Lost In Paradise || Speeltopic - Speeltopics

Een groep vrienden gaan samen op vakantie naar een tropisch eiland. Een dure reis, maar de meeste zijn dan ook vastbesloten er een onvergetelijke vakantie van te maken. Alles gaat goed, totdat ze in de auto zitten. Ze zijn net aangekomen met hen vlucht en in hen huurauto's rijden ze naar de accomodatie waar ze de dagen zullen doorbrengen. Daar komen ze echter nooit aan. Tijdens de reis komt er plots een diepe mist, waardoor alle auto's terecht komen in een botsing en iedereen even van de wereld is. Wanneer ze wakker worden, hebben ze geen idee waar ze zijn. Het enige wat ze kunnen herinneren is wat ze hebben gedaan sinds ze op het eiland zijn aangekomen. De enige hulpmiddelen die ze hebben, zijn degenen waarbij ze in de auto zaten. Of ze zich uit de situatie gaan redden weet niemand. Één ding is zeker; het wordt een onvergetelijke vakantie...

Deze RPG is gebaseerd op Lonely Road. Deze RPG is een tijd geleden geopend door Davon, maar vervolgens ook snel weer doodgelopen. We hebben haar toestemming op het opnieuw op te starten.

Regels:
• Schrijf in Abn Nederlands en volg de juiste spellingsregels.
• Bestuur enkel je eigen personages, behalve als toestemming van de speler van het personage hebt.
• Schrijf minimaal 200 woorden per post. Dit is makkelijk te behalen.
• Nieuwe topics worden alleen aangemaakt door Sadventure en mij.
• Wees aardig tegen elkaar.


We beginnen wanneer iedereen aankomt op het vliegveld. Dat is de plaats waar ze verzamelen. Ze zullen dus ook allemaal met hetzelfde vliegtuig vertrekken. Het is 's ochtends vroeg en het vliegtuig vertrekt om 7:00. Al dat gedoe met douane bestaat even niet, dus ze verzamelen direct in de gate.

De groepen zijn als volgt;

• Daniel, Amy, Jeremiah, Elisa, Sebastian, Liliam.
• Jason, Maeve, Samantha, Liam, Vincent.
• Cayden, Patrick, Elle, Aeroline, Scarlett.

[ bericht aangepast op 15 feb 2015 - 22:00 ]

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

---

---

Nogal gefrustreerd klikte ik door mijn liedjes van de band, maar kon mijn favoriete liedje niet vinden. Een dramatische zucht verliet mijn lip, ervan bewust dat ik misschien iets te hard zuchtte. Ik haalde een hand door mijn haren en scrolde opnieuw door mijn lijst en vond uiteindelijk Fourth of July, waardoor er een kleine glimlach op mijn gezicht verscheen. Het liedje blèrde door mijn oortjes en een zucht van opluchtig rolde over mijn lippen. Tijdens vluchten had ik meestal een trui aan, maar dit keer besloot ik dat maar achterwege te laten.
      Opeens hoorde ik iemand naast me neerploffen en draaide mijn hoofd naar diegene toe. Scarlett, natuurlijk. Ik glimlachte even en haalde mijn oortjes uit mijn oren om die veilig in mijn tas te stoppen voor in het vliegtuig als ik geen gesprekspartner had, sinds mijn moeder me beschreef af 'opjagend', maar daar trok ik me niets van aan. "Hey, zin in de vakantie?" Vroeg ik dan maar toch, hopend een gesprek aan de gang te krijgen. Je kon wel zeggen dat ik van praten hield en als je eenmaal tegen me praatte, ook wel moeilijk van me af zou komen. Nu maar hopen dat ik niet van de ene stemming wissel naar de andere.

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

Sebastian wreef nog de slaap uit zijn ogen terwijl hij door de grote hallen van het vliegveld liep. Hij had een veel te grote weekendtas over zijn schouders hangen, samen met een rugzak. Hij wss niet zo van de koffers, vooral omdat een weekendtas voor zijn gevoel meer in paste. Hij zette her geluid van zijn mobiel iets harder zodat de mensen om hem heen mee konden genieten van de heerlijke klanken van panic at the disco. Hij had zijn handen in de zakken van zijn joggingbroek en zijn tank top zat er slordig half in, half overheen. Zijn vader had nog het grapje gemaakt dat homo's zich niet zo kleden en hij dus geen homo kon zijn. Natuurlijk met een geweldige imitatie van hun 'homopobische' buurvrouw erbij en al. Zijn vader en hij zouden verhuizen, puur om bij dat wijf uit de buurt te zijn. Maar eerst een verdiende vakantie met zijn half zusje en wat van zijn beste vrienden. En Vincent. Helaas. Dat vindt meeging wat een flinke domper voor Seb, maar hij kon tenminste flink wat tijd door brengen met Scarlett en Liliam. Hij zag vier van de meiden al klaar om te vertrekken bij de gate en zwaaide even vrolijk. Twee van hen kende hij beter dan de andere twee, maar Seb was niet bang om met iemand die hij minder goed kon te praten. Toch haf hij altijd het idee gehad dat Sam het niet zo had op mensen. Hij lachte naar Maeve en ging bij Scarlett en Cade staan, waar hij vrolijk naar lachtte.
"Raad eens wie zijn fotocamera mee heeft voor de geweldigste vakantie foto's die allemaal in een album gaan omdat niemand deze trip ooit mag gaan vergeten? " vroeg hij met een grijns aan de twee meiden. Hopend dat hij geen belangrijk gesprek had verstoord bedacht hij zich dat hij de rest van de trip misschien iets minder enthousiast moest zijn. Echter hing zijn camera wel trots om zijn nek. Seb was gek op artistieke en creatieve dingen en had zelf een baan als kok, omdat fotografie toch meer een hobby was.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Vincent 'Vince' Smiths

Ik werd niet alleen wakker, Elle sliep bij me sinds een week of twee sinds het uit ging met haar vriendje. Ik was haastig opgestaan en had Elle ook gelijk wakker gemaakt, wij waren erg op elkaar afgesteld tot het enge af. We stapten niet veel later beide in de taxi, hopend dat we niks waren vergeten met twee grote koffers. Ik kon niet zonder een week kleren. We kwamen al na een half uurtje aan en ik veegde de slaap nog letterlijk uit mijn ogen.
We zagen al een half-compleet groepje staan en ik had ergens wel veel zin in de vakantie maar aan de andere kant vond ik het vreselijk om Seb onder ogen te komen. Maeve, Aeroline, Samanta en Scarlett stonden daar om precies te zijn. Ik liep er naar toe en wachtte op Elle, ik hoopte dat Patch snel kwam aangezien hij een van mijn beste vrienden was in de groep. Degene met wie ik een week zou kunnen uithouden, ''El, schiet is op.'' Mijn ogen gingen over het meisje heen, blonde haren en prachtige glanzende ogen.
      Het was Patch geraden dat hij niks met mijn zus zou doen, ik zou het vreselijk vinden. Ik mengde me bij het meidengroepje en trok Elle lichtjes naast mij, ''zijn we weer gezellig aan het doen Sam?'' Vroeg ik nadat ik ze had begroet. Mijn gezicht was gesierd met een lichte, speelse grijns – een beetje plagen moest kunnen en daarnaast zat er een kern van waarheid in.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

"Hey, zin in de vakantie?" Vraagt Cade, en opnieuw knik ik terwijl ik mijn koptelefoon uitzet. "Ja, jij?" Zeg ik, maar dan hoor ik een maar al te bekende stem. "Raad eens wie zijn fotocamera mee heeft voor de geweldigste vakantie foto's die allemaal in een album gaan omdat niemand deze trip ooit mag gaan vergeten?" Zegt Sebastian, en ik draai me naar hem toe en ik slaak een kreet. Dan spring ik, en sla mijn armen om zijn nek heen. "Sebby!" Gil ik. Sebby is ontstaan toen ik voor het eerst een lang gesprek met Sebastian had. Ik kon nog niet heel goed praten, en zo kwam ik bij deze bijnaam.
Ik glimlach naar mijn halfbroer, en plant een kus op zijn wang. Dan kijk ik naar zijn camera. "Deze trip wil ik inderdaad niet vergeten!" Zeg ik opgetogen. Ik heb echt zin in deze vakantie. Ik heb het weken geleden al gepland, zo erg keek ik ernaar uit om deze trip te maken.
Ik kijk Sebastian aan, en met een serieuze blik zeg: "Je maakt toch wel voor iedereen een eigen album? Ik wil namelijk nog wel aan mijn kleinkinderen kunnen vertellen hoeveel keer beter onze vakanties waren," Ik glimlach en zeg daarna met overdreven stem: "Toen ik nog jong was, was alles beter. Wij mochten al zelf op vakantie en bla bla bla."

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

Een verstoorde kreun ontsnapte m'n lippen toen Vince me uit mijn slaap haalde, helaas werd de laatste slaap helemaal van me genomen -- door het licht dat in de kamer viel. Een geërgerde zucht borrelde in me op.
Uiteindelijk zaten we door het gehaast van Vince netjes en wel in de taxi, of nou ja -- tenminste hij. Met knipperende ogen haalde ik snel een hand door mijn blonde plukken, ik mocht van geluk spreken dat ik mijn koffer gister al de volle lading had gegeven met kleding en schoenen -- ik ben nou eenmaal geen ochtendmens en het was maar dat onze moeder me erop wees het gister te doen, sommigen hadden mijzelf nou eenmaal veel beter door als ikzelf.
"Elle, schiet is op." Alweer kwam er een zucht in me op, voordat ik mijn handtas over mijn schouder sloeg en de koffer met moeite uit de taxi trok. Het was weer een spektakel mij ergens mee te nemen, gezien het nu al met de koffer begon. "Alstublieft," de taxichauffeur had hem er makkelijk uitgepakt alsof het een kussentje was en ik, nou ja -- de schuld ging maar op de rekening van mijn slaap.
Toen Vincent me meetrok bij mij, nog, zwakke arm -- beet ik verstoord op m'n onderlip. Vanonder mijn wimpers bestand ik aandacht aan de punten van mijn schoenen, het was werkelijk een beetje saai. "Vinny, pas je op mijn koffer -- wil je? Ik ben ven koffie halen," mompelde ik tussen mijn tanden door, voordat hij echter kon protesteren -- nam ik de vlucht en zocht naar een cafeetje, alhoewel de aantrekkingskracht op de Starbucks werkte -- die vlak naast de ingang stond. Met een frons van de drukte, liep ik er toch maar, waarschijnlijk wankelend als een slapende zombie, erheen.

[ bericht aangepast op 23 jan 2015 - 22:27 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Mt, ik zal mijn persono zo zsm maken (:

---

“A queen will always turn pain into power.”

Met een grote rugzak, over mijn schouder hangend -- scrolde ik door m'n playlist. Rustig keek ik over de menigte, iedereen had wel iets elektronisch in de hand en was alleen daarop geficeert. Een zucht kwam in me omhoog, ik luisterde muziek en was daarbij nog normaal aan het groeten -- alhoewel de andere mensen dat moeilijk voor elkaar konden krijgen.
Hoofdschuddend keek ik weer naar het schermpje van mijn ,te oude' mobiel, ik was niet iemand van die mensen die een Samsung moesten hebben, bij mij was de Nokia die je dichtklapte al genoeg. Uiteindelijk koos ik een liedje van Anathema uit en luisterde genietend naar de rustgevende muziek, die zich in m'n oren herhaalde.
Terwijl ik naar de gate liep, werd de grijns om mijn lippen alsmaar groter. Er waren al een aantal van de groep en dit was een vakantie waar je je lang op verheugt, zie je hun niet elke dag. Mijn blik gleed over de meiden, Sebastian en Vince. "Whazzup?" Een typische spreuk van me, hem weglaten zou ook niet mogelijk zijn voor me. "Waar zijn de anderen, Elle?" Even keek ik opzij naar Vincent, hun waren echt het typische voorbeeld van de perfecte kinderen -- die het altijd met elkaar vinden.

-shitty, but yo-

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

---

---

Scarlett deed haar koptelefoon af en antwoordde vervolgens mijn vraag; ''Ja, jij?'' Maar net toen ik mijn mond open had, kwam Sebastian ons gesprek binnen. "Raad eens wie zijn fotocamera mee heeft voor de geweldigste vakantie foto's die allemaal in een album gaan omdat niemand deze trip ooit mag gaan vergeten?'' Een luide lach verliet mijn lippen terwijl ik de jongen met een geamuseerde lach aankeek – zijn aanwezigheid liet me toch wel glimlachen. ''Sebby!'' gilde Scarlett, iets te hard voor mijn doen, maar alles wat ik deed was rustig aan mijn Vanilla Latté sippen. "Deze trip wil ik inderdaad niet vergeten!" zei ze daarna. Mijn blik dwaalde even door de gate terwijl ik rustig van mijn koffie dronk.
      Niet veel later kwamen Vince, Elle en Jeremiah aan en mengden zich bij het groepje. ''Mensen, iemand moet me even beloven dat we op de eerste nacht gaan feesten, alsjeblieft?'' vroeg ik smekend, aan niemand in het bijzonder. Van mijn vader mocht ik geen alcohol meer, nadat ik nogal knock-out thuis kwam om drie uur 's nachts. ''En ik denk wel dat jullie wel weten waarom,'' mompelde ik daarna en dronk rustig van mijn koffie. Koffie kalmeerde me altijd, dus er was altijd koffie in huis om me te kalmeren als ik een woedeaanval had – als ik iets was gekalmeerd tenminste, je kon me niet zomaar koffie aanbieden als ik woedend was. Ik haalde een hand door mijn haren en beet even op mijn lip.

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

[ bericht aangepast op 23 jan 2015 - 16:45 ]

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

---

---

Ik werp even een korte blik op de borden waarop de vertrektijden staan. Het is nog vroeg in de ochtend en we zijn ruim op tijd op het vliegveld aangekomen. Ik probeer de juiste gate te vinden tussen alle gates die er zijn maar ik besluit dat mijn oriëntatievermogen daar niet goed genoeg voor is dus laat ik Daniel voorop lopen. Ik ben vroeger toen ik klein was wel eens verdwaald geraakt op het vliegveld. Ik had niet doorgehad dat de damestoiletten ingangen aan twee kanten hadden waardoor ik de verkeerde hal in liep op zoek naar mijn ouders. Ik neem nog een laatste slok van mijn caramel macchiatto waarna ik hem in een overvolle prullenbak werp. Mijn koffer sleep ik onhandig achter me aan. Ik heb eigenlijk te veel spullen meegenomen voor de tijd dat we weg gaan maar ik kon het niet laten om mijn halve kledingkast mee te nemen. Ik doe een paar grote stappen zodat ik weer naast Daniel kom te lopen. Ik heb hem meegevraagd op deze vakantie omdat ik het gevoel heb dat hij wel iets leuks in zijn leven kan gebruiken.
"Dus, heb je er zin in?" vraag ik aan hem.

---

-

Voor enkele seconden houd ik mijn kijkers gericht op de gigantische ingang van het vliegveld, waardoor ik een aangenaam gevoel in mijn lichaam voel ontstaan. Eindelijk — na jarenlang vrije weken door brengen op het werk — zou ik op een echte vakantie gaan met de vriendengroep. Hoogstwaarschijnlijk zou ik al tevreden zijn met een weekend in een andere stad, maar vliegen met een vliegtuig zou alles compleet maken. Daarbij zou het de eerste keer voor me worden dat ik in een vliegtuig zou stappen en ook de lucht in zou gaan, waardoor ik naast aangename gevoelens ook nervositeit door mijn lichaam voel glijden.
      ‘Patrick, dit is een kiss and goodbye parkeerplaats, wat wil aangeven dat ik na enkele minuten weer moet vertrekken. Move that ass.’ Knipperend richt ik mijn kijkers op Ellaria, mijn jongste zus van net zeventien jaar die als enige had aangeboden om me te brengen vandaag. Alle anderen thuis — mijn vader, moeder en mijn zussen Shania, Oberia en Nimeria — hadden andere zaken te behandelen welke voornamelijk over het werk gingen.
Na het denken aan mijn zussen weet ik met moeite een zachte kreun binnen te houden. Alle personen die de Aldertree familie leerde kennen vonden het fantastisch dat alle namen van de dochters eindigend op —ia, waardoor ze een exotische ondertoon verworven. Daarna werden de wenkbrauwen de hoogte in geschoten aangezien ze er vervolgens achter kwamen dat de enige zoon de naam Patrick had gekregen.
      ‘Ja, kleine. Geef me een kus en doe thuis de groeten van me.’ Met een snelle beweging weet Ellaria een kus op wangen te drukken, waarbij ze de auto opnieuw in drive plaatst. Doordat ze slechts enkele weken haar rijbewijs had, vond ze het verschrikkelijk om in haar eentje terug naar huis te rijden en wilde ze de ochtendspits graag voor blijven. ‘Zorg er voor dat je niet te hard rijdt, en kijk meerdere malen in je spiegels voordat je gaat invoegen.’ Wanneer ik uit de auto stap, hoor ik zacht vloekende woorden en kan ik niet anders dan grijnzen. Ellaria was een evenbeeld van mij, waar ik op sommige momenten ontzettend nerveus van kon worden.

Voordat ik het goed en wel in de gaten heb, bevind ik me bij de douane en kan ik verder lopen naar de gate waar mijn vliegtuig gaat vertrekken. Vanaf een afstand zie ik enkele leden van onze groep staan, maar mijn blik valt op de Starbucks naast de ingang en mijn knorrende maag geeft aan dat ik eerst iets te eten moet halen voordat ik andere personen onder ogen ga komen. Voor even sta ik mezelf toe om mijn grote weekendtas over mijn andere schouder te slaan, doordat we thuis geen grote koffers hadden staan — niemand in ons gezin ging ooit op vakantie. Daar was simpelweg geen geld voor na het betalen van de opleiding van vijf kinderen.
      Enkele seconden later richt ik mijn aandacht op de menu borden van de Starbucks en besluit te gaan voor een chocolademuffin — aangezien chocolade een van mijn zwakheden was. Echter, voordat ik mijn bestelling kan plaatsen merk ik de blonde jongedame op die enkele meters van me vandaan ietwat wankel op haar benen staat te wiebelen. Direct herken ik Elle in haar, een van de leden van mijn vriendengroep waar ik al een oogje op heb sinds de eerste keer dat ik haar zag. Nooit heb ik haar dit kunnen vertellen, zeker niet aangezien ze voor een lange tijd een vriendje heeft gehad en dat pas sinds kort uit was. Volgens mij sliep ze zelfs bij hem, of woonde. . . Want van Vince heb ik gehoord dat ze op dit moment bij hem verblijft.
‘Als je niet op gaat letten, val je nog om,’ mompel ik zachtjes als ik naast Elle schuif en mijn vingers rondom haar elleboog om haar zo vast te houden. Mijn blik houd ik hard op de menu borden gericht, aangezien ik niet wilde dat Elle dacht dat ik meer om haar gaf dan ‘gewoon vrienden’.

[ bericht aangepast op 23 jan 2015 - 20:01 ]

---

•

Jason Pierce. •
Zijn wekker ging – die een klap kreeg om 'm stil te krijgen. Een zachte kreun volgde. Het slordige hoopje op het bed bewoog voor een luttele seconde, waarna het stil bleef liggen. 'Opstaan, luie donder!' Schreeuwde iemand naar hem en er zoefde een frisbee door de kamer. Gevolg: Een luid rinkelend lawaai vulde zijn kamer. Het was zijn wekker.
      De jongeman draaide zijn hoofd om op het kussen; hij lag op zijn buik, tegelijkertijd met dat hij een kreun liet horen, harder dan die daarvoor. Nogmaals probeerde hij de wekker uit te slaan, maar het was tevergeefs. Zijn geheugenverlies- light had ervoor gezorgd dat hij vergat dat de wekker uit te kregen was.. maar niet met de hand.
      Met moeite sleepte hij zichzelf voort, tot hij de grond raakte. Hij zuchtte en keek naar het ding in zijn hand. “Wel ja, nu ik toch op ben..” En hij stond op om de frisbee op zijn plek te zetten bij de wekker, waardoor het irritante wekkergeluid ineens stopte.
      In alleen zijn boxer slofte hij naar het keukengedeelte toe en pakte de verse koffie uit het apparaat om in een van zijn kunstige bekers te gieten. “Hm,” humde hij genotvol. Het apparaat zette hij uit en vervolgde zijn weg naar de slaapkamer, met een toast in zijn mond.
      Geluk, dat was het dat hij eraan gedacht had. Anders moest hij al zijn tassen nog in pakken en hij was al enigszins te laat op schema.

'Jason!' Een tiener rende naar hem toe in de frisse ochtendlucht. 'Ga je weg?'
      “Voor even maar, knul.” Zijn mondhoeken omhoog gekruld. 'Dan kun je me vast naar school brengen.' Hm, hij had een geluk dat het enigszins op zijn route lag, anders had hij het af moeten slaan.
Eenmaal in zijn auto gestapt, had hij het gevoel iets te vergeten. Wat wilde hij ook al weer? Hij herhaalde zijn stappen van vanmorgen tot nu. “Ah,” kwam eruit, wanneer hij zijn wijsvinger ophield. Het lampje brandde. Met een simpele beweging haalde hij een sigaret tevoorschijn vanachter zijn oor, startte de auto en.. nee, niet zijn aansteker.
“Zo, en waar heb ik nu mijn.. aansteker gelaten?” Meer tegen zichzelf mompelend dan degene die op de achterbank zat, keek hij rond in zijn auto en streek kort over zijn baardje. Een hand vanachter hem kwam tevoorschijn in zijn ooghoek en verbaasd keek hij op. 'Hier, hij zat tussen de bank.'
      “Wel heb je ooit,” bromde hij. En hij pakte de aansteker over om zijn sigaret aan te steken.
“Als Cayden op is, kunnen we wellicht direct door.” Wat vast niet zal zijn. De man had een aangeboren gave voor om te laat te komen. Bij hem – dacht hij erachteraan, wanneer hij de straat uit reed.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Daniel Noah Callas

Geruisloos liep ik naast Elisa aan door het vliegveld. Zij leek een beetje te zoeken naar waar we heen moesten, aangezien ze een beetje zoekend om zich heen keek. Ik was echter minder aan het zoeken naar waar we heen moesten. Vanaf het moment dat Elisa me meegevraagd had, voelde ik me een beetje ongemakkelijk bij het idee dat ik met haar vriendengroep op vakantie zouden gaan. Ik kende zowaar niemand en wist zeker dat ik me waarschijnlijk het vijfde wiel aan de wagen ging voelen. Ik wilde me echter niet teveel naar voren duwen, zodat ik alles over zou nemen. Ik had van te voren voorgenomen me meer op de achtergrond te houden; iets wat ik meestal deed. Daarom had ik van te voren uitgezocht waar we heen moesten. Ik wilde Elisa niet tot last zijn, dus leek me zeker iets om haar goed mee te helpen. Stevig stap ik door om op tijd te komen. Ik wil ook niet te laat komen en meteen een verkeerde indruk brengen. Ik probeer mijn gedachten van het vliegtuig af te halen. Eigenlijk heb ik nog nooit gevlogen en ben ik stiekem best bang voor wat er zal gebeuren in de lucht. Toch doe ik alsof er niets aan de hand is en loop door. Maar als ik merk dat Elisa niet meer naast me loopt, houd ik even stil. Al snel komt ze gelukkig weer naast me lopen. "Dus, heb je er zin in?" Vraagt ze. Ik voel haar medelijden gewoon van die zin afdruipen. Ik weet heus wel dat ze me enkel gevraagd heeft omdat ze van mijn verleden af weet. Ze is de persoon die ik het graagst mag op deze wereld, maar waarschijnlijk sta ik bij haar ergens onderaan dat lijstje, dus haar zal ik daar nooit iets over zeggen. "Ja hoor." Antwoord ik en ik glimlach naar haar. Eerlijk gezegd weet ik niet goed wat ik moet denken. Waarschijnlijk zou ik eerder kiezen voor negatief als er een keuze was tussen dat en positief, maar niet naar haar natuurlijk. "Geef mij je koffer maar." Zeg ik, terwijl ik mijn hand uitsteek naar haar koffer. Ik had niet zoveel mee, dus mijn tas was erg licht. Een koffer kon daar nog wel bij.
Ik liep door naar de gate en zag daar al snel een groep mensen zitten. Ik nam aan dat dat Elisa's vriendengroep was en liep geruisloos achter Elisa aan om ook bij de groep te gaan staan.

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

Seb lachte luid om zijn geweldige halfzus Scarlett.
"Tuurlijk, iedereen die er een verdient krijgt zijn geheel eigen prachtige copy van het fotoboek, " zei hij met een glimlach. De rest kwam langzamerhand ook binnenstromen. Zo ook Vincent, wat Seb even met ze ogen liet rollen. Oh ja, dat ging ook nog mee. Dat ging ook van de eerste klif af gegooid worden die er te vinden wat en dat besloot Seb al toen Vincent een Sarcastische opmerking tegen Sam maakte. Nou kon Sam zichzelf prima verdedigen. Seb kende iedereen wel in de groep, hij was alleen niet even goed bevriend met iedereen, waaronder Sam omdat ze altijd liever alleen leek te zijn.
Cade vroeg of We wel de eerste avond gingen feesten en Seb knikte hevig.
"Ik hoop toch zeker wel, een feestje kan nooit kwaad, zoveel leuke jongens, " grijnsde hij. Elle was even snel weer weg als ze was aangekomen om waarschijnlijk koffie te halen, aangezien ze richting de Starbucks liep. Toen zag Seb iemand die hij niet snel herkende. Voor zover hij wist was de jongen niet iemand die hij heel veel vaker zag.
"En met wie hebben wij het genoegen?" vroeg hij terwijl hij zich half omdraaide naar Elisa en de jongen die waarschijnlijk wel iets meer dan een goede vriend was.

---

We've lived in the shadows for far too long.

---

take me back to the basics and the simple life