[RPG • 0] Experium || 23 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze had de kant vastgepakt. Haar vingers klemden om de rand heen. Hij was niet boos? Zijn woorden. Ze waren zo lief, zo ontzettend lief. Maar na wat er net gebeurd was, ze durfde het gewoon bijna niet te geloven. Ze durfde het niet te geloven dat hij echt niet boos was. Ze was bang dat ze weer in trucjes zou trappen, spelletjes die Thor altijd met haar speelde. Wie wilde zeggen dat hij niet altijd nog achter haar rug om met Adam afsprak? En wat zou er dan gebeuren? En.. Nee, nee, nee. Hij was niet Thor. Hij was niet zoals haar ex.
      "Ik ben gewoon zo bang, Fox," zei ze zachtjes. Ze keek hem altijd nog niet aan. Ze kon het niet. Ze wist dat ze zou smelten voor zijn ogen, misschien wel voor tranen. Daar kon ze altijd al slecht tegen. Ze twijfelde of ze haar volgende gedachte uit zou spreken. "Ik ben zo bang dat ik het weer... verkeerd doe." Ze kon staan op dit punt, waardoor ze met haar gezicht naar het water kon kijken. "Je weet dat ik je leuk vindt. En ik verraste mezelf er ook mee dat het zo snel ging, Ik wilde het net zoals jij rustig opbouwen. Ik hoef geen tweede ..." Thor, wilde ze zeggen. De naam bleef echter op haar lippen haken. Ze veegde een traan van haar wang af. Ze kwam overeind en durfde voor het eerst met tranen in haar ogen hem aan te kijken. Hij keek inderdaad niet woest. Hij leek eerder nerveus, misschien wat teleurgesteld.

---

It's never gonna happen, Guys.

Geen tweede Thor.
      Dat had ze willen zeggen.
      De jongen die haar met vreemdgaan bestrafte omdat ze haar beste vriendin boven hem verkoos. Die het opwindend vond dat zijn afdelingsgenoot haar dwong om toe te kijken. Die haar nadien de grond inboorde.
      Hij wist niet goed wat hij moest zeggen, het deed hem pijn dat de gelijkenis ook maar in haar hoofd opkwam. Ook hij had een traumatische relatie achter de rug, maar dat weerhield hem er niet van om het goede in mensen te proberen te blijven zoeken.
      ‘Ik ben ook een speeltje geweest,’ zei hij met neergeslagen ogen. ‘Zou jij de pijn die jij voelt een ander aandoen? Natuurlijk niet. Ik dus ook niet.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Het spijt me, Fox," zei ze, terwijl ze haar hoofd weer afwendde. Ze zuchtte even diep. "Ik geloof ook echt niet dat je me pijn zal doen, en zeker niet dat je net zoals hij zal zijn. Ik weet dat je relatie met Zebediah ook sporen bij jou heeft achtergelaten. En ik weet dat je goed voor me zal zijn, stel we krijgen een relatie. Maar mijn relatie met hem heeft me wel bang gemaakt voor een nieuwe. Hij heeft gewoon bepaalde dingen gezegd..." Hij wist er een aantal, ze wist dat ze zich niet verder uit hoefde te leggen nu. Dat was fijn. Ergens was het handig dat het verhaal er gisteren uitgekomen was.
      "Het enige waar je nu met hem overeenkomt, is dat je me het gevoel geeft dat ik het niet eens waard ben om je vriendin te worden. Het spijt me, dat is heel hard dat ik dat zeg. En ik weet dat een groot deel ook bij mezelf ligt... Daar moet ik aan werken." Ze zuchtte diep. "Maar sinds we aan het daten zijn, is hij weer vaker in mijn hoofd te vinden. Vecht ik weer vaker tegen die stem die zegt dat ik het niet eens waard ben om met je om te gaan." De tranen stonden opnieuw aan de rand van haar ogen. Ergens wilde ze dat Fox het zou begrijpen, dat hij zou zien waarom ze nu zoveel moeite met hem had. Ze wilde dat Fox het zou begrijpen en ergens verlangde haar hart ernaar dat hij nu zou inzien dat ze het wel echt heel graag wilde, maar gewoon bang was. Dat hij een arm om haar heen zou slaan en zou zeggen dat het wel goed zou komen. "Ik heb het gevoel dat ik de enige ben die hier moeite in wil steken. Op onze eerste date namelijk kwam je een half uur te laat, op onze tweede date leek ik de enige te zijn die een beetje moeite voor jou had gedaan en niet andersom. Tussen ons daten door had je opeens een date met Adam, die je wel wilde zoenen en zelfs meer mee wilde, terwijl jullie band helemaal niet zo hecht al was. Je wilde zelfs onze prille vriendschap erdoor al in de wind gooien, terwijl dat nergens voor nodig was. En toen je me dus gisteravond niet eens wou kussen, ondanks het feit dat ik wist dat je nog niet zo voor me voelde, dat voelde als een complete afwijzing. De 'sorry', terwijl ik nergens problemen mee had. Ik kende de waarheid al." De tranen liepen over haar wangen. "Het spijt me, Fox. Ik weet dat we ook hele romantische dingen gedaan hebben, de wandeling door het bos, het duet van gisteravond, onze date in het theater. Maar je geeft me gewoon het gevoel alsof ik de laatste persoon in je rijtje ben, dat ik je plan D ben of zoiets. Vanaf het begin dat we elkaar kennen, is er al een ander in beeld. Vanaf de briefwisseling al, het bal. Het geeft me niet echt het gevoel dat je echt met me wilt daten of er iets van wil maken. Dus als dat zo is, kunnen we beter vrienden zijn. Ik zou je niet kwijt willen raken."
      Ze keek even met een glimlach naar hem op. "En als je er wel iets van wil maken, dan sta ik daar eventueel nog voor open. Dan vecht ik gewoon tegen die stem in mijn hoofd, al zal die het me soms moeilijk maken. Maar ik wil niet de laatste in de rij zijn, Fox. Ik wil iemand hebben die het leuk vindt om met mij te zijn en ook echt moeite ervoor wil doen om iets tussen ons te laten slagen." Zo... Ze had het gezegd. Nu was het aan hem, de beslissing. Of ze door gingen met daten of niet.

[ bericht aangepast op 7 aug 2020 - 16:18 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Fox staarde haar aan. ‘Hoezo heb ik mijn best niet gedaan? De flessenpost, jou meenemen naar plekken die ik nog niemand had laten zien sinds Kris, zelfs mijn vorige vriendje niet… Denk je dat ik dat met iedereen doe? De afgelopen week heb ik met niemand zo veel tijd doorgebracht als met jou. En dan vind je dat je ergens onderaan mijn lijst bungelt? Dat slaat echt nergens op. Ja – ik heb gevoelens voor Adam en die zijn niet zo maar weg, maar het is alsof je daar steeds weer over valt. Jij mag dan wel zeggen dat je het gevoel hebt dat je niet goed genoeg voor mij bent, maar als ik het allemaal zo hoor ben ik overduidelijk niet goed genoeg voor jou.’ Hij klemde zijn kiezen op elkaar, voelde zijn ogen prikken.
      Eerst Merrin die niet meer met hem wilde omgaan. Toen Adam. Nu Vienna.
      Hij knipperde de tranen weg.
      ‘Ik heb jou toch mee uit gevraagd? Heb jou gevraagd of je met mij een feestje wil organiseren? Heb nu gevraagd of je wilde zwemmen? Maar als jij nog steeds het gevoel hebt dat ik het niet leuk vindt om tijd met je door te brengen dan weet ik ook niet meer wat ik moet doen. Dan moeten we onze tijd maar aan anderen besteden. Niet dat ik zou weten aan wie, want iedereen die ik deze week als een vriend ben gaan beschouwen duwt me weg.’
      Hij kneep zijn lippen op elkaar, slikte moeizaam.
      Daarna klom hij het zwembad uit, rukte zijn handdoek van de stoel en beende weg.

---

Every villain is a hero in his own mind.

De tranen stroomden rijkelijk over haar wangen. Ze was te hard geweest, ze wist dat ze te hard was geweest. Fox had gelijk. Hij had haar meegevraagd op date, gevraagd voor het feest. Het was ook niet dat ze bang was dat hij het niet leuk vond om tijd met haar door te brengen. Ze was gewoon bang dat hij haar nooit leuk zou vinden, dat hij haar hart weer zou breken. Misschien was ze gemener geweest dan ze bedoeling was geweest. Maar ze had wel de waarheid gesproken. Al die momenten lieten haar zo twijfelen, twijfelen aan zichzelf. En het was verschrikkelijk. Ze kwam uit het zwembad tevoorschijn en liep in de richting van haar tas. Als een bezetene begon ze zichzelf af te drogen.
      Ze moest met iemand praten. Ze moest haar verhaal aan iemand kwijt. Ze trok haar jurk over haar hoofd heen, sloeg haar tas over haar schouder. Ze liep door de deur naar buiten en viste haar iNet uit haar tas. Ze zocht met trillende vingers naar het nummer van Fayr. Doordat ze met haar iNet bezig was, had ze niet in de gaten dat er iemand voor haar liep. En ze botste er vol tegenop. Ze viel languit op de grond. "Oh, sorry. Ik keek niet waar ik ging en.." Ze zweeg op het moment dat ze zag tegen wie ze op was gebotst. In eerste instantie schoot er een angstkriebel door haar heen, de flits van de jongen in de gang naast Zebediah, maar zijn vriendelijke glimlach verwijderde dat beeld. Ze wilde daar nu niet aan denken. "Nee, ik moet sorry zeggen. Kom op, ik help je omhoog."
      Vienna pakte de hand van Romeo aan en liet zich door de jongen omhoog helpen. Ze zag dat ook hij van plan was geweest naar het zwembad te gaan, samen met de jongen naast hem. Vienna haar ogen werden groot. Zodra ze Damon herkende, stapte ze opzij, zodat Romeo tussen haar en Damon in stond. Ze wilde niet nog een keer die herinnering. Het meisje sidderde van angst, opeens geschrokken door de jongens die ze tegen was gekomen. "Damon, misschien is het beter als je vast vooruit gaat. Ik zie je zo, oké?" Romeo zijn stem duldde geen tegenspraak. Het bezorgde haar zelfs iets de kriebels. De zwartharige jongen haalde echter alleen zijn schouders op en liep zelf door naar het zwembad. Met dat hij uit het zicht was, nam haar angst af. Dat bracht echter de andere gevoelens terug, het verdriet, de schuld, de eenzaamheid.
      "Wat is.. Kan ik je helpen, Vienna? Damon is nu weg, hij zal je niets doen." Vienna schudde trillend haar hoofd. Nee, nee. Ze moest geen hulp aannemen van Romeo. Hij was.. hij was niet te vertrouwen. Ze mocht niet.... "Het gaat wel. Dankjewel dat je hem wegjaagde," probeerde ze nog vriendelijk. Ze wilde bij hem wegstappen, maar ze hoorde de jongen al zuchten. "Vienna, niet liegen. Je weet dat ik dat kan voelen." Romeo tilde zijn arm op en Vienna besefte dat in haar paniek voor Damon ze per ongeluk zijn arm vastgepakt had. Ze liet van schrik zijn arm los. Had ze nu zojuist? Wat had ze gedaan?! Ze wist niet zo goed hoe te reageren, Romeo leek zich veel sneller op te pakken. Hij pakte haar tas van de grond en draaide zich al weg van het zwembad. "Kom, ik laat je wat zien. Het zal je vast opvrolijken."

[ bericht aangepast op 23 juni 2020 - 23:32 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

      "Ja," zei Jester simpel. Even viel zijn blik op een van de Lions die voorbij liep en er ging hem een spreekwoordelijk lampje op. "Iedereen was erbij en niemand wil het er over hebben- laat staan eraan terug denken, dus vraag er niet naar." Het zou toch best kut zijn als NieuweDezi hoorde wat GeschifteDezi gedaan had en het helemaal niet zo erg nog vond omdat NieuweDezi nog niet werkte met de moralen die Jester wel geschikt vond.
      Ha, hij vroeg zich af hoeveel mensen hij met die gedachte op de kast kon krijgen als hij hem hardop uitgesproken zou hebben. Dikke kans dat het niet meer op één hand te tellen was. Hij meende het nog ook. Als deze NieuweDezi met moralen zou gaan werken waar een normaal mens ook achter stond, zou de schok tenminste wat groter zijn als ze er onherroepelijk achterkwam wat ze gedaan had. Misschien dat ze tegen die tijd wel besloot dat de nieuwe moralen haar beter bevielen en tadaa! Een afdelingsgenote die in een draak kon veranderen en er niet meer over dagdroomde om de rest van de Panthers aan een spit te rijgen en langzaam af te kluiven.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Ze had duidelijk iets veroorzaakt waar de anderen niet blij mee waren. Wilde ze het wel weten? Misschien was het beter van niet. Ze had geen herinneringen meer, ze kon zich beter richten op nieuwe herinneringen. Betere. Als de Dezi die de anderen kenden iemand was die ze niet mochten, kreeg ze nu misschien wel de kans om opnieuw te beginnen.
      Ze keek Jester aan. ‘Dus jij vindt dat ik het verleden het beste kan laten rusten? De oude Dezi dood en begraven, weet je wel?’ Ze beet peinzend op zijn lip. ‘Dan moet ik misschien ook geen Dezi meer heten.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Romeo

Ze was weer een wervelwind aan emoties. Zo groot, zoveel, zo heerlijk. Hij moest moeite doen om de tranen uit zijn eigen ogen te weren, het was lang geleden dat hij gehuild had. Echt gehuild had. Maar haar emoties namen de zijne over. Het kon altijd twee kanten op op die momenten. Soms vond hij het heerlijk deze emoties te ervaren, wetende dat hij ze ook nog had. Dat hij niet veranderd was in zijn bijwerking, een emotieloos monster. Soms waren ze teveel.
      Dit keer was het dat moment, het feit dat hij nog leefde. Dat maakte wat haar emoties hem lieten voelen. Ze waren niet oppervlakkig en vlak zoals die van anderen, maar vol met echte pijn. En dit keer was het niet vanwege hem dat ze bang voor hem waren of verdrietig. Het was iets anders. Hij liep op Vienna vooruit, trok terug het campus gebouw in. Hij koos de toren aan de rechterkant van het gebouw, de oude sterrenwacht. Er kwam hier bijna nooit iemand, aangezien niemand zin had om de trappen te beklimmen. Of dat ze de plek niet bijzonder genoeg vonden. Het was echter afgelegen en hoog, waardoor het de perfecte plek was. Vienna was hem zwijgzaam gevolgd, en hijzelf had teveel moeite gehad met haar emoties om er iets van te zeggen. Romeo liet haar voorgaan, en hij voelde de twijfel die ze had bij het zien van haar gezicht. Ze waren geen vrienden, ze wist niet of ze hem kon vertrouwen. En dat moest hij nog altijd goed in zijn hoofd houden. Voor hem voelde het namelijk alsof hij haar al jaren kende, omdat hij zo gewend was geraakt aan haar emoties, en natuurlijk haar gedachten had gelezen in het boekje.
      Hij gaf het meisje een licht duwtje, waardoor ze verplicht werd om de trap op te klimmen. Dat maakte dat hij een vleugje angst door haar heen voelde schieten. Ze vertrouwde hem niet, dat was duidelijk. Er waren waarschijnlijk al genoeg verhalen over hem de ronde gedaan, verhalen die hij de kop in moest zien te drukken. Hoe hoger ze kwamen, hoe groter haar angst werd. Nou hij ging haar echt niets aandoen. Nog niet. Bovenaan de trap durfde ze geen stap meer te zetten. Hij kwam vlak achter haar staan, zo dichtbij dat hij de geur van haar shampoo kon ruiken. Het maakte iets in hem los, iets wat verlangde om haar aan te raken. Door diezelfde haren heen te strijken. Het gevoel was nieuw voor hemzelf, iets wat hij niet begreep. Maar voor Romeo er grip op kon krijgen, was het als sneeuw voor de zon verdwenen.
      "Relax, er gebeurt je niets. Ga gewoon langs de muur zitten en geniet van het uitzicht." Als de angst voor hem was geweest, was ze wel van hem weg gestapt. In plaats daarvan staarde ze naar het gat in de muur, waar je over de hele campus heen kon kijken. "Het is nog mooier in het donker, maar ik kan helaas geen sterren voor je tevoorschijn toveren," zei hij met een glimlach. Nu hij dat zei voelde hij wel het ongemak bij het meisje en alsof ze wakker werd, zette ze vlug een stap bij hem vandaan. Romeo zakte zelf langs de muur naar beneden, op veilige afstand van het meisje. Althans, wat hopelijk op een veilige afstand voor haar leek.

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij had woest willen schreeuwen. Waarom hij zo woest was, wist hij niet zo goed. Maar als dit een act was, dan zou hij haar persoonlijk nog de nek omdraaien. "Jij... het..." Hij gromde. Hij kwam niet uit zijn woorden, zijn eigen woede zat hem in de weg. Het feit dat Jester deed alsof zijn neus bloedde hielp niet. Ergens wilde hij voorkomen dat hij slechte dingen zou zeggen, maar opeens werd het ontzettend kil in hem. Hij wilde deze Dezi zo graag er eens lekker inwrijven wat ze gedaan had, misschien had ze ook dan eindelijk een schuldgevoel, iets wat aan haar knaagde, iets wat haar oblivious kut kop aan de kant zou beuken. Het was Jester zijn waarschuwende blik, dat hij zonder pardon weg flitste en zijn woede er buiten uitschreeuwde. Hij wist niet wat Jester van plan was, maar hij kende zijn beste vriend goed genoeg om er niet doorheen te gaan. Hij zou een zwaar probleem hebben, als hij het deed.
      "Onyx!" schreeuwde hij over het terrein. Hij had de zwartharige jongen de hele ochtend nog niet gezien. Maar zijn woede voor Dezi liet hem zoeken naar hem, naar de enige die misschien wel zijn moordneigingen zou begrijpen. Waar die ook vandaan kwamen. Of die er misschien zelfs wel in mee zou gaan. Dat kind moest... Yrla schrok van zichzelf. Waarom was hij zo boos? Waarom had hij zoveel moeite met deze nieuwe Dezi? Zo erg dat hij er zelfs moordneigingen van kreeg? Zelfs voor Zebediah had hij die niet gevoeld, en dat terwijl hij de grote bad Guy was. Was hij ertoe in staat geweest?

---

It's never gonna happen, Guys.

Nadat Fox het zwembad uit was gebeend, was hij in de gedaante van een vogel veranderd en weggevlogen. Het was niet zijn eigen dak waar hij op terechtkwam, maar dat van de Buffalo’s. Aan de kant van het schuine dak waar hij nu zat, zou niemand hem kunnen zien. Groepjes bomen namen het zicht weg, het pad bevond zich aan de andere kant van het huis.
      Het was vroeger een gewoonte geweest, om hier naartoe te gaan als het hem te kwaad werd. Als hij zich gekwetst voelde of hij ergens teleurgesteld over was. Daar wachtte hij dan tot Kris het raam opendeed en naast hem kwam zitten, hem vertelde dat hij zich moest vermannen, dat wie hem dan ook gekwetst had zijn aandacht niet waard was en daarna volgde er een stevige knuffel die ervoor zorgde dat hij al het andere vergat. Even dacht hij voetstappen te horen. Hij kon voor zich zien hoe Kris over de rand van het dak heen klom en naast hem neerzakte.
      ‘Je gaat nou niet treuren om een meissie, hè? Kom op nou. Ze zeurt om niets. Als ze je echt leuk vindt had ze wel wat harder geprobeerd om je voor zich te winnen. Slappe hap is dit. Daar heb je niets aan. Ik had je echt niet na één week opgegeven.’
      Op sommige dagen was hij bang dat hij Kris’ stem vergat, nu klonk hij echter glashelder. Hij keek opzij, naar de creatie van de verbeelding die naast hem zat. Gauw wendde hij zijn blik af, trok zijn knieën op en drukte zijn gezicht ertegenaan. Straks raakte hij er nog van overtuigd dat hij er echt was.
      Er zat een zeurend gevoel in zijn borst. Het was anders dan de pijn omdat Adam liever met Merrin wilde samen zijn. Dat Vienna en hij wat met elkaar zouden krijgen, dat had hij altijd als een mogelijkheid beschouwd. Iets wat misschien zou gebeuren – en misschien ook niet. De uitkomst zou hoe dan ook goed zijn: ze bleven hechte vrienden of het groeide uit tot meer. Maar Vienna was daar duidelijk nooit echt een voorstander van geweest. Ze wilde helemaal niet kijken waar een hechte vriendschap in kon uitmonden, ze wilde het niet rustig opbouwen. Blijkbaar had hij haar op talloze manieren teleurgesteld, had hij niet aan verwachtingen voldaan, kon hij amper echt wat goed doen in haar ogen. En dat stak, omdat hij het zelf helemaal niet door had gehad. Natuurlijk hadden ze weleens een meningsverschil, maar hij dacht dat alle diepe gesprekken, alle leuke momenten samen dat ruimschoots goed maakte. Zij ervaarde dat dus duidelijk niet zo. Op de een of andere manier kon ze zijn gevoelens helemaal niet de ruimte geven om te groeien. Hij verlangde naar een hechte vriendschap, naar iets serieus, en zij… zij blijkbaar niet. Zij kon niet wachten, kon hem niet de ruimte geven. Het voelde bijna verstikkend.
      Zuchtend wreef hij door zijn haren. Waarschijnlijk was het beter zo en pasten ze gewoon niet bij elkaar. Zelfs niet als vrienden. Schouders ophalen en doorgaan, dat moest hij doen. Ja – ze was belangrijk voor hem geweest, maar als zij de meeste momenten met hem als een teleurstelling beschouwde, dan hield het op. Het had geen zin om erover te blijven treuren, net als het geen zin had om om Adam te blijven treuren. Nieuwe vrienden maken, opnieuw verliefd worden. Zo werkte die dingen.
      Hij pakte zijn iNet en scrolde door zijn contacten. Het mocht dan wel niet lukken met Vienna, Adam en Merrin, maar er was één Panther waar hij nog niet zo heel veel in had geïnvesteerd terwijl hij had het gevoel had dat ze echt wel veel met elkaar gemeen hadden. Bovendien was die in staat geweest om zelfs een vriendschap met Onyx te hebben totdat die het verknalde, dus Fox vond het aannemelijk dat Jester hém dan ook wel aankon.
      Hee Weasley. Sorry voor mijn humeurigheid deze ochtend, dat verdiende je niet. Na wat jou gisteren geflikt is zou ik ook in killermodus zijn. Anyway, je bent waarschijnlijk nog wel even zoet in the darkside of hell maar mocht je weer willen weten hoe het voelt om te lachen en zin hebben in Disney-films voorzien van eindeloos Fox-commentaar dan weet je me te vinden. (: - Fox
      Hij drukte op verzenden. Hopelijk bleef Jester niet te lang in zijn kilte hangen – en anders zou Fox er alles aan doen om de oude Jester terug te krijgen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het voelde vreemd hier te zitten, met Romeo. Waarom moest ze precies hem tegen het lijf lopen, precies na Fox? Zijn laatste opmerking had haar ongemakkelijk gemaakt en nu zaten ze al een tijdje ongemakkelijk in stilte. Naar mate de stilte langer duurde, voelde ze haar ongemak afnemen. Het gaf haar de tijd haar hoofd op een rij te zetten.
      Had ze zich in Fox vergist? Had hij haar wel leuk gevonden en wel meer gewild? Ze had elke keer het idee van niet. Ze wist dat hij gelijk had, dat hij moeite voor haar gedaan had, de brieven, de dates. Maar om een of andere reden voelde het niet zo, het voelde niet als moeite voor haar. Ze voelde zich nog altijd op de laatste plek, alsof de vraag voor een date pas kwam als niemand anders kon. Ze maakte zichzelf gek met het idee dat hij verliefd was op een ander, dat ze altijd in de schaduw zou staan van een ander. Dat waren Romeo zijn woorden. Ze keek met een lichte verbazing opzij naar de jongen naast haar. Zijn waarschuwing was een soort van uitgekomen. Het had haar de hele dag dwars gezeten de dag ervoor, omdat ze bang was dat hij gelijk zou krijgen. Had hij dat ook? Romeo had door dat ze naar hem keek, want juist op dat moment boorden zijn muisgrijze ogen in de hare.
      "Hij is een idioot," zei hij zachtjes met een glimlach. Verward keek Vienna zijn kant op. "Wie?"
      "Fox natuurlijk." Vienna voelde zich de schrik om het hart slaan. Kon hij ook al haar gedachten lezen? Hoe wist hij dat ze met Fox had gezeten? Romeo schoot in de lach van haar geschrokken gezicht. "Rustig maar, ik kan geen gedachten lezen. Ik voelde waar je doorheen ging, toen je me aanraakte. Telde de som bij elkaar op." Hij stak even zijn arm in de lucht als voorbeeld. Argwanend keek ze naar de jongen. Ze probeerde een paar gedachten uit, schold hem uit, probeerde hem te laten schrikken, maar niets ervan reageerde hij op. Dat kon ook schijn zijn natuurlijk. "Vienna..." Ze schrok van zijn zucht. "Toen ik je aanraakte, voelde ik je verdriet, je angst voor of om iemand. Het is zo'n gebroken hart gevoel, en degene met wie je aan het daten was, was Fox." Romeo keek haar met een glimlach aan. "Ik wil je graag helpen, Vienna. Maar ik kan niets met de informatie die ik nu al heb als je blijft zwijgen. Ik snap dat we elkaar niet zo goed kennen, maar is er iets wat ik voor je kan doen?"
      Ze keek aarzelend naar hem opzij. Hij wist toch het verhaal al, grotendeels dan. En voor ze het wist had ze er een vraag uitgeflapt. "Wat bedoelde je toen je zei dat ik altijd in de schaduw van iemand anders zou leven bij Fox?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Hoewel de anderen ontspanning zochten in het zwembad of op de sportvelden, was Fire naar de bibliotheek gegaan om zijn onderzoek naar het opwerpen van mentale muren voort te zetten. Nu hij over Zebediah wist, was die nood hoger dan ooit. Los daarvan vond hij het sowieso wel fijn als zijn afdelingsgenoten zich beter konden wapenen tegen figuren als Maaya en Damon. Het was een opluchting dat geen van zijn afdelingsgenoten op oorlogspad was gegaan. Daar baalden de Rhino’s vast van – dat er al twee keer geen tegenprestatie werd geleverd. Misschien dat ze dan vanzelf op hen uitgekeken raakten. Al ging hij daar niet op hopen – hij wilde evengoed dat ze leerden hoe ze zich mentaal moesten verdedigen. Serena en Astreal waren de enige met een mentale gave, misschien dat ze eens samen met Nenya en Jester konden spreken en zo met elkaar dingen over het menselijk brein konden ontdekken die nog niet door de onderzoekers onderzocht waren. Veel informatie vond hij namelijk niet in de boeken; er werd naar meditatietechnieken verwezen en dat was het wel. Hij vond het bij lange na niet genoeg.
      Nadat hij het laatste nutteloos gebleken boek had weggezet, stuurde hij Jester een berichtje om te horen of hij vandaag tijd had. Hij wilde hem vragen om Fox in te lichten over Zebediah – dan hoefde Fox slechts een halve waarheid te horen. Dat er een gerucht was, ofzo. Als Fox dan toch veel vragen stelde, kon Jester in elk geval liegen en misschien kon hij hem zelfs met zijn gave een beetje geruststellen.
      Hij sloot het gesprekje en zag toen Fersephones naam staan. Moest hij haar een berichtje sturen ofzo? Gisteren was hij nogal abrupt weggegaan. Hoewel hij niet echt heel goed was in ontspannen, wist hij dat hij na deze week ook wel een beetje ontspanning nodig had. Gewoon ontspannen – in plaats van agressie kwijt moeten. Maar wat zouden ze kunnen doen? Iets sportiefs, maar ook weer niet iets waarbij Fersephones woede weer omhoogkwam. Hij dacht aan het meer. Darian had weleens wat kano’s gemaakt met zijn gave. Hoewel ze vroeger veel met elkaar hadden opgetrokken, was er na het incident met Fox een kloof tussen de Lions en de Rhino’s ontstaan en hoewel Fire niet echt iets tegen de jongen zelf had, had hun vriendschap eronder geleden.
      Hij besloot naar het meer te gaan, keek tussen de struiken waar de vaartuigen vorig jaar nog hadden gelegen. Ja – daar lagen ze nog steeds. Drie eenpersoonskano’s, inclusief peddels. Aangezien Fersephone vast wel in was voor nieuwe dingen, vond ze dit vast leuk. Hij pakte zijn iNet en stuurde haar een berichtje: Hee, als je eens wat nieuws wil proberen vind je me bij het meer.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze had zelf nog niet echt de kans gehad om te slaan, maar dat was niet erg geweest. Ze had genoeg afleiding gehad in het feit dat ze Merrin ging leren hoe hij zichzelf kon verdedigen. En zodra de jongen ook het wilde leren, was hij super ijverig geweest. Het was een kluns, een complete kluns. Maar hij had geen een keer geklaagd tijdens haar les, (op het piepen dat hij niemand wilde slaan na), maar dat waardeerde ze wel aan hem. Ze had net haar eigen handschoenen weer aangetrokken, om zelf nog een paar slagen los te laten, toen haar iNet in haar tas piepte. In eerste instantie wilde ze het geluid negeren, verder gaan met waar ze mee bezig was, maar uiteindelijk trok ze toch met een zucht haar handschoen uit. Fire...
      Haar hart bonsde direct als een malle in haar keel en bijna nerveus opende ze het bericht. Doe normaal! Ze schudde de zenuwen van zich af, die om een of andere gekke reden opeens waren komen aanvliegen en las het bericht. Iets nieuws wil proberen? Wat bedoelde hij daarmee? Ze keek even naar de handschoenen in haar hand, gooide ze met een boog de kast in en sloeg haar tas over haar schouder. Hij had haar nieuwsgierig gemaakt, en ze wilde dolgraag weten wat hij precies nu voor haar in petto had. Het was bijna irritant dat hij het een verrassing voor haar hield, het was iets waar ze niet zo goed tegen kon.
      Ze stuurde een bericht terug dat ze onderweg was, voor ze de sporthal verliet. Ze probeerde een normaal looptempo te vinden. Om een of andere reden was ze opgewonden dat Fire haar uitgenodigd had, dat hij iets samen met haar wilde doen. Maar aan de andere kant wilde ze ook weer niet te enthousiast lijken. Wat had hij voor haar in petto? Ze week van het pad af in de richting van het meer en spotte hem al gauw langs de rand van het water.
      Hij was alleen, zat in het gras naar het water te staren. Wilde hij praten over gisteravond? Of misschien over Dees? Toen hij naar haar omkeek, lag er echter een lach op zijn gezicht. Er lag een peddel op zijn schoot, waarschijnlijk gingen ze gewoon wat leuks doen. Ze was al binnen zijn bereik, hij had haar allang gezien, toen de vraag haar als een bliksemschicht trof. Dit was toch geen date?
      "Hi," zei ze een beetje onwennig.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Hé!’ Met een glimlach stond Fire op. Hoewel hij al de hele dag een onbestendig gevoel had gehad, was het alsof er nu een zwaarte van hem af viel. ‘Ik had vanochtend een teambespreking en vanmiddag heb ik naar informatie over mentale muren gezocht en ik vond dat ik ook wat moet ontspannen. En aangezien dat niet altijd even leuk is in je eentje…’ Hij haalde zijn schouders op en zette een paar passen naar de struiken toe. ‘Je hebt vast nog nooit in een kano gezeten hè?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hoewel Adam al een tijdje aan de kant zat, vond hij het niet bepaald een straf om toe te kijken hoe zijn vriendje zich in het zweet werkte. Hoewel het duidelijk zijn ding niet was, zette hij toch door en Adam was absoluut trots op hem.
      ‘Je bent nu zeker wel toe aan een duik?’ vroeg Adam. Hij keek even zijn arm. ‘Ik moet de boel alleen wel opnieuw verbinden.’
      Teruggaan naar de campus. Naar Dezi’s kamer. Hij wilde de gedachte wegdrukken, maar het had geen zin. Zo lagen de zaken nu. Dezi was terug, hoe vreselijk hij dat ook vond, en hij kon daar niets aan veranderen.
      Meteen voelde hij zich weer rot en hij zuchtte zachtjes. Hij had nog lang niet al zijn agressie eruit geslagen, maar hij was bang dat het de pijn zou zijn die voor opluchting zorgde wanneer hij doorging en niet het feit dat hij klappen uitdeelde.
      ‘En ik wil Onyx eigenlijk nog even zoeken,’ zei hij aarzelend. ‘Of hem straks in elk geval een berichtje sturen, aangezien ik geen idee heb waar ik zou moeten beginnen met zoeken.’
      Ondanks zijn uitbarsting van de vorige avond, voelde Adam zich een stuk veiliger met hem in de buurt. Misschien wist hij een oplossing, een manier waarop Adam vannacht zijn ogen dicht zou kunnen doen.

---

Every villain is a hero in his own mind.