[RPG • 0] Experium || 20 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • Stella • Vera • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo • Max • Peter • Azrael Meisjes: • Maaya • Melissa

Buffalo's Jongens: • Goliath Meisjes: • Kijo • Sarah

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

Lijst wacht buiten:
Emil - Adam
Vera - Onyx --- Speech van Merrin
Onna - Nenya
Vrijwilligers vanwege de Disneyquiz.
Serena - Vienna
Fox - Fersephone
Heidi - Fayr.
Astreal - Merrin
Naamloze - Jester
Fire - Yrla (Aanval Damon)

[ bericht aangepast op 1 juni 2020 - 10:30 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx staarde Jester aan terwijl hij zijn rede afstak. Toen hij klaar was, wachtte hij een paar tellen omdat hij zijn kalmte wilde bewaren. 'Ik probeerde je tegen mezelf én tegen Maaya te beschermen en dat weet je. Dat was vóór we überhaupt vrienden waren. Vóór ik dingen tegen je zei die ik nooit aan iemand had verteld. Vóór we jouw door de arena heen loodsten. Vóór ik verdomme zei dat ik van je hield. Maar dat was alles wat je wilde bereiken hè? Eindelijk was het gelukt om ook tot die ijskoude, gestoorde Onyx door te dringen en je kreeg hem zelfs zo ver om van je te houden. Mission accomplished. Ja, ik heb fouten gemaakt. Maar ik heb je nooit verraden.' De pijn en de boosheid wervelden om elkaar heen, beide waren hevig genoeg om tranen in zijn ogen op te wekken. 'Ik heb al die tijd al gevonden dat je beter af was zonder mij. Het was alleen fijn geweest als jij tot die conclusie kwam voordat je me van gedachten liet veranderen.' Een vreugdeloos lachje rolde over zijn lippen. 'Teruggaan naar een gewone vriendschap, dat was het enige wat ik dacht op te moeten offeren. Blijkbaar is het net als bij Maaya en zijn het degenen van wie we houden die ons in de steek laten. En ik zei nog wel dat jij anders was, dat jij niet opgaf.' Hij schudde zijn hoofd, veegde bruusk met zijn schouder de traan af die langs zijn wang droop. 'Maar ik ben er verdomme weer ingetrapt.'
      En met die woorden trok hij de deur achter zich dicht. Dat was tenslotte wat Jester had gewild. Dat hij oprotte. Dat hij wegliep.

[ bericht aangepast op 30 mei 2020 - 17:54 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Adam had zich geen beter begin van de dag kunnen indenken: hij was wakker geworden in een omhelzing met zijn vriendje. Dat goede humeur hield eigenlijk de hele dag aan, zelfs al had Jester hen gewaarschuwd niet alleen op pad te gaan vanwege de Rhino’s, en het feit dat Onyx wéér niet tijdens het eten of de lessen was komen opdagen zat hem dwars, maar toch ook weer niet zó erg dat hij zich er rot over voelde. Wel nam hij zich voor hem vandaag of morgen te vinden. Hij wilde hem zeggen dat het weer goed zat tussen Fox en hem en dat hij daar aan bijgedragen had en misschien kon hij hem ook een beetje helpen met wat er dan ook tussen hem en Jester gebeurd was.
      Zijn humeur was echter een beetje omgeslagen toen hij na de lunch zijn eerste therapiegesprek had gehad. Hij was er eigenlijk heel open in gegaan, maar zodra de vrouw, dokter Oswell, hem vragen begon te stellen, was hij dichtgeklapt. De toon van haar vragen had hem dwarsgezeten, net als haar hooghartige blik.
      Alsof hij zich aanstelde.
      Alsof er ergere trauma’s bestonden.
      In plaats van over de gebeurtenissen te spreken, had hij zich er weer onderuit proberen te praten. Hij had gezegd dat het al een stuk beter ging. Dat Dezi nu weg was, dat hij nu een vriendje had, dat hij vrienden had. Dat hij goed in zijn vel zat. Dat zijn gave weer werkte.
      Dat het allemaal niet zo erg was als Margeaux dacht. Dat het een momentopname was geweest.
      De vrouw was er onverschillig onder gebleven, had gezegd dat trauma’s niet vanzelf weggingen. Ze wilde dat haar vragen beantwoord werden. Toen hij naar zijn voeten was blijven staren, had ze gezucht en gezegd dat ze maandag wilde dat hij een van zijn traumatische gebeurtenissen opschreef.
      Terwijl Adam terugliep naar het campusgebouw, overwoog hij om maar gewoon wat te verzinnen. Een verzwakte versie. Want hij geloofde niet dat deze vrouw hem écht wilde helpen. Haar blik was niet zo open als die van zijn mentor, ze leek eerder de tijd af te wachten tot ze aan haar weekend mocht beginnen. Het gaf hem een nare smaak in zijn mond.
      Hij nam zich voor om maandag gewoon goed te presteren bij zijn gaveles, daarna zou hij zeggen dat hij geen klik had met mevrouw Oswell, maar dat er anderen waren met wie hij goede gesprekken kon voeren. Met Merrin. Met Fox. Met Jester en Onyx. Dat had hem honderd keer meer opgeleverd dan dít.
      Hij stapte de campus binnen, waar Vienna al bezig was om de ruimte om te toveren tot een feestlocatie. Straks zou hij samen met Merrin een outfit voor vanavond gaan uitzoeken. Het gesprek met de psycholoog verdween naar de achtergrond en hij besloot daar de rest van het weekend niet meer aan te denken.

[ bericht aangepast op 30 mei 2020 - 21:59 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Met een ruk zat ze overeind. Een blik op de klok vertelde Vienna dat ze gelukkig de nacht rond had geslapen, iets wat ze nodig had gehad. Het zweer liep wel over haar slapen heen, maar ze voelde zich uitgerust. Maaya's vlammen waren vannacht wel in haar dromen geweest, maar Fox had ze op een of andere manier weggejaagd. Hij had de hele nacht over haar dromen gewaakt, de vlammen weggejaagd. Echter was ze zich alsnog wakker geschrokken, toen Romeo zijn gezicht ineens in beeld was verschenen.
      een beetje verward keek ze om zich heen. Ze had niet eens gemerkt dat Fayr de vorige avond weer was binnen gekomen. Ze was zo met kleding en al in slaap gevallen op haar bed. Waarschijnlijk was Fayr zo lief geweest haar schoenen uit te trekken, en had Vienna zo doorgeslapen. Ze keek naar haar vriendin naast haar, die haar met een bezorgd gezicht aankeek. Fayr was blijkbaar ook al wakker. "Heey, lekker geslapen?" vroeg ze ongemakkelijk.

---

It's never gonna happen, Guys.

Goed gehumeurd struinde Fox door de campuswinkel. Hij moest nog twee kostuums in elkaar flansen. Hij had al een jurk in luipaardprint gevonden die hij tot een Tarzan-kostuum wilde omtoveren door het ergens halverwege schuin af te snijden en ook aan de onderkant zou hij een stuk wegknippen. Eergisteren had hij al een speer gemaakt – zijn Tarzan-outfit was zo goed als klaar. Hij zocht nu alleen nog tussen de knuffels naar een aapje dat hij op zijn schouder kon spelden. Over zijn andere arm hing ook al een groene jurk die hij een beetje zo moeten bijknippen tot het door kon gaan voor een Tinkerbell-jurk. Vleugeltjes had hij al bij het oude theater gevonden, waar hij heel vroeg vanochtend naartoe was gegaan. Een feeënstaf had hij daar ook tussen de kostuums gevonden. Hij grijnsde bij de gedachte dat Fire die jurk aan zou trekken vanavond. Ja – hij had er absoluut zin in!

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij had nog redelijk geslapen, tot hij die ochtend wakker was geworden. Hij had zich naar de campus moeten slepen, soms zelfs met hulp van Vienna of Fersephone moeten opstaan. De lessen had hij niet echt meegekregen, aangezien elke keer dat hij verschoof het pijn had gedaan. De spierpijn was zo hevig dat hij uiteindelijk naar de ziekenzaal was gelopen voor een goede pijnstiller. Die zat er op het moment in, en ondanks dat het hielp, maakte het ook zijn hoofd een beetje wazig. Op momenten als deze was hij totaal niet blij met zijn bijwerking, maar hij wist dat het absoluut zijn eigen fout was.
      Binnen in de campus vond hij eindelijk de jongen die hij sinds de dag ervoor al wilde spreken. Hij was opeens compleet nerveus, de zenuwen gierden door zijn lichaam. Hij keek heel even naar Vienna en Fox, die veel te druk bezig waren met de voorbereidingen, gelukkig. En dus durfde hij op de jongen af te stappen.
      "Kan ik met je praten, het hoeft maar vijf minuten te zijn. Ik wil je iets vertellen," zei hij zachtjes.

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam had niet écht zin om met Yrla te praten, maar met hem afwijzen zou hij ook niets opschieten en dus haalde hij zijn schouders op. ‘Oké.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij spotte de jongen met de krulletjes bij de rekken met kleding. Zebediah had laten weten dat hij deze avond langs moest komen. Waarom had de jongen achterwege gelaten, maar Romeo vond alles best. Alles om even uit dit leeuwenhol te zijn. Misschien kon hij even wat meenemen voor Zebediah, een aandenken. Romeo vermoedde nog altijd dat Zebediah Fox leuker vond dan hij durfde toe te geven, dat er een stiekeme verliefdheid om de hoek was komen kijken. En hij was nog altijd in de race om die theorie te bewijzen.
      Romeo kwam met een grijns dichterbij, van tussen de kledingrekken vandaan, waardoor Fox hem niet had gezien. De opmerkelijke kleding die op zijn arm hing, liet hem spottend een wenkbrauw optrekken. "Hee Foxie," zei hij met een grijns. "Nieuwe kleding aan het uitzoeken voor een nieuwe date. Ik weet zeker dat je daar geen impressie mee maakt op Vienna." Hij legde zijn arm op het kledingrek naast hem en leunde erop. Hij moest gewoon weten hoe het geweest was, en hem gewoon even teasen... Omdat het kon...

---

It's never gonna happen, Guys.

Het was alsof er een schaduw over hem heen viel toen Romeo opeens naast hem stond, al had hij er al een beetje op gerekend dat hij ergens, binnenkort, opmerkingen over Vienna zou komen maken. 'Vienna is meer open-minded dan je denkt,' antwoordde hij. 'En zelfs met een jurk aan ben ik nog leuker dan jij.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij zakte door zijn knieën. Adam was op de bank gaan zitten en Yrla was bewust niet naast hem gaan zitten, maar zat op zijn hurken voor de jongen. Hij sloeg zijn ogen af en zuchtte. "Ik heb gisteren met Merrin gesproken," begon hij met een zucht. "Hij vertelde me dat hij zijn geheugen kwijt was geraakt en wilde het verhaal nog een keer horen waarom ik dit jullie aangedaan heb. Ik kwam erachter door met hem te praten, dat ik niet eerlijk ben geweest tegen jullie, maar vooral ook tegen mezelf." Dit keer keek Yrla recht in de ogen van Adam, zorgde ervoor dat hij zijn groenbruine ogen ving met zijn eigen staalblauwe. "Zo, ik moet me opnieuw verontschuldigen. Ik besef me nu dat ik gewoon een complete klootzak ben geweest, dat ik veel te ver ben gegaan. Sinds de dag dat Dezi jullie aanviel, voel ik me al schuldig over het feit wat ik gedaan heb. Ik voel me schuldig vanwege het feit dat ik genoot om je te pesten met je geaardheid, vanwege het feit dat ik daar enige lol in schepte en uiteindelijk jullie daar op het eind verschrikkelijk veel pijn heb gedaan. En die schuld moet ik mee zien te leren leven. Ik kan het niet zomaar met je goed maken, en ik ga je hier niet om vergeving vragen. Ik heb mezelf nog niet eens vergeven en ik verdien het niet." Hij wendde zijn ogen weer af, keek even naar zijn voeten en nam een diepe teug lucht. Hij had een klein stukje toegevoegd aan zijn speech na gisteravond. "Maar wat ik je wilde zeggen, dat ik elke dag zal proberen om mijn schuld tegenover jou goed te maken, door te proberen om jou en Merrin te beschermen. De school is in gevaar, en als je dat niet van mij aan wil nemen, dan vraag je het aan Jester. Neem dit," Hij gaf Adam twee zonnebrillen aan. "Een voor jou, een voor Merrin. Draag deze nu elke dag bij je. En als je deze persoon ziet, moet je zo hard mogelijk wegrennen, als je kan oké?" Yrla legde zijn iNet neer, waar hij na lang zoeken een oude afdelingsfoto van Zebediah had gevonden en die nu aan Adam toonde.
      "Ik begrijp dat je niet zomaar waarschuwingen van mij zal aannemen, maar ik hoop dat door je nu vast te waarschuwen je veel leed te besparen. En zo een klein beetje mijn schuld naar jou terug te betalen. En als je me niet gelooft, please, praat met Jester en vraag naar waarom ik je die zonnebril geef. Hij zal precies hetzelfde zeggen." Yrla pakte zijn iNet terug, nadat hij er zeker van was dat Adam er in ieder geval naar gekeken had. Misschien moest hij bij Merrin straks controleren of de zonnebril doorgegeven was. Hij knikte naar Adam, zei verder geen woord meer en keek hem even met een kleine glimlach aan. Hij stond op en wachtte even af of de jongen iets zou zeggen of niet.

[ bericht aangepast op 30 mei 2020 - 21:39 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Als hij zich bewoog zou hij uit elkaar vallen. Dat was de enige gedachte die nog door zijn hoofd ging. Nietsziende bleef hij naar het boek staren alsof hij Onyx helemaal niet horen kon. Zijn onderlip trilde en Jester beet er zo hard op om het tegen te gaan dat hij bloed proefde. Want hij hoorde Onyx wél. De woorden boorden zich als glasscherven in zijn hart.
      Eindelijk was het gelukt om ook tot die ijskoude, gestoorde Onyx door te dringen en je kreeg hem zelfs zo ver om van je te houden.
      Was dat wat Onyx van hem dacht? Dat Jester hem gezien had als een verovering? Een prijs om te kunnen winnen? Het wrokkige stemmetje in zijn hoofd wilde niets liever dan het boek met volle vaart naar Onyx' kop smijten en hem maar vertellen dat hij gelijk had.
      Dat Jester enkel een spel met hem gespeeld had, zoals Zebediah ook gedaan zou hebben en dat hij ervan genoten had. Dat hij gewónnen had en dat Onyx nu maar moest optiefen. Dat zou hem beter laten voelen. De waarheid geloofde hij toch niet. Onyx zag alleen wat hij wilde zien en geloofde eerder dat Jester hem zo verraden zou, dan dat hij net zo gekwetst was als hijzelf.
      En dat deed weer op een heel nieuwe manier pijn.
      Onyx verdween en Jester bleef alleen achter. Zijn ogen brandden maar nog altijd bleef hij doodstil zitten, het boek in zijn handen als een soort baken van veiligheid. Iets om zich aan vast te houden. Buiten werd het volledig donker, maar Onyx kwam niet meer terug.



Het moment dat zijn ogen open schoten, wist hij niets meer.
      Het was donker in de kamer. Schokkerig haalde Jester adem, zijn hartslag alsof hij een complete marathon achter de rug had en zijn haren plakten aan zijn voorhoofd van het zweet. Hij voelde de paniek nog door zijn lichaam gieren, de bittere smaak nog achterin zijn mond zonder dat hij wist waarom. Waarvoor hij bang was geweest. Wat ervoor gezorgd had dat hij zo erg geschrokken was. Een nachtmerrie, misschien. Maar wat hij ook probeerde, Jester kon zich enkel een onbeduidend zwart voor de geest halen en hoorde zijn eigen hartslag in zijn oren gonzen.
      Moeizaam draaide hij zijn hoofd opzij, maar het andere bed was leeg. Onyx was er niet. Volgens de wekker op zijn nachtkastje was het net voorbij drie uur in de ochtend en buiten tikte de regen tegen het raam. Door het kiertje kwam een windvlaag binnenrollen en streek langs zijn bezwete huid tot hij rilde. Wat het ook geweest was, Jester wist dat dit niet door Onyx kwam. Diens dromen waren glashelder, als een film. Nu herinnerde hij zich niets. Zijn hoofd voelde loodzwaar aan, alsof er een migraine aanval op het punt stond hem te overvallen maar er nog net niet was.
      Na een paar minuten slaagde hij erin overeind te komen. Hij was met kleren en al in slaap gevallen en na enig zoekwerk vond hij ook het boek terug, tussen zijn bed en de muur. Zijn schouders waren stijf. Jester zette het raam wagenwijd open en deed de gordijnen dicht om de regen buiten te kunnen houden. Nog altijd in het donker trok hij een handdoek uit de kast tevoorschijn en begaf zich stilletjes naar de douches. Het lauwe water hielp om zijn hoofd wat te kalmeren en de paniek verdween stukje bij beetje tot enkel de een nare echo overbleef.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam pakte de zonnebril aan. Hij wist niet of hij blij was of niet dat Yrla hem dit híér kwam vertellen. Misschien dat Yrla dacht dat hij zich hier veiliger voelde, maar hij vond het nogal privé.
      Hij staarde naar de zonnebril, dacht weer aan die onguur ogende man die Yrla had laten zien. Daarna keek hij op. ‘Vanwaar de zonnebril? Waarom moet ik wegrennen voor die jongen? Is het een Rhino?’ Hij dacht hem niet eerder te hebben gezien.

[ bericht aangepast op 30 mei 2020 - 22:00 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Hé," zei ze zachtjes. "Gaat het wel?" Vienna was met zo'n ruk wakker geworden, Fayr was zich doodgeschrokken.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Ergens was hij opgelucht dat Adam het vroeg. Zijn waarschuwing werd niet zomaar in de wind geslagen, hem niet afgesnauwd, dat was een begin. "Het is een oud-leerling, een Rhino. Met een van de gevaarlijkste gaven die ik ken, nog gevaarlijker dan Maaya of Romeo. Hij kan je iets laten doen, door je gewoon recht aan te kijken en je en opdracht te geven. Dus als hij zegt dat je een boom moet knuffelen, ga je een boom knuffelen. Maar het kan ook zijn dat hij je opdraagt Merrin te vermoorden, en dan doe je dat zonder slag of stoot." Hij koos juist die opdracht, zodat de ernst bij Adam door kon dringen. "De zonnebril beschermt tegen zijn gave. Hij moet je direct aan kunnen kijken namelijk." Hij keek even aarzelend naar Adam. "8175, het is zeer belangrijk dat je deze waarschuwing onder ons houdt, of tussen jou en Jester en Merrin natuurlijk. Jij bent nieuw hier, weet niet wat deze jongen allemaal gedaan heeft. Maar de oudere leerlingen onder ons kennen hem maar al te goed, en er gaat grote paniek uitbreken als ze weten dat hij hier weer rond kan lopen. Het moet geheim blijven, als de school er lucht van krijgt dat deze jongen hier weer is, dan zijn we nog veel verder van huis. Dan kun je de school als een echte gevangenis gaan bestempelen." Hij wist niet zeker of Jester het eens was met deze beslissing, maar hij was er van overtuigd dat hij noch de naamlozen, noch Vienna of Fersephone gevaar ging laten lopen zonder dat ze het wisten. En Jester had het al druk genoeg met zijn leiderschap om zich hier ook nog druk over te maken, dat was zijn taak. Jester mocht eerst uit huilen over Onyx, voor hij het weer verder op kon pakken.

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam zag de ernst op Yrla's gezicht en knikte terwijl hij hem peinzend aankeek. 'En Nenya? Ga je haar ook een zonnebril geven? En wat doet die jongen hier dan? Heeft hij je bedreigd, was dat waarom je die vreselijke dingen zei?'
      Hij herinnerde zich nog wel een vaag verhaal over dat hij nieuwelingen had moeten pesten om anderen te beschermen, zelfs al wist hij dat Yrla dat zelf niet echt een straf had gevonden. Hij was dan ook wel opgelucht dat hij dat ook gewoon had toegegeven en gezegd had spijt ervan te hebben, in plaats van te zeggen dat hij echt geen keuze had gehad.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Voor de rest van de nacht sliep hij niet goed. Iedere keer zakte hij wel weer even weg, om vervolgens weer wakker te schrikken van dingen die hij zich niet kon herinneren. Onyx' stem klonk constant door zijn hoofd. De scherpe en hatelijke opmerkingen, maar ook de lieve en de zachte. Jester wist niet eens welke hij erger vond. Uiteindelijk gaf hij het op om nog te slapen en begon hij een paar van zijn mentale notities eens op echte post-its te zetten.
      Hij stelde een stappenplan voor zichzelf op om Tony te overtuigen dat alles een droom geweest was, besloot die ochtend tegen iedereen te zeggen dat ze niet meer alleen op pad moesten gaan en nam het besluit eens bij Gerrit te informeren naar een slot op hun voordeur. Bedacht argumenten die ook voor Experium nog redelijk moesten klinken.
      Veel vroeger dan normaal schoof hij alle boeken die hij nodig zou hebben weer in zijn tas, hing aan zowel de voordeur als op de deur van de badkamer van de jongens en de meiden een briefje dat ze moesten voorkomen dat ze alleen het terrein over moesten (en overwoog nog om erbij te zetten bij Fayr dat Romeo toch niet telde, maar deed het niet) en sloeg zijn eigen waarschuwing vervolgens direct in de wind. Met zijn handen in zijn zakken geduwd, liep hij in zijn eentje richting de eetzaal.
      Hij noemde dof zijn nummer op aan Yara (kreeg een ontbijt dat daarbij paste ook, boterhammen met-jawel, kaas) en zakte aan de tafel van de Panthers neer. Het was duidelijk dat de meeste leerlingen toch echt flink later kwamen, want op een enkele vroege vogel na was de zaal leeg. In ieder geval zou hij dadelijk meteen tijd hebben om Gerrit te spreken, bedacht Jester zich. Hij zou er haast nostalgisch van worden als hij zich niet zo kut voelde.
      En die fucking boterhammen met kaas maakten het leven er niet veel beter op.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.