[RPG • 0] Experium || 12 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo Meisjes: • Maaya

Buffalo's Jongens: • Meisjes: • Kijo

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 14 april 2020 - 12:55 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx schoot in een reflex achteruit toen de jongen zijn ogen opendeed. Vlak voordat dat gebeurde had Adam iets gemompeld. Iets wat Onyx had willen verstaan, waardoor hij zijn gezicht dichter bij dat van de knul had gebracht dan hij anders had gedaan – er niet van uitgaand dat hij opeens zijn ogen open zou doen.
      ‘Mama?’ klonk het verward.
      Onyx schraapte ongemakkelijk zijn keel. Juist.
      Zo voelde hij zich onderhand wel en het was fucking raar. Wat was dat toch tussen Adam en hem?
      ‘Nee,’ mompelde hij.
      ‘Oh…’ Er kwam een blos op de wangen van de jongen. ‘S-sorry.’
      Opgelaten trok Onyx zijn schouders op. Hij had niemand hier ooit mama horen zeggen. Hij had er nooit over gedroomd, over zijn familie. Deed Adam dat wel? Deed verder iedereen dat?
      Adam keek wat sloom om zich heen, alsof hij nog uit probeerde te vogelen wat er gebeurd was. Opeens verstijfde hij, waarschijnlijk stroomden op dat moment de herinneringen zijn hoofd binnen.
      ‘Michiel!’ riep hij. ‘Waar is Michiel?’
      Zijn uitroep trok gelijk de aandacht van een paar verpleegsters.
      ‘Hij is in de operatiekamer,’ zei Onyx. ‘Niks ernstigs, er zit alleen een scherf in zijn zij die ze er niet meteen uit kregen.’
      Het was fucking bullshit – hij had geen flauw idee hoe het met Merrin ging. Vast niet goed, het duurde ellendig lang. Maar dat ging hij Adam niet vertellen, die kreeg ongetwijfeld weer een paniekaanval en dan waren ze nog verder van huis.
      Hij zette weer een stapje dichterbij en negeerde de verpleegster die zijn vitale functies controleerde en hem naar zijn herinneringen vroeg. Er was één ding dat hij nog niet wist en dat zou hem flink ontstressen.
      Hij schoof zijn hand in zijn zak. ‘Dezi is meegenomen, ik verwacht niet dat ze ooit nog terugkomt.’ Hij liet zijn blik in de nog steeds verwarde en paniekerige ogen van de jongen rustten. Hij twijfelde, stond op het punt om te zeggen dat Yrla redelijk was bijgedraaid en dat hij Adam stompzinnige leugens had verteld.
      Onyx wist echter niet of Adam al wilde dat anderen van zijn geaardheid wisten, dus hij besloot maar voor zich te houden dat Jester en hij er nu wel van op de hoogte waren. Hij moest maar uit de kast komen als hij daar zelf aan toe was, hij vond niet dat zij voor hem moesten invullen wanneer de tijd daarvoor rijp was. Jester en hij hadden al laten zien dat zij het normaal vonden om met elkaar te zoenen, daar kon hij in elk geval uit opmaken dat hij niet de enige was.
      Waarschijnlijk ontdekten Adam en Merrin snel genoeg dat ze op elkaar verliefd waren.
      En jij? Ben jij verliefd?
      Het stemmetje klonk verdacht veel als Jester.
      Nee – natuurlijk was hij niet verliefd. Er was geen enkele reden om dat aan te nemen. De kans dat een koe zou leren vliegen was nog groter dan dat hij eens hoteldebotel van iemand zou worden. Alleen het idee al liet hem het hoofd schudden.
      Verliefd zijn was voor softies.
      Zo was Jester niet – en hij al helemaal niet.
      Hij fronste, begreep überhaupt niet waarom hij daar over nadacht. Een tel later merkte hij dat hij naar zijn hand aan het staren was en om de een of andere manier deed dat iets in zijn borstkas trillen.
      Hij schudde het van zich af. Wat een flauwekul. Misschien moest hij maar stoppen met dat kleffe gedoe met Jester. Het leidde alleen maar af. Er waren belangrijke dingen om over na te denken.
      Zoals een manier vinden om de Lions ervan te overtuigen tóch een bondgenootschap met hen aan te gaan nu ze met een teamlid minder waren – en waarschijnlijk eentje waar Fire juist potentie in had gezien.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

Yrla glimlachte bij het idee van de dag, het had allemaal zo simpel begonnen. "Herstel was echt kut. Doordat mijn systeem zich zo snel hersteld, waren botten verkeerd gegroeid, spieren verkeerd gehecht. Het was van de ene operatie na de andere, waarbij botten opnieuw gebroken moesten worden of weet ik veel wat allemaal. Het was pijnlijk in ieder geval. Uiteindelijk mocht ik naar een soort slaapzaal, met vaak alleen bezoek van artsen en uiteindelijk kwam een van de docenten op bezoek." Hij opende de deur van het Panthers House voor Jester en liet zijn kleine vriend voorgaan. Hij wees in de richting van zijn kamer en liep achter de jongen aan de trap op. Even keek Yrla schichtig om zich heen, om er zeker van te zijn dat niemand met hun gesprek meeluisterde. "Maxwell zou voor twee weken lang elke dag aan mijn bed komen, huiswerk doornemen die ik gemist had. En na twee weken zouden ze kijken of ik genoeg hersteld was om terug te gaan naar school." Yrla aarzelde even en opende zijn slaapkamerdeur voor Jester. "Ik vraag me nog steeds af wat waar is van zijn verhaal, maar wat ik vandaag gezien heb kan nooit de bedoeling zijn geweest."
      Hij stormde zijn eigen kamer binnen en trok zijn dekens van het bed af. De hoes ging van het matras en hij ging op zoek naar de rits van zijn matras. Hij trok de rits open en haalde eruit wat hij verborg, het dossier van Jester en Yrla zijn foto met familie. Hij duwde de foto in Jester zijn handen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fox wist niet of hij op een kleuterschool had gezeten, maar zo voelde hij zich soms wel tijdens zijn gavenlessen. Zijn mentrix – een vrouw die meer een meisje leek en die hij hier helemaal niet vond passen – had over het terrein vier spullen van haarzelf verstopt die hij met zijn geur moest opsporen. Een soort verstoppertje dus.
      Maar Fox kon nou niet zeggen dat hij iets simpels als verstoppertje vervelend vond, en toen ze hem een halfuur had gegeven om de spullen te vinden was hij enthousiast in een hond veranderd en weggehold. Hij had al twee dingen gevonden, een leren armbandje en een sjaal.
      Hij was net al snuffelend op zoek naar het derde voorwerp toen hij iemands verdriet oppikte. Hij keek om zich heen, volgde zijn instinct. De laatste keer dat hij dat gedaan had was dat bij Adam geweest. Was het de jongen weer?
      Hij rende de heuvel op en zag toen dat het Vienna was die aan het snikken was. Geschrokken veranderde hij naar zijn eigen gedaante, rende de laatste paar stappen en plofte op zijn knieën naast haar neer.
      ‘Hé,’ zei hij terwijl hij haar in zijn armen trok. ‘Wat is er aan de hand?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Vienna

Ze schrok van hem. Hij was de allerlaatste die ze verwacht had. Hoe had hij haar gevonden? Ze leunde tegen haar schouder aan en glimlachte door haar verdriet heen. "Wat doe jij hier?" vroeg ze verbaasd. Ze had stiekem gewenst dat hij er was, had hij haar gehoord? Ze keek even op in zijn bruine ogen en besefte toen dat hij van niets wist en dat zij de brenger van slecht nieuws zou zijn. Merrin en hij waren vrienden, hij wilde vast weten wat er gebeurd was. "W- we hebben nogal een heftige muziekles gehad net," zei het meisje, terwijl ze een traan van haar wang streek. "Ik heb niet zo leuk nieuws, Fox." Vienna tekende met haar vinger in het gras. Vienna zuchtte diep. Hoe... Misschien moest ze het maar gewoon in een keer doen. "Dezi is hem geflipt tijdens Muziek. Ze heeft de anderen bekogeld met haar ijs. Merrin, Onyx en 8175 zijn zwaar gewond geraakt. Fayr heeft Onyx en 8175 aardig kunnen helpen met haar gave, waarschijnlijk komen ze er wel weer bovenop. Van Merrin is nog steeds geen nieuws."
      Jester had haar ingelicht via haar iNet dat met 8175 en Onyx goed leek te gaan, alleen dat er nog geen nieuws was over Merrin. Vienna maakte zich vreselijk zorgen om te jongen, maar ze durfde niet naar de ziekenzaal te gaan om daar op hem te wachten. Ze wist niet of ze haar emoties in bedwang kon houden.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fox keek haar met grote ogen aan. 'Wát? Jemig — wat een klotewijf.' Beelden van Adam schoten door zijn hoofd, zijn paniekaanvallen, de angst in zijn ogen, de striemen in zijn hals, de bebloede glasscherf... Zijn instinct was om direct naar de jongen toe te rennen, maar tot nu toe had Fox zijn paniek altijd alleen maar aangewakkerd, alsof Adam hem op de een of andere manier met die heks associeerde. Hij haalde even diep adem, besefte dat hij op dit moment niets voor Merrin kon doen en dat Adam hem niet in de buurt wilde hebben. Voor Vienna kon hij er echter wel zijn, dus hij wreef troostend over haar rug. 'Wat vreselijk zeg. Maar Merrin komt er vast bovenop, ze kunnen hier medische wonderen verrichten.' Hij gaf haar een kus op haar wang en schonk haar een bemoedigende glimlach. 'Wat is er met dat drakenwijf gebeurd? Loopt ze nog vrij rond of ziet het bestuur eindelijk in dat ze compleet haar verstand heeft verloren?'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Vienna

Ze voelde een blos naar haar wangen stijgen op het moment dat ze zijn lippen op haar wang voelde. Haar binnenste warmde weer op en ze voelde de eenzaamheid iets naar achteren zakken. Zijn glimlach maakte dat ze het warm kreeg van binnen en haar verdriet voor even vergat. "Ik hoop het," zei ze ademloos. Toen het onderwerp over ging naar Dezi, begon Vienna zich ongemakkelijk te voelen.
      "Wel," Vienna krabde ietwat beschaamd achter haar oor. "Ik heb een tafel tegen haar hoofd gegooid, om haar te laten stoppen. Ze was direct knock-out. En niet veel later kwam drie man haar ophalen. Ik denk dat - dat we haar niet meer terug zien." Ze draaide haar gezicht weer van Fox weg. "Ik vraag me gewoon af wat er nu zo verschrikkelijk kan zijn dat ze zo ontzettend flipte. De klas was in tweeën gesplitst en op het moment dat de andere helft binnen kwam, ging ze opeens helemaal door het lint." Vienna begreep het echt niet. Er gebeurde van alles onder haar neus, maar ze had geen idee wat er nu vandaag precies zich had afgespeeld. Ze nam zich voor het vanavond te vragen aan Jester, misschien moesten ze maar eens met Panthers onder elkaar het erover hebben.

---

It's never gonna happen, Guys.

'Ik denk dat 8175 het wist. Dat ze hem wilde vermoorden.' Even aarzelde hij, maar toen besloot hij maar gewoon te vertellen wat hij wist. 'Ik was er eens bij toen hij een paniekaanval kreeg en toen schreeuwde hij dat ze hem wilden vermoorden.' Hij slikte bij de herinnering eraan, zijn angst was tastbaar geweest. 'En waarschijnlijk dreigde ze Merrin wat aan te doen als hij de vriendschap niet verbrak en wilde hij hem zo beschermen.' Hij zweeg even. 'Maar waarom iemand die twee jongens zou willen doden kan ik echt niet bedenken — en zo midden in de klas... terwijl de jongens al geen vrienden meer waren...' Hij schudde zijn hoofd. 'Het is allemaal compleet gestoord.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Safira krijste, ze rukte met haar klauwen aan de spijlen van de veel te krappe kooi. Ze haatte opgesloten zitten. Briesend keek ze neer op Dezi, die gestrekt op een onderzoeksbed lag. Totaal van de wereld.
      Die achterlijke gladiool.
      Ze begreep niet hoe ze zo achterlijk kon zijn dat ze zomaar in Zebediahs praatjes geloofde. Kom op – die jongen had de reputatie om met je hoofd te klooien! Maar ze had er niets tegen kunnen doen. Lijdzaam had ze moeten toezien hoe van het van kwaad tot erger met het meisje ging.
      Een meisje dat hele dubbele gevoelens in haar losmaakte.
      Aan de ene kant haatte Safira haar.
      Aan de andere kant hield ze van haar. Ze waren te hecht met elkaar verbonden om elkaar écht te haten, maar ze haatte haar situatie. Hoe haar bewustzijn aan de kant werd gedrukt wanneer Dezi tot een draak wilde uitgroeien. Hoe ze haar soms dingen liet doen die ze eigenlijk niet wilde, maar waarbij haar wil te zwak was om er tegen te vechten.
      Dezi wist het niet.
      Niemand wist het.
      Ze dachten dat ze een dom beest was, dat ze niet kon nadenken. Niemand had ook maar het vermoeden dat ze ooit zelf op die school had gezeten. Niemand herinnerde zich haar meer. Zelfs haar beste vriend niet.
      Ook na zes jaar kon ze daar nauwelijks aan wennen. De pijn en het gemis gingen nooit weg. Vaak had ze zich afgevraagd of ze niet beter af was dood. Nu was ze al jarenlang een beest in ieders ogen. Mensen die niet bang voor haar waren, aaiden haar alsof ze een kat was. En dat vond ze nog fijn ook – het was de enige genegenheid die ze nog kreeg.
      Zien hoe haar vrienden zonder haar verdergingen was vreselijk.
      Ze was gewoon uitgewist, bestond niet meer.
      Iedereen om haar heen maakte vrienden, werd verliefd.
      En zij werd ook verliefd, maar in zijn ogen was ze niets dan een stomme draak.
      Nachtenlang had ze moeten aanzien hoe Dezi in de armen lag van de jongen waar ze zelf van hield, maar die ze nooit zou kunnen krijgen. Het deed pijn. Het maakte haar soms gek van frustratie.
      En nu was het maar de vraag of ze hem ooit nog terug zou zien, want Dezi had het gruwelijk verkloot. En Safira’s lot was verbonden met dat van haar.
      Als zij straks als gefaald experiment werd afgeschreven, zouden ze vast ook Safira de nek omdraaien. Weer steeg er een woeste grom uit haar keel op en beukte ze tegen de spijlen van de kooi aan. Het hielp niets.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fronsend keek Jester naar het ding dat hij in zijn handen geduwd had gekregen. Het was een foto. Wat verkreukeld en met een omgebogen hoekje, maar toch echt een foto. De randen waren door ouderdom zelfs wat vergeeld. Een jong gezin keek vrolijk lachend in de camera, vanaf een geruit picknickkleed in de zon. Hij herkende de volwassenen niet en hij stond op het punt om Yrla te vragen wat de fuck hij met een fóto moest, toen zijn blik bij het blonde jongetje bleef hangen.
      En met een schok realiseerde hij zich dat hij het jongetje kende.
      Yrla. De jongen op de foto- dat was Yrla. Nauwelijks ouder dan tien en met een arm om de vrouw achter hem geslagen. Jester staarde naar de foto en de foto staarde terug. Hij- hij begreep het niet. Waar kwam deze foto vandaan? Wie waren die andere mensen? Dit- dit-
      Dit was Yrla vóór Experium.
      Niet de Yrla die hij had leren kennen, die bij de Panthers was gekomen toen hij vijftien was. Dit... dit was een kind. Met zijn familie. Zijn óuders, thuis.
      Voor Experium.
      Maar-
      "Wattefuck is dit?" zei Jester. De hoofdpijn kwam uiteindelijk toch nog en bonkte nu als een boze specht achter zijn slapen. Hij moest niet nadenken over een stomme foto. Prioriteiten, hij was hier met een reden. Hij wilde weten waarom Yrla zich zo tegen de Naamlozen had gekeerd. Dat was nu belangrijk. Zeker nu Merrin nog in de operatiezaal lag en Adam misschien nog steeds bewusteloos was.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Vienna

"Ze kwamen hand in hand binnen," fluisterde ze zachtjes. Ze begreep nog steeds niet veel van wat Fox zei, maar dat was opeens iets wat ze scherp voor haar zicht zag. Ze had zich al afgevraagd op dat moment wat er tussen de jongens was gebeurd, maar nooit tijd over gehad om erover na te denken. "Ze kwamen hand in hand binnen," zei ze wat zekerder van zichzelf. "Misschien hebben de jongen het goed gemaakt en kon ze dan niet hebben." Ze was blij dat Fox totaal niet inging op het feit dat ze Dezi neergeknuppeld had. En met dat ze met hem praatte, merkte ze dat haar gevoelens weer een plekje kregen. Het verdriet verdween iets naar de achtergrond, al voelde ze dat de zorgen bleven hangen. Ze hoopte maar dat het goed zou komen met Merrin.

---

It's never gonna happen, Guys.

Yrla

"Gaat het wel?" vroeg hij ietwat bezorgd bij het zien van pijn op het gezicht bij Jester. Jesters blik sprak echter boekdelen en Yrla zweeg meteen. Hij liep naar het raam en keek naar buiten. Het was alsof het gisteren allemaal nog gebeurd was. "Maxwell kwam vanaf die dag elke dag naar me toe. In eerste instantie dacht ik om huiswerk bij te werken, maar het bleek dat de man andere plannen had. Jes, weet je waarom we hier zijn? Hier op deze school?"

[ bericht aangepast op 12 april 2020 - 13:32 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

      "De volgende keer dat Dubois me uitnodigt op een theekransje zal ik het hem eens vragen," zei Jester geïrriteerd. "Weetikveel. Onderzoek doen. Whatever. Get to the point."
      Yrla had een thuis. Een familie.
      Zou hij zelf-
      De foto brandde in zijn vingers. Het liefst bleef hij er nog een hele tijd langer naar kijken, maar hij moest zijn aandacht in het hier en nu houden. Bij Adam en Merrin, want die verdienden wel een uitleg na alles wat er gebeurd was. Dat was veel belangrijker.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Ze kwamen hand in hand binnen.
      Plots voelde hij een steek van jaloezie — en hij schrok ervan. Zou hij niet blij moeten zijn voor zijn vriend? Voor allebei? Hij schaamde zich omdat hij überhaupt bij zulke banale gevoelens nadacht terwijl Merrin nog voor zijn leven vocht. Toch ging het niet weg.
      'Misschien is ze een homohater?' opperde hij. Hij dacht terug aan de woorden van de jongen; dat hij jongens die op jongens vielen walgelijk vond. Had zij hem dat vlak daarvoor toegesnauwd? Nee — hij had over Yrla gesproken. 'Verklaart wel waarom Onyx er dan ook een kreeg. Misschien Jester ook wel een, als jij haar niet gestopt had.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

"De school bestaat maar om een reden; om ieders gave te onderzoeken en uiteindelijk de ultieme mens te creëren. We worden overal uit het land bij onze families vandaan geplukt. Sommigen laten dan al blijk zien van een gave, anderen krijgen hem toegediend via een injectie. We zijn niets meer of minder dan experimenten, bruikbaar voor een tijdje. Als we falen, worden we van school verwijderd. Als je de school verlaat, krijg je misschien met mazzel een functie aangeboden." Hij lachte als een boer met kiespijn. "Maxwell vertelde me dat er sinds kort een nieuwe bedreiging is binnen de school, een van de redenen dat de school de zuivering inzet."
      "- ja, ik wist al van de zuivering voor ik terug naar school keerde-," antwoordde Yrla voor Jester het kon vragen.
      Hij draaide zich weer terug van het raam om naar Jester te kijken. Het volgende stuk voelde hij zich ontzettend onzeker over, omdat hij wist dat hij in een of ander verhaal getrapt was. "Volgens Maxwell zit er een fout in de systemen van de naamlozen. De onderzoekers hebben met een spuit een extra goedje in hun bloed gespoten, waardoor het mogelijk is hen te controleren. Ze zijn bang dat de oudere leerlingen ooit zich met hun gave tegen de onderzoekers keren. Vandaar dat de zuivering er is, de oudere leerlingen eruit. De nieuwe erin. Het zou theoretisch gezien ook mogelijk zijn om de nieuwe studenten tegen de oudere op te zetten, maar dat technische verhaal van Maxwell begreep ik geen snars van." Hij voelde even een beschaamde blos op zijn wangen verschijnen. "Het idee was om een aantal naamlozen zo te plagen dat ik de ontwikkeling van hun gave kon rekken. Er is een nieuw beleid op school. Naamlozen krijgen een half jaar, niet meer. Binnen dat half jaar moeten ze het eerste examen gehaald hebben. Merrin heeft wat dat betreft geluk dat hij vorig jaar gestart is."
      Yrla haalde zijn schouders op. "Het was dat betreft niet anders, een beetje naamlozen plagen en hun gave rekken. Dat moest wel te doen zijn, tot het moment dat een oude vriend van ons in beeld kwam."

---

It's never gonna happen, Guys.

Vienna

"Wacht, Onyx valt op jongens?" Vienna dacht terug aan de stressvolle situatie in de klas van een uur geleden. Jester en Onyx hadden inderdaad heel aanhankelijk aan elkaar geleken. Ze had het ergens niet willen zeggen, maar ze had een vaag vermoeden gehad dat die twee elkaar leuk vonden. Haar vermoedens zaten er nooit naast. Ze was vrij goed in het zien van verliefdheid of kriebels. Helaas was ze er zelf nooit zo best in geweest, verliefd zijn. "Dan hebben we geluk gehad denk ik. Als Jester uitgeschakeld was geweest, hoe hadden we dan ooit dat toernooi morgen gedaan?"
      "Oh! Ik ben blij dat ik je nu spreek trouwens. Ik heb Jester al een beetje voor je opgewarmd. Geen zorgen, ik heb hem nog niets verteld. Maar is het niet slim om al na schooltijd bij de ingang af te spreken voor onderhandelingen? Zodat we alle tijd hebben om de arena te bekijken?" Vienna had gehoopt dat ze mee mocht naar het overleg, zodat ze ook een rondje door het bos kon lopen - door wat ze gisteren gevonden had. Maar die kans was klein, Jester nam waarschijnlijk Onyx mee naar de onderhandelingen. Als die nog doorgingen, ze waren nu natuurlijk maar met negen man. "Als dat nog doorgaat natuurlijk," zei ze zachtjes.

---

It's never gonna happen, Guys.