Lost In Paradise || Speeltopic - Speeltopics

Een groep vrienden gaan samen op vakantie naar een tropisch eiland. Een dure reis, maar de meeste zijn dan ook vastbesloten er een onvergetelijke vakantie van te maken. Alles gaat goed, totdat ze in de auto zitten. Ze zijn net aangekomen met hen vlucht en in hen huurauto's rijden ze naar de accomodatie waar ze de dagen zullen doorbrengen. Daar komen ze echter nooit aan. Tijdens de reis komt er plots een diepe mist, waardoor alle auto's terecht komen in een botsing en iedereen even van de wereld is. Wanneer ze wakker worden, hebben ze geen idee waar ze zijn. Het enige wat ze kunnen herinneren is wat ze hebben gedaan sinds ze op het eiland zijn aangekomen. De enige hulpmiddelen die ze hebben, zijn degenen waarbij ze in de auto zaten. Of ze zich uit de situatie gaan redden weet niemand. Één ding is zeker; het wordt een onvergetelijke vakantie...

Deze RPG is gebaseerd op Lonely Road. Deze RPG is een tijd geleden geopend door Davon, maar vervolgens ook snel weer doodgelopen. We hebben haar toestemming op het opnieuw op te starten.

Regels:
• Schrijf in Abn Nederlands en volg de juiste spellingsregels.
• Bestuur enkel je eigen personages, behalve als toestemming van de speler van het personage hebt.
• Schrijf minimaal 200 woorden per post. Dit is makkelijk te behalen.
• Nieuwe topics worden alleen aangemaakt door Sadventure en mij.
• Wees aardig tegen elkaar.


We beginnen wanneer iedereen aankomt op het vliegveld. Dat is de plaats waar ze verzamelen. Ze zullen dus ook allemaal met hetzelfde vliegtuig vertrekken. Het is 's ochtends vroeg en het vliegtuig vertrekt om 7:00. Al dat gedoe met douane bestaat even niet, dus ze verzamelen direct in de gate.

De groepen zijn als volgt;

• Daniel, Amy, Jeremiah, Elisa, Sebastian, Liliam.
• Jason, Maeve, Samantha, Liam, Vincent.
• Cayden, Patrick, Elle, Aeroline, Scarlett.

[ bericht aangepast op 15 feb 2015 - 22:00 ]

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

Ik kneep mijn ogen samen, wat gepaard ging met een geeuw -- waardoor ik m'n armen wat onhandig rekte. Snel knipperde ik met mijn blauwe kijkers, voordat de slaap in mijn inmiddels al weer werkende lichaam de dictatuur zou overnemen -- de conclusie was gewoon dat ik totaal geen ochtendmens ben.
Mijn blik gleed met grote ogen over het bord, als ik niet met grote ogen zou kijken -- zou ik nog in de armen van één van de medewerkers vallen. Wat in hemelsnaam zou ik kunnen kiezen? Een Latte of een enkel kopje Espresso? Terwijl er alweer een geeuw naar boven kwam, waardoor ik mijn hand automatisch op mijn lippen legde, wiebelde ik van m'n ene been op het andere been.
"Als je niet op gaat letten, val je nog om." Een stem klonk in m'n oren, waardoor ik mijn ,geeuwerij' onderbrak en met open mond opzij keek. Ik voelde een hand om m'n elleboog, een sterke hand.., een mannelijke hand. Mijn mondhoeken krulden omhoog bij Patch, die geconcentreerd op het bord keek.
"Patch," was het enige wat ik met een schorre stem en een vleugje blijheid kon zeggen, gezien zelfs mijn stem al niet meewerken wou. Ik schraapte m'n keel en wou dan net zoals elke begroeting die ik met vrienden had, een kus op z'n wang drukken -- net zoals de Fransen. Echter liep dit door mijn onstabiliteit uit in een kus vlak voor zijn oor, op z'n kaak.
Met een giecheltje kwam ik weer terecht op beide voeten, aangezien ik bij Patch altijd op mijn tenen moest staan om hem te begroeten. "Patch," herhaalde ik uiteindelijk alsnog zo schor en krassend," hoe gaat het?" Inmiddels had ik een warme Latte voor mijn neus staan, waardoor ik onhandig in m'n Louis Vuitton tas kraamde. Tussen het paspoort, de sleutels, mijn mobiel en andere onnodige spullen zoals parfum en een borstel -- haalde ik een briefje van twintig tevoorschijn en legde die in de hand van de ongeduldige medewerker," nog iets waarmee ik jou kan plezieren?" Alweer krulden mijn mondhoeken in een scheve glimlach omhoog, waardoor ik hem met glinsterende kijkers bekeek.

[ bericht aangepast op 24 jan 2015 - 18:52 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Vincent 'Vince' Smiths

Samantha rolde met haar ogen net zoals Seb had gedaan, ik had ze allebei geërgerd aangekeken om vervolgens de middelvinger te negeren en het weg te wuiven. Ze stak een sigaret op en blies de rook uit in mijn gezicht, ''zolang je maar niet té hard gaat praten,'' vervolgde ik om vervolgens plaats te nemen op mijn felrode koffer. Cade vroeg of we gingen feesten waarop Seb hevig knikte en ik het gesprek probeerde te volgen zonder afgeleid te raken.
      Het was veel te vroeg om het over feesten te hebben, het liefst lag ik nu nog in mijn bed. Ik verschoof de cap die ik op mijn hoofd had geplaatst iets en probeerde mijn ogen open te houden. Tot ik Elle en Pat spotte, verdomme. Ik haatte het om die twee samen te zien, niet dat ze in de starbucks veel konden doen maar je weet het maar nooit.
Ik hield me in, ik wou er heen lopen en het gesprek verpesten maar verschoof mijn koffer heen en weer waardoor de wieltjes piepte. Ik had mijn bezigheid voor het volgende halfuur gevonden. De groep was bijna compleet toen Amy, Elisa en een onbekende jongen aankwam. Ik kuchte bespottend toen Seb zijn versiertruc probeerde en ik de jongen even scande. Ik wachtte eerlijk gezegd tot hij zichzelf ging voorstellen en bewoog mijn koffer richting de jongen.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Daniel Noah Callas

Even stond ik daar mezelf ongemakkelijk te voelen tussen al deze nieuwe onbekende mensen. Natuurlijk had ik vaker zulke momenten gehad, maar keer op keer bleven ze ongemakkelijk zijn. Eigenlijk waren alle momenten dat ik met een groep was ongemakkelijk. Ik volgde de gesprekken, totdat iemand mij ook in het gesprek betrok. Ik liet mijn hoofd op het geluid afgaan en al snel keek ik in het gezicht van een best ruig uitziende jongen die zijn huid had bedekt met een aantal tattoo's. Zelf had ik niet echt iets met tattoo's. Ik vond het een soort wonden, dingen die verborgen zouden moeten worden. Niet dat ik dat liet merken, wie zou het nu weer interesseren wat ik van tattoo's vond? "En met wie hebben wij het genoegen?" Vroeg de jongen. "Daniel, aangenaam kennis te maken." Antwoordde ik beleefd. Dat was iets wat ik van jongs af aan geleerd had. Altijd beleefd blijven en niet laten merken wat je van de ander vindt.
Voordat de jongen zichzelf voor kon stellen, kwam er een bruinharig meisje op Elisa afgerend. Ik wist niet of ik haar kende. Het zou kunnen dat ik haar een keer op een feestje van Elisa gezien had, maar meestal was ik op die feestjes nogal afwezig en onzichtbaar, dus waarschijnlijk herkende ze me niet. Ik haar dus ook niet. Ik zag dat ze even naar me keek en worp haar een kleine beleefde glimlach toe.

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

---

---

"Ja hoor" antwoord Daniel maar het klinkt redelijk geforceerd.
"Geef je koffer maar" zegt hij vervolgens waarna hij zijn hand uitsteekt om mijn koffer aan te pakken. Ik glimlach dankbaar naar hem. Inmiddels zijn we al bij de gate aangekomen. Gelijk zie ik mijn vrienden zitten en enthousiast loop ik er in grote passen heen. Daniel staat een beetje ongemakkelijk naast me. Hij kent niemand echt goed. Van enkele mensen heeft hij het gezicht weleens gezien maar daar blijft hij ook wel bij. Toch denk ik dat het goed zal klikken tussen hem en de rest.
"En met wie hebben wij het genoegen?" zegt Seb die inmiddels naar ons toe is komen lopen.
"Daniel, aangenaam kennis te maken" antwoord Daniel beleefd.
"Heyy!" hoor ik een vrolijke stem achter me zeggen. Ik herken meteen dat het Amy is. Ik glimlach even als ik haar zie. We wilden eigenlijk eerst samen naar het vliegveld vertrekken maar Amy wilde perse nog trainen vanochtend. Ik bewonder haar ambitie. Mij zou het echt niet lukken om zo vroeg al te gaan trainen. Amy is echt heel goed in atletiek. Ik heb het vroeger wel eens uitgeprobeerd maar na een maandje of drie vond ik er niks meer aan. De enige sport die me ooit echt heeft aangegrepen is zwemmen. Ik vind het heerlijk om me in het water te bevinden.
"El!" zegt Amy blij waarna ze naar ons toe komt lopen. Ik zie dat Amy even Daniels gezicht scant waarna Daniel haar een kleine glimlach toewerpt.
"Hey, ik heb er zo veel zin in" zeg ik enthousiast tegen Amy.

---

-

Liam Noah Ciostum

---

Zo snel als ik kan gooi ik mijn tassen in de achterbak van de taxi, waarna ik erin stap en tegen de chauffeur: 'Rijden!' roep. Ik ben al bijna te laat voor mijn vliegtuig, al mijn vrienden zullen er wel al zijn. De chauffeur scheurt door de straten en komt niet veel later bij het vliegveld aan. Na een haastige bedankt en een briefje van twintig in zijn gezicht gegooid te hebben, pak ik mijn tassen en ren het vliegveld in. Na een blik op het bord zie ik dat mijn vliegtuig godzijdank nog niet vertrokken is. Even kijk ik om me heen, maar ik zie niemand die ik ken. Uiteindelijk loop ik maar gewoon richting de gate, hopend dat iedereen daar al was. Met moeite worstel ik me door de menigte heen, en kom eindelijk aan bij de gate, bezweet en zwaar ademend. Maar daar zijn ze. Mijn vrienden. Ze staan allemaal bij elkaar, en opgelucht loop ik naar ze toe.
'Heee!' roep ik uit, blij iedereen eindelijk gevonden te hebben. Volgens mij ben ik de laatste om aan te komen. Mijn blik gaat de groep langs, maar Liliam is nergens te bekennen. Het zal wel iets voor haar zijn zo laat te komen. Ook Elle is nergens te zien.

---

“A queen will always turn pain into power.”

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Wanneer Elle me bij mijn bijnaam weet te noemen, voel ik automatisch een aangenaam gevoel door mijn lichaam schieten. Daarbij schoten er gedachten door mijn hoofd over het gegeven dat ik hoopte dat Elle er nooit ofte nimmer achter zou komen dat ik daadwerkelijk Patrick heette, dat zou de allergrootste afgang in de geschiedenis gaan worden. Echter, mijn gedachten worden direct uit mijn hoofd verbannen wanneer ik Elle’s zachte lippen op mijn kaaklijn terecht voel komen. Voordat ik mijn wangen rood voel worden, draai ik snel mijn hoofd ietwat omhoog naar de menu borden zodat Elle mijn schaamte niet kan ontdekken.
      ‘Patch. Hoe gaat het?’ Voor een aantal seconden knik ik enkele malen met mijn hoofd heen en weer, totdat ik in de gaten krijg dat Elle dat helemaal niet kan zien aangezien ze kleiner is dan mij en compleet in beslag wordt genomen door het afrekenen van haar koffie. ‘Nog iets waarmee ik jou kan plezieren?’ Knipperend richt ik mijn blik omlaag, om zo in Elle’s blauwe kijkers uit te komen en voor een moment haar vraag te vergeten.
‘Eh, nee. Bedankt.’ Waarom was ik ook alweer in de Starbucks gekomen? Verward draai ik mijn blik naar het raam, zodat ik oog in oog kom te staan met Vince — die een woedende en geïrriteerde blik op zijn gezicht heeft staan. Direct haal ik mijn hand van Elle’s elleboog en stap ietwat opzij. Nooit was het een geheim voor me geweest dat Vince het niets vond dat ik een oogje had op Elle, en daardoor wilde ik hem als mijn beste vriend geen rotgevoel schenken. Maar, aan de andere kant: Vince kon af en toe behoorlijk rot doen tegenover Sam, mijn beste vriendin. Was dit niet ongeveer hetzelfde? Waarom zou hij het wel kunnen en ik niet?
      Plotseling herinner ik me opnieuw de vrouw die Elle me had gesteld over het gegeven hoe ik me voelde, waardoor ik snel omlaag kijk. ‘Goed, trouwens. Natuurlijk moe, maar dat kan ook niet anders op dit uur. Heb wel zin om te vliegen trouwens.’ Dat laatste was een leugen: ik was op dit moment bloednerveus en durfde eigenlijk dat verdomde vliegtuig niet in te stappen. Maar dat zou ik Elle nooit gaan vertellen, stel voor dat ze me uit zou lachen — wat ik zou begrijpen.
‘We kunnen beter naar de groep gaan,’ mompel ik dan, denkend aan de woedende blik van Vince. ‘Moet Vince nog even begroeten, en Sam.’ Snel zet ik een aantal stappen naar de uitgang om aan Vince te laten zien dat het niets te betekenen had.

[ bericht aangepast op 24 jan 2015 - 12:31 ]

---

•

Langzaam gleed Jerce' blik over de leden van de vriendengroep. Echter zocht hij tussen die mensen één persoon, Samantha of beter Sam. Zij is een erg goede vriendin van hem, maar hij voelde al een tijd meer voor het aparte meisje.
Net alsof er geschreeuwt werd om aandacht, zag Jeremiah potloden voor zijn voeten voelen. Zijn interesse groeide waardoor hij recht in de kijkers van Samantha keek.
Snel ging hij door z'n knieën om haar te hulp te schieten. Met een elegant gebaar had hij algauw weer alle stiften bij elkaar geraapt. "Ik neem aan die zijn van jou?" Vroeg Jerce haar met z'n goedbedoelde lach.
Hij liet zijn sporttas naast zich vallen en bekeek haar belangstellend. "Dus, heb je er zin in? Het is weer leuk om met de hele groep iets te doen en dan nog is weg met het vliegtuig," met een grijnsje rondom zijn lippen keek hij even de verte in. Het was heerlijk om er is even onderuit te gaan, simpelweg relaxen, feesten en lol hebben met je vrienden. Beter kon het toch niet?

[ bericht aangepast op 27 jan 2015 - 19:42 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

[ bericht aangepast op 24 jan 2015 - 18:17 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Even perstte ik m'n lippen op elkaar toen Patch met z'n donkerblauwe kijkers recht in de mijne keek. Ik vroeg me vaker af waarom hij geen vriendin had, naar mijn mening is hij knap én erg betrouwbaar.
"Eh, nee bedankt." Snel schoot er een flits met de vraag die ik hem stelde aan mw voorbij, oh ja -- of hij ook iets wou. Ik trok m'n ene mondhoek omhoog tot een halve lach en drukte uiteindelijk het geld in de hand van de ongeduldige man, en pakte m'n Latte aan. Voorzichtig nam ik er een kleine slok van en voelde algauw de warme vloeistof door m'n keel glijden. "Goed trouwens. Natuurlijk moe, maar dat kan ook niet anders op dit uur. Heb wel zin om te vliegen, trouwens." Mijn lippen krulden omhoog, die alweer wegzakte toen Patch plotseling een paar grote stappen naar de uitgang zette. "We kunnen beter naar de groep gaan." Met een zuchtje trok ik de zwarte koffer achter me aan en sloeg de tas over m'n schouder.
"Moet Vince nog even begroeten, en Sam." Geërgerd rolde ik m'n ogen, voor ik weer een aantal slokken van de koffie nam -- terwijl ik trotsig voor hem uit begon te lopen, inmiddels kon ik alweer aardig lopen. "Ik begrijp niet waar je je plots druk om maakt, maar tijd hebben we zat," snauwde ik hem lichtjes toe, ook m'n stem kwam al aardig weer op de toon terug. Natuurlijk bedoelde ik het niet aanvallend, maar Patch leek plots wat anders dan net.
Uiteindelijk kwam ik tot stilstand bij m'n broertje. "Je gaat wel de beste plaatsen claimen, hè?" Vroeg ik met een neutrale toon, waardoor ik nog een slok nam van de hete koffie.

[ bericht aangepast op 24 jan 2015 - 19:12 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Wanneer ik eenmaal naar de uitgang van de Starbucks start te wandelen, merk ik vrijwel direct dat de complete sfeer tussen Elle en mij om schijnt te slaan als een blad aan een boom binnen de herfst. Nadat ik een blik naar achteren heb geworpen en Elle met haar kijkers zie rollen, weet ik voldoende om wijs mijn mond te houden en mijn woorden in te slikken door ze onuitgesproken in mijn gedachten heen en weer te laten rollen. Wanneer ze in haar eigenwijze belandde, wist ik dat ik beter mijn mond kon houden omdat ik het anders alleen maar erger zou kunnen gaan maken. Daarnaast wilde ik haar niet laten merken dat ik haar leuk vond en om haar gaf op een liefdeswijze, dat zou Vince alleen maar pijn doen.
      ‘Ik begrijp niet waar je— je plots druk om maakt, maar tijd hebben we zat.’ Voordat ik me bij de groep voeg, laat ik nog een laatste zachte zucht horen jegens Elle en richt me dan op Sam die voor me is verschenen en bezig schijnt te zijn met haar kleurpotloden. Direct besluit ik de koppige bui van Elle van me af te laten glijden, omdat ik dat de sfeer in de groep niet wilde laten verpesten. Daarnaast stond ze op dit moment bij Vince en ik wilde niet dat hij dacht dat we samen naar hem toe waren gekomen — ik zou hem later begroeten, dat zou hij begrijpen.
‘Sammie,’ mompel ik zacht en met een vertederde ondertoon in mijn stem, waarna ik mijn arm rond haar middel sla en wat dichter tegen me aan trek. Voordat ik een kus op haar wang druk, kijk ik kort in haar kijkers om te zien of ze niet met iets zat op dit moment waar ik aan zou kunnen doen — maar zoals altijd vond ik het moeilijk om haar te doorgronden.
      Met tegenzin laat ik Sam los: ik vond het fijn om haar bij me te hebben, ook al waren we slechts vrienden — en richt ik mijn blik kort op Jeremiah, die bij haar stond. ‘Jerce,’ knik ik even kort waarna ik mijn aandacht direct weer op Sam richt. ‘Al klaar voor het vliegen?’ vraag ik haar dan zacht, met een overduidelijke ondertoon in mijn stem. Sam was de enige die wist van het gegeven dat ik doodsbang was om te vliegen vandaag. Vannacht heb ik al niet kunnen slapen door de gedachten aan een neerstortend vliegtuig of simpele turbulentie.

---

•

---

take me back to the basics and the simple life

Liliam O’Dair

Ik had ruim van tevoren alles ingepakt, was op tijd naar bed gegaan om ook weer op tijd eruit te komen, had mijn kleren al klaargelegd, gecheckt of hetgeen ik als ontbijt wilde hebben in huis was, had alles tot in de puntjes geregeld en nog was ik ontzettend laat. Niet laat als in, oh ik ben laat, maar dat redt ik nog wel, maar laat als in ik moet nu kei hard rennen en mij geen zorgen maken om haar, make-up –voor zover ik die opdeed- en kleren, omdat ik anders mijn vliegtuig mis. Ik had vanochtend, toen ik helemaal klaar was en alleen nog hoefde te ontbijten, mijn drinken over mijzelf heen gegooid, waardoor ik mijzelf snel nog moest verkleden. De rit erheen ging verder goed, dat was geen probleem, maar vervolgens raakte ik de weg kwijt op het vliegveld zelf, waardoor dit ook extralang duurde en zo gingen mijn onhandige acties nog wel even door. Sowieso is het geen slim plan om mij met bagage te laten lopen in een overvolle ruimte waar iedereen kris kras door elkaar heenloopt, maar als ik ook nog haast heb, kan je beter maar heel ver uit de buurt blijven. Vanaf het moment dat ik mijn auto had achtergelaten was ik dus al aan het rennen zonder ook maar een blik te werpen op de klok. Pas, toen ik vlakbij de gate was waar we zouden verzamelen, hield ik mijn pas in keek op het horloge om mijn pols. Opgelucht haalde ik adem. Ik was laat, maar niet té laat. Lang leven het standaard dragen van sportieve schoenen. Op hakken had ik dit nooit overleefd. Snel fatsoeneerde ik mijn haar even en liep richting de grote groep die ik herkende als mijn vrienden. Er stonden al redelijk veel mensen, wat vrij logisch was, want ik had hier ook al eerder willen zijn en dus besloot ik niet iedereen apart te begroeten.
‘Goedemorgen allemaal! Sorry dat ik wat aan de late kant ben,’ zei ik tegen niemand in het bijzonder en keek vervolgens naast mij om te zien bij wie ik beland was: Maeve. Ze had zoals wel vaker het geval was haar koptelefoon op, maar aangezien een gezamenlijke vakantie nog altijd om gezelligheid gaat, was ik niet van plan om mij daardoor tegen te laten houden. Bovendien had ik het vermoeden dat ze niet iemand was die snel zelf op mensen afstapte, dus begon ik zelf het gesprek.
‘Hey Maeve, wat luister je op deze vroege ochtend?’ vroeg ik oprecht geïnteresseerd, terwijl ik mijn rugtas van mijn schouder liet zakken.

---

Happy Birthday my Potter!