Het was weer zon feest bij mijn ouders.
Ze waren kwaad omdat ik niet meteen zei dat ik iets afgesproken had toen we een datum prikten voor iets. Maar ik bedacht het mezelf twee minuten later pas. Vervolgens reageerden ze erg fel op mij, en moet ik er nu maar voor zorgen dat ik bij mijn andere afspraak eerder wegga. Toen ik ze zei dat ik hun reactie wel erg fel vond, kropen ze meteen in hun slachtofferrol: Wij kunnen ook niets zeggen zonder dat je jezelf gekwetst of boos voelt.
Tot twee jaar geleden dacht ik altijd dat ik inderdaad overgevoelig was of altijd alles fout deed. Nu weet ik dat het iets anders zit. Mijn ouders hebben niet altijd gelijk, en ze doen ook niet alles goed. En toch doet het niet minder pijn met die kennis. Een deel van mij heeft geaccepteerd dat ze zo zijn. En ik weet dat het van hun eigen traumas komt waardoor ze zo zijn geworden. Ik houd nog steeds van ze, maar ik neem ook mezelf in bescherming, want aan zon toxische omgeving blootgesteld worden is niet goed voor mij. Ze hebben me al genoeg beschadigd.
En dan mis ik oma altijd weer net iets meer. Want wanneer ik mezelf zo onbegrepen voelde, ging ik altijd naar haar toe.
[ bericht aangepast op 3 nov 2024 - 18:43 ]
"She would've made such a lovely bride, what a shame she's fucked in the head, " they said