Military prison for the troubled one - speeltopic 1 - Speeltopics

Een aantal jongeren die op het randje hangen van te ver gaan en naar de gevangenis moeten, wordt naar een militaire gevangenis gestuurd. Hun ouders zitten met hun handen in het haar en zien dit als laatste middel om hun kind te redden.
De gevangenis wordt alleen nog gebruikt voor dit soort jongeren, de gevangenis wordt gecontroleerd door de studenten van de militaire opleiding, het is hun taak de probleem jongeren onder controle te houden.
Het doel is dat de probleem jongeren zo snel mogelijk, op welke manier dan ook weer normaal zullen gaan functioneren.

De gevangenis wordt geleid door 1 of 2 sergeanten, deze zijn super streng, agressief, onbezonnen en ga zo maar verder.

De probleem jongeren worden getraind door de studenten van de militaire opleiding, hun doel is er zo snel mogelijk met welk middel dan ook er voor zorgen dat de jongeren hun problemen overwinnen en weer normaal zullen gaan functioneren.
Maar wat gebeurd er als ze verliefd worden op elkaar..?
Of als de problemen van de jongeren juist erger worden?
Of wanneer de militaire jongens zich tegen de sergeant keren?


Regels:
- Graag spelers die vaak online zijn en dus ook vaak reageren, niet dat het snel dood loopt (:
- Maximaal twee rollen per persoon. Wil je een sergeant spelen mag je 3 rollen.
- Er is een minimum van 2 regels per post. (dit lijkt me makkelijk te halen)
- Naamsveranderingen en afwezigheden graag doorgeven.
- Reserveringen blijven 48 uur staan.
- Geen perfect players, iedereen heeft zijn fouten en gebreken. Mary Sues en Gary Stus worden niet goedgekeurd
- Alleen je eigen karakters besturen
- 16+ is toegestaan
- liefst evenveel jongens als meisjes



Probleem Meisjes:
- Stephanie caroline Berry- Voldemortx - 8
- Scarlett Fay Johnson - lilangel - 2
- Luna Marthe Swaen - AmericanPsycho - 11


Probleem Jongens:
- James George Malum - xBooBear - 1
- Cameron Miller - lilangel - 2
- Medwin Pyrrus Grace - Mette_Sprookjes - 5



Meisjes:
- Isabell 'Izzy' Collins - lilangel - 2
-
- Jamie Sciuto - tubbietoost - 3


Jongens:
- Aiden Grawford - Saffierblauw - 4
- Jonah Reed - xBooBear
-


Sergeant:
- Jae Henson - Voldemortx - 6
- Thea Janssen - tubbietoost - 6


Kamer indeling:
Aiden & Jamie
Isabell & Jonah
Medwin & Stephanie
James & Scarlett
Cameron & Luna
Thea & Jae

Naam:
Leeftijd: (tussen de 16 en 23 jaar, sergeant is 24+)
Geslacht:
Uiterlijk: (liefst met foto)
Innerlijk:
Indien probleem jongere: reden waarom hij/zij naar het kamp gestuurd is:
Indien militair: reden voor de keus om de opleiding te volgen.
Extra:

Regels in de gevangenis:
- Er is een avondklok, om 22:00 uur moet iedereen terug zijn in hun cel, de deuren sluiten dan automatisch. Om 22:30 uur is er een cel controle.
- In elke cel kunnen 2 probleem jongeren, gemixt kan (ik maak de indeling, voorkeur doorgeven mag).
- De studenten slapen in een apart deel van de gevangenis, per 2 studenten 1 kamer, gemixt kan (ik maak de indeling, voorkeur doorgeven mag).
- Roken, drugs, alcohol en wapens zijn niet toegestaan.
- Iedereen draagt het uniform dat bij binnenkomst wordt meegegeven.
- Eigen spullen (bagage tas) mogen mee de gevangenis in.

rollentopic http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=170089

[ bericht aangepast op 8 mei 2015 - 14:57 ]

---

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

Cameron.

Op mijn gemakje kijk ik wat rond en observeer ik de boel wat. Plots loopt er een jongen naar me toe die "hey' zegt. Omdat ik wat in gedachten was heb ik niet direct door dat hij het tegen mij heeft. Voordat ik kan reageren loopt hij alweer weg. Dan maar niet denk ik bij mezelf. Dan gaat er ineens een toeter en moeten we naar binnen. Achter de rest aan slenter ik het gebouw binnen. Nadat ik het uniform heb gekregen loop ik door naar mijn aangewezen kamer, daar kleed ik me direct om.

Isabell.

Pas als de toeter gaat durf ik weer op te kijken. Tot mijn opluchting is de jongen weg gegaan. Snel loop ik het gebouw binnen en meteen trek ik me weer terug, me op de achtergrond houden, dat is wat ik mezelf heb voorgenomen dus dat besluit ik dan ook maar te doen. Ik wil echt geen problemen krijgen met een van de jongeren die hier rondlopen, ik zou niet weten wat ik tegen hun zou moeten beginnen. Een zucht ontsnapt uit mijn mond, waarom moest mijn vader me dit aan doen?

Scarlett.

Als ik merk dat het huilen totaal geen zin heeft laat ik me met een zucht achter over vallen in het gras, "Waardeloos dit zeg" mompel ik zacht. Ineens gaat er een toeter en moeten we allemaal naar binnen. Ik zucht eens diep en besluit voor deze keer maar te doen wat me gevraagd wordt. Achter de rest aan loop ik naar binnen. Een lelijk uniform achtig iets wordt in mijn handen gedrukt, dat ga ik dus echt niet aantrekken besluit ik nu al. Traag loop ik naar de kamer waar ik heen moet, als ik de kamer binnen loop begin ik meteen te fronsen als ik zie dat er een jongen in mijn kamer zit "Wat doe jij hier?" vraag ik nu al geërgerd. Ze dachten toch zeker niet dat ik een kamer ging delen met een jongen?! "Dit is vast een fout" mompel ik er achteraan.

[ bericht aangepast op 17 april 2015 - 19:40 ]

---

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

Sorry ik plaatste hem twee keer

[ bericht aangepast op 17 april 2015 - 19:41 ]

---

Smile, someone could be falling in love with it.

---

---

---

Wanneer ik voetstappen hoor, open ik mijn ogen en ik zie het meisje dat al eerder naar binnen werd gedragen binnen komen. Blijkbaar is zij de mysterieuze Johnson.
Zodra ze me ziet, begint ze te fronsen en behoorlijk geërgerd vraagt ze me wat ik hier doe. "Dit is vast een fout," mompelt ze vervolgens te hard zodat ik het ook hoor.
"Dit is mijn kamer," antwoord ik op haar vraag wat ik hier doe. "Als jij Johnson bent, betekent dat dat we moeten delen."
Ergens hoop ik dat ze in de verkeerde kamer is en dat ik met iemand anders op de kamer kom. Van wat ik gezien heb van haar, heb ik tot nu toe nog niet al te hoge dunk van haar. Ik hoop dat ik me vergis - voor haar dan, niet voor mij - anders wordt dit vast een niet al te gezellig verblijf hier.

---

---

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

- "Are you happy?
"I honestly couldn't even tell you what happiness feels like anymore."

Door de maatschappelijkwerkster zou Luna naar het 'heropvoedingskamp' gebracht worden, maar op de afgesproken tijd was er nog niemand te zien. Luna zuchtte geërgerd, ze was deze inrichting zat, al de mensen die haar vragen stelden en dingen uit haar wilden trekken. Ze had een aantal momenten gehad dat ze bijna uit elkaar was geknapt en dat ze moeite moest doen om haar agressie in bedwang te houden, ze probeerde deze vlagen af te zwakken met nicotine maar ze moest telkens teleurgesteld vast stellen dat dat veel minder goed werkte dan wiet of andere drugs die ze eerder altijd gebruikte. Het afkicken viel haar zwaar, haar gevoelens waren als een stortvloed over haar heen gedenderd en afzwakken lukte niet. Leven met al die pieken en dalen was vrij vermoeiend. Ze was nog niet volledig afgekickt, ze was pas een paar weken clean, maar Luna was er niet zeker van of ze dit zou kunnen blijven. Deze onzekerheid hadden haar behandelaars vast ook gevoeld, misschien was dat de reden dat ze eerder dan gepland naar het kamp gebracht werd. Daar ontsnappen en aan drugs of alcohol komen was een stuk lastiger dan hier. Ze had al eens geprobeerd om uit te breken, gek van verlangen naar iets wat haar gevoel kon afvlakken, maar dit was geen succes geworden. Verzonken in haar mijmeringen had ze haar sigaret opgerookt en zonder erbij na te denken al een nieuwe opgestoken toen in de verte een auto aan kwam razen, veel te laat natuurlijk. Met een norse blik nam ze plaats op de achterbank, de maatschappelijkwerkster probeerde een gezellig gesprek met haar aan te knopen maar Luna reageerde niet, door haar zou ze te laat komen en ze kon wel raden dat dat niet gewaardeerd zou worden. Ze draaide het raampje open zodat ze de sigarettenrook naar buiten kon blazen. Na een tijdje doemde er in de verte een met hekken omheind complex op en een huivering trok langs haar rug. Zonder bedankje stapte ze de auto uit en hing ze haar rugzak op haar rug, veel zat er niet in maar wel een paar sloffen sigaretten hoewel ze bang was dat ze die in moest leveren. Ze stond voor het hek wat al gesloten was, ze noemde haar naam en een van de soldaten zou een leidinggevende roepen. De maatschappelijkwerkster was nog niet weg gereden, anders was dit een enorme kans geweest om te maken dat ze weg kwam. Ongeduldig wachtte ze tot iemand haar zou komen halen.

---

I'll be your best kept secret, and your biggest mistake

Scarlett

"Dit is mijn kamer," antwoord de jongen op mijn vraag. "Als jij Johnson bent, betekent dat dat we moeten delen." Ik zucht even diep, "Ja ik ben Johnson ja". De frons in mijn voorhoofd wordt nog dieper "Ik moet een kamer delen met een jongen?! Dat is een grapje zeker?" Moeizaam slik ik een brok weg uit mijn keel en draai me dan naar mijn bed, een hand door mijn haar halend laat ik me op het bed zakken, dit kon toch niet waar zijn?! "Misschien moeten we het maar even na vragen straks.."

---

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

---

---

---

Het meisje zucht en zegt dat zij inderdaad Johnson is. Vervolgens vraagt ze met een diepe frons of ze een kamer met een jongen moet delen. Hoewel dat meer als hardop denken bedoeld is, reageer ik toch.
"Aangezien ik een jongen ben en wij samen een kamer delen, is het antwoord ja. Ik denk niet dat ze het als grap bedoeld hebben. Mocht het je nog niet opgevallen zijn: op deze plek doen ze niet aan grappen.
Ze laat zich op het bed zakken op hetzelfde moment dat ik me overeind duw en half op mijn arm steunend ga zitten. Vervolgens heeft ze het erover of het toch niet beter kan worden nagevraagd. Ik moet de neiging om met mijn ogen te rollen onderdrukken.
"Het is je misschien niet opgevallen, maar we zijn hier niet in een luxe resort. Hier heb je niks te willen en dat kan je maar beter weten ook. Dit is echt geen grap, hier zit echt wel een reden achter."
Mijn stem klinkt misschien iets killer dan ze verdiend heeft, maar mij maakt het weinig uit. Ze moet nog veel over overleven leren, zo te horen, en dan met name stap 1: niet opvallen, en waarschijnlijk is het nu mijn taak geworden om haar dat te leren.

---

---

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Lucie Sciuto, kadet

Jamie volgde de jongen en aangekomen in de zaal bleek dat het andere meisje verdwenen was. "Lekker, die is m nu al gepeerd." mompelde Jamie terwijl ze kort de ruimte in zich opnam. "Laten we maar beginnen. Des te eerder zijn we klaar." Jamie viste een kladblok en pen uit haar tas en pakte de bovenste tas van de stapel.

---

The thing you do mean something to people -Ncis

Sergeant Jae Warren Henson
Hij was in zijn kantoor gaan zitten nadat de jongeren naar binnen waren gelopen, alles verliep zoals hij gehoopt had, rustig en volgens plan. Voor hem staan vijf monitoren, allemaal aangesloten op camera's. De camera's hangen door het hele gebouw en wat ze filmen is allemaal op de monitoren te zien. Henson zit met zijn voeten op de tafel achterover geleund in zijn stoel te kijken naar de monitoren, stiekem hopend dat er iets mis gaat. Een gevecht, onenigheid over kamerindeling, een probleem geval dat van de trap lazert. Het kon hem niet te gek worden maar hij zat er op te wachten.
Dan ineens is er op de monitor van de buitencamera te zien dat er een auto voor de hekken stopt, een meisje stapt uit de wagen en gaat voor de hekken zijn. Dat zal de laatste wel zijn, dacht Henson. Hij dacht al dat er één te weinig was. Een zucht rolt over zijn lippen, niet de happening die hij gehoopt had maar ach het was iets.
Met grote passen loopt hij door het gebouw -nadat hij zijn kantoor op slot had gedaan natuurlijk- Hij loopt in de richting van het plein buiten, daar ziet hij het meisje nog steeds staan en de auto staat er ook nog. De bestuurder zal wel bang zijn dat het meisje er anders vandoor zal gaan.
"Een beetje laat, niet?" zucht Henson terwijl hij de hekken voor het meisje open doet. Hij herkend haar gezicht van één van de foto's op de dossiers van de jongeren dus weet hij dat het wel goed zit.
"Geef mij je tas maar" en hij reikt zijn hand naar haar uit. Eerst vriendelijk doen tegen de kleintjes, als ze dan moeilijk doen hang je maar de corrupte klootzak uit. Meestal als je eerst aardig doet gaan ze denken dat je zo'n slap geval bent die niks aan kan en al gaat huilen na één klap, dus gaan zij arrogant doen en tegen werken. Maar dat is vaak de domme keuze van domme jongeren. Henson hoopt dat dit meisje een beetje verstandig is. Wat er ook in haar tas zit, als het geen extreme drugs is zal het niet zo zijn dat ze het nooit meer terug zal zien. Afkicken doe je niet van de één op de andere dag. Ook al is dat de regel hier, dat de jongeren niet in contact mogen komen met drank, drugs en sigaretten, Henson hanteert liever zijn eigen regeltjes.

---

Little do you know

Stephanie 'Steph' Caroline Berry
Terwijl ik me rustig omkleed in het kloffie dat zich een uniform noemt stapt de jongen waar ik net mee gepraat had, Medwin, de wc uit.
"Hé, celgenoot'' klinkt het van hem. Ik denk dat hij zo plotseling binnen wou komen om mij te laten schrikken, maar het werkt niet echt. Ik heb geen slecht geweten meer en kan zo koel als een kikker zijn.
"ook goeiemiddag" zeg ik simpel terwijl ik rustig het shirt over mijn hoofd trek en aan doe. Kippenvel siert mijn armen door het koude shirt dat ineens om mijn lichaam zit, iets wat een onaangenaam gevoel geeft. Ik laat de overal om mijn middel geknoopt zitten waarna ik op één van de twee bedden neer plof.
"Dus, Grace" zeg ik met een scheve grijns, doelend op zijn achternaam. Zo werd hij genoemd toen ik mijn kamernummer en uniform kreeg dus dat zal dan wel zijn achternaam zijn. Ik kijk om me heen, de kamer door. Veel luxe is er niet. De bedden zijn niet groot, maar we hebben wel een apart hokje dat het toilet wel zal zijn. Ik neem aan dat de douches ergens anders in het gebouw aanwezig zijn aangezien ik niet verwacht dat die ook achter dat deurtje zal zitten. Hooguit zit er een ruimte groot genoeg om je tanden te poetsen en je behoefte te doen, maar daar zal het ook wel bij blijven.

---

Little do you know

Scarlett.

"Aangezien ik een jongen ben en wij samen een kamer delen, is het antwoord ja. Ik denk niet dat ze het als grap bedoeld hebben. Mocht het je nog niet opgevallen zijn: op deze plek doen ze niet aan grappen" Antwoord de jongen op mijn vraag. Een zachte zucht ontsnapt uit mijn mond "Daar was ik al wel achter ja" mompel ik zacht. "Het is je misschien niet opgevallen, maar we zijn hier niet in een luxe resort. Hier heb je niks te willen en dat kan je maar beter weten ook. Dit is echt geen grap, hier zit echt wel een reden achter." zijn stem klinkt kil wanneer hij dat zegt. Ik knijp mijn ogen samen en lichtelijk boos kijk ik hem aan "Ik weet dondersgoed dat dit geen luxe resort is en dat ik hier niks te willen heb" breng ik geïrriteerd uit. "Maar het navragen kan geen kwaad toch?" zeg ik dan iets vriendelijker.
Ik kijk het kamertje eens goed rond en haal een hand door mijn haar, ik zou het hier niet overleven weet ik veel hoe lang met een jongen op 1 kamer, ik zou gillend gek worden. Een onzeker gevoel bekruipt me en het volgende moment breekt het koude zweet me uit, een pijnlijk gevoel trekt door mijn benen heen. Even vraag ik me af waar ik last van heb. Die vraag blijft niet lang hangen, ik weet het antwoord al: ik moet een shot.

---

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

---

---

---

"Ik weet dondersgoed dat dit geen luxe resort is en dat ik hier niks te willen heb," antwoordt ze geïrriteerd. Gedraag je dan ook zo, denk ik maar ik zeg het niet. "Maar het navragen kan geen kwaad toch?" vervolgt ze vriendelijker.
Voor ik antwoord, duw ik mezelf wat verder overeind en ik sta op. "Van mij mag je het proberen, het lukt toch niet," zeg ik ook vriendelijker. Ik betwijfel eigenlijk of het 'geen kwaad' kan. Waarschijnlijk zijn ze allang blij dat iemand komt zeuren en ze diegene op zijn - of in dit geval haar - plek kunnen zetten.
Ondertussen heb ik het pakketje gepakt dat ik gekregen had en op het voeteneinde had neergegooid. Ik open het en zie inderdaad een uniform. Een ontzettend lelijk uniform. Ik strijk mijn haar uit mijn gezicht en trek vervolgens mijn shirt uit zodat ik het uniform aan kan trekken. Het interesseert me niet dat Johnson er ook staat. Ik heb me al wel vaker moeten omkleden in het bijzijn van anderen - dat krijg je als je met een groep in een te kleine ruimte moet leven - en het is niet dat zij het eerste meisje is die me halfnaakt ziet ofzo, al is meestal de situatie iets anders.
Sorry, mooie mogelijkheid om Scarlett te pesten :')

---

---

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Aah gemeeeennnn hahah

Scarlett.

De jongen duwt zichzelf overeind en staat vervolgens op. "Van mij mag je het proberen, het lukt toch niet," zegt hij dan ook wat vriendelijker. Ondertussen pakt hij het pakketje, hetzelfde pakketje als wat ik ook had gekregen. Als hij het open heeft blijkt er een afschuwelijk lelijk uniform in te zitten, ook dat nog denk ik bij mezelf. Ik bijt mijn kaken op elkaar als ik een misselijk gevoel door mijn maag voel trekken, gevolgd door een pijnlijke steek in mijn benen. Wat doelloos staar ik naar de jongen totdat hij zijn shirt uit trekt. Mijn hart blijft stil staan en al het bloed trekt weg uit mijn gezicht. Lijkbleek blijf ik verstijfd zitten, verlamd door angst durf ik me niet te bewegen. Beelden van 2 jaar geleden schieten door mijn hoofd, niet langer in staat te zijn de realiteit van de herinnering te onderscheiden begin ik te gillen, een hevige pijn schiet door mijn lichaam. Een misselijk gevoel komt opborrelen, moeizaam en half in paniek weet ik mezelf naar de wc te krijgen. Verward, huilend, laat ik me op de grond in het hokje zakken. Ondertussen voel ik mijn hele lichaam trillen, nog steeds schieten de beelden van de verkrachting door mijn hoofd. Ik probeer mezelf zo klein mogelijk te maken in de hoop te kunnen verdwijnen.

---

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

~Medwin

Als ik uit het wc'tje stap reageert ze heel koel, ik ben te minste blij dat ze al aangekleed is, daarna ploft ze op een bed neer, ik doe het zelfde en dan zegt ze opeens "Dus, Grace" ik kijk haar aan en krijg een scheve glimlach op mijn gezicht. Volgens mij gaat het nog gezellig worden in deze kamer, "Dus, Jerry" antwoord ik mijn blik gaat terug naar het bord waar ik haar naam op had zien staan, ik lach naar haar. "En hoe kom jij hier?" vraag ik. Ik weet dat ik meteen op de feiten af ga en dat dat niet het slimste is maar als we ik hier het snelste weg wil komen moeten ik stap: Kennismaking maar overslaan. Ik kijk haar aan, tot er een beeld van mijn zus in me opkomt. Zij was altijd perfect geweest haalde tienen en zo. Nu studeert ze geneeskunde. Ik schrik er van dat ik dat weet, ik heb altijd gedacht dat ik haar haatte maar toch ben ik ook wel trots op haar zij houd de familie eer hoog, mij ouders haten mij en ik kom nooit meer van mijn schuldgevoel af, ik kijk naar Stephanie. Wachtend op antwoord. Het beeld van mijn zus vervaagd

[ bericht aangepast op 18 april 2015 - 19:30 ]

---

.......

---

---

---

Het meisje wordt bleek als ik mijn shirt uittrek. Ik grijns. Ze heeft blijkbaar niet zo veel ervaring met jongens als ze hier al ongemakkelijk van wordt.
Dan begint ze plots te gillen en er staat paniek in haar ogen, waarna ze naar de wc vlucht. Ik staar verbaasd in de richting waarin ze verdwenen is. Ik weet niet wat er aan de hand is, maar het is meer dan dat ze alleen maar ongemakkelijk werd van mij.
Na een paar tellen loop ik - nog steeds zonder shirt - naar de wc en ik klop aan, maar ga niet naar binnen. "Gaat alles goed daar?"

---

---

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Scarlett

Helemaal in paniek probeer ik de beelden uit mijn hoofd te bannen, de vreselijke beelden. Ondertussen heb ik het gevoel dat mijn hele lichaam in de brand staat ofzo, het doet zo'n pijn. Tranen stromen over mijn wangen en het misselijke gevoel wordt steeds erger. Na een paar tellen wordt er op de wc deur geklopt, maar de deur gaat niet open. "gaat alles goed daar?" Vraagt een mannelijke stem. Op de een of de andere manier zorgt dat ervoor dat ik weer terug kom in de realiteit. "Nee, het gaat niet" weet ik gesmoord uit te brengen, ik heb echt een shot nodig, heel dringend, nu.

---

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.