Military prison for the troubled one - speeltopic 1 - Speeltopics

Een aantal jongeren die op het randje hangen van te ver gaan en naar de gevangenis moeten, wordt naar een militaire gevangenis gestuurd. Hun ouders zitten met hun handen in het haar en zien dit als laatste middel om hun kind te redden.
De gevangenis wordt alleen nog gebruikt voor dit soort jongeren, de gevangenis wordt gecontroleerd door de studenten van de militaire opleiding, het is hun taak de probleem jongeren onder controle te houden.
Het doel is dat de probleem jongeren zo snel mogelijk, op welke manier dan ook weer normaal zullen gaan functioneren.

De gevangenis wordt geleid door 1 of 2 sergeanten, deze zijn super streng, agressief, onbezonnen en ga zo maar verder.

De probleem jongeren worden getraind door de studenten van de militaire opleiding, hun doel is er zo snel mogelijk met welk middel dan ook er voor zorgen dat de jongeren hun problemen overwinnen en weer normaal zullen gaan functioneren.
Maar wat gebeurd er als ze verliefd worden op elkaar..?
Of als de problemen van de jongeren juist erger worden?
Of wanneer de militaire jongens zich tegen de sergeant keren?


Regels:
- Graag spelers die vaak online zijn en dus ook vaak reageren, niet dat het snel dood loopt (:
- Maximaal twee rollen per persoon. Wil je een sergeant spelen mag je 3 rollen.
- Er is een minimum van 2 regels per post. (dit lijkt me makkelijk te halen)
- Naamsveranderingen en afwezigheden graag doorgeven.
- Reserveringen blijven 48 uur staan.
- Geen perfect players, iedereen heeft zijn fouten en gebreken. Mary Sues en Gary Stus worden niet goedgekeurd
- Alleen je eigen karakters besturen
- 16+ is toegestaan
- liefst evenveel jongens als meisjes



Probleem Meisjes:
- Stephanie caroline Berry- Voldemortx - 8
- Scarlett Fay Johnson - lilangel - 2
- Luna Marthe Swaen - AmericanPsycho - 11


Probleem Jongens:
- James George Malum - xBooBear - 1
- Cameron Miller - lilangel - 2
- Medwin Pyrrus Grace - Mette_Sprookjes - 5



Meisjes:
- Isabell 'Izzy' Collins - lilangel - 2
-
- Jamie Sciuto - tubbietoost - 3


Jongens:
- Aiden Grawford - Saffierblauw - 4
- Jonah Reed - xBooBear
-


Sergeant:
- Jae Henson - Voldemortx - 6
- Thea Janssen - tubbietoost - 6


Kamer indeling:
Aiden & Jamie
Isabell & Jonah
Medwin & Stephanie
James & Scarlett
Cameron & Luna
Thea & Jae

Naam:
Leeftijd: (tussen de 16 en 23 jaar, sergeant is 24+)
Geslacht:
Uiterlijk: (liefst met foto)
Innerlijk:
Indien probleem jongere: reden waarom hij/zij naar het kamp gestuurd is:
Indien militair: reden voor de keus om de opleiding te volgen.
Extra:

Regels in de gevangenis:
- Er is een avondklok, om 22:00 uur moet iedereen terug zijn in hun cel, de deuren sluiten dan automatisch. Om 22:30 uur is er een cel controle.
- In elke cel kunnen 2 probleem jongeren, gemixt kan (ik maak de indeling, voorkeur doorgeven mag).
- De studenten slapen in een apart deel van de gevangenis, per 2 studenten 1 kamer, gemixt kan (ik maak de indeling, voorkeur doorgeven mag).
- Roken, drugs, alcohol en wapens zijn niet toegestaan.
- Iedereen draagt het uniform dat bij binnenkomst wordt meegegeven.
- Eigen spullen (bagage tas) mogen mee de gevangenis in.

rollentopic http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=170089

[ bericht aangepast op 8 mei 2015 - 14:57 ]

---

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

Jamie Sciuto, kadet

"Nou doei" mompelde Jamie terwijl de jongen wegliep. Ze had geen interesse in hem maar communicatie was juist superbelangrijk. Als ze een ding van haar vader geleerd had was het dat wel. Ze hoefde geen vriendjes met iemand te worden. Ze hoopte echter dat de rest gezelliger was, hoewel haar eerste indruk van het meisje ook niet goed was. Stel je voor dat je met die twee uitgezonden werd. "Alles om snipertraining te gaan volgen." zei ze zacht tegen zichzelf. Ze controleerde de lijst nog een keer en stopte alle gedoogde artikelen netjes terug in de tas, daarna de kleren terwijl ze nog een keer alles zakjes, gleufjes en naadjes van de kleding bestudeerde zoals ze eerder al bij de tassen had gedaan. Er was iemand slim genoeg geweest om een zakje rommel in een naadje te verwerken.
Nadat ze alles weer opgevouwen en ingepakt had zuchtte ze, waar bleef die jongen?

---

The thing you do mean something to people -Ncis

Sergeant Jae Warren Henson

Het meisje vertelde de man dat ze te laat was dankzij de maatschappelijk werkster die haar gebracht heeft, maar hij geloofde het niet zo zeer. Henson kent het meisje net een minuut of drie en dus zou hij niet weten of zij het type is dat altijd netjes op tijd komt of juist niks geeft om tijd en afspraken. Maar zijn ongeloof laat hij niet merken, hij knikt enkel een beetje.
Als Henson vraagt om haar tas geeft ze deze netjes aan waarna ze vraagt wat er met haar sigaretten gaat gebeuren, dat ze niet bepaalt goedkoop zijn.
Henson knikt "Goed dat je het meld dat je ze bij je hebt. Scheelt je genoeg problemen" zegt hij rustig. En hij sprak de waarheid, dat ze vermeld had dat ze de sigaretten bij zich heeft had alleen maar voordelen voor haar, eerlijkheid word beloond.
"Die neem ik in beslag, en daarna kan je bij mij aan kloppen wanneer je voelt dat je er echt één nodig hebt. Kettingroken word niet aangespoord, je krijgt er hooguit één per twee uur in de eerste paar dagen. De periode tussen de sigaretten die je krijgt zal langzaam aan verlengd worden. We willen jullie zo langzaam af helpen van de verslavingen, maar als je hierna weer vrolijk verder gaat met roken is dat helemaal jou keuze. Alleen de drugs worden uiteindelijk echt afgestraft" legt hij aan het meisje uit.
"Welkom in dit centrum," zegt hij dan met een neutraal gezicht terwijl hij haar wijst naar het gebouw "Ik ben Sergeant Henson, de rest leer je vandaag of morgen vast nog wel kennen" vervolgt hij met eenzelfde neutrale, koele toon.
Henson kijkt even op naar de hekken omdat ze nog open staan, hij maakt aanstalten ze te sluiten als er ineens een jongeman aan komt lopen met een militairen sporttas over zijn schouder.
"Ah, ik miste jou ook al vanmiddag" zucht Henson tegen de jongen, nog een laatkomer... Hij had ook zijn foto zien langs komen bij de recruten dossiers die mee zouden doen in dit project en begeleiding zouden zijn voor de jongeren "Jonah Reed, neem ik aan?" de Sergeant laat de jongeman naar binnen waarna hij de hekken weer sluit.
"Meng je maar bij de anderen, ze zijn tassen controleren. Vertel de groep maar dat alle verboden middelen met een naam van de eigenaar erop geschreven bij mij op het kantoor gebracht moeten worden, ik en Janssen besluiten wel wat we er mee zullen doen. Neem deze tas ook maar mee" Henson geeft de tas van het meisje voor hem aan Reed mee, de jongen mag dan wel een tas van zichzelf bij zich hebben maar hij is te laat. De jongeman mag blij zijn dat hij niet meteen twintig keer moet opdrukken!
"En jij.." Henson draait zich weer naar de brunette toe,"Jou kamer is op de eerste verdieping aan het einde van de gang" meld hij haar, "Om 10 uur gaan de deuren dicht, zorg dat je dan in je kamer zit" vervolgt hij dan waarna hij terug naar zijn kantoortje loopt en het meisje alleen laat in de schemer. Ontsnappen kon ze toch niet.

Bruh inspiratie x'D

[ bericht aangepast op 21 april 2015 - 19:42 ]

---

Little do you know

Cameron.

Nadat ik me heb omgekleed laat ik me op het bed zakken. Ik kijk het kleine kamertje rond, het bed aan de andere kant van de kamer is nog leeg. Blijkbaar is mijn kamergenoot er nog niet, ik haal mijn schouders op en ga op het bed liggen. Eigenlijk interesseerde de kamergenoot me niet zo, het enige wat me interesseert is terug gaan naar huis. Huis.. ik lach even schamper, je kon het niet bepaald een huis noemen, het ding waar ze in leven was al jaren geleden onbewoonbaar verklaart. Het heeft geen verwarming, het is niet geïsoleerd en het dak kan elk moment instorten. Een zachte zucht verlaat mijn lippen als ik aan mijn zusje denk, als ik hier nu niet heen had gehoeven had ik nu een andere woonplek voor ons gehad, maar ja toen uit het niets moest ik hierheen en had ik geen tijd meer de deal te sluiten. Ik hoop maar dat het goed gaat met mijn zusje, het liefst had ik haar mee genomen hierheen maar helaas dat was niet mogelijk. Een maand maximaal heb ik haar beloofd, een maand en dan moet ik weer bij haar zijn. Ik haal een hand door mijn haar, ik hoop echt dat het me lukt, en nog veel meer hoop ik dat ze veilig blijft tot ik terug kom.

---

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

---

---

---

De man verzucht dat hij me inderdaad al miste. Ik vertel hem het hele verhaal waawaarom maar niet, hij ziet er niet uit alsof het hem ook maar iets interesseert. "Jonah Reed neem ik aan?" vraagt hij vervolgens. Voor ik antwoord kan geven praat hij alweer verder.
Ik krijg een heel verhaal over me heen dat ik me bij de anderen moet gaan melden en iets over verboden middelen die met de naam van de eigenaar erop naar hem toegebracht moeten worden. Vervolgens krijg ik de tas van het meisje in handen gedrukt en na een korte groet begeef ik me richting de anderen. Het is even zoeken maar uiteindelijk vind ik de ruimte en ik loop naar binnen.
"Soldaat Reed meldt zich," zeg ik met een grijns op mijn gezicht. "Dus eh, waar laat ik dese tas nu?" Hoopvol zwaai ik met de tas van het meisje in de lucht.

[ bericht aangepast op 21 april 2015 - 23:41 ]

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Lucie werd uit haar gedachten gehaald door een stem achter haar. "Goedemorgen. Kom maar hier met de tas, de rest is al klaar." ze wees achteloos richting de tassen. "Ik ben kadet Sciuto, Jamie Sciuto"

---

The thing you do mean something to people -Ncis

---

---

---

Na dat ik in de zaal op de grond ging liggen hoorde ik voetstappen die al snel vervaagde door mijn drukke gedachten. Mijn hoofd stond op ontploffen. En menselijk postuur kwam binnen met een paarse vlek waar het haar hoort te zitten, alles was veranderd in een vlek door de tranen in mijn ogen. Mijn verwarde mij had blijkbaar de leiding gekregen en de stress sloeg me toe. Alle die schreeuwde ze dingen over dat ik het slecht deed en dat ik mijn hoofd leeg moest maken, die, die klonk wel heel menselijk. Dat bracht me weer in de normale wereld. De paarse vlek hing boven mijn hoofd en schreeuwde naar me. "Maak je hoofd leeg Medwin!" Schreeuwde zij. Het moest Stephanie wel zijn die had me vast gevolgd net. Ik probeerde al mijn gedachten weg te drukken maar het lukte niet ze kwamen steeds terug en het leek alsof ze steeds groter werden. Toen kwam er nog iemand aan. Iemand zonder gevangene uniform, dat moest dan wel een militair zijn. Ik verbaasde me dat ik nog zo helde kom denken. Tot alle stemmen weer begonnen te schreeuwen. "Haal jij even wat water voor meneer?" zei de militair. Wat moet hij nou alsof hij water wilt. Mij stemmen begonnen weer. Ik pakte Stephanie 's hand en kneep er in. Hij voelde warm en dat was rustgevend...

---

"I don't no man,"

---

[ bericht aangepast op 22 april 2015 - 16:13 ]

---

.......

Stephanie 'Steph' Caroline Berry
Medwin reageert niet op wat ik zeg, maar ik heb wel door dat hij me hoort. Als er ineens een stem achter me klinkt draai ik mijn hoofd om naar de persoon.
''Ik had niet verwacht dat jullie zo snel al zouden breken'' zegt hij dan. Zijn toon staat me niet aan, het klinkt alsof hij het leuk vind dit 'tafereel' te zien. Zijn gezicht bevestigt echter mijn vermoedens. Dan zegt hij dat ik maar een glas water moet gaan halen.
"En jou alleen laten met hem? Dacht het ook" zeg ik met een tikkeltje arrogantie tegen de jongen. Het maakt me geen ene reet uit dat hij militair is hier, ik vertrouw hem niet. Ik voel hoe Medwin mijn hand vast pakt en ik kijk hem even met een bemoedigend lachje aan.
"Ga jij maar een glas water halen, sinds jij anders toch niet van nut bent in deze situatie" vervolg ik dan tegen de jongen. Misschien gaat mijn brutaliteit niet veel goede gevolgen hebben bij deze jongen, het lijkt me nu niet een meelevende aardige jongen ofzo...
Waarom kom ik eigenlijk uberhaupt op voor deze jongen? Ik ken hem alleen nog maar van naam... misschien is het omdat hij mijn kamergenoot is? of is het omdat ik medelijden heb? Gewoon menselijk instinct om anderen in nood te helpen denk ik dan maar... Als we in een betere plek waren geweest had ik hem niet zo geholpen denk ik. Dan waren er genoeg anderen die hem konden helpen, maar dat is nu niet zo. Een reden waarom ik Medwin niet alleen laat bij deze onbekende militair. Ik had hem wel gezien op het plein een halfuur geleden, maar toen heeft hij me ook niet veel positieve gedachten over hem gebracht. Ik weet het niet, iets in zijn gezichtsuitdrukking en houding verteld me dat hij zeker niet de aardigste persoon hier zal zijn...

---

Little do you know

Aiden keek haar aan en schudde langzaam mijn hoofd op een neutrale toon vervolgde hij 'je kan hier blijven staan en niks doen maar zo komt hij niet uit zijn trans. Waar ben je bang voor? Dat ik hem ga vermoorden'? Zijn stem was hard en zijn gezicht stond net zo. Hij leunde weer tegen de muur aan en keek haar aan 'want als ik hem zou willen vermoorden kan ik dat ook doen als jij er bij bent. Geen enkel probleem maar laten we het niet overhaasten, van zulke methodes wordt niemand gelukkig'. Aiden keek weer naar de jongen en had eigenlijk gelijk zijn mening over hem klaar, hij zag er uit als een verwend rijk jochie wat zichzelf duidelijk in de nesten had gewerkt. Zij trouwens ook, vooral met zo'n brutale mond. Alleen reageerde Aiden er niet echt op, dat zij zo nodig moest laten zien dat ze erg stoer tegen een militair kon zijn, alleen vergat ze een klein puntje. Zij was degene die alles al op deze leeftijd had verpest in haar leven en Aiden was bezig met een carrière op te bouwen en succesvol te worden. Zij zat hier haar tijd te voordoen om domme fouten die ze had gemaakt en hij verdiende hier geld aan. De verschillen moesten er zijn maar vanbinnen lachte Aiden haar keihard uit. Het was ook niet zo dat de jongen het water moest op gaan drinken maar eerder moest hij een flinke plens in zijn gezicht krijgen, meestal hielp dat wel en zo niet? Dan zou het niet Aiden's probleem zijn maar die van een dokter. Maar het leek hem stug dat de jongen meteen naar de dokter moest.

---

Smile, someone could be falling in love with it.

---

---

---

Een meisje stelt zich voor als Jamie Sciuto en vertelt waar ik de tas moet laten. De rest is blijkbaar al doorzocht. Oeps, nu heb ik ze het werk laten doen.
"Noem mij maar Jonah," zeg ik haar. "O ja, een man, ik gok de sergeant, vroeg mij om te zeggen dat alle middelen gelabeld naar zijn kantoor gebracht moesten worden." Nou ja, vragen was het niet, eerder bevelen maar goed, dat maakt weinig verschil voor de inhoud van het bericht.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Jamie Sciuto, kadet
Jamie trok haar wenkbrauw op. Ze kende hem nauwelijks, en dan sprak je elkaar toch niet aan op 'first name base'. Tenminste, niet in het leger. "Ik maak de melding bij sergeant Janssen. Je was later dus daarom heb je niet meegekregen wie de opdracht heeft gegeven." ze bekeek de jongen en besefte dat hij waarschijnlijk de enige niet mislukte vriendelijke leeftijdsgenoot dus deed ze een poging het uit te leggen. "Pap heeft me altijd geleerd dat als ik een opdracht kreeg van mam, dat ik mam ook liet weten waar het mis ging, of wanneer ik klaar was. Dat is ook het fijnste als je dadelijk in oorlogsgebied zit, behalve bij cruciale dingen natuurlijk." Ze pakte de kar en begon eraan te trekken. "Maar naar kantoor brengen is wel een goed idee."

[ bericht aangepast op 23 april 2015 - 10:11 ]

---

The thing you do mean something to people -Ncis

- "Are you happy?
"I honestly couldn't even tell you what happiness feels like anymore."

Luna kon niet goed peilen of de man haar nou geloofde, hij was zelf zeker nog nooit in aanmerking gekomen met maatschappelijk werkers. Luna had gelukkig wel de goede keuze gemaakt door eerlijk op te biechten dat ze sigaretten had meegenomen, had ze toch eens voordeel bij haar vlugge mond. Vaak had Luna moeite met de controle over zichzelf houden, het gebeurde nog weleens dat er iets gebeurde wat ze eigenlijk niet wilde. Met vlagen was dat, net als alles bij haar met vlagen was. De man knikte haar toe, "Goed dat je het meld dat je ze bij je hebt. Scheelt je genoeg problemen" zei hij haar."Die neem ik in beslag, en daarna kan je bij mij aan kloppen wanneer je voelt dat je er echt één nodig hebt. Kettingroken word niet aangespoord, je krijgt er hooguit één per twee uur in de eerste paar dagen. De periode tussen de sigaretten die je krijgt zal langzaam aan verlengd worden. We willen jullie zo langzaam af helpen van de verslavingen, maar als je hierna weer vrolijk verder gaat met roken is dat helemaal jou keuze. Alleen de drugs worden uiteindelijk echt afgestraft" Vervolgt hij. Daarna heet hij haar welkom en verteld hij eindelijk wie hij is. Sergeant Henson dus, haar vermoedde klopte inderdaad, hij had hier de leiding. Hij nam niet de moeite om over de andere te beginnen, hij was vast een man van weinig woorden. Dan kijkt hij naar de hekken, dacht hij misschien dat ze de voeten zou nemen? Zo dom was ze niet, het had geen zin om nu te ontsnappen. Maar blijkbaar waren het niet de hekken waar hij naar keek, maar een jongeman. Luna draaide zich om, de jongeman die er stond had bijna zwart haar maar de precieze kleur kon ze niet zien in de schemer. Ze vroeg zich af of hij hier ook was om dezelfde redenen als zij, op die vraag kreeg ze al snel antwoord. Jonah Reed heette hij, en hij was hier om te zorgen dat zij weer fatsoenlijk kon functioneren. Hij zou haar kunnen steunen in dit gevecht, maar het was ook goed mogelijk dat hij haar het leven zuur zou maken, het kon alle kanten op. Dat gold trouwens ook voor sergeant Henson, ze kon hem maar beter te vriend houden. Hij gaf Jonah wat orders en haar tas, voordat hij zich weer tot haar richtte. "Jouw kamer is op de eerste verdieping aan het einde van de gang, om 10 uur gaan de deuren dicht, zorg dat je in je kamer zit." meldde hij haar, net als alles zonder echte emotie te tonen. Hoogte kreeg ze niet van hem, maar dat kreeg ze van zichzelf ook vaak niet. Daarna draaide hij zich om en liet hij haar achter in de schemering. Een vlaag paniek trok door haar hoofd, angst en wanhoop, maar deze was net zo snel weer weg. Luna's gezicht verstrakte hierbij, het was de hele dag vrij goed gegaan maar ze wist dat dit niet zo kon blijven. Heel de dag was ze alert geweest op het hopeloze gevoel dat haar ieder moment kon overvallen. En hier was het dan, nu ze alleen was met de vallende duisternis in een militair kamp met mensen en dingen die ze niet kende, die haar angst aanjaagde. De jongen was er nog en verbeten klemde ze haar tanden op elkaar voordat ze haar mantra's zou gaan mompelen voordat ze, door het verslappen van haar concentratie, de stemmen in haar hoofd liet spreken. "doei.." mompelde ze tussen haar lippen door voordat ze zich zo snel mogelijk uit de voeten wilde maken. Maar na een paar meter stond ze weer stil, er waren een aantal gebouwen op het terrein maar welke de juiste was wist ze niet. Angst overviel haar en haar handen vonden de vijl in haar zak, een scherpe punt had deze, ze prikte de vijl zo hard mogelijk in haar vinger, warm bloed sijpelde langs haar ring naar beneden en maakte een vlek in haar broekzak. Dit kalmeerde haar enigszins en zorgde ervoor dat ze weer wat helderder kon nadenken. "geen paniek.. geen paniek.. ademen.. ademen.." mompelde ze in zichzelf. Ze moest gewoon maar kijken waar ze uit kwam, misschien zag ze wel iemand die haar de weg kon wijzen. Ze liep in de richting van een van de gebouwen.

[ bericht aangepast op 23 april 2015 - 21:01 ]

---

I'll be your best kept secret, and your biggest mistake

---

---

---

Ik begin enigszins wanhopig te worden als ik nog steeds niemand tegenkom. Waarom is er gewoon letterlijk niemand hier? Als ik om me heen kijk, besef ik me dat ik ook echt geen idee heb waar ik ben en waar ik vandaan gekomen ben, dus op goed geluk open ik een deur, waarna ik ineens buiten sta. Nou ja, natuurlijk niet echt buiten, vluchten zou echt niet lukken, maar je kan wel de lucht zien en dat beschouw ik nu maar even als buiten.
Hoewel het mooi weer is, merk ik dat het zonder shirt toch wel koud is dus ik begin met rondjes lopen om warm te blijven en te bedenken wat ik nu ga doen. Terug naar mijn kamer heb ik geen zin in. Mijn kamergenoot zonder middelen tegemoet treden wordt niet gezellig en al ben ik hier niet om gezellig te zijn, ruzie kost zoveel energie en die energie kan ik beter aan iets anders besteden.
Hier rondlopen heeft ook geen nut maar veel meer kan ik niet doen. Er moet toch ergens iemand zijn bij wie ik de verantwoordelijkheid kan dumpen?

---

---

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

---

---

---

Na mijn woorden trekt Jamie haar wenkbrauw op alsof ik iets raars gezegd heb al ben ik me er niet van bewust. Misschien is elkaar met de voornamen aanspreken niet heel gebruikelijk maar waarom zouden we dat niet doen? Het is tenminste persoonlijker dan de achternamen.
"Ik maak de melding bij sergeant Janssen. Je was later dus daarom heb je niet meegekregen wie de opdracht heeft gegeven," zegt ze vervolgens. Ik knik en glimlach. Janssen is dus een van de sergeanten hier.
Vervolgens lijkt ze zich te beseffen dat het niet heel vriendelijk klinkt want ze vervolgt een stuk vriendelijker. "Pap heeft me altijd geleerd dat als ik een opdracht kreeg van mam, dat ik mam ook liet weten waar het mis ging, of wanneer ik klaar was. Dat is ook het fijnste als je dadelijk in oorlogsgebied zit, behalve bij cruciale dingen natuurlijk."
"Dat is inderdaad handig," antwoord ik haar. Ik hoop wel dat ze met het oorlogsgebied na de opleiding bedoeld. Ik bedoel maar, zo erg kunnen die jongeren toch niet zijn? Ja, ze hebben fouten gemaakt maar ieder mens maakt fouten. Dat hoort nou eenmaal bij het leven.
Jamie pakt vervolgens de kar en trekt eraan. "Maar naar kantoor brengen is wel een goed idee."
"Als jij dan zou kunnen vertellen waar we heen moeten, want ik heb echt geen idee," zeg ik zacht lachend terwijl ik ook de kar vastpak. Hij ziet er behoorlijk zwaar uit en dan is met zijn tweeën trekken altijd makkelijker.

---

---

[ bericht aangepast op 28 april 2015 - 11:40 ]

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Isabell.

In gedachten verzonken staar ik voor me uit tot ik ineens wat voetstappen hoor. Voorzichtig kijk ik rond en een lichte frons verschijnt op mijn voorhoofd als ik de jongen van daar straks buiten zie lopen. Hij hoorde nu helemaal niet buiten te zijn. Ik bijt op mijn lip, niet goed wetend wat te doen. Opstaan en hem aanspreken durf ik absoluut niet. Een zachte zucht verlaat mijn lippen, wat moet ik nou? Ik laat mijn blik weer zakken en staar naar het gras, misschien loopt hij me wel gewoon voorbij en gaat hij wel weer naar binnen. Ik hoop het tenminste wel, als ik me gewoon stil hou en blijf zitten.

Scarlett.

"ik denk niet dat ik je tas - of beter gezegd de spullen in je tas - te pakken kan krijgen maar ik zal kijken wat ik kan doen." Hoor ik de jongen zeggen. Daarna hoor ik zijn voetstappen de kamer uit gaan. Trillerig weet ik mezelf omhoog te krijgen. Ik sleep mezelf de kleine wc uit naar 1 van de bedden. Op het bed krul ik mezelf helemaal op, en een kussen druk ik tegen mijn buik, mijn armen er omheen. Ik voel me zwak, heel erg zwak. Een traan rolt uit mijn ooghoek, maar ik doe er niks aan, ik ben een waardeloos persoon, ik kan niks. Weer trekt er een hevige pijn door mijn benen heen, een zacht kreetje van pijn kan ik deze keer niet onderdrukken. Ik bijt mijn kaken hard op elkaar en probeer me zo klein mogelijk te maken. Het volgende moment breekt het zweet me weer uit terwijl mijn lichaam blijft trillen. Misschien moet ik er gewoon een eind aan maken, zodra de pijn in mijn benen ophoud zal ik kijken wat ik kan vinden.

---

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

---

---

---

Vanuit mijn ooghoek zie een beweging. Ik draai mijn hoofd er niet naartoe. Je weet nooit wie het is en als de vijand denkt in het voordeel van de verrassing te zijn terwijl je weet dat hij er is, geeft dat jou juist voordeel. Ik verwacht niet hier een vijand aan te treffen - nog niet in elk geval - maar oude gewoontes zijn moeilijk te stoppen. Terwijl ik doe alsof ik mijn haren uit mijn gezicht haal, werp ik een korte blik op degene daar en zie het meisje van eerder zitten. Aan de ene kant ben ik blij haar te zien - eindelijk een levend wezen hier - maar ik baal wel dat juist zij het moet zijn. Ik had haar nog niet zo snel willen aanspreken maar niet aanspreken gaat ook niet.
Terwijl ik probeer er niet dreigend uit te zien - wat waarschijnlijk niet lukt, voornamelijk omdat ik nog steeds shirtless ben en mijn tatoeage dus goed zichtbaar is - slenter ik naar haar toe.
"Eindelijk een mens hier. Je zou niet toevallig even kunnen helpen? Mijn kamergenoot heeft nogal last van ontwenningsverschijnselen en flipte totaal. Haar tas met inhoud zou dus erg wenselijk zijn." Ik glimlach naar haar terwijl ik nog steeds probeer er niet al te bedreigend uit te zien maar gewoon een ontspannen jongen te zijn. Ik wil haar niet afschrikken, zeker nu mijn plan van eerst afstand houden niet door kan gaan.

---

---

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.