[RPG - 150] In Times Of Peace, Prepare For War — WWII • Speeltopic 2 - Speeltopics

Het voelde als thuiskomen.
      De Rus nam het imposante kasteel voor zich in zich op toen hij samen met zijn nichtje richting de ingang liep. Hoewel het ruim een jaar geleden was dat hij voor het laatst op de grond van Montreuxe welkom was geweest, voelde het zonder meer alsof hij huiswaarts was gekeerd. En hij zou liegen als hij zou zeggen dat het niet goed voelde.
      Het voelde het als een overwinning. Het incident van voor zijn schorsing stond nog op zijn netvlies gebrand. Zowel binnen als buiten de muren van Montreuxe had de vechtpartij en zijn schorsing voldoende stof op doen waaien. Zijn moeder was volledig overstuur geweest door het hele gebeuren. Want hoe kon hij? Dat was haar zoon niet. Zijn vader was al evengoed teleurgesteld in hem geweest om een geheel andere reden. Maksim Belov had zijn zoon verscheidene keren verweten dat de vechtpartij zo openlijk was gebeurd en dat hij het niet eens af had gemaakt. Aleksey had maar wat vaak aan moeten horen wat voor geld er in de schaal gelegd moest worden om dit allemaal weer weg te poetsen.
      Maar nu, aan het einde van de rit, bleek het Zwitserse internaat net zo weinig ruggengraat te hebben als die slappeling van een Eichenauer. Sterker nog, ze kregen er een extra Belova bij.
      “Weet jij waar we moeten zijn?” hoorde hij Anastasiya’s stem zacht de stilte tussen hen verbreken. Zijn blik dwaalde af naar zijn nichtje. Kort bestudeerde hij haar houding; hoe ze uit nervositeit met haar hand over haar pols wreef. Ergens maakte hij zich zorgen om hoe ze zou aarden, maar tegelijkertijd zou iedereen ook maar een verkeerde vinger naar haar uitstak met hem te maken krijgen; een belofte die hij aan zichzelf had gedaan. Hij humde kort op haar vraag. Dit kasteel kende geen geheimen voor hem.
      “Wat kan ik… hier verwachten, Alex?” Zonder dat de jongen het echt door had, trok hij zijn wenkbrauw op. Hij zou Asya onder geen beding vertellen wat er zich allemaal binnen de muren van het instituut afgespeeld had in de periode die hij er had verbleven. Voornamelijk niet het incident waar hij zelf een hoofdrol in had gespeeld. Voor zover Asya wist was het een klein opstootje geweest en had het bestuur de pik op hem gehad. Ze wist niet beter dan dat de reden waarom ze vandaag pas arriveerden door een administratieve fout was, in plaats van een stille afhandeling van het smeergeld. Het was niet alsof hij zijn nichtje kon vertellen dat de tegels waarop ze nu stond besmeurd waren geweest met het bloed van een jongen die hij eigenhandig bijna de dood ingejaagd had. Want veel had het niet gescheeld.



Hoezeer die laatste vier woorden zijn eigen lot op Montreuxe bezegeld hadden, had Aleksey niet geweten, maar voorbij was zijn tijd op het internaat snel genoeg. Tot nu. Wat was een show immers zonder een toegift? Zijn terugkeer op de school zou voor iedereen een volslagen verrassing zijn. Een wanhopige poging van de school om alles zo ordelijk als mogelijk te laten verlopen. Alles om er niet te veel ruchtbaarheid aan te geven dat een jongen die permanent geschorst was geweest, nu toch weer binnen de muren verwelkomd was. Voor de jongen was het enkel een teken van wat hij altijd van huis uit had meegekregen: alles en iedereen was te koop voor de juiste prijs. Aleksey was er niet rouwig om dat zijn komst onaangekondigd was: Montreuxe was immers verschillende zangvogeltjes rijk, die hij liever de nek omdraaide voordat ze roddels over hem konden verspreiden dan achteraf. Zo kon hij niet wachten om de kleine, lieftallige Dagmar hoogstpersoonlijk een goedemorgen toe te wensen. Dat was wel het minste wat hij kon doen na alles wat zij voor hem had gedaan, nietwaar?
      “Alleen maar goede dingen,” stelde hij zijn nichtje uiteindelijk gerust op haar vraag wat ze kon verwachten. Over hun koffers hoefden ze zich al geen zorgen meer te maken. Daar werd al voor gezorgd. “Er komt zo waarschijnlijk iemand om alle saaie plichtplegingen met je te doorlopen zodat je van de regels op de hoogte bent en weet waar je alles kunt vinden.” Zijn normaal koele voorkomen werd verbroken door een zeldzame, scheve grijns die hij haar gunde bij het uitspreken van zijn volgende woorden.
      “En als je dat eenmaal overleefd hebt, dan ben ik er om je te leren hoe je diezelfde regels kunt breken – en om je aan een paar belangrijke mensen voor te stellen. Weet je door wie je rondgeleid wordt?” Aleksey zou ervoor zorgen dat Asya wist met wie ze kon omgaan. Net zoals hij zou garanderen dat mensen wisten dat ze zijn lieftallige nichtje met respect moesten behandelen. Aan eenieder die iets anders in gedachten had, zou hij met liefde hoogstpersoonlijk een les etiquette… bijbrengen. Bovendien was dit een mooie gelegenheid om de mensen te zien die hij tot zijn eigen vriendenkring rekende. Klaus, Ryker, Reiner, Wolf. En uiteraard de dames die hem zelfs tijdens zijn afwezigheid niet hadden kunnen missen. Hij was ervan overtuigd dat Inez, Anna en Nore Asya snel genoeg zouden omarmen. En hem, natuurlijk. Hij kon het hen niet kwalijk nemen. Wellicht was het bij een enkeling wel wederzijds.
      Al snel was het gelaat van de Rus weer ondoorgrondelijk als altijd en indringend keek hij zijn nichtje aan. “Als iemand je lastigvalt, dan kom je naar mij toe. Begrepen?” Zijn hand bewoog zich naar haar pols. Zacht maar kordaat trok hij deze weg, zodat ze haar zenuwtrekje moest onderbreken. Een bedenkelijke frons was op zijn voorhoofd verschenen.
      “Waarom ben je nerveus?” Ze was een Belova. Een Belova hoorde geen zenuwen te hebben – anderen hoorden zenuwen jegens hen te hebben. Of zijn nichtje het nu wilde of niet: haar gedrag zou ook op hem afstralen.

Italic = Russian