LEVI ACKERMAN
De laatste leerlingen vluchtten naar hun lessen toe. Ik zat het vanaf een bankje net buiten het gebouw toe te kijken. Mijn eerste les zou pas het volgende uur starten, wat betekende dat ik nog alle tijd van de wereld had. Alles stond namelijk al in positie. Ik moest toch iets doen wanneer ik weer eens niet kon slapen, wat niet eens een specifieke reden had. Ik had altijd al moeite gehad met slapen. Ik strekte mijn benen voor mij uit en keek eens om mij heen. Het enorme gebouw leek nog groter door het kleine aantal leerlingen dat hier eigenlijk rond liep. Nog altijd vroeg ik me af wat het nut was van zo'n groot complex, terwijl maar weinig mensen zich een school als deze konden veroorloven. Misschien had ik geluk dat ik hierheen was gestuurd. Hier lag het gevaar tenminste niet telkens op de loer. Hier hoefde ik niet te vrezen dat ik elk moment opgegeten kon worden. Maar het voelde alles behalve goed. Het achterlaten van mijn maten viel me zwaarder dan verwacht. Het voelde als verraad. Ik liet ze achter om het volgende Titan hapje te kunnen worden. Maar ik had geen keus gehad. Erwin vond dat ik er tussenuit moest. Onzin, maar ik kon lastig tegen de man ingaan. Dus hier zat ik dan, kapitein Levi, die nu voor docent moest gaan spelen voor een stel brutale snotapen. Fantastisch. Als ze maar niet dachten dat ze hem op de kast konden krijgen. Het maakte me niet eens uit dag de directeur zei dat we aardig tegen die kids moeten zijn. Respect dwing je af. Ik heb alleen deze ochtend al een confrontatie tussen twee leerlingen van een afstandje gade mogen slaan. Er is geen respect en ik verwacht al helemaal geen respect voor een onderdeurtje als ik. Maar dat komt nog wel. Het maakt me niet uit wat er gebeurd, maar als zij straks deze school verlaten, dan zullen ze dingen als respect en discipline kennen. Dat is mijn persoonlijke opdracht.
"A good book is always good, no matter how many times you've read it."
