De Kwaadaardige Club || RPG - Speeltopics

[ bericht aangepast op 7 jan 2017 - 14:48 ]

i wanna vincent van gogh cry in a corner

IRATUS
Ronja maakt een opmerking over eerlijke gevechten en oneerlijke gevechten en ik haal mijn schouders op. Ik ben niet degene die een been in de lucht zwiepte.
'Hoezo oneerlijk? Eerst probeerde Jo haar anders omver te krijgen met woorden. Wil je ontkennen dat dat minder erg is dan het letterlijk doen?'
Ik kijk hem ongelovig aan. Zijn oplossing, het verdraaien van gedachten, is ook niet echt subtiel.
'Alle twee doen pijn. Evenveel, ookal doet Iratus alsof het haar niks kan schelen dat zij de schuld krijgt. Laten we het er op houden dat jullie allebei even veel schuld hebben. Hup naar boven, dan kunnen jullie nadenken over wat goed is en niet,' zegt hij streng, het laatste gericht naar Jo en mij. Vooral naar mij eigenlijk. Waarom ben ik altijd het slachtoffer, en waarom moeten anderen daar ook in meegesleurd worden.
Dan dringt zijn oplossing echt door, en ik trek ongelovig mijn wenkbrauwen op. Ik ben dan toevallig wel klein van stuk, maar zo jong ben ik ook niet meer. Ik denk eventjes over zijn idiote theorie na en wil net zeggen dat we ook helemaal niet zo goed zijn, als ik door Ronja in de rede word gevallen.
'Ze zijn geen kleuters,' zegt ze, al even verrast als ik.
'Jawel, ze gedragen zich zo en worden dus ook zo gestraft.'
'Wauw, echt subtiel,' zeg ik sarcastisch. 'Wat een intelligente oplossing, echt, geweldig slim dat je daar op kwam. Nietwaar?'
Plotseling vraag ik me af hoe hij zich van mijn schorpioenen heeft verlost.
'Nou, Quinnie, voor kleuters hoef je ook niet echt subtiel te zijn.'
En voor de tweede keer in drie dagen werd ik weer vreselijk boos. Ik praatte niet, in woorden was hij veel sterker. Maar ik had nog iets anders, dat zelden gebruikt werd. Dit keer was het water. Iedereen was trouwens nat, en ik keek even duister rond, tot ik Jo zag. Haar ogen waren rood, en ik kon het niet opbrengen om er iets van te zeggen. Ik ging voor haar staan, zodat de vage figuur in de bol van water het niet zag. Ik wist dat hij geen adem kreeg, en ik liet hem vallen, om hem daarna meteen weer op te hijsen, met de glanzende tentakels van water.
'Noem me nooit meer Quinn, of je gaat eraan!'
Alles verdween, maar iedereen bleef drijfnat, behalve ik.

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Martyr

Ik kijk naar Iratus.
'Weet je wat een naam is Quinn? Het is iets dat onze ouders ons hebben gegeven, iets dat laat zien wie we zijn. Weet je wat voor naam ik kreeg van mijn ouders? Martyr, dat is Latijns voor martelaar, dat is wie mijn ouders dachten dat ik zou zijn. Mijn zusje kreeg de naam Luna, met de betekenis maan. En ze noemde mij martelaar. En jij heet Quinn, gewoon Quinn. Wees blij dat je naam je geen stem gaf voordat je kon praten. Ik werd al gezien als slecht toen ik nog maar een baby was, door die naam. En je doet mij pijn? Alleen maar omdat ik je noem hoe je ouders wouden dat je heette? Alleen omdat jij niet bevooroordeeld werd door een naam?!'

[ bericht aangepast op 2 mei 2016 - 16:32 ]

i wanna die with you once or twice.

IRATUS
Iedereen loopt mopperend weg voor droge kleren, maar Martyr blijft staan. Dat is ook zo typisch hem, drijfnat zijn, maar ondanks de ongemakkelijkheid eerst even zijn zaak afmaken.
Hij kijkt me aan, op zo'n raadselachtige maar ook droevige manier dat ik wel kan huilen.
Wat hij dan zegt maakt iets vast in mijn hoofd, iets dat al heel lang los heeft gezeten. Mijn naam met zijn volle betekenis. Maar ik ben nu al zo lang Iratus geweest.
Het maakt me aan het twijfelen, zo'n raar gevoel, dat ik me afvraag of hij niet een van zijn spelletjes met me speelt. Maar ik kijk weer in zijn ogen en ik weet dat het waar is wat hij zegt.
Ik wil schreeuwen dat het me spijt, maar in plaats daarvan vertel ik hem over mijn naam.
'Mijn naam was anders. Bij mij werd er van me verwacht dat ik net zo zou zijn als mijn naam betekende. Intelligent. Vroeger wou ik dat iedereen me Isabel of Margo noemde. Dat zijn meer meisjesnamen. Als men over me sprak duurde het soms een tijdje voor ze doorhadden dat ik een meisje was. Maar dat vond ik nog niet zo erg. Op school verwachtte iedereen dat ik slim zou zijn, en hoge cijfers zou halen. En ikzelf ook. Ik verwachtte te veel van mezelf. Alleen mijn zus zag in dat ik niet zo was. Zij gaf me een andere naam, Iratus. Zo werd ik hechter met Aryane.
Toen stierf ze, aan een ziekte, en toen was er niemand meer die passende namen voor me verzon. Niemand meer die in de speeltuin was, alleen jij was daar altijd, alsof je op iemand wachtte.'

'Wie ben jij?'
'Martyr,' zei je.
'Mijn naam is Quinn. Ik ben acht.'
Jij keek toen verrast op. Jij had altijd alleen Iratus gehoord.
Je zei waar je woonde en ik schrok. Daar was immers die Club, met die rare mensen. Maar jij zei dat ze aardig waren, dat jij je op je gemak zou voelen bij ons, en dat je wist dat ik niet van mijn ouders hield. En ik liep met je mee.

[ bericht aangepast op 4 mei 2016 - 21:11 ]

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Martyr

'Ik wachtte, niet op iemand, maar op iets. Maar dat zijn jouw zaken niet. Weet je Quinn, jouw ouders wouden dat ze vroeger slimmer waren geweest. Die droom projecteerde ze op jou. Jij kon die droom waar maken. Of kun jij iets anders bedenken? Jij bent vernoemt naar een droom, ik naar een angst. Maar mij mogen ze gewoon Martyr noemen. Om te laten zien dat mijn ouders niks aan me kunnen veranderen. Zelfs met een afschrikkenwekkende naam, want de mensen die niet zien wie je bent, alleen maar door een naam zijn niet veel slimmer dan een appel.'

[ bericht aangepast op 3 mei 2016 - 9:51 ]

i wanna die with you once or twice.

IRATUS
'Ik was hun droom? Nee. Zodra ik voor het eerst een illusie waarmaakte werd ik met de nek aangekeken.'
Martyr schudde zijn hoofd. Hij had bijna altijd gelijk. Ik vond hem veel te wijs.
En ik was nieuwsgierig geworden. 'Waar wachtte je op?'
'Misschien zijn het wel jouw zaken. Maar ik zal het je laten weten als je ouder bent. Je hebt straf, weet je nog?'
Ik moest bijna lachen door de laatste zin, ook al was het heel verontrustend, vooral omdat hij doodserieus keek. Maar goed, ik liep dus naar boven.

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Martyr

Ze loopt naar boven en ik blijf alleen achter. Ik ga op de grond zitten en leun tegen de muur. Opnieuw zoek ik het gene, ik weet dat het er nooit zal komen dat ik het nooit meer zal kunnen krijgen. Niet na alles wat er gebeurt is. Ik draai mijn hoofd weg, alsof ik de blik van de waarheid probeer te ontwijken.Maar waar ik ook kijk, hij blijft me aan kijken. Ik weet dat ik er niet goed aan heb gedaan om Iratus de waarheid achter mijn naam te vertellen, om haar te zeggen dat het gene wat ik zoek haar zaken niet zijn. Geheimen in dit huis worden nooit gewaardeerd. En op één of andere manier komt er altijd wel één iemand achter. Dus je kunt het ze het best zelf vertellen.

i wanna die with you once or twice.

IRATUS
Even blijf ik in het trapgat staan. Martyr gaat zitten, en schudt zijn hoofd een paar keer, tot zijn blik op de grond blijft. Zachtjes sluip ik verder naar de slaapzaal, waar Jo op haar bed zit. Snel duik ik zelf in het mijne, in de hoek.

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Jo
Zacht hoor ik Iratus voorbij lopen. Ze hadden gelijk, we zijn kleuters...
Het is niet altijd makkelijk om de jongste te zijn. Je bent eigenlijk altijd de zwakste...
"Dit zijn de regels op het schip: Niet lachen alleen glimlachen, geen medelijden en doe je werk." had Davy tegen mij gezegd, hij was kil maar toch vond hij me aardig, "Maar jij Jo, krijgt een eigen kamer!" Al snel deed hij alsof ik zijn eigen kind was, ik hoefde nooit iets te doen als ik het niet wou en hij kwam vaak voor me op. Niet dat dat hoefde, ik kon prima voor mezelf opkomen. Maar natuurlijk waren er wel regels die moeilijk waren. Geen medelijden vond ik het moeilijkst, ik heb veel moeten leren voordat ik eindelijk iemand met een zweep durfde te slaan als hij niet goed aan het werk was.
Ik moet gewoon kil, onbetrouwbaar, sluw en vals overkomen. Dan doet niemand me iets aan. Als ik gewoon minder lach en minder kinderlijk ben, dan zou het moeten lukken.
Stiekem ging ik naar beneden, daar was een kleine bibliotheek, daar stond vast wel iets in wat ik kan gebruiken. Toen ik de trap wou afgaan zag ik dat Martyr nog zitten. Als hij me zag dan was ik de sigaar, ik had nog steeds straf. Heel zacht liep ik de trap af, 'Kraaaak!' ik stond op de verkeerde traptrede.

[ bericht aangepast op 3 mei 2016 - 20:36 ]

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

-

[ bericht aangepast op 3 mei 2016 - 23:06 ]

You are my piece of paradise.

Martyr

Ik kijk richting de trap, daar komt een geluid vandaan. Jo kijkt me schuldbewust aan. Ik loop maar de trap.
'Waarom hebben we hier regels?' vraag ik aan haar.
Ze haalt stug haar schouders op.
'Zodat we niet in een grote chaos leven waarin de een de de ander verwond. Ja we zijn slecht, maar waarom tegen elkaar?'

[ bericht aangepast op 4 mei 2016 - 8:27 ]

i wanna die with you once or twice.

Jo
'Waarom hebben we hier regels?' vroeg Martyr.
Mijn antwoord had ik al klaar, maar nu vraag ik me af of het een slim antwoord was, ik zou alleen maar ruzie opwekken.
Langzaam haal ik mijn schouders omhoog. Dit hielp ook altijd bij Davy op het schip.
'Zodat we niet in een grote chaos leven waarin de een de de ander verwond. Ja we zijn slecht, maar waarom tegen elkaar?'
"Sorry" mompelde ik, "Maar ik wou graag even naar de 'bibliotheek' toe. Mag dat?"
Wat haar antwoord ook zal zijn, ik moet koel blijven, koelbloedig, niet enthousiast maar ook niet verdrietig. Gewoon trots, en een beetje een grote mond!

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

IRATUS
Verbaasd kijk ik op hoe Jo opstaat en de kamer uit sluipt. Als ik al een soort van heel klein beetje bang ben om Martyr te trotseren moet zij dat zeker zijn. Niet dat ik haar echt veracht of zo, maar het is me wel zeker dat ik roekelozer en dus minder bang ben dan zij. Maar als ik me bedenk waar ze is opgegroeid lijkt me dat niet echt logisch. Snel loop ik haar achterna.
Ik volg de kleine dialoog tussen de twee, als Jo word ontdekt. Helaas kiezen mijn voeten dat moment om te haperen zodat ik voorover val, zodat Jo ook valt bovenop Martyr.
Gehaast rollen we van hem af. 'Jij ook al!'
'Ik wat?'
'Jij zit hier ook al beneden.'
'Ja, wat dacht je dan?'

Juist dan komt Kay binnen, en hij kan zijn lachen haast niet inhouden.
'Jullie twee hadden toch straf!'
'Begin jij ook al,' zegt Jo bozig.
'Naar boven, allebei. Stelletje kleuters!'
Kay grijnst nu breeduit en ik werp hem een dodelijke blik toe. 'Flikker op!'
En voor de tweede keer in 5 minuten loop ik de trap weer op. Maar deze keer glimlach ik niet.

[ bericht aangepast op 4 mei 2016 - 20:55 ]

i wanna vincent van gogh cry in a corner

i wanna vincent van gogh cry in a corner

DANIËL
'Hallo? Is dit die club?'
'Wat is jouw naam,' zei het meisje dat de deur open had gedaan. Ik zag een ruime, donkerrood geverfde hal, met witte plavuizen uit de grond.
Ik had eerder een pikzwart donkere hal verwacht. Misschien was De Kwaadaardige Club zo slecht nog niet. Maar het moest natuurlijk niet te saai zijn. De mensen voor me zagen er in elk geval geducht uit.
Toen ik vernam dat iedereen me aanstaarde gaf ik snel antwoord. 'Daniël. En hoe heet jij?'
'Darkness.'
Snel stelde iedereen zich voor, en ik keek even zorgelijk. Iedereen was veel ouder...
Kay stelde een snelle vraag. 'Hoe oud ben je?'
'Ik ben al zeven,' zei ik, en ik maakte me groot.
Het meisje met het lichtbruine haar dat zich voor had gesteld als Iratus nam me apart en keek me dringend aan.
'Ja... Iratus?'
'Heb je ook zussen?'
Die vraag was raar, vond ik. Wat deed familie er toe.
'Ja. De een heet Aryane,' zei ik zachtjes. Ik zonk weg in de ogen van het meisje, donkergroen, zo prachtig donkergroen. 'De andere is al heel lang vermist. Ik heb haar nooit gekend, want ik was 1 toen ze wegliep. Nu zal ze wel veertien of zo zijn. Ze heette Quinn. Hoezo?'
En ik had gehoopt dat deze Quinn hier zou zijn. Maar geen Quinn te bekennen. En maar twee mensen van veertien jaar... En geen van de twee heet Quinn.
'Niets,' antwoordde Iratus. Ze rende naar boven.

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Maya

Hallo?
Ik kom aarzelend de kamer ingelopen.
Iratus, gaat het wel? Ik hoorde je praten met Daniël net, wat is er aan de hand?
Ik denk niet dat je zomaar naar boven rent.
Iratus kijkt me huilend aan, en kijkt dan weer weg. Iratus, kom op je kunt ons toch alles vertellen.
Ik sla een arm om haar heen.
Ze kijkt me aarzelend aan, en ik wacht af tot ze haar verhaal gaat vertellen.

[ bericht aangepast op 5 mei 2016 - 7:46 ]

Just be yourself