt weer op de tafel en het beeld wordt weer wazig. Ik zie slechts vage schimmen en hoor geen duidelijke stemmen meer. Te zwak.
"Wakker worden, aanstelster. Ik weet dat je het lekker vond. Nu is het jouw beurt om toe te kijken."
Een tik tegen mijn wang. Een bekende geur. Ik open de ogen weer met moeite en kijk recht in die van James. Chase. En in plaats van angst voel ik alleen nog woede. Pure, blinde woede. 'Vijftig jaar,' fluister ik vol nijd. 'Vijftig jaar heeft het geduurd. Vijftig jaar angst!' Opnieuw wringt de hoest zich naar buiten. Die klootzak weet niet waar ik het over heb. Hoe zou hij het ook kunnen weten? En als hij het wist, zou hij me in het gezicht uitlachen. Dus hou ik mijn kop nu.
'Je kan hem nooit van me afnemen. Niemand kan dat,' fluister ik. Want de herinneringen zullen blijven. Een niet te stoppen woedevlaag neemt alles in mijn lijf over, waardoor ik de pijn vergeet. Ik ruk woest aan de touwen en schreeuw met een rauwe, schorre stem uit het diepst van mijn ziel: 'Ik ben niet bang voor je!' En ik spuug in zijn gezicht. 'Ik wil een deken,' voeg ik fluisterend, maar niet met minder haat toe, aangezien mijn stem het nu echt heeft opgegeven.

[ bericht aangepast op 25 mei 2011 - 12:46 ]

No growth of the heart is ever a waste

Oh fack ik mag weer gaan aanpassen . Effe teruglezen.
& Goodnight!

No growth of the heart is ever a waste

Ze leeft nog! Een ongepast gevoel van opluchting spoelde door hem heen. Plots leken James -of Chase- en die andere, die opgingen in hun gelul over martelen, doden en andere van die plezierigheden, volledig onbelangrijk en focuste hij zijn aandacht compleet op Odile. Ze bewoog zwakjes, leek wat moeite hebben met bij te komen, maar ving toch zijn blik. Haar ogen stond vochtig en vielen soms weer terug toe, waar Lew uit opmaakte dat ze of enorm moe was, of verging van de pijn. Of beide, wat eigenlijk nog het meest waarschijnlijk leek. Op de achtergrond hoorde Lew één van hen zeggen dat ze hem af moesten maken, en Odile het laten aanzien, maar dat ging verloren bij het heldere grijs van Odile's ogen. Hij merkte dat ze het ook wist. Ze zouden hier niet levend uit raken. Dan probeerde ze wat te zeggen, wat uiteindelijk maar heel stil en moeizaam lukt. 'Ik hou van je. Niet huilen..' Hij glimlachte zwakjes, waardoor er nog een traan uit zijn oog sijpelde. Net toen hij wilde antwoorden, draafde James weer ten tonele. 'Wakker worden, aanstelster. Ik weet dat je het lekker vond. Nu is het jouw beurt om toe te kijken.' Gewoon zijn stemgeluid was genoeg om Lew te doen kokhalsen. Hij hoorde hoe Odile hem vervloekte en moest onwillekeurig grijnzen. Haar woede was duidelijk voelbaar en ze sprak met zoveel pit dat Lew er kippenvel van kreeg. Op een vreemde manier voelde hij zich trots toen hij haar woorden aanhoorde. 'That's my girl,' bracht hij dan met een flauw lachje uit, hoewel hij hoorde dat haar stem weggevallen was. James leek nogal verbouwereerd door Odiles expliciete eis naar een deken. Snel maakte Lew gebruik van de stilte. Hoe kon hij dat immers onbeantwoord laten? 'Ik hou ook van jou... Zo heel erg veel,'

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

Heel even vergat ik de situatie, verdween mijn pijn en het feit dat ik vastgebonden lag. Heel even was ik vrij en dat alleen door zijn woorden. Ze maken het waard om voor te sterven. Ik heb al die jaren ongelijk gehad wanneer ik zei dat vampiers niets om voor te leven of te sterven hadden.
'Ben je doof, vuile hond. Geef me een deken,' sis ik naar James. Ik weet dat ik dood ga en dat besef maakt me tegelijkertijd enorm treurig en rustig. Alsof alle last van de wereld van me afglijdt. Ik had zo graag nog meer tijd met Lew door willen brengen, hem laten zien wat de woorden die ik zojuist zei voor me betekenen. Ik heb nog nooit tegen iemand, op mijn moeder na toen ik een kind was, verteld dat ik van hem hield. Maar ik wil deze wereld niet verlaten zonder dat ik het heb gezegd. Opnieuw begin ik te kuchen. Ik heb het ongelofelijk koud en de bonkende koppijn houdt maar aan. Over de rest van mijn lijf nog niet gesproken. Het meest onmenselijke wat James had kunnen doen was Lew hierin betrekken. En ik zweer plechtig dat als ik hier ooit levend vandaan kom, als de kans om te ontsnappen zich ooit voordoet, dat hij hiervoor gaat boeten met zijn leven. Ik heb geen traan meer over om te huilen, maar ik ben zo diep kwaad van binnen dat niemand me zal tegenhouden om hem af te slachten als een wild dier als ik tegenover hem sta. En dan toon ik geen genade. Net zoals de vorige keer. Die gedachte maakt me sterk in deze verachtelijke situatie. Sterker dan ik de vorige keer ben geweest. Mijn ogen glijden de ruimte door, op zoek naar ontsnappingsmogelijkheden. Ik bedenk me dat mijn mes nog in mijn broekzak zit, maar daar kan ik niet bij. Ik moet herstellen en geduld hebben. En hopen dat ze hem niet eerst afmaken. Nu spijt het me bitter dat ik nooit achter die ree ben aan gegaan aangezien ik een extra buffer hard nodig heb nu. Ik bal mijn vuisten, die nog steeds vastgebonden zijn. Die twee weten niet wat ze zich op de hals hebben gehaald. Deze vampier is kwaad. Heel kwaad. And for their sake hoop ik dat ze dat beseffen en me snel om zeep helpen, want ik ga ze zo veel pijn bezorgen dat ze wensen dat ze nooit mijn pad hadden gekruist. Ik merk dat James' aandacht nu even op Lew gevestigd is en hij beseft niet dat hij te dicht bij mij staat. Ik grijp de kans en haal zo hard ik kan uit met mijn elleboog. Een voltreffer, want ik raak zijn zij, waardoor hij ineen krimpt en haast jankt van de pijn. Ik grijns duivels. Zoals ik al zei: ik ben niet bang. Voor hem niet en voor de duivel niet.

[ bericht aangepast op 25 mei 2011 - 20:19 ]

No growth of the heart is ever a waste

Chase - Vampierjager.

Wanneer ze in mijn gezicht spuugt na haar flinke uitbarsting, veeg ik het gore spul langzaam van mijn gezicht af. Mijn gezicht trekt wit weg van woede. Dat meisje vraagt er gewoon om. Volgens mij wil ze dood, nou, dat kan dan geregeld worden. Als het een mens was, had ik haar nu bij de keel gegrepen. Maar helaas, dat zal bij Odile geen enkele zin hebben.
'Je krijgt geen deken,' antwoordde ik zo rustig dat het bijna eng was, omdat je de woede nog wel kon horen. Ik ademde een paar keer diep in, maar het hielp niet. NIEMAND tuft in mijn gezicht. Als ze dan heel onbeschoft nog eens om een deken durft te vragen, is het genoeg. Dan maar niet wachten, Lew gaat er voor haar ogen aan en daarna volgt zij zelf. Of niet, dan moet ze nog meer in kwelling leven en kan ik haar nog een paar keer hard neuken. Ja, Lew gaat er aan en ik hou haar nog hier. Dat is het plan. Even grijns ik naar Lew, terwijl ik al helemaal voor me zie hoe het zal gaan. Bloed zal gieten.
Plots schiet er een flinke pijn in mijn zij, ik schreeuw het uit, krimp ineen en vervloek Odile. 'Jij lelijk wicht!' Faaaaack, de pijn. Raap jezelf bij elkaar, Chase, je hebt een vampier te vermoorden. Terwijl ik nog wat krom sta, draai ik me om naar Odile. 'Fijn, jij hebt er zojuist voor gezorgd dat je vriendje dit avontuur niet zal overleven, jouw schuld.'

Ik moet toch echt even wachten op Winchesters!

everything, in time

Odile - Goede vampier.

Een ijzingwekkende schok gaat door me heen als James zich omdraait. Ik zie zijn lippen bewegen maar de woorden dringen slechts vaag tot me door. Tot ik 'je vriendje' en 'niet zal overleven' opvang. Ik heb ogenblikkelijk spijt van wat ik heb gedaan en mijn ogen kruisen die van Lew. De angst gaat gepaard met woede en machteloosheid. De drang naar wraak die eerder door mijn lijf vlamde als een aangewakkerd vuur is op slag verdwenen.
'Lew heeft gelijk,' fluister ik terwijl ik glazig vooruit kijk. Beelden van mijn verleden spelen zich voor mijn ogen af, inclusief die nacht met Kazinsky. Vergeleken met waar ik nu door ga is het niks. Nu is er iemand bij betrokken waar ik om geef en ik heb nu zijn doodsvonnis getekend. Ik gooi een laatste redmiddel in de strijd. Ik weet dat Lew er beter aan toe is dan ik en nu James op zoek is naar één of ander martelwerktuig gebaar ik met mijn ogen naar mijn broek, die hulpeloos op de grond ligt. Ik hoop dat hij begrijpt dat daar mijn mes in zit en als hij daar met zijn benen bij kan, is het een kwestie van tijd voor hij zich op de één of andere manier kan bevrijden. Hij zit dan misschien vast met ketens, diezelfde ketens zijn wel bevestigd aan een houten vloer en mijn mes is zo scherp dat het met kracht mogelijk is om de vloer los te snijden. Ik moet de aandacht op mij houden, ook al betekent het dat ik dit niet ga overleven. Langzaam glijdt er een traan naar beneden. Ik weet precies hoe ik zijn gefrustreerde ziel vol haat kan raken. 'Hij heeft gelijk. Je bent inderdaad een lafaard,' vervolg ik fluisterend. 'Een zwakke hond, een vieze mislukkeling. Een ziek insect. Je ouders moeten je hebben gedumpt zodra ze zo'n mormel van een baby als jij zagen. Jij bent het leven niet waard, je bent het niet waard om uit je moeders baarmoeder geperst te worden! Je denkt dat je me pijn kan doen he? Je denkt dat je de baas bent, he? Zielig ventje. Je bent helemaal niks voor mij. Kom eens dichterbij, dan geef ik je er nog één. Wil je echt pijn voelen?' Ik schraap mijn keel om er het laatste beetje kracht uit te halen. Ik dwing mijn stem om mee te geven. 'Nou? Wil je echt pijn voelen, vuile klerehond die je bent! Kom hier dan! Je bent godverdomme helemaal niks! Ik hoop dat je mama en papa dansen op je verrotte grafsteen, achterlijk, miezerig mormel!' Ik zie hem me aankijken en zijn woede groeit. Ik weet niet wat hij gaat doen, maar ik besef dat ik hem echt kwaad heb gemaakt. Ik heb tijd nodig om op adem te komen van mijn schreeuw. Ik hap naar adem en praat nu langzamer, hopend dat Lew de kans grijpt om mijn broek te pakken te krijgen.
'Weet je wat ik met je ga doen als ik hieruit ben?' fluister ik met een valse grijns. 'Ik rijt je buik open met mijn nagels en ik trek je ingewanden eruit, heel.. langzaam. En ik zorg ervoor dat je alles ziet. Ik begin met je darm en vervolgens pak ik je nieren. Ik hoop dat je lang genoeg leeft, want ik ben nog lang niet klaar met je. Dan pak ik je lever en als je dan nog leeft ram ik mijn nagels door dat miezerige geslacht van je en je zal zo hard schreeuwen van de pijn dat je wenst dat ik je vermoord. Maar dat zal ik niet doen. Jouw bloed is het niet waard om opgezogen te worden. Ik zal zout in de wonden gooien. Ik zal je overgieten met benzine en je levend laten verbranden. Dat is wat ik met je ga doen.' Inmiddels heb ik James zijn aandacht op mij weten te vestigen en ik hoop dat Lew deze kans heeft aangegrepen en mijn mes nu inmiddels in handen heeft. Om James nog wat kwader te maken zet ik weer mijn mond open. 'Geef me nu godverdomme mijn deken, achterlijk scharminkel. Ik heb niet de hele dag de tijd. Deze moordenaar heeft zaken te doen!' Er schiet me nog wat te binnen. 'En ik heb dorst dus zoek een mens voor me dat ik kan leegzuigen! Waar is die gastvrijheid gebleven? Hé! Ben je doof? Ga een mens voor me halen, nú! En geef me mijn deken! Of wil je soms nog een knal in je buik? Geloof me, dat is nog niks!' Hij ziet witheet van woede en ik zie haast letterlijk in zijn ogen dat hij niet snapt dat ik nu nog zo'n grote bek kan hebben. Eigenlijk snap ik het zelf ook niet, maar ik heb niks meer te verliezen. Hij heeft me alles al afgenomen, het enige waar ik voor vecht is degene om wie ik geef, van wie ik hou.

[ bericht aangepast op 25 mei 2011 - 21:23 ]

No growth of the heart is ever a waste

Mijn iPod is net overleden mijn halve scherm is wit :0

Ash

Even kijk ik verbijsterd naar Odile 'kut je bent hier aan het doodgaan' de woorden komen traag uit mijnn mond en even slik ik 'en je scheld je ontvoerder slash moordenaar uit dat jonge dame is niet het beste dat je kan doen' mompel ik er zachtjes achteraan. Wat traag sta ik om en loop langzaam naar de keuken, als eerste kom ik langs de vriezer die ik met een korte ruk opentrek. Meteen glijd me hand naar de eerste laden ik schuif hem open en haal er een koelzak (hoe heet dat haha) uit, zonder te kijken gooi ik hem naar achter. Hopend dat Chase hem vangt 'there you go' schreeuw ik erbij, hoewel mijn neus nog steeds brandt alsde pest verschijnt er een kleine glimlach op me gezicht. Ik sluit de vriezer weer en loop verder naar debplaats dat Chase zei dat de verbanddoos lag, ik schuif een paar borden opzij en hAal dan de kleine witte kist vanaf de bovenste plank. Weer traag loop ik terug naar de stoel en zet de verbanddoos op mijn schoot 'Chase, deze dame doet uitermatig brutaal. In hemelsnaam snij haar arm open ofzo'

Trust me. I'm the doctor

James begon weer te leuteren over hoe hij hem zou afmaken, waardoor Lew bijna met zijn ogen draaide. Odile daarentegen hield meteen haar mond en haar ogen, toen die de zijne kruisten, straalden één en al wanhoop uit. Ze richtte haar hoofd opnieuw naar James. ‘Lew heeft gelijk,' Verward fronste hij zijn wenkbrauwen. Waar was ze mee bezig? Dadelijk haalde ze zich James’ toorn op de hals en op dit moment was dat alles behalve bevorderlijk, aangezien die kloot alle macht had. Toen merkte hij dat ze hem dwingend aan staarde en haar blik versleepte naar de gescheurde broek die een eindje bij hem vandaan lag. Wat wilde ze van hem? Haar ogen schoten opnieuw naar het miezerige hoopje stof dat James van haar lijf had getrokken. Plots viel zijn nikkel. Odile ging nooit ergens onbewapend heen. Hij knikte zacht ten teken dat hij het begrepen had, al was hij niet zeker of ze dat had gezien, en beet zacht op zijn lip. Het zou uiterste concentratie vergen om dat ding zonder op te vallen bij hem te slepen, aangezien de kettingen bij de minste bewegingen een ijselijk gerammel uitslaakten. Om nog maar te zwijgen van het feit dat zijn armen aan beton vast zaten en hij dus alles met zijn voeten zou moeten flikken. Met veel moeite probeerde hij zijn lichaam zo lang mogelijk te rekken terwijl hij de kettingen met zijn gewicht het zwijgen oplegde. Op de achtergrond hoorde hij hoe Odile de ene belediging na de andere naar James’ hoofd katapulteerde. Maar te hopen dat die prutser een eergevoel had en zou reageren op haar gepraat. Op dit moment leek hij nog niks door te hebben, maar zowel Lew als Odile wisten dat dat razendsnel om kon slaan. Na een tijd lang met zijn voeten naar de broek te tasten, wist hij het ding tussen twee voeten te klemmen. Triomfantelijk haalde hij zijn buit in en bracht zijn benen dan zover mogelijk omhoog, zodat zijn lichaam geplooid was en zijn volledige gewicht op zijn polsen gecentreerd was. Het ijzer beet hard in zijn vlees, maar uiteindelijk wist hij toch met veel gekoter het mes in haar broek te vinden. Meteen haalde hij zijn handen open aan het lemmet, waardoor hij zich realiseerde dat Odile haar messen steeds in vlijmscherpe conditie hield. Voorzichtig liet hij zijn onderlichaam weer zakken en lanceerde de broek met zijn voeten opnieuw een eindje weg zodat James niet achterdochtig zou worden. Even wist Lew niet wat hij het mes moest doen, aangezien er geen kans was dat hij nu één van de kettingen los zou kunnen krijgen zonder dat één van die struisvogelhoofden iets in de mot zou krijgen. Uiteindelijk liet hij het mes in zijn mouw zakken, waar het automatisch in zijn onderarm sneed. Nu maar hopen dat Chase/James niet zo laf zou zijn om hem af te maken terwijl hij tegen de muur gespijkerd hing. Hij ging er half en half van uit dat de eikel wel één of ander ritueel voorbereid had, zo ziek was hij wel. Bovendien zou hij hem niet naar de andere kant kunnen sturen zonder vuur te gebruiken – behalve als hij één van zijn heksentrucjes gebruikte dan. Een beladen zucht ontsnapte aan zijn lippen. Het hele plan was op risico’s en aannemingen gebaseerd, maar het was de enige optie die hij –en Odile- had.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Chase - Vampierjager.

"Lew heeft gelijk," hoor ik achter me, nadat ik eigenlijk mijn aandacht alweer op Lew gevestigd had. Maar nu draai ik me weer om. Waar heeft ze het over? "Je bent een lafaard," zegt Odile waarnaar er een hele uitbarsting volgt. Opnieuw maakt ze me zó boos, dat ik geen enkel woord kan uitbrengen en daarom alles moet horen. 'Hou je mond!' schreeuw ik zo hard als ik kan, maar ze gaat gewoon door. Ze begint ook nog over wat ze met míj zou doen als ze hieruit kwam, helaas, liefje, dat gaat niet door. En tenslotte is er weer die verrekte deken. Hoe durft ze in godsnaam op zo'n toon tegen mij te praten? Ze weet toch zeker wel dat ze, naast die van Lew, ook haar eigen dood aan het tekenen is? Met grote stappen loop ik naar de bank, waar altijd wel een deken op ligt, en gooi hem over haar hoofd. Het liefst had ik haar daarmee gestikt, maar aangezien ze niet ademt heeft dat geen enkel nut.
'Daar heb je je klote deken. En nu je bek dichthouden en braaf toekijken hoe wij je lieveling zullen verbranden!' Ik wil nog zóveel meer tegen Odile schreeuwen, maar ik ben er gewoonweg te woedend voor. Voor mijn ogen zie ik genoeg beelden over hoe ik haar nog meer pijn zou kunnen doen, maar Lew komt eerst.
"Chase, deze dame doet uitermatig brutaal. In hemelsnaam snij haar arm open ofzo," roept Ash, die nog met zijn neus bezig is. 'Nee! Dat doet haar veel minder pijn dan het verbranden van die gast daar. Help me mee hem vast te houden, ik heb geen zin in een gevecht.' Vervolgens loop ik terug naar Lew en buk me om de ketens van zijn rechtervoet los te maken. Omdat ik tril van woede, gaat dit me echter niet zo gemakkelijk af als normaal. Ik háát vampieren, maar Odile is toch wel de ergste. Grote bek trekken, hoe durft ze? Ik krijg haar wel, dan kan ik lachen.

everything, in time

Haha, ik ga de trein missen. Dus heb ik nog wat extra post-tijd.
Oh faal, ik heb ergens overheen gelezen.

Odile - Goede vampier.

"Daar heb je je klote deken. En nu je bek dichthouden en braaf toekijken hoe wij je lieveling zullen verbranden!"
Tot mijn verbijstering doet James wat ik zeg en gooit me mijn deken toe, die als een gordijn over me heen valt. Met moeite weet ik mijn hoofd zodanig te bewegen dat de deken er vanaf valt. Ik hoop zo erg dat het 't waard is geweest. Dat Lew zich op z'n minst op de één of andere manier kan bevrijden. Ik heb nu echt moeite met ademen door mijn geschreeuw. Hierdoor alleen al heb ik tijd nodig om op krachten te komen. Nu ik bedekt ben zijn de kou en de schaamte minder vreselijk, maar de pijn en de vermoeidheid nog lang niet. Ik heb gelogen toen ik tegen James schreeuwde dat ik niet bang voor hem was. Ik was dan niet meer bang voor wat hij míj aan zou doen, ik ben nog steeds als de dood dat hij zijn woede op Lew gaat afreageren. Opnieuw vallen mijn ogen toe en ik heb de grootste moeite om te zorgen dat ik wakker blijf. De gedachte schiet door me heen dat als ik niet zo had tegengewerkt, ik misschien in een betere toestand was geweest. Ik werp een blik op James en denk weer terug aan hoe hij- Ik knijp mijn ogen dicht en draai mijn hoofd van hem af. Ik begin geluidloos te snikken en mijn hele lijf schokt. De enige reden dat ik me groot probeer te houden is vanwege Lew. En het lukt me niet meer. Ik voel me walgelijk, smerig en ik kan me niet voorstellen dat Lew me ooit nog vast wil houden. Die gedachte scheurt mijn hart aan stukken.
Het doet zo pijn...
Ik hoor gerammel aan kettingen en langzaam draai ik het hoofd. Iets zegt me dat ik niet wil zien wat er gebeurt. Mijn grootste angst wordt waarheid: hij is bezig aan Lew's ketens te trekken. Ze gaan hem vermoorden! Een traan glijdt naar beneden en ik heb me nog nooit zo machteloos gevoeld. Ik hoop dat hij sterk genoeg is om mijn mes te gebruiken. Mijn ogen kruisen de zijne en zijn pijn steekt als een dolk door me heen. Dit is misschien de laatste keer dat ik het licht in zijn ogen zie. Terwijl James verder ramt aan de ketens blijf ik Lew onafgebroken aankijken. Mijn ogen lopen weer vol met tranen want ik zie zijn pijn.

[ bericht aangepast op 26 mei 2011 - 16:37 ]

No growth of the heart is ever a waste

Greeeat. Ik ga mijn eigen persoon aanvallen omdat fluffy dat graag wou ;p

Dewi
Nadat ik mijn appel ophad en het klokhuis weggegooid had, was ik verder gelopen door het huis. Er moest toch iemand zijn? Yue, Odile, Lew.. Waar waren ze in godsnaam? Ik durfde niet te roepen, dus was mijn plan simpel. Lopen zoeken totdat ik ze tegenkwam. Helaas kwam ik niet zo ver, want toen ik de trap opgelopen was en halverwege de gang was schoot er ineens een helse pijn door mijn lichaam die me ineen deed krimpen. Ik lag opgerold op de grond met mijn handen tgen mijn hoofd gedrukt, ik gilde van de pijn. Deze pijn was bekend voor me, maar het wendde niet. Elke seconde was een hel en ik had het gevoel dat ik gek werd of elk moment mijn bewustzijn kon verliezen. Inmiddels was ik gestopt met gillen en perste mijn lippen stijf op elkaar. Al die tijd had ik mijn ogen stijf dichtgeknepen gehad, maar toen ik voetstappen hoorde opende ik ze een stukje. Door mijn tranen heen zag ik een persoon staan. Erg duidelijk was het beeld dat ik had niet, toch wist ik meteen wie het was. Faith.. Ik knipperde mijn tranen weg en balde mijn vuisten, ik voelde hoe mijn nagels in mijn vel priemden, maar het was niks vergeleken met de pijn die nog steeds door mijn lichaam raasde. Opeens leek de pijn te verergeren, ik ademende zwaar en keek toe hoe Faith steeds dichter naar me toe kwam gelopen. "Nee." Het klonk vreselijk zwak, zacht en schor dat ik betwijfelde of ze het gehoord had. Ze hurkte voor me neer en ik keek omhoog naar haar, een sadistische grijns speelde rond haar lippen. "Vaarwel," vormden haar lippen en toen viel mijn zicht weg, mijn hele lichaam leek uit te vallen en voor ik het wist was ik mijn bewustzijn verloren.


Even falend stukje [: ROt writersblock.

[ bericht aangepast op 26 mei 2011 - 17:17 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik kan vandaag niet schrijven want met honkbal liep een of andere sukkel tegen me aan, vloog ik volgens ooggetuigen een meter opzij, en viel daarna op me hoofd. Lig nu nogal dood in bed, laat Ash maar gewoon dingen doen of zeggen ;p
X

Trust me. I'm the doctor

Beterschap :]

No growth of the heart is ever a waste

Yue
Bang blijf ik in de deuropening staan. De schemer is ondertussen veranert in nacht, en moedeloos ga ik op de drempel zitten. "Kom nou terug." mompel ik zacht, en ik bijt op mijn lip. Waar zouden ze blijven? Lew is ook nog steeds niet terug van de jacht. Het is gewoon.. veracht. Een vreemd gevoel bekruipt me en besluiteloos sta ik op. Als ik ze ga zoeken loopt Dewi gevaar, maar als ze nog langer wegblijven loopt ze ook gevaar. Als ik nou heel even snel ga kijken.. Vertwijfeld sla ik mijn armen om me heen, al heb ik het eigenlijk niet eens echt koud. Misschien heel even dan.. Ik loop langzaam naar de poort en tuur het donkere bos in. "Odile? Lew?" roep ik zacht, en zoals ik al verwachte blijft het doodstil. Ik huiver en zet een stap het bos in. Nog een keer kijk ik kort achterom naar de donkere villa en dan begin ik snel te rennen. Ik voel me ontzettend schuldig dat ik Dewi achterlaat, maar ik weet dat ik haar niet kan beschermen in mijn eentje. Ik moet Odile of Lew vinden. "Odile! Lew! Waar zijn jullie?" Ik roep zo hard als ik kan, en blijf doorroepen tot mijn keel pijn doet.

Savoy
Ik sta bij het raam en kijk naar de sterren en de maan, die helder schijnen en het bos een spookachtige gloed geven. Odile en Lew zijn al een tijdje het huis uit, en ik overweeg Dewi een bezoekje te brengen als ik haar geur ineens oppik vlakbuiten mijn deur. Ik grijns tot ik plots Faith ruik. Oh, dus zij leeft ook nog. Maar helaas moet ik haar teleurstellen, dit hapje is van mij. Ik pak geruisloos een mes uit mijn kast en loop naar de deur. Ik luister en hoor Faith nog net "Vaarwel" fluisteren. Hm, ze zal haar gave wel gebruikt hebben. Ik open de deur en glimlach naar Faith. "Wel wel, dat heb je mooi gedaan." Ik kom naast haar staan en zorg dat het mes nog niet te zien is. "Ik neem aan dat je niet wilt delen?" Ik kijk grijnzend naar haar op en ze schudt grinnikend haar hoofd. Ik glimlach zoetjes en beuk zonder waarschuwing het scherpe lemmet van het mes tussen haar ribben. "Helaas, daar was ik al bang voor." Ik trek het mes terug en steek het nu door haar keel. Geschokt kijkt ze me aan, en ik zie de haat in haar ogen vlammen. "Too bad, sweetheart." Ik trek het mes weer terug en til Dewi's slappe lichaam over mijn schouder. Hopelijk is Faith te geschokt om haar gave te gebruiken, anders heb ik een groot probleem aan m'n broek hangen.