[RPG • 0] Experium || 22 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 21 juni 2020 - 11:43 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze schrok minder van zijn verhaal dan ze verwacht had. Misschien kwam het door het feit dat ze Fayr haar verdraaide verhaal had gehoord, en ze er al de hele dag op had kunnen voorbereiden. Misschien kwam het door zijn tranen, het schuldgevoel dat ze in zijn stem hoorde. Het was geen bewuste keuze geweest, hij was gestuurd door iemand anders. Het was geen jaloezie geweest, het was Zebediah die misbruik van Fox had gemaakt. En zijn gave was iets wat ze maar al te goed kende. Ze had haar hand met die van Fox verstrengeld, en om een of andere reden voelde hij weer gek dichtbij. Het voelde alsof alles weer even goed was tussen hen, maar ze wist dat ze zichzelf niet gek moest maken. Fox zag haar niet op die manier, en zou haar ook nooit zien op die manier. Het was jammer, maar ze was blij dat ze er alsnog voor hem kon zijn. Als goede vriend... Dat moest wel lukken toch?

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam wilde Fox zo graag een knuffel geven. Hij herinnerde zich maar al te goed hoe veel moeite het hem woensdag had gekost om dit te vertellen. Hoe erg hij gehuild had, hoe hij zich in een omhelzing aan hem vastgeklampt had. Toch presteerde hij het nu om zijn verhaal rustig te vertellen, ondanks de tranen. Gelukkig zaten Fire en Vienna naast hem en konden die hem steunen. Hij dacht aan zijn eigen trauma’s. Aan Dezi. Durfde hij straks te vertellen wat ze had gedaan? Toen Fayr het voorgesteld had, had hij eigenlijk weg willen lopen. Gewoon omdat hij het niet durfde, omdat hij zich vreselijk schaamde. Maar hij zag nu in dat Fox zich óók vreselijk schaamde en dat er toch ruimte was om zijn verhaal te doen. Niemand wierp hem een veroordelende blik toe. Heel voorzichtig vroeg hij zich af of hij het ook zou durven zeggen. Vanmiddag had de therapie niet geholpen, hij had geen openheid gevoeld. Nu was die openheid er wel, en ergens wilde hij uitleggen wat er was gebeurd. Waarom hij steeds paniekaanvallen had gekregen, waarom hij af en toe zo agressief was geworden. Hij wist dat hij nog een lange weg te gaan had, dat de wonden nog vers waren, en misschien zou het wel heel erg helpen als ook de meiden wisten wat er gebeurd was. Hij beet op zijn lip. Toch wist hij niet of hij zichzelf ertoe kon overhalen. Vrijwillig vertellen wat er gebeurd was, was anders dan de gaten voor anderen invullen. Het maakte het weer iets echter. Iets wat tastbaarder was dan een boze droom. Zenuwachtig liet hij hand in Merrins hand glijden, hopend dat het pijnlijke bonken van zijn hart iets zou bedaren. Hij merkte dat hij misselijk werd. Wat als hij straks een paniekaanval kreeg? Als iedereen zijn verhaal kon doen, maar het bij hem weer helemaal verkeerd ging? Opeens wilde hij weg, wilde hij gewoon in zijn bed kruipen, zichzelf ervan overtuigen dat het niets dan boze dromen waren geweest. Hij dacht aan wat Jester net gezegd had. Dat hij de herinnering aan wat ze met Tony hadden gedaan, kon weghalen. Als dat zo was, waarom had Jester dat hem dan niet aangeboden? Vond hij stiekem toch dat Adam zich aanstelde? Dat het geen echte verkrachting was, dat een deel van hem het had gewild? Omdat het feitelijk gezien onmogelijk was om door een meisje verkracht te worden als je er niet een beetje plezier in had? Zijn onderlip begon te trillen en hij haalde een paar keer diep adem in een poging zichzelf onder controle te krijgen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fire wist niet of het tussen zijn oren zat of niet, maar het litteken op zijn borst stak toen Fox zijn verhaal deed. Toch was het een mooi moment, dat Fox zijn trauma met de anderen durfde te delen. Het was gek, maar hij kon de band tussen de twee Houses nu al sterker voelen worden. Wel baalde hij ervan dat de helft van zijn eigen afdeling was weggegaan. Het was nog beter geweest als iederéén zijn frustraties en zijn angsten en pijn had kunnen uitspreken. Want hoewel de Lions en de Panthers hierdoor naar elkaar toe groeiden, voelde het alsof er binnen zijn afdeling juist een breuk ontstond. Hij schaamde zich voor de kritiek die hij op Jester had gehad, een paar dagen geleden. Het was nou niet alsof hij het zelf een stuk beter deed. Tenslotte zaten alle Panthers nu hier en zat Fire hier zelf slechts met een klein groepje. En dat was zijn schuld. Hij had zich drukker gemaakt om de band tussen de Lions en de Panthers dan dat hij naar het welzijn van zijn eigen afdelingsgenoten had gekeken. Hij had beter zijn best kunnen doen voor Tony en Astreal, had de ruimte moeten creëren zodat ze durfden toe te geven dat ze verkeerd bezig waren geweest. Hij had eerder de openheid moeten creëren die er nu was. Want eerlijk was eerlijk – hij had inderdaad niet om de meningen van de anderen gevraagd toen hij een bondgenootschap met de Panthers wilde sluiten. Het was een keuze tussen de Elephants en de Panthers, Fox had goede argumenten aangedragen en dus was hij er gewoon vol voor gegaan en had hij op het vertrouwen van de anderen vertrouwd. Vertrouwen dat er misschien wel helemaal niet was.
      En nu zat hij hier. Verwachtte hij dat de Panthers dingen in vertrouwen zouden zeggen terwijl er niet eens vertrouwen binnen zijn eigen afdeling heerste. Het voelde verkeerd na wat er was gebeurd. Na de verwijten van Tony. Onyx had hem afgebrand en hoewel Fire zijn daden niet goedkeurde, keurde hij die van Onyx ook zeker niet goed. Nu was Tony weggegaan, Vera en Serena waren met hem meegegaan, Astreal was verdwenen, en Fire? Die had weer niet voor zijn eigen teamleden gekozen, voor de mensen die hem tot leider hadden verkozen. Hij koos weer voor het bondgenootschap, voor mensen met wie hij een week geleden nooit sprak.
      Zijn blik gleed opzij naar Fox, daarna naar die van de Lion-meisjes die waren achtergebleven. Wilden zij hier zijn? Of durfden ze niet te zeggen dat ze ook liever naar huis waren gegaan? Hij haalde een hand door zijn haren, zuchtte zachtjes. De woorden die hij een paar dagen terug tegen Jester had gesproken, kwamen nu keihard terug.
      Dat hij eerst maar eens zijn eigen afdeling op orde moest zien te krijgen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx was niet bepaald Fox’ grootste fan. Tot nu toe had hij hem alleen maar een bijdehante klier gevonden, al zag hij nu in dat zijn geveinsde vrolijkheid er vaak voor zorgde dat hij niet stilstond bij wat de jongen had meegemaakt. Bij Onyx was het een hallucinatie geweest. Dat hij met een kettingzaag zijn afdelingsgenoten te lijf ging. Dat Yrla en de tweeling dood waren.
      Bij Fox was dat écht gebeurd – en ergens vond hij het een wonder dat de jongen nog zo goedlachs was en nog zo energiek in het leven stond. Misschien was er zelfs ergens wel een sprankje jaloezie, want het kostte hemzelf een bovenmenselijke inspanning om zich niet van Jester af te keren en hem te laten voelen hoe vreselijk verraden hij zich voelde. Hij kon daar niet overheen stappen zoals Fox dat blijkbaar wel kon.
      Fox’ verhaal maakte ook iets anders los. Hij keek naar Yrla terwijl Fox illustreerde wat hij gisteren tegen Yrla gezegd had. Dat Zebediah al doden op zijn geweten had. Als de jongen nu nog niet inzag dat de wereld beter af was zonder die klootzak dan zou het waarschijnlijk nooit tot hem doordringen. Misschien dat er nu zelfs een lichtje bij Jester opging. Er wáren simpelweg geen vreedzame oplossingen voor iemand die láchte om het feit dat een jonge jongen zijn afdelingsgenoten aan stukken scheurde. Hij wendde zijn blik af naar het verbeten gezicht van Fire. Hij was mensen kwijtgeraakt door Zebediah. Hij zou over lijken gaan om te voorkomen dat het weer gebeurde. Dát was degene met wie hij op een plan moest broeden, in plaats van met die slappe zakken van zijn eigen afdeling.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fayr had in stilte naar de jongen geluisterd. Het verhaal onbewust naast dat van Romeo gelegd en met ieder woord dat Fox uitbracht, weken de twee versies van de waarheid steeds verder van elkaar af. Sommige dingen kwamen overeen. Het geweld, de doden, de relatie met Zebediah. Maar in het eerste verhaal was Fox uiteindelijk de schuldige en in het tweede niet.
      Zebediah droeg me met zijn gave op om een beer te worden en mijn House aan te vallen. Romeo gooide er een dosis woede tegenaan… en ik was niet te stoppen.
      Fayr hóórde de emotie in zijn stem. De pijn en de schuld die hij met zich mee moest dragen sinds die dag en ze kon zich alleen maar voorstellen hoe afschuwelijk dat moest zijn. Ze keek naar de jongen met de krulletjes en voelde diep van binnen aan dat het de waarheid was, wat hij vertelde. Ze slikte en plotseling klonk Romeo's stem weer door haar hoofd.
Fox veranderde opeens in een enorme beer en viel mij en Zebediah aan. We wisten nog maar net op het nippertje te ontsnappen.
      Het klopte niet. Ze had de tranen in zijn ogen gezien en het verdriet op zijn gezicht kunnen lezen, maar hier hoorde ze een andere versie van de waarheid die op geen manier overeen kon komen met die van haar Rhino. Van Romeo. Haar vríendje. Met wie Jester het niet goed kon vinden en die hem niet vertrouwde. Met Fire die haar via Fersephone had geprobeerd haar voor hem te waarschuwen. Met Vienna die óók nog eens had verteld hoe vreemd Romeo zich had gedragen tegen haar.
      Er trok een trilling door haar lip heen. Ze kon niet- wilde niet geloven dat hij tegen haar gelogen zou hebben, maar de waarheid lag hier recht voor haar neus. En in tegenstelling tot Fox, ging de gave van Romeo over emoties. Had hij niet uitgeroepen dat Fersephone vast beweerd had dat hij zijn gave had ingezet om Fayr verliefd op hem te laten worden? Dan kon hij dat dus, blijkbaar. Zou hij dan niet ook zichzelf verdrietig kunnen maken om zijn leugen recht in haar gezicht te zeggen en zijn tranen gebruiken om haar om de tuin te leiden?
      Was ze er dan... gewoon ingetrapt?
      "Heeft Romeo dat echt gedaan?" fluisterde ze ontzet. Fayr durfde Fox niet aan te kijken, want ze wist heus wel hoe moeilijk het moest zijn om zoiets te vertellen. Dat was juist goed en dat wilde ze niet in twijfel trekken, maar er was nog een laatste stukje vastberadenheid in haar dat bleef beweren dat Romeo het allemaal toch echt niet zo bedoeld kon hebben. Dat hij veranderd was en juist zo lief voor haar.
      Maar als hij werkelijk veranderd was, waarom had hij dan gelogen?

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Ze keek even verontschuldigend naar de jongen naast haar, wist niet zo goed wat op zijn verhaal te zeggen. En dus kneep ze even kort in zijn hand voor ze naar de overkant kroop en haar beste vriendin in de armen nam. Ze had zojuist gehoord dat haar vriendje voor geen ene meter klopte. Dat moest pijnlijk zijn. "Het spijt me, Fayr," fluisterde ze haar vriendin toe.

[ bericht aangepast op 14 juni 2020 - 19:10 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Fox

'Sorry Fayr,' zei hij zacht. 'Ik wou dat het anders was. Ik weet hoe moeilijk het is. Ik luisterde destijds niet naar de waarschuwingen van anderen, ik zal daar altijd spijt van hebben.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze sloeg haar armen om Vienna heen en hield haar vriendin stevig vast. Gek genoeg kwamen er geen tranen. Het was niet alsof ze het ergens diep van binnen al geweten had, maar enkel puzzelstukjes die nu eindelijk verbonden werden en het begrip dat volgde. Ze begreep nog altijd niet wat hij dan met haar gewild had, of hij echt van haar hield, of haar alleen had willen gebruiken. Ze hoopte het laatste. Dat zijn leugen was bedoeld om ervoor te zorgen dat ze niet bij hem weg zou gaan omdat hij van haar hield. Ze was bang dat het het eerste was.
      Fox' zachte woorden raakten precies de pijnlijke plek. Hij was ooit gewaarschuwd en het was fout afgelopen. Zij was nu gewaarschuwd. Daar moest ze waarde aan geven. Een hol gevoel haakte zich vast in haar borst. De volgende keer dat ze hem zag zou ze het hem vertellen. Dat het niet meer kon en dat ze ermee wilde stoppen. Om zichzelf en haar afdeling te beschermen, ondanks het minieme risico dat ze fout zou zitten. Maar ze vertrouwde haar vrienden. Afdelingsgenoten. Bondgenoten. Het was beter zo.
      Fayr ving Jesters blik over de schouder van haar vriendin en las hetzelfde antwoord in zijn ogen. Ze knikte kort. Fayr maakte zich van Vienna los en kwam toen zelf ook overeind. Fox zat aan de andere kant van de kring, nog altijd in elkaar gedoken. Ze hurkte voor hem neer en legde een hand op zijn schouder. "Het spijt me dat je dat hebt moeten meemaken," zei ze zachtjes. "Dankjewel voor je verhaal." En instinctief, zonder dat ze eigenlijk zelf precies wist wat ze deed, had er zich een glinstering van energie onder haar vingers verzameld en gleed van haar hand naar de jongen toe.
      Voor een kort moment was die gebrokenheid er nog, scherp en bitter, net zoals die van de anderen afstraalde en in de lucht bleef hangen. Daarna... voelde het anders. Het was niet weg. Ze wist dat het er zat, ergens diep vanbinnen. Maar het was niet meer zo scherp als eerst, of zo bitter. Het was niet heel en ook niet gebroken en Fayr trok verward haar hand weer terug.
      Ze had al eerder geprobeerd om iets te repareren als een gebroken vriendschap. Of een traumatische ervaring. Haar mentor was zelfs boos geworden dat ze het maar niet voor elkaar gekregen had, terwijl ze wel had kunnen voelen dat er iets mis was. Maar het was nooit fysiek geweest. Geen gebroken vaas die aan diggelen lag, geen arm die open lag en hevig bloedde. Geen dingen die ze weer in elkaar kon zetten met haar gave. Enkel het gevoel dat er iets niet was zoals het zou moeten zijn, ongrijpbaar als de wind en toch aanwezig.
      Maar nu bij Fox was het anders. Het zat er nog en toch weer niet. Alsof het helingsproces van een oude wond begonnen was en al flink op weg, maar nog niet af. Een vaas die nog maar een paar stukjes miste. Misschien waren die laatste loodjes aan Fox zelf, bedacht ze. Dit was iets dat al zo lang speelde, dat de gebrokenheid de nieuwe staat van normaal geworden was. Dat kon zij met haar gave niet meer veranderen. Maar hij zelf wel.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Nu begreep Merrin beter waarom Adam zich opeens bekeerd had, waarom hij ineens niet zoveel moeite meer had met Fox. Als Fox hem dit verhaal verteld had, dan begreep Merrin waar de manipulerende spelletjes vandaan kwamen. Het was een jaar lang tegen hem gebruikt, zoals Adam had verwoord. Hij vond het moeilijk naar de jongen te luisteren. Aan de ene kant wilde hij namelijk die vriend zijn, die hij herinnerde van de eerste dagen. Hij wilde hem troosten, snapte nu waarom Romeo hem zoveel angst aan gejaagd had. Hij wilde er voor de jongen zijn. Aan de andere kant stond het verraad nog heel hoog in zijn boekje. Zijn hart was verscheurd tussen het vrienden zijn en het verraad, het feit dat Fox tussen hem en Adam had willen stoken. Hij durfde niet zo goed weer met Fox aan te pappen, bang dat de jongen het weer zou doen. Bang dat hij niet open zou zijn, dat hij hem weer leugens voor zou schotelen. Hoe goed hij het ook vond dat Fox zijn verhaal vertelde, Merrin kon het niet opbrengen hem te vertrouwen. Nog niet.

---

It's never gonna happen, Guys.

Op het moment dat Fayr terug kwam naar haar plek, sloeg Fersephone even een arm om haar heen. Ze vond het verschrikkelijk voor haar zusje dat haar eerste vriendje een psychopaat bleek te zijn, maar was tegelijkertijd opgelucht dat dit nu uit de wereld was. Fayr zou heus nog wel iemand vinden, iemand die lief voor haar was. Die er altijd voor haar zou zijn. Ze keek even naar de jongen met de krulletjes tegenover hen en liet haar ogen over de Lions gaan. Bijna elke Lion leek aangedaan door het nieuws van Fox, ze zag bij een van de meiden nog de angst in haar ogen staan, nu dat weer vers opgerakeld was. En dus schraapte ze ietwat onzeker haar keel. Eigenlijk hadden de Panthers ook zoiets meegemaakt, nog geen week geleden.
      "Wij hebben ook zoiets gehad," begon ze ongemakkelijk. "Al is het onze nog vrij vers." Ze keek even aarzelend naar de twee jongens die naast Fayr zaten. Maar als ze dit echt gingen doen, als ze echt nieuwe vrienden wilde, dan moest ze hier maar misschien aan meedoen. Dezi was er niet meer, zou ook waarschijnlijk niet meer terugkomen. En ze had de andere Panthers nodig, hen nodig als ze niet zichzelf weer zo eenzaam wilde voelen. Als ze er weer niet alleen voor wilde staan.
      "Dezi, ik zag haar in de dromen, herinnering, whatever het waren," begon ze gefrustreerd. Lekker begon ze niet. "Vorige week is ze hem compleet geflipt, heeft ze drie van ons aangevallen met haar gave, waarvan er twee het leven hadden gelaten als een aantal van ons er niet waren geweest." Yrla en Fayr hadden voor de kleintjes gezorgd, Onyx was sterker dan dat, nooit in levensgevaar geweest. Maar Vienna en Jester hadden toch naar hem om kunnen kijken. "Ik begrijp nog altijd niet wat haar tot die daad aanzette, het voelt nog steeds als een grote grap. De persoon die daar stond, ze was niet mijn beste vriendin." Ze keek even naar Adam en Merrin. "Het spijt me dat ik dit zeg, jongens. Maar ik mis haar. In mijn eerste jaar was het lastig om vrienden te vinden, ik verpeste het elke keer weer. Vaak ook gewoon door mijn gave om dingen te slopen, dat ik per ongeluk weer eens iets stuk maakte van iemand. Ik was..." Ze haalde even diep adem. "Eenzaam, tot Dezi me oppikte. Ik denk dat we nu bijna vier jaar vriendinnen waren? En hoewel jullie haar nu misschien zien als een monster, voor mij was ze de beste vriendin die er was." De laatste zin kwam er zachtjes uit. Hoewel er geen tranen waren, voelde ze zich gebroken. Het voelde alsof ze om iemand rouwde, ze was dan ook iemand verloren die heel dierbaar voor haar was. Die om een of andere gekke reden totaal geflipt was. Ze schrok bijna van Fayr die tegen haar aankroop en ook een arm om haar heen sloeg. Het voelde fijn, haar zus was er in ieder geval altijd. Ondanks alles...

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam wist dat iedereen erg geschrokken was van Dezi’s reactie en dus begreep hij ook wel dat Fersephone meer herinneringen aan Dezi had dan wat er de laatste week was gebeurd.
      ‘Ik weet wel waarom ze het gedaan heeft,’ zei hij zachtjes. Misschien kon hij een beetje uitleg geven? Zonder álles op te rakelen? Zenuwachtig beet hij op zijn lip. Hij kon kijken hoe ver hij kwam, toch? Merrin gaf een kneepje in zijn hand. Onwennig keek Adam de groep rond. Even ving hij Onyx blik.
      ‘Je hoeft niks te zeggen,’ zei hij. ‘Het gaat niemand wat aan.’
      Hij beet op zijn lip. ‘Ik weet niet of ik alles kan zeggen,’ mompelde hij. ‘Maar misschien wel… iets.’
      Jester gaf hem een bemoedigend knikje en Adam dacht weer aan het gesprek dat hij even geleden met hem had gehad. Dat er mensen voor hem klaarstonden. Zoals nu.
      ‘Oké. Ehmm. Het begon vorige week. Ik uhm – ik was verliefd op Merrin. Wat – nu niet echt meer een verrassing is,’ zei hij met een scheve glimlach en hij keek even naar zijn vriendje. ‘Maar Merrin wist toen nog niet dat hij gevoelens voor mij had. Hij – hij dacht dat hij misschien gevoelens voor iemand anders had. Toen hij diegene meevroeg naar he bal – waar ik naast zat – toen… toen deed dat pijn. Ik ging naar de toiletten omdat ik emotioneel werd en toen…’ Hij slikte, durfde niet naar Yrla te kijken. Hij wist niet of de jongen wilde dat hij dit vertelde, maar het was nu eenmaal de aanleiding tot alles geweest. ‘Yrla kwam achter me aan. Hij – hij had ontdekt dat ik… dat ik homo ben.’ Hij fluisterde het woord bijna. Nog steeds voelde het niet als iets normaals. ‘Hij zei dat het walgelijk was. Dat iedereen me smerig zou vinden. Dat het schoolbestuur me een spuit zou geven als ze erachter zouden komen en dat ik daaraan dood kon gaan. Maar doodgaan… dat zouden ze nog beter vinden dan dat ik op jongens viel.’ Tranen verzamelden zich aan de randen van zijn ogen. Nog steeds voelde hij de drang om zich klein te maken, door zich ergens tot een bolletje op te rollen. ‘Yrla zei dat ik mijn vriendschap met Merrin moest verbreken. Als ik – als ik dat niet zou doen, dan zou hij naar het schoolbestuur stappen en zeggen dat ik homo was. En – en dat Merrin dat ook was. Dan stierven we misschien allebei.’ Hij staarde naar zijn knieën. Een traan drupte over zijn wang. ‘Hij vertelde het aan Dezi. Zij bevestigde zijn verhaal en liet me geloven dat ik inderdaad walgelijk was. Dat er iets mis met me was. En ook zij dreigde naar het schoolbestuur te gaan als ik niet deed wat ze zij. Yrla… heb ik daarna niet meer gesproken.’ Hij haalde diep adem. ‘Zaterdagmiddag heb ik toen tegen Merrin gezegd dat we geen vrienden meer konden zijn. Een dag later kwam ik er al weer op terug. Ik – ik had Merrin nodig. Maar toen zei ze… in mijn hoofd… dat ik naar haar moest luisteren. Dat ze Merrin anders iets ging aandoen.’ Hij kneep zijn lippen op elkaar. Kippenvel gleed over zijn lijf toen hij haar woorden weer in zijn hoofd hoorde. ‘Een dag later wilde Mer met me praten. Ik vertelde het toen. Dat Dezi hem wat ging aandoen als we vrienden waren. Maar we… we kozen ervoor om het risico te nemen. Tijdens muziekles. We kwamen beiden het lokaal in, ze zag dat we het hadden bijgelegd… En toen deed ze wat ze beloofd had. Ze probeerde ons te vermoorden. Omdat ik – omdat ik niet haar luisterde.’ Zijn onderlip begon te trillen. Zo was het gegaan. Ze had gedreigd hen te vermoorden en daar hadden Merrin en hij mee ingestemd.
      Hij haalde een paar keer diep adem, wonder boven wonder voelde hij zich nog redelijk rustig. Het gaf hem kracht, dat hij dit deel van het verhaal had kunnen vertellen zonder in paniek te raken.
      ‘Ze kon het niet hebben, denk ik. Dat twee mensen die in haar ogen Niemand waren, lak hadden aan haar dreigementen. En ik had – ik had haar het uur daarvoor ook nog geslagen en gewurgd omdat ze Merrin bedreigde. Dus ik denk… Dat het haar zo boos maakte dat we maling aan haar hadden dat ze doorsloeg.’
      Hij keek even naar Fersephone, wist niet of dit ook maar iets hielp en boog toen zijn hoofd weer, niet wetend wat hij verder nog moest zeggen. Opeens schoot iets anders hem te binnen.
      'En daar kwam natuurlijk de snee op haar gezicht bij. Daar – daar was ze ook kwaad om. Die kreeg ze doordat uh, ook door iets wat met mij te maken had gehad.'
      Hij wist niet zo goed of hij Onyx erbij wilde betrekken. Hij wilde de jongen niet verraden. Destijds was hij niet blij geweest met zijn inmenging, al was dat alleen maar omdat hij bang was voor Dezi's wraak. Toch had hij het, als hij heel eerlijk was, toch fijn gevonden dat er iemand was die wraak voor hem nam. Die zijn pijn begreep. Hij dacht even aan wat die Tony net had gezegd, dat Onyx hem ook verkracht had - met een bezem welteverstaan, niet uit lust - omdat hij dat zelf bij Vienna had willen doen. Zelf kende hij die pijn en hij was Onyx dankbaar dat hij Vienna zo'n lot bespaard had. Hardop durfde hij het niet te zeggen, maar hij wenste dat hij ook zoiets bij Dezi had gedaan op het moment dat hij aangaf dat hij geen seks met haar wilde.
      Er zat een bittere smaak in zijn mond. Hij had zijn gedachten bij dit deel van het verhaal vandaan willen houden en nu was hij er alsnog bij aanbeland. Hij voelde zijn ledematen verstijven en hoopte dat het onderwerp vlug op iemand anders zou overgaan.

[ bericht aangepast op 14 juni 2020 - 21:48 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla had wat gedaan?! Vienna keek met een ruk opzij naar de jongen die naast haar zat. Hij had zijn benen naar zichzelf opgetrokken, zijn hoofd op zijn armen. Het leek alsof hij bij verscheidende woorden huiverde en ietwat in de war legde Vienna een hand op zijn arm. Het moment dat hij naar haar keek, schrok ze nog een keer. Dit was die blik die ze op zijn verjaardag ook had gezien, hetgeen waar hij mee worstelde, wat hij niet had willen delen. Ze zag het schuldgevoel in zijn ogen. Vienna kende Yrla beter dan wie dan ook om hem heen, en ze voelde zichzelf bijna schuldig toen ze die blik zag. Yrla zag bleek, maar zei niets. Ze zag dat hij uit schaamte niemand anders durfde aan te kijken, ze zag zelfs de angst voor haar oordeel erin. Ze liet een kleine glimlach op haar gezicht zien, aaide even over zijn arm met haar duim. Het was niet goed wat hij gedaan had, en ze keurde zijn actie ook echt af. Maar ze zag hoe erg hij ermee worstelde, waarschijnlijk al dagen.
      "Waarom?" vroeg ze de jongen. En met dat ze het vroeg, merkte ze dat de rest ook in de richting van Yrla keek. Yrla negeerde de rest, al wist ze dat hij hun blikken voelde drukken. Hij keek alleen naar haar. Ze wist dat haar oordeel het zwaarst voor hem telde, of misschien die van Jester. Dat was waarschijnlijk de reden dat hij het niet verteld had. "Geen idee," zuchtte hij zachtjes. "Ik sloeg door. Je weet dat Jester en ik eerder altijd de Naamlozen pestten, Merrin heeft behoorlijk wat voor zijn kiezen gehad met ons." Dat was het moment voor het eerst dat Yrla was meer overeind kwam en een blik wierp op de twee die tegenover hen zaten. "Jester is er natuurlijk mee gestopt sinds de zuivering, misschien had ik het idee dat ik voor twee moest werken. En ging daarmee ver over de grens. Helpt natuurlijk niet bij dat ik het... niet zo heb op twee jongens samen." zei hij. Zijn stem klonk zo zacht, zo gebroken. Voor een moment zag ze een donkere blik door zijn ogen schieten, maar die verbloemde de jongen al snel met een halve grijns. Yrla ging weer wat rechterop zitten, keek weer naar de twee jongen tegenover hem. "Misschien helpt het voor jullie twee om te weten dat Damon ook die herinneringen bij mij omhoog haalde, om mijn schuldgevoel er nog eens lekker in te wrijven denk ik," zei hij zachtjes. Yrla keek weer rechtstreeks naar Vienna en ze merkte dat hij vooral tegen haar sprak op het moment. "Ik weet dat ik fout zat, verschrikkelijk fout. En ik heb mijn excuses aan allebei aangeboden. Natuurlijk kan ik dat niet zomaar goedmaken, maar ik doe mijn best." Hij keek weer terug naar de twee jongens tegenoer hen en schonk hen een glimlach.
      De sfeer was gespannen in de kamer door Adams verhaal, maar niemand leek noch Adam of Yrla echt af te vallen op wat er gebeurd was. En dat was prettig, dat betekende er dat er een sfeer was waarin je dingen kon delen, zonder er veroordeeld op te worden. Zou er dan ook een kans bestaan dat ze kon vertellen over Thor, zonder dat iedereen zou lachen om haar domme acties? Zonder dat iedereen zou zeggen dat ze zich toch aanstelde? Dat ze het misschien niet waard was het verhaal te delen?

[ bericht aangepast op 3 sep 2020 - 18:14 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij voelde zich rete ongemakkelijk onder de blikken van anderen. Het was misschien een gelukje dat de helft al het verhaal kende. Hij durfde niet zo goed naar Phone te kijken. Had hij nu afgedaan als vriend? Nu ze net vrienden waren, had hij het alweer verpest? Hij wist het niet... Het was in ieder geval een enorme opluchting dat Vienna niet iets vreemd had gedaan, dat ze er zelfs een soort van voor hem was. Natuurlijk vond ze niet goed wat hij gedaan had, dat wist hij ook wel. Dat wist iedereen dat het niet goed was. Maar ze had hem niet voor schut gezet bij iedereen, ze was niet boos weggelopen. Hij zag geen haat in haar ogen, misschien zelfs wel een klein beetje begrip. Of misschien hoopte hij dat hij dat zag.
      Maar dat Vienna niet weg was gelopen, ondanks dat hij niet de gehele waarheid had gesproken. Dat scheelde al verschrikkelijk. Hij had het hier maar op gehouden. Op het feit dat Jester niet meer meedeed. Het was ergens waar, al lag er natuurlijk een heel verhaal achter. Yrla was echter bang dat zodra hij daarover zou beginnen dat hij moest gaan beginnen met het uitleggen over Zebediah en hij wilde niemand in de ruimte verder angst aanjagen met dat de donkerharige jongen blijkbaar nog altijd op school rondliep. Het was goed zo.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fox wist niet zo goed wat het was, maar hij had een vreemd soort warmte gevoeld toen Fayr hem had aangeraakt. Een vredig gevoel had zich in zijn borst genesteld, had de pijn daar omzwachteld. Het was er nog, het was alleen alsof hij het nu niet meer bij iedere ademhaling voelde en het dus ietsje in hem wegzakte. Was het haar helende gave geweest? Nam die ook de onzichtbare pijn weg? Hij schonk het meisje een dankbare glimlach toen ze weer naast haar zus ging zitten, daarna luisterde hij naar het verhaal van Fersephone en Adam. De sfeer was geladen toen het over Dezi ging – en dat werd nog veel erger toen het over Yrla ging. De jongen staarde naar beneden toen Adam zijn verhaal deed. Toen hij op Adams verhaal reageerde en zijn fouten toegaf en zei dat hij zich al verontschuldigd had, voelde hij opluchting voor zijn vriend, zeker toen hij zag dat Adam even naar Yrla’s blik zocht en een bijna onwaarneembaar knikje gaf. Fox was blij dat er weer iets uitgesproken was en stiekem vond hij het wel fijn dat hij niet de enige was die met schuldgevoel kampte en dat er ook openheid was om hierover te praten, zelfs al wist hij dat Adam sommige dingen nog niet had kunnen zeggen. Dat gaf niet. Misschien kwam dat nog. Zelf voelde hij zich een stuk lichter nadat hij zijn verhaal had verteld. Hopelijk gold dat ook voor Adam – en misschien zou Fayr hem ook een beetje van binnenuit kunnen helen. Dat verdiende die jongen meer dan hij.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "En dat noemen we dan weer character growth. Maar je was inderdaad een lul." Jester haalde even half een schouder op. "Vorig jaar was ik ook best een klootzak, trouwens. Het kostte even een een officiële doodsbedreiging van het schoolbestuur aan ons adres voordat ik het aan mekaar puzzelde dat je samen sterker staat, maar hier zijn we dan." Hij schudde even zijn hoofd en wierp een blik op de twee jongens en daarna op Nenya. "Maar gelukkig hebben de drie musketiers elkaar, dit schooljaar."

[ bericht aangepast op 15 juni 2020 - 0:57 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.