Bloody Reunion • One Direction • Topic 01 - Speeltopics

Reality's overrated.

Rhozalynn Rossi.

Nadat hij had verteld dat ze buiten waren en de tijd had vermeld vzeihij mompelend en zuchtend - wat hem overgins lastig verstaanbaar maakte - wat ze konden doen en ze daxht na (het aanbod door de stad te gaan lopen klonk leuk en was zeker aanlokkelijk als ze niet zo moe was geweest) terwijl hihij haar ergens naartoe bracht, een bankje waar hij haar vroeg te gaan zitten , daarna kwam ook nog eens de vraag of zr moe was en misschien liever naar huis ging, daarbij noemde hij haar liefje. Liefje, ze had het nooit een prettige benaming gevonden, het maakte haar niet ongemakkelijk als schat, of schatje, wat haar simpelweg een gevoel kreeg dat iemand de ander wou bezitten, maar ze zou nooit iemand liefje noemen, al gebruikte haar oma het vroeger nog voor haar. Maar dat was bet niet echt, het was dat hij haar liefje noemde, hij was haar ex, die nu haar hand vasthield en er in kneep, ze voelde zijn lichaamswarmte dichterbij komen. "Ik ben wel moe, maar ik kan nu niet naar huis," zei ze zachtjes. "Ik woon weer bij mijn grootouders in Italië." Op de één of amdere manier vond zedit nu een beetje vervelend, vond hij dit ook? Ze wist niet wat ze hier stond, ze wist niet of ze hem weg moest duwen, ze wist niet hoe ze aan het oongemakkelijke gevoel kwam - door hem of door haar eigen gestuntel en alles. Het maakte haar hoofd een complete chaos.

Reality's overrated.

Niall Horan
Ik probeerde Harry zo goed mogelijk te kalmeren, maar zelfs kusjes en uitlokkend gedrag leken zijn gedachten niet te kunnen verzetten. Hij bleef overstuur, ookal was het snikken en trillen wel enorm afgenomen. Daardoor was ik niet zeker dat hij ons veilig bij het hotel kon brengen. Als Harry namelijk een wrak was, was hij direct een zwaar wrak. Ik wrong me dan ook voorzichtig uit zijn grip en kwam met veel pijn en moeite bij de bestuurdersstoel. Het deed veel pijn, maar beter dat dan dood zijn door een autoongeluk. Ik zette alles in de auto goed en pakte voorzichtig Harry zijn hand. Het was fijn om te weten dat hij bij me was, zelfs al was hij degene die nu steun nodig had. Een beetje extra steun van zijn kant was nooit mis. Ik startte de auto en keek hem nog even aan toen hij begon te spreken. Rustig reed ik door de nog altijd drukke straten, terwijl hij toch mijn ogen iets opende. Dit was een nieuw verhaal voor me. Toch was ik heel blij dat het zo was gebeurt. Ik gaf hem zacht een kneepje in zijn hand, terwijl we voor een stoplicht stonden. "Ik had eigenlijk een optreden in Berlijn, maar toen viel de originele act uit en kreeg ik bij de gate naar Berlijn een telefoontje. Het optreden is een paar dagen verzet en ik stond daar in Dublin op het grootste podium wat ik ooit had gehad." zei ik met een glimlachje en nog een kneepje in zijn hand. Ik liet even zijn hand los, zodat ik kon inparkeren. Ik was er niet enorm goed in, maar nu stond de auto toch netjes. Nu we bij het hotel waren, moest ik uit de auto komen, maar mijn knieën waren voor vandaag echt op. Zelfs de pijnstillers werkten voor geen meter. "Kan je me dragen, alsjeblieft?" vroeg ik wat onzeker. Ik wilde niet dat hij bang werd om straks nog wat te doen. Ik kon hem echt nog wel even het genot geven wat hij nodig had. Dat mijn knieën het niet meer deden, betekende niet dat ik niets meer kon. Hij had het duidelijk nodig. Dan ging ik morgen maar met een overdosis pijnstillers op naar de platenmaatschappij, want de rolstoel had ik met mijn koppige hoofd thuis willen laten. Ik wilde er nu echt niet aan denken. De pijn was erg, sex zou het een stuk erger maken, al zou slapen het hopelijk beter maken. Ik wist zeker dat verre van alle pijn verdwenen zou zijn, maar dat hield ik voor mezelf. Hij hoefde echt niet alles te weten, want dan liet hij me echt nooit meer gaan zonder zelf mee te gaan. Ik drukte een kusje op zijn wang en wachtte op een antwoord van Harry. Nu zou gedragen worden wel erg fijn zijn, als hij het aankon tenminste. Anders zou ik wel lopen, maar dan kon ik echt niets meer beloven. Ik wilde hem nu gewoon geven wat hij nodig had, en dat ging niet in de auto. Misschien als we beiden compleet in een goede fysieke staat waren dat het wel in de kofferbak of op de achterbank kon, maar dat stonden mijn gewrichten de komende tijd echt nog niet toe. Het was echt het bed of niets, wat soms wel jammer was, maar de doctor had dit tenminste nog niet verboden. Gelukkig, want het was eigenlijk best heel prettig om in elk geval nog intiem te kunnen zijn.

Bowties were never Cooler

Liam Payne.

Ik wiebelde met mijn benen en ik hoorde haar zeggen dat ze weer bij haar grootouders in Italië was gaan wonen en dat kwam eerlijk gezegd wel aan als een shock. Ik had het niet geweten, hoe had ik dat moeten weten, in hemelsnaam.Ik kwam tot de conclusie dat ik misschien iets te dicht in haar persoonlijke ruimte stond en dat ze dat waarschijnlijk niet zo fijn moest vinden en daarom deed ik maar een paar passen van haar weg, zodat het niet leek dat ik me aan haar opdrong, want dat wilde ik helemaal niet. Ik wilde gewoon haar vertrouwen zien te vinden, zodat we hopelijk weer gewoon vrienden konden zijn en ik begreep het echt wel, als dat voor haar moeilijk was, want ik was haar ex en ik had haar in de steek gelaten op het moment dat ze mij het meest nodig had. Ik had degene kunnen zijn die haar, haar geheugen had terug kunnen geven, maar in plaats daarvan was ik te laf geweest. 'Italië huh? zei ik toen maar, om iets als gespreksonderwerp te hebben. 'Ik ben er een keer geweest, maar ik herinner me er niet zo veel meer van. Alleen dat het bloedheet was die dag' Ik dacht even na, we konden naar mijn huis gaan, maar dan zouden mijn ouders ook weer vragen gaan stellen en daar zat ik echt niet op te wachten en het was zeker nog anderhalf uur rijden hiervandaan en daar had ik gewoon geen zin in. 'We kunnen een hotel zoeken' zei ik onzeker, 'Ik woon hier anderhalf uur vandaan, maar ik ben moe en ik denk niet dat het zo'n goed idee is, om nu nog de auto in te stappen'

'Darling, just hold on'

Rhozalynn "Rosa", "Rose" of "Rossi" Catriona Marron Rossi.

Hij stapte gelukkig snel uit haar persoonlijke ruimte, waardoor ze het minder benauwd kreeg. Hij begon was over Italië en ze glimlachte lichtjes. "Ik heb er het grootste deel van mijn leven gewoond dus ik weet bijna niet beter en ik kan me herinneren dat het er mooi was, heel anders dan hier, al was ik ook gek op dit landschap, de regen mis ik niet." Het voelde prettig om tegen hem te praten, enkel oppervlakkige gesprekken nu dan, haar persoonlijke dingen gingen hem nog niks aan.
      Onzeker begon hij over een hotel en ze twijfelde maar kort, het moest oké zijn toch? Het was beter dan naar zijn huis gaan - daarbij begreep ze heel goed dat hij niet nog anderhalf uur wou rijden, daarbij zou dat ook niet heel veilig zijn - ze zouden aparte kamers nemen dus het kwam goed, al zou ze in haar ondergoed moeten slapen, ze zou de deur op slot doen, hoe onhandig dat ook was. Ze knikte. "Is goed." Met de hand die hij niet vast had wreef ze in haar ogen, waarbij ze zich irriteerde aan haar zonnebril, en ineens kam ze op een idee, als hij weg zou rennen door haar blinde ogen, of op een andere manier afgeschrokken zou worden, een ultieme test om te zien dat hij enigszins was verander, anders kon hij namelijk gewoon oprotten, zonder pardon, daarbij wou ze gewoon die stomme irritante bril af hebben, al zou ze hem als ze het hotel ingingen weer opzetten. Dus nadat ze in haar ogen had gewreven zette ze de bril af en kolkten haar opvallend blauwe ogen het duister in, schoten blind alle kanten op, nu zichtbaar en het maakte haar extreem kwetsbaar voelen.

Reality's overrated.

Liam Payne.

Ze vertelde dat ze bijna het grootste gedeelte van haar leven in Italie had gewoond en dat wist hij, dat was niks nieuws. Ze vertelde het bijna enthousiast en hij glimlachte en dat vertelde hij haar ook. 'Als je het over Italië heb, dan straal je' zei hij toen, 'En dat maakt mij ook weer blij' Hij grinnikte zacht. Ze stemde er mee in om naar een hotel te gaan, natuurlijk zouden ze gescheiden kamers doen. Hij wilde haar alle ruimte geven. Ze wreef in haar ogen, vast een teken dat ze moe was en onbewust moest hij gapen. Z'n hele lichaam voelde moe aan, het was tijd om te gaan slapen. Geheel onverwachts deed ze haar bril af en de meeste mensen zouden daarvan schrikken dat ze twee levenloze ogen op zich gericht zouden zien, tenminste zover dat kon, Maar hij, hij schrok er niet van, integendeel. Hij bleef staan en keek gefascineerd naar haar ogen die alle kanten op bewogen. 'Je ogen zijn nog steeds heel mooi blauw' zei hij toen zachtjes, in de hoop dat het haar niet af zou schrikken. Hij pakte hand hand nog wat steviger vast. 'Laten we maar naar het dichtstbijzijnde hotel lopen' Ik bleef haar hand vast houden op weg naar het hotel, en het voelde op een vreemde manier toch wel goed. Aangekomen bij een hotel hield ik de deur voor haar open. 'Pas op, een opstapje' Voorzichtig hielp ik haar naar binnen en ik ging op weg naar de receptie. Het meisje aan de balie keek ons even vreemd aan. Ze vroeg of ze ons kon helpen. 'Hebben jullie nog een twee kamers over'? vroeg ik haar toen. Ze tikte wat in op de computer en schudde haar hoofd en ze vertelde dat er nog alleen maar eenpersoonskamers waren, met een tweepersoonsbed. Ik aarzelde even, ik had geen zin om nu weer naar buiten te gaan om nog een ander hotel te zoeken, met wel twee kamers, het was al zo laat op de avond, het was gewoon al nacht. 'We kunnen de kamer delen'? vroeg in onzeker aan Rhozalynn, 'En dan slaap ik wel op de grond, zodat jij in het bed kan liggen'?

'Darling, just hold on'

Rhozalynn "Rosa", "Rosa" of "Rossi" Catriona Marron Rossi.

Ze glimlachte, ze glimlachte echt, toen hij zei dat ze straalde toen ze over haar land praatte en dat dit hem ook blij maakte. Dat hij oké was met haar ogen, dat hij zelfs zei dat ze mooi blauw waren en haar hand nog steviger vastpakte, maakte het alleen maar beter. "Bedankt," zei ze, niet alleen uit beleefdheid maar omdat ze hem gewoon echt dankbaar was en niet alleen hierom, al vond ze dit wel heel fijn.
      Ze liepen naar het dichtstbijzijnde hotel, waar ze toen ze naar binnen gingen haar zonnebril weer opdeed om de receptioniste niet af te schrikken. Maar het was niet de receptioniste, maar zijzelf die schrok, geen kamers meer, ze zouden er één moeten delen en dat vroeg hij haar ook, al bood hij gelukkig aan op de grond te slapen. Ze vond het een beetje zielig voor hem, maar ondanks dat wou ze echt niet met hem in één bed, dat ging ze niet doen, ze vond het eng. Het was lief van hem dat hij dit aan had geboden en ze zou hem de dekens geven, hopelijk kon hij samen met een kussen toch redelijk comfortabel slapen. "Oké," zei ze. "Dankje." Nu hij in dezelfde kamer lag ging ze echt niet in haar ondergoed liggen. Ze kon wel bedenken hoe vreemd dit was voor de schijnbaar wat jongere vrouw achter de balie, twee jonge mensen komen om bijna middernacht een hotel binnen, hand in hand, maar slapen niet in hetzelfde bed. Natuurlijk kan het een preuts of vers koppel zijn, maar waarom zouden ze zo laat een hotel binnenstappen? Eigenlijk boeide het haar niet wat de receptioniste dacht, ze wou gewoon slapen.

Reality's overrated.

Kramer went Howedes.

Danmarks Dynamite.

Harry Styles
Om de stilte tijdens het rijden een beetje te doorbreken vertelde ik Niall dat het niet eens de bedoeling was geweest dat ik hem had ontmoet. Het was zelfs zo dat ik in eerste instantie had gezeurd of ik toch niet naar Italië mocht, daar was het veel warmer. Nu was ik alleen maar blij dat ik me niet had laten verleiden door het warme strand. Ik keek naar hem op bij het kneepje in mijn hand en bleef met grote oogjes kijken door zijn verhaal. Dit stelde voor mij vast dat het zo had moeten zijn, ik geloofde niet in toeval. Met een brede grijns drukte ik een kus op zijn wang. Je kon me cliché noemen, maar volgens mij was het bedoeld dat wij samen waren. Ik humde even toen hij nog een kneepje in mijn had gaf en keek toe hoe hij inparkeerde. Langzaam ging ik weer recht zitten en klikte mijn riem los. Ik rekte me uit en gaapte, voor ik de deur open wilde doen en uitstappen, maar wachtte even toen hij begon te spreken. Met een liefdevolle glimlach knikte, niet nadenkend dat ik zelf niet in mijn beste staat was. Ik kon in ieder geval niet erger zijn dan Niall. "Tuurlijk, lieverd," zei ik zacht met een kleine glimlach na het kusje dat hij me gaf en ging nu wel de auto uit. Ik vond het niet erg om hem te moeten dragen, meestal stelde ik het zelf voor maar was hij te koppig, maar het maakte me er weer bewust van dat ik toch voorzichtig moest blijven doen. Hij deed vaak wel of alles ging, dit bewees het tegendeel. Ik liep rustig om de auto heen en opende de deur aan zijn kant. Aannemend dat hij zelf zijn spullen bij zich hield schoof ik mijn ene arm onder zijn knieën door en de ander hield ik bij zijn onderrug voor de steun, zodat ik hem in bruidsstijl op kon tillen en de deur een tik gaf met mijn voet zodat die dichtviel, om het slot maakte ik me maar weinig zorgen. Niall was zeker niet zwaar dus ging dit prima en kon ik op mijn gemak het kleine stukje naar het hotel lopen, wat godzijdank een lift had, anders was het me alsnog niet gelukt. Het duurde niet erg lang voor we voor de deur van onze kamer stonden en ik hem heel voorzichtig neer moest zetten, want het pasje om de kamer mee open te maken had ik in mijn portemonnee en het was onmogelijk om die te pakken met hem in mijn armen. Snel hield ik de pas voor het mechanisme dat het van het slot haalde zodat we naar binnen konden. Ik hield mijn arm stevig om zijn middel, zo kon hij het kleine stukje naar het bed zoveel op me leunen als hij wilde. Met Niall tegen mijn zijde geplakt ging ik zitten en aaide zacht over zijn kaak. "Weet je zeker dat het wel gaat? Ik bedoel, als je er echt teveel last van heb kan ik wachten, je moet je tot niks verplicht voelen," mompelde ik, voor ik hem liet gaan en mijn jas van mijn schouders afschudde en mijn schoenen uitschopte. Zo was het toch gelijk wat comfortabeler, hier was het fijn en warm. Bezorgd keek ik zijn kant op, wetende dat als hij zijn pijn zou verbloemen ik het kon zien, want dan zou ik de rest van de avond afblazen en maar gewoon gaan slapen. Dat was het beste wat er dan gedaan kon worden en ik was niet van iets anders te overtuigen.

Because I love him, do I need another reason?

Liam Payne.

Het was even ongemakkelijk stil en toen vertelde ze dat het goed was, dat we allebei in een kamer zouden slapen. Natuurlijk vond ze het niet leuk dat ze met mij in een kamer moest, maar het was maar voor een nachtje en het was nou ook niet zo dat ik een seriemoordenaar was. Oke Liam, stop. Ik ging gewoon op de grond, dat kon best voor een keer. 'Goed, we nemen de kamer' mompelde ik tegen het meisje en ze knikte. Ze zei er niks over, misschien vond ze het gewoond dat er midden in de nacht twee jonge mensen het hotel binnen kwamen wandelen en eigenlijk niet bij elkaar op een kamer wilde. Maar dat kon ik me haast niet voorstellen. Het meisje vroeg op wiens naam de kamer moest komen te staan en of ik een ID bij me had. Ik moest kort Rhozalynn's hand los laten om mijn portemonnee te pakken en mijn ID aan het meisje te geven. Zonder blikken of blozen nam ze het kaartje aan en ze tikte wat op de computer, daarna gaf ze hem weer terug. Ze gaf ons de sleutel en gauw pakte ik het aan en ik pakte met mijn andere hand automatisch Rhozalynn's hand weer vast. Ze wenste ons een prettige nacht en ik zou zweren dat ze eigenlijk iets anders bedoelde, maar ik ging er maar niet op in. 'Kom' zei ik zacht tegen het meisje, 'We gaan naar boven' We liep naar de lift en drukte op het knopje. Ik keek even op het kamernummer, we zaten ergens op de eerste verdieping. 'We stappen nu in de lift' vertelde ik haar toen we de lift instapte en ik op het knopje drukte voor de eerste verdieping. 'We zitten op de eerste verdieping' ging ik door en de lift zoefde omhoog nadat ik op het knopje had gedrukt. Op de eerste verdieping aangekomen liepen we voorzichtig naar de kamer toe en opende ik de deur met de sleutel. Eenmaal aangekomen zag ik dat het een tweepersoonsbed had, net zoals het meisje had gezegd. 'Zal ik je even wat privacy geven'? vroeg ik haar toen.

'Darling, just hold on'

Rhozalynn Rossi.

Mompelend gaf Liam aan de recdptioniste door dat ze de kamer namen en geduldig wachtte Rhozalynn tot Liam de sleytel in handen had en ze naar de kamer konden. Eindelijk was dit zover en Liam begeleide haar naar de lift, die hen vervolgens richting de eerste verdieping braxht. Bij de hotepkamer aangekomen vroeg Liam of ze wat privacy woy en ze dchudde haar hoofd. "Is er een badkamer? Dan wil ik die wel gebruiken." Ze ging even op één been staan en voorzichtig trok zr met haar ene hand haar laaggehakte sxhoen van haar voet, natuurlijk waren grote haklen sierlijker, maar praktisxh waren ze niet, zeker voor haar, hierna kwam de ander. Bij hun thuis deed je altijd de schoenen dirext uit zodra je binnen kwam, in hitelkamers dus ookns. Even stond ze ongemakkelijk met haar schoenen in haar hand, toen besloot ze dat ze het toch moest gaan vragen, alsof ze een klein meisje was dat haar moeder on toestemming vroeg. "Waar kan ik deze handig neerzetten?" Ze had nog één vraag, een heel ander soort vraag. "Kan ik eat vragen, anders bedoel ik?" vroeg ze onzeker. "Hoe ziet het uitzicht eruit?" Of het uitzicht nou goed of slexht was, het maakte haar niet uit, maar in iedere nornale hotelkamer was een raam en hier ook, ze kon een bries op haar huid voelen; het raam stond op een kiertje. [/I]

Reality's overrated.

Liam Payne.

Toen ze vroeg of er een badkamer was, keek hij even snel rond en opende een random deur en toen knikte hij snel en hij kon zichzelf wel voor z'n kop slaan. Soms vergat hij dat ze blind was en was dat nu weer het geval. 'Ja, er is een badkamer' zei hij toen snel. 'Kom maar' Hij pakte voorzichtig haar schoenen van haar over en zette die op een plek waar ze er niet over kon vallen. 'Je schoenen staan achter het bed, zodat je er niet over kan struikelen' vertelde hij haar. Ik hoorde de wind buiten ruizen door de bomen, tenminste dat dacht ik en toen ik even snel door het raam keek, zag ik inderdaad een paar bomen vlak bij het raam staan. Op haar vraag wat het uitzicht was, liep hij even naar het raam, om het toch wat beter te bekijken. 'We kijken uit op de straat, tegenover het hotel staan huizen, en bij het raam staan een paar bomen. Het raam staat een stukje open, zal ik hem dicht doen'? Hij pakte haar hand voorzichtig weer vast en leidde haar naar de badkamer. 'Hier is de badkamer, ik zal je wel even alleen laten, zodat je even je ding kan doen' zei hij tegen haar, 'Als er wat is, moet je maar een gil geven' En toen hij zeker wist dat ze daar veilig genoeg was en niet over dingen kon struikelen verliet hij de badkamer, zodat zij even haar ding kon doen.

'Darling, just hold on'

Niall Horan
Ik wist dat ik dit nooit vroeg, en dat hij daarom zich enorm zorgen zou gaan maken om mijn knieën, maar als ik me nog gewoon wilde kunnen bewegen morgen bij de juwelier, bij mijn gesprek, en bij hem thuis, wist ik dat dit mijn grens was, zeker als we straks nog wat gingen rollebollen in bed. Er was namelijk wel een ding waarop ik mijn zinnen had gezet om morgen te doen, wat echt mijn gewrichten zwaar zouden vallen. Daarna zou lopen ook niet echt meer in het verschiet liggen, dus het werd na het diner met Harry's familie, maar toch. Harry had toegestemd, maar toc was deze verloving informeler dan me lief was. Morgen zou ik zoizo een ring halen, wat Harry waarschijnlijk verwachtte, maar niet zeker wist, en zijn stiefvader om zijn hand vragen, wat hij wel wist, maar dat ik echt voor hem op knie wilde gaan, hield ik voor mezelf. Als we het dan officieel deden, moest het wel goed. Daarna zou hij me van de grond moeten halen, maar dat kwam dan wel weer. Nu haalde ik de autosleutels uit het contact en pakte mijn krukken, voor ik door mijn vriendje, verloofde, werd opgetild. Toen de deur dicht zat, deed ik met het knopje op de sleutel de wagen op slot en bleef gewoon stil in zijn sterke armen hangen. Zijn arm onder mijn knieën was niet helemaal prettig, maar het was dit of lopen, en hierbij lag er toch een stuk minder druk op die dingen. Ik liet me weer neerzetten en pakte mijn krukken weer goed op, zodat ik het laatste stukje door de kamer, met wat steun van hem, verrassend pijnloos, kon overbruggen. Hij was duidelijk heel bezorgd, wat ik al had gedacht, en zijn vraag maakte het duidelijk. Ik liet me op het bed zakken en legde mijn krukken weg, waarna ik mijn schoenen en jas uittrok en erbij legde. Daarna pakte ik zijn hand en trok hem over me heen, terwijl ik me achterover liet vallen, zodat zijn gezicht boven het mijne uit zou komen, met een beetje geluk. Hopelijk zou hij mijn knieën niet met de zijnen raken, maar ik hield mijn benen altijd iets breder dan hij, dus dat zou geen probleem moeten zijn. "Luister eens goed, Haz. Dat ik mijn gewrichten iets wilde sparen met al dat hobbelen hier en de schokkende lift, betekend niet dat ik het ontstressen niet aankan." zei ik voor ik zacht mijn lippen op die van hem drukte en mijn handen eigenlijk instinctief al naar zijn heupen liet glijden. "Top jij, top ik?" mompelde ik tegen zijn lippen, voor ik de kus voortzette en verdiepte. Heel opgewonden was ik nog niet, maar dat kwam wel. Make-up sex hadden we nog nooit gehad, en ik vond het wel wat spannend, maar eigenlijk was ik zoizo wel hieraan toe. Normaal, als we allebei thuis of bij elkaar in een hotelkamer waren, deden we het eens in de paar dagen, maar de laatste tijd was het zo hectisch geweest met onze schema's, dat er niets van was gekomen. Het maakte me dan ook echt niets uit of hij mij nam, of dat hij door mij genomen wilde worden, zolang die opgekropte lust, de opgekropte gevoelens, en alle stress er maar gewoon even uit konden, zowel bij hem als bij mij. Mijn handen gleden zonder blikken of blozen door naar zijn riem om die los te maken, zonder veel moeite, want ik was nog extreem opgewonden, nog dronken, want dan kreeg ik het nooit voor elkaar. Nu maar wachten op Harry zijn antwoord en het feest kon beginnen. Nu maar hopen dat de muren geïsoleerd waren, anders zouden we in elk geval boze buren hebben, als hier op hun kamer waren.

Bowties were never Cooler

Rhozalynn Rossi.

Er klonk eerst de klink van een deur en daarna werd haar verteld dat er een badkamer was. Hierna werd ze geholpen met haar schoenen en vertelde Liam over het uitzicht. "Hou maar open, ik kan de wind voelen, tenminste, als jij het niet onprettig vind?" Eenmaal in de badkamer, met de hulp van Liam, knikte ze en prevelde ze een bedankje, al weer een bedankt, hij moest er ondertussen toch wel moe van worden en ze kon het ook blijven zeggen, maar op begeven moment zou het, als ze het bij iedere stap waarmee hij haar hielp nergens tegenop te botsen, zou zeggen zou het betekenisloos worden, of in ieder geval een stuk minder. Ze hoorde hem de badkamer uitgaan en sloot de deur, waarna ze op de tast opzoek ging naar de wasbak. Eenmaal gevonden deed ze eerst haar zonnebril af, die ze rustig neerlegde, om vervolgens de kraan open te draaien en wat water in haar gezicht te gooien, om vervolgens zichzelf zo wat te wassen of in ieder geval op te frissen. Ze knipperde een paar keer met haar ogen om de druppels weg te krijgen en haalde een hand door haar ondertussen weer compleet terug krullende (het waren gekke krullen, altijd zo geweest) haar. Klaar en ze maakte de riem om haar middel los, die ze af deed, haar panty volgde - die ze ook even opvouwde - ze pakte haar zonnebril weer op en met haar spullen in haar handen ging ze de kamer weer in. "Waar is een nachtkastje of iets, waar ik dit neer kan leggen?" Ze vond het vervelend hoe ze maar dingen aan hem bleef vragen, maar soms kon ze het nou eenmaal niet anders.

Reality's overrated.

Liam Payne.

Ze vond het niet erg dat het raam open stond, dus hij besloot om het raam maar open te laten zodat er toch nog een beetje frisse lucht de kleine ruimte in kwam. Toen hij de badkamer had verlaten sloot ze de deur en hij keek het kleine kamertje even rond. Op het bed lagen twee kussens, daar kon hij straks een van op de grond leggen. Nieuwsgierig opende hij een van de kasten en vond daar een extra deken. Dat was mooi, dan lag hij niet helemaal open en bloot op de vloer. Hij pakte de deken uit de kast en hij hoorde de kraan in de badkamer. Ze was zich vast even aan het opfrissen, het was een lange dag geweest. Hij legde de deken op het bed neer en toen ging de badkamer deur weer open en stond ze onzeker in de deuropening. Ze vroeg waar ze haar spulletjes kon laten, ergens op een nachtkastje. 'Ja, dat kan, geef maar hier' zei hij met een kleine glimlach en voorzichtig pakte hij haar spulletjes vast en legde die neer op het nachtkastje naast het bed. 'Er staat een kastje naast het bed, en daar liggen al je spullen op' vertelde ik haar, 'Ik heb trouwens een extra deken gevonden, dus dan jij de jouwe gewoon houden, dan is het ook niet zo koud vannacht' Hij klakte met z'n tong en keek even rond. 'Dan ga ik even gebruik maken van de badkamer, ja'? Hij raakte kort haar hand aan, 'Als er wat is, geef maar een gil' Hij liep toen zacht naar de badkamer en sloot zacht de deur.

'Darling, just hold on'

Rhozalynn Rossi.

Eenmaal klaar in de badkamer hielp Liam haar met de spullen en vertelde haar over een extra deken, waarna hij met wat tonggeklak besloot hij ook richting de badkamer te gaan, hij raakte ook nog even haar hand aan en verdween toen. Rustig en voorzichtig ging ze opzoek naar het bed en ging erop zitten. Haar handen aaiden over het stof en ze ging op haar zij liggen, haar knieën half opgetrokken. Ze was moe, maar sloot haar ogen nog niet, nee, haar blinde ogen staarden weer voor haar uit. Ze wist niet waar ze naar keek, misschien wel naar de badkamerdeur, misschien gewoon naar de muur, het boeide niet. Ze gaapte opnieuw zachtjes in haar hand, ja, ze was echt gesloopt van de lange dag. Haar hand pakte het deken en trok het over haar heen, haar kin legde ze op het deken en haar vingers weefden in elkaar, plukten de ketting van haar pols, speelde met het zilver, het kruisje. Haar vingers sloegen nu echt in één en met het koude zilver tussen haar palmen maakte ze een gebed, waarna ze deze afsloot. Ze dacht dat ze zodra haar hoofd het kussen zou raken ze in slaap zou vallen, maar dat deed ze tot haar verassing niet.

Reality's overrated.