[RPG • 0] Experium || 12 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo Meisjes: • Maaya

Buffalo's Jongens: • Meisjes: • Kijo

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 14 april 2020 - 12:55 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Fersephone

"Phone!" Ze ontwaakte uit haar geschokte staat door de angstige stem van Vienna. Ze had Dezi woest gezien, ze hadden zo vaak ruzie met elkaar gehad. Maar hoe ze nu flipte, hoe ze nu door het lint ging, was nieuw voor haar. Ze herkende het meisje niet dat daar gestaan had, die de anderen gewoon had aangevallen! Ze had voor haar neus gezien hoe Dezi haar gave op de nieuwelingen gebruikte, zonder dat zij zich konden verweren.
      "Kun jij de pegels slopen denk je? Ze moeten eruit, voordat Fayr ze kan genezen." Phone haar hoofd voelde nog vol met watten, maar ze besefte zich wel een ding. Fayr kon niet iedereen genezen, dat was onmogelijk. Fayr had niet zoveel kracht, de wonden waren te groot. Vienna haar stem bracht haar echter terug naar de realtiteit en meteen mepte ze Yrla voor zijn hoofd - die verassend genoeg raakte. "Doe wat, lul! Jij bent de snelste van ons! Breng ze naar de ziekenzaal!"
      Ze kreeg alleen een ontzettend boze blik terug. Voor luttele seconden waren Yrla en Phone in een stille strijd verwisseld, maar uiteindelijk gaf de jongen het op. "Open de deur," blafte hij, voor hij overeind kwam van zijn tafel. "Wij doen Onyx," zei Fersephone tegen Yrla en wenkte Vienna mee te komen. Onyx was het lastigste van allemaal, aangezien hij tegen de muur aan gepind stond. Fersephone probeerde haar vriendin achter haar te negeren en liep met een holletje op de zwartharige jongen af. Hij had de grootste kans op genezing van Fayr, daar waren haar krachten toe in staat. De anderen moesten hopen dat de dokters goed werk deden.
"Vien, jij moet dit doen. Als ik de pegels sloop, heb je kans dat het ijs zich door zijn schouder verspreidt."

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx

'Help eerst die jongens!' snauwde Onyx. 'Het zit verdomme in hun buik en rug, bij mij niet!'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

Hij had ademloos toegekeken. Zijn woede was als sneeuw voor de zon verdwenen en het leek alsof de kou van Dezi in zijn borst gekropen was. Was dit wat Zebediah had bedoeld met Naamlozen verwijderen? Het feit dat ze doorklieft moesten worden met ijs. Hij voelde de kleur uit zijn gezicht trekken, maar voor hij de kans kreeg erover na te denken, kreeg hij een klap van Fersephone voor zijn hoofd. Woest keek hij opzij. Na het horen van haar woorden leek hij te ontwaken. Natuurlijk! Hij kon ze nog redden. Zou dat de bedoeling zijn?
      Voor twee seconden keek hij Fersephone strak aan en nam toen zijn eigen beslissing. Hij ging echt die naamlozen niet dood laten gaan, geen haar op zijn hoofd die daaraan dacht. Hij blafte dat ze de deur open moesten doen en zag tot zijn opluchting dat het meisje zonder protest deed wat hij vroeg.
      Yrla knielde naast de zwartharige jongen neer en keek hem in de ogen. Merrin leek bij bewustzijn te zijn. "Merrin, ik ga je optillen. Ik zal proberen zo voorzichtig mogelijk te doen, maar waarschijnlijk doet het zeer. Heb je me begrepen?" Merrin gaf geen blijk van dat hij ook maar iets van Yrla gehoord had. Yrla hoopte maar dat hij het begreep en dat hij zou kreunen als het te erg was. Hij legde zijn hand onder Merrins schouders en zijn andere onder zijn heupen. Pas toen hij het gevoel had dat hij Merrin goed vast had, tilde hij hem in een keer omhoog. Het lokte een schreeuw uit bij de jongen, maar Yrla kon er niets aan doen. Als een malle begon hij te rennen. Binnen luttele seconden stond hij op de ziekenzaal. "Noodgeval, noodgeval! Is het hier iemand?!"

[ bericht aangepast op 10 april 2020 - 19:30 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Shít.
      Holy fucking-
      Met dat Vienna een tafel in volle vaart tegen Dezi aanramde, schoot Jester in beweging. Met een ruk trok hij zijn shirt over zijn hoofd heen en propte het op, zodat hij het om de ijspegel heen tegen Onyx' schouder aan kon duwen. Ze mochten van geluk spreken dat het ijs er nog inzat, waardoor het meeste bloed door pegel zelf nog werd tegengehouden. Ergens hoorde hij Onyx nog zeggen dat ze aandacht aan de jongens moesten besteden, maar hij snauwde zelf alleen terug dat Onyx het shirt tegen de wond aan moest houden.
      Vanuit zijn ooghoek zag hij nog hoe Adam met bevende handen de ijspegel uit zijn buik trok. "Nee! Laten zitten!" riep hij nog, maar het was al te laat. Shitshitshitshitshit- Hij zag de jongen wankelden, terwijl de donkere poel van bloed onder hem met een angstwekkende snelheid groeide en Adam onderuit ging. Jester liet het shirt los en stapte bij Onyx vandaan, met dat Fersephone eindelijk Yrla wakker leek te schudden en de jongen naar Merrin toedook en hem in zijn armen nam. Een seconde later waren ze allebei verdwenen.
      Adam was bewusteloos. Dat was slecht. Heel, heel slecht.
      "Laat die pegels zitten, die houden het bloed tegen!" blafte hij naar Fersephone en Vienna, die ondertussen richting Onyx en hem kwamen, voordat die dezelfde fout zouden begaan. "Fayr," beval hij het blonde meisje, "jij zorgt ervoor dat 8175 niet doodbloedt voordat Yrla hem naar de ziekenboeg kan brengen," zei hij scherp. "Zodra Yrla hem meegenomen heeft, kom je mij helpen. Fersephone, dit kan ze niet alleen. Gebruik je gave, sloop iets, het maakt me niet uit, maar zorg ervoor dat Fayr alle energie heeft die je haar maar kan geven. En houd Dezi in de gaten!"
      Jester wachtte niet totdat de meiden in beweging kwamen en draaide zich meteen om richting Vienna. "Wij gaan beginnen met Onyx' schouder. Jij trekt het ijs eruit, ik praat de wond weer dicht, afgesproken?" Heel even kwam het in hem op dat de rest van de Panthers nog niet wisten dat hij dit kon, direct gevolgd door de gedachte dat glas uit een hand vissen iets heel anders was dan een gat ter grote van een pingpongbal willen dichten en híj niet eens zeker wist dat hij dit kon.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Het was alsof de pijn bij vlagen even afnam. In eerste instantie schrok hij daarvan omdat hij bang was dat hij uitvalsverschijnselen kreeg, zijn verwondingen zaten echter niet op zulke vitale plaatsen en hij had een hoge pijngrens. Hij bloedde niet zó erg en…
      Hoe zou Maaya’s wond eruitzien? Had de wond zich bij haar gekopieerd, maar zonder dat de stukken ijs er nog in zaten, zodat ze veel erger bloedde? Was het haar bijna wegvallende bewustzijn wat voor die vlagen zorgde? Hij schudde het van zich af, moest er op vertrouwen dat zij ook wel iemand in de buurt had die wist hoe ze een wond moesten dichten. Hij kon haar pas gaan zoeken als hij zelf niet langer aan de muur vastzat.
      Hij keek naar zijn vriend, hoorde de trilling in zijn stem toen hij zei dat hij de wond zou gaan dichtpraten. Hij had een zelfverzekerde Jes nodig, zijn vlees had ongetwijfeld iets van zijn koppigheid en zou anders niet gehoorzamen. Hij hief de hand van zijn gezonde arm en legde die even tegen Jesters kaak en streelde met zijn duim geruststellend over zijn wang.
      ‘Hé,’ zei hij en hij dwong de jongen met zijn hand om op te kijken in plaats van naar de wond te staren. ‘Je kan dit, oké?’ vervolgde hij toen Jester hem aankeek. ‘Ik weet dat je het kan. En ik ben een taaie – en mijn aartsvijand lijdt op dit moment mee. Dit komt heus wel goed, kleintje.’
      Hij probeerde hem een optimistische glimlach te schenken, maar hij merkte dat zijn mondhoek trilde omdat het toch echt wel fucking veel pijn deed en hij zich zorgen om de twee andere jongens maakte. En om Maaya. Ja – toch ook om Maaya.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nouja, makkelijker gezegd dan gedaan. Of, nou- Makkelijker- Je begrijpt het wel.
      Jester beet zijn kiezen op elkaar en knikte. De trilling van Onyx' glimlach zag hij heus wel en het wakkerde een vastberaden vuurtje, aan diep vanbinnen. Natuurlijk kon hij dit. Hij kon fucking vuur overtuigen naar hem te luisteren, zelfs oude, roestige sloten deden wat hij zei. En die hadden er niet eens écht baat bij, zoals nu Onyx wel. Natuurlijk wilde die wond dicht. Piece of fucking cake. Hij was Jester bloody Madcap.
      Hij stapte dichterbij en richtte zijn blik weer op de pegel in Onyx' schouder. "Oké, Vienna, ben je er klaar voor?" zei hij, met een heel wat vastere stem dan eerder. Hij was Jester bloody Madcap. Die wond zou dicht, omdat hij dat wilde. Punt. "Op drie, dan trek je dat ding er met je gave uit. Ik doe de rest."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fersephone

Ze gromde. Jester -meneer de wijsneus - had de leiding direct van haar afgepakt. En nu mocht hij dan democratisch tot leider verkozen zijn, ze voelde de woede. Jester nam namelijk andere beslissingen dan haar. Phone had vertrouwd op Yrla om snel terug te zijn, waardoor ze gehoopt had om samen met Fayr en Vienna Onyx los te krijgen. Jester gooide haar volledige plan om. Ze voelde dus nog meer woede, omdat hij Fayr de andere kant opstuurde dan ze gewild had - toen had ze trouwens nog niet gezien dat 8175 zo idioot was de ijspegel eruit te trekken - en het feit dat hij wel aan iets dacht waar ze zelf niet aan gedacht had. Ze kon Fayr kracht gunnen. Maar hoe hield ze Dezi in de gaten en sloopte ze de rest van het lokaal. Haar oog viel op het meisje bij de deur. "Hee! 8102, zorg voor een manier dat die deur openblijft, zodat Yrla er snel in kan. En let daarna op Dezi, als ze bijkomt, moet je een hele harde schreeuw geven, begrepen?!"
      Phone keek zelf koortsachtig het lokaal rond, ze moest iets slopen wat zwaar, groot was. Waar kon ze de meeste energie uit halen? Haar oog viel op de grote piano met de zware kast erachter. Het zou nog niet genoeg zijn, maar het was in ieder geval een start. Fersephone rende naar de piano toe, mompelde een excuus in de lucht - normaal zou dit haar flink in de problemen brengen - en liet haar vingers over de toetsen glijden. Langzaam aan vervielen de toetsen allemaal een voor een uit tot stof. Ze haalde diep adem en zette uiteindelijk haar handen op de houten kast en liet haar gave haar werk gaan. De kast kraakte onder luid protest, terwijl de scheuren zich door het hout trokken.

---

It's never gonna happen, Guys.

Romeo

Waarom was het zo verdomd moeilijk Maaya te helpen? Waarom werkte zijn gave niet zoals normaal? Hij voelde dat zijn gave voor even de pijn afnam, waardoor de pijn daarna weer scherp terug kwam en hij zich moest inspannen om het nogmaals te doen. Normaal kon hij een geleidelijke afname voor elkaar krijgen, maar dit keer wilde de pijn niet meewerken. Waarom niet?! Het frustreerde hem dat zijn gave hem zo in de steek liet.
      Romeo opende even zijn ogen en bij het zien van Maaya haar gezicht, begreep hij het opeens. Dit was niet haar pijn! Of het was wel haar pijn, maar zij was niet de bron. De pijn van Maaya, hij voelde niet echt aan. Hij was anders dan de keren dat hij iemands pijn weg had genomen - en dat gebeurde niet zo vaak, waardoor hij het niet eerder opgemerkt had. "Maaya," kreunde hij. "Dit is niet jouw wond, is het niet?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Vienna

Vienna was zenuwachtig. Jester liet het allemaal zo makkelijk klinken. Maar Vienna wist niet hoe strak de ijspegel zouden zitten, hoeveel kracht zou ze moeten zetten. En als ze dan kracht zou zetten... Ze zette een stap opzij. Als het geval was dat ze de ijspegel zou lanceren, dan zou ze in ieder geval niet geraakt worden. Ze knikte naar Jester dat ze er klaar voor was. "Oppassen allemaal!" riep ze maar voor de zekerheid. "Drie... twee..." Vienna zette haar handen naar voren, al was dat normaal gesproken niet perse nodig. "Een..." In eerste instantie voelde ze zachtjes aan het ijs, maar zodra ze Onyx hoorde kreunen wist ze dat het zeer deed. Het zou zoals een pleister worden, in een keer. Ze gaf een ruk aan het ijs, dat met een rotvaart door het lokaal vloog en aan de andere kant op de muur uiteen spatte.
      Vienna keek het angstig achterna. Dat was veel meer kracht dan nodig was geweest en veel harder dan verwacht. Ze keek even trillend naar haar handen. Ze zat voel emotie op het moment en die emotie versterkte haar gave. Even keek ze angstig om zich heen, bang dat ze beoordeeld werd op het feit dat ze net een zet had gemaakt die iemand kon doden als hij ertussen had gestaan. Maar niemand leek zich met haar bezig te houden.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fayr

Fayr knikte meteen en knielde vlug bij 8175 neer. Ontzet staarde ze naar de groeiende poel bloed zag en ze keek even bezorgd om naar haar zus, die naar de piano liep. Ze kon dit inderdaad niet alleen, maar met Fersephone erbij kon ze misschien net genoeg doen. Ze hoefde alleen maar te zorgen dat hij bleef leven tot Yrla kwam. Zorgen dat hij niet doodbloedde. Dus de bloeding proberen te stelpen en de getroffen bloedvaten weer herstellen. Ze stak vastberaden haar handen naar de jongen uit- en voelde ondertussen haar gave alweer in kracht toenemen met dat Fersephone de hare gebruikte.
      De energie gonsde onder haar vingers en ze legde een stevige hand op de bewusteloze jongen.
      De bloedvaten dichten. Dat was haar taak. Fayr kneep haar ogen stevig dicht en zond de zoemende energie naar de wond toe. Zo goed als ze kon zocht ze de gebroken bloedvaten en stuurde de energie erop af om ze weer af te sluiten. Eerst het bloeden stoppen, dan weer zijn lichaam aanmoedigen zelf meer bloed aan te maken. Haar gave vloeide uit haar handen naar de jongen toe, meer en meer en meer.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Yrla

Waarom ging dit verdomme allemaal zo langzaam?! Hij had nog twee slachtoffers hierheen te brengen, Merrin was nog maar de eerste. Zodra hij noodgeval had geroepen waren een aantal medewerkers van de ziekenboeg in beweging gekomen. Er werd geschreeuwd om artsen, terwijl twee verplegers aan kwamen rennen met een bed. Yrla legde Merrin er voorzichtig op, waarna hij direct aan de kant werd geduwd door het medisch personeel.
      "Er komen er zo nog twee," riep hij een oudere vrouw toe. Het was dat ze knikte, dat Yrla zich weer durfde om te draaien. Hij keek op zijn horloge. Drie minuten, shit. Waarom was iedereen zo langzaam?! Hij zette zich schrap om te gaan rennen en hoopte zo dat de Panthers slim genoeg waren geweest om de deur voor hem open te laten staan. Vlak achter de deur in het lokaal stopte hij, opgelucht dat hij niet keihard tegen het hout geknald was. Yrla blikte opzij naar Fayr, die naast 8175 neergeknield was. "Denk je dat hij klaar is om verplaatst te worden?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Maaya was nogal argwanend toen Romeo bij haar neerknielde om haar pijn weg te nemen. Natuurlijk — ze was er wel blij om. Ergens. Maar ze haatte zwakheid tonen en ze kon de pijn heus wel aan. Ze waren geen vrienden, wat kon het hem schelen als ze pijn had? Over de jaren had ze allang gezien dat er weinig oprechte sympathie in die jongen school en dat er vaak toch wel een addertje onder het gras school.
      Ze had haar shirt uitgetrokken om de wond te kunnen zien, maar het was moeilijk om te zien hoe groot hij precies was en voordat ze er zelf wat over te zeggen had, was de leraar bij haar neer gehurkt om de wonden af te dekken en haar te vertellen dat ze als de sodemieter naar de ziekenzaal moest gaan. Tot overmaat van ramp zei hij dat Romeo met haar moest meegaan — als hij de pijn wegnam zou hij er in ieder geval voor kunnen zorgen dat ze het presteerde om daar te komen. Met tegenzin sloeg ze een arm om hem heen om het gewonde been te ontlasten. Ze negeerde het feit dat ze alleen in haar beha had, haar sportbroek had ze wel weer omhoog getrokken.
      'Soms heb ik dat,' zei ze tegen Romeo. 'Dat mijn lichaam pijnsignalen van anderen oppakt en ik hun letsels overneem. Maar nauwelijks zo heftig als nu. Iemand hier op school' — Onyx — 'Is er heftig aan toe.'
      Opeens werd de pijn in haar schouder veel heftiger, alsof iemand er een mes in stak en dat ronddraaide en ze schreeuwde het uit. Vloekend leunde ze tegen de muur aan terwijl ze op adem probeerde te komen.
      Wat de fuck was er aan de hand? Haar maag kromp samen. Ze wilde niet dood door een of andere stommiteit van Onyx.

[ bericht aangepast op 11 april 2020 - 12:06 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fersephone

Van de piano was nog maar een stukje stof over, maar Fersephone wist dat het niet genoeg was. Ze kon hier tafel achter tafel slopen, maar uiteindelijk zou het lokaal leeg zijn. En dan? Ze had grotere dingen nodig om te slopen, want Fersephone voelde de kracht van Fayr al terugstromen nu ze haar gave gebruikte. Ze keek even naar Fayr en daarna viel haar blik op Yrla. Zo snel als ze kon, rende ze op de blonde jongen af.
      "Yr! Weet je nog de plek die ik je heb laten zien, de plek waar ik normaal mijn gave oefen?" Yrla stond verrast op en keek haar met die diepblauwe ogen aan.
      "Natuurlijk, hoezo?"
      "Kun je me erheen brengen? Ik heb grotere dingen nodig om te slopen en jij bent het snelst van ons allemaal!" De grijns die volgde, wilde ze het liefst van zijn gezicht slaan. Elke haar op haar huid ging overeind staan, maar ze wist dat ze hier maar even doorheen moest als ze haar zus wilde helpen. "Stapt u maar in, mevrouw." Fersephone rolde met haar ogen, maar sloeg uiteindelijk een arm om zijn schouders en sprong in zijn armen. Bezorgd keek Phone nog even naar haar zus, die vol concentratie bezig was. Maar met een flits was ze uit zich verdwenen en keek ze naar haar eigen paradijs. Een eigen kerkhof van overbodige spullen, spullen die niet gerecycled konden worden, die gewoon rijp waren voor de sloop of om een of andere reden niet vernietigd konden worden. Fersephone voelde haar maag opspelen, wurmde zich uit Yrla zijn handen en voelde hoe haar maaginhoud er direct uit kwam. Yrla greep voorzichtig haar blonde haren vast en hield ze voor haar vast.
      "Sorry, dat effect heeft mijn gave soms als mensen meereizen." Fersephone veegde haar mond af en keek met een grijns naar hem op. "Geeft niet," zei ze met een glimlach. "Ik ben allang blij dat je helpt." Het meisje stroopte haar mouwen op en liep naar het eerste de beste autowrak wat ze kon vinden. Dit moest genoeg zijn!

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx was zo'n type dat het vertikte om te schreeuwen bij pijn — maar hij schreeuwde toch toen de ijspegel met een noodgang uit zijn lichaam vloog. Door de vaart schoot zijn bovenlichaam naar voren en het was alsof de pezen in zijn been bij die beweging scheurden. Een sloot aan scheldwoorden kwam eruit terwijl Jester tegen zijn schouder begon te praten. Vol wrok richtte hij zijn blik op Dezi, die nog steeds buiten westen was. Azumi zat stilletjes naast haar en keek met bange ogen om zich heen.
      Links van hem was een beweging. Drie mannen kwamen binnen en begaven zich zonder iets te zeggen naar Dezi toe. Er werd iets om haar hals gesnoerd wat vermoedelijk stroomschoten gaf wanneer ze haar gave zou proberen te gebruiken en daarna werd ze afgevoerd. Ook Azumi werd bij de nek gegrepen en hoewel het dier krijste, deed het de zwijgende mannen niets.
      Onyx keek het vijftal na toen ze weer wegliepen. Hij betwijfelde of hij Dezi ooit nog terug zou zien. Probleem opgelost — maar hij was nog steeds pislink en wist niet op wie hij zich nu moest afreageren.

[ bericht aangepast op 11 april 2020 - 12:15 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Zodra Jester de drie had uitgesproken en Vienna was gaan trekken, was hij zelf meteen gaan praten. Het shirt kon hij er niet meer tegenaan houden, want dan zou hij zelf de randen van het vlees tegenhouden om te doen wat hij wilde. Dus het bloed stroomde vrijelijk over zijn handen, warm en kleverig. En verdomme, het zou hem dus níet gebeuren dat Onyx door Dezi onderuit ging. No way in hell/
      "Hi, Jester hier. Die ijspegel is er ondertussen uit en dat moet mokerveel pijn doen. Onzettend kut natuurlijk, daarom wil je naar me luisteren want ik kan je helpen het te stoppen. Het is een veel beter idee om te stoppen met bloeden en weer te helen. De cellen weer aan elkaar hechten zoals ze waren vóór Dezi met die onbeleefde ijspegel aan kwam zetten. Al dit bloedverlies is nergens voor nodig, en dat vind je zelf ook. Dit doet hem pijn en dat is geen pretje, dus het is het beste om naar mij te luisteren want ik heb de oplossing. Het bloedvat gaat gewoon weer dicht en het bloed stroomt weer ongehinderd door Onyx heen, anders legt 'ie misschien wel het loodje en jij meteen ook. Dat wil je niet. Daarom wordt de schade ongedaan gemaakt en heelt deze wond alsof er nooit iets gebeurd is, dat kan je best en dat wil je ook. Daar heb je niets anders voor nodig, je heelt omdat ik zeg dat het kan en ik heb altijd gelijk."
      Hij werd nu toch wel een beetje licht in zijn hoofd. Maar het bloeden was gestopt. En de wond was weg.
      Top.
      Dat was goed.
      Great. Awesome.
      Nu...
      Nu de volgende.
      Waar- waar was Fayr?
      Met haar... met haar erbij moest dat been vast ook lukken.
      Ja. Ja, dat zou lukken.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.