[RPG • 0] Experium || 22 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 21 juni 2020 - 11:43 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

‘De gevolgen van ondervonden?’ herhaalde Tony met een ijskoude stem. ‘De gevólgen van ondervonden? Jij dwong mij met je gave naakt op mijn knieën terwijl je toekeek hoe je gestoorde vriendje mij verkrachtte met een bezem! En je liet mijn maatje nog toekijken ook, dwong hem te kiezen of ik het nóg een keer onderging of dat hij zelf door zijn knieën zou gaan.’
      Ja – het kostte hem verrot veel moeite om het te zeggen. Maar hij wilde dat ze wisten met wat voor monsters ze hier een feestje stonden te vieren. Hém was iets gruwelijks aangedaan en daarvoor had hij gerechtigheid geëist. Hij richtte zijn blik op de Panthers.
      ‘Daarom ben ik boos. Omdat jullie een leider hebben uitgekozen die pro-verkrachting is. Die daaraan meedoet. Terwijl ik in wezen niets gedaan heb. Já – ik sloop de kamer van de meisjes in en wilde ze eens goed laten schrikken – dat wijf had tenslotte een bak yoghurt over mijn hoofd gekieperd.’ Hij draaide zijn gezicht naar zijn eigen afdelingsgenoten toe. ‘Maar denken jullie nou echt dat ik een meisje zou verkrachten?’ Hij keek Serena en Vera aan. ‘Kom op, jullie kennen mij. Zou ik echt zoiets doen?’ Hij klemde zijn kiezen op elkaar, keek Fire aan. ‘Ik heb mijn excuses aan Vienna aangeboden. Terwijl ik haar nooit met een vinger heb aangeraakt. En ik? Heeft iemand míj ook zijn excuses aangeboden? Nee! En onze leider – die gaat gewoon vrolijk een bondgenootschap met twee verkrachters aan. En werd er aan ons gevraagd of wíj een bondgenootschap met de Panthers wilden aangaan? Nee hoor! En toen dit wél aan het licht kwam, was dat genoeg om het bondgenootschap weer te beëindigen? Ook niet! Dus als jullie iemand boos willen aankijken, kijk lekker jullie leiders aan. Zij hebben mij verraden – en júllie hebben hen gekozen – en dus heb ik jullie verraden. En wáág het niet te zeggen dat een paar herinneringen oprakelen erger is dan verkracht te worden!’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Goedzo. Gooi het er eens lekker uit." Jester stapte dichterbij en haalde zijn schouders op. "Ik geef het toe, wij zaten fout. Heb er zelfs spijt van, als dat je beter laat voelen. Maar laten we wel wezen, zo onschuldig was dit van jouw kant niet en we hebben je laten gaan voor het van die tweede keer kwam. Op de memo die wij kregen stond niet echt vermeld dat je het 'voor de gein' wilde doen. En toen jij en je vriendje de kamer binnen kwamen sluipen leek dat er ook niet echt op, of wel? Ik beschermde mijn eigen afdeling tegen jou. Op de verkeerde manier, dat is waar. Als je wil kan ik het je zelfs laten vergeten. Maar je moet je geen seconde in je hoofd halen dat ik niet bereid ben om door het fucking vuur te gaan om mijn afdeling veilig te stellen."

[ bericht aangepast op 12 juni 2020 - 10:38 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Even dacht Onyx dat Tony’s mooie woorden Jester zouden ompraten, dat zijn schuldgevoel weer de overhand zou krijgen. Toen Jester er echter absoluut niet in meeging maar een spottende opmerking maakte voor hij op Tony inging, voelde een vlaag van trots en even bewoog zijn hand zich naar voren. Zijn vingertoppen streken heel lichtjes langs die van Jester – tot hij zich realiseerde waar hij mee bezig was.
      Affectie tonen – niet omdat hij Jester om de tuin wilde leiden maar omdat hij nog steeds onder een of andere spell leek te zitten. Het leidde hem af van de discussie, liet een interne strijd in hem omhoogkomen die hij geërgerd van zich afschudde zodat hij naar de rest van Jesters verweer kon luisteren.
      Dit ging immers over zíjn actie, híj had die bezem in Tony’s reet gestoken en in tegenstelling tot de roodharige jongen naast hem, voelde hij geen greintje spijt en hij ging ook niet doen alsof.
      ‘En doe niet alsof ik zo maar yoghurt over je heen kieperde!’ vulde Vienna woest aan toen Jester klaar was met zijn zegje. ‘Je zei letterlijk dit: "Hee, zien die benen er nog steeds zo lekker uit als ze gespreid op mijn bed liggen?!"’
      Tony haalde onverschillig zijn schouders op. ‘Dat was maar een geintje man. Doe niet zo dramatisch. Kan ik er wat aan doen dat niemand anders dat blijkbaar van je vindt.’ Hij richtte zich weer tot Jester. ‘En nu voel je opeens spijt? Daar heb ik weinig van gemerkt. Nu iedereen opeens te horen krijgt wat een smeerlap je bent, noem je het de verkeerde manier. Nou, toen je mij daar op mijn knieën wrong heb je geen enkel moment geprobeerd je liefje tegen te houden. Makkelijk praten hè, achteraf?’
      ‘Dat is toch ook wat jij doet? Makkelijk praten achteraf?’ Onyx vond dat hij nu weleens wat mocht zeggen. ‘Jij mag wel vinden dat je reputatie geweldig is, maar alsnog kwam er een afdelingsgenoot van jou naar ons toe om ons te waarschuwen, dus blijkbaar zijn er heel wat die vinden dat jij wél tot aanranding of verkrachting in staat bent. Kom er gewoon voor uit man. Ik ga niet liegen. Ik heb er geen greintje spijt van en als je morgen weer in een van onze slaapkamers staat zou ik het zo weer doen. Iedereen mag me daarom haten, het boeit me niet. Je verdiende die bezem in je reet. Als je meisjes wilt laten schrikken dan roep je ‘boe’ vanuit de deuropening, dan betast je ze niet in hun slaap. En waag het niet de schuld op Fire af te schuiven voor dit hele gedoe. We hebben allemaal dit bondgenootschap nodig en dat gooien we niet weg omdat jij je fikken niet kan thuishouden en loopt te janken nu je de consequenties hebt ondervonden.’
      ‘Je wéét helemaal niet wat ik van plan was!’ Opeens begon Tony te schreeuwen. ‘Ik heb niks gedáán! Dat jij nou zo’n smeerlap bent dat je denkt dat anderen zich ook zomaar aan anderen vergrijpen is een voorbeeld van hoe ziek…’
      ‘Kunnen we erover ophouden?’ Opeens stapte Astreal naar voren. ‘We zaten verkéérd Tony. We wilden Vienna niet laten schrikken. Je hebt de hele dag lopen vertellen wat je allemaal wel niet met haar wilde doen – en ja, hoe walgelijk ik het ook vind, ik óók. We hadden zelfs iets mee waarmee we die meiden bewusteloos konden krijgen.’ Astreals stem trilde, er stonden tranen in zijn ogen. ‘Ik weet niet waarom ik erin meeging. We waren elkaar aan het ophitsten, we probeerden niet voor elkaar onder te doen… maar we waren wél iets van plan wat vreselijk fout was en nee – het is niet eerlijk dat alleen jij hebt moeten doorstaan wat je hebt moeten doorstaan, maar hou op met zeggen dat onze bedoelingen heus niet zo slecht waren want dat waren ze wel.’ Hij keek Onyx aan. ‘Maar jij bent veel te ver gegaan. Ik snap dat je kwaad was, dat je ons een lesje wilde leren. Maar niemand van ons weet hoe ver we daadwerkelijk waren gegaan. Misschien had ons geweten al tegen ons geschreeuwd bij de eerste aanraking, hadden we zelf ingezien hoe fout we toen bezig waren.’
      Onyx snoof. ‘Oh dus we hadden gewoon even moeten wachten? Moeten toekijken hoe ver jullie zouden gaan? En pas als een ander met een trauma zit, dán hadden we mogen ingrijpen? Nou ik heb de schade gezien op het moment dat ik wél te laat was,’ het kostte hem een bovenmenselijke inspanning om nu niet naar Adam te kijken, ‘en dat heeft aan me bewezen dat het wel een héél groot risico was als ik jullie wel je gang had laten gaan. Jullie een trauma of een onschuldig meisje een trauma. Voor mij was die keuze snel gemaak. Maar dit was míjn keuze, míjn fout als jullie zo willen noemen, en als je wraak had willen nemen, stoere jongen,’ hij keek Tony aan, ‘dan had je een bezem moeten pakken om hetzelfde bij mij terug te doen, in plaats van hulp te zoeken bij een fucking Rhino en bijna twintig mensen trauma’s laten herbeleven vergeleken waarbij die van jou een lekker tripje is. Maar nee, dit was wel lekker veilig hè? Je achter de Rhino’s verschuilen. Lekker een oorlog aanwakkeren. Man – ik heb nog nooit zo’n meelijwekkend figuur gezien als jij. Wees eens een kerel. Heb spijt van wat je hebt gedaan of heb dat niet – het zal mij een worst wezen – maar flikker op met je pogingen om het goed te praten of om het medeleven van anderen te krijgen. Zo. Nu ben ik er klaar mee. Van mij krijg je echt geen sorry, mocht je daar op uit zijn. Dit was mijn garantie dat je met je poten van onze dames zou afblijven en als iedereen me nou een gestoorde klootzak vind dan proost ik daarop.’
      Hij liep naar de keuken toe, schonk zichzelf een glas in en hield die spottend naar Tony omhoog voor hij er een slok van nam.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Haar woede was omgeslagen in ongeloof. Hij had WAT gedaan?! Die meiden... Fayr lag op de kamer bij Vienna. Ze luisterde naar Onyx en voelde gek genoeg haar woede zakken. Ze hoefde hier niet eens een schepje bovenop te doen. Onyx had blijkbaar alles gedaan om die meiden te beschermen en ook al ging het ver, misschien wel te ver, hij had het wel gedaan. En stiekem was ze hem daar dankbaar voor. Ze liet de blonde jongen los en floot tussen haar tanden door. "Ai, ai ai. Dus je hebt je volledige house verraden, voor het feit dat je zelf een enorme idioot ben. Wauw, zielig."
      Ze keek niet eens naar de jongen die de waarheid had verteld. Hij had de waarheid opgebiecht, de schaamte op zijn gezicht gezien. Maar de jongen naast haar probeerde glashard alles te ontkennen. Even twijfelde ze of ze hem met een bedreiging moest laten vertrekken, of ze er nog even een schepje bovenop moest doen. Of ze nog even moest laten merken dat Fayr nog meer mensen had die haar beschermden. Maar uiteindelijk besloot ze dat hij dat niet eens waard was. Onyx had hem al op zijn plek gezet, en flink ook. Bijna had ze de neiging om ook een glas te pakken en te proosten met Onyx, maar ze had het idee dat dat alleen maar nog meer olie op het vuur deed. En dus deed ze frustrerend niets. Ze ging terug naar de bank en plofte naast haar zus neer. Ze had haar uitleg en hoe graag ze ook wraak wilde nemen op deze jongen dat hij hen dit allemaal aan had gedaan, ze wist dat ze niet in de positie stond het nu te doen. Niet nu ze overduidelijk het bondgenootschap aan het vieren waren en ze iedereen had die op haar vingers keek.

---

It's never gonna happen, Guys.

Zijn opmerking sloeg in haar gezicht. Ze hoorde Thor zijn stem precies hetzelfde zeggen in haar hoofd. Ze zette een stap naar achteren en verstrengelde haar hand met degene die achter haar stond. Het voelde fijn dat er iemand was, dat ze niet alleen was. En dat zorgde ervoor dat ze kon blijven staan. Dat zorgde ervoor dat ze niet huilend wegrende, dat ze zichzelf staande kon houden, ondanks dat de opmerking sneed. Ze voelde hem binnenkomen, maar ze was te koppig om tranen te laten voor deze idioot. Ze kwamen later wel, als ze alleen was, of met Yrla.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fox voelde dat Vienna aangedaan was door Tony’s woorden. Toen ze zijn hand vastgreep, voelde hij de drang om haar te beschermen en hij gaf een kneepje in haar hand. Het was niet nodig om Tony verbaal aan te vallen – Onyx stak ineens een relaas af en hoewel het harde woorden waren, had hij wel respect voor de manier waarop hij zo tegen Tony wist te praten dat hij uiteindelijk afdroop en de kamer uitbeende. Het was nog niet voorbij, wist hij. Fox zag de bui al hangen dat hij het volgende slachtoffer was, want Onyx had het wel heel duidelijk gemaakt dat híj zijn afdelingsgenoten verraden had en hoewel hij niet bang was voor Tony, zat hij nou ook weer niet op een verdriedubbelde chagrijnigheid te wachten.
      ‘Nou ja, dat kan in elk geval ook niet meer onderhuids sudderen,’ mompelde Fox. ‘Gaat het een beetje? Je weet dat het gewoon een stompzinnige uitval van hem was hè? Hij praat nu eenmaal altijd denigrerend over vrouwen, dat heeft niets met jou te maken.’

[ bericht aangepast op 12 juni 2020 - 17:42 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze wilde Fox graag geloven in wat hij zei, maar het lukte haar nog niet echt. Thor zijn stem dreunde namelijk ook nog steeds door haar hoofd heen. Ze keek naar Fox achter haar en schonk hem een kleine glimlach. Ze wist niet zo goed wat te zeggen. Ze wilde uit automatisme zeggen dat het wel ging, maar dit was Fox. Ze hoefde niet te doen alsof toch? "Nee," zei ze zachtjes. Maar dat had niets met Tony te maken, maar alles met de jongen met de lange haren.

---

It's never gonna happen, Guys.

Opnieuw trok Fox haar in een omhelzing. Nu was niet de tijd om door te vragen, met zo veel mensen om hen heen. Ze had net haar ergste momenten herbeleefd, natuurlijk ging het niet. Het was niet zonder reden dat ze net bij Yrla op schoot had gezeten. Hij trok haar tegen zich aan en hield haar gewoon vast, zoals hij dat zelf ook prettig vond op momenten als deze. Even sloot hij zijn ogen.
      Toen hij ze weer opendeed, keek iedereen een beetje bedrukt om zich heen. Het feestje was voorbij. Het stemde hem droevig dat de Rhino’s er toch in waren geslaagd om de avond te verpesten. Het riep weerstand in hem op. Hij wilde niet dat ze dit van hem afpakten.
      Vera en Serena waren verdwenen, zag hij. Het verbaasde hem niet. Ze waren altijd wel close met Tony geweest. Het was minder geweest toen de relatie tussen Vera en Tony was uitgegaan, maar niettemin was Tony altijd naar de meiden toegetrokken. In elk geval totdat Astreal zijn naam haalde en die jongens het opeens goed met elkaar konden vinden.
      ‘We laten dit niet van ons afpakken toch?’ vroeg Fox en hij keek om zich heen. ‘Misschien kunnen we hier een twist aangeven. Zorgen dat ons bondgenootschap er sterker van wordt, in plaats van dat we nu bij de pakken neer gaan zitten. Dat is wat ze willen. Zo makkelijk laten we toch niet van ons winnen?’
      Hij keek om zich heen, op zoek naar bevestiging. In alle eerlijkheid wist hij niet of de anderen wel op hem zaten te wachten. Hij kon wel raden welke herinneringen ze hadden herbeleefd. Al scheelde het dat Fire, Emil en Onna de enigen waren die het hadden meegemaakt en hoewel hij wist dat ze nog een tijdlang bang voor hem waren geweest, hadden ze meer medelijden gehad dan dat ze echt woedend waren geweest.

---

Every villain is a hero in his own mind.

De stille steunbetuiging van Onyx had hem meer moed gegeven dan hij verwacht had. En dat was maar goed ook, want in werkelijkheid voelde hij zich een stuk minder zelfverzekerd dan hij klonk. Het viel niet meer te betwisten dat Tony gewoon een schoft was (zelfs Astreal had dat bevestigd en meer uit de eerste hand kon informatie eigenlijk niet komen), maar Jester voelde zich er nog altijd kut onder. Onyx en hij waren net zo goed een grens over gegaan en de scherpe woorden van de Lion haakten zich vast in zijn hoofd, als een naar duiveltje op zijn schouder.
      De afgelopen weken waren zo druk geweest dat hij er redelijk in geslaagd was om het hele voorval weg te duwen naar een donker hoekje van zijn hoofd. Maar met dank aan de Rhino, lag de herinnering nu weer kersvers in zijn geheugen en begonnen al zijn twijfels en schuldgevoelens van voren af aan. Hoe je het ook wendde of keerde, of ze nou spijt achteraf hadden of zuivere bedoelingen van hier tot ginder, Onyx had het gedaan en Jester had toegekeken en geholpen. Hij had Onyx tegen moeten houden. Ze wilden de jongens enkel flink laten schrikken en in plaats daarvan was het hiertoe gekomen.
      Ha, klonk het al bekend? Even zijn haren blond verven en hij kon twinsies gaan spelen met de Lion.
      Onyx hief zijn glas in een spottende toost en nam een slok. Jester zag het en keek toe- en besloot vervolgens dat hij dat gedrag maar eens moest gaan veranderen want dat bracht alleen maar fucking problemen. Hij kon zich wel eindeloos in allemaal als-scenario's verdrinken, maar het was nu eenmaal gebeurd en als hij echt spijt had, moest hij maar eens aan zichzelf gaan werken.
      Terwijl Tony afdroop en snel gevolgd werd door Vera en Serena, zette hij zichzelf in beweging en ging naast Onyx staan en pakte het glas subtiel uit zijn handen om er zelf een slok van te nemen (ondanks dat hij niet 100% achter Onyx' woorden stond, want hem speet het wel) en zette het vervolgens gedachteloos weg. Waar Onyx er niet meteen weer bijkon, mind you. Be the change you want to see in yourself, ofzo. Hij moest ergens beginnen toch.
      Hij draaide zich om bij het horen van Fox' woorden en ze voelden ergens geruststellend. Of Fox wist wat Jester en Onyx gedaan hadden met de waarschuwing die hij gegeven had, wist hij niet, maar het hielp alsnog dat de jongen hem niet afschreef als... een leider die pro-verkrachting was. Achter hen mompelde Astreal iets wat leek op een 'doei' en vertrok ook. En zo stonden ze uiteindelijk met negen Panthers en zes Lions nog bij elkaar.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

      "We zouden erover kunnen praten?" opperde Fayr voorzichtig. Vanaf haar plekje op de bank keek ze de groep even rond. Sommigen hadden nog altijd de sporen van tranen op hun gezicht staan en ze voelde nog altijd de gebrokenheid onderhuids na splinteren. "Met zijn allen. Mensen gaan in therapie om te praten over hun problemen, omdat het helpt. Dat zouden wij ook kunnen doen. Van het moment dat bedoeld was om ons op te breken, een moment te maken dat ons juist dieper verbindt." Ze keek de groep even rond. "En dat is moeilijk. We zijn allemaal bang om veroordeeld te worden om de dingen die we gedaan hebben, of meegemaakt. Maar schaamte heeft nog nooit een mens geholpen. Nederigheid en eerlijkheid wel." Nu vond haar blik die van Fox en ze wist een glimlach om haar lippen te krijgen. "Je hebt gelijk. Zo makkelijk geven we ons heus niet gewonnen, toch?"

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fayr had gelijk.
      Nog voordat het meisje haar voorstel helemaal had uitgelegd, merkte hij dat hij al zachtjes stond te knikken. Hij wilde inderdaad niet dat dit feestje ook meteen de mijlpaal zou zijn van het bondgenootschap dat weer beëindigd werd. De Rhino's hadden al genoeg verziekt.
      "Ik moet zeggen dat ik een groot fan ben van het omgekeerde doen van wat een Rhino van me wil, so. Count me in." Haast onbewust zocht hij naar Onyx' vrije hand naast hem en vervlocht hun vingers samen. Hij dacht niet dat Onyx echt over alles zou willen praten wat hij gezien had (en ook dat het wel eens nieuw nachtmerriemateriaal zou kunnen zijn voor de kleinen onder hen) maar enkel erbij zitten voldeed ook al. Dat zou ook goed zijn. Hij gaf een klein kneepje in een poging dat duidelijk te maken en zocht toen de blik van Fire.
      Jester wilde het bondgenootschap in stand houden. Hij hoopte Fire ook.
      Want een bondgenootschap met de Panthers betekende ook zo ongeveer dat je akkoord ging met de oorlog die leek te ontstaan met de Rhino's

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

De sterren waren zo mooi. Daar had hij eigenlijk nooit genoeg aandacht aan besteed. Ze waren ook heel klein en mega ver weg, maar dat maakte niet uit. De hemel zat vol met glinsterende discodip en Damon probeerde zachtjes grinnikend om er wat van aan zijn vinger te krijgen, om het beter te kunnen zien, maar het bleef maar mislukken en hij bleef het maar opnieuw proberen tot zijn arm te moe werd.
      Gras kriebelde in zijn nek en er zat een liedje in zijn hoofd. Misschien niet alleen maar in zijn hoofd want hij hoorde het ook. Of misschien zong hij het zelf. De grond deinde zachtjes op en neer als kalme golfjes bij de zee. Waarom sliepen er niet meer mensen op het gras? Hij vond het in ieder geval een machtig goed idee en nam zich voor degene die hem op het idee had gebracht, nog eens te bedanken.
      De kou van de nacht kon hem niet deren, diep vanbinnen gloeide hij als een kachachtje. Een kaggel- een kag-geltje. Kaageltje. Kacheltje. Ha, als een kacheltje, dat was het! Damon wilde zich wel vaker als een kacheltje voelen. Kacheltjes waren vet gelukkig. Hij grinnikte opnieuw en stak zijn hand weer uit naar de discodip.

[ bericht aangepast op 13 juni 2020 - 0:23 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx had daar weinig trek in. Iedereen z’n sores aanhoren. En hij was echt niet van plan om iets over zijn eigen kutherinneringen te delen, dat ging niemand wat aan. Toch liep hij niet weg. De eerste reden waren Jesters vingers die zich tussen die van hem door hadden gevlochten en wat in eerste instantie verraderlijk fijn voelde na alles wat hij net opnieuw had doorgemaakt – tot hij zich dat realiseerde en hij zich er alleen maar ongemakkelijk onder voelde. De andere reden was Adam, die naar zijn knieën staarde en zich af leek te vragen of hij hier aan mee zou moeten doen. Onyx vond van niet. Het ging niemand wat aan wat Dezi hem had aangedaan. Hij had het recht om dat voor zichzelf te houden en hij wilde niet dat de jongen onder de groepsdruk bezweek. Iemand moest hem zeggen dat hij ook gewoon zijn ellende voor zich kon houden, of met een enkeling kon delen, en niet met een stel wijven dat hij nauwelijks kende. Daarom besloot hij te blijven. Als hij iets weigerde te zeggen, voelden anderen misschien ook de vrijheid om dat te doen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het was een goed idee, om deze vervelende wending in iets goeds om te zetten. Openheid zorgde voor sterkere verbintenissen. Toch voelde hij aarzeling. Met name omdat hij wist dat veel herinneringen verbonden waren aan het trauma van vorig jaar en als afdeling hadden ze besloten om daar niets over naar buiten te brengen. Zelfs Vera en Serena, de roddelkoninginnen, hadden daar ernstig mee ingestemd. Het voelde echter niet goed dat de Panthers hun ziel zouden blootgeven terwijl zoiets aangrijpends wel voor zichzelf hielden.
      Fire deed een stapje naar Jester toe, die zijn blik zocht.
      ‘Het is een mooie gedachte,’ zei hij. ‘Maar wij als House hebben iets meegemaakt waarbij we hebben gezworen het niet naar buiten te brengen. En…’
      Fox schraapte zijn keel. ‘Het is goed,’ zei hij zacht. ‘Ik… ik kan het wel aan om erover te praten.’
      Fire keek zijn vriend verrast aan, die hem een klein, trillerig glimlachje liet zien. Aan zijn blik zag Fire hoe nerveus de jongen was en plotseling begreep hij waarom Fox dat wilde. Hij was nieuwe vrienden aan het maken terwijl hij een geheim met zich meedroeg, terwijl hij bang was dat ze zouden ontdekken wat hij had gedaan en hem weer van zich zouden afduwen. Dit was een gelegenheid die hij wilde aangrijpen, nu iedereen over zijn diepste geheimen, de rotte kantjes van hun leven zou gaan praten. Als hij acceptatie en begrip hoopte te kunnen vinden, was het hier en nu.
      Fire gaf een knikje, hij voelde een vlaag van trots door hem heen gaan omdat Fox op het punt stond om van zijn zwakte een sterkte te maken – en met hem waarschijnlijk vele anderen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze waren in een soort kring op de grond gaan zitten. Er hing een spanning in de lucht – Fox wist niet zo goed wat hij ervan moest maken. De Lions kenden zijn verhaal al. Zelfs degenen die er niet bij waren geweest. Zijn blik dwaalde langs de Panthers. Adam, Onyx en Jester wisten ook al wat er was gebeurd. Merrin misschien ook wel – het zou hem niet verbazen als Adam het aan de jongen had verteld.
      ‘Oké.’ Hij zuchtte zachtjes. ‘Ik begin wel.’
      Dan was hij er maar van af. Bovendien was zijn verhaal een van de heftigste, dus misschien durfden anderen dan ook.
      ‘De Lions weten het al, sommige Panthers ook.’ Automatisch gingen zijn ogen even naar Adam, die hem een bemoedigende glimlach schonk. Ergens wenste hij dat de jongen naast hem had gezeten, maar zijn warme blik was eigenlijk net zo welkom als een arm om hem heen.
      Hij zat naast Vienna – wat hem zenuwachtig maakte. Wat als ze voortaan anders over hem zou denken? Adam was begripvol geweest, maar dat betekende niet dat iedereen dat zou zijn. Hij wilde graag geloven dat het niets aan hun band veranderde, maar je wist nooit hoe zulke kennis zich in iemands onderbewustzijn vastgreep.
      ‘Iedereen die hier langer op school zit kent hem vast wel. Zebediah. Ook een Rhino,’ zei hij bitter, ‘want in dat House zitten alleen maar klootzakken.’ Zijn kaak verstrakte even. Hij vroeg zich af hoeveel trauma’s die vanavond gedeeld werden daar hun oorsprong zouden vinden. Hij richtte zich op Nenya en Merrin, die hem waarschijnlijk niet kenden. ‘Zijn gave was mind-control. Een beetje zoals Jester – al gaf hij je gewoon een opdracht en dan voerde je het uit. En hoewel Jester… geen misbruik van zijn gave maakt, deed Zebediah dat wel. Hij vond het heerlijk om anderen naar zijn pijpen te laten dansen.’ Hij bevochtigde zijn lippen even, probeerde de steek in zijn borst te negeren. Hij was even stil, wist niet zo goed hoe hij eigenlijk zijn verhaal moest doen. ‘Nou goed – ieder weldenkend mens begrijpt wel dat je je niet met zo’n jongen moet inlaten.’ Hij boog zijn hoofd, voelde de schaamte door hem heen walsen. ‘Maar ik… Trok me daar weinig van aan. Ik was eenzaam – ik rouwde om iemand…’ Hij beet op zijn lip. Nee – over Kris wilde hij niet vertellen. Dan zat hij hier echt een potje te janken. Wat er tussen Kris en hem was, voelde als iets persoonlijks, iets wat hij heel dicht bij zich wilde houden, wat hij alleen met bepaalde mensen wilde delen. Maar Zebediah… Dat was eigenlijk een waarschuwing. Hij dacht aan Fayr, die nu met Romeo datete. Alleen daarom moest hij al zijn verhaal doen. ‘Ik werd dus wel verliefd op hem. Niemand van mijn afdeling snapte dat – ik snapte het zelf ook niet. Later pas, toen Romeo me in mijn gezicht wreef dat hij met mijn gevoelens had gespeeld. Zijn eh, beste vriend,’ verduidelijkte Fox mompelend. Hij had gedacht dat het hem opluchtte om te leren dat hij nooit écht van Zebediah had gehouden – maar dat was niet zo. Hij voelde zich juist verraden door zichzelf, alsof hij zichzelf bijna een jaarlang bedrogen had.
      Fox haalde even diep adem, wist dat hij zich niet moest verdrinken al die herinneringen. Hij keek even rond, zocht naar Adams blik voor hij weer verder kon gaan.
      ‘We kregen uiteindelijk een relatie. Behoorlijk lang – bijna tien maanden. We oefenden veel met mijn gave. Soms plaagden ze me. Romeo en Zebediah. Lieten ze me als een dolle eekhoorn op mensen af stieren, doordat ze me opjoegen en Romeo met mijn gevoelens speelde. Ik vond het nooit leuk maar…’ Hij beet op zijn lip. ‘Ik kan het niet goed uitleggen. Altijd als er dingen waren die ik niet fijn vond, wist Zebediah het zo te draaien dat het voelde alsof ik me druk maakte om niets. En dus duurde onze relatie voort.’ En soms was het best fijn. Woorden die hij echter niet kon uitspreken, waar hij niet aan wilde toegeven. ‘Zebediah haalde me over om wat grotere dieren te proberen. Twijfels wist hij altijd snel uit de weg te ruimen, dus we deden het. Ik werd een leeuw. Een olifant. Een… beer.’ Er kwam een brok in zijn keel. Toch wist hij dat hij moest doorvertellen. ‘Ik weet niet goed hoe het gebeurde. Maar na tien maanden… toen zat ik ineens in het midden van ons House. En… en…’ Hij slikte. ‘Ik had mijn afdelingsgenoten aangevallen. Vijf. Ik had… iemands borst opengereten met mijn klauwen. Een arm afgerukt. Er was… er was zo veel bloed. En ik herinner me er niets van, alleen dat ik daar in het midden van de kamer zat, met overal bloed en huilende mensen en niemand durfde in de… in de buurt te komen.’
      Hij viel stil, het kostte hem een tijdje voor hij verder kon met praten. Vienna pakte zijn hand vast en gaf een kneepje – wat als een enorme steun voelde. Ze walgde in elk geval niet zo erg van hem dat ze aan de andere kant van de kamer wilde gaan zitten. ‘Twee mensen kwamen om,’ mompelde hij. ‘Tuuli en Isa.’ Hij veegde vluchtig langs zijn ogen. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat zijn klasgenoten hun hoofd gebogen hadden. ‘Achteraf bleek dat de enige reden te zijn dat Zebediah een relatie met me wilde. Omdat Romeo en hij het gráppig vonden dat ik me tegen mijn afdeling keerde. Zebediah droeg me met zijn gave op om een beer te worden en mijn House aan te vallen. Romeo gooide er een dosis woede tegenaan… en ik was niet te stoppen.’ Hij liet de grip op Vienna’s hand ietsje vieren, merkte dat het werkelijk opluchtte om het te delen. ‘Zebediah is daarna van school gestuurd. Maar daar kregen we Tuuli en Isa niet mee terug,’ vervolgde hij fluisterend. Hij perste zijn lippen op elkaar, wist dat het schuldgevoel nooit helemaal weg zou gaan. ‘Ze – ze hadden me gewaarschuwd. Maar ik – ik…’
      Fire legde een hand op zijn knie. ‘Het is goed zo, Fox. Het had iedereen met een gevaarlijke gave kunnen overkomen. Zebediah was een manipulatief monster, zelfs wanneer hij zijn gave niet gebruikte. Jij was op dat moment kwetsbaar en hij maakte daar misbruik van.’
      Fox knikte sniffend, veegde weer langs zijn ogen.
      Toch wist hij zeker dat Fire er niet in was getrapt.

---

Every villain is a hero in his own mind.