Lost In Paradise || Speeltopic - Speeltopics

Een groep vrienden gaan samen op vakantie naar een tropisch eiland. Een dure reis, maar de meeste zijn dan ook vastbesloten er een onvergetelijke vakantie van te maken. Alles gaat goed, totdat ze in de auto zitten. Ze zijn net aangekomen met hen vlucht en in hen huurauto's rijden ze naar de accomodatie waar ze de dagen zullen doorbrengen. Daar komen ze echter nooit aan. Tijdens de reis komt er plots een diepe mist, waardoor alle auto's terecht komen in een botsing en iedereen even van de wereld is. Wanneer ze wakker worden, hebben ze geen idee waar ze zijn. Het enige wat ze kunnen herinneren is wat ze hebben gedaan sinds ze op het eiland zijn aangekomen. De enige hulpmiddelen die ze hebben, zijn degenen waarbij ze in de auto zaten. Of ze zich uit de situatie gaan redden weet niemand. Één ding is zeker; het wordt een onvergetelijke vakantie...

Deze RPG is gebaseerd op Lonely Road. Deze RPG is een tijd geleden geopend door Davon, maar vervolgens ook snel weer doodgelopen. We hebben haar toestemming op het opnieuw op te starten.

Regels:
• Schrijf in Abn Nederlands en volg de juiste spellingsregels.
• Bestuur enkel je eigen personages, behalve als toestemming van de speler van het personage hebt.
• Schrijf minimaal 200 woorden per post. Dit is makkelijk te behalen.
• Nieuwe topics worden alleen aangemaakt door Sadventure en mij.
• Wees aardig tegen elkaar.


We beginnen wanneer iedereen aankomt op het vliegveld. Dat is de plaats waar ze verzamelen. Ze zullen dus ook allemaal met hetzelfde vliegtuig vertrekken. Het is 's ochtends vroeg en het vliegtuig vertrekt om 7:00. Al dat gedoe met douane bestaat even niet, dus ze verzamelen direct in de gate.

De groepen zijn als volgt;

• Daniel, Amy, Jeremiah, Elisa, Sebastian, Liliam.
• Jason, Maeve, Samantha, Liam, Vincent.
• Cayden, Patrick, Elle, Aeroline, Scarlett.

[ bericht aangepast op 15 feb 2015 - 22:00 ]

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

      Met een forceerde lach rondom m'n lippen keek ik toe hoe Vince de beker uit m'n hand trok. "Mag ik?" Voordat er überhaupt een ademhaling mijn lippen kon verlaten, had Vincent de beker al tegen z'n lippen aangezet. Een klein momentje sloot ik m'n ogen en schudde eventjes mijn hoofd, een actie voor Vince.
      "Dus. . . Elle, waar hadden jij en Patch het over?" Het moment van kalmte werd onderbroken door Vince, waardoor mijn ogen open schoten. Mijn tanden boorden zich eventjes in m'n onderlip, waarschijnlijk was ik weer net aan het over reageren -- waardoor Patch nu beledigd was. Het eerste wat ik eigenlijk hoorde te doen was hem ,sorry' te zeggen.
      "Willen de passagiers van vlucht 122b zich begeven haar het voertuig, alstublieft. Ik herhaal; willen de passagiers van vlucht 122b zich begeven haar het voertuig, alstublieft." Geërgerd rolde ik m'n kijkers en volgde Vince het vliegtuig in. Uiteindelijk nam ik beslag in voor twee zetels en zette rustig muziek op.

•••

      Het was fijn weer om op begane grond te zijn. Mijn blik viel op de lange gestalte van Patch, die het vliegtuig verliet. Nu was het tijd om sorry te zeggen, gezien Vince nog heerlijk weg leek te zijn. Met vluchtige gebaren pakte ik mijn spullen bij elkaar en trok de zwarte koffer achter me aan. De stewardess kreeg nog een half afscheid, voordat ik langzaam de trappen afliep.
      De hele tijd in het vliegtuig was er één vraag door m'n hoofd aan het spoken; waarom wou Vince weten wat ik met Patch ,had besproken?' Er begonnen een aantal schroefjes te draaien in m'n hoofd, Vincent klonk er niet al te tevreden over -- maar waarom in hemelsnaam? Klaarblijkelijk was het erg interessant een gesprek in de Starbucks te hebben met de beste vriend van je broertje.
      Een zucht verliet m'n lippen toen ik bij drie auto's aankwam, waardoor de koffer even op stilstand liet komen. Waar was Patch nou heengegaan? Mijn blik gleed over het vliegveld, echter was het ver om nu ergens zomaar heen te gaan. "Patch?" Vroeg ik uiteindelijk met een neutrale stem, al klonk er een beetje zorg in. Waar was hij, verdomme? De man die de auto's op wacht zou houden, bekeek me met een bevreemde blik. Ik besloot hem te negeren en riep alsnog is Patch, was ik nou blind?..

[ bericht aangepast op 27 jan 2015 - 17:43 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Daniel Noah Callas

"Over het algemeen wel ja, en die hebben wij dan ook, maar aangezien ruim de helft van de mensen die met een vliegtuig reizen, het niks uit maakt waar ze volgens hun kaartje zouden moeten zitten, kom je uiteindelijk niet áltijd terecht op je gereserveerde plaats." Is haar antwoord op mijn opmerking die ik liever weg had willen laten. We lopen naar onze plaatsen en ik wordt steeds banger voor de reis. Ik volg Amy en ga naast haar zitten, naast het raam. Ik zit naast Amy en Elisa, maar mijn blik is gericht op buiten, waar de grond nu nog te zien is. Ik hoop zo dat er niets ergs zal gebeuren. Ik probeer mezelf af te leiden, door mijn aandacht te richten op de meisjes naast me. Ik kijk naast me en zie dat Amy bezig is op haar telefoon. Ik zie een foto voorbij komen van haar. Er staat een krantenkop boven, dus ik neem aan dat ze in de krant staat. Ik laat mijn ogen zich concentreren en zie dat er iets over een kampioenschap staat. Even bewonder ik haar best wel. Ik wil iets zeggen van haar talenten en vragen naar hoe het precies zit, maar gelukkig weet ik mezelf op tijd te stoppen, waardoor er geen geluid uit mijn mond komt en ik weer naar buiten kijk.

---

Ik zet een stap naar buiten en geniet nu al van de warmte op mijn huid. Ik merk gelijk dat het hier veel warmer is en dat de zon veel feller schijnt dan thuis. Dit is echter mijn eerste keer in een ander werelddeel en ik vind het nu al erg leuk. Ook geniet ik nu al van de natuur hier. De vegetatie is hier zo verschillend.
Weer draag ik Elisa's koffer en mijn eigen tas. Niet dat ze erom gevraagd heeft; ik deed het gewoon. Ik zie een jongen meteen naar de auto's lopen. Ik loop hem achterna en zie borden met achternamen. Mijn naam staat op een ander bord dan die van de jongen, want hij loopt niet naar de auto die bij het bord hoort waar mijn naam op staat. Ik loop daar echter wel heen en stop Elisa en mijn spullen alvast in de achterbak. Vervolgens ga ik leunend tegen de auto aanstaan. Wachtend op de anderen die ook in deze auto moeten.

[ bericht aangepast op 25 jan 2015 - 19:16 ]

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

---

take me back to the basics and the simple life

---

---

"Ik ook" zegt Amy met een kleine glimlach. Dit wordt zo'n geweldige vakantie. Ik hoop dat Daniel er ook een beetje van geniet, maar als ik zie hoe hij naar Amy kijkt gaat hij er zeker van genieten.
"En jij bent...?" vraagt Amy aan hem.
"Daniel, aangenaam kennis te maken" antwoord hij zoals altijd beleeft.
"En wat is jouw naam?" vraagt hij vervolgens.
"Willen de passagiers van vlucht 122B zich begeven naar het voertuig, alstublieft. Ik herhaal; Willen de passagiers van vlucht van 122B zich begeven naar het voertuig alstublieft" klinkt er door de gate. De zenuwen beginnen nu pas tot me door te dringen. Ik heb nooit heel erg van vliegtuigen gehouden. Ik haat het om niet veel te kunnen bewegen en niet zelf te kunnen bepalen wanneer je eruit wilt.
"Amy Silena McDavon" stelt ook Amy zichzelf voor.
"Well, misschien is het handig om alvast te gaan lopen, de drukte van vliegreizen kennende wordt je zometeen bijna achtergelaten omdat je te langzaam bent, of wordt je opgesplitst en moet je naast een dikke, noedels-etende man zitten waardoor je tegen het raam wordt geplet" ik kijk haar even verbaasd aan.
"Maar je hebt toch kaartjes met je plaats erop?" vraagt Daniel net op het moment dat ik het wilde vragen.
""Laat maar" zegt hij er vervolgens snel achter aan.
"Over het algemeen wel ja, en die hebben wij dan ook, maar aangezien ruim de helft van de mensen die met een vliegtuig reizen, het niks uit maakt waar ze volgens hun kaartje zouden moeten zitten, kom je uiteindelijk niet áltijd terecht op je gereserveerde plaats" zegt Amy. We beginnen te lopen tot we uiteindelijk bij een rij met drie stoelen aangekomen zijn. Amy gaat bij de stoel aan het raam zitten en ik plof naast haar neer. Mijn tas gooi ik neer bovenop het rek nadat ik er een boek en een zak snoep heb uitgepakt. Ik sla mijn boek open en begin te lezen.

• • •

Wanneer we door de draaideuren naar buiten lopen voel ik dat het een stuk warmer is dan thuis. De zon schijnt op mijn huid en even blijf ik stil staan om te genieten. Daniel draagt weer mijn koffer waar ik hem stiekem best wel dankbaar voor ben. Ik hem met mijn ogen terwijl hij onze spullen in de achterbak van de auto stopt. Vervolgens gaat hij tegen de auto aan staan leunen. Ik kijk naar Amy die op het dak van de auto gaat zitten waardoor ik even lachend mijn hoofd schud.
"Dus, fijne reis gehad?' vraagt ze.
"Ja hoor. Gelukkig geen dikke, noedels etende man. Hoewel jij wel in de buurt komt Daniel"

---

-

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Daniel Noah Callas

Al snel komen Elisa en Amy achter me aan. Elisa lijkt vooral van de zon te genieten en Amy ziet eruit alsof ze overstroomd van energie. Ze springt op het dak van de auto en stiekem verbaasd haar lef mij wel. Ik zou het echt nooit doen. Ten eerste omdat ik gewoon wist dat ik er problemen mee zou krijgen en die probeer ik juist te ontwijken. Ten tweede, omdat het er bij mij veel minder charmant uit zou zien als dat zij het doet. Niet dat ik er nu zo charmant uit wil zien, maar alsnog zouden mijn pogingen gewoon heel erg falen; iets wat ik al van te voren wist. "Dus, fijne reis gehad?" Vraagt ze vervolgens. Nou, wat je een fijne reis kan noemen. Ik ben blij dat ik het overleefd heb en niet over beide meiden heen gegeven heb. Niet dat ik dat zeg natuurlijk. Voordat ik kan antwoorden, zegt Elisa; "Ja hoor. Gelukkig geen dikke, noedels etende man." Ik vraag me af waar ze het over heeft, maar dan besef ik dat het waarschijnlijk een insidejoke tussen die twee zal zijn. Dat zijn dingen die vrienden natuurlijk hebben. "Hoewel jij wel in de buurt komt, Daniel." Zegt ze dan. Even frons ik mijn wenkbrauwen, maar als ik naar gezicht kijk besef ik dat ze het niet gemeen bedoelt. Even glimlach ik beleefd naar haar. Het was nu niet het meest humoristische grapje, dus lachen zal waarschijnlijk niet zo gepast zijn. "Mijn reis was wel oke." Antwoord ik. Even twijfel ik ook zo'n soort 'grapje' te maken, maar dan bedenk ik me. Ik heb deze dag al meer gezegd dan dat ik normaal zou doen in twee dagen, dus grapjes kan ik misschien ook beter even weglaten.

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

Zuchtend pakte Jeremiah z' tassen bij elkaar, de vlucht was aangenaam - geweldig --, maar Jerce was erg moe door zijn constante gesprekken met Samantha, alhoewel ze duidelijk een kus op z'n wang had gedrukt -- wat Jerce helemaal niet erg vond. Integendeel.
Uiteindelijk groette hij de stewardess nog een keer en verontschuldigde zich snel voor Sammie, soms kon ze gewoon eigenwijs zijn -- alhoewel Jeremiah daarvan wel hield, de stewardess blijkbaar niet.
Hij mompelde nog een keer ,,doei'', voordat Jerce ook met de tassen over zijn schouders -- de trappen afging en Samantha volgde. Er stonden drie wagens te wachten en Jerce zou liegen, zou hij zeggen dat hij er zich niet op verheugde. Hij was de hele week al druk in z'n hoofd vanwege de reis die zou komen.
Fronsend liep hij de bordjes af en stopte uiteindelijk bij de derde auto, voor hij de tassen erin drukte. Met een grijns rondom z'n lippen draaide hij zich om en stak relaxed een sigaret op, ja het was slecht -- maar zich er één veroorloven was nooit erg. Kalm blies hij de rook uit, voordat hij naar Sam keek. Ze was mooi, prachtig -- en voor altijd onbereikbaar als liefde.

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

[ bericht aangepast op 25 jan 2015 - 21:14 ]

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

---

take me back to the basics and the simple life

Voordat ik het in de gaten heb weten te krijgen heb ik mijn complete sigaret in enkele seconden laten verdwijnen en voel ik de rook in mijn borstkas branden. Echter — het panikerende gevoel wat ik in het vliegtuig heb laten ontstaan is niet verdwenen en daardoor bal ik mijn handen tot vuisten, om ze vervolgens in mijn broekzakken proberen te stoppen. Diep van binnen wist ik dat het niet alleen mijn vliegangst die me dwars zat — maar voornamelijk het gegeven dat Sam enkel en alleen oog had gehad voor Jeremiah en hem zelfs een kus gegeven. Schijnbaar was die gast belangrijker voor haar dan haar beste vriend. Prima, maar dan moest ze niet meer bij mij aan gaan komen als ze het moeilijk: dan moest ze ook maar naar Jeremiah rennen om hem met kussen te overladen en hard met hem te lachen terwijl ik het gevoel heb dood te gaan.
      ‘Patch? Patch? Patch?’
      Geheel automatisch krimp ik enigszins in elkaar wanneer ik Elle mijn naam hoor roepen, om zo uit haar gezichtsveld te blijven. Met snelle bewegingen loop ik achter de auto’s langs om zo bij de derde auto aan te komen en mijn weekendtas in de kofferbak te dumpen. Wanneer ik de auto in wil kruipen, bots ik echter half tegen Sam aan en ben voor een minimaal moment compleet gedesoriënteerd — nog steeds een doodsangstige blik in mijn kijkers.
‘Ga aan de kant,’ grom ik daarom kil tegen haar — waarbij ik haar een blik schenk die laat weten geen enkele reactie terug te geven als ze geen problemen wil. ‘Ga bij Jeremiah in de auto zitten,’ laat ik er dan nog killer achteraan volgen — mijn ademhaling zwaar en langzaam.
      Binnen een halve seconde laat ik mijn lichaam op de achterbank van de auto verdwijnen, waarbij ik mijn elleboog op de raampost laat leunen en met mijn vingertoppen op mijn voorhoofd druk. Voorzichtig sluit ik mijn kijkers, nadenkend over hetgeen wat er mis was met me op dit moment: ik wilde hier niet zijn, dat was duidelijk. Misschien kon ik beter een vliegtuig terug naar huis pakken, het was me de heenweg ook helemaal alleen gelukt.

---

•

Vincent Smiths

Ik werd wakker na het zachte geduw tegen mijn schouder, was ik in slaap gevallen? Mijn ogen gingen over de lege stoel naast mij en ik drukte mij gehaast uit de riem, het vliegtuig was leeg aan het lopen en ik excuseerde mij snel aan de stewardess. Ze was iets langer dan mij, pittig blond en had een modellen lichaam maar ik had geen tijd om mij voor te stellen.
      Eenmaal uitgestapt had ik mijn koffer te pakken gekregen en had ik mijn jas uit gedaan, het was hier bloed heet. Mijn blik viel gelijk op mijn vriendengroep en op Elle die een paar meter van mij vandaan stond. Ik legde mijn handen op haar schouders en keek toen naar de auto's die ons naar onze accommodatie zou brengen, ze riep om Patch en automatisch wou ik haar uit haar gedachten halen. ''Zie ik je zo?'' Vroeg ik haar, ik was geërgerd maar probeerde het ver in met terug te duwen. Ik gaf haar een dreigende blik, vastbesloten haar deze vakantie bij hem vandaan te houden. Meestal was het veel gemakkelijker dan op een vakantie, ik keek haar half-glimlachend aan en wees met een vinger naar haar. ''Goed zus?'' Vervolgens draaide ik mij om en keek naar de bordjes waarbij ik de auto kreeg waar Sam voor stond met een ongeïnteresseerde houding. Mijn ogen gingen over het bord waar zowel mijn achternaam als die van Patch, Sam, Liam en Maeve.
      Ondanks Sam die voor het portier stond opende ik hem toch en liet mijn blauwe ogen over haar heen gaan, ''zolang je maar niet denkt dat je naast me komt zitten,'' sprak ik vervolgd met een knipoog. Toen ik mijzelf in de auto werkte zag ik Patch, automatisch maakte ik gejoel om hem vervolgens een hand te geven.
Ik wreef in beide handen en grijnsde breed, ik werd plots vreselijk enthousiast. Met Patch kon je losgaan en pas echt vakantie vieren. Geweldig.
      ''Ik heb er vreselijk veel zin in.'' De ramen waren donkergetint maar je kon het meeste nog zien, ik hoopte maar dat Maeve en Liam snel kwamen. Mijn blik ging nu over Patch heen en ik dacht kort aan Elle, ik moest de sfeer niet gaan verpesten. Toch kon ik het niet laten om mijn frustratie te uiten en draaide het raampje open om vervolgens Sam naar binnen te roepen. ''Schiet is op, joh.'' De brede grijns was niet van mijn gezicht weg te slaan en ik tikte ongeduldig met mijn vingers op de stoelen voor ons.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

      De plotselinge aanraking op m'n schouders, liet me wakker worden vanuit mijn blindelingse roep-trance. Voorzichtig keek ik over mijn schouders, gevolgd door me helemaal om te draaien. "Zie ik je zo?"
      Ik hield mijn hoofd wat schreef en bekeek Vincent vragend, wat bedoelde hij daarmee? Echter werd het antwoord algauw verworven met de dreigende blik van Vince. "Goed zus?" Als het ware klapte m'n mond op, echter verdween die geweldige broer als sneeuw voor de zon een auto in.
      Nog telkens sprakeloos staarde ik naar de auto, ik kon er wel uit opmaken welk persoon naast Vince zat -- gezien er luid gejoel uit de auto kwam. Het tweetal, of Patch en Vince, beter bestempeld als beste vrienden -- leken zich erg te amuseren.
      Een gekwelde zucht verliet mijn lippen, op zulke vakanties had ik niet gewacht. Patch ontliep me en Vincent wou me van iets weghouden, wat n' geweldige vriendschap en familie heb ik ook weer.
      Voordat ik het er nog op had, hadden mijn benen me al naar de auto vervoert -- waar Patch en Vince inzaten. Ook m'n hand had zich strak om de deurklink geklemd, waardoor mijn knokkels wit naarvoren traden.
      Even beet ik op m'n lip, zou ik het erger maken zou ik de deur opentrekken? Echter had ik bij die gedachte de deur al opengetrokken om het tweetal erin aan te treffen. "Heel erg leuk om te weten dat ik de vakantie alleen kan doorbrengen.. En voor jou, Vincent Smiths, denk er nog één keer aan me zo aan te kijken alsof ik een minderwaardig zusje ben -- dan ben jij een kop korter," siste ik zo kalm mogelijk, niet over te reageren. "En voor jou, Patch Aldertree, zeg het gewoon als mijn aanwezigheid jou niet interesseert."
      Ik gaf de , arme, autodeur een stomp en zocht naar m'n eigen auto. Als het zo zou beginnen, zou ik gelijk een vlucht terug nemen -- alhoewel ik nog Jason of Liam had in een noodgeval.
      Ik ontdeed me met een snel gebaar van mijn vest en hing die over m'n arm. Tijd om weer is een kleur te krijgen..

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Daniel Noah Callas
Na mijn antwoord schudt Amy lachend met haar hoofd. Wat is er nu dan grappig? Ik voel me nogal dom om eerlijk te zijn. "Jij zegt ook niet veel hé" Ze zegt het, terwijl ze nog een steeds een lach op haar gezicht draagt. Vervolgens pakt ze haar telefoon en maakt een foto van de parkeerplaats. Waarschijnlijk post ze het ergens op een social media, iets waar ik niet zoveel ervaring mee heb. Als ik zo'n pagina aan zou maken, zou ik waarschijnlijk minder dan tien vrienden of volgers krijgen en waarschijnlijk zouden ze dat dan alleen maar zijn omdat ze medelijden met me hebben. Laat dat nu precies hetgeen zijn waar ik echt totaal geen zin in heb. Medelijden laat je alleen klein, onbenullig, zielig en rot voelen. Ik kan niet zeggen dat de jaren van pijn thuis fijn waren en dat ik het iedereen aan zou bevelen, maar het heeft me in ieder geval wel hard gemaakt; voorbereidt op de harde kanten van het leven. Iets wat je van medelijden niet kunt zeggen. Dat beschrijf ik liever als nutteloos, onnodig en slecht. De chauffeur was inmiddels bij de auto aangekomen. Ik had geen idee wie de andere waren die bij ons in de auto zaten, aangezien ik hen voornamen amper wist en hen achternamen al zeker niet. Wel wist ik dat ze er nog niet waren en dat zij degene waren op wie wij nu aan het wachten waren. Plots zag ik de chauffeur nogal boos en geërgerd kijken. Ik keek om en zag Amy op de auto staan. Ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik hiervan moest denken. Het meisje had veel zelfvertrouwen, wat ik zeker goed van haar vond, maar dit vond ik eerlijk gezegd nogal onfatsoenlijk en een beetje apart. Toch zei ik er niets van. Het leek me nu niet dat dit meisje zoveel bewondering voor mij had dat ze naar me zou luisteren, als ze uberhaupt een beetje bewondering voor me had, wat waarschijnlijk niet zo was.
Ik begon het echter wel erg warm te krijgen. Ik wist van te voren dat het in het vliegtuig erg koud kon zijn, dus had ik een warme trui aangetrokken. Achteraf was dit misschien niet heel handig bedacht, aangezien ik nu liep te zweten van de hitte. Ook was ik zo dom geweest niets onder de trui aan te trekken, waardoor ik mijn trui niet uit kon trekken zonder mijn bovenlichaam te ontbloten. "Elisa, kan je even voor me gaan staan?" Vroeg ik haar zacht. Ik was niet zo'n jongen die zijn lichaam aan iedereen liet zien. Het was niet dat ik me schaamde, zeker niet, buiten mijn littekens van vroeger was mijn lichaam namelijk aardig gespierd. Toch had ik het liever niet. Ik liep naar de achterbak en pakte een shirt uit mijn tas, om die vervolgens achter Elisa aan te trekken. Het was nu niet dat zij zoveel ruimte innam en het beeld wegnam, maar toch verborg het wel een klein beetje zicht.
Snel trok ik mijn trui uit en het shirt aan. Het voelde gelijk veel beter. Stiekem hoopte ik toch dat niet veel mensen het hadden gemerkt.

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

Wanneer het portier van de auto wordt geopend, kan ik niet anders dan mijn kijkers openen en zien wie er naar binnen komt te stappen. Uiteindelijk is het Vince, waardoor ik een opgelucht zucht slaak en vervolgens een harde joel laat horen om antwoord te geven op het gejoel van Vince. Mijn hand glijdt automatisch in de zijne als een vertrouwde begroeting, waardoor ik boos word op mezelf doordat ik niet eerder naar hem toe ben gekomen. Hoogstwaarschijnlijk zou mijn vlucht dan een geheel stuk beter verlopen zijn, waardoor ik de angstige gevoelens nu niet gehad zou hebben.
Zelfs wanneer Vince een hard bevel jegens Sam uit weet te spreken — waar ik normaal wat van gezegd zou hebben — besluit ik er niets mee te doen. Sam vond het belangrijker om aandacht te besteden aan Jeremiah in het vliegtuig, dan ging ik haar niet meer helpen gedurende de kleine pesterijen van Vince.
      ‘Heel erg leuk om te weten dat ik de vakantie alleen kan doorbrengen. . . En voor jou, Vincent Smiths, denk er nog één keer aan me zo aan te kijken alsof ik een minderwaardig zusje ben — dan ben jij een kop korter. En voor jou, Patch Aldertree, zeg het gewoon als mijn aanwezigheid jou niet interesseert.’
Nadat Elle de autodeur heeft weten te openen, blijf ik stijf in mijn stoel zitten en houd mijn blik op de hoofdsteun voor me gericht. Wanneer Vince ook niet van plan is te reageren, besluit Elle dat ze lang genoeg heeft staan wachten en laat ze de deur weer met een harde klap dicht vallen. Voor even weet ik niet wat te doen: lachen of huilen. Maar ik besluit dat in het midden te laten en te kiezen voor mijn vriendschap van Vince — die al veel langer duurde dan mijn vriendschap met Elle. Daarnaast moest Elle niet denken dat ik direct op haar af zou springen nu het uit was met haar voorgaande vriend, wanhopig was ik nou ook weer niet.
      ‘Waar kwam dat nou weer vandaan,’ grijns ik dan naar Vince — waarna ik los mijn schouders op haal. Nooit zou ik willen dat Vince zou denken dat ik meer om Elle zou geven dan om hem: hij was en bleef mijn beste vriend, ondanks het leeftijdsverschil. ‘Het gaat een mooie week worden, Vincie — hopelijk zijn er wat leuke exotische dames te vinden. . .’

---

•

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either