[RPG • 0] Experium || 22 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 21 juni 2020 - 11:43 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Jester kon er zijn vinger niet goed opleggen, maar hij zag er om een of andere reden tegenop om de boomhut te moeten verlaten. De dekens had hij netjes weer opgevouwen en terug in de kist gestopt (zelfs het slot weer dicht gepraat) en zijn maag gromde als een hongerige beer, en toch betrapte hij zichzelf erop dat hij liep te dralen. Het had iets rustgevends om met zijn vingers de inkervingen te traceren, alsof hij op die manier dichterbij de mensen kwam die het gemaakt hadden.
      En hé, die hadden toch soort van zijn leven gered, dus dat klonk wel als een logisch iets om te doen. Ondertussen was het al een heel tijdje licht en als hij niet opschoot zou hij met een beetje pech de lunch ook nog missen. Volgens zijn horloge liep het tegen elven en hij moest ook de weg terug nog vinden. Ten lange leste griste hij eindelijk zijn iNet van de grond en drukte op de home-button om het scherm aan te zetten. Hij zou wel-
      Er schoot een schokje door zijn arm.
      Een bericht van Onyx.
      Het stond er echt. In de voorvertoning kon hij zelfs de eerste paar woorden al lezen. Jes, geen woord kan ooit herstellen... Daar hield de boodschap op. Als hij meer wilde lezen moest hij erop klikken en dan kon Onyx zien dat hij het gelezen had. Diep van binnen kwamen er wat scheuren in dat lege gevoel. Zijn emoties die eerder nog een Titanic tot zinken gebracht zouden kunnen hebben, kwamen één voor een uit hun winterslaap weer naar boven.
      Néé. Nope, dat ging hij dus niet doen. Weer extra pijn aan zaken toevoegen. Echt niet. Resoluut en veel vastberadener dan hij gedacht had te zijn, duwde hij al die emotionele shit kilometers ver een duistere marianentrog in- of beter nog, de Lonely Mountain in. Waar ze lekker bewaakt konden worden door Smaug de Verschrikkelijke en ze ook niet zomaar weer terug konden komen. Ohnee. Hij was er klaar mee. Wat Onyx kon, kon Jester fucking ook. Beter, zelfs.
      Met een grimmige trek om zijn lippen keek hij weer naar de voorvertoning.Geen woord kan ooit herstellen. Wat herstellen? Wat Jester gedaan had? Newsflash, dat had hij onderhand ook wel door. Hij was misschien zo stom om in Onyx' val te trappen, maar de jongen was heel duidelijk geweest. Ge-sorry en ik-laat-je-nooit-meer-alleen-liedjes eindigden met een mes in Jesters borst.
      Heldhaftig was het niet, maar het zou tenminste wat drama hebben. Beter dan doodvriezen. Jester snoof en tikte eerst het berichtje van Yrla aan. Gisteren nog verstuurd, blijkbaar. Hij had het niet gezien en hij zou zich ergens wel schuldig gevoeld hebben, zei het niet dat ook dat bij Smaug lag en Jester zich daar dus niet meer druk om hoefde te maken. Hij besloot niet meer op Yrla te antwoorden. Dadelijk kwam hij toch terug.
      Dat liet het berichtje van Onyx over. Er trok een spiertje in zijn kaak. Jester klemde zijn kiezen op elkaar en tikte het open.

Jes, geen woord kan ooit herstellen wat ik gisteren kapot heb gemaakt. Zelfs als je zo gek zou zijn om me nog een kans te geven, wil ik je die onzekerheid niet aandoen. Ik denk niet dat er een beroerdere vriend bestaat dan ik, dus wat dat betreft kan je er alleen maar op vooruitgaan. Onze kamer is voor jou. Je verdient zo veel meer dan ik je ooit had kunnen geven. Onyx

      Wel. Er stond nog net geen sorry, maar anders was het aan Jester geweest om eens met een mes te gaan spelen. Hij las het bericht nog eens. Deze keer lukte het om zijn gezicht in de plooi te houden. Smaug deed zijn werk en de woorden waren uiteindelijk niet meer dan dat. Alleen wat letters achter elkaar op een scherm en toevallig van Onyx.
      Whatever. Jester sloot de conversatie af zonder iets terug te zeggen en opende zijn camera. Hij maakte een foto van de muur met het symbool en de namen en klom de boomhut uit.

[ bericht aangepast op 20 juni 2020 - 23:12 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Echt lekker geslapen had hij niet. Dingen bleven maar door zijn hoofd spoken, beelden van Zebediah en van Kris, zijn beëindigde – of gepauzeerde – vriendschap met Adam, zelfs de kus van Vienna en Emil kon hij moeilijk van zich afzetten. Hoewel hij niet bang was voor Tony, had hij ook weer geen zin in gedoe omdat de jongen vond dat hij hem verraden had – waar ook nog eens het nodige schuldgevoel bij kwam kijken – en hij droomde óók nog eens dat hij tegen Fire sprak zoals Onyx tegen Jester had gesproken en vervolgens een mes in zijn buik stak. Genoeg om te wensen dat hij zich in een worm zou kunnen veranderen en daarbij evenredig veel hersencellen toebedeeld kreeg, zodat hij even gedwongen was om nérgens aan te denken.
      Al met al voelde hij zich bij het aanbreken van de ochtend nog niet heel erg gemotiveerd om terug te gaan naar zijn campus en hij besloot nog wat langer in dierenvorm te blijven. Héél af en toe vond hij hier nog wat nieuws en dus sloeg hij zijn vleugels uit, op zoek naar plekken die hij tot nu toe over het hoofd had gezien.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij had willen zeggen dat hij de liefste was, maar de woorden stokten in zijn mond toen hij de volgende zin hoorde. "Wat verschrikkelijk," zei hij zachtjes. "En tegelijkertijd wat verwarrend, want aan de ene kant zal je misschien wel blij zijn dat je een broer en zusje hebt. Maar aan de andere kant weet je niet wat er met hen gebeurd is." Hij legde een hand op Adam zijn been. "I- ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen," zei hij zachtjes. "Wil je een knuffel?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam liet zich door Merrin omhelzen en zuchtte zachtjes.
      ‘Ik denk niet dat het goed is afgelopen,’ zei hij met een lichte trilling in zijn stem. ‘Anders… Behoorde het vast niet tot mijn ergste herinneringen.’ Hij beet op zijn lip. ‘Maar misschien zijn ze alleen erg gewond geraakt. Als ik meer herinneringen terug krijg en beter met mijn gave leer omgaan, kan ik ze misschien opsporen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Misschien was je er zelf wel heel erg aan toe en heb je weken in het ziekenhuis gelegen. Dat kan toch ook?" Merrin zuchtte. "Dat maakt het er niet veel beter op, sorry." Wat was hij toch een sukkel! Een ontzettende oen. Verschrikkelijk om dit te zeggen. "Ze zullen er hopelijk nog zijn. Als je wil, en het kan ook, dan ga ik met je mee. Dan ben je in ieder geval niet alleen als je ze gaat opzoeken," zei hij met een glimlach.
      Het viel even stil tussen hen, waarbij Merrin terugdacht aan zijn eigen verleden. "Mijn vader is overleden toen ik negen jaar oud was, aan kanker. Mijn moeder kwam er nooit echt bovenop, ze sloot zich het liefst dagen achter elkaar op in haar kamer. Toen ze ook nog eens haar baan erdoor verloor, sloeg ze aan de drank. Ze werd er onvoorspelbaar door. De ene keer was ze ons goed gezind, de andere keer kon ze verschrikkelijk boos worden. Sinds die tijd was het altijd ik en Marisse, wij twee tegen de wereld. Ik weet niet of ik het zonder haar gered had, maar het voelt nog altijd of ik sinds die dag niet alleen mijn vader, maar ook mijn moeder ben verloren. Na een paar jaar raakte mijn moeder ook nog eens aan de drugs en zo kwam ze in contact met Richard. Er kwamen steeds donkere figuren over de vloer heen en..." Merrin nam even een diepe teug adem. "Wel, de rest ken je al een beetje. De dag dat Marisse uit mijn leven verdween, was een van de zwartste dagen." Merrin voelde hoe de tranen in zijn ogen opwelden en meedogenloos begonnen te stromen. "Ik was sinds die dag helemaal alleen. Verschrikkelijk alleen. Mijn moeder haatte Marisse vanaf dat moment uit de grond van haar hart. Ik mocht niet meer over haar praten, want ze had zogenaamd haar grootste liefde vermoord. Maar ik miste mijn zus, zij was de enige die er al mijn hele leven was geweest."
      Hij keek naar Adam naast hem, dankbaar dat hij geen woord gezegd had en gewoon geluisterd had. "Ik hoop echt voor je dat je familie oke is, Adam. Ik heb niet eens familie meer om naar terug te keren. De dag dat ik het huis verliet, om Marisse te gaan zoeken, heeft mijn moeder me verteld dat ik niet terug hoefde te komen als ik ging. Nooit meer."

---

It's never gonna happen, Guys.

Een van de duidelijke nadelen aan in blinde emotie 's nachts een bos in rennen dat je niet kende, was het feit dat je verblindt door emotie 's nachts een bos inrende dat je niet kende, waardoor je de volgende ochtend overdag met een heldere mindset nog altijd datzelfde bos weer úit moet zien te komen. Jester was ondertussen al een goed halfuur bezig en had zelfs nog niet eens een bekend struikje voorbij zien komen, laat staan dat hij een idee had van waar hij was.
      Een goede spoorzoeker was hij niet en ondanks dat hij de nacht ervoor als een stormram door het bos gerend moest hebben, zag Jester met alle wil van de wereld het verschil niet tussen een gewone geknakte tak en een tak die geknakt was vanwege de eerder genoemde stormram. Wel wist hij nog van welke kant hij vandaan gekomen was, dus hij had die richting maar ingeslagen in de hoop dat hij uiteindelijk wel iets bekends tegen zou komen. Zonder een locatieservice op zijn iNet, een kaart, of een flauw benul hoe je je positie aan de hand van de zon bepalen kon, werd het wel een uitdaging om zijn weg weer terug te vinden. Hij was nu al een goed halfuur bezig en nog altijd geen bekend stuikgewasje ook maar in zicht.
      Hij rolde met zijn ogen en mompelde een verwensing, terwijl hij toen toch zijn iNet maar uit zijn zak haalde. Hij ontgrendelde het scherm en drukte op de homebutton, om vervolgens met zijn vinger boven het icoontje van zijn berichten te aarzelen. Een fragment van Onyx' bericht speelde even door zijn hoofd, gevolgd door een echo van de hatelijke woorden van gisteren.
      Jesters kaak verstrakte en hij klikte het icoontje aan. Opende de conversatie met zijn kamergenoot en las het bericht opnieuw. Het zat goed in elkaar. Eerlijk, als Onyx dit gisteren voor het feest verstuurd zou hebben, zou Jester er met open ogen ingetuind zijn. Hij snoof spottend. Hij wás er met open ogen ingetuind. Dit zou de klap enkel nog vergroot hebben. Waarschijnlijk zou hij zelfs nog geprobeerd hebben om Onyx ietsje beter over zichzelf te laten denken.
      Nu was hij wel wijzer. Hij trapte echt niet twee keer in dezelfde val. Zó stom was hij nu ook weer niet. Zijn blik verhardde en hij las het bericht opnieuw, deze keer zonder een spier te vertrekken. Zonder er echt iets bij te hoeven voelen. Zonder er iets om te geven. Het lukte. Jester sloot de conversatie nog steeds zonder enig antwoord weer af en ging nu naar zijn contacten om Fox te kunnen bellen Hij zou Smaug een imaginair bloemetje sturen. Een arkenstone, misschien.
      Fox nam alleen niet op en Jester kreeg uiteindelijk voor de derde keer zijn voicemail, wat zijn humeur toch aanzienlijk deed verslechteren. Hij had honger, verdorie. "Ik merk dat je momenteel iets beters te doen hebt dan je iNet opnemen," zei hij zuur, na Fox' welkomstboodschap en de pieptoon. Misschien iets te zuur en hij slikte een verwensing in en haalde een hand door zijn haren. "Anyhow, Jester hier," ging hij verder, aanzienlijk neutraler. "Ik ben in het bos, zou je me terug kunnen bellen als je dit hoort? Heb je hulp nodig."
      Hij drukte het gesprek weg en stopte zijn iNet weer weg. Hij had geen idee hoelang het duren zou voordat de Lion eindelijk eens zou merken dat hij hulp nodig had, maar tot die tijd zou hij blijven proberen het zelf op te lossen. Jester begon weer te lopen en duwde zijn handen in zijn zakken. De stilte om hem heen voelde een beetje kwetsbaar en het zat hem niet lekker. Dus in plaats daarvan begon hij met het bedenken van zinnen waarmee hij iemand iets zou kunnen laten vergeten. Permanent. Probeerde ze hardop uit -zonder gave, natuurlijk- en paste ze al lopend aan, zodat ze steeds vloeiender in elkaar overliepen.
      Hij had een tijdje geleden ontdekt dat zinnen met een bepaald ritme beter bleven hangen, dus deed hij een poging om dat stukje kennis ook nog toe te passen. Bezigheidstherapie. Een mens moest wat. Ondertussen maakte het hem eerlijk gezegd vrij weinig uit of ze Zebediah nou neerstaken of niet, maar het kon vast geen kwaad om straks geheugens echt goed te kunnen wissen. For a rainy day, laten we maar zeggen.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam streek Merrins tranen van zijn wangen terwijl hij de woorden op zich liet inwerken. Zijn vader die overleden was, een mishandelende stiefvader, zijn moeder die aan de drank was en die haar kinderen verwenste… Het was vreselijk.
      ‘Wat afschuwelijk dat je dat allemaal hebt moeten meemaken, lieverd. Je moeder heeft er vast ontzettend veel spijt van. Tweemaal je partner verliezen en dan ook nog je kinderen van je wegduwen… Iemand moet wel heel ver zijn om zoiets te doen.’ Hij kon het niet helpen dat hij aan Onyx dacht, die ook de meest vreselijke dingen tegen zijn vriendje had gezegd terwijl Adam wist dat hij het niet écht meende.
      ‘Maar je hebt je zus teruggevonden. Je hebt de Panthers nu, misschien kan dat een soort nieuwe familie voor ons worden. En je hebt mij.’ Hij gaf hem een vlinderlichte kus. ‘Je hoeft nooit meer alleen te zijn.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Dat is echt een heel fijn idee," zei hij met een waterige glimlach. Adam had gelijk, hij had nu een nieuwe familie. Merrin trok Adam in een knuffel en begroef zijn neus in zijn schouder. Het was fijn zo iemand dichtbij je te hebben, om niet meer het gevoel te hebben alleen te moeten zijn.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fox kwam nóóit andere mensen tegen – dus toen hij opeens iemand zag lopen, was hij zo overdonderd dat hij tegen een boom aan vloog en op de grond viel.
      Dat. Deed. Pijn.
      Inwendig grommend keerde hij terug naar zijn menselijke vorm, dat was altijd beter wanneer hij pijn had. En grommen ging zo moeilijk met een snavel.
      Aangezien hij niet bepaald een klein musje was geweest, had hij de aandacht van het mens getrokken. Hij kwam overeind, wreef over zijn voorhoofd en zag heel even dubbel.
      Rood haar, zag hij daarna, sproeten. Ah – Jester.
      Er waren vervelendere mensen om in een verlaten bos tegen te komen.
      ‘Goh, fijn om te zien dat ik niet de enige ben die hier gekleed als Disney-figuur rondloopt,’ zei hij met een scheve grijns. Hij merkte dat zijn jurk wel érg weinig aan de verbeelding over liet en trok de boel weer een beetje recht.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Er staken een paar takjes uit Fox' bruine krullen en Jester blikte even heen en weer van de boom waar een uil net op volle snelheid tegenaan gecrashed was en de Lion nu voor zijn neus. Het bleef een vreemde ervaring om een verfomfaaide vogel naar beneden te zien storten en daarna een gedesoriënteerd mens op te zien duiken.
      "De walk of shame wordt er met zijn tweeën in ieder geval een stuk beter op," reageerde Jester droogjes. Zijn blik gleed over Fox' Tarzan-outfit en hij trok een wenkbrauw op. "Jij hebt ook niet in je bed geslapen vannacht, of wel?"

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fox

'Hmm nee je was niet de enige met een moordlustige roomie. Ik had ook niet zoveel zin in een mes in m'n buik tijdens mijn slaap.' Hij schonk hem een halve grijns en haalde zijn schouders op. 'Maar aangezien jij vast niet in een hol of nest geslapen hebt, heb je überhaupt geslapen?'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Moordlustige roomie. Onyx.
      "Stukjes." Jester haalde zijn schouders op. Even stond hij op het punt om te zeggen dat hij een boomhut gevonden had, maar hij deed het niet. Waarom wist hij niet precies, maar het voelde alsof hij zijn vondst niet met iemand anders moest delen. Hij wilde eigenlijk niet dat Fox ook het symbool zou zien en de twee namen in het hout. Het ging hem niets aan. Jester hield de boomhut liever nog even voor zichzelf en anders kon hij het altijd later nog vertellen. "Het was koud," besloot hij en haalde er nog net zijn schouders niet bij op.
      Hij leefde toch nog? Niets aan de hand.

[ bericht aangepast op 21 juni 2020 - 15:29 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fox

'Ja dat zal.' Niet dat hij er ooit last van had, dan koos hij gewoon een dier met een dikkere vacht. 'Al zijn hier wel beschutte plekken. Maar ik vermoed dat je hier geen gewoonte van gaat maken.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Jesters blik vond nu die van Fox en er verkilde iets in zijn binnenste. "Nee," zei hij langzaam. "Zeker niet." De holte in zijn borst verkrampte als bevestiging. Herinnerde hem eraan waarom hij ook alweer bijna dood was gegaan en was genoeg om de opluchting dat Fox er nu was, een flink eind weg te jagen. Jester sloeg zijn armen over elkaar en gebaarde met een rukje van zijn hoofd naar het bos. "Daarover gesproken. Welke kant moet ik op als ik hier weer uit moet komen?" Hij was het bos onderhand wel zat en kon een warme douche wel gebruiken. De boomhut intrigeerde hem en hij maakte een stilzwijgende mentale memo dat hij er nog eens naar opzoek zou gaan. Maar nu wilde hij hier weg. Douchen, schone kleren aan en wat eten.
      En daarna kon hij Maaya gaan lastigvallen.
      Want hij had een plan.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fox

Er was iets aan Jesters blik wat hem niet lekker zat. Er was niets van zijn gebruikelijke vrolijkheid te merken, wat hij volkomen begreep maar wat de angst voor zijn gave wel weer liet oplaaien. Straks liet hij hem in een beest veranderen om Onyx aan te vallen...
'Ik breng je wel terug,' mompelde hij.

Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

[ bericht aangepast door een moderator op 21 juni 2020 - 17:37 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.