Bloody Reunion • One Direction • Topic 01 - Speeltopics

Reality's overrated.

Harry Styles
Ik mompelde wat onverstaanbaars bij zijn woorden, dan zou ik wel mijn best uit de buurt van zijn nek te blijven, maar alsnog kon ik niks beloven. In de hitte van het moment kon ik nog best onvoorspelbaar zijn. Ach, dan beperkte ik me tot plekken die makkelijk te verbergen waren, daar had ik zo mijn manieren voor. Ik hield Niall dicht tegen me aan terwijl hij zijn ogen sloot om hem warm te houden, het was begrijpelijk als hij even wat rust wilde en dan was het mijn taak om dat zo comfortabel mogelijk te maken als ging in deze omgeving. Om die reden besloot ik ook dat ik mijn zin niet ging doordrijven als hij echt te moe was. Zoals het er nu uitzag hadden we de rest van ons leven samen nog om dat te doen. Bij zijn vraag antwoordde ik zuchtend dat ik het niet wist, niemand wist het waarschijnlijk. Ik wist alleen dat ik hier weg wilde, en snel ook. Anders kon ik straks nog naar de agenten toestappen en het gewoon vragen, want iedereen hier had een baan om morgen naartoe te gaan en als we onze gegevens zouden geven hoefde het geen probleem te zijn. Het kneepje in zijn been was lief bedoeld, maar ik hoorde hem pijnlijk piepen waardoor ik fronste. Dat hoorde geen pijn te doen, voor zover ik wist dan. Toch liet ik het voor nu gaan, ik kwam er later nog wel op terug. Dit liet in ieder geval een paar opties voor straks wegvallen als hij echt zo gevoelig was. Om mezelf wat af te leiden begon ik zacht te neuriën op het ritme van de muziek, wat zichtbaar ook een kalmerend effect op Niall had. Ik gebruikte niet graag mijn stem op die manier in zijn buurt, want op dat vlak voelde ik me nogal minderwaardig om hem heen. Zacht aaide ik over zijn been om het beetje goed te maken, als ik had geweten dat het pijn deed had ik het nooit gedaan. Stilletjes keek ik toe hoe hij vroeg om koffie, wat nog best snel gebracht werd. Ik glimlachte liefjes door het kusje op mijn wang en zijn woorden. "Geeft niet, ik hoef niet eens," mompelde ik en drukte mijn lippen kort tegen zijn slaap aan. Hij was lief, hij dacht altijd eerst aan mij voor hij überhaupt iets voor zichzelf deed en dat hij dit nu een keer niet deed was goed. Het was normaal dat hij eens aan zichzelf dacht en daar rekende ik hem echt niet op af. Alsnog was ik best bezorgd omdat het kleine kneepje in zijn been pijn deed. "Ni? Ik dacht dat het alleen beperkt was tot je knieën, is er iets dat je me niet hebt verteld of ben ik gewoon paranoïde?" vroeg ik hem zacht en met overduidelijke bezorgdheid in mijn ogen. Het zou wel fijn zijn als ik op de hoogte werd gehouden wat betrof zijn gewrichten, want ik vond het verschrikkelijk om hem onbewust pijn te doen omdat ik gewoon niet wist wat ik wel en niet kon flikken met zijn lichaam. Ergens vond ik het ook erg dat hij het voor me verborgen hield, alsof hij me niet genoeg vertrouwde, al was dat pure onzin. Ik wist dat hij me wel vertrouwde, maar wat het dan was, ik zou het niet weten.

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Javadd Malik.

Voor even bleef mijn adem hangen en ik bedankte mijzelf dat ik geen slok wijn had genomen. Mijn ogen werden langzaam groot en ik draaide mij om naar mijn oude vriend. 'Bedoel je dé Rhozalynn. Ons oude klasgenoot. Je bedoelt dat je het nooit hebt geweten en nu wel.' het verliet mijn mond in één ademtuig. Ik zag Louis naar Gabriëla kijken, maar opeens vond ik dat veel minder interessant. Louis was Rhozalynn haar half broer. Ze waren familie. Ze waren uit hetzelfde gezin en ze hadden het al die tijd niet geweten. Ik stelde mij voor hoe ik één van mijn zusjes niet zou kennen en er dan ineens achter kwam dat ze mijn half zus was. Dit was waanzin. Dit was erg raar. Ik beet op mijn lip en zette mijn glas weg. Ik ging naast Gabriëla zitten en keek naar de jongen voor mij. Mijn benen trok ik op en ik sloeg mijn armen rond mijn knieën. 'Wauw.' mompelde ik toen. Ik probeerde te zien hoe Gabriëla reageerde, of zij het ook zo raar vond als ik. Nouja, raar. Raar was het niet. Tuurlijk kon het voorkomen, het gebeurde vaker. Maar het was gewoon zo'n raar idee. Ze hebben zo lang bij elkaar op school gezeten. Ik likte op mijn lippen en proefde de alcohol. Dit ging nog een lange avond worden.

Danmarks Dynamite.

Ezra Caleb Shelser.

Inmiddels had iedereen rondom mij al een gesprekspartner gevonden, maar nog altijd zat ik hier in mijn eentje. Zwijgend keek ik om me heen, het leek alsof iedereen heel vrolijk was dat ze elkaar weer terug konden zien. Ik vond het nu niets meer, ik had verwacht dat alles wat vroeger gebeurd was toch wel aardig in het verleden gebleven was, maar blijkbaar was dat niet zo. Ik tikte met mijn vingers op de dikke stof van mijn broek en nam een klein slokje van het glas water wat naast me stond, ik had het niet zo sterk op alcohol. Nogmaals scande ik de ruimte, mijn ogen bleven even hangen bij de enige persoon die ook nog niemand had om mee te praten en na twee keer kijken, kwam ik erachter dat het Zarah was. Eigenlijk durfde ik niet zo heel goed met het meisje te gaan praten, maar ik wilde ook niet de hele avond hier zielig in m'n eentje blijven zitten en uiteindelijk met het gevoel naar huis gaan dat het nutteloos was geweest. Ik veegde mijn handen even af aan de stof van mijn broek, waarna ik mezelf omhoog duwde van de typische school stoelen en vervolgens mijn weg maakte richting Zarah. "Hey," glimlachend keek ik haar aan. Wat natuurlijk stom was, waarom zou ze mij nog kennen? Alsof iemand hier in deze ruimte zich herinnerde wie Ezra Shelser was.

Gabriëla Eva Harrison.

Mijn ogen belandde algauw weer terug op Louis, toen hij zei dat hij wel iets had meegemaakt en ik was reuze benieuwd, hij zou vast een van de weinige zijn als je het aan de hele groep zou vragen. Mijn mond viel letterlijk open na Louis' woorden, ik had iets heel spectaculairs verwacht, maar niet zo iets. Zayn naast me kon het volgens mij ook niet echt bevatten. "Jezus Lou," mompelde ik zachtjes, mij totaal niet beseffend dat ik hem bij zijn bijnaam had genoemd. Mijn ogen gleden van hem richting Rhozalynn, die 'druk' in gesprek leek te zijn met Liam. Zayn trok zijn benen op de stoel en sloeg zijn armen er om heen. "Weet Rhozalynn het?" Vragend keek ik weer terug naar Louis, waarna ik zachtjes op mijn lip beet. Dit moest zo ontzettend verwarrend voor hem zijn, ik kon me niet voorstellen hoe zo iets zou zijn, een shock. Meer en niet minder. "Ik weet niet of ik medelijden met je moet hebben, of dat ik blij voor je moet zijn." Een zwakke glimlach speelde langzaam rond mijn lippen en twijfelend legde ik mijn hand heel kort op die van hem, om er zachtjes in te knijpen. Een klein schokje ging door mijn lichaam heen toen mijn huid contact maakte met die van Louis en als ik zou door zou gaan wist ik eigenlijk niet hoe ik deze avond zou eindigen, ik had Louis duidelijk gemist nu ik hem hier zo voor me zag. Ik wist alleen niet of dat een goed of slecht teken was.

[ bericht aangepast op 14 dec 2014 - 21:31 ]

stay safe because I like being alive at the same time as you

[Ligt Zarah op de grond? Sinds wanneer? c:]

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Frary schreef:
[Ligt Zarah op de grond? Sinds wanneer? c:]

stay safe because I like being alive at the same time as you

Rhozalynn "Rosa", "Rose" of "Rossi" Catriona Marron Rossi.

Het was even stil, een denkstilte voor de jonge man aan haar tafeltje. Daarna aarzelde hij over waar hij moest beginnen, vertelde hij haar, al had hij het hoeven zeggen, zijn toon en de tijd de stilte voorheen zeiden haar al genoeg. Daarna kwam het er toen zacht en twijfelachtig uit. Hij was haar ex. Haar ex-vriend. Wat? Nee, hij loog. Verward fronste ze diep en schudde toen wild haar hoofd. "Nee, nee, dat is niet waar," zei ze stellig. "Ik ken geen Liam. Nooit gekend. En niemand heeft me ooit anders genoemd. Nooit." Ze slikte, ze wist het niet eens zo zeker, ze wist zoveel niet zeker. Toch, de stem van de jongen klonk schor en ...oprecht. Ze snoof, wie bedenkt er nou zulke dingen? Volgens mij begreep hij niet eens dat het niet grappig was. Ze haatte het als mensen logen, mensen die logen vergaf ze nooit, ze kon ze nooit meer vertrouwen en misschien had ze wat vertrouwproblemen, maar liegen hoorde gewoon niet, zeker over dingen als deze, denken dat iets grappig is, maar iemand eigenlijk verwarren. Misschien was dat verwarren zelfs expres, dat was alleen nog maar erger. Ja, ze had mensen wel eens pijn gedaan, maar ze maakte niet dit soort grappen, nooit.

Reality's overrated.

Niall Horan
Ik had geen pijn willen uiten door zijn kneepje in mijn been, maar ik zat er nu gewoon helemaal doorheen, net als mijn lichaam eigenlijk. Een paar pijnstillers zouden alles snel weer beter maken, of nog net iets meer alcohol, maar goed. Nu zat ik hier in stilte tegen hem aan en relaxte langzaam, terwijl hij zijn zachte geneurie liet horen. Het was heel fijn om met hem samen te zijn, maar het was mij wel duidelijk dat hij me doorzag, ik had dus straks echt iets uit te leggen. Ik had het voor zijn eigen bestwil gedaan, al die zorgen waren niet goed voor hem, maar dat zou hij vast niet aannemen. Ik begon inmiddels wel langzaam weg te zakken, zelfs met alle twijfels aan mijn hoofd hoe ik dit aan Harry ging uitleggen, zonder zijn hart te breken. Ik vertrouwde hem namelijk wel zeker en hield zielsveel van hem, maar ik wilde niet dat hij zich zorgen maakte om mij, en al helemaal niet om dingen waar hij niets aan kon doen, zeker als ze ook weer gewoon goed zouden komen. Ik wilde alleen niet slapen, zeker niet omdat ik nog een paar uur in het vooruitzicht had en ik mijn belofte waar wilde maken. Ik wilde Harry niet ook hierin teleurstellen, want dat deed ik altijd al. Ik bestelde een koffie, maar stom dat ik was vroeg ik niet of hij ook wilde. Ik voelde me er echt heel stom over. Ik verontschuldigde me erover, maar zijn woorden deden me toch al snel weer iets beter voelen. Ik nam nog een slokje en glimlachte dankbaar. "Je bent de liefste." zei ik zacht. Ik dronk tegen hem aan gekropen mijn koffie, maar stopte uiteindelijk direct toen ik de bezorgdheid in zijn stem hoorde bij mijn koosnaampje. Hij wist het en hij was bezorgd. Dit had ik dus willen voorkomen. Ik zuchtte zachtjes en zette de warme beker op het tafeltje bij ons. Ik nam voorzichtig een van zijn handen in mijn handen en speelde wat met zijn vingers terwijl ik zacht begon te spreken. "Het is niet je paranoia, Hazza, sorry. Ik weet dat ik het je eerder had moeten vertellen, maar ik wilde niet dat je, je zorgen maakte. Mijn knieën worden met de maanden slechter, alleen een grootschaalse operatie kan daar wat aan doen, maar daar heb ik het geld niet voor, dat weet je. Nu het kouder wordt, wordt de pijn erger, net als vorig jaar, ,aar daarbij heb ik een ontsteking opgelopen in mijn knieën even geleden. De doctor zegt dat het met de fysio die ik nu heb, rust en tijd, wel over gaat, maar het is intussen doorgetrokken naar mijn heupen en enkels. Het gaat vanzelf weer over, dus ik wilde gewoon dat je je er geen zorgen om maakte. Zodra het weer ietsjes warmer en zachter wordt, en ik misschien iets minder koppig, is het hopelijk binnen afzienbare tijd voorbij. Voor nu werken pijnstillers prima voor die twee paar gewrichten, en mag ik alles met ze." vertelde ik hem stilletjes en keek hem schuldbewust aan. "Sorry dat ik je het niet vertelde, Hazz. Je maakt je alleen al zo veel zorgen om me, dat ik je dit tijdelijke ongemak wilde besparen." voegde ik nog zacht toe, voor ik mijn koffie weer pakte en stilletjes begon te drinken. Ik wist nu echt even niet wat te verwachten van Harry, die soms flink onverwacht uit de hoek kon komen. Dat maakte me eigenlijk best bang, bang voor het ergste.

Bowties were never Cooler

Liam Payne.

Hij schrok van haar reactie, maar diep in z'n hart had hij kunnen weten dat ze zo zou reageren. Ze zou hem uitmaken voor leugenaar en dat was indirect gebeurd. 'Rhoza..Rhozalynn' zei hij toen zachtjes, 'Het spijt me' Hij slikte en bedacht hoe hij nu verder moest. 'Voordat..voordat jij dat ongeluk kreeg en..blind raakte..' Hij zocht naar woorden. Hij moest haar gewoon de waarheid vertellen, als hij dat niet deed, kwam ze hoe dan ook ooit achter. 'We waren gelukkig' Een korte glimlach speelde op z'n gezicht. 'Voor mijn gevoel was het serieus en ik vond het fijn om bij je te zijn' Heel kort raakte hij haar hand aan, Net genoeg voor haar misschien, om zo hopelijk een stukje geheugen terug te krijgen. Hij hoopte het met heel z'n hart, maar hij was bang, Bang om haar voorgoed kwijt te raken. Hij ging zacht verder en keek naar het meisje dat naast hem zat. 'Toen ik het hoorde..van het ongeluk..' Hij moest weer even stoppen en dacht aan het moment toen hij het te horen had gekregen. Rhozalynn, zijn Rhozalynn, aangereden door een auto. Hij was zo bang geweest de weg naar het ziekenhuis. Allerlei scenario's kwamen voorbij en toen hij daar uiteindelijk was, lag dat lieve meisje in coma. 'Ik was bang' vertelde hij eerlijk, 'Bang om je kwijt te raken en toen lag je daar, in dat grote ziekenhuis bed..helemaal alleen, vol met naalden en slangetjes en ik dacht dat ik gek werd' Hij zuchtte. 'Sorry, ik liet m'n emoties even gaan' fluisterde hij toen. Hij had het nog nooit iemand verteld, hoe hij zich die dag had gevoeld, zelfs de therapeuten niet. En nu kwam het er allemaal uit.

'Darling, just hold on'

Rhozalynn Rossi.

Hij zei haar naam, dubbel. Eerst zijn zogenaamde bijnaam vooor haar, toen haar exhte naam. Daarna begon hij over het ongeluk en ze waxhtte, al kon ze niet zeggen dat ze hier gewoon koud van bleef. Ze waren gelukkig, wat? Ze had meerdere exen, maar de meesten waren niet heel serieus, of dat waren ze wel, maar was ze écht gelukkig geweest, nee. Ze waren allemaal stuk gelopen, was het niet door uit elkaar groeien, dan was het door haar temperament of het feit dat ze niet zomaar seks had, dat had tijd nodig. Liam echter noemde de relatie die zij volgens hen hadden gehad wel serieus, voor zijn gevoel dan. Toen hij haar hand kort aanrakte trok ze dezd direct weg. Hierna kwamen zijn bange gevoelens toen ze het ongeluk had gehad en ze verzachte heel even, waarna haar ogen verdonkerden, dat wist ze, want dat deden ze altijd op dit soort momenten. Hij verontsxhuldigde zich dan wel, maar ze schudde haar hoofd. Ze kwam voorzichtig naar voren en legte haar vingers op de zijkanten van zijn hoofd, zodat ze kon voelenof hij loog, Iiets wat ze geleerd had. "Zeg het nog eens, wie ben jij?" Ze wachte even. "En waarom ben je weggegaan? Of ben je echt zo'n lafaard als je me nu laat vermoede," haar stem was kil en zaxht tegelijk, zaxht om hem, kil om haar en het geit dat hij haar ex was. [/I]

Reality's overrated.

Liam Payne.

Vrij onverwachts legde ze haar handen aan weerskanten van z'n hoofd en even had hij de neiging om weg te duiken. Onder de tafel of gewoon door de grond weg te zakken. Hij zag zichzelf in de weerspiegeling van haar zonnebril en hij likte even over z'n droge lippen. 'Ik ben opnieuw eerlijk tegen je' zei hij toen zacht, 'Mijn naam is Liam Payne' Hij wachtte even en liet de informatie even tot haar doordringen. Maar hij had z'n naam al drie keer gezegd. Maar het was toch gewoon zo, Zijn naam was Liam Payne. Misschien dacht ze wel dat hij echt loog. Maar hij hield van haar, nog steeds. Een droge snik ontsnapte uit z'n mond en hij schraapte snel z'n keel, maar het was al te laat. Ze had het vast gehoord. 'De reden dat ik ben weg gegaan is..' Hij haalde diep adem. Ze zou hem vast een laf konijn vinden. Maar het moest maar, hij moest het haar vertellen. 'De reden dat ik bij je ben weg gegaan is, dat je niet meer wist wie ik was' zei hij toen zacht, 'Je kwam uit je coma en je wist het niet meer. Je wist niks meer van onze relatie en ik zal eerlijk bekennen dat ik daar gewoon niet mee om kon gaan'' Hij wachtte weer even en hij pakte voorzichtig haar handen vast. 'Alles was in een keer weg en ja, misschien had ik moeten blijven en had ik je moeten helpen met je geheugen. Maar op dat moment dacht ik alleen maar aan mezelf en niet aan jou en daar heb ik nog steeds spijt van. Je geheugen is nog steeds weg en als ik de alles kon terug draaien, had ik dat gedaan, Was ik bij je gebleven, had ik je gesteund. Maar ik was egoïstisch, een klootzak'. Ik viel stil na mijn kleine speech, en ik hoopte maar dat ze me de kans gaf, de kans gaf om het goed te maken.

[ bericht aangepast op 15 dec 2014 - 15:09 ]

'Darling, just hold on'

Rhozalynn Rossi.

Ze voelde dat hij lichtelijk wegtrok in zijn hoofd, ze voellde dat hij het niet heel prettig vond, dat zou zij ook niet vinden, maar gelukkig trok hij niet weg. Hij zei weer eerlijk te zijn en vertelde toen zijn voor en achternaam, waarol ze knikte, ze bedoelde of hij nou echt de waarheid had gesproken over wat hij was veweest vokr haar, maar allereerst was het ook brlangrijk dat ze zeker wist dat zijn naam überhaupt correct was. Zijn beredenering van zijn vertrek kwam daarna en toen hij even stil hield was zij dit ook even, ze moest het gewoon allenala over zich heen laten komen. Hij pakte haar habden vast en zijn woorden waren ...lief? Ze waren vast goedbedoeld. Rhozalynn bleef nog even stil en liet haar handen even gaan, maar toen rukte zee deze los en ging ze weer naar achteren. "Ga," zei ze zachtjes, ook zij was nu ietwat schor. Meende ze het? Ja, hij was laf geweest, maar aan de andere kant wou ze ooj zo graag dat hij bleef. Zijj handen om de haren hadde goed gevoeld. "Ga weg," fluisterde ze. Haar haren vielen voor haar gezicht, maar ondanks het gekietel maakte het toch njet uit, het kon haar zicht niet belemmeren. Ze was verward en Iin tweestrijd, allebijm

Reality's overrated.

Liam Payne.

Het bleef stil, heel stil. Een soort stilte voor de storm en hij beet zo hard op z'n lip dat hij bloed proefde. Toen haalde ze haar handen weg. Ze vertelde hem dat hij weg moest gaan en hij staarde even naar haar. Wat had hij dan verwacht? Dat ze hem gelijk om de hals zou springen en hem huilend zou vertellen dat ze hem gemist had en dat ze van hem hield? Droom lekker verder Liam. Ze zei het nog een keer, fluisterend en deze keer luisterde hij naar haar. Hij slikte en hij proefde het bloed van z'n lip wat hij even daarvoor open gebeten had. 'Het spijt me als ik je van streek heb gemaakt' fluisterde de jongen zacht. Hij schoof langzaam de stoel naar achteren en stond op. Hij keek om zich heen en keek nog even kort naar Rhozalynn. Ze zat daar en hij kon het niet over z'n hart verkrijgen om bij haar weg te lopen, maar ze wilde niet dat hij bleef zitten. Hij moest wel. 'Sorry' zei hij nogmaals en langzaam liep hij terug naar het tafeltje waar hij even daarvoor had gezeten. Onbewust had hij z'n vuisten gebald en hij hield ze zo tot hij weer ging zitten. De onrust in z'n hoofd kwam weer opzetten en hij pakte het glas dat voor z'n neus stond. Hij rook er even aan, wijn. Hij zette het glas aan z'n mond en dronk het goedje in een keer op. Het kon hem niet verhinderen dat hij onrustig bleef en dat hij opnieuw naar Rhozalynn aan het staren was.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Het zou stom zijn als ik boos op Niall was omdat hij niet aan mij vroeg of ik ook wat wilde drinken, ik kon prima zelf om drinken vragen als ik dat wilde en hij hoefde zich daar echt niet schuldig om te voelen. Terwijl hij zijn koffie dronk aaide ik wat afwezig over zijn been. Ik kon er maar niet met mijn hoofd bij dat hij zoiets belangrijks als het welzijn van zijn gewrichten voor me zou verbergen. Toch kostte het nog wat tijd en staren naar hem voor ik het in me verzamelde om zacht te vragen of het nou aan mij lag dat ik die dingen oppikte, of dat hij me iets niet had verteld. Zijn zucht en dat hij de kop wegzette zei mij al genoeg. Er zat iets goed mis en ik ging het niet leuk vinden. Bezorgd en enigszins angstig bleef ik hem aankijken, wachtend op een volledig antwoord. Ik beet licht op mijn lip toen hij een van mijn handen pakte en volgde zijn bewegingen stilletjes. Zo stil bleef ik toen hij begon aan de uitleg en ik moest echt wel even slikken. Ik wist dat een deel van de ergere pijn de laatste tijd te maken had met het weer, waar ik niets over wist was die ontsteking en al helemaal niet dat het daardoor op andere plekken ook was komen opzetten. Dat zette me aan het denken, hoevaak ik hem onbewust pijn gedaan moest hebben en hij het gewoon verbeet. Het idee alleen al liet me mezelf haten. Nu mocht het allemaal wel leuk en aardig zijn dat het weer weg zou gaan, in mijn ogen was dat geen geldige reden voor Niall om het voor mij verborgen te houden, net zo min dat hij me niet wilde laten stressen. "Natuurlijk maak ik me zorgen om je. Ik hou van je en wil niet dat je pijn hebt, is dat zo moeilijk te accepteren? Mijn hele leven bestaat uit stress, Ni, ik heb de constante druk van de media op mijn schouders, denk je dat ik dat beetje extra dan niet aankan? Want dat is gewoon het belangrijkst, jij bent het belangrijkst. Ik ben je vriendje, verloofde of whatever, weet je hoe erg ik het vind om er nu achter te komen dat ik misschien tientallen keren pijn heb gedaan? Dat had ik kunnen voorkomen als ik het wist," mompelde ik met een duidelijk gekwetste toon in mijn stem. Ik vond het echt heel erg om er op deze manier achter te komen, alsof er eerst iemand perse vermoord had moeten worden voor Niall me dit zou vertellen. Ongelovig staarde ik voor me uit, in de nutteloze hoop dat alles weg zou gaan als ik er maar lang genoeg niet aan dacht. Dat werkte niet echt, dus keek ik weer omlaag naar de blondine. "Mijn aanbod staat nog steeds, weet je," zei ik heel zacht, ook al kon niemand ons van deze afstand horen. Toen het echt serieus tussen ons was geworden had ik hem aangeboden de operatie voor hem te betalen, want ik vond dat hij het verdiende normaal te kunnen leven, maar ik kreeg er altijd alleen een vaag antwoord op of hij wisselde snel van antwoord. Mij maakte het echt niet uit, ik was door mijn bekendheid zo'n beetje miljonair en ik kon het prima betalen zonder er ooit de gevolgen van te merken. Qua geld dan, want ik had er veel voor over om de jongen aan te raken zonder bang te zijn dat ik hem pijn deed, ik wist zeker dat het hem ook gelukkiger zou maken.

[ bericht aangepast op 15 dec 2014 - 22:23 ]

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Door de bezorgde blik in zijn ogen voelde ik me wel heel erg schuldig dat ik dit had achtergehouden. Het was natuurlijk wel iets, maar om hem zo bezorgd en gestrest te zien deed mij pijn, en zorgde bij mij voor zorgen, mentale pijn natuurlijk. Ik voelde me altijd enorm schuldig dat ik degene was die hem kopzorgen bezorgde, die hij er zeker niet bij kon hebben. Ik had daarom ook wel eens serieus nagedacht over zijn aanbod om de operatie te betalen, maar eerlijk gezegd wilde ik dat gewoon niet. Het was mijn probleem en ik moest het zelf oplossen. Het zou zoizo betekenen dat ik voor de revalidatietijd geen inkomsten had, naast de torenhoge kosten van de operatie zelf. Daarbij wilde ik zoizo nooit geld van Harry aannemen, zelfs al had hij een stuk meer inkomsten dan ik. Ik betaalde netjes de helft van de huur en alle bijkomstige kosten, zelfs al kon ik daardoor maar amper mijn hoofd financieel boven water houden. Het kwam wel goed, en anders zou ik de rest van mijn leven ermee moeten leven. Dat zou heel kut zijn, maar ik kon er weinig aan doen. Harry had hard voor zijn geld gewerkt en daar ging ik niet mijn voordeel uit doen. Zijn woorden waren letterlijk steken in mijn hart. Het was duidelijk dat hij erg gekwetst was, maar het ergste vond ik nog dat hij dacht dat hij me pijn had gedaan. Ik wilde net reageren toen hij het weer over zijn aanbod had, het aanbod waarvan hij inmiddels wist dat ik het niet aan zou nemen. Ik legde voorzichtig mijn handen op zijn wangen en draaide me zo goed en zo kwaad als het ging, dat we elkaar wel recht aan moesten kijken. "Lief, vertrouw me alsjeblieft als ik zeg dat je me nooit echt pijn hebt gedaan. Mijn knieën zijn de boosdoeners en met wat pijnstillers is de pijn geheel uit de rest van mijn gewrichten en deels uit mijn knieën verdwenen. Je bent altijd zo voorzichtig met me, waar ik erg blij mee ben, maar ik ben geen porseleinen popje. Kijk, in mijn benen knijpen, zonder advil ben ik nu niet echt een fan van, maar je hoeft echt niets te laten omdat het weer, zoals elk jaar, weer toeslaat. Dat ik die vanochtend ben vergeten te nemen is mijn eigen schuld, niet die van jou." zei ik zacht voor ik nog een klein kusje op zijn neus drukte. "Het is nooit jou fout, echt niet. Jij ken me nooit enig kwaad doen." zei ik zacht, voor ik mijn lippen op die van hem drukte en mijn vingers van zijn wangen naar zijn nek liet afzakken. Nee, niets was zijn schuld en ik wilde hem echt niet slecht laten voelen. "Sorry" mompelde ik nog zacht tegen zijn lippen. Ik wilde het echt graag goed maken, maar ik had zo het gevoel dat het er vanavond niet mee inzat. Het zou weer ongemakkelijk tussen ons worden, hij zou me amper durven aanraken en ik zou maar blijven proberen iets van fysieke aandacht uit hem te slepen. Zelfs al was het misschien niet het beste idee voor me, ik kon niet zonder de knuffels en de kusjes en al het andere wat Harry me gevuld van liefde gaf. Materiële dingen had ik het niet zo op, maar zijn fysieke liefde, samen met de verbale liefkozinkjes, hadden me altijd zo van liefheid onder de tafel. Hij was echt te lief voor me. Ik liet hem langzaam gaan en pakte mijn koffie weer, om de rest van de beker leeg te drinken. Ik voelde inmiddels de cafeïne wel werken, waardoor ik me wakkerder begon te voelen. "Je bent te lief voor me, Hazza." mompelde ik nog zacht, voor ik stil bleef zitten, hopend dat het straks toch iets beter tussen ons zou gaan, en zacht begon te neuriën.

Bowties were never Cooler

Rhozalynn Rossi.

Rhozalynn hoorde hem vaag zijn verontschuldigingen fluisteren, maar ze negeerde het compleet, ze probeerde het buiten te sluiten, ze probeerde hem buiten te sluiten, en dat kon niet als ze nu naar hem zou luisteren. Waarschijnlijk zal ze smelten, ze was niet het zaxhte type, maar als ze daarnet naar zijn stem luisterde en zijn warme handen om de haren voelde, merkte ze dat haar lichaam voor hem zweek als bijen voor honing. Ze zou al zijn zoete praatjes goedkeuren, zou er nog voor vallen ook. Dat kon niet, absoluut niet, ze moest zichzelf beschermen. Dat was ook precies waarom ze niet neer aan hem daxht terwijl ze wat op de tafel tikte, of dat proveerde ze dan in ieder geval, maar na nog niet eens zo lang sloop hij dan toch weer naar binnen. Het sloeg er ineens in wat zijn ervaring had moeten zijn en ze bedacht nu hoe egoïstisch sit van haar was, natuurlijk was hij bang geweest en zij had hem niet eens herkend. Ja, het is laf om weg te rennen en het was niet iets wat ze zomaar ging vergeven, maar ze begreep het wel, een heel klein beetje dan. Haar handen gleden over haar mauwen, waar de blauwwollen stof langs de lijnen schuurden, enkele korsten nog zelfs. Ze had het grote verlangen op zoek te gaan naar iets scherps. Maar ze wou ook slapen en stiekem wou ze hier ook helemaal niet alleen zitten, al was ze te koppig om Liam terug te roepen, dat deed ze gewoon niet.

Reality's overrated.