[RPG • 0] Experium || 20 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • Stella • Vera • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo • Max • Peter • Azrael Meisjes: • Maaya • Melissa

Buffalo's Jongens: • Goliath Meisjes: • Kijo • Sarah

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

Lijst wacht buiten:
Emil - Adam
Vera - Onyx --- Speech van Merrin
Onna - Nenya
Vrijwilligers vanwege de Disneyquiz.
Serena - Vienna
Fox - Fersephone
Heidi - Fayr.
Astreal - Merrin
Naamloze - Jester
Fire - Yrla (Aanval Damon)

[ bericht aangepast op 1 juni 2020 - 10:30 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Zebediah lag met zijn voeten gekruist voor zich op de bank. Hij staarde naar het blocnote in zijn schoot. Daar stonden zestien namen op. De zestien nieuwste scholieren van Experium. De enigen die zich tegen zijn gave konden wapenen. Zijn blik gleed erlangs.

LIONS
Naamloze – met dieren praten
Heidi – kruidenmengsels
Astreal – zijn lichaam verlaten

PANTHERS
Naamloze – gedaanteverandering [X]
Naamloze – toekomst voorspellen [X]
Naamloze – tijdreizen [X]

ELEPHANTS
Naamloze – genezen
Stella – licht ombuigen
Vision –met zintuigen spelen
Nish – kan zich fysiek/mentaal voor anderen verbergen [?]

RHINOS
Naamloze – gedachten lezen [?]
Azrael – krachten afnemen van anderen [?]
Darian – objecten materialiseren [?]

BUFFALO’S
Naamloze – aanvoelen wanneer iemand gewond raakt/sterft
Dalit – immuun voor de gaven van anderen
Rai – elektriciteit

De drie Panthers waren de enigen waar hij zeker van was dat hij ze gebruiken wilde, zodra ze hun gave goed ontwikkeld hadden en Romeo hem had verteld hoe hij hen onder druk kon zetten. De gedachte dat Dezi bijna twee ervan had vermoord, deed zijn bloed koken. Hij was blijkbaar niet duidelijk genoeg geweest in zijn instructies. Zo’n fout zou hij niet nog eens maken.
      De vraagtekens waren twijfelgevallen waarvan Romeo moest beoordelen of ze wel of niet in leven moest blijven. Er was kans dat de Rhino’s hem loyaal waren – behalve Romeo, wist hij dat ook Peter, Melissa en Damon hem zouden steunen. En als hij ernaast zat, kon hij zijn gave op hen gebruiken. Bij de drie nieuwen was dat een risico en dus ruimde hij hen liever uit de weg als Romeo vond dat ze niet betrouwbaar genoeg waren. Verder was er maar eentje wiens gave hem interesseerde en dat was Nish – degene die helemaal kon verdwijnen. Dat kon altijd goed uitkomen. Wel zou Romeo daarbij ook moeten zoeken naar een manier om hem – of haar, hij wist het niet eens – onder druk te zetten.
      De rest… Die mocht verdwijnen. Als de paar bondgenoten die hij had hen eruit werkten, zorgde Maxwell er wel voor dat ze verdwenen.
      Hij tuurde weer even naar de lijst. Voor iedere afdeling had hij iemand die aan zijn kant stond, op de Lions na. Makkelijk zou dat ook niet worden – Zebediah had zich aardig uitgeleefd op die afdeling. Toch moest er een manier zijn… er was vast een zwakke schakel, iemand die ze konden manipuleren.
      Ook daar moest Romeo maar eens induiken. Het werd tijd dat zijn vriend hier binnenkort weer een avond langskwam. Morgen, wellicht. Dan konden ze dit doorspreken. Yrla zou hij de dag erna zien. Misschien moest hij dit lijstje maar onder zijn neus schuiven. Kon ie kiezen, had hij nog een beetje het gevoel dat hij zelf de controle had.
      Met een handgebaar wenkte hij een meisje dichterbij dat bij de deur had gestaan.
      ‘Breng me wat drinken,’ droeg hij haar op.
      Ze was naakt. Niet omdat hij zo wellustig was, puur vanwege de vernedering.
      Een ogenblik later kwam ze terug met een glas wijn. Hij glimlachte.
      Ze boog nederig haar hoofd en staarde naar de grond. Zelf had ze geen gave, voor bedienden was dat wel zo makkelijk. Hij maakte het zich weer gemakkelijk op de bank terwijl hij om zich heen keek. Het was haast een paleis waar hij in woonde. Die Kris toch… Híj was degene die een koning van hem maakte.
      ‘Haal mijn eregast,’ zei hij het grietje.
      Vanavond had hij wel zin in gezelschap.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Kris keek verstoord op toen er op zijn deur werd geklopt. Het wilde zo onderhand gaan slapen.
      ‘Wat?’ bromde hij.
      Hij zuchtte toen er een meisje binnenkwam. ‘De meester wil je zien.’
      De meester.
      De woorden lieten hem walgen. Hij kwam overeind van zijn bed, griste een paar kledingstukken van een stoel en gooide die naar haar toe zodat ze zich kon kleden. Omdat hij niet wilde dat het meisje het zou ontgelden, liep hij naar de woonkamer toe.
      Het was niet bepaald de eerste keer dat Zebediah hem liet halen. Vaak moest hij met hem dineren of lunchen – of hem ’s avonds gezelschap houden. De jongen was niet graag alleen. Hij had er ook een handje van om te doen alsof ze met elkaar bevriend waren. Soms speelde Kris mee omdat hij naar een onderbreking van de sleur smachtte – vaak kon hij dat niet opbrengen.
      Er waren zelfs weleens avonden geweest dat ze warempel diepe gesprekken voerden – al nam Kris die altijd met een korreltje zout. Hij twijfelde er niet aan dat Zebediah hetzelfde deed.
      Met zijn handen in zijn zakken gestoken ging hij de woonkamer binnen. Zebediah zat op de bank en trok een mondhoek op toen hij hem zag.
      ‘Mijn favoriete bewoner,’ zei hij. ‘Kom binnen.’
      Aan zijn toon hoorde hij dat hij in een goede bui was. Dan stond er binnenkort vast iets vreselijks te gebeuren.
      Op een paar passen afstand bleef Kris staan. ‘Wat moet je?’
      ‘Een nieuwe game proberen.’
      Kris aarzelde. Een deel van hem wilde weglopen. Wilde zo min mogelijk tijd met Zebediah doorbrengen. Een ander deel van hem had al véél te lang opgesloten gezeten en snakte naar het kijken van een goeie film of een of andere game. Zelfs al was het met Zebediah.
      Hij wist dat het een vorm van manipulatie was. Dat Zebediah het heerlijk vond, deze strijd in zijn hoofd. Kris wist echter dat het andersom ook was. Hij wist dat Zebediah hem haatte doordat hij zijn hele schooltijd met pijn door het leven ging – wat Kris’ zijn schuld was. Maar er waren ook een paar sporadische momenten geweest waarop hij iets anders had gezien. Een oprechte glimlach. Heel kort. Bijna onwaarneembaar.
      ‘Best,’ zuchtte hij uiteindelijk.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Dat moet dan een heftig gesprek zijn geweest," mompelde ze meer voor zichzelf dan dat ze tegen Fire sprak. Ze schudde even haar hoofd, trok haar eigen handschoen weer aan en pakte de boksbal naast Fire. Ze deelde een paar meppen uit aan de boksbal, maar merkte dat ze minder gecoördineerd waren als die daarvoor en dat ze minder krachtig waren. Kwam het door Fire? Elke keer dat ze een klap uitdeelde, keek ze namelijk even kort naar hem. Hij leidde haar ontzettend af van wat ze moest doen.
      Ze schudde even haar hoofd, haalde het hoofd van die grote kwal van een vriendje van Fayr tevoorschijn en deelde een harde mep uit aan de boksbal. Ah, dat werkte beter. Voor heel even vergat ze Fire en sloeg ze een aantal keer tegen het ding aan. "Ik moet soms ook oppassen dat ik niet met mijn gave iets sloop, maar om een of andere gekke reden heb ik daar juist met dit ontzettend veel controle over." Ze keek even grijnzend naar Fire. Ze vroeg nog altijd af waar zijn hoofd bij zat, maar duwde die vraag uit haar hoofd.

---

It's never gonna happen, Guys.

      Fayr begon te lachen. "Ja, ik heb hem al gezien ja. Ieder meisje heeft Grease wel gezien, hoop ik toch. Vind jij die ook leuk?" vroeg ze met een grijns. Goh, dat ze van een jongen zou horen dat hij die film leuk vond. Straks werd het nog zijn idee om romcoms te kijken op date-avonden, in plaats die van haar. Het meisje kroop gelukzalig wat dichter tegen haar vriendje aan (ja echt, haar vriendje!) terwijl de film begon te spelen.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

"Natuurlijk vind ik die ook leuk, anders had ik hem niet meegenomen." Nee, het was een kut-film. Eerlijk gezegd keek hij liever horror, en het liefst zo bloederig als maar kon. En nu niet omdat hij die films zo eng vond en dat hij dat effect zo grappig vond. Fayr kwam iets dichter op hem zitten en met een glimlach keek hij op het meisje neer. Hij was te goed in dit spelletje. Romeo drukte een kus in haar haren.
      Bijna stilzwijgend keken ze samen de film, afgezien van het commentaar dat ze beiden soms leverden op de film. Romeo moest moeite doen om niet af en toe spottend erover te doen. Maar uiteindelijk was de film afgelopen, en draaide de aftiteling in beeld. Hij gaf Fayr een kus op haar wang en keek op zijn iNet. "Oh, hoewel ik het super gezellig vind. Misschien is het tijd dat we afsluiten. Zal ik met je mee teruglopen naar het house?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Nu wist Fire er ook vanaf. Niet van alles en ook lang niet zoveel als Jester graag had gewild. Die gozer kon niet liegen. Dat maakte de zaken er wel ingewikkelder op. Jester liep weer naar binnen, met een vreemd gevoel in zijn borst. Hij had Fire gewaarschuwd voorzichtig te zijn, sterk geadviseerd om alles nog even voor zich te houden. Maar hij had het niet geëist ofzo. En de jongen was weggelopen zonder dat Jester zeker wist wat hij ging doen. Het was geen aangenaam gevoel, om die controle zo uit handen te geven.
      Niet dat hij de illusie had dat hij Fire iets kon opdragen. Misschien was het ergens ook wel goed, dat hij het enkel bij een waarschuwing en goede raad had gehouden? Yrla had hem zelfs voor alle bergen shit waar ze nu in zaten af en toe al een controlfreak gevonden. Fire wist vast wat hij deed. Jester hoopte het maar.
      Hij trok de deur achter zich dicht en liep weer naar boven. De deur naar zijn - en Onyx' - kamer was dicht en die van Yrla ook. Het gesprek met de Lion had toch langer had geduurd dan hij gedacht had en hij hoopte maar dat Yrla niet alsnog nog steeds met zijn kamergenoot in gesprek was. Met Fire praten had hem nog meer uitstel van executie geboden. Nu had hij alleen zijn oude vriend nog en daarna moest hij Onyx onder ogen zien te komen.
      In ieder geval had het gesprek geholpen zijn hoofd weer wat tot rust te brengen. Voor eens niet praten over een nieuw probleem, maar eentje die hij al kende. Eentje waarbij hij deze keer de ander moest informeren. Waar de klap van het slechte nieuws nu niet bij hem aankwam en hij in controle was over de situat-
      Jup. Controolfreaak.
      Jester rolde met zijn ogen en duwde de deurklink naar Yrla's kamer omlaag en stapte naar binnen. De blonde jongen zat op zijn bed, zijn haren wat in de war. Op zijn schoot rustte een notebook en ondanks dat hij er redelijk stil bijzat, fronste Jester zijn wenkbrauwen. "Hé," zei hij. "Fire is weer weg," deelde hij zijn vriend mee terwijl hij de deur achter zich dicht duwde. Tegen extra luistervinken die niet de Panthers waren, hield hij zichzelf voor. Niet om nog een extra barière te vormen tussen hem en Onyx. Echt niet. "Heeft Onyx je zijn plan verteld?" vroeg hij aarzelend.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Ze knikte, want hij had inderdaad gelijk. Fayr was ook best moe, eigenlijk. Vandaag had ze haar gave gelukkig niet meer hoeven gebruiken, dus misschien had ze morgenochtend wat energie om Merrin te helpen. Die werd ook nog door een andere leerling extra geheeld, misschien dat zij samen precies alles weer konden herstellen. Nu eerst gaan slapen, in ieder geval.
      Oh, ze hoopte dat Vienna al terug was. Dan kon ze haar vertellen over wat er allemaal gebeurd was- als Romeo niet weer met haar meeging hun slaapkamer in. Ondanks dat ze nu vriendje-vriendinnetje waren, vond ze dat toch nog iets te snel, ofzo. Bovendien, na zo'n perfecte date hoorde het toch ook wel dat hij dan net als in films als Grease bij de voordeur afscheid nam en haar nog een laatste keer zou kussen en-
      Kom op, Fayr. Dagdromen mag straks weer, nu is hij er nog.
      "Graag," zei ze met een glimlachje. In haar eentje over het terrein lopen leek haar echt niet fijn. Wat als Maaya weer op de loer zou liggen? Nee, ze liep veel liever samen met iemand. En al helemaal met Romeo.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Yrla

Hij keek op van zijn notitieblok en keek naar Jester. Een glimlach kon hij niet opbrengen bij zichzelf. Eerst wilde hij vragen hoe het was gegaan, het gesprek. Maar een seconde later besefte hij dat het hem niet boeide. "Hij wil dat ik Zebediah vermoord," zei hij zachtjes en direct. Anders kon hij het toch niet brengen....

---

It's never gonna happen, Guys.

      "Wát?!" riep Jester, meer geschokt en verafschuwd dan hij dacht dat hij zou zijn. Luider ook. Hij vloekte zachtjes en liet zich op het andere bed neerzakken. Had Onyx nu dan compleet zijn verstand verloren? Zebediah vermóórden? En wat waren zij dan nog? Niet veel beter dan de dude die dan aan Yrla's voeten leeg bloedde. Onyx had gelijk. Jester vond dit idee inderdaad afschuwelijk. "Goed, back to square one dus." Jester schudde zijn hoofd. Ze verzonnen wel iets zonder dat Onyx daar een moord-tintje aan geven zou. Waarschijnlijk zou die jongen nu voor íedere oplossing voor welk probleem dan ook zich naar geweld keren als de oplossing.
      En het was zijn schuld.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Kris ontspande nooit helemaal in zijn buurt. Hij merkte het aan zijn alerte blik, aan het spannen van zijn spieren. Toch nam hij Zebediahs aanwezigheid voor lief als dat betekende dat hij daar simpel vermaak voor terugkreeg. Een film. Een spelletje. Wat dat betreft was het net een kind.
      Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar zijn geconcentreerde gezicht. De meesten zouden daar bloednerveus van worden. Kris niet – die negeerde hem, focuste zich op het scherm.
      De jongen intrigeerde hem. Misschien omdat hij hem trotseerde, op zijn manier. Er waren er maar weinig die dat hadden gedaan. En daarbij hadden ze natuurlijk dezelfde zwakte… Hij wist dat Kris hem allang vermoord zou hebben als Fox er niet was geweest. Maar die was er wel – en dat maakte hem zo mak als een schaap. Ongelofelijk wat liefde met iemand kon doen. Het was misschien wel het enige dat het van de angst kon winnen.
      Zebediah keerde zijn blik weer naar het scherm. De jungle-achtergrond verdween en maakte plaats voor een veel simpeler spel. Het Super Mario-melodietje weerklonk in zijn gedachten en hij zag hoe het mannetje over het scherm rende en de prinses in de armen vloog.
      Naast hem klonk gejuich. ‘Ja! We hebben het uitgespeeld!’
      Noah stak zijn armen in de lucht en sprong op, deed een dansje en gaf hem toen zo’n enthousiaste knuffel dat hij bijna omviel. Grinnikend vouwde Clive een arm om zijn middel. Er stroomde een vreemd gevoel door hem heen. Niemand had hem ooit een knuffel gegeven.
      ‘Wat gaan we nu doen?’ Zijn bruine ogen twinkelden. Een pluk rood haar viel voor zijn besproete gezicht en hij schudde het met een beweging van zijn hoofd opzij.
      Clive wierp een blik op de klok. Over een uur moest hij zich weer voor het volgende onderzoek melden. ‘Wat wil je doen?’ vroeg hij de zevenjarige.
      ‘Naar onze boomhut? Misschien kunnen we er nog een verdieping bovenop bouwen!’
      ‘Oké dan, Uk,’ zei hij met een grijns.
      Hij kwam overeind en slingerde een arm om zijn magere schouders.
      De herinnering loste op. De shooter waar hij mee bezig was geweest keerde terug en hij zag dat hij was afgeschoten. Er zat een beklemmend gevoel in zijn maag. Het was niet de eerste keer dat hij herinneringen aan Noah had. Sinds hij Dezi het bevel had gegeven om Jester uit de weg te ruimen, vielen ze hem steeds vaker lastig. Het frustreerde hem. Negenennegentig procent van de tijd zweeg zijn geweten – waarom was dat bij Noah anders?
      Hij spande zijn schouders, schudde het van zich af.
      Noah bestond niet meer. Jester was daar slechts een schim van.
      Hoe eerder hij daarvan af was, hoe beter.
      Hij draaide zijn gezicht opzij, keek weer naar Kris’ gezicht. Het was een knappe jongen. Hij had weleens wat bij hem geprobeerd – maar daar was hij hard voor afgestraft. Zodra hij een hand naar zijn dijbeen had geschoven, had de jongen Zebs eigen zaakje in steen veranderd en hem beloofd dat hij het zou vergruizen als hij hem ooit nog aanraakte.
      Zebediah had dat serieus genomen. Natuurlijk kon hij wel zijn gave op hem gebruiken, maar dan zou de jongen zijn belofte nakomen zodra hij zijn gave weer liet varen. En hij wilde niet dat de jongen onder zijn invloed kwam te staan. Hij wilde dat hij hier vrijwillig bleef, onder het gewicht van de emotionele chantage.
      ‘Wil je hem zien?’ vroeg Zebediah zich af.
      Kris draaide zijn hoofd opzij, een lichte frons tekende zijn voorhoofd. ‘Nee,’ antwoordde hij kortaf.
      ‘Ik mis hem.’
      Kris’ schouders spanden zich aan. ‘Blijf bij hem uit de buurt.’
      ‘Nee.’ Hij leunde iets naar achteren. ‘Ik had hem allang hier bij me kunnen hebben. Ervoor zorgen dat hij jou vergeet. Ik kan hem van me laten houden.’ Hij hield Kris’ blik vast. ‘Maar dat doe ik allemaal niet. Om jou tegemoet te komen. Maar je kunt het me niet kwalijk nemen dat ik… hem na al die tijd weer even in mijn armen wil houden. Je weet vast wel hoe dat voelt, toch?’ Hij hief zijn hand, trok Kris’ muts van zijn hoofd. ‘Maar ik dacht… misschien moet ik hem deze geven.’
      ‘Nee.’ Kris rukte de muts weer uit zijn handen. ‘Laat hem in de waan dat ik dood ben.’
      Zebediah grinnikte. ‘Omdat je je ervoor schaamt dat je hier met mij zit te gamen? Omdat je hem al drie jaar laat denken dat je dood bent? Omdat je hem in de stéék hebt gelaten?’
      Kris wendde zijn blik af. ‘Laat hem gewoon met rust.’ Zijn stem klonk verslagen.
      Zebediah schudde grinnikend zijn hoofd. ‘Hij is van mij. Wen er maar aan.’
      ‘Ik zweer het je, als –’
      ‘Als ik nog één dreigement hoor, hoe stompzinnig ook, pak ik je liefje alleen maar harder aan,’ kapte Zebediah hem af. ‘Denk daar maar eens over na. Jíj bent degene die bepaalt of hij die avond glimlacht of huilt.’
      Met een ruk keek Kris opzij. Zijn ogen werden pikzwart, hij tilde zijn hand op en sloeg toen een zwart stuk kristal vlak naast zijn hand in de vloer. ‘Er komt een dag dat ik je dood, klootzak die je bent,’ gromde hij. ‘Dan steek ik twee kristallen dwars door je ogen.’
      Zebediah trok een mondhoek op. ‘Wat een stoere praatjes toch weer. Daarmee krijg je je liefje niet terug, hoor.’
      Kris kwam overeind, greep de controller en slingerde die naar het tv-scherm toe. ‘Hij zal nooit van je houden.’
      Zebediah begon te lachen. ‘Het is me eerder gelukt. Het zal me weer lukken.’
      Kris zei niets meer en beende de kamer uit. Zebediah liet hem begaan, tevreden met de woede die van hem afstraalde.

[ bericht aangepast op 28 mei 2020 - 8:23 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fires shirt plakte tegen zijn rug tegen de tijd dat de ergste woede eruit was. Op de een of andere manier hielp het om zijn emoties stapsgewijs los te laten, in plaats van één keer. Lichtjes hijgend nam hij zijn haren bij elkaar omdat die tegen zijn nek plakten. Net als Fersephone moest hij die de volgende keer maar vastbinden.
      ‘Het lucht inderdaad op. Ook dat het lukt zonder dat de boel in hens vliegt.’ Hij wierp een blik op zijn geïrriteerde vingers, maar de irritatie zou snel wegtrekken. Hij zag een bidon op de grond staan en wees er naar. ‘Mag ik? Ik eh – ben niet zo voorbereid.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Aan de voetstappen op de gang had Onyx al gehoord dat Jester naar boven was gekomen. Niet lang daarna sloot er een deur en hoorde hij Jesters stem. Wat hij zei kon hij niet horen. Toch zorgde zijn stem ervoor dat er iets binnen in hem leek te scheuren, als een wond die opnieuw openging. Hij ging overeind zitten, balde zijn vuisten. Wat een onzin. Hij moest zich niet zo vreselijk aanstellen. Jester was klaar met hem. Best. Daar ging hij niet zielig over lopen doen. Yrla zou Zebediah nog steeds ontmoeten en Jester zou weer met een of ander vredelievend idee aankomen dat mooi klonk maar uiteindelijk alles tien keer erger zou maken. Hij kon wachten totdat Yrla hem morgen vertelde wat ze hadden bedacht, of hij kon gewoon de kamer binnenlopen en zélf horen wat ze van plan waren en dáár kritiek op leveren. Hij stapte van zijn bed af, liep zonder wat te zeggen Yrla’s kamer binnen en leunde daarna met over elkaar geslagen armen tegen de deur aan.
      ‘Vrienden of niet,’ verklaarde Onyx, ‘ik wil ook weten wat er dit weekend gaat gebeuren. Voordat hij gehersenspoeld terugkomt en wij zondag alle twee met een doorgesneden keel in bed liggen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Ik had het anders best grappig gevonden als dat gebeurt was," zei ze grinnikend. "Het is niet alsof ik hier nog nooit wat gesloopt heb." Ze pakte de bidon van de grond en gaf deze aan Fire. Hun handen raakten elkaar nauwelijks aan, maar Fersephone voelde de hitte er vanaf komen. Onbewust vroeg ze zich af of ze in staat was Fire ooit aan te raken, of dat dat niet tot de mogelijkheden behoorde. Waarom ze zich dat afvroeg, wist ze niet zo goed.

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij was helemaal niet blij dat Onyx de kamer in was komen zetten. Hij had naar het idee van Onyx apart geluisterd, en had Jester ook die kans willen geven. Dan had hij de plannen naast elkaar kunnen zetten, kunnen beslissen welke hij het beste vond. Nu echter zou Jester misschien niet vrijuit spreken, omdat Onyx direct commentaar zou hebben. En hij was bang dat Jester zijn plan zou aanpassen, omdat dat van Onyx zo extreem was en direct naar de mening van de ander zou luisteren. Of dat ze voor zijn neus ruzie gingen hebben.
      Yrla wilde niet tussen hen in staan, en wilde absoluut niet tussen een ruzie staan. Dat moesten ze zelf maar oplossen. Voor Jester inging op Onyx verklaring, sprak hij dus zelf. "Jester ging net zijn eigen idee vertellen, maar fijn dat je er bent. Als Jester geweest is, wil ik ook nog mijn eigen duit in het zakje doen, als jullie het goed vinden." Want daar had niemand naar gevraagd... Ze waren met ideeën aan komen zetten, althans Jester nog niet. Maar ze hadden nog niet eens gevraagd hoe hij er zelf over dacht. Vreemd, aangezien hij degene was die het uit moest gaan voeren. En aan de andere kant misschien niet zo vreemd, want er bleek uit hoe weinig vertrouwen ze eigenlijk in hem hadden. En die laatste conclusie deed stiekem toch erg veel pijn.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fire grinnikte om die opmerking. 'Maar jij hebt nog zes jaar om je gave onder controle te krijgen. Ik zou dat toch wel geleerd moeten hebben.' Hij nam een paar slokken uit de bidon, het water voelde lauw. 'Ik duik vlug onder de douche. Heb je nog zin in een avondwandeling?' Hij had liever gezelschap dan dat hij alleen was, dat voorkwam hopelijk dat hij zich weer opnieuw over Zebediah ging opwinden.

---

Every villain is a hero in his own mind.