Lost In Paradise || Speeltopic - Speeltopics

Een groep vrienden gaan samen op vakantie naar een tropisch eiland. Een dure reis, maar de meeste zijn dan ook vastbesloten er een onvergetelijke vakantie van te maken. Alles gaat goed, totdat ze in de auto zitten. Ze zijn net aangekomen met hen vlucht en in hen huurauto's rijden ze naar de accomodatie waar ze de dagen zullen doorbrengen. Daar komen ze echter nooit aan. Tijdens de reis komt er plots een diepe mist, waardoor alle auto's terecht komen in een botsing en iedereen even van de wereld is. Wanneer ze wakker worden, hebben ze geen idee waar ze zijn. Het enige wat ze kunnen herinneren is wat ze hebben gedaan sinds ze op het eiland zijn aangekomen. De enige hulpmiddelen die ze hebben, zijn degenen waarbij ze in de auto zaten. Of ze zich uit de situatie gaan redden weet niemand. Één ding is zeker; het wordt een onvergetelijke vakantie...

Deze RPG is gebaseerd op Lonely Road. Deze RPG is een tijd geleden geopend door Davon, maar vervolgens ook snel weer doodgelopen. We hebben haar toestemming op het opnieuw op te starten.

Regels:
• Schrijf in Abn Nederlands en volg de juiste spellingsregels.
• Bestuur enkel je eigen personages, behalve als toestemming van de speler van het personage hebt.
• Schrijf minimaal 200 woorden per post. Dit is makkelijk te behalen.
• Nieuwe topics worden alleen aangemaakt door Sadventure en mij.
• Wees aardig tegen elkaar.


We beginnen wanneer iedereen aankomt op het vliegveld. Dat is de plaats waar ze verzamelen. Ze zullen dus ook allemaal met hetzelfde vliegtuig vertrekken. Het is 's ochtends vroeg en het vliegtuig vertrekt om 7:00. Al dat gedoe met douane bestaat even niet, dus ze verzamelen direct in de gate.

De groepen zijn als volgt;

• Daniel, Amy, Jeremiah, Elisa, Sebastian, Liliam.
• Jason, Maeve, Samantha, Liam, Vincent.
• Cayden, Patrick, Elle, Aeroline, Scarlett.

[ bericht aangepast op 15 feb 2015 - 22:00 ]

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

Een doorkwaalde zucht kwam in me opborrelen, nadat ik mezelf een beetje wist te houden in de omgekantelde auto. "Elle, je bent fantastisch!" Voor even krulden m'n lippen omhoog, voor een fractie van een seconde. "Ik ben zo trots op je!" De lieflijke glimlach van Jason deed me glimlachen, al verbeet ik gauw weer de gedachte om te gaan lachen -- zoiets kon op het moment gewoon niet.
      "Hé Ellie," die stem. Het was geen Jason, onmogelijk; Patch. Mijn handen zochten naar iets om mezelf vast te grijpen, gezien Jason me omhoog hield. "Wie's daar nog meer?" Alweer drong de stem van Patch in m'n gehoorgangen, waarmee ik moeite moest doen om gek te gaan worden - naar z'n toestand vragen, kon wel later.
      "Help haar omhoog; ik houd het niet meer," dat klonk naar de stem van Jason. Echter kwam er een andere stem bij, een meidenstem. "Elle, alsjeblieft, je kunt het. Trek jezelf omhoog. Ik geloof in je," de hand van Jason verwijderde zich -- waardoor ik in paniek aan de stoel vastgreep, gezien we gekanteld waren. Echter verliet een hoge, pijnlijke kreet m'n lippen -- nadat er een pijnscheut door m'n schouder tot aan mijn vingertoppen, trok.
      Verbeten, niet in huilen uit te barsten door de pijn, wist ik mezelf hoog te duwen met mijn voeten. Uiteindelijk zat ik op de rand van de auto, waarna ik me zachtjes op de grond liet zakken. Ik kon werkelijk geluk hebben met de situatie waarin ik me bevond, geen problemen met m'n benen.
      M'n blik gleed over twee personen; Samantha en Patch. Samantha was voor mij altijd zo'n kind geweest die om aandacht vroeg -- ik snapte Vincent, waarom hij haar haat. Vince! In een snelle beweging keek ik naar Patch, echter bleef ik in m'n beweging stokken. "P-Patch, je h-hoofd," wist ik verschrokken uit te brengen. Perplex sloeg ik een hand voor m'n mond, voordat mijn lichaam weer uit de trance kwam en ik binnen enkele seconden voor Patch stond.
      Mijn vingertoppen raakten lichtelijk zijn wang aan, hij leek zo toegetakeld -- ik had mezelf nog niet in een spiegel gezien, alhoewel de toestand van Patch vele malen erger leek. De tranen verworven zich in mijn ogen, echter probeerde ik ze in te houden -- wat me een vaag zicht gaf. "Patch, g-gaat het wel?" Met een trillende hand pakte ik de zijne vast, die warmer leek als de mijne. "Waar is Vince, Patch? Waar is hij?" Ik durfde het niet te denken, alhoewel er in een fractie van seconde een gedachte aan me voorbij schoot dat hij me aankeek met een lege blik. "W-waar is hij?" Herhaalde ik m'n vraag, voordat m'n lippen begonnen te trillen.

[ bericht aangepast op 16 feb 2015 - 17:21 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Wanneer de donkere vlekken uiteindelijk voor mijn kijkers zijn verdwenen, merk ik plotseling dat Sam naast me is komen staan en enkele woorden weet te mompelen over het gegevene dat zij degene zou moeten zijn die Elle en de andere persoon bij haar zou gaan helpen. Voordat ik überhaupt kan reageren, is Sam begonnen met haar eigen manieren om Elle en de andere persoon te helpen en merk ik dat ik inderdaad te zwak ben om zelfstandig hulp te bieden.
Echter — de vloek van Sam laat me direct omhoog kijken, waardoor ik mijn kijkers direct omlaag richt en de schade tracht op te nemen. ‘Sammo, gaat het?’ Voorzichtig laat ik mezelf op mijn knieën naast haar zakken, van plan om haar enkel een goede blik te schenken en hem te verbinden zodat ze er geen last meer van zal hebben. ‘Niet bewegen, goed? Geef me een seconde om Elle en degene die bij haar in de auto zit te helpen en. . .’ Voordat ik mijn zin af kan maken, hoor ik een zachte plof naast me en sta ik oog in oog met de lange benen van Elle.
      ‘P — Patch, je h — hoofd.’
      Mijn wenkbrauwen zinken in een diepe frons terwijl ik langzaam overeind kom om Elle in de kijkers aan te kijken nadat ze voor me is komen staan. Wanneer haar vingertoppen over mijn wang glijden, houd ik mijn ademhaling binnen. Na het gegeven dat zowel Sam als Elle in pijn waren, was ik mijn eigen wonden weer vergeten — samen met de wijze van de bloederige wijze hoe ik er op dit moment uit zie. ‘Patch, g — gaat het wel? Waar is Vince, Patch? Waar is hij? W — Waar is hij?’ Mijn kijkers zijn gericht op Elle’s hand in de mijne, maar dan besef ik plotseling dat ze me een vraag heeft gesteld rondom haar broer en mijn beste vriend.
‘Vince is daar, bij de andere auto. Hij is oke, Elle. Ga naar hem toe. Wie zat er bij je in de auto? Maak je maar geen zorgen.’ Mijn woorden zijn ietwat onsamenhangend, maar ik trek mijn eigen hand uit die van Elle en draai me dan weer om naar de auto waar ze zojuist is uitgekomen. Sam zit nog steeds op de grond tegen het wrak aan, haar handen rondom haar enkel geklemd.
      Voorzichtig laat ik mijn hand even over haar lokken glijden. ‘Even wachten Sammo. Even iemand uit die auto bevrijden. Niet bewegen hè?’ fluister ik met een sussende, beschermende stem voordat ik opnieuw half over de auto rand ga hangen en zo de auto in kan kijken om het gezicht van Jason te ontwaren in de duisternis.
‘Jason,’ grijns ik dan half — hopend dat de zwarte vlekken niet weer voor m’n kijkers zouden verschijnen. ‘Man, jij kan ook een borrel gebruiken,’ brom ik daarna, terwijl ik mijn armen naar beneden laat zakken om hem enigszins uit de auto te helpen. ‘Trek je maar op.’

---

•

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

"Tutututututut. Mijn banaan. Pluk er zelf maar een van die tros.'' Mijn ogen gingen naar de boom en het was duidelijk dat ik geen banaan zou krijgen als zij hem niet zou geven. "Daarbij, hoezo heb je nu opeens wél interesse in mijn momentele staat? Moet je per sé bananen hebben om hem dan daarna te smeren ofzo?" Ik rolde met mijn ogen tot Patch het overnam en ze zich plots wel gedwongen voelde om de banaan te geven "Sam, geef Vince die verdomde banaan gewoon en kom me daarna helpen. Vince, controleer of je nergens gewond bent — die bloedvlekken staan me niet aan. Wat heen en weer geschud, maar een kater is erger,'' bromde hij vervolgens en ik kon een lachje niet onderdrukken.
      De jongen kwam omhoog en vervolgde zijn weg naar de auto met Sam achter zich aan. Ik keek naar mijn shirt die inderdaad nog steeds onder de vlekken zaten, in gedachten verzonken trok ik hem over mijn hoofd uit en bekeek een klein vleeswondje. Ik had het goed overleefd maar mijn shirt vertelde anders.
''Hé Ellie.'' Mijn ogen schoten over Patch, Elle? Ze stond daar, lang, blond – de verassende gedaante die ze was. Ik hees mezelf overeind, een lichte moeite. Ik liep naar de andere twee en Elle toe en vloog haar om de hals en gaf haar zo een kus op haar wang. De banaan die ik nog voor de helft in mijn hand had gaf ik aan haar en bekeek haar in details. ''Ik ben zo blij om jou te zien.'' Toen pas keek ik weer naar Patch en Sam, Sam lag op de grond en Patch ging naar de andere kant. Ik verklaarde hem voor gek, hij dacht nooit aan zichzelf.

[ bericht aangepast op 4 feb 2015 - 22:59 ]

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Ik probeerde tevergeefs iets in Patch' zijn ogen af te lezen, hoe hij zich voelde -- hij was waarschijnlijk de meest toegetakelde persoon van allen. "Ik heb hem net anders mooi een flink stuk geholpen, dus nu gaat het stukken beter als ik hem daar aantrof, dat kan ik je vast beloven," snauwde Samantha erdoor, ze leek haast boos of jaloers. "Dat is zo goed van je," bracht ik met rollende ogen uit. "Maar ik denk dat we elkaar nu allen moeten helpen en niet egoïstisch gaan worden, hè Sammie?" Met een koele blik wendde ik me weer naar Patch, hoe in hemelsnaam kon hij bevriend zijn met zo'n egoïstisch wijf?
      "Vince is daar, bij de andere auto. Ga naar hem toe. Wie zat er bij je in de auto? Maak je maar geen zorgen," wisselde Patch erg veel zinnen door elkaar. Er ging een raas van opluchting door m'n lichaam, het zou verschrikkelijk geweest zijn dat ik hem niet meer zou hebben. Echter verdween dat gevoel, nadat de hand van Patch verdween -- een stuk warmte verdween. "Jason, en van de anderen weet ik het niet meer." Wie was er alles bij ons in de auto geweest?
      Een geschrokken piep borrelde omhoog, nadat iemand op me afkwam. Vince! Er ging een steek door m'n schouder, alweer, al besloot ik deze voor even te negeren. "Ik ben zo blij om jou te zien." Deze woordwisseling was een aanzet om Vincent te knuffelen, ik omhelsde hem -- waarna ik ook een kus op z'n wang drukte en mijn hoofd op z'n schouder legde. Vroeger, als kleine Elle, had het me degelijk plezier gedaan om mijn ouders en broertje te overladen met kussen -- nu was het enkel een begroeting of blijdschap.
      "Vince, ik heb je zo erg gemist -- ik dacht dat je het niet overleefd zou kunnen hebben," murmelde ik in het shirt van Vince.

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Liliam O’Dair

Terwijl ik los probeerde te komen zonder al te veel pijn te moeten lijden, draaide Seb zich even om. Waar hij naar keek, kon ik echter onmogelijk zien en dus besloot ik mij nu maar gewoon te richten op het uit de auto komen, wat mij al problemen genoeg bezorgde. 'Kan je uit de auto komen?' Soms leek het echt of de jongeman mijn gedachten kon lezen. Ik glimlachte even geruststellend en bewoog mij naar de deuropening wat redelijk ging nu niet meer gevangen zat in mijn riem. Pas nu viel het mij op dat Seb zelf ook niet bepaald heel was. Waarschijnlijk had hij een regen van scherven op zijn dak gehad wat verscheidene, zo te zien gelukkig oppervlakkige wonden had veroorzaakt. Ik wist mijzelf met een zacht jammer kreetje uit de auto te tillen en ging nogal wankel op mijn benen staan, één hand tegen de auto om mijzelf te ondersteunen.
'Ik weet niet waar de rest is. Ik weet niet waar Scarlett is Lil. Ik had beloofd op haar te passen.' Ik legde voorzichtig mijn vrije hand op zijn schouder. Eigenlijk was ik zelf ook nogal bezorgd. De anderen in de auto hadden nog geen teken van leven gegeven en zo te zien waren we niet heel dicht bij de bewoonde wereld. Daarnaast hadden we geen idee wat er met de rest was gebeurd, maar ik was een optimist en bovendien zou het uiten van mijn eigen zorgen de situatie er niet echt beter op maken. We konden waarschijnlijk beter rustig blijven en onszelf oppeppen in plaats van in paniek raken.
'Hé, rustig. Ze zat niet bij ons in de auto, dus misschien is er met haar wel helemaal niets aan de hand. We vinden ze wel terug,' zei ik hem bemoedigend. 'We moeten gewoon rustig blijven en slim handelen!' De gedachte dat we hier voor eeuwig vast zouden zitten en zouden sterven duwde ik weg. Dat ging niet gebeuren. We zouden iedereen terug vinden, ik zou Liam terug vinden en we zouden allemaal heel aankomen bij onze verblijfplaats.
'Wacht hier.' Ik knikte braaf en keek even toe hoe Seb wegliep en richtte mij toen op de auto. Ik kreunde bij het zien van de hoeveelheid schade en bedacht mij dat ik misschien beter even kon kijken onder de motorkap of het niet hartstikke gevaarlijk was om überhaupt bij het voertuig in de buurt te zijn. Dat zou betekenen dat we zo snel mogelijk de anderen uit de auto moesten krijgen, ook al wisten we niet of ze schade hadden opgelopen aan hun nek of rug. Ik liep om de auto heen en probeerde bij Daniel te komen die op de bestuurdersplek had gezeten. Meestal kon je vanaf daar de motorkap openmaken.
'Seb, ik denk dat het verstandig is om eerst te kijken of er geen kans is op ontploffingsgevaar. De motorkap moet open. Zou je even kunnen helpen!' riep ik naar hem en probeerde Daniels deur open te wrikken. 'Misschien kunnen we hem zelfs wel maken,' fluisterde ik er achteraan, niet hoorbaar voor mijn beste vriend.

---

Happy Birthday my Potter!

[Dit gaat toxch niet doodlopen? ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

[ bericht aangepast op 11 feb 2015 - 16:29 ]

---

•

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Daniel Noah Callas

Ik voelde een rookachtige geur mijn neus binnendringen. Ik kon het niet plaatsen. Het was geen etensgeur en ook geen geur die mij gerucht stelde. Ik hoorde geen bekende geluiden. Af en toe een geluid alsof ik in de dierentuin was en mijn huid zweette van de hitte. Wat al snel opviel, voordat ik mijn ogen opende, was de barstende hoofdpijn die mijn hoofd teisterde. Een kreun verliet mijn mond.
Langzaam liet ik de brandende zonnestralen mijn ogen binnenkomen door deze langzaam te openen. Wanneer ik een kleine blik op de omgeving kon nemen, kwamen herinneringen mijn hoofd binnen. De vakantie met Elisa's vriendengroep. Langzaam en voorzichtig probeerde ik mijn hoofd te draaien naar het geluid dat zich aan mijn zijkant bevond. Ondanks de hoofdpijn lukte dit aardig goed. Het beeld van een meisje kwam mijn ogen binnen. Het meisje kwam me bekend voor. Ik wist haar te plaatsen als één van Elisa's vrienden. "Wat is er gebeurd?" Wist ik uit te brengen. Mijn stem was zwak. Ik zei het kreunend en het was nogal zacht, maar ik dacht wel dat het meisje me gehoord had. Er waren immers niet veel andere geluiden om mijn stem te overtreffen. "Waar is Elisa?" Mijn vriendin kwam op in mijn hoofd. Ik maakte me best zorgen om haar. Ik voelde me al niet geweldig, dus wat zou er wel niet met haar aan de hand zijn?

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

-Goya became ehfuckjezieymnusernamewelikkandatdingdusnognietspellen. Ik ga morgen proberen on weer te posten-

---

take me back to the basics and the simple life

Mangata >> De usernaam die ik nu heb waarvan ik ben vergeten hoe ik hem schrijf

---

-

---

•

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

---

•