[RPG • 0] Experium || 22 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 21 juni 2020 - 11:43 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

'Wat is daarmee?' vroeg hij. Hij kon het niet helemaal volgen. Hij wist dat Fox haar wel een beetje leuk vond, maar ze had net met Emil zitten zoenen dus veel zat er waarschijnlijk ook niet voor die twee in.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Moet ik het echt helemaal uitkauwen?" vroeg hij met opgetrokken wenkbrauw aan de jongen. "Die twee zijn aan het daten. En jij bent misschien net zo protective over Fox als ik over Vie. Al waag ik er een kans op te zeggen dat ik nog meer ben over Vie. Laten we zeggen dat ik wil weten wat ik van hem kan verwachten zonder de big protective brother speech te geven. Lijkt alsof hij dat niet van me kan hebben," zei hij met een grijns. Die liet hij echter snel zakken. Hij wilde niet teveel tegen Fire zeggen. Maar hij wist ook dat zonder gegronde reden Fire geen informatie zou geven. "Ik hoop dat als ik dat een beetje weet dat ik Vien veel beter kan helpen. En jij kent Fox het beste."

[ bericht aangepast op 8 juni 2020 - 18:20 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Wat wil je horen? Of hij haar goed zal behandelen? Als ze daadwerkelijk iets met elkaar krijgen zal hij haar als een prinsesje behandelen, geloof mij maar. Zo trouw als een hond, altijd op zoek naar manieren om zijn partner in het zonnetje te zetten en een gegarandeerde troost als je ergens doorheen zit.’ Hij vond het goed dat Vienna iemand had die over haar waakte, zo iemand zou iedereen moeten hebben. ‘Ik hoop alleen dat hetzelfde van haar kan worden gezegd. Zij is degene die net met een ander zoende zodra hij buiten de wacht aan het houden was.’
      Hij wist niet precies hoe het zat tussen die twee. Fox was op een ander verliefd en had daarmee gezoend en ook Vienna had met iemand anders gezoend, dus veel leek het allemaal nog niet voor te stellen.
      ‘Maar als je mijn oordeel wilt weten – ik denk dat ze in haar handen mag knijpen met iemand als Fox. Ik heb jongens in mijn afdeling waarover ik dat absoluut niet zou zeggen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

"

"Dat was niet perse naar wat ik op zoek was, ik had ergens niet anders verwacht. Ik weet niet zo goed wat ik zoek." Of eigenlijk wist hij dat wel, maar zoiets zou een vriend nooit over een andere vriend zeggen. Het was inderdaad zoals hij verwacht had in ieder geval honderd keer beter dan Thor, wat ook niet heel moeilijk was. Hij keek opzij naar Fire bij de volgende opmerking. "Ze heeft wat gedaan?!" vroeg hij verrast. Hij stapte achteruit, en schudde zijn hoofd. "Oh Vie..." Was je dan zo bang? vroeg hij zichzelf af. Het beeld van het meisje dat nog een uur eerder tegen hem aangekropen was. Hij ging terug op de balustrade zitten en fronste zijn hoofd. Ze had die jongen echt leuk gevonden, hij had zelfs een voorzichtige kus gezien tussen hen. Wat was er mis gegaan?

[ bericht aangepast op 8 juni 2020 - 19:15 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Fire bestudeerde Yrla’s gezicht. Daar bleek wel uit dat Vienna normaal toch ook niet met jan en alleman ging. Hij haalde zijn schouders op. ‘Emil is ook wel een betrouwbare jongen. Wat stabieler dan Fox misschien. Mocht ze dat nodig hebben.’
      Yrla kwam niet zonder reden vragen stellen. Blijkbaar had Vienna’s vorige relatie sporen nagelaten, net zoals bij Fox. Hij vond het moeilijk voorstellen hoe dat zou gaan, twee mensen die al eens in de liefde teleur waren gesteld. Waarbij Fox ook nog eens rouwde om een jongen die er niet meer was. Dat was echter iets wat ze samen zouden moeten uitvinden, mochten ze elkaar toch leuk gaan vinden.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"

"Misschien wel," zei hij zachtjes. Al vroeg hij zich af of ze er wel klaar voor was. Misschien maakte hij zichzelf te druk. Hij keek naar het meisje binnen en volgde haar met zijn ogen. Ze stond inderdaad bij de andere Lions te kletsen. "Fire, je moet niet denken dat Vie..." Hij zweeg. Zijn ogen waren op het raam gevallen, er klopte iets niet. Binnen was het opeens pikdonker geworden, zo donker dat hij de bank niet eens kon zien staan. De bank die recht onder het raam stond welteverstaan. "Fire" zei hij gealarmeerd en kwam overeind van de balustrade. Hij knikte met zijn hoofd naar het raam. Hij kreeg er een naar gevoel bij, maar wist niet zeker of hij hier ook echt iets van moest denken.

---

It's never gonna happen, Guys.

"Sure," knikte hij de jongen toe. "Heb je een tijd in je hoofd voor wanneer je ze ready wil hebben?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Het zou wat voorbereiding vergen, als ze geen fouten wilden maken. ‘Over zo’n drie maanden wil ik toch weten wie er vrijwillig met ons zal meewerken en wie ik zal moeten dwingen,’ besloot hij. ‘En die gedachtelezer heb ik het liefst dit weekend nog onder de zoden.’ Liever vorig weekend nog, eigenlijk. ‘Voordat die ergens iets opvangt.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Goed. Ik laat je het zo snel mogelijk weten," hij knikte en stond op. "Tijd om te gaan. Ik zie je morgen," zei hij met een grijns.

---

It's never gonna happen, Guys.

Nadat Romeo was weggegaan, liep Zebediah naar de kamer van Kris toe. De jongen zat op de rand van de bank, zijn hoofd gebogen. In zijn handen hield hij de muts van Fox, waar hij stilletjes naar staarde.
      Zebediah bleef in de deuropening staan om de jongen te observeren. Zijn haar verborg een deel van zijn gezicht, maar Zebediah hield even goed van het beeld dat hij zag. Kris was zoveel dingen tegelijk. Onbreekbaar en breekbaar. Sterk en zwak. Gewillig en tegendraads. Het was een jongen vol tegenstellingen – misschien was dat wel de reden dat Zebediah hem zo fascinerend vond.
      Dat was niet altijd zo geweest. Zijn scheppend vermogen was de reden geweest hem hierheen te halen, zijn wraak voor de jarenlange pijn de reden dat hij hem nooit had laten gaan. Maar sinds hij hier zelf woonde, was zijn houding tegenover Kris langzaam veranderd in fascinatie.
      Zebediah liep verder de kamer in.
      Kris keek op. Zijn ogen waren een fonkelend paars – de woede spatte er vanaf.
      ‘Sorry voor de stroomstoot.’ Zebediah zwaaide met het apparaatje. ‘Maar ik heb Romeo nog nodig.’
      Kris snoof. Zijn vingers waren om de muts heen geklemd alsof hij bang was dat Zebediah het zou afpakken. Nou ja – grote kans natuurlijk. Het was zíjn cadeautje geweest.
      ‘Ik moet zeggen dat confrontaties tussen Romeo en jou altijd het hoogtepunt van mijn dag zijn. Heel verfrissend. Je bent de enige in dit gebouw die zich niet door hem laat intimideren.’
      Kris zweeg.
      Zebediah drukte het ontgrendelknopje in.
      Meteen hief Kris zijn handen om de halsband af te doen, maar Zebediah ving zijn blik en schudde zijn hoofd.
      ‘Hou je handen naar beneden.’
      Meteen zakten zijn armen weer omlaag.
      Een grijns speelde om zijn lippen. Hij gebruikte zijn gave bijna nooit op Kris, maar soms kon hij de verleiding niet weerstaan. Hij ging naast de jongen op de bank zitten en maakte de band los, waarbij zijn vingers af en toe expres langs zijn huid gleden.
      De jongen was al drie jaar niet aangeraakt. Ook nu was hij geneigd om zich van hem weg te buigen, maar Zebediah gaf hem niet veel ruimte.
      Nadat hij de band had los geklikt, legde hij die op zijn schoot. Hij liet zijn blik over Kris’ gezicht glijden. Hij dacht aan de meisjes die zijn afdelingsgenoten weleens hadden betast met een beetje hulp van hem. Zelf had hij de behoefte nooit gehad. Fox’ aanrakingen waren altijd echt geweest en verder had hij aanrakingen nooit op prijs gesteld. Hij merkte echter dat hij nu zin had om Kris’ gezicht te strelen, al was het alleen maar omdat hij wist dat de jongen het haatte.
      Hij hief zijn hand, streek met de rug van zijn vingers langs zijn wang.
      Onmiddellijk verstarde Kris’ gezicht. Hij trok zijn hoofd weg. ‘Blijf van me af,’ gromde hij.
      Zebediah grijnsde. ‘Ik kan ook een heel ander verlangen in je leggen.’
      ‘Je legt geen verlangen in me. Je schakelt mijn verlangens – mijn bewustzijn – uit. Jouw brein neemt gewoon het mijne in.’
      Hij hield niet van zulke opmerkingen. Hij liet zich graag geloven dat mensen zich graag lieten overheersen, niet dat hij hun bewustzijn gewoon wegduwde. Zo was het niet.
      ‘Je bent een knappe jongen. Ik snap wel dat Fox je zo moeilijk kon vergeten.’ Hij streek met zijn vingers door zijn halflange haar.
      ‘Ik zweer het, Zebediah. Als je nu niet met je fikken van me afblijft verander ik ze in steen en knal ik ze uit elkaar.’
      ‘Dan laat ik de heler komen.’
      ‘Je doet je best maar.’
      Na die woorden begonnen zijn vingers te tintelen, ze werden gevoelloos en er gleed iets hards overheen. Met een grom trok hij zijn hand terug. ‘Ik kan ook je halsband weer omdoen.’
      ‘Goh. Dat ik dát vergeten was,’ reageerde Kris smalend.
      Hij kon het doen. Zorgen dat Kris’ gave niet meer werkte en met hem doen wat hij wilde. Hij kon het hem zelfs laten vergeten. Maar toch… Het idee stond hem niet aan en hij wist dat Kris dat ook wist.
      ‘Ik wil je een voorstel doen.’
      Kris trok zijn wenkbrauwen op.
      ‘Binnenkort vereer ik Fox met een bezoekje. Je kunt vast wel raden wat mijn handen en lippen die nacht zullen doen?’
      Hij grijnsde toen Kris bleek werd. Hij balde zijn vuisten, maar kon ze nog steeds niet opheffen.
      ‘Ik kan het ook niet doen,’ sprak hij luchtig. Hij greep Kris bij zijn kin en priemde zijn ogen in die van hem. ‘Als jij jezelf aan mij geeft. Vrijwillig.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Kris staarde in die donkere ogen. Man – wat zou hij graag twee kristallen priemen in zijn ogen rammen. Dan was het gedaan met zijn gave – als hij tenminste een heler uit zijn buurt kon houden. Hij zou het kunnen doen. Nu. Hier.
      Maar hij wist niet precies waar hij was. Hoelang het zou duren voor hij Fox zou vinden. Zebediah had andere handlangers. Andere voormalige leerlingen die hem trouw hadden gezworen. En die feeks van een Andrasteia was nog steeds ergens. De kans was groot dat Romeo eerder van Zebediahs dood hoorde dan hij Romeo zelf zou kunnen uitschakelen.
      En dus probeerde hij zijn woede te beteugelen, al verkrampten zijn vingers in zijn samengebalde vuisten en kostte het hem een onmenselijke moeite om zijn handen niet op te heffen. Hij wilde niet nu al door de mand vallen, hij wilde niet nú al laten blijken dat zijn gave geen enkele invloed op hem had gehad.
      Zebediahs mondhoek krulde omhoog in een zelfverzekerde grijns. ‘Nou? Wat zeg je ervan? Jezelf opofferen voor je liefje. Romantischer wordt het leven niet.’
      Zebediahs hand gleed opzij, streelde zijn wang.
      Walging kwam in hem omhoog. ‘Ik doe niet mee met jouw spelletjes.’
      ‘Dus je hebt liever dat ik aan Fox zit dan aan jou?’ vroeg Zebediah.
      ‘Natuurlijk niet. Maar je doet toch wel met Fox wat je wilt, of ik je nou geef wat je wilt of niet.’
      ‘Je kunt me op mijn woord vertrouwen.’
      Kris verzamelde speeksel, daarna spuugde hij de andere jongen in zijn gezicht. Die schoot meteen een stuk achteruit. Speeksel droop van zijn wang. Kris snoof laatdunkend. ‘Zo veel betekent jouw woord voor me.’
      Zebediah veegde de spuug langzaam weg, likte het toen van zijn vingers en grijnsde. ‘Je smaakt niet zo lekker als onze Fox, maar het kan ermee door.’
      Zijn maag draaide zich om. Wat een smeerlap.
      ‘Nou goed, wat jij wilt,’ zei Zebediah uiteindelijk. Hij kwam overeind. ‘Dan is Fox binnenkort van mij, in plaats van jij. Het is mij om het even.’
      ‘Fox zal nooit van jou zijn,’ snoof Kris. ‘Je kunt iemand niet dwingen van je te houden.’
      Zebediah grinnikte zacht. ‘Snap je het nou nog niet, Kris? Ik heb Fox nooit ergens toe gedwongen. Niet op dat gebied, althans. Iedere aanraking, iedere kus… alles was vrijwillig. Alles was echt.’ Hij grijnsde. ‘Dat maakte het juist zo mooi.’
      Kris klemde zijn kiezen op elkaar. Dat weigerde hij te geloven.
      ‘En juist omdat het echt was, zal het me weer lukken. Hij zal me vergeven en hij zal zich weer vrijwillig aan me geven.’
      Na die woorden draaide Zebediah zich om en liep de kamer uit.
      Kris ademde woest uit. Leugens, het waren niets dan leugens.
      Hij mocht er geen enkele waarde aan hechten.
      En toch…

---

Every villain is a hero in his own mind.

Zo’n uur geleden had Onyx zijn maaginhoud er zo onderhand wel uitgekotst, waardoor de kamer ietsje minder golfde en het weeë gevoel in zijn maag ook een beetje was weggeëbd. Hij voelde zich suf. Moe. Hij hing tegen Jester aan. Een normaal mens had het waarschijnlijk enigszins vervelend gevonden als hij zo ongeveer geplet werd door vijfennegentig kilo, maar Jester niet. Die speelde afwezig met de vingers van Onyx’ hand. Onyx keek er een tijdje naar. Het bleef vreemd om iemand met zijn vingers bezig te zien. Hij haakte ze langs die van Jester en gaf de jongen een lome kus toen hij naar hem opkeek. Met de vingers van zijn linkerhand streek hij een paar weerbarstige krullen weg.
      Plotseling werd het pikdonker om hem heen. Ergens klonk een gil.
      Jesters vingers verstevigden zich om die van hem.
      Was de stroom uitgevallen? Hij keek om zich heen, hoorde iemand opmerken dat het Tony was.
      Oh. Het was Tony maar.
      ‘Nou gaan we het krijgen hoor,’ lispelde hij tegen Jester. ‘Ik ben veel te dronken voor een wraakactie. Heb ik helemaal geen zin in ook.’ Hij leunde met zijn hoofd tegen dat van Jester. Hij sloot zijn ogen, was nog steeds kapotmoe. ‘Zeg maar dat ie morgen moet terugkomen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Damon had als Rhino best wat creepy gaven voorbij zien komen. Om de een of andere reden eindigden die toch altijd bij zijn afdeling, tenzij de morele bezwaren van de persoon zelf te groot waren om nog nuttig te kunnen zijn. Mensen zoals Fire bijvoorbeeld, die deden veel te moeilijk om een goede Rhino te kunnen zijn. Dat tweelingkind ook, die dingen kon opblazen en ook die rooie leider van ze. Interessant zeker, maar compleet teniet gedaan door hun softe insteek. Dat hield een mens tegen in zijn persoonlijke ontwikkeling, vond Damon.
      Een van de redenen dat Damon al die lulletjes rozenwater voornamelijk links liet liggen tenzij hij een keertje uit eten wilde. Maar misschien moest hij voor Tony een uitzondering gaan maken. Het zou wel eens kunnen lonen te investeren in de wraakbezuchte Lion. Fire en die snelle zaten op de veranda te kletsen als een stel vrouwen en keken niet op of om terwijl Damon en Tony rustig langs hen heen wandelden, de wolven de schaapskooi in.
      Damon grijnsde. Ja, hij zag het wel zitten om op meer plekken zo ongezien naar binnen te komen. Hij vroeg zich af wat er zou gebeuren als hij in iemands slaap zijn gave inzette. Het enige waar hij voor zorgen moest, was dat de jongen tevreden zou zijn met zijn eigen wraakactie. Geen van die zielenknijperige spijtgevoelens en al die muffe zooi. Ondertussen had hij het trucje net wel net niet door om al die zalige gelukkige emoties ook aan iemand anders door te kunnen geven. Aan Tony, bijvoorbeeld. Leren deed men toch door positieve aanmoediging, of iets richting die bullshit?
      De muziek klonk nog harder in de gang en als Damon zijn gave alvast een heel klein zetje gaf, kon hij de opgewekte sfeer haast al proeven op zijn tong. Een wolfachtige grijns krulde om zijn lippen terwijl Tony het licht liet verdwijnen en alles helemaal donker werd. Laat de symphonie der afschuwelijke herinneringen beginnen. Hij had eigenlijk best honger.
      Het begon als een trage golf. De eerste steen die je in stilstaand water laat vallen en die alles in beweging zet. Damon kon het niet zien, maar met zijn gave kon hij het voelen. De kou die zich over de grond verspreidde. Langzaam, maar steeds verder en verder. Het wikkelde zich om hun enkels, streek langs hun benen en armen en verspreidde zich stukje en beetje door de kamer. Als een slang die op zijn prooi afgleed en hij genoot ervan. Het kon best sneller. Maar dit was leuker.
      Absolute duisternis, ijzingwekkende vrieskou en de meest afschuwelijke herinneringen die deze feestbeesten in hun koppies begraven hadden liggen. Dit beloofde heel veel goeds.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Ze trok een wenkbrauw op, toen het licht opeens volledig verdween. Fayr die naast haar stond, kon ze al niet eens meer zien. Ze wist dat haar zus er stond, omdat ze toevallig haar arm aan had geraakt voor het licht uit ging. Er werd een opmerking gemaakt over een of andere Lion en beetje geirriteerd wachtte het meisje tot het licht weer aan zou gaan. Een verschrikkelijke kou verspreidde zich ineens door de kamer en haar huid reageerde erop door kippenvel te laten verschijnen. Fersephone haar ogen stonden meteen vol tranen. Kou was iets waar ze gewend aan geraakt was, Dezi omringde haar er continue mee, het was de aankondiging dat ze eraan kwam. Was haar beste vriendin hier? Zou het zo zijn? Zou ze hier zijn? “Dees?” vroeg ze aarzelend. Fersephone deed een onzekere stap het donker in. “Dees, ben jij dat?” Ze voelde haar stem in haar keel stokken. Het donker was te dik, ze kon niets zien. Het was alsof een schaduw haar overviel, alsof hij haar van achteren besloop.

[ bericht aangepast op 9 juni 2020 - 20:12 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Gespannen knipperde Jester met zijn ogen, maar hij zag echt niets meer. Het was dat Onyx hem half plette dat hij nog wist dat de jongen er nog was, maar het maakte niets meer uit of hij zijn ogen open of dicht had. Hij klemde zijn vingers stevig om die van zijn vriend heen, alsof hij bang was dat de jongen zomaar verdwenen zou zijn als het licht weer aanging. Dus Tony was terug. En te beoordelen naar zijn verblindende entree, inderdaad uit op wraak.
      "Hij mag wel een nummertje trekken," mompelde Jester op zijn hoede terug. "Maaya is nog eerst aan de beurt om onze koppen d'r af te hakken. Jeweetwel is er ook nog. Het wordt druk in het wie-mag-Onyx-en-Jester-deze-keer-te-grazen-nemen departement." Er trok een vlaag van kou langs zijn armen en hij rilde.
      De muziek klonk nog altijd en iedereen was luid door elkaar heen aan het praten, maar nog altijd konden ze niets zien en Jester vond het helemaal niet prettig dat Tony nu gemakkelijk met een mes ofzo op hen af zou kunnen wandelen en- je weet wel. Do the death. Wist hij veel waar die jongen toe in staat was als hij echt uit was op wraak voor wat Onyx en hij gedaan hadden.
      Een tweede golf van kou sloeg over hem heen, nog erger dan de eerste en bleef ook langer hangen. "Fuck, wie heeft er een raam open gezet?" Jester wreef ongemakkelijk met zijn vrije hand over zijn armen en keek wantrouwend om zich heen naar de muur van duisternis. Waar de fuck was Tony mee bezig?

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.