[RPG - 150] In Times Of Peace, Prepare For War — WWII • Speeltopic - Speeltopics

21 mei 2021 - 20:00 Iotte is offline

Iotte 955

IN TIMES OF PEACE, PREPARE FOR WAR
“Be careful, only those you trust can betray you”

VOLGORDE
Nathanaël > Suze > Nina — Outside
Anna > Serilda > Benjamin — Kerkers
Eleonore > Wolfgang — Room 808
Aurora > Ryker — Room 802
Reiner > Johann — Room 803
Dagmar > Salvatore — Hallways

ALONE
Lorenzo — Room 801
Inez — kerkers
Klaus — Hallways

NOG NIET IN HET VERHAAL
Pascale, Anastasiya, Eva, Isolde, Finlay, Ingvar

HET VERHAAL

First of September, 1938
Na het einde van de eerste wereldoorlog in 1918 bleef het onrustig in Duitsland. De verloren oorlog en het aftreden van Keizer Wilhelm II zorgde voor veel ontevredenheid onder de Duitse bevolking. Daar maakte de Nationaalsocialistische Duitse Arbeiderspartij (NSDAP) dankbaar gebruik van. Hun leider Hitler wist met zijn spreektalent steeds meer leden te werven, waarna hij in 1923 door middel van een mislukte staatsgreep de macht probeerde te grijpen. Nadat Hitler met een relatief lichte straf vrijkwam wou hij de macht op een legale manier veroveren middels politieke wegen en deed dit met veel succes. In de jaren die volgden is Hitler steeds machtiger geworden, waardoor hij zelfs in januari 1933 verkozen werd tot rijkspresident, wat vrijwel direct leidde tot een verdeeldheid in Nazi-Duitsland tussen zijn voor- en tegenstanders. Langzaam maar zeker veranderde Hitler Duitsland van een beginnende democratie in een totalitaire staat, met hemzelf als absolute dictator.

Ergens op het platteland op de grens van Duitsland en Zwitserland, ver weg van de politieke machtspelletjes, staat Montreuxe; een chique kostschool voor jongens en meiden tussen de 12 en 21 jaar. Montreuxe staat bekend om haar uitstekende educatie en haar excellente leerprogramma's. Al generaties lang worden studenten vanuit heel Europa daardoor naar Montreuxe gestuurd. In deze RPG richtte we ons op de achtstejaars, die na een turbulente zomer thuis - al dan niet geïndoctrineerd, terugkeren naar Montreuxe voor een nieuw schooljaar. Hitler wordt met de dag voelbaar sterker, wat zorgt voor een gespannen sfeer. Toch heeft er al die jaren binnen de muren van Montreuxe rust en vrede geheerst. De ligging van het internaat in the middle of nowhere heeft hierbij een grote rol gespeeld. De studenten hebben daardoor al die tijd maar weinig meegekregen over wat zich in de buitenwereld afspeelt. Technologie is in deze tijd nog amper ontwikkeld, waardoor de leerlingen afhankelijk zijn van de krant en de brieven van hun geliefden die eens in de zoveel tijd worden geleverd.
De kostschool heeft altijd gefungeerd als veilige haven, maar met een aankomende oorlog in het vooruitzicht lijken de spanningen tijdens de zomer hoog op gelopen te zijn. Er hangt iets in de lucht, dat niemand kan negeren. Iedereen bereidt zich, bewust of onbewust, voor op wat er komen gaat. Zo keren niet alle studenten dit schooljaar terug en worden vriendschappen meer dan ooit op de proef gesteld. Wie is er nog te vertrouwen?

Ondanks dat onze characters aan de vooravond van de tweede wereldoorlog staan, blijft het een internaat vol tieners, die midden in hun pubertijd zitten, dus drama gegarandeerd.

ACHTSTEJAARS

♀
• Eleonore Madeline de Marigny — Ester Expósito — Varian — 1.2
• ~~Monika Eberhardt~~ Nina Helene Ackermann — Kristine Froseth — Varian — 1.4
• Dagmar Elin ~~Cohen~~ Jørgensen ✡ — Renee Murden — Iotte — 1.1
• Anna Pradl — Imogen Poots — Livgardet — 1.1
• Suze Mae Polak ✡ — Bogdan Kadritskaya — Reeses — 1.4
• Aurora Camorra — Cindy Kimberly — calice — 1.4
• Inez Renata Borghesius — FC — Mazu — 1.5
• Pascale Sophie Mulder — FC — Mazu — 1.5
• Anastasiya Pelagiya Belova — FC — Epione — 1.5
• Serilda Marie LaRue — Scarlett Leithold — Rionach — 1.5
• Eva Mina Maria Reiss — FC — Dimitrescu — 1.6
• Isolde Lorelei Adler — Romee Strijd — Iotte — 1.6

♂
• Wolfgang Theodore Schultze — Froy Gutierrez — Iotte — 1.1
• Frederick Ryker Aschenburg — Thyme Stidworthy — Amren — 1.4
• Johann Franz Voss — Janis Ancens — Livgardet — 1.2
• Klaus Kahl — Lucky Blue Smith — calice — 1.3
• Lorenzo Andrea Cavallo — FC — Epione — 1.2
• Benjamin Adrian Ziegler — Daniel Brühl — Zemo — 1.3
• Reiner Artur Birchenfelt — Chris Evans — Dimitrescu — 1.4
• Nathanaël Izja Borghesius — Maxence Danet-Fauvel — Amren — 1.5
• Finlay Docherty — FC — Varian — 1.6
• Ingvar Gustav Sernander — Philip Kamper — Livgardet — 1.6
• Salvatore Camorra — Tom Cornelisse — calice — 1.6
• Moritz Peer König Jr. — FC — Reeses — 1.6

REGELS
• Er is een minimum van 150 woorden
• De hoofdregels van Quizlet gelden ook hier
• 16+ is toegestaan, gelieve wel boven je post vermelden
• Houdt het gezellig en leuk voor iedereen
• Bij voorkeur minimaal 1 keer in de week de mogelijkheid hebben om te kunnen posten, mocht dit niet lukken, laat me dit dan alsjeblieft van te voren weten, bij twee weken radiostilte is er een kans dat je uit de RPG wordt gezet
• Indien je niet meer met deze RPG mee wil doen, gelieve jezelf uit te schrijven bij Iotte
• Vermeld de naam van je char, de plek waar hij/zij is en het gezelschap boven je post

KAMERINDELING

Jongens
Kamer 801 — Nathanaël Izja Borghesius & Lorenzo Andrea Cavallo
Kamer 802 — Wolfgang Theodore Schultze & Frederick Ryker Aschenburg
Kamer 803 — Johann Franz Voss & Reiner Artur Birchenfelt
Kamer 804 — Benjamin Adrian Ziegler & Klaus Kahl
Kamer 805 — Valentino Camorra & Felix Hubert Keller

Meisjes
Kamer 806 — Dagmar Elin Jørgensen & Inez Renate Borghesius
Kamer 807 — Nina Helene Ackermann & Suze Mae Polak
Kamer 808 — Eleonore Madeline de Marigny & Anna Pradl
Kamer 809 — Lucrezia Dulce De Angelis & Adalyn Viktoria Kühn
Kamer 810 — Muriel Ada Durchdenwald & Aurora Camorra

ROOSTER

LESOVERZICHT

AARDRIJKSKUNDE
Dagmar Elin Jørgensen
Johann Franz Voss
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler
Reiner Artur Birchenfelt
Nina Helene Ackermann
Lucrezia Dulce De Angelis

BIOLOGIE
Frederick Ryker Aschenburg
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Reiner Artur Birchenfelt

ECONOMIE
Wolfgang Theodore Schultze
Dagmar Elin Jørgensen
Eleonore Madeline de Marigny
Lorenzo Andrea Cavallo
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Reiner Artur Birchenfelt
Aurora Camorra
Lucrezia Dulce De Angelis
Valentino Camorra
Inez Renata Borghesius

FILOSOFIE
Muriel Ada Durchdenwald
Suze Mae Polak
Aurora Camorra
Valentino Camorra

FRANS
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Suze Mae Polak
Lucrezia Dulce De Angelis
Inez Renata Borghesius

GESCHIEDENIS
Dagmar Elin Jørgensen
Anna Pradl
Eleonore Madeline de Maringy
Lorenzo Andrea Cavallo
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Suze Mae Polak
Aurora Camorra
Lucrezia Dulce De Angelis
Reiner Artur Birchenfelt
Inez Renata Borghesius

KUNST
Anna Pradl
Eleonore Madeline de Marigny
Lucrezia Dulce De Angelis

LEVENSBESCHOUWING
Dagmar Elin Jørgensen
Aurora Camorra

MAATSCHAPPIJLEER
Reiner Artur Birchenfelt

M&O
Eleonore Madeline de Marigny
Lorenzo Andrea Cavallo
Klaus Kahl
Frederick Rycker Aschenburg
Inez Renata Borghesius

MUZIEK
Anna Pradl
Valentino Camorra

NATUURKUNDE
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Reiner Artur Birchenfelt
Nina Helene Ackermann

SCHEIKUNDE
Wolfgang Theodore Schultze
Johann Franz Voss
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Frederick Rycker Aschenburg
Reiner Artur Birchenfelt
Nina Helene Ackermann

TECHNIEK
Benjamin Adrian Ziegler
Wolfgang Theodore Schultze
Johann Franz Voss

S P O R T T E A M S

HOCKEY
Captain Dames: Eleonore Madeline de Marigny
Dagmar Elin Jørgensen (midmid)

Captain Mannen: Frederick Rycker Aschenburg

KORFBAL
Captain Dames: Inez Renata Borghesius
Johann Franz Voss

PAARDRIJDEN
Anna Pradl

SCHAKEN
Eleonore Madeline de Marigny
Johann Franz Voss
Muriel Ada Durchdenwald
Aurora Camorra
Valentino Camorra
Reiner Artur Birchenfelt

TENNIS
Anna Pradl
Muriel Ada Durchdenwald

VOETBAL
Captain Heren: Wolfgang Theodore Schultze (linksback)
Lorenzo Andrea Cavallo (links mid)
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler (spits)
Reiner Artur Birchenfelt (spits)
Valentino Camorra

E X T R A

DAMES BAKCLUB VOOR THEEKRANSJES
Voorzitter: Anna Pradl
Aurora Camorra

DEBAT CLUB
Voorzitter: Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Ryker Aschenburg
Dagmar Elin Jørgensen
Eleonore Madeline de Marigny

ETIQUETTE
Dagmar Elin Jørgensen
Anna Pradl
Klaus Kahl
Lucrezia Dulce De Angelis

GENTLEMEN'S CLUB
Voorzitter: Klaus Kahl
Rechterhand: Wolfgang Theodore Schultze
Bestuur
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Reiner Artur Birchenfelt
Valentino Camorra

GODSDIENS
Reiner Artur Birchenfelt

GYM
Reiner Artur Birchenfelt

GYMNASTIEK
Suze Mae Polak

JOODSE CLUB
Voorzitter: Suze Mae Polak
Dagmar Elin Jørgensen

KLASSIEKE TAAL
Dagmar Elin Jørgensen
Eleonore Madeline de Marigny
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Aurora Camorra

NEWSPAPER CLUB
Voorzitter: Dagmar Elin Jørgensen
Lorenzo Andrea Cavallo
Nina Helene Ackermann
Lucrezia Dulce De Angelis

POLITIEKE WETENSCHAP
Reiner Artur Birchenfelt

Nog geen vakken opgegeven: Adalyn, Felix

VERJAARDAGEN

RELATIELIJSTJES

[ bericht aangepast op 1 nov 2021 - 21:03 ]

someone out there feels better because you exist

29 sep 2021 - 22:17 darkurge is offline

darkurge 3074

KLAUS KAHL

Most people like flying kites, riding bikes in the woods, baking cake 'cause its good, I mean I would if I could...

w. Ryker & Inez • Kerkers

Dramatisch als hij was rolde Ryker met zijn ogen. “Ik ben geen aansteller, maar jij bent wel heel dom dat je liever je ego strookt dan Nore erna te laten kijken. Gelukkig ben ik straks degene met een nette hand, terwijl die van jou straks onbruikbaar is,” zei zijn vriend.
Klaus grijnsde. Is dat wat hij zichzelf voorhield? Hoe lang zou zijn vriend het volhouden als hij opgeroepen zou worden voor dienst? Eén dag? Twee? Het was jammer, hij had meer van Ryker verwacht.
Ryker viel stil en grinnikte even. Klaus kneep zijn ogen samen en bleef zijn beste vriend aankijken. Wat precies de grap was wist hij niet. Heel even dacht hij terug aan de fantasie die hij die ochtend gehad had. Jachtgeweer. Ryker’s voorhoofd. Zou hij dan nog grinniken? Dit keer was het Klaus die glimlachte.
Blijkbaar was Nore met Wolf, wat betekende dat ze beiden niet meer op het feest aanwezig waren. Was dit hoe Wolf zijn laatste jaar als zijn rechterhand wilde invullen? Interessant.
Ryker wendde zijn blik af en keek de ruimte weer in. Heel even was Klaus Johann vergeten door het vreemde gedrag van zijn vriend.
Maar gelukkig was de oude Ryker nog niet helemaal verdwenen. “Daar heb je een heel goed punt. Waarom doen we het niet gewoon? Ik heb er zin in, jij hebt er zin in. Johann heeft een slaanbaar gezicht. Klinkt als de perfecte combinatie als je het mij vraagt.” zei hij, waarna hij Klaus vragend aankeek. Het aanbod was zo aanlokkelijk. Het zou zoveel van zijn problemen oplossen. Alles eruit slaan op dat homofiele gezicht van Johann Voss. Klaus zijn handen jeukten al.
“Misschien.” lachte hij, sterk de verleiding onderdrukkend om in te gaan op Ryker zijn voorstel. “Maar misschien kunnen we nog nét iets langer met hem spelen.” Persoonlijk verkoos Klaus een lange lijdensweg boven een snelle afhandeling voor zijn slachtoffers. “Je gaat me toch niet vertellen dat jij geen ideetjes hebt voor wat we die homo allemaal kunnen laten doen nu we zijn perverse geheimpje weten.”
Klaus zijn blik verschoof zich weer naar Johann toe, die eindelijk met een meisje stond te praten. Het was Dagmar op wie Johann was afgestapt, maar het was niet alleen maar goed nieuws. Inez verplaatste zich richting de uitgang. Auf keinen Fall. Het was absoluut geen optie dat Inez het feest zou verlaten.

Twee jaar. Bijna twee jaar waren ze samen geweest. Twee jaar lang had Klaus haar goed behandeld. Hij had haar nooit met één vinger op een verkeerde manier aangeraakt. Nooit had hij haar familie iets aangedaan. Hij was trouw gebleven, wat niet veel van zijn leeftijdsgenoten konden zeggen. Maar alsnog had ze het vuile lef gehad om het met hem uit te maken. En waarom? Waarom in vredesnaam? Prima dat ze eerder niet met hem wilde praten, maar het ging er bij Klaus niet in dat ze nu al vertrok. Twee jaar lang hadden ze na ieder feest samen geslapen óf hij had haar naar haar slaapzaal gelopen. Ze dacht toch niet dat daar nu verandering in kwam?
Klaus wenkte Inez naar zich toe op het moment dat hij oogcontact maakte met de roodharige heks.
”Hè, moet ze er nu echt bijkomen? Laat haar gewoon gaan, joh,” was Ryker zijn commentaar. Klaus reageerde niet. His loss dat hij zijn ex zo makkelijk had laten gaan, met als gevolg dat ze nu met Wolf was. Klaus zou diezelfde fout niet maken.
Na Inez naar zich toe te hebben gewenkt richtte Klaus zijn ogen weer op Johann. Luisteren deed Inez wel. Meestal dan. Johann stond inmiddels stuntelend voor Dagmar en Klaus boog zich naar Ryker toe.
“Zou hij het denk je gewoon gaan vragen? Zo dom is hij niet toch?” vroeg Klaus grijnzend aan Johann

Dat Inez nog even gehoorzaam was als hij zich kon herinneren werd bewezen door haar onzekere stem die haar aanwezigheid aankondigde.
“Klaus? Wat is er?” vroeg ze. “En, goedenavond, Ryker.”
“Goedenavond,” zei Ryker.
Klaus keek Inez aan en op haar neer. Eerder die avond had hij de haren uit haar hoofd willen trekken. Die vreselijke kleur te doen verwijderen uit zijn zicht. De macht die hij over Johann had uitgeoefend had hem er echter aan herinnerd dat die jongen niet de enige was die hij tot dingen kon dwingen.
“Je ging niet weg, toch?” Vroeg Klaus emotieloos. Het was nog steeds moeilijk om te onderscheiden of hij het meisje voor hem haatte of nog altijd lief had. Alles stond of hing met de eerstvolgende woorden die ze zou spreken. Dit was haar laatste kans.
“Wat heb je gedaan met je hand?” fluisterde Inez. Klaus fronste diep. Een spiegel kapot geslagen, omdat jij te beroerd was om me te woord te staan.
“Niks.” zei hij. Toch haalde haar vraag een mengeling aan emoties naar boven. Voornamelijk deed het Klaus denken aan alle keren dat Inez hem had opgelapt als hij weer eens had gevochten.
Inez haar vingers vonden Klaus zijn hand en hij werd overweldigd door de sensatie. Hij moest meer van haar voelen. Dat was het minste waar hij recht op had, maar Inez trok haar hand alweer terug. Te vroeg. Klaus keek van Inez naar Johann.
“Ah, sorry. K-kan ik misschien iets voor je doen. . ?” was haar volgende vraag. “En met jou hand? Is alles verder in orde?” vroeg ze vervolgens aan Ryker, alsof hij dezelfde aandacht verdiende als Klaus.
“Ja.” Zei Klaus, de interactie tussen Inez en Ryker negerend. Hij reikte zijn armen uit naar Inez en trok haar naar zich toe in een ijzige omhelzing. Over haar schouder hield hij zijn ogen op Johann gericht.
“Maar goed, Klaus, is het niet tijd om de dame te laten gaan, zodat wij onze Gentlemen Club taken kunnen afronden?” vroeg Ryker en hij keek Klaus veelzeggend aan. “Dingen waar Inez dus totaal niks mee te maken heeft, waardoor ze hier niet langer aanwezig hoeft te zijn?”
Maar Inez haar kleine gestalte tegen dat van hem aan voelde te fijn om te laten gaan. Hij kon haar niet laten gaan. Ze was van hem. Dat had ze hem beloofd. Dat is wat ze tegen hem gezegd had. Dat ze samen bleven. Voor altijd. Waarom hield ze zich daar dan niet aan? Klaus had zich voor zijn weten gedurende hun relatie goed gedragen. Hij was niet perfect, dat wist hij, maar hij had altijd zijn best gedaan om te leren. Zich aan te passen. Hij had zijn best gedaan, maar blijkbaar had Inez hem opgegeven. Die gedachte en de angst dat dit misschien de laatste keer kon zijn dat hij Inez vasthield zorgde opnieuw voor opborrelende woede. Alles of niets.
“Niks mee te maken?” Vroeg Klaus verbaasd en hij keek kort naar Ryker. “Ik denk dat Inez juist enorm geïnteresseerd is.” Met zijn handen draaide hij Inez naar Johann en Dagmar toe. Nadat hij haar omgedraaid had omsloten zijn armen opnieuw haar lichaam. “Kijk, neefje lief gaat proberen Dagmar te zoenen,of niet soms Ryker?”
Klaus genoot intens van de controle op de situatie die hij wist uit te oefenen. Het maakte niet uit dat niet alleen Johann, maar ook Inez en Ryker waarschijnlijk onwennig waren door het hele gebeuren. Deze kille sfeer en snijdende spanning die er hing was iets wat Klaus deed opbloeien. Een gevaarlijk vrolijke glimlach verscheen op zijn lippen toen Johann kort opkeek.
“Ryker stelde voor om Johann in elkaar te slaan, wat denk jij Schatz,” Klaus gebruikte express het koosnaampje waarmee hij Inez zoveel ontelbare keren mee had aangesproken. Geamuseerd grijnsde hij naar zijn vriend. "heeft je neefje z’n ballen nog en gaat hij Dagmar zoenen of valt er niks meer voor ons om in te trappen?” Die woorden zouden het einde kunnen betekenen van de laatste hoop op een een relatie met Inez óf het zo haar extra motiveren om Klaus gelukkig te stemmen om haar neefje met rust te laten. Hoe het ook zij, Klaus verstevigde zijn grip om zijn ex-vriendin en snoof de heerlijk zoete, maar tegelijkertijd misselijkmakend gore geur van haar rode haren op.

30 sep 2021 - 0:27 Iotte is offline

Iotte 955

DAGMAR ELIN JØRGENSEN
She would rather walk alone in darkness than follow anyone else’s shadow
nineteen • hoofdredacteur newspaper • with johann • the dungeons

If we don't end war, war will end us

Langzaam knikte Johann, maar zijn daadwerkelijke antwoord liet wat op zich wachten. Dat maakte Dagmar alleen maar nieuwsgieriger. Wat was er aan de hand?
'Ik weet het en ik hoop dat je bereid bent om me te helpen.' Weer zweeg hij even. De spanning steeg. Johann deed buitengewoon raar vandaag.
'Mag ik je kussen?' Zijn vraag kwam als donderslag bij heldere hemel. Vragend fronste ze met haar wenkbrauwen. ‘Je wil.. wat?!’ Vroeg ze hem een beetje argwanend. Onderzoekend nam ze de jongen voor haar in zich op. Wat was dat nou voor een vraag? Voelde hij zich wel lekker?
’Ik moet mijn reputatie redden,’ legde hij uit en grimaste even. Zijn reputatie redden? Bedoelde hij nou wat ze dacht dat hij bedoelde. ‘Je moet je reputatie redden?’ Herhaalde ze zijn woorden dan ook ongelovig. Eén plus één was twee. De afschuw droop van haar gezicht. Hij kon niet serieus zijn, helaas leefde ze nou eenmaal in een tijd waar houden van hetzelfde geslacht not done at all was.
Dagmar en Johann waren al voor een lange tijd vrienden en close genoeg om te weten wat hij voelde ten opzichte van het mannelijk geslacht. Hij had het haar in vertrouwen verteld en ze wist in wat voor hel zijn leven zou veranderen, wanneer zijn geheim aan het licht zou komen. Net zo goed als dat haar leven zou veranderen als Benjamin haar geheim zou onthullen.
Vreselijk was het dan ook om te horen dat iemand dit tegen Johann gebruikte. Het lef wat mensen hedendaags hadden. Onmenselijk vond ze het. Ze kon zich daar zo boos over maken, maar de angst in Johann’s ogen deed haar doen bedaren. Johann had er niets aan als zij zich hier en nu zou gaan opwinden. Het enige waar hij nu waarschijnlijk behoefte aan had was een vriend op wie hij kon rekenen. De vraag wie hem zo chanteerde slikte ze dan ook in, grote kans dat hij haar dat toch niet ging vertellen, wetende dat Dagmar onmiddellijk achter de desbetreffende persoon aan zou gaan. Ze zou er op een later moment naar vragen, want dit gedrag zou niet getolereerd mogen worden.
'Ik hoop dat ik niet te veel van je vraag,' klonk Johann’s stem nu nog zachter. Onopgemerkt schudde ze zachtjes met haar hoofd. Dagmar wou hem helpen. Nee, ze moest hem helpen. Dit kon van levensbelang zijn.
Maar om dezelfde reden dat ze Reiner liever geen knuffel had gegeven, wou ze eigenlijk ook geen lichamelijk contact met Johann. In tweestrijd met zichzelf besefte ze hoe egoïstisch ze nu wel niet klonk. Wat stelde zo’n kus nou eenmaal voor als het zou betekenen dat Johann veilig was voor de pesterijtjes van wie dan ook?
Een naar gevoel bekroop haar. ‘Wordt je in de gaten gehouden nu?’ Vroeg ze hem zachtjes, waarna ze een glimlach op haar gezicht toverde om het gesprek zo luchtig mogelijk te laten lijken. Even raakte ze zijn arm aan en kwam wat dichter ik hem staan. ‘Moet je dat hier en nu doen?’

[ bericht aangepast op 30 sep 2021 - 0:27 ]

someone out there feels better because you exist

30 sep 2021 - 18:19 Kobyla is offline

Kobyla 19314

Johann Voss

19 • With ~~Inez~~ Dagmar • the dungeons

❝ Who will stop all this madness that has consequences no man understand? ❞

Slechts heel even had Johann zich een soort van op zijn gemak gevoeld bij Dagmar. Ze was een goede vriendin, hij kon haar vertrouwen met zoiets gevoeligs en ze zou hem vast willen helpen. De blik die hij opving van Klaus was alleen voldoende om dat fijne gevoel direct weer te doen verdwijnen. De onrust was terug en hij ging steeds dichter bij Dagmar staan, hopend dat niemand mee zou luisteren met hun gesprek. Dichtbij iemand staan kwam vaak ook over als interesse tonen. Wat dat betreft was flirten met een man of vrouw niet zo verschillend, toch?
Hij wilde alleen zo gauw mogelijk duidelijk maken wat hij van haar nodig had, dus vroeg hij het al gauw direct. Het had geen zin om eromheen te draaien. Hij kon waarschijnlijk gewoon zo eerlijk mogelijk naar haar zijn.
'Je wil.. wat?!' vroeg Dagmar hem geschokt toen hij de woorden eindelijk uit zijn mond had gekregen. Shit, hij moest echt meer uitleg geven, dus vertelde hij haar dat hij zijn reputatie moest redden, hopend om zo nog wat subtiel te blijven. Hij kon niet vertellen wat de precieze reden voor zijn vraag was, niet nu. ‘Je moet je reputatie redden?’ vroeg ze hem ongelovig. Alsjeblieft Dagmar, denk gewoon na. Ze moest nu toch wel realiseren wat er ongeveer gebeurd was?
Gelukkig had ze het gauw door, want haar gezicht verwrong van afschuw, het kwartje was gevallen. Johann knikte langzaam, zijn lippen weer in een grimas, al wist hij dat hij gauw weer vrolijker zou moeten kijken. Hij probeerde haar voor het oog van anderen te versieren, niet te vertellen dat hij gechanteerd werd. Om zeker te zijn vroeg hij haar of hij niet te veel vroeg, maar Dagmar schudde lichtelijk van nee. Het leek er gelukkig dat ze hem daadwerkelijk zou gaan helpen. 'Dank je,' mompelde hij dan ook zachtjes, hopelijk niet al te voorbarig.
Dagmar kussen was iets waar hij nu niet bepaald naar uitkeek, maar hij zou wel moeten. Het hoefde niet moeilijk te zijn, hij had wel eens vaker gekust zonder gevoelens, al waren dit bijna altijd wel jongens geweest. In zijn ondergrondse gay clubje in Salzburg had hij vaak zat met de jongens daar gezoend, al had hij tot nu toe voor maar één van hen gevoelens gehad. Een jongen die vrij gauw daarna nooit meer gekomen was, te bang om nog langer door te gaan nu de sfeer in de stad snijdender werd. Het deed nog steeds een beetje pijn als hij daaraan terug dacht.
'Wordt je in de gaten gehouden nu?’ vroeg Dagmar waarop hij langzaam knikte. De glimlach die ze ondertussen tevoorschijn had getoverd herinnerde hem eraan dat hij nog altijd over moest komen alsof hij het meende. Klaus had vast wel door hoe gestrest hij was, maar anderen moesten wel overtuigd worden. Dus probeerde hij aan Inez' normale vrolijkheid te denken, iets dat hem altijd wel kon laten glimlachen. De glimlach die daardoor tevoorschijn kwam, moest hij alleen nu wel zien vast te houden.
'Moet je dat hier en nu doen?' volgde de volgende vraag. Hij maakte gebruik van de stap die zij naar hem had gedaan en kwam net weer wat dichterbij haar staan, precies zodat ze elkaar net niet raakten. Zijn hand legde hij op haar schouder, zo kon hij haar lichtelijk naar zich toe trekken en de afstand tussen hen makkelijk overbruggen wanneer het zo ver was.
'Hier en nu,' bevestigde hij naar Dagmar toe. Over haar schouder blikte hij naar Klaus die ondertussen zijn aandacht weer op hem had, ook al stond Inez nog naast hem. Hij had liever niet gehad dat zijn nichtje toekeek, maar hij had geen keuze. Klaus had blijkbaar besloten dat het moest.
Johann wachtte even tot hij zeker wist dat hij Klaus' aandacht had om zich dan naar Dagmar toe te buigen en zijn lippen voorzichtig op die van haar te drukken. Gewoon een kus zonder betekenis, zoals zovelen hiervoor. Hij liet de kus iets langer duren dan hij zelf prettig vond, maar hij moest zeker zijn dat het gezien werd.
'Dank je wel en het spijt me,' zei hij zo zacht mogelijk toen hij de kus beëindigd had. Hij had het haar niet van te voren willen aankondigen om het zo natuurlijk mogelijk te laten lijken. Hopelijk vergaf Dagmar hem hiervoor. Ze had ook nooit duidelijk ja gezegd, maar had aan haar antwoorden afgeleid dat ze het oké vond. Anders had ze hem vast niet gevraagd over "hier en nu", toch?

2 okt 2021 - 1:16 Iotte is offline

Iotte 955

WOLFGANG THEODORE SCHULTZE

Some days, I feel everything at once. Other days, I feel nothing at all.

20 • captain soccerteam • rechterhand gentlemen's club • with nore • at room 808

’Aaawh, het is fijn om te weten dat je mijn aanwezigheid ook had gewaardeerd als je niet mijn vriend was,’ reageerde ze met een kleine glimlach op zijn antwoord dat hun relatie daar niets mee te maken had. Misschien was hij te eerlijk, of de soft zoals zijn vader het ook wel noemde, maar het was simpelweg gewoon de waarheid. Nore maakte zijn leven beter.
Al snel gleed het gespreksonderwerp terug naar Ryker. Wat natuurlijk logisch was gezien het feit dat ze de halve avond met haar ex had gespendeerd in plaats van met hem op het feestje. Het liefst wou Wolfgang er niets van horen, maar tegelijkertijd moest en zou hij de onderste steen boven krijgen. Jaloezie was een vreselijk karaktereigenschappen en hij haatte zichzelf erom. Hij vertrouwde Nore, toch?
Hij beloofde haar dat hij nu niet meer weg zou gaan en om daad bij zijn woord te voegen drukte hij daarna een zachte kus op haar zachte lippen.
’Oh, daar houd ik je aan. Anders worden onze zomerse diners nogal ongemakkelijk.’ Hij grinnikte. Daar had ze een punt. Of ze nou in een relatie zaten of niet, die diners waren traditie.
‘Je komt denk ik echt niet meer van me af.’ Plaagde hij haar.
’Mijn moeder heeft al gevraagd of je tijdens kerst bij ons komt. Volgens mij is ze nu al bezig met alle planningen.’ Lachte Nore nu ook. Dat verbaasde hem niets. Hij kende mevrouw De Marigny langer dan vandaag en hij kon niet ontkennen dat elk evenement of gelegenheid die zij organiseerde tot in de puntjes waren uitgewerkt. Niet gek dus dat ze in september al begonnen was met haar eerste planning.
‘Bedank je moeder maar van mij voor de uitnodiging, natuurlijk ben ik er bij!’ Hij drukte haar even tegen zich aan. Het zou hun eerste kerst samen als een stel worden en hij keek er stiekem nu al naar uit.
Wat zowel Nore als Wolf wisten, was dat ze hoe dan ook beide nog even naar het feest moesten om hun neus te laten zien. Klaus zou niet blij zijn als hij wist dat ze alle twee vroegtijdig zíj́n feestje hadden verlaten. Wolf kon hem geen ongelijk geven, maar hij keek er niet naar uit. Hij had eindelijk Nore weer in zijn armen en hier hoefde hij haar met niemand te delen, op het feest wel.
’Ik wil nog niet terug.’ Had hij haar eerlijk toevertrouwd.
‘Nee, ik ook niet,’ even viel er een stilte. ‘Het feestje zal nog wel even duren, dus we kunnen het nog uitstellen?’ stelde ze vervolgens voor. Ze had haar woorden nog niet eens uitgesproken of ze stond al bij de deur om deze zorgvuldig te sluiten. Vragend trok hij zijn wenkbrauwen op, maar in zijn ogen schitterde pretlichtjes. Werd zijn droom werkelijkheid? Haar hand vond de zijne, waarna ze hem mee naar haar bed trok. Dit kon nog wel eens interessant worden. Hij voelde hoe haar armen weer om hem heen gleden. ‘Soms vraag ik me af of we al langer aan het daten zouden zijn als een van ons in de zomer voor ik naar Montreuxe ging wat meer actie had ondernomen,’ murmelde ze. ‘Dat weet ik wel zeker.’ Was zijn resolute antwoord. Hij had er geen geheim van gemaakt het moment dat ze samen kwamen hoelang hij al een crush op haar had gehad. Als hij toen maar wat meer ballen had gehad, was ze nooit bij Ryker terecht gekomen.
Met Nore in zijn armen, op haar bed, voelde Wolf alsof niemand hem nog iets kon maken. Dat hele feest beneden kon hem gestolen worden. Het liefst had hij de tijd stil gezet. Voor een tijdje lagen ze in stilte zo, ieder met hun eigen gedachten. Tot dat Nore de stilte verbrak. ‘Denk je dat we in de problemen raken als je vannacht hier slaapt? Of ik bij jou? Ik slaap liever niet alleen vanavond…’ klonk haar stem zacht. Voorzichtig drukte hij een kus op haar blonde kruin. ‘Hoeft ook niet. Ik denk niet dat we in de problemen raken, maar we kunnen beter niet bij mij op de kamer slapen, want…’ hij maakte zijn zin niet af. Met Ryker als kamergenoot zou dat gelijk staan aan een enkeltje hel. En eerlijk, een boze Ryker was wel het laatste waar Wolfgang nu op zat te wachten.

There are two things from which to choose: profit or loss

[ bericht aangepast op 2 okt 2021 - 11:15 ]

someone out there feels better because you exist

3 okt 2021 - 0:25 Aynur is offline

Aynur 2380

Inez Renate Borghesius

19 years — Voorzitter Vrouwen Korfbalteam / Vice-voorzitter News Paper Club — Party in the basement — w. ~~Johann~~, Klaus & Ryker — Dress

Ik negeerde alle alarmbellen die zich in mijn hoofd opdrongen terwijl ik door de menigte worstelde om me bij Klaus en Ryker te voegen. Vaak zat had ik mezelf afgevraagd of het écht de juiste keuze was geweest om onze drie jaar durende relatie te beëindigen, misschien had ik niet genoeg gegeven en had ik geduldiger met hem moeten zijn. Mensen veranderden niet binnen één dag, of binnen twee jaar in Klaus zijn geval. We zouden een nieuwe start kunnen maken op vriendschappelijke voet, we kenden elkaar immers langer dan vandaag. Misschien was ik wel te snel geweest met het afkappen van onze relatie. . . Allerlei schuldgevoelens die ik op dat moment voelde, maakte dat mijn gezonde verstand het liet afweten en ik mijn plannen om huilend naar mijn kamer te gaan liet varen. Twee maanden schenen toch lang niet genoeg te zijn om over een relatie als de onze heen te komen.
Ryker en Klaus leken in een heftig gesprek verwikkeld te zijn, dus wachtte ik geduldig tot ze uitgesproken waren voordat ik mijn aanwezigheid kenbaar maakte. Voorzichtig vroeg ik wat Klaus nu van me wilde, waar ik eerder een gesprek met hem geweigerd had. Ik vroeg me dan ook af of mijn reactie van eerder niet te hard was. Zijn problematiek was me bekend en hij had me al gewaarschuwd dat hij niet gemakkelijk was in de liefde. Gewoon even praten kon geen kwaad, toch?
“Goedenavond,” zei Ryker als antwoord op mijn begroeting waarna hij me geen blik waardig meer keurde. Ik haalde eenmaal diep adem om te verbergen hoe erg dat door mijn hart sneed en richtte mijn ogen op Klaus. Door zijn lengte torende hij boven me uit en keek hij op mij neer. Nog steeds hadden zijn pupillen een abnormale grootte, wat me zowel zorgen baarde als beangstigde.
“Je ging niet weg, toch?” vroeg hij me op een toon waar geen enkele emotie in doorklonk. Ik slikte ongemakkelijk maar het lukte me niet om meteen weg te kijken van zijn blauwgrijze kijkers. Uiteindelijk schudde ik slechts van ‘nee’ en richtte mijn blik naar beneden tot mijn ogen bij zijn verbonden hand belandde. Ik verviel weer in mijn patroon en vroeg zonder erbij na te denken wat er met hem gebeurd was. Hij zou toch niet in een ander gevecht zijn beland? En. . . waarom kon mij dat nog altijd zoveel schelen? Ik zou toch al over hem heen moeten zijn, niet? Hoe kon ik anders gevoelens hebben ontwikkeld voor Ryker?
Klaus fronste zodra ik hem vroeg naar zijn hand. “Niks,” zei hij kortaf. Haast automatisch fladderden mijn vingers over het verband in een poging alles recht en strak te trekken. Op het moment dat ik dit doorkreeg, trok ik vlug mijn vingers terug en bood Klaus mijn excuses aan. Het was immers niet meer mijn plaats om zijn wonden te verzorgen. Wel vroeg ik hem of ik iets voor hem zou kunnen doen zodat de bal bij Klaus kwam te liggen. Pas toen kwam de herinnering aan de bebloede hand van Ryker naar boven die vermoedelijk door Eleonore was verbonden aangezien ik ze samen weg had zien gaan.
“Hm?” vroeg Ryker verward nadat hij zich realiseerde dat ik tegen hem had staan praten. “Oh, glas whiskey die stuk ging, niks bijzonders.” Hij schonk me nog een kleine glimlach die mijn hart sneller liet zijn en me een roze blos over mijn wangen bezorgde. “Ahah,” begon ik met een knikje, “wonderbaarlijk hoe de glazen hier zomaar stukgaan, denk je ook niet?” Ik grinnikte zachtjes en begon me dankzij de interactie met Ryker iets meer op mijn gemak te voelen.
Ik had nog meer willen zeggen, maar werd plots onderbroken door Klaus die gevonden leek te hebben wat ik voor hem kon betekenen. Hij strekte zijn handen naar me uit en voor ik het wist bevond ik me met mijn wang tegen zijn borstkas aan – geborgen in zijn armen. Mijn ogen werden groot van schrik en even wist ik niet wat ik moest doen. Ergens voelde het vertrouwd in zijn armen maar de veiligheid was er allang vanaf gesleten waardoor het meer beklemmend aanvoelde.
“Maar goed, Klaus, is het niet tijd om de dame te laten gaan, zodat wij onze Gentleman Club taken kunnen afronden? Dingen waar Inez dus totaal niks mee te maken heeft, waardoor ze hier niet langer aanwezig hoeft te zijn.” Vanwege mijn positie kon ik de gezichtsuitdrukking van Ryker niet zien terwijl hij dit zei. Bovendien was ik nog behoorlijk overrompeld door Klaus zijn plotselinge knuffel. Niet goed wetende wat ik anders kon doen, plaatste ik langzaam mijn armen om zijn middel en liet eentje ervan omhoog glijden naar zijn rug waar ik hem een onbeholpen klopje gaf. “Het komt vast goed,” prevelde ik, zonder te weten waarom hij me precies in een knuffel had getrokken, waarna ik me los probeerde te maken uit zijn omhelzing. Ik moest geen verkeerde signalen afgeven, voor zover ik dat niet al had gedaan.
“Niks mee te maken?” hoorde Klaus verbaasd vragen. Ik legde mijn hoofd in mijn nek zodat ik Klaus zijn gezicht kon zien. Een onheilspellend gevoel begon zich te verspreiden vanuit mijn buik. “Ik denk dat Inez juist enorm geïnteresseerd is.” Niet-begrijpend keek ik mijn ex aan en ik opende mijn mond om te vraag waar Klaus en Ryker het in vredesnaam over hadden maar Klaus draaide me ruw om. Vervolgens sloeg hij zijn armen nogmaals om me heen waarop ik zijn arm met beide handen vastgreep om mezelf iets meer ademruimte te bieden.
“Kijk, neefje lief gaat proberen Dagmar te zoenen, of niet soms Ryker?” Ik richtte mijn ogen eerst vragend op Ryker waarna ik Johann inderdaad in de buurt van Dagmar zag staan. “Hoe weet je dat zo zeker? Johann wilde nog zijn excuses aanbieden over zijn gedrag van zonet. . .” Mijn stem klonk hoopvol. Ik had namelijk niet gedacht dat ik mijn neef met iemand zou zien zoenen waar hij geen gevoelens voor had en aangezien ik op de hoogte was van het feit dat hij op mannen viel.
“Ryker stelde voor om Johann in elkaar te slaan, wat denk jij, Schatz,” vervolgde Klaus het gesprek alsof het de normaalste zaak van de wereld was. “R-ryker deed. . . wat. . ?” Met grote verbaasde ogen zocht ik de blik van Ryker op. “Is dat echt waar?” vroeg ik aan hem. Ik voelde mijn ademhaling versnellen en sloot kort mijn ogen in de hoop deze weer onder controle te krijgen. Klaus deed er nog een extra schepje bovenop door Johann te beledigen. Bekende paniek borrelde omhoog en ik wist dat Klaus nu van mij verwachtte dat ik hem tevreden zou stemmen.
Ik keek weg op het moment dat mijn neef daadwerkelijk mijn beste vriendin kuste. “Klaus,” begon ik op een stoïcijnse toon, even emotieloos als de toon die Klaus voorheen had gebruikt. “Waarom doe je dit?” Ik klemde mijn kaken op elkaar en deed een poging los te komen uit zijn armen. Tot mijn verbazing liet Klaus me daadwerkelijk gaan. Ik bleef echter op dezelfde afstand staan, met nauwelijks iets lucht tussen ons in en ik keek naar hem op – emotieloos en leeg zodat ik niets hoefde te voelen van dit alles.
“Wat is ervoor nodig om je hiermee te laten ophouden? Ik had gehoopt dat uit elkaar gaan helpend zou zijn, maar daar is niks van waar. . .” Nu kon ik immers zijn acties niet in de gaten houden of hem tot rust manen wanneer dit noodzakelijk was. Ik keek even kort in de richting van Ryker en moest moeite doen om het verlangen uit mijn ogen te houden. Uiteindelijk richtte ik me weer tot Klaus. “Wat kan ik doen. . . om dit te laten ophouden?” vroeg ik en ik voelde de tranen opwellen achter mijn oogleden. Verwoed probeerde ik deze weg te knipperen zodra ze mijn zicht vertroebelde.

[ bericht aangepast op 3 okt 2021 - 20:39 ]

I have seen my own sun darkened

3 okt 2021 - 19:59 Iotte is offline

Iotte 955

DAGMAR ELIN JØRGENSEN
She would rather walk alone in darkness than follow anyone else’s shadow
nineteen • hoofdredacteur newspaper • with johann • at hallways

If we don't end war, war will end us

'Dank je,' had hij zachtjes gemompeld nadat ze met haar hoofd had geschud op de vraag of hij niet te veel van haar vroeg. ‘Anytime,’ mompelde ze zachtjes terug. En ze meende het. Ze wist dat mocht ze ooit in de problemen raken, ze ook altijd op Johann kon rekenen. Althans, dat hoopte ze.
Hij had vervolgens langzaam met zijn hoofd geknikt toen ze hem had gevraagd of hij op dit moment in de gaten werd gehouden. Meteen zette ze een geforceerde glimlach op. Als iemand daadwerkelijk Johann’s geaardheid in twijfel trok en hij als laatste uitvlucht zag om haar te kussen, moest het er wel geloofwaardig uit zien. Johann volgde vrijwel direct haar voorbeeld, want ook bij hem brak een glimlach op zijn gezicht door. Ze verkleinde de afstand tussen hen in door een stapje in zijn richting te zetten. ‘Moet je dat hier en nu doen?’ vroeg ze hem vervolgens zacht. Ook hij kwam nu wat dichterbij haar staan. Zijn hand eindigde op haar schouder. ‘Hier en nu,’ bevestigde hij, waarna hij zich naar haar toe boog en zijn lippen voorzichtig op die vaan haar drukte. Ondanks dat ze wist wat er komen ging, schok ze nog altijd van de aanraking. Haar ogen werden voor een milliseconde groter, maar perste deze al snel dicht. Het moest er geloofwaardig uitzien en je kuste niet met opengesperde ogen. In haar hoofd telde ze de secondes af. 1…2…3…4…5…6…7. Wat maar een enkele luttele seconden waren leken een eeuwigheid te duren en de gedachten dat iemand hen op dit moment in de gaten stond te houden hielp ook niet om te ontspannen.
'Dank je wel en het spijt me,' zei hij zo zacht mogelijk toen hij de kus beëindigde. Voorzichtig trok ze haar hoofd terug. ‘En nu?’ vroeg ze hem zachtjes terug. Het liefst ging ze nu terug naar haar kamer en kwam ze daar de rest van de avond niet meer vanaf, maar kon ze dat maken? Dat zou alles behalve geloofwaardig zijn. Even beet ze op haar lip. Ze hoopte dat Johann een beter plan had.
Wat deden mensen als gekust hadden? Ze kon zich maar één ding bedenken. ‘Ga je mee naar boven?’ vroeg ze hem daarom ook. Doordringend keek ze hem aan. Ze hoopte maar dat hij begreep dat ze niet bedoelde dat ze met hem wou slapen, maar op deze manier konden ze samen de kerker ontvluchten, zonder dat iemand argwaan zou kunnen krijgen. Dagmar wachtte zijn antwoord geduldig af, voor ze zijn hand vast pakte en hem achter zich aan de kerker uit loodste. Weg van de starende ogen, weg van degene die hem chanteerde met zijn geaardheid.
De deur van de kerker sloeg met een klap achter hen dicht, waarna Dagmar resoluut Johann’s hand losliet. Het geluid van de harde muziek verdween naar de achtergrond. De gang was leeg. Haar ogen schoten naar de deur van de wc. Wat wou ze graag even een momentje voor zichzelf hebben om tot rust te komen. Maar voor nu draaide ze zich naar Johann toe. ‘Je hoeft me niet te vertellen wie je chanteert, maar beloof me dat je alsjeblieft naar me toe komt als diegene je nu nog steeds niet met rust laat, oké?’

someone out there feels better because you exist

5 okt 2021 - 22:20 Kobyla is offline

Kobyla 19314

ANNA Pradl

20 — Voorzitter Dames bakclub voor theekransjes — with Aurora, Reiner and Benjamin — at the dungeons

❝ Act brutal with no pity. Be harsh, show no remorse. ❞

Gelukkig leek Aurora tevreden gesteld met het onderwerp jongens, al bleef het Anna niet volledig lekker zitten. Hopelijk zou Ryker genoeg zijn om haar van Ben weg te lokken, maar of het daadwerkelijk zou helpen? Tot nu toe kreeg Anna het idee dat Aurora gewoon graag achter jongens aanzat en inderdaad geen relatie hoefde. Verschrikkelijk.
'Nore?' vroeg Aurora half lachend toen Anna vertelde over Rykers ex. De lach deed haar even een wenkbrauw optrekken. Wat was daar nu weer zo grappig aan dan? 'Dat is dat blonde meisje toch? Ik heb veel goede dingen over haar gehoord.' Anna knikte, maar keek Aurora wat argwanend aan. Die laatste woorden klonken niet volledig oprecht wat Anna op scherp zette. Zodra deze meid haar beste vriendin ging lastig vallen, had ze echt een probleem. Anna was al pissig door haar avances naar Ben toe (en dat Ben hierop reageerde), maar ze moest van haar vrienden af blijven.
'Ze is een schat van een meid,' zei Anna slechts, niet helemaal blij door de richting die het gesprek nu op leek te gaan. Ze besloot dan ook dat het tijd was om van zich af te gaan bijten. Tijd om Aurora te waarschuwen dat als ze Ryker wilde ze snel moest zijn, anders had ze pech. De meeste jongens hier hadden zover zij wist toch wat meer moraal en zouden niet met een andere meid gaan als ze nog een vriendin hadden. Wat dat betreft, misschien werd het toch tijd om voorzichtig wat andere hengeltjes uit te gaan hangen. Als Ben nu al geneigd leek tot vreemd gaan, wist ze niet wat hij over een paar jaar zou doen. Ook dan wilde ze hem toch echt voor zichzelf hebben en houden.
Anna keek de Italiaanse strak aan, een blik die met uitdaging werd beantwoord. Een moment dat werd doorbroken omdat Reiner het allerslechtste moment koos om zich bij hen te voegen. Geïrriteerd draaide Anna zich dan ook naar hem toe om hem te begroeten. Aurora besloot blijkbaar dat nu het beste moment was om eindelijk terug te bijten. 'En jij zou dat sowieso niet accepteren, of wel, Anna? Anna draaide zich weer naar haar toe', het vuur in haar ogen was terug. 'Benjamin kan van geluk spreken met jou als zijn vriendin.' De schampere lach kon ze niet tegen houden, al slikte ze m gauw weer in toen ze doorhad dat Ben hun kant op kwam gelopen. 'Benjamin! Onze held,' riep Aurora nog naar haar vriend.
Anna nam even een moment om diep adem te halen voor ze zich naar Ben omdraaide, een glimlach op haar gezicht. Een glimlach die een beetje verzwakte toen haar vriend direct op Aurora inging. 'Oh is dat zo?' vroeg hij haar, zijn meegebrachte waren omhoog houdend. 'Hmh, ja waarschijnlijk wel.' Waarna hij vervolgens zijn aandacht op Reiner richtte. 'Hey, ben je nu al klaar?' vroeg hij, vast doelend op de Jodenzone. Ondertussen knarste Anna met haar tanden, absoluut niet blij met dat ze pas als laatste de aandacht van háár vriend kreeg.
'Komt goed, ik ben er mee bezig,' gaf Reiner als antwoord. Hmmm, hij had er allang klaar mee kunnen zijn, het feestje was al even bezig. Wat had hij dan in de tussentijd gedaan? Hij had in ieder geval met Suze gepraat als ze Aurora kon geloven, iets wat haar niet lekker zat. Blijkbaar kon hij die vuile Jood alsnog niet met rust laten. Interessante informatie voor Ben en andere leden van de Gentleman's club misschien. Sowieso zou Ben het vast ook afkeuren.
'Je bent er net op het goede moment,' vertelt Ben uiteindelijk nog aan Reiner, waarna Anna zijn arm om haar schouder heen voelt slaan. 'Vind je niet?' vroeg hij haar nog met een glimlach. Het liefst was ze onder zijn arm uitgekropen, klaar met hem voor de avond, maar ze moest een toneelstukje ophouden, dus bleef ze zo staan. Toch kon ze het niet laten om dreigend haar schoen tegen de zijne te laten rusten. Eén verkeerd woord en haar hak zou zijn tenen weer vinden. 'Dus, nog iets interessants gemist?'
'Niet echt,' antwoordde Anna gauw voor Aurora of Reiner iets kon zeggen. Ze wilde zelf kunnen sturen waar dít gesprek heen ging. 'We hebben gewoon een beetje gekletst als meiden onder elkaar.' Ze glimlachte breed naar Ben, hopend dat hij zou geloven dat het alleen maar onschuldig was geweest.
'Dat ziet er goed uit, maat. Heb je een voorraadje meegenomen naar school?' vroeg Reiner vervolgens en Anna was hem dankbaar dat hij het gesprek naar iets anders wist te brengen. Eindelijk was die jongen een keer nuttig. 'Aah, een Swiss Hegar. Net als vroeger, hm?' vervolgde de jongen zijn gesprek over dat de sigaren. Anna kon er niet echt over meepraten, maar het was in ieder een ander onderwerp dan iets dat zou leiden tot dat ze haar frustratie over Ben en Aurora uitte. Het zorgde dat Ben zijn focus niet op Aurora lag. 'Dat blijven toch de besten. Heb je een vuurtje nodig?'
'Die whiskey ziet er goed uit,' voegde ze toe, hopend op deze manier toch nog een beetje aandacht te kunnen krijgen. 'Ik wil graag proeven.' Ze kon na dit alles ook wel een flinke borrel gebruiken.

6 okt 2021 - 9:10 darkurge is offline

darkurge 3074

AURORA CAMORRA

Being a bitch is my kink, what the fuck else did you think?

W. Ryker • Kerkers

Doordat Benjamin en Reiner zich weer bij Anna en haar hadden gevoegd, gooide Aurora het strijdbijltje erbij neer. Voor nu. Als Anna echt zo gehecht was aan haar obviously cheating boyfriend dan moest ze het zelf maar weten. Eigenlijk deed Aurora haar een gunst door die jongen uit haar handen te willen nemen, het was jammer dat ze dat niet door had.
Nog één laatste plagerijtje dan, om het af te leren. “Onze held.” Had ze Anna haar vriend dolenthousiast genoemd.
“Oh, is dat zo?” Vroeg Benjamin, fles drank en sigaar omhoog houdende. “Hmm, ja waarschijnlijk wel.” Zei hij tevreden met zichzelf, waarna hij zich tot Reiner richtte. “Hey, ben jij nu al klaar?” Vroeg hij.
Wat is mis met deze mensen? De jongens wisselden een paar woorden uit, maar Aurora haar blik en aandacht gleed af.
“Je bent er net op het goede moment.” Zei Benjamin uiteindelijk en hij sloeg zijn arm om zijn vriendin heen. “Dus, heb ik nog iets interessants gemist?”
“Niet echt.” Antwoordde Anna direct nadat Benjamin zijn vraag gesteld had. “We hebben gewoon een beetje gekletst als meiden onder elkaar.” De brede glimlach op Anna haar gezicht was Aurora niet ontgaan en ook zij glimlachte. Maar ook de volgende woorden van het drietal gingen langs haar heen. Het gesprek met Benjamin, Anna en Aardappel verliep saaier dan waar Aurora op had gehoopt toen haar speeltje terug was gekeerd met drank en sigaren. Een leuk gebaar van Benjamin, maar ze was niet van plan om een sigaar te roken met Benjamin met de anderen erbij. Nee, die kaart zou ze niet meteen spelen. Het was verstandiger om dat achter de hand te houden voor wanneer ze een momentje alleen met Benjamin wilde creëren.

Waar Aurora zichzelf in een slaapverwekkende situatie bevond, gebeurde er verderop in de ruimte wel iets heel interessants. Ryker stond als derde wiel aan de wagen bij de blonde bleekscheet die een roodharige meisje in zijn grip hield. Dit was haar kans. Aurora keek haar gesprekspartners aan en legde een hand op zowel Benjamin als Reiner hun borst. “Heren, Anna,”En ze keerde zich naar het blonde meisje. “Jullie zullen me moeten excuseren.” Aurora boog zich naar Anna toe en kuste haar beide wangen. “Dankje voor je warme welkom.” Fluisterde ze het meisje toe en ze liet het groepje achter zich.

Daar stond hij dan. De lange, blonde, Duitse vreemdeling. Zijn aura had nog altijd iets onheilspellend, maar niets waar Aurora voor terugdeinsde. Hij had geen drankje. De arme schat. De aanzwellende spanning van het benaderen van haar nieuwe doelwit was bijna overweldigend. Ze was een en al energie. Niemand kon haar iets maken. Ryker had iets te drinken nodig. Vastberaden de mysterieuze knappe jongen te ontmoeten liep Aurora naar de bar en bestelde twee whiskeys. Met de twee glazen in haar hand vervolgde ze haar weg naar het drietal dat te midden van de dansvloer stond. Ze keek niet op naar de bleke jongen of zijn roodharige slachtoffer. Al haar focus was op de knapste uit het gezelschap.
“Jij ziet eruit alsof je wel een drankje kan gebruiken.” Aurora hield het glas naar Ryker op. “Whiskey.” Ze observeerde de blikken van het drietal die allemaal gericht waren op een zoenend stelletje in de ruimte. “Is daar iets interessants gaande?” vroeg ze en kort knikte ze naar het stel bij de bar.

Someone told me stay away from things that aren't yours
But was he yours, if he wanted me so bad?

7 okt 2021 - 19:59 Vanth is offline

Vanth 23147

BENJAMIN ADRIAN ZIEGLER
20 • Kerkers • With Reiner & Anna

“Komt goed. Ik ben er mee bezig.” Kort had ik mijn wenkbrauw opgehaald bij het antwoord dat Reiner me gaf. Dat klonk veelbelovend.. Al kan hij het natuurlijk overgelaten hebben aan een van de jongere leden, niet dat de anderen daar heel blij mee zouden zijn. Het bleef nou eenmaal zijn taak. Nou ja, het was niet mijn probleem verder. Kort kijk ik naar Anna en voel haar schoen tegen die van mij, een duidelijk teken wat ik ergens kon verwachten. Alright alright, ik gedraag me wel. 'Niet echt,' antwoordde Anna gauw. 'We hebben gewoon een beetje gekletst als meiden onder elkaar.' Ik kijk naar haar en glimlach even. Vast darling, maar ik ging er niet tegenin. ''Well, dat is mooi. Laat me niet meer vragen.'' plaag ik haar.
“Dat ziet er goed uit, maat. Heb je een voorraadje meegenomen naar school?” Ik kijk weer op naar Reiner en hou met een lichte grijns op mijn lippen mijn hoofd wat schuin. ''Natuurlijk, je kent me.'' zeg ik. Onder de inner circle was het algemeen bekend dat er goed spul bij mij te vinden was. Het was geen enorme voorraad, maar ik kon zeggen dat het het beste van het beste was. Kwaliteit boven kwantiteit, niet? “Aah, een Swiss Hegar. Net als vroeger, hm?” Ik glimlach even, denkend aan de herinneringen. Ja daarvan waren er heel wat opgerookt tussen ons twee, het maakte me bijna sentimenteel als ik aan onze vriendschap denk. De dingen zijn echt snel veranderd... “Dat blijven toch de besten. Heb je een vuurtje nodig?” Ik knik. ''Hmh, als het even kan.. Even terug naar de good old times?'' vraag ik hem.
Kort kijk ik de kerkers rond en dan valt mijn blik op Dagmar en... Johann. Mijn ogen vernauwen wat en ik slik even, en dat wou ik eigenlijk niet zien.. Natuurlijk kon ik niet eisen dat ze niet verder zou gaan, maar nu ik het zo zie zou ik het zomaar eens doen. Kort laat ik mijn blik op het tweetal branden, tot Anna mijn aandacht weer vraagt. 'Die whiskey ziet er goed uit. Ik wil graag proeven.' Ik glimlach naar de blondine aan mijn arm. ''Hmh, geen zorgen schatzi...'' hum ik en druk een zachte kus op haar haren. ''Alles wat je wilt, is van jou.'' zeg ik vervolgens.
“Heren, Anna. Jullie zullen me moeten excuseren.” klonk het opeens van Aurora's kant en ik kijk kort op. ''Oh... Ciao bella.'' zeg ik nog wat speels voor ik mij op mijn blonde gezelschap richt. ''Nou, tijd voor whiskey en een sigaar huh?'' zeg ik en blik dan weer kort de kant op van Dagmar en Johann. Enkel zag ik de twee nu vertrekken waardoor de lach weer verdwijnt van mijn gezicht. ''Wat een verassende avond..'' mompel ik, als ze snel genoeg waren konden ze misschien nog net zien waar ik het over had. Ik schud mijn hoofd. ''Zullen we?''

El Diablo.

8 okt 2021 - 21:12 reguluswife is offline

reguluswife 37248

ELEONORE MADELINE DE MARIGNY

I can tell how intelligent a man is by how stupid he thinks I am

nineteen • in her ~~bath~~room • with wolf

“Je komt denk ik echt niet meer van me af,” plaagde Wolf.
Nore kietelde zachtjes zijn middel met haar vingertoppen. “Stiekem vind ik dat helemaal niet erg,” gaf ze toe. Ondanks dat ze slechts enkele weken aan het daten waren voelde het voor haar als langer dan dat. Of het kwam doordat ze Wolf al zolang kende, of doordat ze de afgelopen maanden zoveel tijd samen hadden gespendeerd wist ze niet. Of misschien was het dat het nu al zo vertrouwd aan voelde. Haar ouders waren erg teleurgesteld, misschien zelfs lichtelijk boos, geweest toen ze hen vertelde over haar breuk met Ryker, maar verrukt bij het nieuws dat ze samen met Wolf was. Haar beide ouders waren altijd erg positief over de Schultze familie. Waar Nore niet altijd even blij met de drukke baan van haar vader, was ze zeer dankbaar dat ze daardoor Wolf had leren kennen. Zonder hem zou ze niet eens op Montreuxe zitten. Dankzij haar argumentatie waarom Montreuxe beter was dan een school in de buurt van haar ouderlijk huis, en een paar zeer goede woorden van de toen al charmante Wolf waren haar ouders al snel verkocht. Met goede hoop vertelde ze hem over haar moeders kerst uitnodiging. Kerst was nog enkele maanden weg, maar ze hoopte dat ze tegen dan nog steeds samen zou zijn met Wolf. Als het aan haar lag wel. Nu leek het niet zo’n goed idee meer dat ze in een moment van zwakte Ryker ook had uitgenodigd. Misschien – hopelijk – was het tegen die tijd weer beter tussen hun drie. De afgelopen drie jaren had Ry meerdere dagen in de kerstvakantie bij haar thuis gespendeerd. Het was een vreemd gevoel als dat nu niet het geval zou zijn, al waren er veel dingen veranderd. Dat was echter een zorg voor later. Ze wilde zichzelf niet weer in een staat van paniek werken als dat misschien niet eens nodig was.
”Bedank je moeder maar van mij voor de uitnodiging, natuurlijk ben ik er bij!”
Ze genoot van de warmte van zijn lichaam tegen de hare. “Ze zal blij zijn dat te horen. Ze is dol op je. De uitnodiging geldt ook voor je ouders, natuurlijk.” Hoe meer indruk haar moeder kon maken op mensen met haar organisatorische skills, hoe beter haar moeder zich voelde. Alles draaide om goede impressies in dat wereldje. Dat en macht. “Ik zal binnenkort alvast na gaan denken over kerstcadeaus voor jou, dus als je al specifieke wensen hebt...” Het zou hun eerste kerst als een koppel zijn en Nore wilde hem niet teleurstellen – kon hem niet teleurstellen.
Al snel kwamen ze beide tot de conclusie dat ze hun gezicht nog even op Klaus’ feestje moesten tonen. Geen van beide had daar veel zin in. Ze was er nog niet klaar voor om Wolf’s aandacht alweer met anderen te delen en wilde hem nog even voor haar zelf houden. Privacy was lastig te verkrijgen op Montreuxe door de gedeelde kamers en je kon beter van elk moment dat je had gebruik maken. Er was dan ook geen aarzeling om de deur achter Wolf te sluiten en hem mee te trekken naar haar bed. Als automatisch vonden haar armen weer een weg om zijn lichaam.
”Dat weet ik wel zeker.”
”Ik ook… we zijn allebei sukkels, niet?” plaagde ze hem. Toegegeven, ze was verbaasd toen ze van Wolf hoorde dat hij haar al langer leuk vond. Na de zomer van hun eerste kus, haar eerste kus ooit, dacht ze dat het slechts dat was geweest. Een simpele kus. Geen van beide had er verder iets aangedaan. Als dat was gebeurd, zou ze dan ooit iets met Ry gedaan hebben? “Maar gelukkig zijn we nu oud en wijs en hebben we ervan geleerd.” Met haar vinger gaf ze Wolf een zachte, plagerige tik tegen zijn neus.
De avond was nog niet voorbij, maar Nore keek er nu al tegen op om aan het einde van de avond alleen in haar bed te liggen. Alleen de gedachte al zorgde voor een opkomend, nerveus gevoel in haar buik. Na momenten zoals vanavond was ze absoluut niet goed in alleen zijn. Wolf was de enige met wie ze wilde zijn.
Een kus op haar hoofd volgde na haar aarzelende vraag. “Hoeft ook niet. Ik denk niet dat we in de problemen raken, maar we kunnen beter niet bij mij op de kamer slapen, want…” Want Ryker.
De kleur trok weg uit haar gezicht bij het idee van Ryker die Wolf sloeg. Wat er ook gebeurde, dat was iets wat ze hoe dan ook wilde voorkomen, op welke manier dan ook. Het zat haar niet lekker dat die twee een kamer deelden, na de eerdere vijandigheid van vanmiddag. Voor hoelang kon dat goed blijven gaan? “Je mag hier slapen? Anna vindt het vast niet erg. Misschien slaap ze zelf wel bij Ben, dan hebben we de kamer voor onszelf…” Nore liet de suggestie in de lucht hangen. Ze keek Wolf aan met een kleine schittering in haar ogen en drukte haar lippen zachtjes op de zijne.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

9 okt 2021 - 17:44 Kobyla is offline

Kobyla 19314

Johann Voss

19 • With Dagmar -> alone • the dungeons -> at room 803

❝ Who will stop all this madness that has consequences no man understand? ❞

Johann kon zich geen betere vriendin dan Dagmar wensen. Niet iedereen zou bereid zijn om één van hun vrienden te kussen. Dat Dagmar hier wel toe bereid was, Johann was haar er dan ook erg dankbaar voor. Hij nam zich dan ook direct voor dat hij haar absoluut uit de brand zou helpen mocht dit een keer nodig zijn. Hij zou het sowieso al wel doen, maar toch, hij had het gevoel dat hij iets terug moest doen.
'Anytime, gaf Dagmar nog aan toen hij haar bedankte. Het liefst had hij de dame nu in een knuffel getrokken, maar dat misschien toch wat vreemd over kunnen komen. Dan had hij haar direct bij het aanspreken een knuffel moeten geven. Het ging allemaal om de performance en Dagmars opgezette glimlach herinnerde hem er dan ook aan dat hij zelf ook wat vrolijker moest gaan kijken. Hij versierde haar, wilde haar, dat was wat iedereen om hen heen moest gaan denken.
Hij wilde niet dat de kus zo lang duurde, maar het was noodzakelijk dat Klaus hen zag en Johann kon echt niet het risico nemen dat de jongen hem die ene seconde net niet zag. Dagmar sperde haar ogen in eerste instantie open toen hij zijn lippen op de hare drukte en per direct voelde hij zich er schuldig om. Hij wilde niets doen wat ze niet fijn vond, maar aan de andere kant was dit noodzakelijk wilde hij de rest van zijn schooltijd overleven.
Uiteindelijk durfde hij het aan hun kus te beëindigen en direct fluisterde hij zijn verontschuldigingen. Het liefst had hij Klaus gezocht met zijn ogen om te controleren of hij het inderdaad wel had gezien, maar hij wist dat dit raar zou ogen. In plaats daarvan bleef hij wat ongemakkelijk voor Dagmar staan en greep hij haar hand vast.
'En nu?' vroeg ze zachtjes en eerlijk gezegd had hij eigenlijk geen idee. Alles in zijn hoofd had er zo om gedraaid dat hij Dagmar moest kussen, dat hij geen ruimte had gehad om na te denken over wat dan erna. Hij haalde even zijn schouders op en verstevigde zijn grip op haar hand. 'Ik...' begon hij, maar Dagmar was hem voor.
'Ga je mee naar boven?' vroeg ze hem en heel even trok hij verbaasd zijn wenkbrauwen op. Om dan te beseffen wat voor geniaal idee Dagmar gekregen had. Blijkbaar had ook zij absoluut geen zin meer in dit feestje en dit was een goede manier om er beiden aan te ontsnappen zonder dat mensen het idee kregen dat ze vluchten. Hopelijk zou hun toneelstuk zo alleen maar geloofwaardiger worden.
'Natuurlijk,' zei hij met een grijns, eentje die echt was. Echt, die slimme Dagmar, wat zou hij zonder haar moeten? Hij liet zich dan ook maar al te gewillig door haar mee trekken, weg de kerkers uit. Eindelijk weg van dit verdomde feestje dat hem alleen maar ellende gebracht had. Het was fijn geweest om op deze manier enkele van zijn vrienden weer te zien en te spreken, maar hij had liever gewacht tot de volgende dag hiervoor met de kennis die hij nu had.
De klap van de dichtvallende deur deed hem even rillen, want het bracht herinneringen terug aan hoe Klaus de deur had laten dichtvallen voor hij hem confronteerde. Wat onwennig keek Johann rond toen Dagmar zijn hand losliet. Hij had haar zo veel te zeggen, maar de woorden wilden er nu niet uitkomen. 'Je hoeft me niet te vertellen wie je chanteert, maar beloof me dat je alsjeblieft naar me toe komt als diegene je nu nog steeds niet met rust laat, oké?' Gelukkig nam Dagmar het woord en kreeg hij iets om op te reageren. Dat maakte praten hopelijk gemakkelijker.
'Beloofd,' wist hij er uiteindelijk uit te krijgen. 'Maar dit zou hopelijk genoeg moeten zijn.' Hij zuchtte even diep en schudde wat met zijn hoofd voor hij weer verder kon spreken. 'Dank je wel, Dagmar. Echt, ik weet niet wat ik anders had gemoeten.' Hij beet even op zijn lip, waarna hij haar ietwat voorzichtig in een knuffel trok. Pas op dat moment voelde hij zich weer veilig en direct begonnen zijn benen te trillen. Shit, hij had zichzelf echt flink in de nesten gewerkt vandaag. Klaus zou zeker niet rusten, al zou hij zich hopelijk koest houden voorlopig.
'Ik ga maar naar mijn kamer, even bijkomen van dit alles. Ik sta bij je in het krijt, dus twijfel alsjeblieft niet als je mijn hulp een keer nodig hebt.' Johann knikte even naar haar om dan de trap op te lopen naar boven, weg van alle ellende beneden. Eenmaal op zijn kamer, liet hij zich direct op bed vallen, dat uitgebreid kraakte onder de plotse klap die het over zich heen kreeg. Zijn benen wilden zijn gewicht niet meer dragen, niet na alle stress die hij had moeten verduren.

10 okt 2021 - 15:45 Iotte is offline

Iotte 955

WOLFGANG THEODORE SCHULTZE

Some days, I feel everything at once. Other days, I feel nothing at all.

20 • captain soccerteam • rechterhand gentlemen's club • with nore • at room 808

‘Ze zal blij zijn dat te horen. Ze is dol op je. De uitnodiging geldt ook voor je ouders, natuurlijk.’ Antwoordde Nore op zijn reactie dat hij zeker aanwezig zou zijn tijdens het kerstdiner bij haar thuis. ‘Ik ben ook dol op haar,’ gaf Wolf eerlijk toe. Hij vond Nore’s moeder een schat van een mens. ‘En ik zal het doorgeven aan mijn ouders.’
‘Ik zal binnenkort alvast na gaan denken over kerstcadeaus voor jou, dus als je al specifieke wensen hebt...’ ging Nore enthousiast verder. Ze was lief. Hij drukte haar tegen zich aan. ‘Ik heb al alles wat mijn hart begeert.’ En hij meende het. Met Nore aan zijn zij had hij niets anders nodig.
Zowel Wolf als Nore wisten dat ze nog even terug moesten naar Klaus’s feestje. Beiden hadden echter geen zin. Het was een zeldzaam moment dat ze een kamer voor zich alleen hadden. Die moesten ze, als de kans zich voordeed, eigenlijk wel optimaal benutten. Zonder aarzelen had Nore de deur van de slaapkamer daarom ook gesloten en hem mee naar haar bed getrokken.
Plagend had ze met haar vinger tegen zijn neus getikt na haar opmerking dat ze nu ouder en wijzer waren en dat ze er van geleerd hadden. Ze doelde op het feit dat ze beiden geen werk van de ander hadden gemaakt na het delen van hun eerste kus. Iets waar Wolfgang tot op de dag van vandaag nog steeds spijt van had. Wat als hij wel het lef had gehad? Zou Nore dan toch eerst met Ryker geweest zijn? Hij wist het oprecht niet.
Met Nore in zijn armen lagen ze voor een tijdje zwijgend in haar bed. Tot Nore de stilte verbrak en hem vroeg of ze vanavond misschien samen zouden kunnen slapen. Ze klonk aarzelend, kwetsbaar, bijna breekbaar. Resoluut had hij geantwoord dat ze natuurlijk samen konden slapen, alleen dat zijn kamer, door bepaalde redenen, daar misschien niet heel erg geschikt voor was. Een kus op haar blonde lokken volgde.
’Je mag hier slapen? Anna vindt het vast niet erg. Misschien slaap ze zelf wel bij Ben, dan hebben we de kamer voor onszelf…’ stelde Nore voor, waarbij ze de suggestie in de lucht liet hangen. Bedoelde ze wat hij dacht dat ze bedoeldeB Ze keek hem aan met haar mooie blauwe ogen. De kleine schittering ontging hem niet. Het antwoord op die vraag was ja. Zachtjes drukte ze haar lippen op de zijne. Een jongensgrijns krulde rond zijn lippen, terwijl hij haar voorzichtig maar liefdevol terug kuste. Gepassioneerd ging hij op in haar zoen en liet zijn handen over haar lichaam glijden.
Heel voorzichtig onderbrak hij hun kus en trok zijn hoofd een heel klein beetje terug. ‘Weet je het zeker?’ Vroeg hij haar zachtjes. Zijn blauwe ogen namen haar onderzoekend op. ‘Ik kan wachten, echt,’ hij wou niet dat ze zich verplicht voelde en al helemaal niet te snel gaan. Nore was worth the wait.

There are two things from which to choose: profit or loss

someone out there feels better because you exist

11 okt 2021 - 12:24 Sev is offline

Sev 19203

REINER ARTUR BIRCHENFELT

”So follow me, and we will write our own history.”

W. ~~Anna & Aurora & Benjamin~~ • the dungeons

tw: drugs

"Niet echt,” sprak Anna met haar ijskoude glimlach. Het was dezelfde glimlach die Eva hem soms kon geven, wanneer ze eigenlijk boos op hem was maar dat niet wilde uitspreken. Reiner snapte nooit waarom Evy Anna zag als haar beste vriendin, maar misschien hadden de twee meer gemeen dan hij dacht. “We hebben gewoon een beetje gekletst als meiden onder elkaar,” vervolgde de blondine. Die zoete stem. Reiner kon de woede erachter bijna proeven.
De glimlach van de dame werd nog breder toen ze naar haar vriend keek. Reiner fronste lichtjes terwijl hij Anna’s gezicht bestudeerde. Langzaam trok haar lach verder uit tot een bijna duivelse grijns. Het deed Reiner denken aan het kinderboek dat zijn moeder hem vroeger had voorgelezen. Alice in Wonderland, met die rare kat en zijn onnatuurlijke lach.
Goede God.. misschien was het nemen van dat tweede pilletje een fout.
Reiner scheurde zijn blik los van Anna en focuste zich op Ben om hem te vragen naar zijn sigarencollectie. Gelukkig lukte het hem om zichzelf snel mee te laten voeren in het gesprek met zijn voormalige close vriend.
“Heb je een vuurtje nodig?”
“'Hmh, als het even kan.. Even terug naar de good old times?'' vroeg Ben.
Een zeldzame glimlach vormde op Reiner’s gezicht. Voor een moment voelde het ook echt weer zo. Of het lag aan het liefdespilletje of niet, hij had zich al lang niet meer zo verbonden met Ben gevoeld. Het voelde echt weer even als vroeger, toen er nog geen vervelende spanning tussen hen hing. Vroeger, toen ze nog gewoon vrienden waren en hun politieke mening er niet toe deed. Wat was het eenvoudig geweest allemaal…
Hij nam zijn zilveren aansteker uit zijn broekzak en gaf deze aan Ben.
“Daar zou ik op toasten als ik een drankje had gehad. Laten we snel weer een keer een sigaar opsteken met zijn tweeën, goed?” stelde hij voor terwijl hij Benjamin met een vriendelijke blik aankeek. Helaas voelde hij nog altijd de priemende ogen van Cheshire Cat Anna door zijn lichaam boren. Het maakte hem ongemakkelijk, nu hij zo onder invloed was. Het was duidelijk dat zij hem er niet bij wilde hebben.
Dat was het moment dat hij de blik in Benjamin’s ogen zag veranderen. Met een frons keek hij naar een situatie die plaatsvond achter Reiner. Verbaasd draaide de blonde Duitser zijn hoofd om te zien waar de jongen naar keek.
Daar, tussen de menigte, zag hij Johann en Dagmar staan.
Zoenend.
Hij voelde hoe zijn maag een rare twist maakte.
Gebeurde dit ook niet echt? Was dit een ander raar trucje van zijn brein? Dit kon de realiteit niet zijn. Johann had zojuist nog toegegeven dat hij… Shit. Dit klopte niet. Dit klopte op geen enkele manier. Plotseling begreep hij Ryker’s verwachtingsvolle blik. Er werden hier vuile spelletjes gespeeld. Ziekelijke spelletjes zelfs.
Arme Johann.
Het korte gesprek tussen Anna en Ben ging volledig aan hem voorbij. Zijn aandacht werd pas terug naar het groepje getrokken toen hij uit het niets een fijne, warme aanraking op zijn borstkas voelde. Het was Aurora’s hand. Reiner hoorde amper wat ze zei voordat het meisje vertrok. Benjamin volgde de Italiaanse met zijn ogen en gooide er nog een flirterige “ciao bella” uit.
“Wat zijn Johann en Dagmar aan het doen?” vroeg hij de jongen verward.
Wist hij hier meer van? Waren het Klaus en Ryker geweest? Of had Ben hier ook iets mee te maken? Zijn ogen schoten naar Anna. Haar ijskoude kijkers leken alleen maar dodelijker in de zijne te staren. Had ZIJ hier soms iets mee te maken?
Wisten ze ook iets… iets over hem?
Had Johann hen iets verteld?
Een gevoel van intense paranoia begon zich langzaam meester van hem te maken. Zijn hartslag versnelde, zijn ademhaling accelereerde.
Shit.
Dit ging niet goed.
Dit ging echt niet goed.
Hij moest naar buiten.
Klaus had kort wat laten vallen over het risico van bad gaan, maar Reiner kon amper terughalen wat zijn neefje precies gezegd had.
“Ben,” zei hij. “Ik zie je snel weer, vriend. Ik heb iets genomen en het gaat even niet zo goed. Ik.. moet even liggen.” Hij keek de jongen aan met zijn grote pupillen. Het kon niet anders dan dat Benjamin begreep wat er aan de hand was. Hij was zelf ook niet vies van een goede partydrug hier en daar. “Fijne avond nog samen.”
De blonde jongen legde zijn hand op Ben’s schouder en knikte naar Anna. Vervolgens begon hij naar de deur te lopen.
De wereld om hem heen leek in een soort vacuüm te zitten. Hij hoorde geluiden, stemmen, muziek, maar alles leek samengeperst te zijn tot één onsamenhangend geheel. Met tunnelvisie en een blik gefixeerd op de grote zwarte deur aan het eind van de kerkers, probeerde hij koste wat kost door te lopen.
Hij hoefde alleen zijn slaapkamer maar te halen. Dan zou hij kunnen gaan liggen op bed, zijn ogen sluiten en—
“AU!”
Zijn blik schoot naar zijn hand. Het was de nu volledig opgebrande sigaret tussen zijn vingers die zijn huid had geraakt. Reiner was vergeten dat hij die vast had gehad.
Golven van paniek zorgden voor een misselijk gevoel in zijn buik en hij gooide de opgebrande peuk op de grond.
Hij moest naar zijn slaapkamer.
Nu.

“As lost as Alice, as mad as the Hatter."
- Lewis Carroll

[ bericht aangepast op 11 okt 2021 - 12:36 ]

ars moriendi

12 okt 2021 - 14:24 Kobyla is offline

Kobyla 19314

Anna Pradl

20 — Voorzitter Dames bakclub voor theekransjes — with ~~Aurora, Reiner and~~ Benjamin — at the dungeons

❝ Act brutal with no pity. Be harsh, show no remorse. ❞

Ietwat wanhopig zelfs probeerde Anna het gesprek in banen te leiden die zij wilde. Zolang Ben maar afgeleid werd en niet weer met Aurora zou gaan flirten. Anna wist niet zeker of ze zichzelf dan nog wel zou kunnen inhouden. Nog steeds wilde ze pas een stevig gesprek met Ben hierover voeren zodra ze alleen waren. Dus niet op het feestje en al helemaal niet in het bijzijn van Aurora. Ze wilde die meid dat genoegen niet geven.
'Well, dat is mooi. Laat me niet meer vragen,' merkte Ben plagend op. Hij leek niet overtuigd, maar ach, dat was voor nu geen probleem. Zolang hij er maar niet over begon, vond ze het best. Wat dat betreft was het nog wel handig dat Reiner op was komen dagen. Hij kon Ben maar al te goed afleiden met hun praat over sigaren. Zo had haar vriend geen tijd om te gaan flirten of zich druk te maken over haar halve waarheden.
Ondertussen waren de heren verwikkeld geraakt in een gesprek over sigaren en wat verveeld staarde Anna voor zich uit, Aurora nadrukkelijk negerend, al leek zij ondertussen iets anders interessants gevonden te hebben. Het nadeel van deze afleiding was dan weer wel dat ze er niet over mee kon praten, iets waar ze toch niet zo goed tegen kon. Ze mocht er nu alleen niet over klagen, want het had een doel. Uiteindelijk was ze er toch klaar mee en begon ze weer om aandacht te vragen bij haar vriend, deze keer in de vorm van dat ze de meegebrachte whiskey toch wel graag zou willen proeven.
'Hmh, geen zorgen schatzi...,' drukte Ben haar op het hart, ondertussen een kus op haar kruin drukkend. 'Alles wat je wilt, is van jou.' Vast, behalve zijn volledige aandacht dan. Dat leek één van de uitzonderingen te zijn, terwijl het juist iets was dat ze het meest begeerde. Voor hij haar daadwerkelijk wat kon aanbieden, kwam Aurora natuurlijk weer tussenbeide. De bitch, altijd het slechtste moment uitkiezen.
'Heren, Anna. Jullie zullen me moeten excuseren,' vertelde ze hen, ondertussen haar handen op de borst van beide jongens leggend. Een gebaar dat Anna haar ogen deed vernauwen. Hoe durfde ze? Het enige voordeel hieraan was wel dat Aurora eindelijk weg ging. Nu nog van Reiner zien af te komen en ze had Ben weer voor zichzelf. Tot haar verbazing boog Aurora zich nog naar haar toe om haar op haar wangen te kussen. 'Dankje voor je warme welkom,' vertelde ze haar nog.
Uit sociale verplichting gaf ze Aurora dan ook maar een kus op de wang. 'Graag gedaan,' vertelde ze de Italiaanse zoetjes. 'Oh... Ciao bella,' hoorde ze Ben nog zeggen, waardoor ze hem even een boze blik toewierp. Ze sprak geen Italiaans, maar had aan de hand van haar Frans lessen zo het vermoeden dat bella schoonheid of iets in die trant betekende. Woorden die ze absoluut niet uit Bens mond wilde horen komen als deze niet aan haar gericht waren.
'Nou, tijd voor whiskey en een sigaar huh?' stelde Ben voor toen Aurora hen eenmaal verlaten had, maar zijn blik raakte weer afgedwaald. Even was Anna bang dat hij weer naar Aurora stond te kijken, maar in plaats daarvan zag ze dat hij Johann en Dagmar nakeek die zojuist samen de kerker verlieten. Wacht, had ze die twee net niet zien staan zoenen? Het was haar in haar verveling opgevallen, maar ze had het nu ook weer niet zo bijzonder gevonden. Het maakte het echter interessanter nu ze ook samen vertrokken. Sinds wanneer kon dat watje een meisje krijgen? 'Wat een verassende avond..' mompelde Ben nog en Anna keek wat wantrouwend heen en weer van Dagmar naar haar vriend. Ze wist dat ze ex'en waren, maar ze kreeg haast het idee alsof haar vriend nog iets te veel om zijn ex gaf en het daarom niet leuk vond haar te zien zoenen met een ander. Tsk, verleden was verleden. Zij zou het zelf ook vast prima vinden om te zien hoe Finlay een andere meid zoende. Toch?
Reiner was er duidelijk veel verwarder onder. 'Wat zijn Johann en Dagmar aan het doen?' vroeg hij, zijn blik ondertussen naar haar verleggend. Wat? Wat had zij nu weer te maken met het feit dat die twee stonden te zoenen? Ze staarde dan ook koud terug en hief even haar handen.
'Wat boeit het nou weer dat die twee zojuist stonden te zoenen en nu waarschijnlijk met elkaar naar bed gaan? Hun probleem toch?' Het kon haar in ieder geval niets schelen, gezien ze het duo niet echt mocht, haar afkeer voor Johann een stuk groter dan die voor Dagmar.
'Zullen we?' vroeg Ben uiteindelijk, duidelijk niet van plan om in dit onderwerp te blijven hangen. Alcohol klonk inderdaad als een beter plan dan zich te gaan verwonderen over het liefdesleven van Dagmar en Johann, dus greep Anna deze kans maar al te graag aan. 'Natuurlijk, we kwamen hier voor de whiskey en de sigaren.' Ze glimlachte breed en schonk deze ook even aan Reiner. Deze leek zich alleen opeens helemaal niet lekker te voelen, iets wat Anna haar wenkbrauwen deed fronsen.
'Ben, ik zie je snel weer, vriend. Ik heb iets genomen en het gaat even niet zo goed. Ik.. moet even liggen,' verklaarde hij zichzelf uiteindelijk, maar Anna had nog steeds geen idee wat hem nu weer scheelde. Hij had nog niet eens een slok van de Whiskey genomen of begonnen aan één van de sigaren. Rare snuiter. 'Fijne avond nog samen,' wenste hij hen nog toe en vertrok toen. Op zich, ze was nu eindelijk wel weer alleen met Ben, dat was dan wel weer fijn.
'Oké, dan,' mompelde ze wat terwijl ze Reiner nog even nastaarde. Om zich dan naar Ben om te draaien met een brede glimlach. 'Des te meer voor ons dan.' Ze tikte ondertussen tegen de whiskey fles aan, maar al te goed wetend dat de sigaren niet voor haar bedoeld waren. Het was als dame niet gepast om deze te roken. Waarom Ben ze dan wel had meegenomen, was haar een raadsel. Hij had niet kunnen weten dat Reiner zou besluiten om erbij te komen staan. Of had hij gehoopt op andere vrienden? Hij zou het toch niet aan Aurora hebben willen geven? Dat zou wel heel vreemd en ook ietwat verontrustend zijn.
'Wil je hier blijven staan of zullen we een iets rustiger plek opzoeken?' vroeg ze hem nog, hopend dat hij ja zou zeggen op het tweede. Ze was het ondertussen wel zat dat iedereen zich met hen kwam bemoeien en hoopte op iets meer privacy zonder Klaus te hoeven teleurstellen.

[ bericht aangepast op 12 okt 2021 - 14:25 ]

12 okt 2021 - 18:22 Iotte is offline

Iotte 955

DAGMAR ELIN JØRGENSEN
She would rather walk alone in darkness than follow anyone else’s shadow
nineteen • hoofdredacteur newspaper • alone • at girls bathroom

If we don't end war, war will end us

Johann beloofde dat hij naar haar zou komen als degene die hem dit aandeed door zou blijven gaan. Dagmar hoopte maar dat hij verstandig was en het echte meende. ‘Maar dit zou hopelijk genoeg moeten zijn.' Een diepe zucht verliet zijn lippen en even schudde hij met zijn hoofd.
'Dank je wel, Dagmar. Echt, ik weet niet wat ik anders had gemoeten.' Hij beet even op zijn lip, waarna hij haar ietwat voorzichtig in een knuffel trok. Ze liet zijn knuffel toe en sloeg even kort haar armen om hem heen. ‘Ben je okay?’ Vroeg ze hem zachtjes, terwijl ze zich voorzichtig losmaakte uit hun omhelzing.
Johann deelde haar vervolgens mee dat hij terug naar zijn kamer ging. Even bijkomen van wat er zojuist voorgevallen was. Ze gaf hem groot gelijk. Sterke nog ze zou zijn voorbeeld volgen. ‘Ik sta bij je in het krijt, dus twijfel alsjeblieft niet als je mijn hulp een keer nodig hebt.'
‘Daar houdt ik je aan.’
Hij knikte nog even naar haar, alvorens hij de trap op liep, op weg naar boven.
‘Hé Johann,’ haar woorden klonken zacht, maar waren hard genoeg zodat hij haar kon verstaan. ‘Het komt wel goed. Dat beloof ik.’ Waarna de jongen uit haar zicht verdween.
Even draaide Dagmar een rondje om haar eigen as. Haar blik viel op de deur van de kerker, waarachter het feestgedruis, als of er geen morgen bestond, in volle glorie doorging. Haar stemming om te feesten was echter als sneeuw voor de zon verdwenen. Aarzelend beetje ze op de binnenkant van haar wang, ze hóéfde niet terug te gaan. Niemand zou haar missen en daarnaast haar bed klonk nu erg aanlokkelijk. Ze had haar keuze gemaakt. She called it a night. Voordat ze haar weg naar boven vervolgde, schoot ze eerst nog even de dichtstbijzijnde toiletten in. Gelukkig was er niemand. Eindelijk even alleen, eindelijk kon ze even tot adem komen. What just happened? roerloos staarde ze naar haar eigen spiegelbeeld, ze zag lijkbleek.

someone out there feels better because you exist

Index RPG Actieve Topics Zoek