Vale Nihil
Draco grijnsde en boog zich verder, ik voelde het, het kon niet waar zijn! Wou hij dat echt? 'Draco!' schreeuwde iemand, Draco keek op en ik volgde zijn blik, Patty.... 'Alsjeblieft niet nu.' fluistert hij waardoor ik een kleine lach op mijn gezicht krijg. 'Wat ben je aan het doen?' vroeg ze, ik zag dat Draco zich irriteerde aan haar, 'Dat zie je toch dom whicht!' zegt hij bot tegen haar, ik schrok van zijn uithaal maar aan de andere kant begreep ik het ook wel. Ze keek even boos naar mij en liep toen weg. Draco keek weer naar mij en vroeg meer aan zichzelf dan aan mij, 'Waar waren we gebleven?' hij dacht even na, 'Ow ja!'
Hij boog zich voorover en legde zijn lippen zacht op de mijne. In mijn hoofd was het een warreboel, alles werkte, angst, geluk, verliefdheid, boos, verdrietig, vrolijk... alles! Het enige wat ik kon was meedoen. Ik haalde mijn lippen weg, "Draco... Waarom?" vraag ik aan hem.
het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]