[RPG • 0] Experium || 12 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo Meisjes: • Maaya

Buffalo's Jongens: • Meisjes: • Kijo

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 14 april 2020 - 12:55 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx draaide zich op zijn bed en leunde met zijn rug tegen de muur terwijl hij in zijn geheugen groef. Dat was al een tijd terug. 'Je hebt hem eerst behoorlijk in de zeik zitten nemen, maar toen hij eenmaal zijn naam had, waren jullie best close. Na een tijdje kregen jullie ruzie en spraken jullie elkaar amper en ergens daarna groeiden jullie weer naar elkaar toe. Hoezo? Heb je geheugenklachten?' Hij had zijn gave de laatste tijd behoorlijk veel gebruikt en Onyx vond dit een zorgelijke ontwikkeling.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Agami

Vienna had haar net al precies hetzelfde gevraagd.
      "Natuurlijk ben ik geschrokken," zei ze toen, zoals ze tegen Vienna ook al had gezegd. "Maar ik ben vooral heel opgelucht dat het met Adam alvast beter gaat. Fayr had hem al heel veel geholpen, natuurlijk. Nu is het afwachten of Merrin het haalt." Agami viel even stil en keek naar haar bord. "Ik durf niet te kijken hoe het met hem zal gaan," mompelde ze toen. Dat was namelijk precies het punt. Als ze haar best deed – echt haar best – dan kon ze erachter komen hoe met met Merrin zou gaan. Of hij het zou halen. Of Fayr niet als de wiedeweerga naar de operatiezaal moest komen om te helpen. Waar ze de aanval niet voorzien had, zou ze wel kunnen weten of Adam's beste vriend het zou halen.
      En ze wíst dat het laf was, en toch durfde ze niet. Egoïstisch, was het ook. Dat zou Yrla vast ook zeggen. Misschien dat ze het daarna wel zou kunnen, als hij nog eens had benadrukt hoe stom ze zou zijn als ze het niet deed. Ze kon het immers best.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Vienna

Ze verslikte zich in haar drinken. Dat was ook zo, 8102 kon in de toekomst kijken! Ze kon zien of het beter zou gaan met Merrin. - of niet. "Ik snap wel dat je dat spannend vind. Als je nu geen leuk nieuws ziet," zei ze beteuterd. "Alhoewel, dan kunnen we er nu misschien nog wat aan doen! Kunnen we het toekomstbeeld veranderen wat je ziet?" vroeg ze nieuwsgierig. "En hoe ver zou je in de toekomst daarvoor moeten kijken?" vroeg ze zich hardop af.

---

It's never gonna happen, Guys.

Eigenlijk had Fox gedacht dat Vienna en Adam het wel goed met elkaar konden vinden. Het waren tenslotte allebei lieve mensen en ze hadden Merrin als gemeenschappelijke vriend. Al lag daar ook misschien wel het probleem, aangezien Vienna Merrin wel leuk had gevonden en die op zijn vriend viel.
      De jongen staarde nog steeds naar de knuffel toen Vienna was weggelopen. Hoopte hij dat Fox ook weg zou gaan? Hij probeerde te bedenken waarom de jongen een hekel aan hem zou kunnen hebben, maar er kwam niets in hem op. Hij vond immers dat hij geweldig gezelschap was. Misschien was het gewoon schaamte wat de jongen tegenhield. Schaamte omdat hij tot twee keer toe een paniekaanval had gehad waar Fox bij was, schaamte omdat hij toch niet al te aardige dingen naar Fox’ hoofd geslingerd had.
      Fox wist maar al te goed hoe schaamte voelde. Nadat hij zijn klasgenoten had aangevallen, had hij een weeklang niemand kunnen aankijken. Tot Fire hem bij zijn kin had gegrepen en gezegd had dat hij moest ophouden zichzelf de schuld te geven.
      Het had een beetje geholpen.
      ‘Kijk, deze heb ik ook voor je meegenomen.’ Hij legde de puntzak snoep op het bed neer. ‘Ik krijg altijd vreetbuien als ik hier lig.’
      En hij had hier in zijn beginperiode behoorlijk wat uren doorgebracht. Hij was weleens bijna te pletter gevallen toen hij als een arend door de lucht scheerde en plotseling weer in een mens was veranderd, en hij was ook een keer bijna verdronken toen zijn kieuwen verdwenen tijdens een duik. Anekdotes die hij de jongen verteld zou hebben als hij zijn gave niet nog wat langer voor hem had willen verbergen.
      Rex was nog altijd zijn tweede identiteit. Degene die de jongen wel dichterbij liet.
      Adam pakte de snoepzak aan. Hij oogde onzeker – alsof hij niet wist of hij hem kon vertrouwen. Oh ja – hij was een Lion. En hij een Naamloze, misschien wist hij niet eens van hun bijna-bondgenootschap.
      ‘Vanmiddag gaan de Lions en Panthers een bondgenootschap sluiten,’ zei hij. ‘Dus niemand kijkt ervan op als ze ons samen zien. No worries. Al je klasgenoten weten toch wel dat ik uiterst betrouwbaar ben.’
      De woorden leken de jongen nauwelijks te laten ontspannen. Hij onderdrukte een zucht. Wat moest hij nog meer zeggen om die jongen te laten relaxen?
      ‘Schuif eens op,’ zei hij. ‘Ik weet een paar filmpjes die je je geheid beter zullen laten voelen.’
      ‘Ik ben eigenlijk liever alleen,’ mompelde Adam. Hij keek hem niet aan.
      ‘Ja? Nou ik geloof er niks van. Hup opschuiven jij,’ zei hij met een plagerige grijns. Hij schopte zijn schoenen uit en hees zich op het bed.
      Adams gezicht werd vuurrood, maar hij schoof wel iets op.
      Fox zocht naar de knop om het hoofdeinde iets omhoog te laten komen, daarna draaide hij zich zo dat hij naast de jongen zat. Het was maar goed dat ze allebei smal gebouwd waren, anders lazerde hij waarschijnlijk zo naar beneden.
      ‘Je hebt me niet eens bedankt voor de cadeautjes,’ zei Fox. ‘Vind je ze niet leuk?’
      ‘Jawel,’ mompelde de jongen. Hij staarde naar de knuffel, zijn vingers trilden lichtjes toen hij langs de zachte stof streek. ‘Ik snap gewoon niet waarom,’ mompelde hij. ‘Je kent me nauwelijks en ik ben helemaal niet aardig tegen je geweest.’
      ‘Nou daarom laat ik je zien hoe je aardig moet zijn,’ grijnsde hij. ‘Nu hoor je dank je wel te zeggen en eigenlijk moet je me ook een kus op mijn wang geven.’ Toen Adam schichtig opkeek, wiebelde hij zijn wenkbrauwen. Hij stootte plagerig zijn schouder tegen die van de jongen. ‘Geintje.’ Hij haalde zijn iNet tevoorschijn. ‘Oké, hier is opvrolijkpoging numero uno!’ Hij opende video’s en typte “funny kittens” in. Hij kon het niet laten om een beetje tegen de jongen aan te leunen terwijl hij zijn iNet tussen hen inhield zodat ze het schermpje beiden konden zien.

---

Every villain is a hero in his own mind.

...maar toen hij eenmaal zijn naam had, waren jullie best close.
      En hij herinnerde zich er niets van. Jester keek van Onyx naar het dossier en weer terug. Dat waren twee mensen die beweerden dat hij en Yrla close waren geweest. En de tweede had er helemaal geen baat bij om dat te bevestigen. Dan was er inderdaad anderhalf jaar weg. Gewist, verdwenen. Want hij herinnerde zich alleen een naamceremonie. En verder niets. Ze hadden niet eens gesproken, niet tijdens de lessen, niet tijdens het eten, niet bij vrije tijd. Nooit niet. Ze waren alleen op een gegeven moment met elkaar gaan praten en bevriend geraakt.
      Of niet.
      "Dat is één puntje voor de waarheid alvast," mompelde Jester. "Yrla zei dat namelijk ook. En hij zei nog heel veel meer en ik weet niet wat ik ervan moet geloven, want op een rare manier lijkt alles wel in elkaar te passen. Want ik herinner me níets van die anderhalf jaar. Wel dat ik hier was en gewoon naar de les ging, maar niks van Yrla. Alsof hij er niet was. Alsof..." hij beet op zijn tong. "Alsof het gewoon gewist is. Geheugenmodificatie."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

'Hmm. Zei Yrla ook waarom?' vroeg Onyx zich af. 'En waarom komt hij hier nu pas mee?'
      Hij begreep überhaupt niet hoe een verloren vriendschap te maken had met het feit dat Yrla het oké vond om nieuwe jongens die hem niets hadden aangedaan te laten geloven dat ze een enorme productiefout hadden waardoor men ze uit de weg wilde ruimen, maar hij voelde aan dat ze het afgelopen gesprek onderwerp voor onderwerp door zouden moeten lopen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Jester knikte en pulkte aan zijn vingers. "Toen Yrla in het ziekenhuis lag, werd hij in coma gehouden. Volgens hem kwamen toen steeds stukjes herinneringen terug. Van mij en hem. Dingen die hij zich niet meer kon herinneren, maar die de gaten van die anderhalf jaar perfect leken te vullen. Daarom komt hij er nu pas mee. Uiteindelijk heeft hij zijn eigen dossier gelezen, waar het ook in stond." Zijn blik zwenkte af naar de bruine map. "Dat is de mijne."
      "De reden dat de onderzoekers ons geheugen hebben gewist, is omdat ik liep te kloten met mijn herinneringen. Ze had overtuigd weer terug te komen. Volgens Yrla was het nog gelukt ook en had hij me erbij geholpen. En Experium is erachter gekomen. Bij die geheugenmodificatie hebben ze een failsafe op mijn gave gezet. Een rem, een extra bijwerking zodat ik het niet nog eens kon flikken ofzo." Jester gaf het dossier een duwtje. "Als dat waar is, dan staat het hierin. Ik kan het gewoon controleren. Yrla haalt echt niet zomaar ergens een fake dossier vandaan ofzo. Ik kan dat stomme ding gewoon open doen en lezen wat er staat. Erachter komen of Yrla de waarheid vertelde. Want als dit klopt, klopt de rest van wat hij me vertelde over waarom hij liep te kutten met de jongens en 8102 waarschijnlijk ook."
      Jester keek op. "Yrla zei dat toen hij weer wakker werd in het ziekenhuis, dat Maxwell bij hem kwam. Die gast van aardrijkskunde." Zo kalm mogelijk herhaalde Jester alles wat Yrla daarvoor tegen hem gezegd had. Over de Naamlozen, dat de school hen kon beheersen, waarom de zuivering bestond en wat de school van plan was met de oudere garde. "Maxwell rekruteerde Yrla om de Naamlozen tegen te houden. Letterlijk hen weg te pesten, door de ontwikkeling van hun gave zo te vertragen dat ze na een halfjaar zouden worden weggestuurd.
      "Daarom liep hij zo te kutten. Daarom duwde hij me weg. Je had gelijk, wat dat betreft. Hij deed het expres. Omdat de onderzoekers mij dus nog steeds in de gaten houden en hij het me daarom niet kon vertellen. Mijn dossier is de dikste van allemaal, zei 'ie. Als Yrla gepakt werd, dan hadden ze mij ook, tenzij we geen vrienden meer waren. En ik weet hoe het klinkt als dikke bullshit, maar waarom zou hij liegen? Hoe zou hij dit überhaupt kunnen verzinnen? En ik kan het gewoon controleren. Of het klopt, over die geheugenmodificatie en die herinneringen en die rem. Kwestie van die map open doen. Als het eerste deel waar is, waarom zou het tweede deel dan gelogen zijn?"
      Jester keek weg. "Maar ik kan het niet. Het is mijn fucking dossier, met alle antwoorden over mijn leven, mijn gave, mijn ouders... en als ik het vast heb schreeuwt mijn hoofd dat ik het zo snel mogelijk weer los moet laten. Dat ik het niet hoor te lezen en het ook niet moet willen. Dat mijn herinneringen met een reden weg zijn, blablabla. Maar waar de fack slaat dat op? Ik wil- ik-" gefrustreerd schoof Jester het dossier van zich af en het bleef even stil. "Het is alsof ik mezelf heb overtuigd dat ik het niet wil weten," mompelde hij.

[ bericht aangepast op 13 april 2020 - 16:05 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Merrin

Oke, hij was weer hier. Aan de ene kant voelde de jongen zich nog slaperig, aan de andere kant - het zwarte gat van eerder was verdwenen. Merrin keek rustig naar de deuren om hem heen. Het voelde misplaatst dat hij hier was, zijn gave was zeker niet aan de gang. En toch, iets hield hem hier, weerhield hem ervan terug te gaan naar de wakkere wereld om hem heen. Merrin stond op. Als hij toch hier nog even zou zijn, zou hij zich zich vermaken. Merrin opende een van de deuren, aan zijn rechterzijde. En kwam terecht op in een hele nieuwe wereld.

Dit was onwennig. Hij voelde de zenuwen door zijn buik gieren, terwijl hij het wijde terrein over keek. Vandaag was zijn eerste dag en hij wist absoluut niet wat hij moest verwachten. De school stond verderop in het vroege licht van de zon. Zijn eerste les zou over ongeveer een kwartier beginnen, biologie - van zijn eigen mentor. Moreau had hem die ochtend zo goed mogelijk wegwijs gemaakt en zo in zijn eerste les zou hij zijn mede-huisgenoten leren kennen. Hij wilde net de richting uitlopen van zijn klaslokaal, toen zijn oog viel op een meisje dat alleen haastig over het pad naar de campus rende. Haar lange zwarte haar wapperde achter haar aan, haar bril scheef op haar neus. Een schok van herkenning ging door hem heen, maar hij wist niet waar hij het meisje van kende. Al snel rolde er een traan over zijn wang heen, maar hij wilde in de lucht springen van geluk. Hij was al onderweg naar het meisje, zonder erover na te denken, tot ze een gil slaakte. Tot zijn grote verbazing zag 7223 het meisje van de grond, stijgen, haar voeten in de lucht. Boeken vielen uit haar armen, terwijl het meisje paniekerig zocht naar hou vast. Hij sprong, en ving net op tijd haar hand. Ze was verbaasd hem te zien, maar uiteindelijk vulden ook haar ogen zich met tranen. 7223 zijn hart maakte een sprongetje. Waarom hij zou blij was dit meisje te zien, begreep hij niet. Maar het gevoel was wederzijds.
      Aan haar arm trok de jongen het meisje naar beneden, zodat ze op dezelfde hoogte zweefde als hij stond. "Bedankt! Voor het helpen," zei ze met een glimlach. "Wie ben je? Je - je bent nieuw hier toch?" Merrin knikte. Hij wilde zijn naam vertellen, maar bedacht zich dat hij die niet wist. Het meisje voor hem giechelde. "Je leerling nummer," zei ze met een lachje. Oh! "7223" antwoordde hij zacht terug. Het meisje voor hem keek hem met een glimlach aan. "Hoi 7223, ik ben Vienna."

---

It's never gonna happen, Guys.

'Waarschijnlijk ben jij niet degene die die nieuwsgierigheid onderdrukt, maar doen zij dat, somehow.' Onyx staarde een tijdje naar zijn vriend terwijl hij de woorden eens goed overdacht. Het was interessant dat Jester bij zijn herinneringen kon, maar hij vond dat ze dat maar later moesten gaan uitzoeken. Gevaarlijker was het feit dat er mensen rondliepen die geloofden dat ze nieuwelingen moesten wegpesten. Niet gewoon wat klieren, nee hen echt mentaal so opfucken dat ze niet meer functioneerden. Zoals Maaya en hij bij elkaar gedaan hadden. 'Ik geloof er geen zak van,' zei hij uiteindelijk. 'Ik geloof best dat Yrla het gelooft — al zorgt dat ervoor dat ik hem alleen maar grager wil wurgen — maar kom op. Als ze van ons af willen dan doen ze dat. Daar is geen Naamloosje pesten voor nodig. Ze halen iedereen die ze zwak vinden er gewoon uit, dat doen ze tenslotte al die tijd al.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester knikte. Dat klonk wel logisch, hoewel hij geen idee had hoe ze dat voor elkaar gekregen had. Ergens overwoog hij Onyx te vragen het dossier anders te lezen, maar in plaats daarvan haakte hij in op het laatste wat Onyx gezegd had.
      "Daar is de Zuivering voor. Om de zwakken eruit te halen en om zich in één keer van zo'n negen oude studenten te ontdoen, zonder dat er massaal paniek uitbreekt. Dikke kans dat die nieuwelingen die daartussen zitten worden gewist en gewoon weer worden teruggeplaatst. Uiteindelijk zijn er dus twee kampen: kamp wetenschappers die wel de robot-naamlozen zien zitten en de oude garde weg wil hebben, en kamp Maxwell, die juist waarde ziet in de oudere studenten. Die ons wil beschermen, ofzo. En er komt nog een leuk feitje bij, waar Dezi een rol gaat spelen. Maxwell is niet alleen. Herinner je je Zebediah nog?" zei Jester duister.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

'Moeilijk te vergeten,' mompelde Onyx. Het was misschien wel de enige naam die de haartjes in zijn nek overeind deden staan. 'Ik heb hem er vaak van verdacht om ook een aandeel te hebben in die hele oorlog tussen Maaya en mij. Lekker ons brein beheersen om ons grenzen over te laten gaan.' Hij hield Jesters blik even vast. 'Wat dan?'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Merrin

Hij had het meisje aardig op weg geholpen, net verteld dat hij een Panther was. Net als zij, blijkbaar. Hij wilde net het gebouw met haar binnen gaan, toen er twee ijsblauwe ogen ineens in de zijne blikte. 7223 gilde het uit van schrik en liet bijna daarbij Vienna los. Het was dat het meisje hem zelf stevig vasthield, anders was ze zo weer naar boven gevlogen. "Je bent nieuw hier, niet?" zei de blonde jongen met een grijns. 7223 stotterde een ja als antwoord en voelde zich ongemakkelijk worden bij de grijns die nog groter leek te worden. "Laat hem met rust, Yrla," siste het meisje naast hem. 7223 keek even verbaasd op naar het meisje naast hem, die beschermend haar hand op zijn schouder had gelegd. "Oh relax, Vien. Je weet dat groentjes altijd een vuurdoop krijgen als ze op school komen, niets mis mee." 7223 zette een paar stappen achteruit, weg van de jongen die hij nu al niet vertrouwde. Vienna leek voorzichtig, dus waarom hij niet? De blonde jongen had het al echter te druk voor hem. Hij zwaaide naar iemand achter hem. "Hee Jes! We hebben nieuw voer!" 7223 keek achterom. Een kleine roodharige jongen kwam op hen afgelopen. Het sluwe grijnsde en de rustige ogen die hem daarbij aankeken, joegen hem nog meer angst aan dan de drukke blonde naast hem.

Met een ruk kwam hij terug uit de herinnering aan zijn eerste dag. Hij hoorde gepiep om hem heen en haalde angstvallig naar adem. Waar was hij? Wat was er gebeurd? De flarden van de herinnering hingen nog in zijn hoofd, verdrongen andere herinneringen de kans om terug te keren. Naast hem lag een zwartharige jongen in zijn bed, die zijn naam riep. Maar hoe hij ook keek naar de jongen, zijn naam kwam hem even niet te boven.

---

It's never gonna happen, Guys.

      "Dezi heeft met hem gepraat, een paar weken geleden. Zebediah wil in feite hetzelfde als Maxwell, maar hij is niet van plan een half jaar te wachten. Als hij dit verhaal aan Dezi heeft verteld en haar wijs heeft gemaakt dat het of de Naamlozen of zij was, dan was die keuze bij haar vast snel gemaakt. Cue totaal-doorgedraaide-Dezi. Hoewel ik er eerlijk gezegd geen zak van geloof dat het die gozer ook maar iets kan schelen wat er met ons gebeurt. Dikke kans dat hij een heel eigen plan heeft.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fox had een leuke lach, realiseerde Adam zich. Eentje die hij niet inhield, iedere keer dat hij in de lach schoot omdat een kat iets grappigs deed. Als hij lachte, lachte zijn hele gezicht mee, zijn twinkelende bruine ogen, de kleine lachrimpeltjes rond zijn ogen, zelfs zijn donkere krullen leken een beetje te dansen. Adam merkte dat hij liever naar de jongen naast hem keek dan naar het schermpje met de kittenfilmpjes, al deed hij het vanuit zijn ooghoeken.
      Hij dacht terug aan vorige week. Aan het hart van kaarsen en de bloemen.
      Was het dan echt waar? Vond Fox hem leuk?
      Nu het blijkbaar oké was om op jongens te vallen, kriebelde er iets in zijn buik bij die gedachte. Kon hij hem helpen om over Michiel heen te komen? Hij wilde niet dat er ooit nog iets tussen hen in kwam te staan en daardoor was hij nog steeds van mening dat hij maar beter vlug over hem heen kon komen.
      Op iemand anders verliefd worden was nog steeds een goed plan.
      En het hoefde nu geen meisje meer te zijn – het kon Fox worden.
      De jongen hief zijn hoofd alsof hij aanvoelde dat Adam naar hem aan het kijken was. Hij wilde zijn hoofd in een reflex afwenden, maar deed het niet. Het was lief dat hij hier zo naast hem kwam zitten om naar kattenfilmpjes te kijken. Waarschijnlijk miste hij er zelf lessen door.
      ‘Sorry nog voor laatst,’ zei hij zacht. ‘Het was…’ Hij zuchtte. ‘Ik had het even moeilijk.’
      ‘Ik las het briefje dat je aan Merrin had geschreven. Ik begrijp het wel. Maar ik zou het leuk vinden als we…’
      De deur ging open en er werd een bed naar binnen gereden. Adam hoorde niet meer wat de jongen verder zei, hij trok het infuus uit zijn arm en sprong zijn bed af zodra het andere bed naast het zijne stond.
      ‘Michiel? Michiel!’ Hij was in staat om boven op zijn vriend te duiken om hem te omhelzen, ware het niet dat zijn benen onvast voelen en hij zich aan de rand van Michiels bed moest vasthouden om überhaupt overeind te blijven. Een verpleegster legde een hand op zijn schouder, maar hij weigerde weg te gaan. ‘Heb je pijn?’ vroeg hij bezorgd. ‘Dezi is weg, ze komt nooit meer terug,’ ratelde hij. Hij pakte zijn hand vast en voelde dat er tranen in zijn ogen sprongen. ‘Ik ben zo blij dat je in orde bent.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

'Nou dat weet ik wel zeker,' bromde Onyx. 'En als Maxwell met dat jong samenwerkt dan kunnen we die dus echt niet vertrouwen. Ik geloof nog eerder dat híj de Naamlozen weg wil hebben dan dat het bestuur óns weg wil hebben.' Hij dacht even na. 'Maar waarom? Zebediah was volgens mij net zo'n fan van het systeem als ik — zoals iedere leerling met een stel hersenen. Misschien wil hij wel gewoon dat de hele school wordt opgedoekt. Zijn gave en zijn persoonlijkheid zijn het perfecte recept voor world domination man. Hij wil vast dat er geen anderen komen met krachtigere gaven dan hij.'

---

Every villain is a hero in his own mind.