[RPG • 0] Experium || 12 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo Meisjes: • Maaya

Buffalo's Jongens: • Meisjes: • Kijo

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 14 april 2020 - 12:55 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Yrla

Een minuut, dat had hij nodig om weer terug te zijn. Precies in die minuut had Jester het voor elkaar gekregen om de wond op de schouder van Onyx te dichten, en de jongen stond te wankelen op zijn benen. Yrla ving hem op onder zijn schouders. "Ho! Nu is het mooi geweest, jij hebt nog een toernooi morgen." Hij sleepte de jongen naar een van de stoelen, ondanks het feit dat Jester ontzettend tegenstribbelde. Yrla wierp even gauw een blik opzij.
      Fayr leek aardig ver te vorderen met de wond. "Ga Vienna helpen met Onyx wond, ik breng hem naar de ziekenzaal. Je zus is voor je bezig je krachten op peil te houden." Hij zette Jester hardhandig op een stoel en keek hem strak aan. "Voor Onyx wordt gezorgd. Dus jij blijft hier zitten. Als je het ook maar waagt van deze stoel af te komen, Jester Madcap, hang ik je persoonlijk aan je enkels in een boom vanavond. En hem ernaast." Yrla wees met zijn duim over zijn schouder naar Onyx die nog altijd pijnlijk aan de muur hing. Yrla wenkte 8102 bij, die nu radeloos niets stond te stond in de klas. "Zorg ervoor dat hij niet meer zijn gave gebruikt, hij heeft alles nodig voor morgen."
      Yrla pakte 8175 op. Dat was makkelijker dan Merrin, want de jongen was toch buiten westen. Er zou geen protest meer komen. Binnen een flits stond hij op de ziekenzaal, waar ze dit keer met een tweede bed op hem te wachten stonden. Yrla legde de jongen gauw op het bed neer en hoopte dat hij hiermee genoeg voor hen beiden had kunnen betekenen.

[ bericht aangepast op 11 april 2020 - 13:20 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Het was mooi geweest. Jester wist eigenlijk niet waarom hij dat dacht, want toen hij weer richting Onyx keek stond er nog altijd een tweede ijspegel in zijn bovenbeen. Dat was helemaal niet mooi en juist nog een extra probleem. Maar als hij van de stoel afkwam, dan zou Yrla hem aan zijn enkels de boom in hangen en Onyx ernaast. Onyx ernaast vond hij niet zo'n goed idee en hij wist ook niet zeker of hij dat dreigement wel serieus moest nemen. Hij kon immers vast het touw dan overtuigen om hem weer los te laten. Dat hij daar terecht zou komen leek wel vast te staan, maar of dat nou zo slecht was... Hij kon er toch makkelijk wel weer vandaan komen. Hij had wel dat toernooi morgen en dat was waar, daar had hij zijn energie voor nodig.
      Toch vond hij het een heel stuk belangrijker om ervoor te zorgen dat het met Onyx goed zou gaan. Dat was veel belangrijker dan dat stomme toernooi. Gelukkig was Yrla onderhand weer verdwenen, met Adam in zijn armen. Die waren vast al op de ziekenzaal, daar zou het goed mee gaan. Die overleefden het wel. Nu Onyx nog.
      Hij voelde zich alleen niet zo lekker. Het rare gevoel alsof er een hoofdpijn net buiten de grenzen van zijn bewustzijn aan het kloppen was. Hij werd er een beetje misselijk van en bleef toen inderdaad toch maar zitten. Fayr was ondertussen opgestaan en naar Onyx toegelopen. Fayr kon hem wel helpen. Hem helen.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Zijn schouder en been voelden alsof hij alle spieren had verrekt en het leek alsof ze een hitte uitstraalden, maar hij wist dat hij hier niet aan dood zou gaan en duwde de meiden weg zodra een pleister het werk wel kon doen. Hij moest weten hoe het met de twee jongens was — en hij maakte zich vooral zorgen om Adam. Wat voor emotionele impact zou dit wel niet op hem hebben? Hij wist dat dit een reactie was geweest op het feit dat de jongens weer met elkaar bevriend waren. Adam had zich terecht zorgen om zichzelf en zijn beste vriend gemaakt en het kon niet anders dan dat hij straks door schuldgevoel zou worden opgeslokt. Hand in hand terugkeren naar de klas had een groot risico met zich meegebracht die de jongens bijna — of misschien niet eens bijna — fataal was geworden.
      Zijn been was stijf en sleepte een beetje toen hij naar Jester liep. Hij maakte zich meer zorgen om zijn vriend dan om hemzelf. Morgen stond hem een confrontatie met Maaya te wachten en nu ze er zo hard voor geoefend hadden wilde hij niet dat Jester te weinig energie of concentratie zou hebben — al scheelde het dat ook Maaya niet in optimale conditie zou verkeren.
      Jester zat een beetje voor zich uit te staren alsof zijn gedachten ver, ver weg waren en Onyx knipte met zijn vingers voor zijn gezicht zodat hij opschrikte. 'Ga je mee bij de jongens kijken?' vroeg hij. 'Denk dat we ons mogen voorbereiden op een mentale inzinking 2.0 voor Adam.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Normaal gesproken leverde het hem een fikse hoofdpijn op als hij teveel liep te sleutelen aan de overtuigingen en de vrije wil van andere mensen. En als hij écht veel te ver ging, kantelde de wereld honderdtachtig graden en werd alles zwart. Tot zover leken dat de enige bijwerkingen van zijn gave, maar daarom niet minder effectief. Zelfs met de extra les die hij en Cackle hadden besteed aan sterkere mentale muren om de hoofdpijn te kunnen isoleren van de rest, wist Jester wel beter dan een dozijn mensen achter elkaar beïnvloeden. Sommige dingen waren gewoon dom en hij had betere dingen te doen met zijn tijd dan bewusteloos Doornroosje spelen.
      Bij het overtuigen van voorwerpen of dingen- geen mensen, daar had hij tot nu toe nog geen bijwerking van ervaren. Zelfs na het aanwakkeren en uitdoven van een wel heel fiks kampvuur, had hij zich nog steeds kiplekker gevoeld. Ondertussen begon Jester zich af te vragen of dat eigenlijk wel hoorde en er niet stiekem een bijwerking was die hij alleen nog niet had opgemerkt.
      Het dicht-praten van Onyx' wond was eigenlijk een vreemde combinatie van beiden geweest. Eigenlijk overtuigde hij nog steeds een mens, alleen nu niet het actiecentrum van het brein, maar het lichaam om te doen wat hij wilde. En dat... het was zeker een raar gevoel, maar echt pijn deed het niet. Meer het idee dat het heel veel pijn zou kúnnen doen als hij de verkeerde beweging maakte. Dat, en de tweede bijwerking, die nu vast en zeker ook zijn parten speelde. Als hij had geweten wat het was.
      Waarom zat hij eigenlijk hier op een stoel? Het had net nog wel een redelijk idee geleken, maar er waren tig andere dingen te doen, die veel belangrijker waren dan op een stoel zitten wachten tot... tot wanneer eigenlijk? De enige reden die hij kon bedenken was omdat anders Yrla hem aan zijn enkels in een boom zou ophangen.
      Sinds wanneer trok hij zich een flikker aan van wat Yrla van plan was? Hij zorgde er wel voor dat die jongen het niet in zijn hoofd haalde dat te doen. Jester was zelf prima in staat te besluiten of hij op kon staan of niet. Hij vond het al idioot dat hij in eerste instantie wél had geluisterd.
      Iemand knipte met zijn vingers voor zijn gezicht en Jester schrok op uit zijn overpeinzingen.
      Onyx stond voor hem en keek hem vragend aan. Zijn shirt was bij zijn linkerschouder nog doorweekt met bloed — en zijn been was er niet veel beter aan toe — maar hij stond. Rechtop- of in ieder geval zo goed als. Het was Fayr gelukt. Het was hem gelukt. Geen echte Styx waar Jester naartoe moest om zijn vriend weer op te halen. De opluchting die die realisatie met zich mee bracht, leek hem weer genoeg energie te geven om overeind te komen en Yrla's bevel in de wind te slaan.
      "Die schouder van jou is een heel stuk koppiger dan 'ie eruit ziet, wist je dat?" zei Jester berispend. Zijn blik gleed voorbij Onyx naar de plek waar Dezi bewusteloos op de grond had gelegen. De plek was nu leeg en vaag bedacht hij zich dat hij drie wetenschappers binnen had zien komen. Experium zelf had nu eindelijk meegekregen hoe geschift het meisje was en waar ze toe in staat was. Het zou hem verbazen als ze bij het avondeten weer aan de tafel zou zitten. Als ze haar überhaupt nog terug zouden zien.
      Poging tot het vermoorden van drie studenten. Dat betekende een verwijdering nog voordat je met een witty one-liner kon komen. Weg, verdwenen. Tot nooit meer ziens. Gestoord wijf.
      "Ja, ik ga mee." Jester haalde nog eens diep adem en dacht de misselijkheid al ietsje minder te voelen. "Volgens mij gaan we nu alsnog met negen de zuivering in, hopelijk is dat genoeg om die meltdown te voorkomen," mompelde hij. Kort blikte hij even het lokaal door. "Waar is Fersephone?" vroeg hij, aan niemand in het bijzonder. "Ze moet stoppen met haar gave, voordat ze zich blijft uitputten."
      Pot verwijt de ketel, Jes.
      Bite me.
      Zijn blik landde op de andere tweelingzus, wiens handen bedekt waren met bloed. Jester gooide ergens nog een mentale notitie naar zichzelf dat hij ook moest oppassen met wat hij aanraakte, want zijn eigen handen zagen er niet veel beter uit. "Fayr, je bent een held," zei hij oprecht. "Goed teamwork. Jij ook, Vi." Hij keek Vienna nog even dankbaar aan, voordat hij zich omdraaide naar de laatste andere persoon in de kamer. 8102 zag er bleek uit en hij kon zich heel goed voorstellen hoe geschrokken het meisje was.
      "Fayr en Vi, gaan jullie Fersephone zoeken? Dan gaan wij drieën bij de jongens checken. Zodra we iets weten sturen we een berichtje," stelde hij voor. Yrla moest ook nog ergens gevonden worden, als hij niet bij de ziekenboeg was. Alle Panthers moesten nu een beetje bij elkaar blijven. Niet teveel van hun gave gebruiken en kunnen uitrusten. Goden, hij hoopte maar dat Merrin en Adam geholpen konden worden. Snel weer op hun benen konden staan.
      Niet alleen omdat de eerste opdracht zo dichtbij was, of het overleg met Fire. Zelfs niet omdat ze allebei nog zo jong waren. Maar omdat Experium heel hard kon zijn als ze dachten dat iemand een verloren zaak was.
      Na alles wat er gebeurd was, wilde hij die jongens echt niet verliezen.

[ bericht aangepast op 11 april 2020 - 17:27 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx zweeg tijdens de wandeling — of strompeling in zijn geval — naar de ziekenzaal. Hij kon het nog niet helemaal bevatten. Nog niet zo lang geleden hadden ze buiten in het gras gestaan of gezeten. De twee jongens hadden hun vriendschap bijgelegd, waren samen teruggekomen... En nu vochten ze voor hun leven.
      Waarom?
      Hoe kon het dat Dezi in een paar weken zo veranderd was? Hij wilde niet beweren dat ze vrienden waren geweest, maar ze hadden het prima met elkaar kunnen vinden. Ze had zich nooit erg met Naamlozen bemoeid — dus waar kwam deze haat vandaan? Dat hij aan een muur gespietst was kon hij nog begrijpen. Tenslotte had hij haar gezicht verminkt. Maar waarom ook die andere twee? Die waren nota bene ook nog de eersten geweest die ze had willen treffen. Wat was er in vredesnaam zo afschrikwekkend aan de combi Adam-Merrin dat zowel Yrla als Dezi zich stompzinnig ging gedragen?
      Hoe langer hij erover nadacht, hoe minder hij ervan snapte.
      Hij wilde net de ziekenzaal binnenstappen toen hij Maaya in de deuropening zag staan. Ook dat nog. Dat was wel het laatste waar hij zin in had. Hij wilde haar voorbijlopen en verwachtte dat ze hem tegen de muur zou kwakken om te horen wat er aan de hand is, maar ze hield zich in. Zijn oog viel op Romeo, die vlak bij haar stond en hij vermoedde dat ze niet wilde laten merken dat ze een band met elkaar hadden. Hij trok echter met zijn been, elke idioot zou doorhebben dat ze met een reden allebei met hun been trokken.
      'Ik wist niet dat dit een stripclub was,' zei hij met opgetrokken wenkbrauwen terwijl hij zijn blik over haar halfnaakte bovenlichaam liet glijden.
      Ze staarde hem koud aan. 'Wat de fuck is er gebeurd?'
      Hij trok zijn schouders op. 'Niets wat jou aangaat.'
      Na die woorden beende hij haar voorbij. Merrin was nergens te bekennen, waarschijnlijk was die in de operatie kamer. Adam had geen verwondingen meer, maar was wel nog steeds bewusteloos. Hij vermoedde dat de jongen door de stress en de pijn was flauwgevallen, maar aangezien de meeste pijn nu weg was verwachtte Onyx wel dat hij snel bij zou komen. Hij liep naar het bed toe en keek met een zucht neer op het bleke gezicht van de jongen.
      Hij zuchtte. Adam was niet de enige die met een groot schuldgevoel kampte.

[ bericht aangepast op 11 april 2020 - 21:21 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester kwam zwijgend naast Onyx staan. Samen keken ze naar de lijkbleke jongen, luisterend naar de constante piepjes van de machines die ondertussen aan Adam waren aangesloten. Fayr had het meeste zware werk al gedaan: van de wond zelf was niets meer te zien. Het zou gewoon goed komen met hem. Volgens Yrla aan de andere kant van het bed, zou hij er zelfs geen blijvende schade aan ondervinden.
      Behalve misschien een mentaal trauma.
      Jester hield zichzelf voor dat nu Dezi afgevoerd was, het wel makkelijker zou zijn. Niemand meer die hem terroriseerde, hem in zijn hoofd liep af te snauwen of hem eraan herinnerde dat ze hem verkracht had. Wat er ook met dat kind gebeurd was... Jester wist het niet. Normale mensen deden dit soort shit niet. Hij had het altijd maar creepy gevonden als er leerlingen verdwenen, maar met wat ze vandaag gedaan had zou hij het helemaal niet erg vinden als hij dat gezicht van haar nooit meer hoefde te zien.
      Hij keek opzij naar Onyx. Ooit had hij absoluut niet kunnen aflezen aan het gezicht van de lange jongen wat er in zijn hoofd omging. Nu viel hem de spanning in zijn kaak op, de lichte frons van zijn wenkbrauwen en de manier waarop hij naar Adam keek en was het makkelijker dan een boek lezen. Jester beet op zijn lip en wendde zijn blik weer richting hun bewusteloze afdelingsgenoot. Het liefste wilde hij Onyx' hand vastpakken, om hem gerust te kunnen stellen, hem laten weten dat hij er niet alleen voorstond met zijn schuldgevoel en machteloosheid en vast ook een flinke zooi boosheid.
      Even durfde hij niet. Zoenen was tot daaraan toe, misschien dat Onyx zichzelf nog kon wijsmaken dat dat hoorde bij speciale vrienden. Dit was anders. Jester wist niet zeker of de jongen dat wel kon waarderen. En Maaya en Romeo stonden ook nog ergens achter hen. Niets doen was misschien wel zo verstandig.
      En toen deed hij het in een opwelling toch. Hij vlocht zijn vingers door die van Onyx heen – en deed hard zijn best om de stroomschokjes die door zijn arm trokken te negeren – en ging iets dichterbij staan, zijn blik op Adam gericht. Zachtjes wreef hij kleine rondjes met zijn duim. Waarom moest je ook niet aan Jester vragen, maar het voelde als een goed ding om te doen.
      "Het is niet jouw schuld," zei hij toen. "Echt niet."

[ bericht aangepast op 11 april 2020 - 21:21 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

'Je weet dat het deels wel mijn schuld is,' antwoordde Onyx, zijn ogen nog steeds op de bewusteloze jongen gericht. Hij hoefde geen verzachtende woorden te horen. Zo was het nou eenmaal. De kans was groot dat zijn bedreigingen, dat zijn wraakactie haar over het randje had geduwd en ze haar sanity had verloren. 'Als ik je die nacht niet bewusteloos had geslagen, was dit misschien wel nooit gebeurd.'

[ bericht aangepast op 11 april 2020 - 22:21 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Misschien niet. Of misschien had ze het morgen toch gedaan, omdat ze met het verkeerde been uit bed was gestapt. Of de dag erna, omdat iemand een verkeerde opmerking maakte." Jester keek opzij. "Of elke andere keer dat die jongens niet haar haar zouden luisteren en toch nog vrienden bleven. Wat er gebeurd is, is Dezi's schuld."
      Als er met het beschuldigende vingertje werd gewezen, kwamen ze immers allemaal in aanmerking. Yrla had iedereen opzij kunnen duwen, als hij sneller had gereageerd. Vienna had de pegels mid-flight kunnen stoppen. Phone had ze kunnen laten vergaan tot gruis. Jester had gewoon zijn gave op Onyx kunnen gebruiken die nacht, en dan was Onyx nooit een grens over gegaan. Hij had eerder het slot open kunnen krijgen. Hij had zelfs achteraf nog kunnen aandringen dat ze het óók op zijn manier zouden doen.
      Er waren zoveel momenten waarop ze andere keuzes hadden kunnen maken. Maar of die ook tot een andere uitkomst geleid zouden hebben... dat was nog maar de vraag. En ergens had Onyx wel een punt. Zijn actie had Dezi tot razernij gedreven en dat was precies de reden dat Jester had geprobeerd het te stoppen. Omdat hij hiervoor bang geweest was. Dat maakte het schuldgevoel bij Onyx waarschijnlijk alleen maar erger.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Yrla

Hij volgde zwijgzaam het gesprek van Jester en Onyx. Hij voelde zich schuldig, ontzettend schuldig. Alsof hij de verantwoordelijke was voor het feit dat 8175 en Merrin hier lagen. Dat bleke gezicht van de jongen leek hem aan te staren, hem erop te wijzen dat hij fout zat. Dezi mocht dan wel degene zijn die hen had bekogeld met een ijspegel, maar hij had het plan in werking gezet om de twee jongens uit elkaar te drijven. Als hij nooit met dat plan op de proppen was gekomen, hadden de jongens hier dan niet gelegen?
      Vanavond had hij het gesprek met Zebediah. Zijn binnenste bevroor bij de gedachte dat hij de jongen onder ogen moest zien te komen. Hij wilde niet meer. Zodra hij de schade had gezien die Dezi had aangericht, wist hij een ding zeker. Hij wilde echt niet meer. Hij wilde niet de Naamlozen wegpesten, hij wilde ze niet vermoorden, zoals Dezi had geprobeerd. Hij wilde alleen zijn vrienden beschermen. Yrla keek op naar de roodharige jongen voor hem. Een maand geleden had hij alles overboord gegooid, niet getwijfeld aan de woorden van Maxwell, en alles gedaan om Jester te beschermen. En nu voor het eerst in anderhalve maand vroeg de jongen zich af of hij wel de goede keuze had gemaakt, of hij wel het goede pad bewandelde. Was dit de manier om zijn vrienden te beschermen? Deze vreemde manier van Zebediah om de naamlozen eruit te weren. Hij wist het niet meer...
      Hij ving de woorden op van Jester en voelde het bloed uit zijn gezicht wegtrekken. "Jester heeft gelijk," zei hij met een zucht, terwijl hij naar Adam in het bed keek. "Wat er vandaag gebeurd is, is Dezi haar schuld. En anders wel de mijne."

---

It's never gonna happen, Guys.

'Oh absoluut,' antwoordde Onyx donker en hij keek opzij. 'Als iemand hiervoor opgehangen mag worden zijn het Dezi en jij wel. Wat niet wil zeggen dat ik alles niet erger heb gemaakt.' Hij keek de blonde jongen aan. 'Waar ging dit nou allemaal over, Yrla? Wat heb je in vredesnaam tegen die jongen gezegd waardoor hij steeds weer in paniek raakt? Ik dacht dat ie nog eens zijn polsen ging doorsnijden, man.' Als Yrla echt spijt had, zou hij nou eens eerlijk zijn.

[ bericht aangepast op 11 april 2020 - 22:22 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

Hij zuchtte eens diep. Verdomme, dit was nooit het plan geweest, dit was nooit zijn bedoeling geweest! Hij nam een diepe teug adem en keek noch Onyx noch Jester aan. Vooral van die laatste wilde hij de reactie niet zien.
      "Ik heb hem wijsgemaakt dat het feit dat hij homo was een fout was in zijn systeem en dat de school hem ervoor kon straffen. Het zou resulteren in het feit dat hij of van school kon worden verwijderd of een spuit in zijn reet, waardoor het 'foutje' wel even gefikst kon worden. Van de spuit zou je doordraaien." Hij keek even naar de klapdeuren verderop, waardoor ze Merrin hadden zien verdwijnen. Er was nog steeds geen nieuws over de jongen.
      "Ik was erachter gekomen dat de jongen smoorverliefd was op Merrin, dat heb ik tegen hem gebruikt. Het was in het begin het idee om tussen hun vriendschap in te komen. 8175 slikte het als zoete koek en was sindsdien - denk ik - bang dat de school hem of Merrin iets aan zou doen." Hij voelde hoofdpijn opzetten en kneep even met zijn vingers in zijn neusbrug tegen de pijn. "Ik heb een beetje gestookt tussen de vriendschap van die jongens, maar dat is alles. Dit hele flippen en gedoe van Dezi heb ik totaal niets mee te maken. Ik heb nooit gewild dat dit alles zou eindigen op dit..." Yrla wees onhandig op het ziekenbed. "Ze hadden nooit hier terecht moeten komen."
      Yrla had wel een vaag vermoeden waardoor het kwam dat Dezi flipte, en voelde zich ontzettend schuldig dat hij dat niet eerder door had gehad. Misschien had hij haar tegen kunnen houden.

[ bericht aangepast op 11 april 2020 - 22:43 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Vienna

"Phone!" Vienna zette haar handen om haar mond om haar stem te versterken. Gelukkig had Fayr een idee gehad waar ze haar zus konden vinden en nu stonden ze aan de ingang van het 'spullen' kerkhof. "Fersephone!" Samen met Fayr liep ze al roepend het terrein op. Fayr zag er uitgeput uit en Vienna nam zich voor - nadat ze Phone hadden gevonden - dat ze eerst haar vriendin zou bevelen om lekker uit te rusten. Zo kon ze echt de dag niet verder door.
      "Is alles gelukt?" Vienna gilde het uit van de schrik, maar zag tot haar opluchting dat Fersephone vlak achter hen verschenen was.

---

It's never gonna happen, Guys.

Een paar tellen staarde Onyx de jongen aan. Hij was niet zo goed met woorden als Jester, zijn instinct was om anders te reageren. Hij balde zijn vuist — bemerkte ietwat verward dat hij blijkbaar Jesters hand vasthield? Hoe dat zo was gekomen wist hij niet — daarna trok hij zijn hand los, balde hem tot een vuist en greep Yrla's schouder beet. Ervan uitgaand dat de jongen nog wel een beetje mans was en niet zou wegvluchten, ramde hij hem zo hard op zijn kaak dat hij zou zweren dat het brak. Het luchtte hem gigantisch op. Hij stond op het punt om hem nog een harde klap te geven, maar Jester greep hem bij zijn arm en trok hem terug. Waarschijnlijk voelde hij de bui al hangen dat hij niet alleen zijn razernij vanwege zo'n gore leugen op Yrla zou loslaten, maar ook zijn woede vanwege Dezi. Met tegenzin stapte hij bij de jongen weg. Yrla had zich als een lul gedragen, maar nu walgde Onyx echt van hem.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Wat the fáck?!" wist Jester uit te brengen, die even niet heel veel meer zinnigs uit kon brengen dan een verdere rits aan scheldwoorden en die voor de vorm maar binnenhield omdat ze nog op een ziekenzaal stonden. Onyx was een heel stuk korter van stof en hoewel Jester de reactie al voelde aankomen voordat Onyx ook nog maar een spier vertrokken had, besloot hij dat het hem geen flikker kon schelen als Yrla met een gebroken kaak de zaal verliet.
      ...maar meer dan één keer zou ook wat snel escaleren en had hij er geen behoefte aan dat de wetenschappers vonden dat ook Onyx een gevaar was voor de rest van zijn afdeling. Jester greep Onyx bij zijn arm en trok hem vastberaden weer terug naar hun kant van het bed, ondanks zijn eigen woede die nog vlak onder zijn huid borrelde.
      Hij had geweten dat Yrla liep te kloten met de naamlozen- en daarbij steeds vaker de grens had overschreden. Zeker na het gesprek met Merrin. Maar het was toch wat anders om het van de jongen zelf te horen en er nog achteraan te krijgen dat het zelfs een plán geweest was. Dat Yrla het ooit wel een goed idee had gevonden, ergens in in die rotkop van hem.
      Wat was er ooit in hem omgegaan?
      "Tussen hun vriendschap inkomen?" siste Jester, voordat de hele ziekenstaf het idee zou krijgen dat ze Yrla moesten redden van een spontane lynchpartij. "Dat de school hem zou straffen voor het feit dat hij hómo is? Wat voor een we-gaan-allemaal-naar-de-tering plan is dat?"
      Hij had Onyx' arm nog steeds vast en ergens bedacht hij zich dat het handig zou zijn om los te laten, voordat hij in zijn boosheid permanent zijn handafdruk in Onyx' huid zou achterlaten ofzo. Niet dat hij daar echt toe in staat zou zijn. Maar toch. Jester liet los en vouwde zijn vingers in plaats daarvan maar stevig om de ijzeren reling van het bed.
      "Wat ging er door dat fucking hoofd van jou dat je liet denken dat dat óóit een goed idee zou kunnen zijn? Een beetje stoken is oké? We zitten in een fucking Zuivering! En zelfs als we dat niet zaten is dit nog steeds vér over de grens van oké- zo ver over de grens dat je hem niet eens meer zou kunnen zien als je op het dak van de fucking school zou klimmen!"

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fayr

      "Fersephone!" Fayr draaide zich meteen om naar haar zus en gooide haar armen om het andere blonde meisje heen. Er was zoveel gebeurd, in zo'n korte tijd, Fayr had het gevoel dat ze zo erg stond te trillen dat ze een aardbeving kon veroorzaken. Ze had nog nooit zoveel van haar gave moeten gebruiken en al helemaal niet in zo'n stressvol moment. 8175... er was zoveel bloed geweest. Het had overal gezeten, en daarna Onyx' been nog... Waarom had Dezi dit gedaan? En zo uit het niets. Fayr was er zo ontzettend van geschrokken dat ze de eerste momenten gewoon stil was blijven staan, als versteend op haar plek. En de eerste momenten waren juist zo belangrijk.
      Net in het klaslokaal nog en onderweg hierheen met Vienna had ze zich nog wel redelijk sterk kunnen houden, maar nu brandden de tranen toch wel achter haar ogen. Alles was zó snel gegaan en er was zó ontzettend veel bloed geweest. Fayr deed haar best om niet in snikken uit te barsten en begroef haar gezicht in de hals van haar zus. Het was zo'n vertrouwd gevoel, dat ze de tranen toch niet tegen kon houden. En zij was niet eens de persoon geweest die gewond was geraakt!
      Haar gave voelde raar nu, ze kon haar handen niet stilhouden al hing haar leven er vanaf en ze wilde eigenlijk alleen maar Fersephone vasthouden en een hele tijd zich gewoon veilig kunnen voelen bij haar zus.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.