De Kwaadaardige Club || RPG - Speeltopics

[ bericht aangepast op 7 jan 2017 - 14:48 ]

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Jo
"Misschien moet ik hier maar weggaan dan." zei Maya zacht.
Ik schrok, nog nooit heeft iemand dat hardop gezegd.
"Waarom Maya?" vroeg iemand, ik zat te diep in min gedachten om te zien wie.
"Hallo? Is hier iemand?" zei ik toen ik de eerste keer voor dit huis stond. Ik was koud en nat, miste mijn vader en had net mijn beste vriend voor mijn ogen zien sterven.
Langzaam ging de deur open en daar stond een jongen, hij leek ouder als mij, misschien maar een paar jaar maar hij straalde volwassenheid uit.
"Wat moet je?" vroeg hij nors. Maar op dat moment kon ik mijn huilen niet meer inhouden.
Snikkend viel ik op de grond, van vermoeidheid en emotie.
"Ik hoor hier gewoon niet bij!" waren de laatste woorden van Maya.
Een paar weken gingen voorbij, ik woonde hier nu, maar nog steeds had ik het verlangen naar mijn vader terug te gaan.
Maar wat als Davy Jones me zag, ik zou iedereen in gevaar brengen...
Elke avond liep ik een klein rondje en stopte bij het meer, ging daar zitten en zei tegen mezelf dat het goed zou komen.
Maar ook elke avond, huilde ik bij het meer, verlangend naar de zee, de schepen, mijn familie...
"Maya, kom eens mee..." zei ik rustig, niemand had mijn reactie verwacht, volwassen...

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

IRATUS
Net toen ik weg wilde lopen reageerde hij.
Ik hoorde zijn leven. Wat had ik van hem geweten, behalve de kleine stukjes karakter die hij in het huis liet zien.
'Ik lijk... op jou? Maar jij bent...'
'Iemand die net als jij fouten heeft gemaakt, al zijn de mijne zoveel erger. Ik wil je ervoor behoeden. Dan zou ik mezelf iets kunnen teruggeven uit het leven dat ik nooit heb gehad.'
Uit zijn mond klinkt het zo... ik weet het niet, maar het doet iets met me.
'Jij bent voor mij een grote broer die ik nooit gehad heb. Aryane... Ze wees me af, en Daan onderging hetzelfde lot. Het waren ongelukken, maar Aryane veranderde in de meest hatelijke persoon die ik heb gekend. Jij, de tienjarige jij, bedoel ik, zat altijd in de speeltuin, en je oogde om de een of andere reden sympathiek.
Dus ik liep met je mee, ik was ácht. Jij bent zo'n beetje het beste dat me is overkomen... broer.
Alles liet ik achter, zelfs de kleine Daniël.
Als ik van zijn gaven had geweten was ik gebleven om hem vervolgens mee te nemen. Slecht zou ik dat niet kunnen noemen...'

i wanna vincent van gogh cry in a corner

You are my piece of paradise.

Maya

Ik zat nog aan tafel, terwijl iedereen naar me keek.
Jo zei net: "Maya, kom eens mee..." , en ik keek de groep nog heel even aan, en verliet de kamer.
We liepen best lang, naar een plek die ik niet kende, eerst dacht misschien die oude speeltuin, maar daar waren we al lang voorbij.
Ik zie een meer verderop zou Jo daar heen willen?
10 minuten later, denk ik, lopen we op een dun paadje op weg naar het meer,
het ziet er prachtig uit, en opeens valt het me op dat we de hele weg geen woord tegen elkaar gezegd hebben.
Jo legt nog steeds zwijgend een kleedje neer op de smalle strook zand naast et meer, en we gaan zitten.
Wat wilde je vertellen Jo? vroeg ik nieuwsgierig.

Just be yourself

You are my piece of paradise.

Jo
"Wat wilde je zeggen Jo?" vroeg Maya.
"Maya," begon ik, ik schrok van mezelf, ik had mezelf nog nooit zo gehoord, "Ik snap best, nee ik snap heel goed, dat je hier weg wilt gaan. Maar doe het niet... Toen ik hier een jaar geleden was had ik hetzelfde als jouw, en zie waar ik nu ben!" zei ik, "Niet veel verder." mompelde ik er nog snel achteraan. "En natuurlijk snap ik dat je graag terug wilt naar je familie, maar iedereen hoort hier thuis, jij ook. Weet je nog dat Ronja vast zat met haar voet tussen de stenen? Als jij er niet was geweest was die voet er ook niet meer geweest... Oh en die keer dat je mij hielp om te vluchten bij de buren! Als jij er toen niet was zat ik nu misschien wel in de cel... Wat ik probeer te zeggen is, iedereen hoort hier thuis, iedereen is zo begonnen als jouw! Wat zouden we zonder jouw moeten?"
Ik zag dat Maya waterige ogen kreeg... "Maar Kay, Marthyr en Darkness zijn zo goed! Eigenlijk slecht maar ze doen het zo goed! Ik zou zo graag, ik wil..." begon Maya.
"Je zou zo graag net zoals hun willen zijn... net zo machtig, net zo gemeen maar toch weer aardig voor ons, en genoeg vrienden hebben..."
Waarop Maya knikte.
"Ik snap best dat je net zo machtig wilt zijn maar er is 1 ding, ze zijn misschien wel de lijders, maar zonder ons was dat hun nooit gelukt! Als je lijder bent heb je volgers nodig, wij zijn even hard nodig als hun, zonder ons was dit er helemaal niet! Als wij allemaal zouden zeggen dat we ermee zouden stoppen, wat blijft er dan nog van hun over? Niets... want zonder ons zijn het gewoon mensen vol wraak... En ja, ze kunnen toveren en hebben magie maar dat hebben wij ook! Wij zijn precies zoals hun, alleen dan met minder wijsheid. En als jij weg zou gaan, mis ik mijn beste maatje..." zei ik met een kleine grijns.

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

DANIËL
Ik zat op de schommel, een oud, deprimerend, krakkemikkig ding, terwijl ik naar mijn zus en haar oudere vriend, Martyr keek. Ze praatten snel, gejaagd, op zachte toon, en hun gezichten veranderden regelmatig van uitdrukking. Ik keek eens om me heen.
Een paar honderd meter verderop zag ik een blond en een bruin hoofd.
Vast Jo, met dat andere meisje, hoe heette ze... Maya.
Het licht van de zon knipperde even, en ik keek de andere kant op. Daar liep iemand met zwart, piekerig haar, maar zij was redelijk dichtbij.
Ik wilde terug naar het grote huis, en een bed toegewezen krijgen... Ik was de weg vergeten.
'Hé Darkness! Wat doe jij hier,' riep ik. Ze schrok op en versnelde haar pas.
'Euh... Wandelen.
Ze loog. Ik wist dat ze loog.
'Nee,' zei ik. En een andere stem zei het ook. Iratus.
Snel liep ze weg van Martyr en snelde op Darkness en mij af. 'Daniël, je ziet er uit alsof je de schommel haat. Maar ik wil even iets tegen Darkness zeggen. Ga maar even naar Martyr, die verzint wel wat.'

i wanna vincent van gogh cry in a corner

IRATUS
'Daniël, je ziet er uit alsof je de schommel haat. Maar ik wil even iets tegen Darkness zeggen. Ga maar even naar Martyr, die verzint wel wat.'
Snel liep hij op de oudere jongen af en vroeg hem iets.
Ik richtte me op het meisje tegenover me.
'Zo, Alyssia. Wat is er nou eigenlijk echt aan de hand?'vroeg ik, en ik zette mijn hand in mijn zij.
'Quinn, ik ben er klaar mee. Met de Club, bedoel ik. Iedereen zit maar te niksen en te ruziën en dat soort shit en ik ben er klaar mee.'
Ik dacht er over na. Ze had natuurlijk gelijk. Maar om weg te gaan. 'Dan moeten we daar eens iets aan doen. Een plan maken. Dingen voorstellen, een soort vergadering bijeenroepen. En dan hebben wij wat we wilden... De macht.'

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Maya
'En als jij weg zou gaan, mis ik mijn beste maatje...' zei Jo met een kleine grijns.
'Dat is waar', zeg ik glimlachend, 'Ik zou jou ook missen, het blijft even stil, oke ik blijf'
'Maar als we nog terug naar huis willen komen, moeten we misschien wel zo vertrekken. Ik ken de weg wel goed, maar niet zo goed.'
Ik kijk haar aan met een kleine glimlach, 'laten we gaan dan'
We liepen terug naar het grote huis, allebei best tevreden over dit resultaat, ik word geen zwerver, ik Jo raakt haar vriendin niet kwijt.
Mooi toch?
Verderop zagen we Martyr, Iratus, Darkness en Daniël ook praten, te moe om nog een gesprek met ze te beginnen lopen we gewoon door.

Eenmaal thuis loop ik met Jo mee naar haar slaapkamertje, 'Welterusten Jo' zeg ik zacht, terwijl ik de deur sluit, en zelf ook mijn bed in duik.
Met een lach op mijn gezicht val ik al snel in slaap.

Just be yourself

Scintellare schreef:

[ bericht aangepast op 8 mei 2016 - 20:45 ]

You are my piece of paradise.

IRATUS
Waarom heb ik dat gezegd, vraag ik me meteen af waarom ik het zei. Een automatische reactie, denk ik. Maar mijn vriendin knikt al, en net als ze iets wil zeggen ben ik haar voor.
'Sorry, ik was in de war. Dat bedoelde ik niet. Een een van de leiders is anders dan je zou denken...,' zeg ik zacht. 'De macht in de wereld, bedoelde ik. Daardoor is iedereen bij elkaar gekomen. Maar wat doen we nu? Ruziën, ja, om de macht in het húis. Dat slaat toch nergens op. Dat van net was waardeloos. We moeten naar het grotere geheel kijken. Dat is ons doel.'
Mijn worden hingen tussen ons in. Sinds wanneer kon ik zo goed spreken en plannen? dacht ik verbaasd.
'Alyssia. Alsjeblieft?'

i wanna vincent van gogh cry in a corner

You are my piece of paradise.

Jo
'Welterusten Jo' zegt Maya zacht, terwijl ze de deur sluit.
Ik voelde me te apart om überhaupt te kunnen denken aan slapen, heb ik nu een vriendin?
"Jo je weet de consequenties van mensen lief hebben, je raakt ze kwijt en doen je pijn."
Dat is wat Davy mij altijd vertelde, ik geloofde het.
"En als je vrienden hebt kun je nooit ergens heengaan, ze zullen je volgen. Je zult nooit meer vrij zijn met vrienden..."
Ik wil vrij zijn! Niets hoeven, niets moeten, gewoon vrij... Misschien mag ik nu niet meer naar buiten, maar ik moet gewoon even!
Snel liep ik naar beneden, niets vermoedend van Darkness en Iratus.
"Heyy! Wat ga jij doen?" vroeg Darkness op een normale bui, wel raar, apart vrolijk gewoon.
"Euhm, ik kon niet slapen, daarom haal ik even wat melk." loog ik, zonder eigenlijk een reden. Maar zo ben ik, een leugenaar.

[ bericht aangepast op 8 mei 2016 - 22:04 ]

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

@Jo ksssst, zo is mijn karakter niet Wil je dat asjepleaaase aanpassen? Normaal zou ze haar gwn laten gaan

You are my piece of paradise.

Scintellare schreef:
@Jo ksssst, zo is mijn karakter niet Wil je dat asjepleaaase aanpassen? Normaal zou ze haar gwn laten gaan

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]