Lost In Paradise || Speeltopic - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

22 jan 2015 - 20:38

Fagerman 4603

Een groep vrienden gaan samen op vakantie naar een tropisch eiland. Een dure reis, maar de meeste zijn dan ook vastbesloten er een onvergetelijke vakantie van te maken. Alles gaat goed, totdat ze in de auto zitten. Ze zijn net aangekomen met hen vlucht en in hen huurauto's rijden ze naar de accomodatie waar ze de dagen zullen doorbrengen. Daar komen ze echter nooit aan. Tijdens de reis komt er plots een diepe mist, waardoor alle auto's terecht komen in een botsing en iedereen even van de wereld is. Wanneer ze wakker worden, hebben ze geen idee waar ze zijn. Het enige wat ze kunnen herinneren is wat ze hebben gedaan sinds ze op het eiland zijn aangekomen. De enige hulpmiddelen die ze hebben, zijn degenen waarbij ze in de auto zaten. Of ze zich uit de situatie gaan redden weet niemand. Één ding is zeker; het wordt een onvergetelijke vakantie...

Deze RPG is gebaseerd op Lonely Road. Deze RPG is een tijd geleden geopend door Davon, maar vervolgens ook snel weer doodgelopen. We hebben haar toestemming op het opnieuw op te starten.

Regels:
• Schrijf in Abn Nederlands en volg de juiste spellingsregels.
• Bestuur enkel je eigen personages, behalve als toestemming van de speler van het personage hebt.
• Schrijf minimaal 200 woorden per post. Dit is makkelijk te behalen.
• Nieuwe topics worden alleen aangemaakt door Sadventure en mij.
• Wees aardig tegen elkaar.

We beginnen wanneer iedereen aankomt op het vliegveld. Dat is de plaats waar ze verzamelen. Ze zullen dus ook allemaal met hetzelfde vliegtuig vertrekken. Het is 's ochtends vroeg en het vliegtuig vertrekt om 7:00. Al dat gedoe met douane bestaat even niet, dus ze verzamelen direct in de gate.

De groepen zijn als volgt;

• Daniel, Amy, Jeremiah, Elisa, Sebastian, Liliam.
• Jason, Maeve, Samantha, Liam, Vincent.
• Cayden, Patrick, Elle, Aeroline, Scarlett.

[ bericht aangepast op 15 feb 2015 - 22:00 ]
you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

16 feb 2015 - 16:01

Bardugo 2912

SAMANTHA "SAM" ROSANNAH COLTON
___________________________________________________

___________________________________________________

Patch begint te lachen, maar laat dan zijn hand over zijn mond glijden. Was het zo lachwekkend geweest dat ik mijn gevoelens openbaar had gemaakt?
"Sam, ik.." Hij leek te struikelen over zijn woorden, maar het enige wat ik kon doen was proberen niet in tranen uit te barsten. "Sam, ik ben niet goedvoor je.. Echt, je verdient iemand die je laat zien hoe je kan leven en die altijd een glimlach op je gezicht laat toveren.. Ik.. Ik kan dat niet.. Je bent in de war, misschien heb je je joofd toch meer gestoten dan je dacht.. Laat me eens kijken.." Zijn hand schiet naar mijn wang en streelt deze. Ik sluit mijn ogen en geniet van de korte tinteling die door mijn wang gaat. Ik open na een paar seconden echter mijn ogen weer, klaar om Patch tegen te spreken. "Maar Patch, dat doe je wel... Ik ben niet in de war oké? Ik heb al de hele tijd kriebels in mijn buik als ik bij jou ben, en ik weet dat het geen griep kán zijn! Accepteer dat ik je leuk vind Patch, het is al moeilijk genoeg voor mij om dit überhaupt te vertellen."

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

16 feb 2015 - 16:40

Altschmerz 7758

Patrick • Patch • Reason Aldertree

Verschillende herinneringen van de elementen die Sam en ik samen hebben meegemaakt, schieten door mijn gedachten wanneer ik mijn hand over haar wang laat glijden. Sam was hetzelfde als ademen: ze was benodigd en ze was onmisbaar in mijn leven. Maar verliefd. . . Nooit ofte nimmer heb ik aan haar gedacht op die wijze. Natuurlijk was ik “jaloers” geweest op de momenten dat ze met Jeremiah was of het over Jeremiah had, maar was dat te wijzen aan een verliefdheid of gewoon aan het gegeven dat ik mijn beste vriendin niet kwijt wilde raken? Mijn gevoelens voor Elle waren daarin een stuk duidelijker: ik had al vanaf het allereerste begin een crush op haar gehad omdat ze exact was wat ik zocht in een meisje. Maar Elle had net een week een relatie achter de rug en had nooit zo’n interesse in me getoond. . . Men kon niet blijven wachten op een onbeantwoorde liefde, toch? Maar Sam. . . Sam was mijn beste maatje, niet mijn vriendin. . . Hoe kon ik haar nou op die manier zien terwijl ik alles van haar wist?
‘Maar Patch, dat doe je wel. . . ik ben niet in de war, ik heb al de hele tijd kriebels in mijn buik als ik bij jou ben en ik weet dat het geen griep kan zijn. Accepteer dat ik je leuk vindt Patch, het is al moeilijk genoeg voor mij om dit überhaupt te vertellen.’
Knikkend beaam ik Sam’s woorden: ik wist als geen ander hoe ze tegen emoties en gevoelens aan keek, maar daar in verschilden we ook. Waren de verschillen niet te groot voor een relatie? Ze waren immers niet te groot geweest voor een hechte vriendschap. Maar bij een relatie kwamen andere dingen kijken dan bij een simpele vriendschap die al een groot gedeelte van de middelbare school ontstond.
Voorzichtig laat ik mijn hand van Sam’s wang glijden, nog steeds geen idee van wat ik zou moeten zeggen tegen haar aangezien ik geen flauw idee had wat ik voelde op dit moment. Zuchtend laat ik mijn hand in mijn zak glijden, wensend dat dit gewoon een vreemd droom zou zijn.
‘Sam. . .’ Hoofdschuddend richt ik mijn blik op de grond. ‘Alsjeblieft, jij verdient zo veel beter dan mij. Misschien ben je gewoon in de war met je gevoelens, je zei net zelf nog dat je niet weet hoe het is om verliefd te zijn en ik wil je niet kwetsen, oké? Ik ben verschrikkelijk met vrouwen, dat weet je: je weet hoe ik met ze om ga en hoe ik ze behandel. Jij bent mijn beste vriendinnetje, dus ik wil jou geen pijn doen. . .’

•

16 feb 2015 - 17:08

Bardugo 2912

SAMANTHA "SAM" ROSANNAH COLTON
___________________________________________________

___________________________________________________

Hij knikt bij het luisteren naar mijn uitgesproken zinnen. "Sam.." Begint hij echter even later hoofdschuddend. "Alsjeblieft, jij verdient zo veel beter dan mij.. Misschien ben je gewoon in de war met je gevoelens, je zei net zelf nog dat je niet weet hoe het is om verliefd te zijn en ik wil je niet kwetsen, oké? Ik ben verschrikkelijk met vrouwen, dat weet je: je weet hoe ik met ze omga en je weet hoe ik ze behandel. Jij bent mijn beste vriendinnetje en ik wil jou geen pijn doen ..."
Ik kon mijn tranen niet langer in bedwang houden, het werd me allemaal te veel. "Maar jij zei net zelf ook dat als ik verliefd was ik het als eerste zou weten.." Breng ik dan snikkend uit.
Ik wist dat Patch een crush had op Mireille, die voor mij gewoon de vrouwelijke Vincent was, en ik had er altijd al een soort woede voor gevoeld. Jaloezie werd het genoemd. Echter heeft Mireille nooit veel aandacht aan Patch besteed, wat mij alleen maar kwader maakte. Patch verdiende zo iemand niet.
Hij was degene die mij blij maakte, mijn depressie even deed vergeten. Begrijp me niet verkeerd, dit deed Jerce ook, maar Pstch deed het.. Anders.

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

16 feb 2015 - 17:16

purplecowwww 5135

Vincent Smiths

Ik was al snel in een omhelzing getrokken en liet mijn hoofd op haar schouder rustte. ‘’Vince, ik heb je zo erg gemist –– ik dacht dat je het niet overleefd zou kunnen hebben.’’ Het was moeilijk te verstaan maar na enkele seconden glimlachte ik zwakjes en ontsnapte voorzichtig uit haar greep.
‘’Tuurlijk heb ik het overleefd,’’ zei ik vervolgd door een kort lachje. ‘’Ik ben blij dat jij nog heel bent. Heb je pijn?’’ Vroeg ik terwijl ik haar bekeek. Ze zag er niet uit alsof ze zwaar toegetakeld was maar je wist het natuurlijk nooit.
‘’Vince, heb je nou al gekeken waar dat opgedroogde bloed vandaan komt?’’ Hoorde ik van achter en zag toen pas hoe Patch werd meegetrokken door Sam en ik ze niet meer kon verstaan. Gelijk trok ik mijn shirt iets omhoog waardoor een middelgrote wond tevoorschijn kwam. Mijn ogen gingen over Elle en ik haalde kort een hand door mijn haren. Mijn shirt liet ik weer hangen en keek naar Patch die op een afstandje te praten. Moest ik niet vragen wat ik moest gaan doen? Ik twijfelde maar pakte toen Elle’s hand vast. ‘’Ik kan me er ook zo weinig van herinneren,’’ sprak ik en ging zitten op het zand. Ik was doodop.

Everything is illuminated by the light of our past.

16 feb 2015 - 17:31

Phylaca 2673

Mireille 'Elle' Elladan Smiths

Pas toen de warmte van Vincent's lichaam verdween, nam ik ook een stap achteruit en wreef even over mijn schouder. "Tuurlijk heb ik het overleefd," bracht Vince met een lachje naar buiten, wat mij deed glimlachen. "Ik ben blij dat je nog heel bent. Heb je pijn?" Voorzichtig haalde ik m'n schouders op, echter ging dat gepaard met een pijnlijke scheut door m'n schouder. Ietwat moeilijk vertrok ik m'n lippen tot een grijns. "Het gaat wel -- van mijn schouder afgezien, het doet een beetje pijn," opperde ik met m'n nog ietwat schorre stem, enkel liet ik uit dat het gewoon erg veel pijn deed.
Pas toen de stem van Patch in m'n gehoorhangen drong, keek ik over m'n 'gezonde' schouder om -- waar hij met Samantha achter een auto verdween. Tevens beet ik op m'n onderlip en wendde me knipperend weer naar Vince, om een wond op z'n buik mee te krijgen. Echter pakte Vince m'n hand vast en ging zitten, in het zand, waar ik me naast hem zetelde. "Ik me er zo weinig van herinneren." Met een enkele beweging knikte ik ,ja', waardoor ik weer na een kapotte auto staarde.
"Ik ook, Vince. Het voelt leeg aan, en nu is iedereen gewond. Heb je Patch al gezien?" Hij was het ergste toegetakeld, waardoor m'n tanden zich alweer in m'n onderlip boorden. "Hoe gaat het met jouw?" Ik gaf Vince een snelle kneep in z'n hand, om hem te bemoedigen. In zo'n situatie werd het naarvoren gehaald, hoe belangrijk het is om een goede band te hebben met je broertje. "Waar zijn Samantha en Patch heen? We kunnen hier eigenlijk niet eeuwig blijven, hè," verzuchtte ik.

[ bericht aangepast op 17 feb 2015 - 0:02 ]
"Satan's friendship reaches to the prison door."

16 feb 2015 - 18:04

deIeted 7288

ELISA ANNA SOPHIA KING

Een kreunend geluid rolt over mijn lippen wanneer ik mijn ogen open en het felle zonlicht in kijk. Het eerste wat ik voelde wat dat ik ongelooflijke hoofdpijn heb. Het is zo'n hoofdpijn die bonkt in je hoofd en ervoor zorgt dat je nergens anders meer aan kunt denken. Ik kan me maar een moment herinneren dat ik deze zelfde hoofdpijn voelde en dat was toen ik bij Amy van de trampoline af was gevallen toen ik klein was. Ik kijk even om me heen en even weet ik niet meer waar ik ben of wat ik hier doe. Maar dan besef ik me dat ik op vakantie ben met mijn vrienden. Alleen weet ik nog steeds niet waar ik ben. Ik probeer langzaam op te staan maar wanneer ik kracht op mijn been zet zak ik in elkaar van de pijn. Ik betast mijn been zacht en zie dat er een bloederige diepe snee over mijn scheen heen loopt.
"Wat is er gebeurd?" hoor ik een bekende stem verderop zeggen. Daniel. Weer doe ik een poging om op te staan maar wederom faal ik. Een geïrriteerde en tegelijkertijd pijnvolle kreun verlaat mijn mond terwijl ik met mijn linker hand mijn haar uit mijn gezicht strijk.
"Waar is Elisa?" hoor ik Daniels stem vervolgens zeggen.
"Ik ben hier" antwoord ik redelijk schor.
"Zijn jullie okay?"

-

16 feb 2015 - 18:26

LilsEvans 23252

Liliam O’Dair

Het duurde mij iets te lang voordat Seb kwam en dus beet ik hard op de binnenkant van mijn wang om niet te schreeuwen van de pijn die mijn ribbenkast veroorzaakte, toen ik de deur een meesterlijk harde ruk gaf en hij eindelijk openvloog. Het geluid scheen Daniel te hebben getriggerd om eindelijk bij bewustzijn te komen, want de jongen liet een kreun uit zijn lippen ontsnappen. Hijgend en met mijn hand op mijn zij gedrukt, waar de pijn hard klopte, keek ik toe hoe hij langzaam zijn ogen opende. Hij draaide zijn hoofd en ik kon niet anders dan geruststellend glimlachen. Beter een vriendelijk en geruststellend gezicht wanneer je wakker wordt in zo'n hel als deze dan iets waar je alleen maar angstiger van wordt, toch?
'Wat is er gebeurd? Waar is Elisa?' Zijn stem klonk naar mijn idee veel te zwak om gezond te zijn. Had ik ook zo slecht geklonken toen ik net wakker was geworden? Niet dat ik mij kon herinneren. Mijn tong was natuurlijk opgezwollen, dus ik klonk sowieso als een debiel die met volle mond praatte, maar ik was ook minder lang buiten bewustzijn geweest, andere delen van mijn lichaam hadden het zwaarder te verduren gekregen dan mijn hoofd bleek maar weer. Ik opende mijn mond om te antwoorden, maar kreeg de kans niet, omdat er plots een andere vrouwelijke stem door deze uitgestorven wildernis klonk. Mijn hart maakte een sprongetje. Nog iemand die wakker was geworden. Dat was goed nieuws!
'Ik ben hier. Zijn jullie okay?' Elisa. Dat werd tijd. Hoe meer mensen in ieder geval weer uit hun tijdelijke coma ontwaakten, hoe minder kans er was op hersenschade. Althans, dat dacht ik. Biologie was nooit mijn beste vak geweest. Ik was beter in wiskunde en natuurkunde.
'Ja, gaat prima hier! Kijk alleen uit dat je niet beweegt als je last heb van uitvalsverschijnselen of gevoelloze delen. Dan kan er iets mis zijn met je nek of ruggenwervel en dan kan je beter niet bewegen,' riep ik terug. Je kon het niet met zekerheid zeggen of je dan helemaal in orde was, maar op een betere methode kon ik ook niet zo snel komen. Dat was overigens ook de reden dat ik niemand wilde verplaatsen zonder dat dat echt nodig was. 'Ik wilde net kijken of de auto niet ieder moment in de fik kan vliegen, want dan moeten we hier zo snel mogelijk weg.' Ik richtte mijn blik weer op Daniel met een nu toch ietwat bezorgde frons op mijn voorhoofd. 'Waar heb je pijn? Voel je alles nog? Kan je alles nog bewegen?'

Happy Birthday my Potter!

16 feb 2015 - 18:44

Altschmerz 7758

Patrick • Patch • Reason Aldertree

Wanneer de tranen eenmaal over Sam’s wangen naar beneden rollen, bijt ik hard en lang op de binnenkant van mijn wang totdat ik uiteindelijk bloed kan proeven. Het was immers mijn schuld dat mijn beste vriendin aan het huilen was, terwijl ik enkel en alleen goede bedoelingen had over het gegeven dat ze iemand beters verdiende dan ik zelf. Samen met Vince ging ik regelmatig op vrouwenjacht en na een wilde nacht schoof ik een jongedame zo aan de kant, er kwamen simpelweg geen enkele emoties of gevoelens bij kijken voor me.
‘Maar jij zei net zelf ook dat als ik verliefd was, ik het als eerste zou weten. . .’ Binnen in mijn gedachten vloek ik weer hard op mezelf, aangezien ik nooit ofte nimmer had moeten zeggen tegen Sam dat ze het vanzelfsprekend zou weten. Misschien zat ze alsnog fout met haar gevoelens? Misschien kwam het wel door het ongeluk dat ze zich zo verward voelde op dit moment.
‘Veeg je tranen weg, Sammo.’ Mijn stem is zacht en fluisterend, terwijl ik mijn handen ongemakkelijk in de zakken van mijn broek heen en weer beweeg. ‘We moeten terug naar de anderen, om te kijken of iedereen oke is. Dat is op dit moment het belangrijkste. We praten later wel verder. . .’
Voorzichtig draai ik mezelf om, om daarna richting Elle en Vince te lopen die naast de auto op de grond in het zand zitten en samen in gesprek schijnen te zijn. Elle heeft een bezorgde uitdrukking op haar gezicht staan, hoogstwaarschijnlijk door het gegeven dat Vince gewond is. Ze was niet de enige die zich zorgen maakte om de jongeman, ik betrapte mezelf er ook op dat ik het ongelofelijk moeilijk vond dat ik Vince niet kon helpen om hem hieruit te halen en hem goede zorg te bieden.
‘Sam moest even wat kwijt,’ deel ik dan rustig mede — terwijl ik me half op mijn knieën laat zakken en vervolgens achter op m’n kont in het zand val. Nu ik zat waren de zwarte vlekken even verdwenen en dat deed me goed, het gaf me tijd om uit te rusten. ‘Wat is er in godsnaam gebeurd. . .’ mompel ik dan meer tegen mezelf dan tegen Elle en Vince. Zuchtend haal ik een hand door mijn haren en stoot dan een vervormde kreun uit als ik me bedenk dat ik een hoofdwond had. ‘Godverdomme,’ vloek ik dan hard terwijl ik mijn blik door de jungle laat schieten om ons heen.

•

16 feb 2015 - 18:55

Bardugo 2912

SAMANTHA "SAM" ROSANNAH COLTON
___________________________________________________

___________________________________________________

"Veeg je tranen weg, Sammo," zegt hij dan met een fluisterende stem. "We moeten terug naar de anderen, om te kijken of iedereen oké is. Dat is op het moment het belangrijkste. We praten later wel verder.." Voor ik het weet is Patch omgedraaid en begint richting Mireille en Vincent te lopen.
Ik loop dit keer niet achter hem aan. Ik draai me om zodat ik met mijn rug naar de drie sta, laat me dan omlaag zakken tot ik op de grond zit, trek mijn knieën tegen mijn borstkas en begin in mijn handen te huilen. Dit was allemaal gewoon veel te veel voor mij. Ook de reactie van Patch.. Het was gewoon.. Het voelde anders.
Ik had het al een lange tijd gehad, dat ik in Patch' buurt kriebels in mijn buik kreeg. Ik werd rood als een tomaat in zijn buurt en ik voelde me gewoon anders bij hem.. Hij was gewoon meer dan een beste vriend voor mij.
Ik bijt op mijn lip, en snik ondertussen door. Alles deed zeer op dit moment. Mijn enkel deed zeer, de reactie die ik zojuist van Patch had gehoord deed zeer, liefde deed zeer.

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

17 feb 2015 - 0:13

Phylaca 2673

Mireille 'Elle' Elladan Smiths

Voordat Vince antwoord kon geven op m'n vragen, echter ving ik vanuit m'n ooghoeken een gestalte op; Patch. "Sam moest even wat kwijt," drong de rustige stem van hem vaag in m'n gehoorgangen. Waar was ze nu dan? Lichtelijk verbaasd keek ik even opzij naar Patch, die zich liet zakken in het zand -- echter kwam er een frons tussen m'n wenkbrauwen te staan, hoe ik hem zo toegetakeld zag. Hij was van ons allen, het meest toegetakeld worden.
"Wat is er in godsnaam gebeurd. . ." Slicht haalde ik m'n schouders op, nadat het bijna onverstabare gemompel nog net te horen was voor me. "We zijn gecrasht met een auto, zijn in de middle of knowhere en we kunnen niets doen." Een gekwelde zucht kwam in me op, nadat ik mezelf zover had weten te bewegen, dat ik vanuit de zithouding over was gegaan naar steun op mijn knieën. "Godverdomme." Ik slikte en liet m'n blik over Patch glijden, voordat ik met een kreun overeind kwam. "Patch, gaat het wel?" Even legde ik m'n hand op zijn schouder, heel erg licht, niet wetende of hij pijn zou hebben, voordat ik me wegdraaide. "Ik ga opzoek naar water, jullie blijven hier okay?" Een zucht rolde over m'n lippen, het stond me niet aan om te gaan lopen, maar waarschijnlijk riskeerde ik niet teveel, gezien ik niet compleet 'gedemoleerd' ben.

[ bericht aangepast op 19 feb 2015 - 14:29 ]
"Satan's friendship reaches to the prison door."

17 feb 2015 - 16:31

EASE 14238

Amy Silena McDavon
Outfit

Stemmen. Langzaam knipperde ik met mijn ogen, niet wetend waar ik was. Ik lag verbogen in een autogordel, maar had geen idee hoe dit gebeurd kon zijn. Waar ik was, en waarom. Ik was het even vergeten, totdat ik Elisa zag zitten. Tuurlijk. Vakantie. Ik klikte de gordel waar ik in vast zat los en stapte uit de auto. Ik merk dat ik stijf ben, alhoewel het niet zo is dat ik me niet kan bewegen. Een aantal schrammen bevinden zich op mijn lichaam, maar erg veel last er van hebben doe ik niet. Gelukkig maar. Als ik Elisa weer zie blijkt dat zij een stuk meer pijn heeft, ik loop naar haar toe en schuif mijn arm onder de hare door en zorg er voor dat ze op mijn schouder steunt.
"Met mij gaat het wel." zeg ik tegen de stemmen die ik net hoorde, waaronder die van Elisa. En volgens mij waren het Daniel en Lilliam die ik hoorde. Langzaam, Elisa ondersteunend liep ik een paar passen terug naar de auto, om vervolgens de achterklep open te doen om de schade aan onze spullen te bekijken. Wat ik zag was niet heel zwaar beschadigd, maar het was ook niet meer allemaal heel.

take me back to the basics and the simple life

17 feb 2015 - 19:47

Fagerman 4603

Daniel Noah Callas

"Ik ben hier" Hoor ik een schorre stem. Fijn, ze is er nog bij. Ik zou niet geweten hebben wat te doen zonder haar. Op het moment wist ik ook niet echt hoe iedereen eraan toe was. Van de helft wist ik niet of ze er nog bij waren, maar misschien viel het ook allemaal wel mee. Het grootste probleem was dat we nog in die auto zaten.
"Zijn jullie okay?" Vroeg Elisa daarna. Het was dat ze niet vroeg of het goed ging, want dan wist ik nog zo net niet wat ik zou moeten antwoorden. Op deze vraag kon ik echter wel simpel antwoorden. "Ja, ik denk het wel. Al lijkt het me misschien handig om uit deze auto te komen." Voorzichtig probeerde ik de auto deur open te maken. Ook het andere meisje liet in haar antwoord weten dat het prima met haar ging. Met mijn nek en rugwervel leek niets aan de hand te zijn, aangezien ik mezelf nog best soepel naar de deur had weten te draaien. Deze ging overigens niet zo makkelijk open als gehoopt. Ook laat het meisje weten dat het misschien handig is om van de auto weg te gaan. Ik vond dat ze hierin gelijk had. We konden immers nooit weten wat de gevolgen zouden zijn van het ongeluk, voordat de gevolgen zich hadden uitgepakt en afgespeeld. Al snel had ik besloten dat niet mee te willen maken en begon nog harder te wrikken aan de deur dan dat ik al deed.
"Waar heb je pijn? Voel je alles nog? Kan je alles nog bewegen?" Over het antwoord van deze vraag dacht ik niet echt na. Niet omdat ik onbeleefd wilde zijn of kortaf tegen dit meisje, maar het was een soort automatisme, iets wat ik altijd deed als iemand me vroeg over hoe ik me voelde. "Met mij gaat het prima. Ik heb nergens last van." Of ik wel ergens last van had, probeerde ik te negeren. Mijn eerste doel was om iedereen hier veilig weg te krijgen. Daarna zou misschien wel komen hoe het met mijn lichaam gesteld was.
"Met mij gaat het wel." Een meisjesstem liet me opkijken uit mijn inspanning. Amy, ook haar naam schoot me te binnen. Een gerustgestelde zucht kwam uit mijn mond, waarna ik de deur weer open probeerde te maken. Ik hoorde, tijdens het wrikken en duwen, een riem openschieten en een autodeur open en dicht gaan. "Verdomme." Wist ik uit te brengen. Het verbaasde me lichtelijk dat het haar wel lukte de deur zo makkelijk open te maken, terwijl ik hier nu al een aantal minuten aan het wrikken was. Met de weinige kracht die ik nog bezat, gaf ik nog één laatste ruk aan de deur. Die deze keer gelukkig wel meegaf. Zo lang als het duurde om de deur open te maken, zo snel klom ik uit de auto.
Eenmaal uitgestapt, probeerde ik normaal te gaan staan, maar al gauw schoot er een pijnschoot door me heen en zakte ik door mijn rechterbeen. Ik probeerde te pijn te negeren en trok mezelf naar de auto toe, om me mezelf daaraan omhoog te trekken en opnieuw te gaan staan.

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

19 feb 2015 - 11:33

Altschmerz 7758

Patrick • Patch • Reason Aldertree

Alhoewel ik de woede binnen in mijn lichaam voel razen, kan ik niet anders dan hem langzaam weg laten ebben omdat het anders mijn hoofd zal laten exploderen. Half weet ik op te vangen dat Elle aan me weet te vragen hoe het gaat, maar tijd en energie om antwoord te geven kan ik helaas niet vinden. Alle inspanningen hebben me compleet uit weten te putten en ik had geen greintje energie meer in mijn lichaam over.
Echter — ik weet dat ik op moet staan om Elle mee te helpen zoeken naar water. Anders zaten we hier zo meteen vast zonder enige vorm van water of voedsel en zouden we het niet lang vol kunnen houden. De omgeving ziet er namelijk niet uit alsof we in de bewoonde wereld zijn.
‘Elle, wacht — ik help je mee.’ Mijn woorden zijn zacht, maar ik weet dat ze Elle kunnen bereiken. Half weet ik overeind te komen, waarbij ik nog een hand op steek naar Vince. ‘Jij blijven zitten, er moet zo nog iemand naar die wond van je kijken.’ Als ik twee stappen richting Elle heb gezet, weet het losse zand me echter tegen te werken en zak ik op mijn knieën. Vervolgens laat ik me simpelweg voorover vallen en raakt mijn wang het warme zand, waardoor ik even glimlach — dit lag niet geheel verkeerd.‘Geef me een minuutje, Ello,’ murmel ik dan zacht voordat ik m’n kijkers dicht laat zinken.

•

19 feb 2015 - 14:44

Phylaca 2673

Mireille 'Elle' Elladan Smiths

Met een rustig gebaar wapperde ik voor m'n gezicht, waarna ik me vertwijfeld omkeek. We waren op een zandig stuk 'gestrand', het zou logisch zijn als er water in de buurt is. Echter werden we omgeven van de exotischte planten en bomen, maar zouden de dieren - die hier vast zijn - ook zo mooi zijn? Met een ietwat vermoeid gebaar, haalde ik een hand door m'n lokken die vast van elkaar afstonden als een electro-shock.
"Elle, wacht — ik help je mee." De zachte stem van Patch drong tot me door, een andere stem als gewoonlijk — maar een vertrouwde stem. "Jij blijft zitten, er moet zo nog iemand naar die wond van je kijken." Langzaam — en kalmpjes, draaide ik me om naar Patch. "Het gaat denk ik gemakkelijker met z'n tweeën toc.." M'n ogen werden groot, terwijl ik m'n zin onderbrak. Patch viel voorover in het zand, waardoor een gilletje over m'n droge lippen rolde.
"Geef me een minuutje, Ello," murmelde Patch nog voordat zijn donkerblauwe kijkers dichtvielen. "Patch!" In één stap had ik hem tuimelend bereikt, voordat ik op m'n knielen viel naast z'n hoofd — in het zachte zand. Zo voorzichtig mogelijk pakte ik z'n hoofd vast en wist die in m'n linkerarm te leggen, terwijl ik met grote ogen naar Vince keek. Is hij flauwgevallen? "Vince," piepte ik. "Is hij flauwgevallen? Vince, hij heeft water of hulp nodig," bracht ik naar voren met een licht trillende stem. Er was nooit iemand voor m'n ogen neergevallen en zeker geen vriend — ik had geen idee wat te doen. "Patch, Patch," murmelde ik zachtjes. "Wordt wakker, godverdomme!" Ik tikte met m'n wijsvinger tegen z'n wang aan en keek daarna weer op naar Vince. "Wat moeten we doen, Vince?" De zenuwen raasden door m'n lichaam, waardoor ik telkens hysterischer werd en afwisselend m'n blik over de twee jongens liet glijden. "Patch — wordt wakker," murmelde ik weer tegen m'n lippen aan. Ik kon hem niet zo laten liggen.

[ bericht aangepast op 19 feb 2015 - 22:14 ]
"Satan's friendship reaches to the prison door."

19 feb 2015 - 15:33

Bardugo 2912

SAMANTHA "SAM" ROSANNAH COLTON
___________________________________________________

___________________________________________________

Ik kijk op als ik Mireille hoor gillen dat Patch wakker moet worden. Ik draai me om en veeg ondertussen de traansporen weg, en zie dan dat Mireille Patch' hoofd op haar linkerarm had gelegd, precies zoals ik hem een paar minuten geleden nog had vastgehouden. Woede komt opnieuw in mij omhoog borrelen, en dit keer wist ik vrijwel zeker dat het jaloezie was.
Ik kon Patch daar echter niet laten liggen en zelf kwaad worden op Mireille, schreeuwend dat ze haar poten van hem af moest houden. Ik kom omhoog en strompel naar de bananentros die ik net nog van de boom af had gehakt, en sleep deze dan mee naar Mireille, Vincent en Patch. "Voed hem bananen, dat helpt. Ik ga water zoeken." Meer dan dat breng ik niet uit met mijn kille stem. Ik loop naar het wrak dat een halve meter verderop ligt en weet er een los stuk blik uit te trekken, en deze zo in een vorm te knijpen dat het een kommetje wordt.
Dan begin ik te lopen, naar mijn idee naar het westen, en sla me een weg door de bomen. Om de zoveel stappen voel ik met mijn vingers aan de grond, om te weten te komen of deze modderig is of niet. Na een paar minuten te hebben gelopen wordt de grond alsmaar natter, en als ik daarna nog een paar stappen verder zet kom ik op een open plek uit met een helderblauw meertje. Een lichte grijns siert mijn lippen, waarna ik de blikken kom in mijn hand vol begin te scheppen.

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Index RPG Actieve Topics Zoek