[RPG • 0] Experium || 22 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 21 juni 2020 - 11:43 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij liep met zijn handen in zijn zakken terug met een omweg naar de campus. Hij was pas halverwege, toen een enorme wanhoop hem overviel. Hij stokte in zijn lopen en voelde even aan zijn hart. Wat was dit?! Al die emoties, zoveel, zo heftig. Romeo sloot voor het grootste gedeelte zich af van de inkomende emoties, maar het kon niet anders dan dat het zijn aandacht had gewekt. Er was maar 1 iemand die dit kon veroorzaken. "Damon," fluisterde hij met een grijns. Hij voelde het spoor van wanhoop en kwam tot zijn verrassing uit in het pikkedonker bij het Panthers house. De lantaarnpaal bij het house deed het niet meer, scheen geen licht. Maar in het klein beetje maanlicht wat er was, kon hij nog de omtrek van het huis zien. Een bekende kou kwam hem al tegemoet en hij voelde een grijns op zijn gezicht zakken. Dit was absoluut iets wat Zebediah en hij konden gebruiken. Romeo liep met zijn neus in de lucht, genoot van de angst waar de lucht van trilde. Het leek alsof hij het verdriet op de veranda kon voelen liggen. En daardoor vergat hij zijn voorzichtigheid. Wat Damon daar ook binnen aan het doen was, het was verrukkelijk.
      Misschien was dit zijn kans! Hij rende om het huis heen en wist in de schaarste van het maanlicht de kamer van de meiden te vinden. Hij wist zich in het raam te werken. Vanuit zijn broekzak haalde hij zijn iNet tevoorschijn om te schijnen met zijn zaklamp, maar het ding leek niet te werken. Hoe hij ook scheen, het donker verdween er niet mee. Dan maar op de tast. Hij stommelde het kamertje binnen en voelde op de tast naar het nachtkastje van Vienna, op zoek naar zijn prijs.

[ bericht aangepast op 10 juni 2020 - 19:54 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx greep hem bij zijn bovenarm vast en staarde hem indringend aan. "Wat denk je dat er gebeurd is, Jes?" Ze stonden in de gang van de jongensslaapzalen. Buiten was het pikdonker.
      "Ik- Hij" Jester trok zich los. "Dat is straks een probleem! We kunnen Dezi wel in elkaar slaan, maar als een verdieping hoger ondertussen 8175 in shock raakt omdat zijn toestand kritiek is en hij geen medische hulp krijgt, wat helpt dat hem?" siste hij. Hij wist heus wel wat er gebeurd was, ondanks dat hij er niet over na wilde denken. Wat Dezi — een panther, hun áfdelingsgenote — gedaan had, aan de overkant van de gang. Zo ongeveer recht onder zijn neus en hij had er niets aan kunnen doen om het te stoppen. Jester had die jongen gefaald. Ze zouden hem beschermd moeten hebben en in plaats daarvan hadden ze een Disneyfilm gekeken. Terwijl Adam werd verkracht.
      Even vervaagde de rest van de conversatie, maar pakte de draad een stuk verder meteen weer op.
      "Laat dat maar aan mij over," antwoordde Onyx en Jesters bloed bevroor in zijn aderen. Hij herkende die blik, die duistere toon van zijn stem en er schoot een steek misselijkheid door hem heen.
      "Wacht. Onyx. Stop."
      "....Dit is niet de oplossing.... "
      "..En wij gaan niets doen... ik doe het. Jij hoeft alleen...."
      "....We doen dit op míjn manier." De holle echo uit de woorden verdween en het beeld werd scherp. Jester stond met zijn armen over elkaar in de deuropening en keek Onyx vastberaden aan. Hij zou dezelfde fout niet nog eens maken, echt niet. Dit keer bleven ze op het rechte pad. Geen Ryan-acties. Onyx acties, whatever. Ze zouden het juiste doen, het juiste ook voor Adam.
      De blik in Onyx' ogen had hem moeten waarschuwen. "Sorry Kleintje," mompelde de jongen. Hij stond recht voor hem en bewoog zijn hand.
      Daarna was alles zwart.

Toen zat Onyx ineens weer tegenover hem.

      "Ik weet dat het je om 8175 ging. Maar dit was niet de manier." Jester schudde vol afschuw zijn hoofd en griste toen een shirt van de stoel. "Ik ga naar buiten." Zonder nog een seconde te wachten, draaide hij zich om en beende met het shirt in zijn hand de deur uit.

De kamer veranderde in een bos en er liep een rilling langs zijn ruggegraat.

"Ik ben niet stabiel," zei Jester zacht. Yrla had nog veel meer gezegd, maar dit sprong er het meest uit. "Niet in mijn eentje."

Het bos veranderde in het slagveld van de Arena.

De ring met lava sloot zich onverbiddelijk om hem heen en Jester wist dat hij verloren had. Hij zat op zijn handen en knieën en de wereld golfde en draaide onder hem. Zijn hoofd leek zich haast in tweeën te splijten. Achter zijn ogen flitste er iets en iemand had een mes in zijn slaap gestoken en draaide het nu tergend langzaam om. Blaren bedekten zijn arm. Hij wist dat hij hier wegmoest, maar geen vezel in zijn lichaam had de energie ook maar om zijn hoofd nog op te tillen. Jester kon enkel blijven zitten, terwijl de hitte van het vloeibare vuur afstraalde en steeds dichterbij kwam. De gloed ervan zag hij nog met zijn ogen dicht.
      De lava was nog maar vijf centimeter bij hem verwijderd.
      Drie.
      Eén.
      Toen begon de pijn pas echt.

Het bleef zwart, maar de herinnering versprong weer naar de volgende.

Snikkend dook Jester nog iets verder in elkaar, alsof hij er op die manier aan ontsnappen kon, zijn handen krampachtig tegen zijn hoofd aangedrukt.
Hij kon niet nadenken, alles wat hij probeerde was weg voordat hij het zelf begreep.
Hij kon niet bewegen, want dan kwam het vuur weer terug.
Het geluid van zijn omgeving draaide eerst de ene en dan de andere kant op, werd vervormd tot een brei klanken die niet meer te begrijpen waren. Iets raakte zijn schouder aan, maar hij had de energie niet om ervan achteruit te deinzen. In de verte zei iemand zijn naam, misschien. Hij- hij wist het niet. Het vuur zou terugkomen straks. De lava. De brullende tornado's waar hij niet meer tegen kon vechten. Bitter koper zwierf door zijn mond.

Maar in plaats van de hitte uit de herinnering, had Jester het alleen maar koud. Tintelingen kropen door zijn armen maar de beelden bleven komen en hij werd al meegezogen in de volgende voordat hij het kon stoppen.

"Je hebt Madcap nodig, Yr." Niet de Jester die hij nu was. Zijn ooit beste vriend had hem niet nodig. Zijn ooit vriendje blijkbaar ook niet.

Het beeld veranderde voor een allerlaatste keer.

      De tranen stonden hem in de ogen, maar het snijdende gevoel van verraad ging dieper. Veel dieper. "Jouw oplossing voor dit alles, was de deal die je maakte en je vertelt mij er pas over als de afspraak al gemaakt is. Alsof dit- dit- dit alleen jouw keuze was. Het maakte je niet uit wat ik ervan dacht, je kon die keuze wel zonder mij maken. Je had naar mij kunnen komen, kunnen praten over de dingen waar je mee zat en de oplossingen die je niet zag zitten. In plaats daarvan ging je naar háár en bedenk je nu pas dat het anders had gekund."

Stille tranen liepen over zijn wangen. Eerst nog warm, maar het spoor dat ze achterlieten bevroor in seconden. Jester deed zijn ogen open, maar werd nog altijd begroet door de dreigende duisternis om hem heen. Zijn linkerhand voelde hij haast niet meer door de kou en hij klappertandde. Onyx zat nog altijd tegen hem aangedrukt en er straalde een warmte van hem af die de afschuwelijke vrieskou nog een heel klein stukje op afstand leek te kunnen houden. Nog altijd had hij zijn vingers door die van Jester gevlochten en zijn hand gloeide als een warme kruik. Dreef het ijs dat de topjes van zijn vingers moest voorstellen, een stukje terug.
      Jester hield zich aan de jongen vast alsof hij acuut het loodje zou leggen als hij ooit los zou laten. Het was voorbij, probeerde hij zichzelf te vertellen. Het was nog altijd donker en hij rilde onophoudelijk, maar de beelden waren gestopt. Alles wat hij gezien had- Ryan, Tony, Yrla, Onyx... het was allemaal voorbij. Er- er waren oplossingen bedacht. Ruzies uitgepraat. Alles zou weer helemaal goedkomen, toch?

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Om hem heen was het donker maar vanbinnen scheen de zon. Damon ademde diep in en trok steeds meer van die goddelijke gouden draden naar zich toe. Heel soms zag hij een flard van de gelukkige herinnering die erbij hoorde. Mensen die elkaar de liefde verklaarden, die met vrienden lachten en de tijd van hun leven hebben. Het goede spul was dat.
      Op een gegeven moment wist hij nog net genoeg bij te blijven om de bal uit zijn zak te vissen en de gouden draden daarheen te sturen. Normaal lichtte de bal op, maar door Tony's gave kon hij het ding niet zien. Het maakte niet uit. Alles was mooi nu. Geluiden leken harder, de warmte feller en de hand op zijn schouder van Tony voelde hij scherper. Hij had het nergens meer koud, alsof hij met dertig graden buiten in de zon lag, eerder.
      Voortaan zou hij zoiets niet eens meer in twijfel trekken, als iemand hem dit ooit voorstelde. Hij wilde méér, langer. Al dat geluk en die blijdschap, hij trok het allemaal naar zich toe en bracht leven in zijn lichaam. Hij kon wel springen, dansen zingen en allemaal tegelijk. Verzaligd ademde hij diep in door zijn neus en genoot van het frisse geluk dat daardoor naar binnen stroomde. Zelfs de lucht proefde beter nu.
      Toen hij zijn ogen even weer opendeed, sprong het licht weer aan. De wereld golfde een beetje, de kleuren zo fel dat het haast pijn deed aan zijn ogen. Damon begon te lachen. Hij had zich nog nooit zo geweldig gevoeld.
      Ohja, hij zou hiervan toch nog wat doorgeven aan Tony?
      Damon klapte zijn hand op de pols van de Lion en stuurde de volgende draden naar hem. Even maar, daarna was alles weer voor Damon zelf, natuurlijk.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Ze voelde zich afschuwelijk. Het was haast met geen woorden te beschrijven, maar het was alsof ze nooit meer een dag van haar leven gelukkig zou zijn. Voor haar netvlies flitsten een paar herinneringen langs. Voornamelijk van Yrla, die stroop over haar hoofd gegoten had en haar opwachtte in de gang, die naar haar zat te staren toen hij bij haar bleef slapen en toen hij haar ondergoed gejat had. Maar die laatste voelde alweer wat minder erg.
      Het licht sprong weer aan. Nenya knipperde met haar ogen en stond plotseling weer middenin de kamer, op dezelfde plek waar ze geweest was voordat het licht uitging. Verward keek ze om zich heen, maar niemand anders leek door te hebben dat het licht het weer deed en dat het nare gevoel enkel een gevoel was. Een beetje paniekerig keek ze om zich heen, zoekend naar Jester of Fire. Die toch wat zouden moeten doen tegen dit rare gedoe? Jester zat op de bank en Fire stond er een eindje vandaan, maar geen van beiden leken ze door te hebben dat het licht het weer deed.
      Toen ving Nenya de blik van een Lion. Hun naamloze, het kleine meisje aan de andere kant van de kamer en blijkbaar de enige die net als Nenya wakker leek. Ze had een diepe rimpel in haar voorhoofd getrokken en zag bleek, maar wees vastberaden naar de deuropening. Nenya draaide zich om. Er stonden twee jongens, die er eerder nog niet geweest waren. De eerste herkende ze, als de DJ van eerder op de avond. De tweede stond te zwaaien op zijn benen en mijmerde wat voor zich uit, zijn blik op dezelfde manier op oneindig als alle anderen.
      Maar hij lachte.
      En de rest niet.
      Nenya keek weer terug naar het meisje en wist even niet wat ze moest doen. De Lion wel. Het Naamloze meisje sloeg geluidloos haar vuist tegen haar palm aan en haar ogen vlogen argwanend naar de twee jongens. Maar de DJ stond voorover gebogen en die ander merkte al helemaal niks. Een verbeten trekje krulde zich rond haar mond en haar blik viel op de glazen schaal waar eerst chips in had gezeten.
      Dat volstond wel.
      Wat had Jester voor de Arena ook alweer gezegd? De kaak en de slapen waren de bewusteloos-sla knoppen? Nenya wist het niet meer zeker, maar besloot dat het vast zou werken als ze maar hard genoeg sloeg. Ze klemde haar vingers om de schaal en snelde zo stil als ze kon op het duo af. In haar aanloop zwaaide ze de schaal alvast naar achteren en liet die toen zo hard als ze kon tegen de zijkant van de DJ's hoofd aankomen.
      Wonder boven wonder brak de schaal niet- al glipte hij wel bijna uit haar handen en sloeg Nenya zelf een gilletje door de impact. De DJ ging als een zak met aardappelen onderuit en Agami vroeg zich heel even af of alle bewusteloze mensen er zo uitzagen of dat ze niet nu iemand had vermoord. Angstig ging haar blik naar de tweede jongen, die niets had gemerkt. Hij was nog steeds bezig. Ze voelde het, alsof hij alle goede gedachten en gevoelens uit haar hoofd kon trekken.
      Haar lip trilde, maar ze hief de schaal een tweede keer en sloeg die zo hard mogelijk tegen zijn hoofd aan. De schaal vergruisde in haar handen toen ze hem liet neerkomen en het regende plotseling glasscherven. Agami struikelde achteruit, terwijl er een felle pijn door haar handpalmen trok. Vaag had ze door dat het naamloze Lion meisje nu ook eindelijk haar had bereikt en haar probeerde op te vangen.
      Het nare gevoel hield inderdaad op. Trillend hield Nenya zich aan de Lion vast, terwijl ze naar de twee ineengezakte jongens keek en er toen toch tranen over haar wangen begonnen te lopen. Hoe hard moest je iemand slaan om ze dood te krijgen? Ze lagen wel heel erg stil. Hoorde dat?

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Het was alsof hij daar net nog had gezeten, daar op dat podium. Het was alsof hij Vienna nog altijd in zijn armen had. De angst haar te verliezen gierde nog altijd door hem heen. Het is dat hij wist dat het een herinnering was, dat hij wist dat hij het meisje naar de ziekenzaal had gebracht. Dat hij toen net op tijd was geweest, dat ze met een paar dagen slaap in ieder geval over de hallucinaties heen was geweest. Haar lichaam was binnen een week weer genezen, maar het had meer dan een jaar geduurd het meisje ook mentaal weer op te rapen. Daar had hij gelukkig niet alleen in gestaan, Fayr had ook veel gedaan. Al wist hij niet hoeveel Fayr wist, hij wist niet hoeveel Vienna met haar gedeeld had.
      Hij schudde met zijn hoofd om zich uit die herinnering te trekken, negeerde Fire die naast hem stond en liep zo snel mogelijk de kamer in. In de deuropening moest hij over twee dingen heen stappen, en hij wist zich vaag te beseffen dat Nenya er ook stond. Maar hij had alleen oog voor het meisje met het lange bruine haar. "Vienna?" vroeg hij voorzichtig. Het meisje draaide haar hoofd om naar hem, haar ogen vol met tranen. Maar het was anders dan op het podium, Yrla kon aan haar zien dat ze hem zag. En daarmee liet hij alle voorzichtigheid varen. Hij trok het meisje aan haar arm naar hem toe en sloeg zijn armen om haar heen. Yrla voelde hoe Vienna bijna wanhopig haar vingers in het gilet begroef en de tranen voelde hij op zijn blote huid vallen. Hij kon het niet voorkomen of ook een eigen traan liep over zijn wangen heen. Hij begroef zijn neus in haar haren en rook nog de vage geur van haar shampoo. "Je leeft nog..." zei hij zachtjes, alsof hij dat voor zichzelf moest bevestigen. "Je leeft nog..."

---

It's never gonna happen, Guys.

De hele actie was enigszins impulsief geweest.
      Zo had Tony bijvoorbeeld niet bedacht hoe zijn plan zou aflopen. Veel had dat hem ook niet kunnen schelen – hij wíst dat hij hard aangepakt zou worden. Door het gebruik van zijn gave wisten zijn afdelingsgenoten ook heus wel dat hij hier achter zat. Maar dat mocht. Ze mochten hem vragen waarom hij dit gedaan had.
      Hij was de schaamte zat.
      Hij was mishándeld. Hij was verkrácht.
      Hij was bijna zijn gave kwijtgeraakt door die twee klootzakken in de kamer hiernaast en niemand keek hen er op aan. Zelfs degenen die het wisten niet.
      Hij keek Fire dan ook strak aan toen die op hen afbeende, een compleet stonede Damon van de vloer trok, naar de deur trok en hem van de trap af naar beneden slingerde. Tony leunde met zijn hoofd tegen de muur. Na de klap was hij weer rechtop gaan zitten, zijn hoofd bonkte echter. Lichtjes, want er stroomde nog steeds een diep geluk door hem heen. Een geluk dat hij nog nooit in zijn leven had gevoeld.
      Die hoofdpijn deed hem nauwelijks wat.
      Fires blik deed hem ook niets.
      Hij grijnsde naar de jongen.
      ‘Je hebt je afdeling verraden.’
      De woorden verlieten nog net niet als sintels zijn lippen.
      Tony was het daar niet mee eens. Fire had zijn afdeling verraden. Had hém verraden.
      ‘Mijn nederige excuses,’ zei hij op een spottende toon. Toen begon hij weer te grinniken. Goh, met die gast moest hij vaker rondhangen. Hij voelde zich beter dan ooit.
      Fire greep hem bij zijn bovenarm, trok hem op zijn voeten.
      ‘Kijk maar eens goed wat je hebt aangericht,’ bromde hij. ‘En waag het niet te vluchten.’
      Vluchten?
      Absoluut niet.
      Hij zou de anderen met alle liefde uitleggen waarom hij dit gedaan had.
      Hij liet zich door Fire mee naar de woonkamer trekken. Sommigen zaten ineengedoken in elkaar, anderen huilden of staarden stil voor zich uit. Even schoot blik naar Astreal.
      Ooit zijn vriend.
      Zijn gezicht was lijkbleek, maar Tony weigerde spijt te voelen.
      Ook hij had de pijn verdiend. Iedereen had het verdiend.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Adam voelde zijn handen trillen.
      Hij had zijn familie gezien.
      Hij had zijn familie gezien en hij wist niet eens of ze nog leefden.
      Zijn maag trok zich samen. Toch dwong hij alle gedachten uit zijn hoofd. Hij hoorde mensen zachtjes snikken en hoewel hij vreselijke beelden had gezien, waren de meesten daarvan zo pasgeleden gebeurd dat hij zich er redelijk snel van kon herstellen. Vlug keek hij opzij. Merrin huilde niet, hij leek zich nog best goed in de hand te hebben. Hij gaf zijn vriend een knuffel en hield hem even stevig vast. Over zijn schouder heen zag hij Fox tegen de muur zitten, op de grond, zijn armen om zijn knieën geslagen en zijn gezicht daar tegenaan gedrukt.
      Hij wist dat hij afstand had gezegd te nemen, maar hij kon de jongen toch niet zo laten zitten? Hij had hem verteld over de vreselijke dingen die hij had meegemaakt en zijn afdelingsgenoten hadden het druk met zichzelf.
      ‘Ik moet hem helpen,’ zei hij zachtjes. Hij drukte een kus tegen Merrins slaap, daarna kwam hij overeind en knielde naast Fox neer. Hij zag dat hij Fire net voor was, maar die gaf een kort knikje. Hij leek zelfs een beetje opgelucht.
      Op zijn knieën zakte hij naast Fox neer.
      ‘Fox? Hoor je me? Het is voorbij. Het waren maar herinneringen.’
      Voorzichtig legde hij een hand op Fox’ knie toen hij niet reageerde. Ook dat had geen effect.
      ‘Fox?’ zei hij opnieuw, indringender nu. Hij streek even door zijn krullen. ‘Je bent veilig nu.’
      Voor nu.
      Want degene die jouw deze herinneringen heeft bezorgd loopt hier nog steeds rond. Er ging een steek door zijn hart.
      Toch keek Fox op, zijn ogen vol tranen. Adam slikte een brok in zijn keel weg.
      ‘Het is voorbij. We werden allemaal in onze ergste herinneringen gezogen. Kom, geef me een knuffel. Die kan ik ook wel gebruiken.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fire was enigszins opgelucht toen Adam bij Fox neerknielde, want zijn eigen emoties waren nog altijd een woelige zee. Een deel van hem had Fox de aanval op hun afdeling altijd kwalijk genomen. Hij had Fox immers talloze keren voor Zebediah gewaarschuwd – al had hij zelf ook nooit geloofd dat Zebediah tot zóiets in staat was. Hij had aangevoeld dat de Rhino Fox’ hart zou gaan breken, niet dat hij hem als een soort wapen zou gebruiken.
      Toen hij Fox op de rand van het dak zag staan, klaar om uit het leven te stappen, had dat hem wakker geschud. Die jongen leed door wat hem was aangedaan, zijn schuldgevoel zo groot dat hij niet meer wist wat hij ermee aan moest. Vanaf dat moment had hij zich om Fox bekommerd – écht bekommerd – terwijl anderen met een boog om hem heen liepen.
      Maar met de herinnering aan Tuuli weer voor zijn ogen, vond hij het toch moeilijk.
      Ze waren al heel lang geen stel meer geweest, maar hij had wel van haar gehouden. En ze was er niet meer, door Zebediah. En door Fox – die zich zo makkelijk had laten bespelen.
      De boosheid, het schuldgevoel en het medeleven draaiden ook nu weer als een hete brij om elkaar heen. Niet alleen bij hem was dit weer naar boven gekomen, bij iedere Lion. Behalve Heidi, Astreal en de nieuwe, die waren daarna pas gekomen. Hoe moesten ze nu weer als eenheid door, nu dit verdriet weer naar boven was gehaald? Zou iedereen nu weer met een boog om Fox heen lopen, nu hij eindelijk weer een beetje zijn plek had teruggevonden?
      Hij wierp een bittere blik op Tony. Hun eigen klasgenoot had hun dit aangedaan. Het maakte hem ziedend van woede – en hij was bang wat voor effect dit op de Panthers zou hebben. Zij hadden woensdag al een trauma doorstaan – en nu wéér een. Dit keer met hulp van een Lion.
      Hij zuchtte diep, keek rond om te zien wie zijn steun kon gebruiken. Serena en Vera omhelsden elkaar, Emil was naast Onna gaan zitten en had een arm om haar heen geslagen. Heidi zat alleen en staarde naar haar knieën.
      Hij liep naar het meisje toe. Welke beelden had zij gezien? Ze was hier pas een jaar, toch kon zo’n eerste jaar heel veel impact op iemand hebben. Hij wist dat ze zich erg alleen had gevoeld, in ieder geval tot 8226 was gekomen. En dat meisje stond nu zachtjes met Nenya te praten. Hij zakte op de armleuning van de bank neer en legde voorzichtig een hand op haar schouder.
      ‘Gaat het een beetje?’
      Er kropen tranen langs haar wangen en ze drukte zachtjes snikkend haar wang tegen zijn bovenarm. Aarzelend trok hij haar in een omhelzing. Terwijl hij haar troostend vasthield, keek hij rond naar Fersephone. Die zat naast haar zus. Haar gezicht was bleek, maar zoals hij verwacht had, oogde ze sterk en hij gaf haar een knikje toen hun blikken elkaar kruisten.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze had zich bijna wanhopig aan zijn shirt geklemd. Tranen bleven in stilte over haar wangen rollen. Het was niet waar wat hij zei. Ze was het wel waard. Ze had vrienden die om haar gaven, dat bewees Yrla door nu weer naast haar te staan. Yrla trok haar mee naar een stoel en als een klein kind kroop ze op zijn schoot, met haar hoofd op zijn schouder. Ze voelde zijn armen om haar heen en voor het eerst sinds de herinneringen begonnen waren, voelde ze zich weer veilig, beschermd. De laatste herinnering tolde nog door haar hoofd heen, Thor zijn woorden scherp. En opeens trof het haar als een donderschok. Die vreemde stem, dat vreemde gezicht. Dat was Romeo! Hij was daar geweest, toen Zebediah... toen hij...
      Vienna kwam iets overeind en zocht naar het gezicht van haar beste vriendin. Fayr zat naast Fersephone, ook verwikkeld in een knuffel. Ze hadden gelijk gehad, Romeo spoorde niet. Hij was de beste vriend van Zebediah en zijn grijns bij het zien van haar wanhoop was niet van haar netvlies te wissen. Hoe had ze dit zich niet eerder kunnen beseffen? Hoe had ze niet eerder ingezien dat hij die jongen was? Misschien vanwege het feit dat ze deze herinnering altijd heel diep wegstopte. De enige vraag die nu restte: Hoe maakte ze dit duidelijk aan Fayr? Ze had Fayr nooit echt verteld wat er die avond gebeurd was. Ze schaamde zich te erg voor, te diep. De enige die de waarheid wist, was Yrla. Omdat hij het eruit had getrokken, omdat hij haar verdriet had gezien ook op momenten dat ze het liever niet wilde.

---

It's never gonna happen, Guys.

Jester rilde weer, maar de intense kou leek verdwenen. De lucht voelde eindelijk weer warm aan en het ijs in zijn lichaam begon op te lossen. Aan de andere kant van de kamer stond Fire alweer rechtop en trok een van de twee jongens hardhandig overeind. Die leek zo stoned als een garnaal en leek er vrij weinig van mee te krijgen dat de lange jongen hem de kamer uit trok en waarschijnlijk, aan het geluid te oordelen, het trapje af duwde. Jester had de bleke jongen misschien één of twee keer eerder gezien, ergens op school. Bij Rhino's vaak.
      Langzaam begon het begrip hem te dagen. De kou, de herinneringen, het gevoel alsof letterlijk elk grammetje geluk de lucht uit gezogen was... Het was net alsof er hier een dementor was geweest, in plaats van een jongen. En er was een Rhino die precies die gave had, volgens Fire. De puzzelstukjes vielen achter elkaar op hun plaats toen Jester ook Tony tegen de muur aan zag zitten. Die had er natuurlijk voor gezorgd dat het zo donker was.
      Tony's wraakactie, voor wat hij en Onyx gedaan hadden.
      Geen Maaya.
      Jester draaide zijn hoofd terug naar zijn vriend, die met een vreemde blik in zijn ogen zat die hij niet kon peilen. "Onyx?" vroeg hij zachtjes. "Gaat het?" Hij had de doodsgrip waarin hij Onyx' hand geklemd had ondertussen wat laten verzwakken en gaf nu een zacht kneepje. "Het waren maar herinneringen. Tony's wraak." Bezorgd probeerde hij Onyx' blik te vangen. "Het is voorbij nu."
      Hij wist dat Onyx een hele hoop shit had moeten doorstaan in zijn jaren hier. Maaya's verraad, de hallucinaties die erop volgden. In de Arena had ze geen enkele moeite gehad met het verzinnen van dreigementen en Jester wilde er eigenlijk niet aan moeten denken wat ze Onyx allemaal had laten zien. Dat had zich nu allemaal weer opnieuw voor zijn ogen afgespeeld. Hun ruzie ook.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

      Fayr maakte zich lichtjes trillend van haar zus los. "Wat was dat?" vroeg ze zachtjes. Overal om haar heen zaten mensen op de grond, te snikken of gewoon stil voor zich uit te staren. Onzeker gaf Fayr haar gave een heel klein zetje en probeerde te voelen wat de schade was. Hadden de anderen net zoals zij al die nare dingen gezien? Het voelde in ieder geval... gebroken. Ze zaten in groepjes bij elkaar om elkaar te troosten, net zoals zij en Phone, maar het voelde niet goed. Helemaal niet.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx trok zijn hand uit die van Jester. Zijn vragen voelden beklemmend. Alsof het hem werkelijk wat kon schelen hoe hij zich voelde. Hij mocht zijn toneelspel nu wel laten gaan, er was toch niemand die aandacht aan hen besteedden.
      ‘Ik moet frisse lucht,’ bromde hij.
      Hij kwam overeind. Het was alsof hij net een marathon had gelopen, hij voelde zich gesloopt. Hij ving een glimp op van huilende mensen hier en daar en dat zorgde ervoor dat hij zich ervoor wilde afsluiten. Ze moesten hun verdriet en pijn lekker bij zichzelf houden in plaats van anderen ermee op te zadelen. Dat deed hij ook.
      Buiten leunde hij met zijn handen op de balustrade en staarde de duisternis in. Hoewel zijn ledematen de kou van net niet meer voelden, was het alsof het ijs nu naar binnen gekropen was en zich rond zijn hart nestelde.
      Eindelijk was het gelukt om ook tot die ijskoude, gestoorde Onyx door te dringen en je kreeg hem zelfs zo ver om van je te houden.
      Dat liet hij zich nooit meer gebeuren. Niemand zou zijn hart meer binnendringen en hij zou al helemaal niet meer van iemand gaan houden.
      Maaya had gelijk. Geen vriendschappen meer. Geen zwaktes.
      Ze waren beter af alleen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

De jongen was al weggelopen voor Jester hem had kunnen tegenhouden en zijn hand viel weer terug in zijn schoot. Heel even keek hij zijn vriend na die de gang in verdween, voordat hij zelf ook overeind schoot en hem achterna ging. Op de gang waaide de koude avondlucht hem al tegemoet en hij sloeg zijn armen in een reflex stevig om zich heen. Maar hij ging niet terug. Want als hij gelijk had en Onyx had hetzelfde gezien als hij, liepen ze nu wel eens het risico hun ruzie van voren af aan te laten beginnen en dat wilde Jester nooit meer. Dus hij klemde zijn kiezen op elkaar en stapte naar buiten.
      Onyx stond bij de balustrade en staarde voor zich uit. Voorzichtig kwam Jester naast hem staan en na één blik op de lange jongen naast hem, liet hij zijn beschermende houding varen en legde een hand op zijn schouder. "Je zag mij weer tegen je schreeuwen, of niet?" vroeg hij zachtjes. Een windvlaag trok langs zijn rug en hij rilde weer, maar toch trok hij zijn hand niet terug. In plaats daarvan stapte hij juist iets dichterbij. "Maar we hebben het weer bijgelegd." Hij wist een glimlach om zijn verdoofde lippen te krijgen. "Morgen gingen we nog praten, weet je nog? En dan zou me me nog een tik verkopen omdat ik zo'n superontzettendkutidioot was." Hij probeerde Onyx' blik te vangen. "Onyx?"

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Ik heb de afgelopen jaren wel ergere dingen meegemaakt dan jouw gekrenkte ego,’ bromde Onyx en hij snoof. Hij heeft je laten stikken. Hij verdient het om te voelen wat jij hebt gevoeld. Dus hup, hou de schone schijn op. Anders komt het niet hard genoeg aan.
      Hij slaakte een zucht, kon het niet opbrengen om Jester aan te kijken.
      ‘Het gaat wel. Heb gewoon zin om iemand in stukken te hakken.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Ik heb wel een lijstje met mogelijke kandidaten daarvoor," reageerde Jester grappend, terwijl hij Onyx gezicht goed in de gaten bleef houden. Het zat hem niet lekker dat de jongen hem nog steeds niet had aangekeken, maar in ieder geval leek hij zich niet helemáál af te sluiten van hem. Jester wierp een blik op de jongen die onderaan het trapje zachtjes voor zich uit lag te neuriën en vroeg zich af hoe erg dit het bondgenootschap schaden zou. Alweer een actie van een Rhino speciaal tegen hem en Onyx.
      Volgens de regels van het bondgenootschap mocht Fire het nu beëindigen, als hij dat wilde.
      "Kom je weer mee naar binnen?" vroeg Jester aarzelend. "Kijken hoe het met Adam en Merrin gaat?"

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.