[RPG • 0] Experium || 12 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo Meisjes: • Maaya

Buffalo's Jongens: • Meisjes: • Kijo

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 14 april 2020 - 12:55 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Yrla

De pijn trok als een razende door zijn gezicht heen. Yrla zette met zijn hand zijn kaak weer goed en merkte aan zijn wangen dat het genezingsproces meteen begon. Op dit soort momenten wenste hij bijna dat de pijn langer zou duren, want hij had hem verdiend. Hij had zich gedragen als een complete idioot. De woorden van Jester deden hem echter nog meer zeer dan de gehele klap van Onyx en hij voelde schaamte hem overvallen. Alles wat al die tijd zo goed idee had geleken, leek nu te verdwijnen in het niets. "Het plan was ze uit elkaar te halen, de rest was... Spontaan," gaf hij schoorvoetend toe.
      "Misschien omdat er meer aan de hand is dan alleen die fukcing zuivering," siste hij Jester woedend toe. Hij mocht dan een idioot zijn geweest, maar hij liet niet zomaar alles over hem zeggen. Hij keek even rechtstreeks in Jesters bruine ogen en besefte dat hij teveel had gezegd. Zijn ogen gingen even naar de deur, waar hij net zag dat de Rhino's de ziekenzaal verlieten. Oh kut, hij zat in de problemen...

---

It's never gonna happen, Guys.

Fersephone

Fersephone sloot haar armen om haar zusje heen, die veel kwetsbaarder was dan zij. Het zou Fayr nog lang bijblijven dit... "Rustig maar, Zus. Je hebt werkelijk prachtig werk verricht, hoor je? Wij allebei." Ze drukte een kus in het haar van Fayr en trok haar zusje dicht tegen zich aan. Fersephone haar blik viel op Vienna, die hen met een glimlach aankeek. Ik laat jullie alleen mimede het meisje, terwijl ze rustig weg schuifelde van het verloren spullen terrein. Een tijd lang stonden Fayr en Phone samen zo onbewogen op het terrein, waarbij Fayr haar tranen rijkelijk vloeide. Uiteindelijk nam Phone het gezicht van haar zus in beide handen en keek haar recht in de ogen aan. "Alles is goed gegaan toch? Is het je gelukt om die jongens te helpen?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx had geen zin om naar zijn excuses te luisteren. Hij werd er alleen maar misselijk van. In plaats daarvan stapte hij dichter naar Adam toe en streek de haren van zijn voorhoofd. Die arme knul... Geloven dat de school je wilde verwijderen omdat je op een jongen verliefd was... Terwijl je nog maar net op school was en al zo onzeker was over alles — en je dan ook nog eens gedwongen werd om je beste vriend te laten vallen. Hij kon zich wel indenken hoe Dezi het tegen hem had gebruikt, die had vast gedreigd zijn geheim bekend te maken als ze geen seks met hem wilde hebben. En toen hij toch probeerde weg te komen... Hij haalde diep adem, voelde de woede weer opvlammen.
      Even keek hij over zijn schouder naar Yrla. 'Flikker toch op man. Die jongen heeft je nooit wat aangedaan en toch heb je hem ervan overtuigd dat hij beter af is dood. Het is maar de vraag of die gedachte hem ooit helemaal zal verlaten. Een fucking verrader, dat ben je. Ik hoop dat ze jou straks ook afvoeren.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het was de blik in Yrla's ogen vlak nadat hij die laatste zin gezegd had, waardoor Jester niet direct reageerde, voor een van de weinige keren in zijn leven. De woede in Yrla's stem was echt geweest en het feit alleen al dat er ooit een plan geweest was om die twee uit elkaar te halen, gaf al aan dat Yrla daar een reden voor moest hebben.
      Een echte, anders dan alleen maar naamloosje pesten. Dat het plan ooit had bestaan, was de eerste rode vlag. De geschrokken uitdrukking die over Yrla's gezicht was geflitst nadat hij die laatste zin eruit was geflapt, was de tweede. En hij was zo overduidelijk groot en rood, dat zelfs Merrin hem niet gemist zou kunnen hebben.
      Yrla wist iets.
      en Onyx en Jester wisten het niet en het was waarschijnlijk de bedoeling dat ze het nooit zouden weten ook.
      Misschien omdat er meer aan de hand is dan alleen die fucking Zuivering.
      Jester hoorde Onyx wel, maar verroerde zelf voor een keertje geen vinger. Staarde Yrla in plaats daarvan recht aan. "Méér aan de hand?" herhaalde hij op een gevaarlijk gladde toon. "Do tell."

[ bericht aangepast op 12 april 2020 - 0:05 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Vienna

Ze voelde zich overbodig. Fayr samen met haar zus was als een, en daar hoorde zij niet bij als vijfde wiel aan de wagen. Ze slenterde het terrein af, met absoluut geen haast om terug te gaan naar de campus. Het liefst zou ze nu met Fayr samen uithuilen, maar die was samen met Phone. Het was niet het moment daarvoor, misschien konden ze het later doen. Merrin was nu ook niet bereikbaar. Al was er eigenlijk maar een waar ze graag haar verhaal aan zou doen, waarvan ze wist dat hij goed naar haar kon luisteren. Maar Fox was totaal niet bereikbaar nu, hij zou haar niet in zicht van anderen willen zien of spreken.
      Over hem gesproken - ze moest hem straks nog spreken. Over die onderhandelingen. Haar date van die avond daarvoor leek opeens zo ver weg te zijn. Een dikke sluier was over het geluk wat ze die hele dag gevoeld had. Ze had instinctief gehandeld, ze had het goed gedaan door die tafel tegen Dezi aan te gooien. Vienna ging in het gras op de heuvel zitten, wetend dat niemand haar hier zou zoeken - behalve Yrla misschien. Ze had het goed gedaan, het was goed geweest. Maar hoe Vienna zichzelf er ook van probeerde te overtuigen, was er vandaag een besef gevallen, die ze nog niet eerder geweten had. Haar gave kon dodelijk zijn...
      Als ze maar genoeg kracht zette, als de de emotie erachter zette, kon ze iemand makkelijk vermoorden - als ze dat wilde of misschien wel per ongeluk. Trillend keek Vienna naar haar handen. Haar gave was altijd iets waar ze ontzettend trots op was geweest, die ze met plezier had laten zien. Maar ze wist niet of ze deze nieuwe kant van haar gave ook wilde leren kennen, een kant die ze al tijden probeerde te negeren. En opeens werd het haar teveel. Ze voelde zich ontzettend eenzaam zo hier alleen op de berg, met niemand om haar heen. Tranen begonnen rijkelijk te vloeien en snikkend begroef het meisje haar gezicht tussen haar knieën.

---

It's never gonna happen, Guys.

Yrla

"Alsof jij zo onschuldig bent, Onyx," blafte de jongen terug. "Die kras in Dezi haar gezicht, jouw werk toch? En dat is volgens mij niet het enige wat jij op je kerfstok heb staan." Hij keek donker in de richting van Onyx. "Ik mag dan ver over de grens van pesten zijn gegaan, maar ik heb nog Merrin, nog 8175 of 8102 ooit met een vinger aangeraakt." Als er iets was waar hij slecht tegen kon was het hypocrisie en Onyx was op dit moment de grootste hypocriet die er was. Doen alsof hijzelf heilig was en daarbij Yrla afschilderen als de grote schurk. Lekker makkelijk allemaal.
      Onyx had hem echter wel de kans gegeven om onder Jester zijn vraag uit te komen, voor nu dan. Hij negeerde Jester en daagde Onyx uit met zijn ogen om het te wagen hem aan te vallen.

[ bericht aangepast op 12 april 2020 - 0:18 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx haalde zijn schouders op. 'Blijkbaar had ik die nacht toch haar strot moeten doorsnijden.' Hij keek de jongen koeltjes aan. 'Fysieke wonden gaan weg, zeker met een beetje hulp van Fayr. De mentale blijven, en de enige die ervan weet is degene die ermee kampt.' Hij keek weer even naar Adam. 'Dat wees je heus wel, anders had je het niet op deze manier gespeeld.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

"Fysieke wonden kunnen net zo goed mentale schade achterlaten, idioot. Het feit alleen is dat fysieke wonden sneller gezien worden door anderen. Waardoor je hoopt dat men sneller het probleem ontdekt. Maar van fysieke mishandeling kan het net zo goed misgaan in je hoofd." Hij wist niet waarom, maar hij had dit geschreeuwd. Hij voelde zich machteloos en opeens begon zijn gave te werken. Hij wilde hier weg, weg onder die blikken die hem allang veroordeeld hadden voor ze de waarheid wisten, weg onder die blikken die zo hard zijn schuld erin wreven. Hij wilde wegrennen om nooit meer terug te komen, zo hard rennen als hij maar kon. Zich des doods opnieuw tegen die muur parkeren...
      Ze zagen hem ervoor aan dat hij net zo erg was als Dezi, maar hij was niet zo erg. Hij zou nooit zo ver gaan, nooit! Toch? Verslagen liet hij zich op het bed achter hem zakken, de mentale strijd die verder woedde in zijn hoofd. Hij had het gedaan om ze te beschermen, om zijn familie buiten de school te beschermen. Hij had alleen de naamlozen weg willen pesten, zodat ze verwijderd werden van school. Verwijderd van school - niet gedood. Dat had hij nooit gewild. Was hij dan echt zo ontzettend stom geweest?

[ bericht aangepast op 12 april 2020 - 0:30 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

'Oh dat heb ik nooit ontkend,' antwoordde Onyx rustig. 'Alleen ik zorg ervoor dat mijn slachtoffers het verdienen. Ik durf te wedden dat die knul nog niet eens tot je gesproken had voordat je hem wijsmaakte dat de hele wereld vond dat ie een spuit verdiende.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Mentale mishandeling is dus inderdaad geniepiger. Goh, goed dat we daarachter zijn."
      Het was eruit voordat hij het wist. Ze raakten van het onderwerp af, realiseerde Jester zich, met dat zijn blik van Yrla naar Onyx ging en weer terug. Dit werd slaande ruzie. Straks schoot Yrla er vandoor en waren ze nog niets wijzer. Hij gaf Onyx niet zo heel subtiel een duw tegen zijn schenen, in de hoop dat zijn vriend de hint begreep en de snijdende opmerkingen nog voor een later tijdstip kon bewaren.
      "Laten we even de precieze reviews van mishandelingen daarlaten, waarom vond je het überhaupt een goed idee om ermee te beginnen, Yrla? Dat Dezi compleet doordraait, dat kan ik ergens nog wel inzien, maar waarom jij je zo tegen hen keert is me een groot raadsel. Je zegt dat er meer aan de hand is dan alleen de Zuivering, dus vertel." Hij keek Yrla aan. "Waarom was het toch zo'n waarachtig goed idee om onze naamlozen het leven zo zwaar te maken?"

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Yrla

Hij keek van Jester, terug naar Onyx. Hij richtte het woord tot hem. "Je hebt geen idee wat mijn beweegredenen hiertoe zijn. En als je me toch al zo hard veroordeeld, hoef je ze ook niet te weten." Yrla kwam overeind van zijn ziekenhuisbed. Hij was rustiger dan hij verwacht had, maar hij zag nu eindelijk in dat Onyx het toch nooit zou begrijpen. En hij begreep zijn woede wel. Yrla had iemand kwaad gedaan waar Onyx blijkbaar zielsveel van hield, Yrla zou in zo'n geval ook kwaad zijn. Maar toch... "Want de geweldige Onyx straft alleen degene die in zijn ogen gerechtvaardigd zijn gestraft te worden, alsof je dat minder schuldig maakt. Alsof het minder uitmaakt wat je iemand anders aandoet, omdat diegene het toevallig verdiend." Yrla wendde zijn gezicht af van Onyx en richtte voor het eerst zijn blik op zijn voormalige vriend. "En ik dacht dat juist jij dat wel wist. Maakt niet uit welke nu erger of geniepiger is. Jij bent namelijk altijd degene geweest die mij dat geleerd heeft." Het antwoord van Jester had hem teleurgesteld, verschrikkelijk teleurgesteld. Had Onyx hem dan ook al beïnvloed? Waren nu sommige dingen ineens wel verantwoord? Yrla kon het zich niet voorstellen, en besefte zich ook hoe erg hij Jesters regels aan zijn laars gelapt had. En een nog grotere dosis schuld over zich heen viel. Nogmaals ging zijn blik van Jester naar Onyx en weer terug.
      Hij had genoeg gehoord en hij had er geen zin in dat Onyx nog even lekker zijn schuldgevoel erin wreef. Daar zou hij zelf wel voor zorgen. "Als je het echt wil weten, zoek me dan maar op. Zonder hem. Hij ziet toch alleen maar wat hem goeddunkt." En met die woorden liep Yrla rustig langs Jester heen naar de uitgang van de ziekenzaal.

[ bericht aangepast op 12 april 2020 - 0:50 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Twee jaar vriendschap was niet niks. Tussen hem en Onyx was die laatste misschien de opmerkzame van de twee, maar Jester was ook niet op zijn achterhoofd gevallen. En op dezelfde manier waarop hij Onyx steeds ietsje beter kon peilen, had hij het ook wel door dat Yrla zich schuldig voelde nu. Dat hij alleen maar uithaalde om zichzelf te beschermen en alle andere vragen te ontlopen.
      Aardig was het niet, maar nu de jongen zo geconfronteerd was met zijn fouten, was er geen beter moment om Yrla zover te krijgen eindelijk te vertellen wat er aan de hand was. Eindelijk te vertellen waarom hij was veranderd, waarom hij de naamlozen zo had aangevallen, wat nu dat ene ding was wat hij wel wist en de rest niet en waarom dat genoeg was om nú pas door te hebben dat hij misschien verkeerd bezig was.
      Jester wisselde één blik uit met Onyx, keek naar Adam en weer terug, voordat hij zich op zijn hakken omdraaide en achter Yrla aan verdween. Ze waren ooit vrienden geweest. Misschien was dat de reden dat Yrla dat laatste had gezegd. Met Yrla praten en dooie paarden uit de Styx trekken, had zich plotseling weer op prioriteit nummer één geworsteld. En Jester was vast van plan dit keer vol te houden tot hij wist wat er aan de hand was. Want diep in zijn buik had hij het onheilspellende idee dat er inderdaad meer speelde dan hij wist, want zo goed kon niemand acteren.
      "Yrla. Yrla, blijf staan dan, verdomme."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Yrla

Loom keek hij achterom. Jester was hem gevolgd en Yrla wist precies waarom. De jongen was nieuwsgierig. "Kom op, dan. Ik wil je wat laten zien." Misschien, misschien was er nog iets van die vriendschap over, die hij jaren over had gedaan om op te bouwen. En teleurstellend genoeg met een week wist te verpesten. Het was makkelijk geweest, misschien wel te makkelijk. Had hij dan zo weinig voor Jester betekent? Yrla wist al voor een lange tijd dat hun vriendschap een scheve verhouding had, maar was het zo erg geweest?
      Met een verdrietige glimlach liep Yrla voor Jester uit. Hij maakte zichzelf gek, vooral omdat hij wist dat hij Jester teleurgesteld had. Hij liep terug in de richting van hun house. Hij zuchtte. "Je weet dat ik mezelf twee maanden geleden tegen de muur ben aangebotst. Ik denk dat ik daar maar moet beginnen," zei hij met een zucht. "Verticaal rennen, we gingen kijken of ik snel genoeg kon rennen om tegen een verticale muur op te lopen. Ik plaatste te laat mijn voet op de muur, waardoor ik er vol tegenop knalde. Alle heisa weet ik niet meer wat er gebeurde hier op school, ik weet alleen nog dat ik verderop in een onderzoekslaboratoria wakker werd, ver van de school verwijderd."

---

It's never gonna happen, Guys.

Vingers streken door zijn haren. Zijn oogleden voelden zwaar, zijn spieren overbelast. Ergens op de achtergrond hoorde hij de tv. Het licht ervan was scherp toen hij zijn ogen verder open deed en hij wendde zijn gezicht af. Hij was moe, zo moe… Zijn blik gleed omhoog. Er zat een vrouw naast hem. Hij kende haar, met haar donkere krullen en haar glimlach die nergens door weggeveegd leek te worden. Haar groene ogen keken hem liefdevol aan.
      ‘Daar ben je weer,’ zei ze zacht.
      ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg hij schor.
      ‘Je had een heftige aanval. Maar ik ben bij je, papa heeft je op de bank gelegd.’
      Papa?
      Adam probeerde te begrijpen wat er aan de hand was, maar zijn hoofd bonkte. Voor hij verder nog wat kon zeggen, zakten zijn ogen weer dicht.
      Toen hij ze daarna weer opendeed, staarde hij recht in twee ijsblauwe ogen.

[ bericht aangepast op 12 april 2020 - 9:55 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester wist dat zelf ook nog prima. Het was immers zijn idee geweest. In theorie had het allemaal heel logisch geklonken en ook helemaal niet zo gevaarlijk als het wel was geweest. Jester kon immers ook tegen de muur oprennen, misschien twee stappen zelfs, als hij het goede momentum had. Of zelfs drie als hij niet recht omhoog ging, maar in een boogje. Dan zou Yrla dat ook moeten kunnen. En omdat hij veel sneller was dan de zwaartekracht, zou hij gewoon recht omhoog moeten kunnen.
      In plaats daarvan was het meer het effect van een vlieg tegen de voorruit van een trein. Jester had zich er nog best schuldig over gevoeld. Wie daagde dan ook zijn vriend met supersnelheid uit om gewoon maar even tegen een muur op te rennen. Wat dan normaal gesproken al een kwestie was van precies het juiste moment, was nu een raam van maar enkele milliseconden waarin het goed zou gaan. Idioot, dat was het geweest.
      Achteraf was het altijd makkelijker praten.
      Jester stak zijn handen in zijn zakken. Nog eens een herinnering dat hij soms een beetje te hard van stapel liep. Net als met dat vuur dat hij had aangewakkerd. "Ik weet het nog," mompelde hij. Dit was de dag dat Yrla was verdwenen. Toen hij terugkwam, was alles anders. Jester was anders, maar Yrla ook.
      Hij keek zijn vroegere vriend zwijgend aan.
      Hij hád harder zijn best moeten doen.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.