[RPG • 0] Experium || 14 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • Stella • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo • Max • Peter • Azrael Meisjes: • Maaya • Melissa

Buffalo's Jongens: • Goliath Meisjes: • Kijo • Vera • Sarah

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 21 april 2020 - 19:52 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Vienna

Haar iNet trilde. Nieuwsgierig keek ze op het scherm. Merrin. Ze las het berichtje snel door en voelde de zorgen haar overspoelen. Haar vingers vlogen over het scherm.
      Ah. Wat is er aan de hand? Wil je dat ik je nu kom halen?
      Ze verzond het bericht en kreeg twee tellen later eentje terug. Ze miste het feit dat 8102 blijkbaar er eentje neersloeg, maar hoorde het aan de kreet van Fayr en Romeo naast haar. Nieuwsgierig opende ze het bericht van Merrin.
      Ik weet het niet. Het is allemaal gewoon kut. Ik wil ... van alles. Een tweede berichtje volgde.
      Kom maar na de wedstrijd, ik wil er voor Agami zijn.
      Wie hij precies met deze Agami bedoelde wist Vienna niet. Al had ze een flauw vermoeden dat het om 8102 ging, die nu in het veld hard aan het rennen was voor haar leven. Vienna hoopte eigenlijk dat het snel voorbij zou zijn. Het zou haar niet eens uitmaken of ze wonnen of niet. Het moest maar snel voorbij zijn. Twijfelend keek ze naar het scherm. Wat moest ze nou? Moest ze bij Merr gaan kijken? Hij zat samen met Adam beneden, dus ze nam aan dat hij wel goed zat. Hoe kwam het dan dat hij haar appte en het niet tegen zijn vriend vertelde.
      Weet je het zeker? Als je me nodig hebt, dan ben ik er he?
      Ja, komt wel goed, tot zo lieve zus. Het gevoel bleef in haar maag knagen en ze twijfelde. Zou ze opstaan? Het was niet gepast om onder de wedstrijd weg te gaan, dat kon ze Agami niet aandoen Daarnaast liet ze Fayr alleen, maar die had Romeo nog. Op het moment dat ze hem aankeek, keek hij precies terug in haar ogen. Ze voelde hoe hij een hand op haar onderarm legde en vaag vervaagde het gevoel van zorgen. Ze zou wel na de wedstrijd gaan, zo had hij het gevraagd.

[ bericht aangepast op 22 april 2020 - 15:58 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Romeo

Haar aanraken gaf ontzettend veel informatie. Net als vorige keer was Vienna haar gevoel als een wervelwind, maar dit keer was hij erop voorbereid. Zorgen, dat was het eerste. Zorgen om het spel voor haar, om een broertje? Romeo nam iets van die zorgen weg, waardoor hij te weten kwam wat hij wilde weten. Haar broertje had haar net bericht, ze maakte zich zorgen om hem. Er was iets met hem aan de hand, maar het meisje wist niet wat. Onzekerheid was de tweede die heel erg tegen zijn gave aan drukte. Het meisje was onzeker over alles, over hoe ze eruit zag, over de zuivering, over een jongen. Romeo had al uitgevogeld wie dat was, besteedde er verder geen aandacht aan. Opluchting, om niet zelf de arena in de hoeven. Verdriet, om iets? Hij kon de reden niet blootleggen. Pas aan de onderkant van de wervelwind kwam hij positievere emoties tegen. En een lichte verliefdheid die het meisje heel diep weg leek te stoppen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Er waren al twee afvallers. Zijn eigen teamgenoot had nog niet veel laten zien, in tegenstelling tot Agami. Ze reageerde vlug op alles – heel vlug. 8226 kwam in beeld, ze benaderde Agami van de zijkant, verschool zich tussen de struiken. Haar lippen bewogen en een moment later scheerden er drie vogels door de lucht die zich tegelijk op Agami stortten.
      Fox’ gevoelens waren nogal dubbel: als het het meisje lukte om Agami uit te schakelen dan betekende dat dat de Lions hadden gewonnen – tegelijkertijd betekende dat wel dat Agami knock-out zou gaan en dat gunde hij het meisje niet.
      Het bondgenootschap werd nu al ingewikkeld. Adam had zich weer wat naar voren gebogen en staarde naar het scherm. Merrin en hij hadden elkaar niet meer aangekeken sinds die kus op de hand en hij dacht niet dat het door de verlegenheid kwam. Adam leek zich afgewezen te voelen – of zich misschien weer te herinneren dat zijn vriend niet op hem verliefd was – en Fox begon zich nu af te vragen of dat inderdaad zo was. Misschien viel deze Merrin helemaal niet op Adam. De vorige keer had het ook een tijdje geduurd voordat de jongen doorhad dat hij op zijn vriend viel, dus waarom zou het deze keer sneller gaan? Misschien kon hij Adam na het toernooi vragen of hij binnenkort iets leuks wilde doen samen. Hij zocht vast afleiding van Merrin – en als hij het casual hield en het geen date noemde kon niemand er verder een mening over hebben.
      Hij zag dat Agami de vogels van zich af sloeg met haar armen, ze was nog behoorlijk fel voor zo’n klein meisje. De dieren leidden haar echter zo erg af dat 8226 haar naderde. Terwijl de vogels het meisje pikten, dook 8226 op Agami af, wierp haar tegen de grond en ramde haar met haar vuist tegen haar slaap.
      Terwijl de twee meiden nog met elkaar vochten, doemde de Rhino achter hen op, die ergens een honkbalknuppel vandaan had getoverd en beide meisjes ermee sloeg. De eerste klap trof Agami’s hoofd, die meteen bleef liggen. 8226 krabbelde overeind, maar ze werd ruw op de grond getrapt en bleef een paar tellen later ook bewusteloos liggen.
      Hij voelde Adams hand trillen.
      Daar had hij gestaan, als hij zijn zin had gekregen.
      Had hij dat liever gehad?
      Misschien dat anderen het een stomme zet vonden, maar Fox vond het ook moedig en het maakte Adam nog leuker.
      De Rhino kwam overeind en stak juichend zijn armen in de lucht – en rondom hen steeg nu ook gejuich op. Fox deed mee – het betekende dat deze ellende eindelijk over was. Agami en 8226 kwamen er wel weer bovenop, ze waren er stuk minder slecht aan toe dan Jester was geweest en die stond ook weer vrolijk vooraan. Adam liet zijn hand los en veegde die aan zijn broek af. Fox eigen hand voelde ook klam, maar hij wilde de jongen nog niet loslaten en liet even zijn armen om zijn middel glijden terwijl hij hem als in een knuffel tegen zich aan drukte.
      ‘Eindelijk zijn we klaar!’ zei hij. ‘Wij zijn eerste geworden – en jullie tweede!’
      ‘Eindelijk,’ zuchtte Adam. Hij kwam overeind en met tegenzin trok Fox zijn armen terug. ‘Hopelijk is Agami er niet te erg aan toe. Gaan jullie mee naar de ziekenboeg?’ Adam wierp een onzekere blik op Merrin.
      ‘We krijgen vast nog een eindspeech,’ zei Fox.
      Adam haalde zijn schouders op. ‘Die horen we ook wel terwijl we haar opwachten.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Merrin

"Natuurlijk," zei hij zachtjes. Hij had zich aardig bijeen geraapt. Straks kwam Vienna en dan mocht hij huilen. "Zou jij mijn rolstoel willen duwen, Adam?" Hij zei expres zijn naam, zodat Fox niet ineens met zijn rolstoel ervandoor ging. Daarnaast konden ze dan niet arm in arm lopen of hand in hand. Hoe je het ook wilde. Hij wilde het gewoon niet zien, hij wilde niet zien dat zijn beste vriend voor een ander viel. "Ik heb het geprobeerd zelf te rijden hier, maar dat is nogal lastig in het zand." Hij schonk de jongen een Glimlach, althans voor hoe ver dat lukte.

[ bericht aangepast op 22 april 2020 - 17:46 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Ja natuurlijk,’ zei Adam zacht. Michiel glimlachte naar hem, maar de glimlach haalde zijn ogen niet. Moest hij zich verontschuldigen voor die kus? Hij vond het pijnlijk om zijn gevoelens ter sprake te brengen, misschien was het beter dat ze het allebei zouden laten bezinken en dat Adam het niet opnieuw zou doen. Als hij aan Michiel kon laten zien dat hij alleen op een vriendschappelijke manier met hem kon omgaan, dan slaagde zijn vriend er misschien in zijn gevoelens te accepteren terwijl hij doorging met afstand ervan nemen, net zoals hij voor gisteren had geprobeerd. Het scheelde dat Fox hem weer opgezocht had. Bovendien had hij met Adam naar het bal willen gaan, dus misschien kon Adam hem laten zien dat hij ondanks al zijn rare acties nog steeds leuk genoeg was voor een tweede kans. Hij hoopte het opeens heel erg, dat Fox hem kon helpen om over Michiel heen te komen. Hij liep om de rolstoel heen, pakte de handvaten beet en begon te duwen. Het was best zwaar door het zand heen. Hij glimlachte even naar Fox, die naast hem kwam lopen.
      ‘Hadden jullie al plannen voor vanmiddag?’ vroeg Fox. Zijn bruine ogen twinkelden.
      ‘Misschien kunnen we een spelletje doen?’ vroeg Adam. ‘Of een film kijken ofzo? Als Agami weer een beetje is opgeknapt? We kunnen Risk spelen, dat is Michiels favoriete spel. We hebben het nog nooit met zijn vieren gespeeld dus dat is wel leuk.’ Hij grijnsde. ‘Misschien verlies ik dan eens niet.’
      ‘De wereld veroveren! Je bent nog steeds in een battle-mood hè?’
      Adams wangen kleurden. Misschien was dat wel een stomme opmerking van hem – een oorlogsspel spelen vlak na zoiets als vandaag. ‘Anders kunnen we ook kolonisten van Catan doen?’
      Fox slingerde een arm om zijn schouder. ‘Nee joh, Risk is best.’
      Adam merkte dat Fox hem van opzij aankeek, maar hij hield zijn blik voor zich gericht om niemand aan te rijden.
      ‘Ben je nog boos omdat ze jou niet kozen?’ vroeg hij zacht.
      Adam trok zijn schouders op, zijn kaak verstrakte zich.
      Agami had het er goed van afgebracht, hij was niets dan trots op haar. Toch voelde hij zich gepasseerd. Bovendien had hij óók een knuppel kunnen bemachtigen – misschien dat ze dan nog hoger waren geëindigd.
      ‘Ik geloof dat je het gekund had hoor.’
      Adam snoof. ‘Waarom hield je me dan tegen?’
      ‘Omdat je niet zo maar de arena kan inrennen. Weet je hoe boos ze op je zouden zijn geworden?’
      Adam haalde weer zijn schouders op. Hij had liever dat ze boos op hem waren dan dat ze hem een watje vonden. ‘Dat is anders niet wat je zei. Je geloofde dat ik mentaal en lichamelijk nog te zwak was. Nu moet je daar niet op terugkomen.’
      Adam zette iets harder af toen het zand ruller werd en de rolstoel schommelde terwijl hij Merrin naar de ingang van een witte tent reed. Fox’ arm gleed van zijn schouder, maar daar was hij blij om. Het voelde alsof Fox hem nu naar de mond ging praten en daardoor klonken zijn woorden bijna als leugens. Yrla en Jester stonden al vlak voor de ingang. Adam had helemaal geen zin om hen te zien of te spreken, maar hij reed Merrin er toch zwijgend naartoe. Het stak dat Yrla en Jester blijkbaar weer goed met elkaar konden opschieten nu Jester wist wat de jongen hem aangedaan had.
      Zijn overwinning had in Adams ogen geen verandering gemaakt. Integendeel, het voelde juist alsof Yrla iedereen zand in de ogen strooide. Hij gedroeg zich als een held en niemand zag zijn ware aard.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Vienna

"Het einde, eindelijk!" zuchtte ze opgelucht. Ze wachtte tot Dubois het podium opkwam, die begon aan een laatste speech. "En dan uiteindelijk de winnaars zijn de Lions! Voor deze prachtige overwinning krijgen jullie 50 extra punten." Er werd geklapt op de tribune, maar het was niet van harte. Even keek Vienna opzij. Fayr was in goede handen bij Romeo, dan werd het echt nu tijd om bij Merrin te gaan kijken.
      "Jongens, veel plezier samen. Ik ga even kijken hoe het met Merr is. Dit moet heftig voor hem zijn op zijn eerste dag." Vienna keek even veel betekend naar Fayr, gaf haar toen een knipoog. Echter liet Fayr zich niet zomaar afschepen, ze wilde nog bij Jester kijken. En dus liepen ze met zijn drie voor de andere studenten uit de trap af. Eenmaal beneden keek ze zoekend om zich heen om een rolstoel te vinden. Ze spotte Merrin, Adam en Fox iets verderop. Ze liepen in de richting van de deelnemers tent, waar ook Yrla en Jester stonden.
      Even keek ze niet begrijpend Merr achterna. Als Adam erbij was, waar had hij haar dan voor nodig? Zou het... Ze hadden toch niet alweer problemen?! Ze liep gauw dichterbij en begroette de anderen. Ze keek even naar Merrin, maar kreeg het flauwe vermoeden dat er nu niet over de aapjes gesproken kon worden.
      "Zijn jullie ook zo opgelucht dat het voorbij is?" zei ze dus nonchalant en deed net alsof ze voor een praatje gekomen was. Ze keek even naar Yrla en Jester. "Goed gedaan, jongens," zei ze met een duimpje omhoog.

[ bericht aangepast op 22 april 2020 - 18:48 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Fox' schouders spanden zich aan toen Romeo samen met Fayr dichterbij kwam. Zoals altijd wanneer de jongen binnen een straal van vijf meter kwam, werd hij er onrustig van. Hij keerde zijn gezicht van de jongen weg en keek Vienna aan. 'Hopelijk wordt dit geen maandelijks evenement, ' zei hij — al dacht hij dat ze er vroeg of laat allebei aan moesten geloven. Misschien werd het tijd dat hij wat meer aan zijn zelfvertrouwen ging werken. Fire kon hem daar vast wel bij helpen. Zijn gave was ook gevaarlijk, toch leek hij zichzelf goed in de hand te hebben. Hij keek om zich heen om te zien waar zijn vriend was. Hij stond een eindje verderop met Emil te praten. Fox stoof op hem af en sprong hem van achteren om zijn nek, zelfs al wist hij dat hij zich waarschijnlijk zou branden. Even trok de hitte door zijn armen, maar Fire leek zich al snel te realiseren dat hij het was en Fox zich liet weer zakken waarna hij ook Emil omhelsde. 'Jullie hebben het allebei zo geweldig gedaan!'
      Fire sloeg een arm om hem heen en haalde een hand door zijn krullen. 'Jij bent door het oog van de naald gekropen, Foxie. Het was Emil, Onna of jij.'
      'Ik ben blij dat je mij niet gekozen hebt,' mompelde hij. 'Ik had Vienna al gevraagd of ze me bij de aftrap knock-out wilde meppen. Waar ze niet echt een groot fan van was, overigens. Ik ben er niet bepaald trots op, dus ik dacht — misschien kan ik binnenkort eens met één van jullie oefenen in een gedaante die ik nog niet helemaal in de hand heb? Een gevaarlijke, bedoel ik? Na wat ik vandaag gezien heb, ben ik niet bang om jullie per ongeluk wat aan te doen.' Denk ik.
      'Tuurlijk.' Fire gaf hem een knipoog. 'Eigenlijk hadden we dat al eerder moeten doen.' Hij boog zijn hoofd iets en zei zachtjes: 'Het wordt tijd dat we dat trauma van jou gaan aanpakken, vind je ook niet? Die klootzak is nu van school maar hij belemmert je nog steeds in je ontwikkeling. Dat moet stoppen.' Hij gaf een kneepje in Fox' schouder. 'Het is al een hele stap dat je dat zelf inziet en hulp vraagt. Ik ben trots op je.'
      Fox kreeg het warm van Fires woorden en hij gaf de jongen een knuffel. Hij begon steeds meer op te zien tegen de dag dat de jongen zesentwintig zou worden en de school moest verlaten, over iets meer dan een jaar.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Merrin

De opluchting overspoelde hem toen Fox een klein stukje van hen wegliep. Hij legde even zijn hand op die van Adam, wat hij nu durfde nu Fox niet in de buurt was. Adam kwam naast zijn rolstoel zitten en voor even kon hij zich verdrinken in die heerlijk bruine ogen. "Haat je me?" flapte hij er opeens uit. Hij schrok van zichzelf. Het was een gedachte die al een tijdje in zijn hoofd speelde. Michiel had het gevoel dat hij iets verkeerds gedaan had. Misschien trok Adam daarom wel zo naar Fox toe. Was dit een manier om hem terug te pakken. Adam moest hem wel haten of in ieder geval de rolstoel waar hij in zat. Hij kon hem niet tegenhouden de arena in te gaan, kon nauwelijks wat voor hem betekenen tijdens dit toernooi. Hij zat alleen maar vast in deze fucking rolstoel, waar hij nergens heen kon vluchten.

---

It's never gonna happen, Guys.

'W-wat?' vroeg Adam verdwaasd. 'Natuurlijk haat ik je niet. Je bent toch mijn beste vriend? Waarom zou je dat denken Michiel?'
Vol onbegrip tuurde hij in Michiels ogen. Had hij soms weer een flashback gehad van tijdens hun ruzie? Hij kon niet bedenken waarom Michiel hier anders zo plotseling mee zou komen.

[ bericht aangepast op 22 april 2020 - 20:16 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Merrin

Hij keek even om zich heen. Er waren zoveel mensen, zouden ze meeluisteren met wat hij zei. Hij boog iets richting Adam toe, in de hoop dat niemand verder meeluisterde. Hij keek ook even waar Fox bleef, want hij wist zeker dat de jongen met de bruine krulletjes hem dicht zou laten slaan als hij ook maar in de buurt kwam. Hij verzamelde zijn moed en haalde even diep adem. "Omdat ik in een rolstoel zit? Omdat ik mijn geheugen kwijt ben? Omdat ik nu niet echt je vriend kan zijn, z- z -z- ... zoals Fox?" zei hij zachtjes.

---

It's never gonna happen, Guys.

Michiels woorden veroorzaakten een brok in zijn keel. Hij greep allebei zijn handen vast. 'Jij kan er toch niets aan doen dat je in een rolstoel zit? Als iemand behalve Dezi daar schuld aan heeft, dan ben ik dat wel en niet jij. En — goed, ik vind het inderdaad lastig dat je sommige herinneringen niet meer hebt, al ben ik ook heel blij dat er veel nare dingen zijn die je je niet meer herinnert. In jouw beleving kennen we elkaar pas één dag en dat vind ik inderdaad wel moeilijk... maar ik wil heel graag weer opnieuw je beste vriend worden, Michiel. En Fox...' Hij haalde zijn schouders op. 'Fox is aardig maar hij zou jou nooit kunnen vervangen.' Hij beet even op zijn lip. 'Onze vriendschap was al vanaf het allereerste moment speciaal. En Agami is ook een vriendin en Fox is denk ik ook een soort van vriend... Maar ze zijn niet zoals jij, Michiel. Niet als de oude Michiel... En niet als de nieuwe. Dat moet je echt geloven.' Hij haalde even diep adem. Hij wist niet hoe hij zijn vriend moest overtuigen, en ergens deed het hem zeer dat Michiel hun vriendschap betwijfelde doordat hij in een rolstoel zat, maar dat durfde hij niet te zeggen. Zijn twijfels waren logisch, het bewees alleen wel weer dat hun vriendschap nog een lange weg te gaan had voordat het op hetzelfde niveau was als voor de muziekles gisteren.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Merrin

Het deed zeer, heel veel zeer om Adam te horen zeggen dat hij gewoon een vriend was en niet meer. "En wat als ik dat nu niet wil, wat als ik wil onderzoeken of er meer in zit voor ons?" vroeg hij zachtjes aan Adam. Wat had hij te verliezen?! Merrin kon geen vrienden zijn met Adam als hij met Fox wat kreeg. Hij kon niet aanzien als zij de hele dag zouden zoenen. "Ik snap dat ik nu de meest slechte timing ever heb zo vlak na het toernooi. Maar Fox gooit er behoorlijk wat tempo op en ik wil niet dat hij met je ervandoor gaat, zonder dat ik mijn poging gedaan heb, zeg maar. Ik was al te laat met het vragen voor het feestje of we samen konden gaan..." Hij zuchtte even. "Ik vind het moeilijk om jullie twee samen te zien, maar misschien ben ik wel gewoon jaloers," gaf hij schoorvoetend toe. "Dus," zei hij terwijl zijn voet ineens heel interessant vond. "Zou je een keer een leuke avond samen met mij willen doen, als een soort date zeg maar. Het hoeft niet natuurlijk..." Merrin voelde direct de blos naar zijn wangen stijgen.

[ bericht aangepast op 22 april 2020 - 20:55 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Fayr

Fayr was samen met Romeo gelijk achter Vienna aangegaan, richting Jester en de anderen. Ze wachtte niet eens toen ze beneden kwamen en liep recht op hun leider af. Ze had die tent niet in gemogen, dan zou ze hem gewoon nu helen."Hier, kom zitten," droeg ze de jongen op, en wees naar één van de stoelen van de onderste rij van de tribunes ietsje verderop. Jester deed keurig wat er van hem gevraagd werd, hoewel een tikje langzamer dan normaal. Fayr liet haar blik over zijn toegetakelde arm glijden en beet op de binnenkant van haar wang. Dit kon nog wel eens heel uitdagend worden. "Doet veel pijn?" vroeg ze voorzichtig, maar tot haar verrassing schudde hij zijn hoofd.
      "Nee, ze hebben me een of andere pijnstiller ingespoten, dus met de pijn valt het momenteel wel mee, totdat dat middel uitgewerkt raakt. Ook mijn hoofd heeft zich wel eens beter gevoeld," grinnikte hij. Fayr keek fronsend op. De vorige keer dat hij zijn gave had overbelast was er echt niets over te lachen geweest. Jester keek ondertussen met een schuine blik naar Romeo.
      "Romeo, is het niet? Van de Rhino's." Zelfs Fayr kon de argwaan in zijn stem horen, daar had ze niet eens de gave van de lange jongen achter haar voor nodig.
      "Hij hoort bij mij," legde ze gauw uit. Pas toen de woorden uit haar mond waren, besefte ze zich hoe dat geklonken moest hebben en haar wangen werden weer gloeiend rood.
      "Ah," zei Jester, op zijn minst overtuigd. "Fire heeft magisch vuur gebruikt," ging hij verder, "dus als het goed is zou dit makkelijker te helen moeten zijn dan normale brandwonden."
      Fayr knikte langzaam. "Oké. Laten we het eens proberen." Ze haalde even rustig adem en verzamelde de gonzende energie onder haar vingers. De meeste verwondingen kon ze zien, dus dat scheelde weer een hoop. Licht legde ze haar vingers tegen zijn arm aan en stuurde de stuiterende energie Jesters lichaam in. Eerst naar de blaren en verschroeide huid op zijn arm— die inderdaad al reageerden bij de minste aanraking. Fayr trok een rimpel in haar voorhoofd en liet haar gave van zijn arm naar de rest van zijn lichaam. Binnen een mum van tijd had ze eigenlijk alle brandwonden wel gehad, of wist ze dat die binnen de kortste keren zouden wegtrekken.
      Afdruk van Fire was nieuw, maar duidelijk. Het helingsproces ging zo ontzettend veel sneller, dat ze het eigenlijk alleen maar even een duwtje hoefde te geven, de rest kwam vanzelf. Als laatste liet ze haar gave langs zijn hoofd strijken en ging toen impulsief even ietsje dieper dan alleen zijn huid. De vorige keer had ze heuse scherven gevoeld- of iets dat daarop leek. Scherp en gekarteld en vooral heel naar.
      Nu... het voelde dof aan, een constant gebonk. Waarschijnlijk de pijnstillers die ervoor zorgden dat hij überhaupt nog rechtkop kon staan. Ze stuurde het laatste stukje van de gonzende energie daarheen, tot zelfs zij het nauwelijks meer kon voelen en liet toen Jesters hand los.
      "Ziezo," zei ze. "Dat voelt vast beter." Jester zag er nu alweer bijna helemaal uit als zijn oude zelf, zei het nog wat laatste wondjes hier en daar. Eén van de vonken die Fire op hem had laten neer regenen was net nog op zijn gezicht gevallen en had een dunne, felrode streep over zijn voorhoofd getrokken. Het meeste daarvan was weg, alleen liep er nog een dun streepje door zijn wenkbrauw waar het vuur het haar had verschroeid. Nouja, daar kon hij vast mee leven. Van een afstandje zag je het nauwelijks en van dichtbij... het gaf hem wat sinisters, dus ze vond het best zo.
      Jester keek naar zijn handen en zijn lippen krulden op in een brede grijns. "Fayr, je bent een godsgeschenk," verklaarde hij. "Eerlijk, binnenkort krijg je nog eens ontbijt op bed en een serenade van ons allemaal." De roodharige jongen knipoogde naar haar en ze wist dat het een grapje was, maar dat hij het compliment echt meende.
      Ze glimlachte terug. "Graag gedaan."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Romeo

Hij kreeg een glimlach op zijn gezicht bij het horen van Fayr haar woorden. Hij hoorde bij haar? Even keek hij naar de roodharige. Hij voelde Jester zijn wantrouwen op een afstand. En toch deed precies hetzelfde terug bij hem. "Jester toch? Knap staaltje werk in de arena," complimenteerde hij. Hij keek even om zich heen of hij geen andere Rhino's zag en grijnsde toen naar Jester. "Neem me niet verkeerd, ik baal ervan dat we derde zijn geworden. Maar ik moet heel eerlijk zijn dat ik het vermakelijk vond om te zien hoe Maaya een keer op haar donder kreeg." Ja, daar had hij absoluut van genoten, geen woord gelogen. Het meisje had het altijd te hoog in haar bol en het was heerlijk om haar te zien afgaan. Hij had bijna voor Jester geroepen, ware het niet dat hij dat niet tegenover zijn afdeling kon maken.
      Vol bewondering keek hij toe hoe Fayr haar dingetje deed. "Wow," zei hij diep onder de indruk, zodra Jester weer bijna als vanouds eruit zag. Dat kon nog wel eens handig zijn als hij weer eens wat uitgevreten had. Toen hij Jester begon over serenades, keek hij hem even verbaasd aan. "Ho, eens even. Rustig met de serenades. Je hebt de dame gehoord, ze hoort bij mij." Hij sloeg glimlachend een arm om het meisje heen, zodra ze naast hem kwam staan en gunde haar een knipoog.

[ bericht aangepast op 22 april 2020 - 21:11 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

      "Thanks," zei Jester koeltjes. Hij staarde de jongen nog steeds aan. Hij kende hem eigenlijk alleen van naam en reputatie, maar wat hij gehoord had, beloofde weinig goeds. De jongen was innige vrienden geweest met Zebediah — wat al genoeg zou moeten zeggen op zichzelf — en kon (als Jester het goed onthouden had) iets doen met emoties van anderen. En hier stond hij zijn eigen leider afvallig te zijn. Jester vertrouwde hem voor geen cent, maar dwong zichzelf om toch gladjes te glimlachen. Wat Romeo kon, kon hij ook.
      Fayr had een kop als een boei gekregen na de laatste opmerking van de jongen naast haar, maar duwde Romeo's arm niet weg.
      Jester kwam overeind (en dankte de goden nog eens dat Fayr bij hen op de afdeling zat en zo'n geweldig mens was, want hij voelde zich tig keer beter) en keek de twee met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Zijn jullie twee..." hij wees even kort heen en weer en maakte zijn zin niet af.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.