Lost In Paradise || Speeltopic - Speeltopics

Een groep vrienden gaan samen op vakantie naar een tropisch eiland. Een dure reis, maar de meeste zijn dan ook vastbesloten er een onvergetelijke vakantie van te maken. Alles gaat goed, totdat ze in de auto zitten. Ze zijn net aangekomen met hen vlucht en in hen huurauto's rijden ze naar de accomodatie waar ze de dagen zullen doorbrengen. Daar komen ze echter nooit aan. Tijdens de reis komt er plots een diepe mist, waardoor alle auto's terecht komen in een botsing en iedereen even van de wereld is. Wanneer ze wakker worden, hebben ze geen idee waar ze zijn. Het enige wat ze kunnen herinneren is wat ze hebben gedaan sinds ze op het eiland zijn aangekomen. De enige hulpmiddelen die ze hebben, zijn degenen waarbij ze in de auto zaten. Of ze zich uit de situatie gaan redden weet niemand. Één ding is zeker; het wordt een onvergetelijke vakantie...

Deze RPG is gebaseerd op Lonely Road. Deze RPG is een tijd geleden geopend door Davon, maar vervolgens ook snel weer doodgelopen. We hebben haar toestemming op het opnieuw op te starten.

Regels:
• Schrijf in Abn Nederlands en volg de juiste spellingsregels.
• Bestuur enkel je eigen personages, behalve als toestemming van de speler van het personage hebt.
• Schrijf minimaal 200 woorden per post. Dit is makkelijk te behalen.
• Nieuwe topics worden alleen aangemaakt door Sadventure en mij.
• Wees aardig tegen elkaar.


We beginnen wanneer iedereen aankomt op het vliegveld. Dat is de plaats waar ze verzamelen. Ze zullen dus ook allemaal met hetzelfde vliegtuig vertrekken. Het is 's ochtends vroeg en het vliegtuig vertrekt om 7:00. Al dat gedoe met douane bestaat even niet, dus ze verzamelen direct in de gate.

De groepen zijn als volgt;

• Daniel, Amy, Jeremiah, Elisa, Sebastian, Liliam.
• Jason, Maeve, Samantha, Liam, Vincent.
• Cayden, Patrick, Elle, Aeroline, Scarlett.

[ bericht aangepast op 15 feb 2015 - 22:00 ]

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

      Alweer probeerde ik de poging om m'n gordel los te maken, wat niet lukte door m'n trillende en pijnlijke handen. Het eerste geluid wat na mijn onbeholpen pogingen, in m'n oren drong -- was de kreet van Jason.
      Het leek alsof het startschein was gegeven om m'n tranen vrije loop te laten, normaal was ik geen huiler -- maar deze sitatie was anders. Abnormaal. Met m'n handpalm ging ik ruw over m'n wang om de tranen weg te vegen, echter was het bloed wat oo m'n hand zichtbaar werd.
      "Als dit geen avontuur is," sprak Jason met een duidelijk niet herkenbare stem voor m'n oren. "Hoe is het met je?" Alweer sprongen de tranen in m'n ogen, waarschijnlijk werd het bloed nu vermengd en verspreidde zich daarom over m'n wangen -- hopelijk was het een simpel sneetje. "Jason," snikte ik, voordat ik m'n hand trillerig naar hem uitreikte. "Waar is de rest? Waar is Vince? En Patch?" Mijn borstkas ging schokkend op en neer, terwijl de pijn in m'n schouder alleen maar groeide.
"Kun je iets zien, El? Is het donker?" Hopeloos liet ik m'n hoofd hangen. Ik probeerde mijn lichaam iets te verplaatsen, wat een poging was te falen -- gezien er alleen kreten opborrelden.
      "Jason, ik zie wat.. maar alles doet pijn. Jase, zeg me dat ik dit alleen droom. Alsjeblieft," de kwaal die in m'n stem zat, maakte mijn eigen stem onherkenbaar voor mezelf. De pijn en ook de shock raasde door m'n lichaam heen, waar in hemelsnaam waren we beland?
      Hernieuwd, probeerde ik m'n hand naar Jason uit te reiken -- ik moest z'n hand in de mijne hebben. Iets wat vertrouwt voelde van deze waanzin, van deze nachtmerrie.

[ bericht aangepast op 1 feb 2015 - 22:54 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Alhoewel de pijn een overheersende factor binnen mijn lichaam was geworden, geniet ik van de warmte die Sam’s wang aan mijn handpalm af weet te geven en klamp ik me er aan vast als een reddingsboei. Echter — doordat een onverklaarbare spierpijn in mijn lichaam is komen te nestelen, kan ik niet anders dan mijn hand op gegevene moment terug naar beneden te laten vallen en slechts mijn kijkers strak op Sam’s gezicht gericht houden. Vanaf dit zicht merk ik plotseling voor mezelf op dat Sam mooi was, nee — prachtig.
      ‘Enkel mijn pols en mijn enkel, meer heb ik godzijdank niet opgelopen. Maar maak je geen zorgen om mij, ik red het wel. Als ik moet opflikkeren naar Jerce dan zeg je het meer, dan zal ik je voor de rest van hoe lang we hier in de middle of nowhere zullen zitten helemaal met rust laten. Zeg het maar.’
      Glimlachend bedenk ik me dat— dat de woorden zijn die ik eerder tegen Sam heb gezegd, alhoewel ze wat zwak klinken op het moment dat Sam ze zelf uit sprak. Sam scheen niet te begrijpen dat ik enkel en alleen jaloezie had tegenover Jeremiah en dat ik die jongen voor geen goud vertrouwde rondom haar. Maar dat kon ik haar niet vertellen, aangezien het haar hart zou breken als haar vertrouwen opnieuw werd geschaad. Voor altijd zal ik toe moeten kijken hoe Sam gelukkig is met hem, zonder haar voor mezelf te hebben.
‘Sammo,’ murmel ik zachtjes — aangezien ik weigerde haar Sammie te noemen doordat Jeremiah dat gebruikte als “koosnaampje”. ‘Als jij naar Jeremiah wil, weet je dat ik niet tegen zal houden — ik zal blijven wachten. Hier, hoogstwaarschijnlijk, aangezien ik niet de energie heb om op te staan en rond te gaan lopen. Dus, als dat hetgeen is wat je zelf wil — ga, volg je hart.’
      Zuchtend laat ik mijn kijkers dicht zinken, mezelf concentrerend op de warmte en zachtheid van Sam voor zolang het nog zou duren dat ik bij haar zou kunnen blijven. Misschien stond ze nu inderdaad op om direct naar Jeremiah te gaan, ik kon het niet zeggen, ik wilde het ook niet weten.

---

•

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Met gesloten kijkers blijf ik wachten totdat Sam een antwoord heeft weten te formuleren zodat ik krijg te weten of ze me gaat verlaten of niet. Van binnen hoop ik van niet, maar ik weet dat ik niets van Sam kan verwachten aangezien ze slechts een vriendin was me is en ik geen bezit over haar heb. Gedachten over het gegeven dat ze z o meteen misschien verdwenen is richting Jeremiah, doet mijn ademhaling voor een minimaal moment stoppen. Maar dan open ik mijn kijkers en richt ze opnieuw omhoog op Sam’s gezicht, mijn tranen zijn inmiddels verdwenen en de gebruikelijke harde gezichtsuitdrukking is terug gekomen.
      ‘Je weet dat ik dat nooit zou doen. Niet zolang jij hier zo gewond ligt. Je mag me dan wel fucking hard hebben genaaid, op de een of andere manier werd ik door mezelf gedwongen om hier te komen zitten. So, hier ben ik.’
      Met een lichte glimlach kijk ik omhoog, ontzettend blij door het gegeven dat Sam heeft besloten om bij me te blijven. Alhoewel ik een snauw terug zou willen geven over het gegeven dat ze mij in de steek heeft gelaten in het vliegtuig, besluit ik het te laten zoals het is en Sam haar gelijk te geven — zin in ruzie had ik niet. Daarnaast kwamen we er hoogstwaarschijnlijk toch niet uit omdat Sam zo ontzettend koppig kon zijn: een eigenschap die ik ontzettend in haar bewonderde.
      ‘Moet je nog een banaan hebben?’ Mijn glimlach wordt breder wanneer ik in de gaten heb dat Sam’s zorgzame stem is wedergekeerd en de sfeer tussen ons weer beter is geworden. Echter — ik schud mijn hoofd ter antwoord dat ik geen banaan meer moest hebben, bang dat ik dan misselijk zou gaan worden door de combinatie van te veel eten met de stekende hoofdpijn die ik had.
Moeizaam kom ik overeind, waarbij ik mezelf in balans houd door mijn goede hand op de grond te houden. Met een diepe frons tussen mijn wenkbrauwen kijk ik naar Sam, terwijl ik mijn hand over haar lokken laat glijden om haar te bestuderen. ‘Weet je zeker dat je verder geen pijn hebt, Sammo?’ Zuchtend laat ik me met mijn ene schouder tegen de auto aanleunen, om zo dichter tegen Sam aan te gaan zitten. ‘Anders moet je het tegen me zeggen, dat weet je?’ Vertrouwd leun ik mijn voorhoofd tegen de zijkant van Sam’s hoofd aan, waarbij ik er voor zorg dat mijn wond haar lokken niet raakt.

---

•

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Doordat mijn voorhoofd tegen Sam’s hoofd aan het leunen is, kan ik de zoete geur van haar parfum ruiken — die me op een vreemde wijze weet te kalmeren waardoor ik mijn ademhaling weer onder controle weet te krijgen. De aanwezigheid van Sam weet me in het geheel te kalmeren, waardoor ik blij ben dat Jeremiah nog niet tevoorschijn is gekomen. Voor een minimaal moment vraag ik me af waar hij zich op dit moment zou bevinden en of hij gewond zou zijn, maar dat weet ik direct weg te drukken.
      ‘Eh, ja. Maar ik heb nu iets in mijn maag zitten waarvan ik geen idee heb wat het kan zijn. Het zijn iets van kriebels of zo, geen idee. Waarschijnlijk een verkeerde banaan gegeven net, of zo.’ Hummend beantwoord ik Sam’s woorden, niet wetend wat voor reactie ik er op zou kunnen geven. Wat zou er met haar aan de hand kunnen zijn waardoor ze kriebels in haar maag had? Was het daadwerkelijk de banaan die ze had gegeten of was het wat anders? Wie weet was ze nerveus voor Jeremiah en wilde ze eigenlijk toch naar hem toe in plaats van bij mij zijn.
‘Kriebels?’ Grinnikend kom ik overeind en leun met mijn rug tegen de auto. Doordat ik geen vloeistof meer langs mijn hoofd voelde glijden, wist ik dat mijn wond was gestopt met bloeden. ‘Misschien ben je wel verliefd op me en zijn het vlinders,’ stoot ik daarna uit met een hese, maar zenuwachtige lach uit. Snel richt ik mijn blik op de grond voor mijn voeten.’

---

•

Vincent Smiths

"Dat kind is nu echt gek geworden. Als eerste denkt ze dat iedereen altijd voor haar klaar moet staan, maar als anderen het moeilijk hebben mag zij wel een fijne tijd hebben. Als tweede denkt ze dat ze iets kan bereiken door mij een veeg over mijn gezicht te geven. Wat schattig. Kom Vincie, Sam mag een andere auto zoeken," sprak Patch en ik gaf hem een korte blik en stapte toen de auto in. Ik hoorde Sam nog tieren, ze was vreselijk overstuur dat was duidelijk. Patch zakte naast mij neer op de stoelen en de rest was een grote waas.
      Mijn ogen opende zich –– op mijn witte shirt zaten verschillende donkerrode plekken. Opgedroogd bloed. Met mijn hand wreef ik langs mijn lip en mijn wang terwijl mijn gedachten afdwaalde naar Elle. Verdomme. Ik probeerde mezelf in een positie te krijgen dat ik geen pijn had en zette een voet buiten de auto, de deur had ik er alleen maar uit hoeven te trappen. Daar was geen mankracht voor nodig. ''Elle,'' mompelde ik zachtjes en keek toen rond. Mijn schoenen trok ik uit net zoals mijn sokken waardoor ik een pijnlijke steek in mijn schouder kreeg. Ik genoot van het zand tussen mijn tenen en nam nu de tijd om hulp te zoeken. Mijn blik viel op Sam en Patch uit instinct liep ik naar ze toe. Documentaires hadden mij laten zien dat je beter met een groep kon zijn dan alleen of dat had ik zojuist verzonnen om mij beter te voelen.
      ''Gaat het?'' Bracht ik uit, in het algemeen. Mijn keel voelde droog aan alsof ik al jaren geen water meer had gehad, niet alleen mijn keel maar ook mijn schouder had het te verduren. Mijn hand reikte ik uit naar de banaan die Sam in haar hand had en zocht met mijn blauwe, vermoeide kijkers oogcontact met Samantha.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Jason Pierce.
Iets warms druppelde langs zijn slaap naar beneden en hij dacht dat hij een lichtflits zag. Het ging heel snel, want daarna was het weer zo donker als de nacht. Hij dacht iets te horen op de achtergrond. Het klonk als regen.. Nee, hij spitste zijn oren beter, het klonk als gehuil. Was er nu iemand aan het huilen? Hij hoopte niet dat Elle het was – het liefste tevens niet iemand anders, maar Elle was degene die hem bij het hart stond, dus hij hoopte vóóral niet Elle. 'Jason,' klonk er als gesnik. Hij probeerde terug te antwoorden, maar enkel een raspend geluid kwam er uit zijn keel.
      Verdomme, ze was het dus wel. Zijn hart was zojuist mogelijker nog harder gaan bonken. Hij wilde hier weg, iedereen uit de auto halen en zien wat de schade was – maar bovenal wilde hij dat hij hier ook rustig onder bleef. Dat werd echter wat moeilijker voor hem, omdat hij geen barst kon zien.
      'Waar is de rest? Waar is Vince? En Patch?'
      “Elle,” zei hij haar. “Elle, rustig aan.” Jason probeerde haar tot rust te manen, waarna zijn oren wat beweging opving naast hem.
      'Jason, ik zie wat.. maar alles doet pijn. Jase, zeg me dat ik dit alleen droom. Alsjeblieft.'
Nogmaals probeerde hij zijn ogen te openen. Een kiertje, dat was alles, en een felle lichtflits schoot er weer door zijn blik. Hij herinnerde zich dat hij voorheen had automatisch zijn ogen opende, maar er niet tegen kon door het scherpe levenslicht. Diep bedroefde hij de test om adem te halen – wat vermoeiend ging – en nu hij zijn ogen enigszins open kon houden, keek hij rond.
      Vanuit zijn ooghoeken kon hij enige blikken van de omgeving opvangen, en terwijl zijn radars werkten hoe de positie van de auto was, was zijn conclusie gekomen dat het op z'n zijkant stond. Dat moest wel – zijn bloed druppelde over zijn arm naar links en zijn gehele lichaam drukte gevaarlijk hard op zijn onbewogen linkerarm.
      “Rustig,” herhaalde hij haar sussend met een barstende stem. Dit was niet het moment om ongelukkig te zijn en het overzicht kwijt te raken – dit was juist het moment om de situatie over te kijken met een kalme aard. “Ik krijg je hieruit.” Zijn rechterhand greep haar hand vastbesloten vast, kneep er even bemoedigend in en liet los om zichzelf los te krijgen uit de verschrikkelijke omhelzing van de gordel. Het volgende ging wat moeilijker, maar hij moest er de hoop in houden. Zolang ze nog leefden, zou hij hopen.
      Kermend van pijn, besloot niet om hier aandacht aan de pijn te geven, draaide hij zich om en zag Elle. Haar voorhoofd bloedde en sommige haren plakten vast aan haar slaap, waardoor haar voorheen mooie, blonde lokken besmeurd waren met rood vochtigheid. Voor een moment sloot hij zijn ogen, waarna hij zijn lichaam gebood te bewegen. Voorin bij de bijzitterstoel was het een lege plek, zo konden ze hun weg uit de auto krijgen.
      Eerst keek hij Elle aan – hij wist niet of hij eerst zou laten en of dat wel handig was. “Elle, kun je bewegen? Doet het veel pijn?” Hij zuchtte – nu zou hij normaal gesproken een hand door zijn haar halen, maar kon het niet.
      “Vertrouw me,” sprak hij, wanneer zijn hand langs haar buik heen ging, naar de stoel. “Ik moet je eerst loskrijgen.” Eindelijk voelde hij datgene om haar los te krijgen en drukte het in; wat een tegengestelde actie had, want hij kwam er alweer snel achter dat ze op de zijkant lagen.. wat betekende dat Elle dus op hem schoof. Direct liet hij een pijnlijke kreet horen, wat bijna als een harde grom klonk.
      “Ik help je eruit..” perste hij er moeilijk uit. “.. werk jezelf omhoog naar die bijzitterstoel. Ik zal je een pootje geven.”

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Liliam O’Dair

Het leek allemaal prima te gaan. De vriendengroep gedroeg zich als... tja als de vriendengroep zo vaak deed met de nodige drama, maar iedereen was in zijn auto gestapt en was veilig op weg naar het onze verblijfplaats. Eigenlijk was het allemaal al reuze fijn dat iedereen het vliegtuig had gehaald en er kon naar mijn idee nog vrij weinig fout gaan, maar dat was blijkbaar iets te vroeg gejuicht. Het laatste wat ik hoorde voor een harde klap mijn bewustzijn wegnam was de stem van Daniel die niet heel gerust klonk. Het ging allemaal zo snel dat hij niet eens zijn zin kon afmaken en wij dus ook geen tijd hadden om te reageren. Ik had dan ook geen idee hoelang ik weg was geweest of wat er gebeurd was. Alles leek een complete warboel en ik had moeite om weer boven te komen uit de diepe poel van zwart, toen ik de stem van Seb hoorde.
'Lilian gaat het?' vroeg hij. Waarschijnlijk was zijn aanwezigheid het enige wat mij ervan weerhield in paniek te raken. Ik deed mijn best de dansende vlekken in mijn gezichtsbeeld weg te knipperen en kreunde, toen er een pijnlijk gevoel door mijn ribbenkast schoot bij de minste beweging. Meteen hield ik mijzelf stil en concentreerde mij op mijn lichaam. Deed er nog meer zeer? Ik kon mijn vingers prima bewegen net als mijn voeten en benen. Mijn onderlichaam en armen waren oké, maar mijn borstkas brandde van de pijn wanneer ik ook maar iets bewoog en ook mijn hoofd en tong deed zeer.
'Ik denk dat ik op mijn tong gebeten heb,' wist ik uiteindelijk tegen mijn beste vriend te zeggen, waarop mijn lippen ietwat omkrulden. Het klonk alsof ik mijn mond halfvol had, wanneer ik sprak. Natuurlijk was mijn eerste reactie op mijn tong bijten bij een ongeval. Hoe kon het ook anders. Ik stak hem uit en keek scheel, om te zien dat hij een stuk dikker en blauwer was dan hij normaal was. Een grinnik verliet mijn lippen, wat weer een pijnscheut veroorzaakte door mijn borstkas. 'En ik denk dat ik door de riem mijn rippen gekneusd heb. Ook mijn hoofd heeft waarschijnlijk een klap gehad, maar dat is allemaal schade die kan herstellen. Wat is er gebeurd? Is verder iedereen in orde?' vroeg ik hem lichtelijk verward. Ik keek om mij heen en probeerde vervolgens de riem los te klikken, waarbij ik een moeilijk gezicht trok, maar het toch voor elkaar kreeg.

(Oh en Rider -> Lily_Evans)

[ bericht aangepast op 1 feb 2015 - 22:46 ]

---

Happy Birthday my Potter!

M'n richtingsgevoel was als sneeuw voor de zon verdwenen, waardoor ik niet kon definiëren of we nou bovenom, recht of dat we met de auto op de zijkant stonden. M'n hoofd leek te barsten en m'n adem was te langzaam, alsof ik haast geen zuurstof door mijn longen kreeg.
      "Rustig," hoorde ik uiteindelijk de stem van Jason in mijn gehoorvliezen weergalmen, alhoewel er vraagtekens stonden bij z'n enkele vraag -- ook zijn stem klonk niet al te best. "Ik krijg je hieruit." Mijn hand werd omsloten door de grotere, sterkere hand van Jason, iets wat vertrouwt voelde -- al was het maar voor een enkele seconde.
      Met een paar secondes, nam ik me de tijd om Jason te bestuderen -- dankzij hem kon ik de situatie in me opnemen, waarin we ons bevonden. In een auto, op de zijkant, verwond en verward. Uit een mengelmoes van verwarring en ook geslagenheid, probeerde ik een glimlach te produceren -- echter krulden m'n lippen weer omlaag, waardoor ik vanbinnen op m'n wang beet -- niet in een nieuwe waterval uit te storten.
      "Elle, kun je bewegen? Doet het veel pijn?" In een fractie van een seconde wist ik knipperend op te kijken, bij Jason's vragen. "Nee, en ja," bracht ik met schorre stem voor.
      "Vertrouw me," uiteindelijk voelde ik de hand van Jason over m'n buik glijden. "Ik moet je eerst loskrijgen." Jason leek na de sluiting van de gordel te tasten, wat een verrassing voor ons beide had. In één enkele seconde voelde ik m'n lichaam op die van Jason, waardoor er een gilletje over mijn lippen ruiste en ook Jason kon het niet laten om een kreet te produceren.
      "Ik help je eruit.." Jason's stem klonk enkel als een kwaal dat hij die woorden moest uitspreken, alsof alles pijn deed. "Werk jezelf omhoog naar die bijzittersstoel. Ik zal je een pootje geven." Kermend van de pijn, die zich in m'n rechterschouder verbreedde -- hield ik me met mijn rechterhand zo goed mogelijk het kon, vast aan het autostuur -- waarna ik ook mijn linkerhand omklemde bij het stuur, voordat ik mezelf optrok en mijn voeten plaats wisten te vinden op de stoelleuning van de bijzittersstoel. Met de linkerschouder, die half pijn deed, duwde ik tegen de duw -- voordat er een pijnlijke gil in me opborrelde.
      "Jason, het lukt niet," waarna ik nog een keer mijn kracht inzette,.. en nog een keer. Een barstend geluid drong tot me door; de deur was op een kier. Met m'n voeten wist ik de deur open te trappen, ik kon van geluk spreken dat ik alleen iets bij mijn hoofd en schouders had.
"Help," wist ik met een harde, alsnog schorre stem, naarbuiten te gillen. Zou iemand ons horen?

[ bericht aangepast op 4 feb 2015 - 9:41 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

‘Wat is verliefd, of zo iets?’ Grinnikend schud ik mijn hoofd enkele malen heen en weer, langzaam aangezien ik niet wilde dat de hoofdpijn heviger zou worden gezamenlijk met de bijkomende pijn. Eigenlijk had ik kunnen verwachten dat Sam geen idee heeft hoe een verliefdheid aan zou voelen, maar aan de ene kant vind ik het ontzettend aandoenlijk en zie ik het als mijn eigen taak om haar te tonen wat voor fijne gevoelens er bij een verliefdheid komen kijken. ‘Geen zorgen, Sammo. Als je uiteindelijk verliefd bent, kom je er niet meer omheen en weet je het zelf als allereerste.’
Wanneer ik opnieuw woorden over mijn lippen wil laten rollen over het thema verliefdheid, merk ik plotseling dat Vince voor ons is verschenen en voel ik een steek van schaamte door mijn lichaam glijden omdat ik eerder niet aan hem heb gedacht . Echter — die gevoelens van schaamte maken plaats voor verwarring als ik zie dat Vince enkel en alleen op zijn blote voeten staat. Waar waren zijn schoenen in godsnaam gebleven?
      ‘Gaat het?’ Met enkele zachte knikken maak ik helder dat het wel oke gaat, ook al ging ik van binnen nog steeds dood van de bonkende pijn in mijn pols en hoofd. ‘Wat heen en weer geschud, maar een kater is erger,’ brom ik daarom zacht terwijl ik mijn blik over de opgedroogde plekken bloed op zijn t—shirt laat glijden. Wanneer Sam en Vince een meningsverschil hebben over een banaan, kan ik niet anders dan zuchten. We waren gestrand in een verlaten gebied en onze chauffeurs waren verdwenen — zij gingen ruziën over een stomme, debiele banaan.
Mijn aandacht wordt getrokken door een autodeur die ik vanaf een afstand open hoor gaan, waardoor ik mijn blik langs het lichaam van Sam laat glijden en plotseling merk dat er een auto op een paar meter afstand op zijn kant is gerold. ‘Sam, geef Vince die verdomde banaan gewoon en kom me daarna helpen. Vince, controleer of je nergens gewond bent — die bloedvlekken staan me niet aan.’
      Na mijn woorden weet ik moeizaam omhoog te komen, waarbij ik steun moet vinden bij de auto. Vervolgens loop ik met een wankelende pas naar de auto waarvan zojuist de deur is geopend. Mocht het bladerdak boven me niet zo dicht zijn en de zon vol op mijn gezicht schijnen, was ik zonder enige twijfel out gegaan — maar ik wilde eerst weten wie of wat er zich in de auto bevond. Waar waren alle anderen trouwens? Hopelijk waren ze er niet zo slecht aan toe als Sam, Vince en ik.
Door mijn lange lengte krijg ik het voor elkaar om op mijn tenen te gaan staan en zo over de rand van de auto te kijken, waardoor ik tot mijn verwarring Elle in de auto zie zitten. Doordat de ramen aan de achterkant geblindeerd zijn, kan ik niet zien hoeveel personen er nog meer in de auto zitten.
      ‘Hé Ellie,’ grijs ik dan breed — niet wetend dat mijn gezicht vol met bloed zat en het er vast en zeker gezellig uit zag op het moment. ‘Wie’s daar nog meer?’ Voor even probeer ik half over de auto te kruipen om te zien hoeveel personen er nog meer in vast zaten, maar dan start alles te draaien en zijn de zwarte vlekken voor mijn kijkers terug. Vloekend laat ik me terug zakken en verdwijnt Elle uit mijn blikveld, waarbij ik zwaar tegen de auto leun en mezelf in gedachten streng toe spreek om er bij te blijven. ‘Ogenblikje Ellie,’ mompel ik dan zwak, terwijl ik met mijn blik rond kijk om te zien waar Sam en Vince blijven.

---

•

Sebastian 'Seb' Oliver Lancaster

Sebastian lachte zacht. Tuurlijk, ze had op haar tong gebeten. Ze had ook misschien een paar gekneusd, maar haar tong was belangrijker. Sebastian keek even naar de deuken in de auto en constateerde dat tenzij een gigantische boom een meter verplaatst zou worden, twee van de auto deuren niet meer open zouden gaan. Hij was allang blij dat ze niet over de kop waren gegaan met de auto, of dat ze niet het water in waren gereden. Dat was misschien toch wel een van zijn grootste angsten. Twijfelend draaide hij zich om, toen hij meer geritsel hoorde.
"Kan je uit de auto komen? " vroeg hij bezorgd. Hij haalde de rand van zijn shirt even langs zijn lip, om het bloed weg te halen. Pas op dat moment veel het hem pas op dat zijn arm vol met sneden zat, waarschijnlijk vanwege het gebroken raam naast hem. Hij zuchtte zacht en depte met zijn shirt over zijn arm.
"Ik weet niet waar de rest Is. Ik weet niet waar Scarlett Is Lil. Ik had beloofd op haar te passen,' zei Seb zacht terwijl hij zijn handen over zijn gezicht haalde. Hij moest nadenken. De andere mensen in de auto leken nog niet helemaal bij, wat Seb alleen maar bezorgder maakte.
"Wacht hier, " mompelde hij terwijl hij langzaam de bosjes in liep. Links van de auto lag een beekje, of misschien klein rivierstroopmje, maar meer dan ook niet. Er waren geen sporen van een auto, of dat een auto daar had gereden. Wel was het mooi. Seb zou bijna vergeten dat ze verdwaald waren en een auto ongeluk hadden gehad. Alleen deed zijn been iets te veel pijn om het helemaal te vergeten. Hij kon zichzelf nog tegen zijn moeder horen zeggen dat hij beter op Scarlett zou letten dan zijn moeder ooit op hem gelet had. Hij was nog steeds boos op zijn moeder, niet omdat haar huwelijk nou eenmaal niet meer werkte, maar omdat ze hem in de steek gelaten had. Zodra ze Liliam had leek ze Seb vergeten te zijn. Ja, dat deed nou eenmaal pijn. Twijfelend liep hij terug, zich afvragend of zijn vrienden niet aan de andere kant van het beekje waren. Maar hij zou wel wachten met op onderzoek uitgaan tot de rest ook overeind stond.

[ bericht aangepast op 2 feb 2015 - 9:27 ]

---

We've lived in the shadows for far too long.

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Jason Pierce.
Vlak na haar antwoord had hij haar losgemaakt, waardoor zij deels op hem viel. Een kreet vanuit haar mond boorde zich in zijn hoofd en zijn hoofdpijn werd zo mogelijk nog erger. Hatelijker. Bijna kreeg hij geen lucht, doordat de elleboog van Elle in zijn maag gegraven zat, maar met een enkele beweging met zijn lichaam was deze van het kritieke punt gegaan.
      Op de een of andere manier lukte het haar om overeind te komen en de autodeur open te krijgen. Ze had nog pijnlijk gemompeld dat het niet lukte, maar toch was het haar gelukt. Hij had blij gelachen. “Elle, je bent fantastisch!” Bijna had hij haar willen omhelzen, maar herinnerde de situatie waarin ze zich bevonden – en hoe crap hij zich eigenlijk voelde. “Ik ben zo trots op je!” Glimlachte hij lieflijk.
      'Help,' produceerde ze met een schorre doch harde stem naar buiten – voor de mogelijke hulp. Jason mocht hopen, maar het was niet dat hij daar zijn leven op zou wachten. Ze zouden actie moeten ondernemen. Alleen wanneer hij een zachte beweging van de auto voelde, keek hij fronsend rond – voor zover dat kon. Hoe dat kon wist hij niet, want hij had zelf niet bewogen. De anderen in de auto wist hij niet of die nog leefden. Er klopte iets op het deurtje van zijn ogen, om zich er door te laten, maar hij opende het niet. Dan wist hij zeker dat de tranen zouden komen. Wat een hachelijke situatie waar ze in zaten.
      Cayden. God – Hij wist nog dat hij die vanmorgen had opgehaald en ze samen naar de gate gingen. Jason moest hen helpen. Er mocht verder niks met ze gebeuren.
      Moeilijk begon hij te puffen door het gewicht dat er op zijn hand stond. Hij hield Elle omhoog met een arm, maar zo onderhand kon hij haar moeilijk vasthouden en de grip verloor zachtjes uit zijn hand. Uiteindelijk kon hij iemand vanbuiten de auto eruit zien torenen. Een jongeman. “Help haar omhoog; ik houd haar niet meer.” Het klonk als een vermoeide stem, de pijn in zijn arm pulseerde alleen maar meer en hij moest deels zijn adem inhouden om haar voor het laatste beetje kracht omhoog te duwen.
      “Elle, alsjeblieft, je kunt het. Trek jezelf omhoog. Ik geloof in je.”
      Oh, wat had hij gehoopt op die zomerse windbries met een drankje op het strand. Wellicht ging hij ook wel uit ook. Dit was hele andere koek – liever gesteld, geheel het tegenovergestelde. Dus hij kon er naar fluiten.

[ bericht aangepast op 3 feb 2015 - 22:20 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.