[RPG • 0] Experium || 20 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • Stella • Vera • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo • Max • Peter • Azrael Meisjes: • Maaya • Melissa

Buffalo's Jongens: • Goliath Meisjes: • Kijo • Sarah

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

Lijst wacht buiten:
Emil - Adam
Vera - Onyx --- Speech van Merrin
Onna - Nenya
Vrijwilligers vanwege de Disneyquiz.
Serena - Vienna
Fox - Fersephone
Heidi - Fayr.
Astreal - Merrin
Naamloze - Jester
Fire - Yrla (Aanval Damon)

[ bericht aangepast op 1 juni 2020 - 10:30 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam vond het wel jammer om alweer terug te gaan. Zelf gaf hij niet zoveel om tijd – gisteren was hij tenslotte ook de hele nacht van huis geweest. Al was het daarom misschien juist wijs om te gaan slapen, morgen zou het ook weer laat worden.
      ‘Oké,’ zei hij met een glimlach. ‘Zullen we nu het kleed en de picknickmand meenemen en morgen de uitgedoofde lichtjes ophalen?’ stelde hij voor terwijl hij Merrin in zijn rolstoel hielp.

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Ben je er zo eentje! Mensen mishandelen om je gelijk te krijgen, tss.’
      Ten antwoord sloeg ze met het kussen tegen zijn hoofd. Lachend draaide hij zijn hoofd weg.
      ‘Je kan me slaan zoveel je wilt maar daar wordt je echt geen betere danser van!’
      Toen het kussen opnieuw op hem afkwam, veranderde hij in een hamster. Dat was schattiger dan een muis – toch? Hij hoefde haar ook weer niet de stuipen op het lijf te jagen. Hij klom op haar schoen en deed alsof hij via haar enkel omhoog wilde kruipen – al had hij heus wel het fatsoen om niet verder dan haar knie te gaan. Zijn pootjes kietelden op haar huid en ze begon gillend met haar voet te schoppen. Vlug greep hij zich met zijn achterpootjes aan een veter vast.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Zodra ze de kleine pootjes voelde kriebelen, schrok ze zo erg dat ze een paar keer met haar voet schopte om Fox van haar af te schoppen. Ze kon een kleine gil niet onderdrukken. Uiteindelijk hield ze haar voet stil, ook al voelde ze zich verstijfd en keek naar het kleine hamstertje dat daar zat. "Dat is vals spelen," zei ze met een glimlach. Al was ze het zelf ook van plan geweest met haar gave. Niemand kon van haar winnen. Ze stak haar hand uit naar Fox, niet zeker wetend of dat iets was wat ze moest doen of dat dat hem zou beledigen. Maar ze was gefascineerd door zijn gave en wilde hem beter kunnen bekijken. Hun discussie van net was ze geheel vergeten.
      Ja, ze had hem wel zien veranderen, vooral in een vogel. Maar ze had het nooit van zo dichtbij gezien of hem gevoeld. Dat laatste vond ze maar een vreemde gedachte. En die schudde ze dus direct weer van haar af.

[ bericht aangepast op 24 mei 2020 - 19:27 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Fox

Fox liet de veters los en klom op haar handpalm. Hij piepte enthousiast toen ze hem optilde.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Lijkt me een slim plan," zei hij, terwijl Merrin een gaap onderdrukte. "Zet maar op mijn schoot." Hij keek even met een glimlach op naar Adam, die terug naar hem glimlachte. Ze begonnen samen terug te lopen naar de campus, en Merrin was zo moe dat hij vrijwel niets zei. Eenmaal terug in hun kamer hielp Adam hem op zijn bed, nadat ze samen hun tanden hadden gepoetst. Merrin kleedde zich om, dook onder zijn dekens, maar hield ze open.
      "Nu je mijn vriendje bent, kom je bij me liggen? Gewoon knuffelen voor we gaan slapen?" Hij glimlachte naar zijn vriend.

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze tilde hem op, tot de hoogte van haar gezicht. Ze bekeek het bruine hamstertje, terwijl ze met haar hand draaide. "Je bent zo schattig!" flapte ze eruit. En daarna voelde ze een rode blos op haar wangen glijden. Al was er een glimlach op haar gezicht verschenen, toen ze opnieuw naar hem keek. "Moet je maar niet in een hamster veranderen." Jongens vonden het nooit leuk om schattig genoemd te worden toch? Fox had echt dikke pech als hij het niet wilde.
      Ze glimlachte naar hem. Dit was het grootse plezier dat ze weer in een tijdje had gehad. Haar dagen leken van super angstig, naar super vrolijk te gaan. En Fox liet haar zich goed in haar vel voelen. Ze bracht de hamster naar haar schouder, om Fox over te laten stappen. "Hou je goed vast," waarschuwde ze hem. "Ik wil je iets laten zien." Vienna liep door naar achter de coulissen, waar ook een trap omhoog was. De trap zou leiden naar het raamwerk van lichten en kabels, behoorlijk hoog boven de grond. Vienna ging voor de trap staan en haalde even diep adem. "Oke, ik kan dit," zei ze meer tegen zichzelf. Vienna begon de smalle trap te beklimmen en piepte even zachtjes bovenaan de trap. Ze probeerde haar angst van zich af te schudden, maar uiteindelijk ging ze op het smalle plateau staan.
      Dit gedeelte werd het spannendst. Ze liep over de smalle brug, in de richting van het gat in het dak, waar ze het maanlicht al naar binnen zag schijnen. Ze keek even over de rand van het dak, zag een flits van Thor zijn gezicht, maar ze duwde de herinnering direct weg. Met enige moeite klom ze op de dakpannen, om zachtjes schuifelend te gaan zitten. De nacht was helder deze nacht, en de sterren schenen al helder aan de hemel.

[ bericht aangepast op 24 mei 2020 - 20:06 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Fire deed de deur van hun campus achter zich dicht. Hij had zijn afdelingsgenoten net verteld wat er gisteren bij de naamceremonie was voorgevallen. Ze hadden zwijgend geluisterd – ook na afloop hadden ze niet veel gezegd. Ze kenden de Panthers niet, Fox was en hij waren de enigen die met hen optrokken. Hopelijk kwam daar morgen verandering in. Hij wilde meer dan bondgenoten op papier zijn, hij wilde dat ze van elkaar op aan konden, dat ze elkaar konden helpen met dingen. Daar zou meer dan één feestje voor nodig zijn.
      Fire had hen gewaarschuwd dat de Rhino’s het dan wel op de Panthers gemunt hadden, maar dat ze waarschijnlijk niet hun kans zouden laten schieten als ze op een afgelegen plaats een Lion tegenkwamen.
      Niemand was vergeten wat er met Fox was gebeurd. Zelfs de drie die er daarna bij waren gekomen, wisten wat er gebeurd was. Dat was niet veranderd nu Zebediah van school was verdwenen. Ook de andere Rhino’s hadden hen in het verleden dingen geflikt. Romeo had Vera en Serena tegen elkaar uitgespeeld waardoor hun vriendschap maanden lang verbroken was, Melissa had Emil bijna laten stikken toen hij hun relatie verbrak en die hufter van een Peter had hem eens zijn eigen slaapkamer in de fik laten steken door talloze spinnen door het open raam te sturen. Sindsdien sliep hij nooit meer met het raam open.
      Niemand had dus heel veel trek in hun mentale gaven. Normaal gesproken had hij Tony en Astreal er nog wel voor aangezien om hen tóch uit te dagen, maar sinds die het met twee Panthers aan de stok hadden gehad, hadden ze hun praatjes verloren.
      Hij betwijfelde echter of het genoeg was om niet alleen op pad te gaan. Hij wilde eigenlijk ook een aanvalsplan hebben klaar liggen, om de Rhino’s te dwingen om zich rustig te houden – en hij wilde ook een aantal voorzorgsmaatregelen voor aankomende vrijdag nemen. Hij was benieuwd of Jester daar al ideeën voor had, en daardoor was hij nu op weg naar de campus van de Panthers.
      Het was Persephone die opendeed toen hij aanklopte. ‘Hé,’ zei hij – en op het moment dat hij haar zag, realiseerde hij zich weer dat hij nog met haar mee zou gaan naar de sportzaal als het een beetje met Jester vlotte. Hij hoopte van wel, hij had eigenlijk wel zin om zich een beetje in het zweet te werken. ‘Ik hoopte op een moment met Jester,’ zei hij. ‘Is hij er? Ik heb hem wel een berichtje gestuurd, maar nog niets gehoord…’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Adam voelde een blos op zijn wangen komen, vooral omdat hij geen pyjama droeg. Hij knikte, opeens weer verlegen en hij kroop naast zijn vriendje onder de dekens.
      ‘Ik weet niet of ik straks nog wel terug wil naar mijn eigen bed hoor,’ zei hij terwijl hij tegen Merrin aan kroop en aarzelend een arm om zijn warme bovenlichaam legde. Hij nestelde zijn hoofd op zijn schouder en sloot gelukzalig zijn ogen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Zodra ze op het dak waren, veranderde Fox terug naar zijn eigen gedaante. Hij ging dicht naast haar zitten, hun schouders raakten elkaar. Het voelde eigenlijk wel fijn. ‘Heb je toch zo maar je hoogtevrees getrotseerd,’ zei hij. ‘Ik ben trots op je.’
      Hij glimlachte naar haar. Zonder er heel bewust bij na te denken legde hij een arm om haar onderrug. Pas toen ze tegen hem aan leunde, vroeg hij zich af of hij nu niet een verkeerde indruk maakte. Hij was nog steeds niet helemaal wat dit nou tussen hen was. Ieder uur dat hij met haar doorbracht vond hij haar leuker, maar hij was zich er ook wel van bewust dat het misschien ook een manier was om over Adam heen te komen – of misschien zelfs wel over Kris. Die droom en de herinneringen van gisteren bestookten hem ook al de hele dag.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Dat hoeft ook niet," zei hij met een glimlach. Merrin sloot zijn ogen. "Welterusten, lieve Adam."

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze was verrast door zijn arm, door het feit dat hij zo dicht op haar kwam zitten. Maar ze ging mee met wat hij deed, leunde tegen hem aan. Ze slurpte zijn warmte op, nu de avond toch best koud was. En ze vond het heerlijk om even vastgehouden te worden. Wat dit ook tussen haar en Fox werd, wat het zou doen, dit was gewoon even wat ze nu nodig had. Vienna wist dat ze zichzelf al niet meer voor de gek kon houden, ze vond Fox leuk. Ze wilde graag dingen met hem blijven doen, wilde hem leren kennen. En misschien moest ze hem de tijd geven om over Adam en waarschijnlijk de andere jongen.
      Die andere jongen was wel vaker in haar gedachten geweest. Ze had het sneu gevonden voor Fox, dat hij iemand moest missen. Hij scheen er nog steeds erg mee te zitten, en ze vroeg zich af of hij naar niemand kon om erover te praten. "Fox," begon ze aarzelend. "Ik heb een vraag, maar je hoeft hem niet te beantwoorden als je dat niet wil. Het is gewoon.... Je sprak over hem en..." Ik was nieuwsgierig? Zag ik hoeveel pijn het nog deed?. Ze durfde haar zin niet af te maken.
      "Hoe was hij? Die Kris?" Ze hoopte dat ze zijn naam goed onthouden had, Fox had hem maar een keer uitgesproken. Ze keek hem niet aan en maakte zich zelfs een klein beetje los uit zijn greep, bang dat ze verkeerd op hem overkwam. Het voelde alsof ze een grens overschreed, eentje waar ze niet hoorde te zijn.

[ bericht aangepast op 24 mei 2020 - 21:09 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze wist niet waarom, maar ze was een beetje ondersteboven van zijn verschijning. Waarom ze dat was, wist ze niet zo goed. Maar ze was verrast hem te zien. "Hij is er niet. Ik heb hem niet meer gezien sinds het eten," zei ze schouderophalend. Ze glimlachte even naar Fire. "Ik was net van plan om om te gaan kleden. Ga je nog mee boksen? Misschien is Jester er als we terugkomen?" Ze zei het zo hoopvol dat ze schrok van zichzelf en daarna walgde van zichzelf. Wat was ze? Een tienjarige? Zo'n giechelende roddelmeid. Ze sloeg even haar ogen omhoog en opende de deur voor Fire om binnen te komen. "Je kan ook hier wachten, als je wilt. Maar ik weet niet wanneer Jes terugkomt. Ik heb het idee dat hij met Yrla op pad is, ik kan die ook al niet bereiken."

---

It's never gonna happen, Guys.

      "Ik ben niet stabiel," zei Jester zacht. Yrla had nog veel meer gezegd, maar dit sprong er het meest uit. "Niet in mijn eentje." Dat besef begon nu langzaam tot hem door te dringen. Hij had een tegenhanger nodig, iemand die de wereld anders zag, die met andere oplossingen kwam, die anders dacht dan dat Jester dat deed, iemand zelf ook iemand nodig had om in balans te blijven. Yrla had die rol een hele tijd gehad en het was precies wat de jongen zei. Yrla had Jester nodig om de stomme keuzes van de goeie te kunnen onderscheiden en om ervoor te zorgen dat hij op het rechte padje bleef. Dat grappen niet té ver gingen.
      Ze hadden elkaar in balans gehouden en samen eindeloos veel shit uitgehaald. Totdat Yrla verdween en Jester alleen achterbleef. Totdat de Zuivering begon en daarmee een domino-effect van ellende in werking had gezet. Totdat Jester de leider van de Panthers was geworden en alles anders was geworden. Jester was zelf ook veranderd. Hij had zijn tegenhanger in Onyx gevonden, die hem in een perfect evenwicht bleek te kunnen houden.
      ...of weet ik veel even een keer ergens de boel op stelten zetten. We verdienen ook wel een beetje lol toch?
      En toen begreep Jester het. Die woorden schoven als twee puzzelstukjes in elkaar. Ineens herinnerde hij zich ook weer hoe Yrla hem verweten had hoe erg hij veranderd was, plotseling die moraalridder van de naamlozen. Yrla was teruggekomen naar Experium en was nog altijd zichzelf. Ondanks de Zuivering en alles met Zebediah, was hij nooit veranderd. Niet op dezelfde manier als Jester. Yrla wilde terug naar hoe het was, grappen uithalen, de grenzen opzoeken, de regels breken en samen geinen en anderen voor gek zetten. Hij wilde zijn vriend en zijn tegenhanger terug, maar dat was Jester niet.
      Yrla had Mádcap nodig om in balans te blijven.
      "Yr..." Jester keek opzij. "Je hebt gelijk. Ik ben veranderd in de tijd dat je weg was. Ik heb niets voor niets twee namen en eigenlijk horen die bij heel verschillende mensen. Je hebt mij niet echt nodig om je in balans te houden. Je zegt het net zelf ook weer, die Zuivering hangt ons wel zwaar genoeg boven het hoofd, we verdienen wel een beetje lol." Jester schudde zijn hoofd, met een waterige glimlach. "Je hebt Madcap nodig, Yr." Die zou het hartgrondig met dat statement van eerder eens geweest zijn. Gewoon een beetje lol trappen. De grap met Yrla's verjaardag kwam het dichtste bij Madcap dat hij in weken geweest was.
      Jester staarde voor zich uit. Het was in ieder geval een heel stuk makkelijker geweest om de clown uit te hangen en zich niet druk te maken om de drama die er zich verder afspeelde. Wat dat betrof had hij misschien wel hetzelfde gedaan als Onyx. Afstand houden tussen de rest van de hele school en zichzelf. Ze hadden grappen uitgehaald, maar zich nooit een seconde druk gemaakt om de andere dingen die er speelden.
      Met de Zuivering was dat veranderd. Zijn zwaartepunt was verschoven, nu hij wel waakzaam móest zijn, het spel strategisch moest gaan spelen in plaats van improviseren op wat er kwam en wel zien waar dat hem bracht. Betrokken zijn met de rest en zorgen dat iedereen heelhuids over de eindstreep kwam. Madcap had nooit de leider van de Panthers kunnen zijn.
      En het was ook Jester die zijn balans vond in Onyx. Toen Yrla daarna weer terugkwam had Jester de jongen niet meer net zo hard nodig gehad als Yrla hem. Als Onyx er niet geweest was, zou Jester misschien wel veel harder gevochten hebben om zijn maatje weer terug te krijgen. Nu was hij zelf al in balans geweest en had hij wel geprobeerd de vriendschap te redden, maar had die niet nódig gehad, zoals Yrla hem wel.
      Was dat gebrek aan inzicht aan zijn kant? Natuurlijk had hij Yrla wel gemist, maar er waren ook geen momenten geweest om hun vriendschap weer als vanouds op te pakken. Hell, hij had niet eens de tijd gehad om eens aan Yrla uit te leggen waarom het hem zo dwars had gezeten dat de jongen hem zo weggeduwd had.
      Het stemmetje in zijn hoofd was aarzelend bezig met wat prikborden en post-its. Langzaamaan werden de rode draadjes vervangen door groene, connecties die hij eindelijk kon leggen, eindelijk kon snappen. Dingen die hij kon gaan verwerken. Yrla's laatste woorden deden hem meer goed dan hij verwacht had. Wat Jester wilde dat er tussen hem en Onyx zou gebeuren wist hij echt niet (en hij wilde er ook niet aan denken) maar het voelde geruststellend dat Yrla voor hem klaar zou staan welke keuze hij daarin ook maakte.
      Wat die tegenhanger betrof... daar moest hij nog een oplossing voor verzinnen. Yrla kon het niet meer zijn. Onyx ook niet. Misschien kon hij proberen of Jester en Madcap elkaar in balans konden houden. Hij sprak toch over zichzelf als twee losse personen (daar moesten mensen maar gewoon aan wennen) dus misschien konden die ook wel als elkaars Yin en Yang functioneren. For the time being. Hij kon het in ieder fucking geval proberen en wel zien waar het schip strandde.
      Ondertussen had hij zelf de conclusie getrokken dat, hoe erg hij het ook proberen zou, de vriendschap tussen hen nooit meer zou worden hoe het was. Wel kon het groeien tot iets nieuws, misschien. Als ze het allebei probeerden. Yrla herinnerde zich eigenlijk al twee verschillende vriendschappen, daar kon best een derde bijkomen, toch? Drie keer was scheepsrecht. En Madcap lag nou ook niet helemaal onder de zoden.
      Jester Madcap ademde diep in. "Freerunnen zei je?" Er krulde een klein lachje om zijn lippen. "Ik maak je in."

[ bericht aangepast op 24 mei 2020 - 21:32 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fire moest even omschakelen toen Jester met Yrla op pad was. Dan hadden ze waarschijnlijk andere dingen aan hun hoofd dan de Rhino’s. Nou ja, dat was begrijpelijk. Ontspanning was ook belangrijk. Hij wist dat de twee altijd erg goed bevriend waren geweest.
      ‘En Onyx?’ vroeg hij.
      Dat was toch de second-in-command, dacht hij. Misschien hadden ze al teamoverleg gehad en kon hij de uitkomst ervan samenvatten. Die was ook niet zo lang van stof, dan kon hij ook eerder met Persephone gaan sporten.
      ‘Dan kunnen we daarna boksen. Hoef ik niet meer op de tijd de letten.’ Hij gaf haar een verontschuldigende halve glimlach.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Misschien heb je gelijk," zei hij schouderophalend. Hij veegde de sporen van zijn wang af. "Maar hee, er is niets mis met een beetje lol maken, terwijl we tegelijkertijd de wereld redden toch?" zei hij met een grijns. "We moeten niet vergeten te leven. En jij moet niet vergeten dat je inderdaad een fun side hebt. Niet alles is verdoemd."
      Yrla had naar Jester geluisterd, en voor het eerst in weken viel er een enorme last van zijn schouders af. Hij voelde zich verschrikkelijk opgelucht, nadat hij dit gesprek met Jester had gehad. Al stak het nog altijd een beetje. Hij schoot in de lach bij zijn laatste woorden. "Mij inmaken? In je dromen, Madcap." Hij koos bewust voor die naam, omdat Jester het daarover gehad had. Ja, Jester had gelijk. Jester was verschrikkelijk veranderd in de tussentijd, hijzelf. Niet zo heel erg, en toch ook weer wel. En Yrla had gewoon iemand nodig om lol mee te maken, om even het zware uit zijn leven te vergeten. Om het voor even weg te lachen, om een manier te vinden ermee om te gaan. Zo was het altijd geweest hoe hij met zijn gevoelens omging. Hij zou deze nieuwe Jester een kans geven, maar nogmaals besefte Yrla dat Jester nooit meer de oude zou zijn. En dat als hij echt iemand wilde met wie hij lol kon trappen, daarvoor zou hij bij iemand anders moeten zoeken.
      Misschien wilde Phone wel. Zij miste ook iemand om rotzooi mee te trappen nu Dezi er niet was. En ze groeiden al meer naar elkaar toe. Hij zou het haar vragen, de volgende dag. Hij had namelijk het gevoel dat hij dit meer bij Phone kon vinden wat hij zocht dan bij zijn oude vriend.
      Yrla schudde de gedachte aan Phone van zich af en sprong van de boom af. "Nou kom op dan. Ik moet nog steeds mijn verticale run verbeteren," zei hij met een grijns.

[ bericht aangepast op 24 mei 2020 - 21:40 ]

---

It's never gonna happen, Guys.