Bloody Reunion • One Direction • Topic 01 - Speeltopics

Reality's overrated.

Liam Payne.

Liam zuchtte, hij keek naar het meisje dat een paar tafels verderop stonden. Ze had hem weg gestuurd en dat begreep hij wel een beetje. Ze had tijd nodig om het allemaal te kunnen verwerken. Je kwam niet iedere dag je ex tegen. Z'n been was weer begonnen met trillen en hij legde een hand op z'n broekzak, waar het potje in was opgesloten. Hij beet op z'n lip en hij dacht na. Hij had ongeveer een uur geleden het eerste pilletje ingenomen, hij mocht er nu niet meer eentje nemen. Teleurgesteld zakte hij iets van z'n stoel en opnieuw keek hij naar het meisje. Ze leek z'n gedachte binnen te zijn gedrongen. Hij kon alleen nog maar aan haar denken en het potje pillen, wat in z'n broekzak brandde. Hij moest sterk zijn, maar de onrust was te veel. Er stond nog een glas met punch, of was het wijn? Het boeide hem niet, misschien hielp het hem. In een teug dronk hij het op en hij had gelijk spijt dat hij dat gedaan had. De alcohol brandde zich een weg naar beneden en hij begon zich misselijk te voelen. Als hij niet heel gauw naar het toilet ging moest hij overgeven. Hij stond op en strompelde voorzichtig naar de deur. Maar natuurlijk stond daar een agent en die liet Liam niet zo heel snel de ruimte uit gaan. Liam voelde het zuur zich al een weg naar boven branden en voordat hij tegen de agent kon snauwen was het leed al geschied en kwam het er met een grote golf uit. Zo, recht op de kleding van de agent, op z'n schoenen, overal.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Dit raakte me een stuk dieper dan ik had gedacht, het hele gebeuren was gewoon zo surrealistisch. Ik kon amper geloven dat Niall zoiets achter had gehouden, zeker omdat hij wist hoe begaan ik was met zijn gezondheid en me met alle liefde aanpaste als dat nodig was. Het laatste wat ik ooit wilde was hem pijn doen, en nu was dat waarschijnlijk toch gebeurd, zonder dat ik het doorhad. Ik kon me er niet toe zetten om er ook maar iets om te geven dat ik overreageerde, zo zat ik nou eenmaal in elkaar. Als ik diep om iets of iemand gaf had ik de neiging om te ver te gaan als er iets dreigde te gebeuren met diegenen. Ik deed geen moeite mijn gekwetste toon te verbergen terwijl ik sprak, niet om hem zich slechter te laten voelen maar dit deed me echt pijn. Ik wilde dat hij me dit soort dingen vertelde zoals ik hem alles vertelde, zodat we rekening met elkaar konden houden. Even bleef ik stil na mijn woorden en keek hem niet aan, ik was niet boos op hem, alleen diep teleurgesteld en gekwetst. Zacht herinnerde ik Niall eraan dat mijn aanbod nog altijd stond, die zou ook altijd blijven staan. Zelfs als ik niet zoveel geld had, zou ik alsnog alles wat ik had bij elkaar schrapen om dit voor hem te kunnen dit. Hij verdiende dit zo erg en ik kon niet aanzien hoe het steeds erger werd. Met trieste oogjes keek ik hem aan toen hij ons met zijn handen dwong elkaar aan te kijken. Ik wist wat de bedoeling van zijn woorden was, maar het hielp niet helemaal met het rotgevoel wat ik had, want ik bleef het gevoel houden dat ik hem pijn had gedaan. Toch glimlachte ik om het kusje op mijn neus en kuste hem daarna zacht en liefdevol terug. "Zeg het me de volgende keer, alsjeblieft," fluisterde ik terwijl nog een kusje op zijn wang drukte. Omdat het Niall was nam ik dit keer geen maatregelen, maar dit kon niet vaker gebeuren wilde hij dat onze relatie stabiel bleef. Een hand liet ik heel licht op zijn bovenbeen liggen en de ander nog steeds om zijn middel, hoewel ik heel goed oppaste nergens teveel druk te zetten. Nu was ik al helemaal bang hem pijn te doen, al probeerde ik dat niet al te veel te laten merken. Het was wat minder dat hij me losliet. Ik glimlachte om zijn woorden en zuchtte. Ik bestudeerde hem even en besloot dat dit niet langer kon, er moest iets gedaan worden voor het zo erg was dat hij helemaal niet meer op zijn benen kon staan. "Niall, hoeveel is het?" vroeg ik rustig, duidelijk doelend op de prijs van de operatie. Op dit moment was ik niet voor discussie vatbaar, daarbij vroeg ik alleen hoeveel het kostte. Ik wilde de jongen gezond en volledig gelukkig zien, daarvoor deed ik alles. Dan maakte het me ook niet meer uit of hij niet wilde hebben dat ik mijn geld aam hem besteedde, het was inderdaad mijn geld en dan ook mijn eigen keuze. Anders zei ik gewoon dat dit mijn kerstcadeau aan hem was en als hij het geen prettig idee vond dat hij de volgende jaren niks kreeg om het te compenseren, het enige wat ik vroeg voor kerst was hem gezond zien.

Because I love him, do I need another reason?

Rhozalynn "Rosa", "Rose" of "Rossi" Catriona Marron Rossi.

Ze wist niet wat ze moest doen, ze voelde zich stom terwijl ze zo voor zich uit zat te staren, of nou ja, ze staarde in de duisternis dus eigenlijk deed ze gewoon niks. Ze luisterde maar wat naar het geluid om haar heen en wenste dat ze haar gitaar bij zich had, of dat er een piano - of keyboard - in de buurt was, of simpelweg een blaadje en potlood, wat dan ook. Ze ging niet zingen, niet tussen al deze mensen. Okay, misschien was het niet zó'n grote groep, maar ze zong niet in gezelschap van anderen, ook vroeger niet, hoogstens eens in de buurt van iemand die ze vertrouwde, of tijdens een jamsessie als ze in een goede bui was, maar eigenlijk ook altijd samen, niet alleen, stukjes solo dan wel, maar ze begon niet vanuit het niets te zingen, dat was niks voor haar. Rhozalynn hoorde wat gestommel, gebrom en het geluid van gebraak. Ze draaide zich richting het lawaai, waarmee ze getuige was dat het onderkotsen van een agent - uit de geluiden werd het wel duidelijk wat er was gebeurd - niet hielp met zijn humeur. Rhozalynn vroeg zich af wie de braker was, maar wist het niet precies. Voorzichtig stond ze op en begeleide zichzelf met een stok richting het geluid, waar ze met haar hand langs de muur ging tot ze een verandering voelde, hier stonden ze. Haar hand legde ze voorzichtig op de rug van de persoon, ietsjes (zeg maar gerust heel veel ietsjes, oeps) te laag, maar deze bracht ze snel omhoog. "Als ze het onderkotsen van een agent onder beledigingen zien zou je wel eens een probleem kunnen hebben. Maar gaat het?" vroeg ze, ze mocht dan niet altijd even aardig en tactisch zijn, maar ze was ook zorgzaam, het type dat graag hielp en deze goede kant had er ook voor gezorgd dat ze eigenlijk vrij geliefd was geweest op school, al had ze wel eens ruzie gehad, gezien ze soms wat uit haar plaat kon gaan.

Reality's overrated.

Niall Horan
Ik vond het echt verschrikkelijk om Harry zo aangedaan te zien. Ik had hem met de keuze dit voor mezelf te houden duidelijk gekwetst en dat had ik absoluut niet gewilt. Ik had hem juist van zorgen en pijn willen beschermen, maar nu werd nog maar weer eens duidelijk dat ik niet goed was in het beschermen van mensen. Verbaal ging vaak nog wel, maar emotioneel en zeker fysiek was ik er niet heel goed in. Ik was beter in mensen troosten dan ze beschermen tegen hetgeen wat ze pijn deed. Bij zijn kleine zachte woordjes en zijn kusje knikte ik. "Zal ik doen, Hazza, zelfs als het niets is om je zorgen over te maken." antwoorde ik zachtjes, terwijl ik nog zacht door zijn krullen streek. Hij was duidelijk nog extreem voorzichtig met me, zelfs al was ik niet van porselein, maar hij durfde me in elk geval nog aan te raken, wat vroeger echt niet zo was geweest als ik een keertje een verkeerde beweging had gemaakt terwijl hij aan me zat. Er zat dus zeker vooruitgang in en ergens vond ik het heel lief dat hij zo bezorgd was, maar aan de andere kant nam hij het soms ook wel te ver, net als nu. Ik zag gelukkig wel weer een glimlach bij mijn opmerking en leunde iets meer tegen hem aan. Dit duurde alleen niet lang, want bij zijn vraag schoot ik weer rechtop, natuurlijk op een verkeerde manier, waardoor ik nog voor ik het doorhad iets verkromp van de pijn. Ik strekte me langzaam weer uit en keek hem aan. "20.000 voor beide, maar ga je nu geen idiote dingen in je hoofd halen, want dat aanbod sla ik nogsteeds af. De operatie is niet het grootste probleem, als ik karig leef heb ik binnen twee jaar het geld rond, en mijn verzekering dekt de revalidatie omdat het onder fysiotherapie valt, maar ik heb een half jaar tot een jaar geen inkomsten. Nu treed ik in een normale week om de dag op, dat weet je, maar tijdens de revalidatie kan dat niet, en zo lang zonder inkomsten lukt me nooit, hoe hard ik ook spaar. Ze doen namelijk nooit twee knieën tegelijk. Eerst moet de een bijna volledig hersteld zijn, willen ze de ander doen. Ik kan geen jaar zonder inkomsten en al zeker geen jaar zonder muziek. Mijn carrière is dan over en zelfs een brug is dan nog te luxe voor mij om onder te slapen." zei ik, terwijl ik zacht zijn krullen aaide. "Dus ik wil het ook niet als kadotje, want het gaat gewoon niet, zowel professioneel als financieel niet. Tuurlijk wil ik graag weer lopen en alles doen en laten zonder pijn. Sex hebben op het balkon en tegen het aanrecht. Maar dat zit er jammergenoeg niet in. Het spijt me, Lief." zei ik, voor ik hem nog een klein kusje toestopte. Zoizo zou het niet kunnen tot de ontsteking was gezakt. Ja, ik had het hier vaker dan eens over met mijn fysiotherapeut en ook met mijn huisarts. Ik zou de operatie niet vergoed krijgen, omdat die niet noodzakelijk was voor mijn qualiteit van leven, met een goedkope rolstoel en wat krukken ging het namelijk ook. Ik drukte nog een kusje op Harry zijn kaak en krulse me toen weer volledig op, op zijn schoot. "Zouden ze pijnstillers hebben en toestaan?" vroeg ik zacht. Ik wilde hem geen zorgen bezorgen, maar de pillen zouden wel zorgen dat hij me de rest van vandaag geen pijn meer kon doen, zolang hij alleen wat uitkeek met mijn knieën. Dat leek me nu dus wel vrij geschikt en misschien zelfs heel hard nodig, om zijn zorgen en angsten wat weg te nemen.

Bowties were never Cooler

Liam Payne.

Eerst staarde de agent me verbaasd aan, daarna veranderde de verbazing in woede en ik zag dat hij z'n vuisten balde. 'Het spijt me' fluisterde ik schor, 'Sorry, sorry, sorry' De agent mompelde wat en ik hoorde de woede in z'n stem. 'Sorry' ik zei het nogmaals, maar de agent keek me zo giftig aan, dat als blikken konden doden, dan was ik nu dood geweest en gauw hield ik m'n mond. Hij gromde dat ik hier wel meer over zou horen en hij draaide zich om en hij liep weg. Een plasje liet hij achter op de plek waar hij had gestaan. Plots voelde ik een hand op m'n achterste en daarna gauw op m'n rug. De stem van Rhozalynn zei wat. Iets over het beledigen van een agent en onwillekeurig moest ik toch wel even lachen. Als hij me hier een boete voor ging geven, dan was het best een sneu persoon. Ze vroeg of het met me ging en ik knikte, tot ik me bedacht dat ze dat helemaal niet kon zien. 'Ja, het gaat wel' zei ik schor. Het zuur brandde in m'n keel en ik zocht naar een beetje drinken. Geen alcohol meer, alsjeblieft niet zeg. Ik zag een flesje water bij de deur staan en gauw pakte ik die. Snel nam ik een slok en het zuur verzachtte iets. 'Ik geloof dat ik die man's beste pak geruïneerd heb' Ik keek Rhozalynn aan en pakte haar hand, zodat ze een steunpunt had. 'Maarja, het was ook wel een beetje z'n eigen schuld, had hij me maar naar het toilet moeten gaan' Het bleef stil. 'Sorry' Ik schraapte m'n keel. 'Ik praat te veel, zullen we gaan zitten'? vroeg ik lipbijtend.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Met een tevreden glimlach keek ik Niall aan terwijl hij door mijn haar aaide. De zekerheid dat hij me volgende keren wel zou inlichtten als ik voorzichtiger moest zijn dan anders was fijn. Dat nam niet weg dat ik nu niet alsnog een stuk voorzichtiger met hem was met die nieuwe kennis. Hem compleet loslaten wilde ik niet echt, al zou ik dat zeker doen als het nodig was. Bedenkelijk overdacht ik de hele situatie, voor mijn gevoel kon dit niet lang meer doorgaan, laat staan dat ik toeliet dat dit de rest van zijn leven beheersde. Ik had er de juiste middelen voor en ik gunde het hem met heel mijn hart, dus ik zag geen reden om het niet te doen. Ik glimlachte nog even om zijn lieve woorden voor ik het besluit nam er gewoon voor te gaan en vroeg Niall heel rustig wat de operatie kostte. Automatisch kromp ik ook in elkaar toen hij dat deed, alsof ik zelf de pijn kon voelen, maar het was meer omdat ik hem indirect weer pijn had gedaan. Onbewust begon ik daardoor mijn handen wat terug te trekken, weg van zijn lichaam. Ik zuchtte diep toen hij gelijk een heel verhaal erbij begon te vertellen, terwijl ik alleen voor de prijs had gevraagd. Ik begreep het wel, hij wist dat er bij mij sowieso een onderliggende reden was want ja, ik wilde het voor hem betalen. "En jij weet dat ik prima een jaar ons allebei kan onderhouden met mijn inkomsten, ik wil niet dat je ook maar iets laat om het te kunnen betalen. Je verdient het allerbeste en het grootste deel kun je ook zittend voor elkaar krijgen," mompelde ik, waarna ik stilviel omdat hij weer sprak. Een schamper lachje rolde over mijn lippen door zijn woorden. Het was nog niet eens in me opgekomen de voordelen ervan te zien voor de seks. Als het hem gelukkig maakte vond ik het best, maar het was niet noodzakelijk voor me. Ik kuste hem zacht terug en streek liefdevol met mijn vingertoppen over zijn wang. Opgeven ging ik nog niet, zeker niet. "Zie het dan niet als cadeau voor jou, maar voor mij. Het enige wat ik wil dit jaar is dit voor jou doen, alsjeblieft Ni? Meer vraag ik niet, voor dit jaar en zelfs voor de komende jaren niet," stelde ik zachtjes voor. Ook al betaalde ik voor hem, het was het beste cadeau dat ik kon krijgen: zijn geluk. Ik humde wat om het kusje op mijn kaak en glimlachte. ik drukte er een terug op zijn slaap terwijl hij zich meer tegen me opkrulde. Heel licht had ik nog een arm om zijn middel voor het geval dat, en omdat ik het fijn vond om hem nog een beetje aan te kunnen raken. Fronsend keek ik op door zijn vraag en mijn blik verschoof naar de agenten die bij alle deuren stonden. Ze zagen er niet uit alsof het beulen waren en pijnstillers konden weinig kwaad. "Volgens mij wel, zolang ze maar zeker weten dat het niet iets anders is dan pijnstillers," zei ik met een zucht. Zelf had ik al vaak genoeg meegemaakt dat de pijnstillers die ik altijd bij me had naar een show grondig gecontroleerd werden of het geen drugs waren. Het was alleen maar goed dat hij ze nu zou krijgen, want als het nog een keer gebeurde dat ik hem pijn deed ging ik mentaal door het lint en verwijderde mezelf zo ver weg van hem mogelijk zonder dat het echt te ver was. Een meter, maximaal. Echt ver zou ik namelijk nooit van hem willen zijn.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Ik voelde hoe Harry me steeds losser liet. Ik vond het verschrikkelijk dat hij bang was me aan te raken, vooral omdat ik hem het liefst zo dicht mogelijk bij me had en zijn armen altijd om me heen wilde hebben. Ik probeerde dan me toch wel iets aan hem vast te houden. Ik wist ook wel dat hij het kon betalen, maar dat was mijn probleem niet. Mijn probleem was juist dat ik het niet zelf kon betalen. Ik had nooit van zijn roem of geld gebruik willen maken, hij werkte er knoerhard voor en het was van hem. Hij wist dat ik het niet van hem zou aannemen, nooit, zelfs niet als kado. Ik zuchtte en aaide hem over zijn wang voor ik dat nog eens benadrukte. Dit was eigenlijk de enige ruzie en onenigheid die we hadden. Dan hielp ook niet mee dat we beiden enorm koppig waren. Ik drukte mijn lippen even om de zijnen, omdat ik het niet kon laten en omdat hij dan even stil was. Het was gewoon fijn om even de confrontatie te staken. Gewoon toch even rust en liefde, voor het toch weer doorging. Ik zuchtte nog eens en krulde me iets beter op zijn schoot op. "Je mag geen kadotje voor jezelf kopen, Harry, dat weet je. Zoizo gaat het niet voor de ontsteking weg is, en mijn naam echt stabiel staat, want anders is de kans op complicaties enorm en heb ik ook na dat jaar niets meer, en we weten allebei dat ik een hele slechte huisvrouw ben." zei ik, deels als grap, maar ook best serieus. Ik vroeg hem zacht of hij dacht dat ik pijnstillers zou kunnen krijgen. Ik beet wat op mijn lip en luisterde in stilte naar Harry zijn prachtige stem. Zelfs al waren zijn woorden niet heel bijzonder, ik vond het altijd fijn om zijn stem te horen, het liefst live, maar ook over de telefoon was beter dan niet. Nu had ik hem live en daar was ik enorm blij mee. Ik boog met veel pijn en moeite naar mijn tas. Ik trok het ding op schoot en grabbelde erin tot ik de strip vond. Ik haalde er drie uit en slikte ze door zonder enige vorm van vloeistof. Inmiddels was ik daar wel aan gewend. "Een kwartiertje, Lief. Dan kan je weer alles me me doen wat je hiervoor van plan was." zei ik zacht, terwijl ik me haast aan hem vastklampte. Hij ging steeds verder van me vandaan en ik wilde hem juist zo dicht mogelijk tegen me aan hebben. "Blijf bij me en hou me alsjeblieft vast. Ik vind het zo verschrikkelijk als je zo bang en afstandelijk doet." klaagde ik zachtjes. Ik wilde gewoon vastgehouden worden, horen dat hij van me hield en bij me bleef. Ik kreeg het gewoon niet voor elkaar om verder alleen door te gaan. Ik was wat bangig en wilde hem graag bij me hebben, want zonder hem aan mijn zijde, wist ik echt niet wat te doen. Toch wilde ik graag dat hij gelukkig was, zelfs al zou dat zonder me zijn. Nu hoopte ik natuurlijk dat het met mij was, maar ik snapte ook als hij me zou verlaten, zelfs al ontkende hij nu alles. Ik wist ook hoe gevoelig hij was voor de media. "Je bent de liefste, Harry. Dat je het maar weet, zelfs al blijf ik je aanbod weigeren." zei ik zacht voor ik zijn kaak weer kuste en wachtte tot de pijnstillers gingen werken. Dat zou dit alles toch weer een stuk beter maken.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik wilde geen knallende ruzie tussen ons veroorzaken, maar zijn gezondheid was altijd al een belangrijk ding voor me en het enige dat ik wilde was dat Niall zonder pijn kon leven. Dat we nou beide te koppig waren om aan de ander toe te geven was een ander ding. Hij was te koppig om het geld van me aan te nemen en ik om op te geven met het eens in de zoveel tijd te vragen. Het was toch fijn om zijn lippen zacht op de mijne te voelen, want ondanks alles deed ik het uit liefde voor hem. Met een diepe zucht speelde ik wat met de onderkant van zijn shirt toen hij me tegensprak, dat wist ik ook wel, maar het was mijn grootste wens voor dit jaar en voor zolang het nog niet gebeurd. Niall verdiende alles wat hij kon krijgen en dat wilde ik hem zo ontzettend graag geven. En als het punt was dat mensen zijn naam gingen vergeten sleurde ik hem zo mee de straat met me op voor de paparazzi om te zien en zou ik het over hem hebben in elk van mijn interviews, dan vergat niemand hem meer. Ik zag het niet als dat hij gebruik van mijn bekendheid en geld maakte, ik vond het sowieso fijn om hem ergens mee te kunnen helpen. Bij zijn vraag antwoordde ik snel dat hij de pijnstilers best mocht, zo streng waren ze hier vast niet en op het moment wilde ik hem geen pijn meer doen. Zowel fysiek als mentaal niet, ik hield ontzettend veel van hem en wilde van hem genieten zolang ik dat kon. Ik was namelijk nog altijd bang dat hij mij en alles om me heen zat werd en me in mijn eentje achterliet. Met grote oogjes keek ik toe hoe hij naar zijn tas reikte, wat duidelijk pijn deed. Als Niall het nou aan mij had gevraagd had ik het graag willen pakken, maar ik ging geen conflict meer zoeken. Ik verbaasde me er altijd over hoe hij het voor elkaar kreeg de medicijnen weg te krijgen, zelf zou ik allang gestikt zijn. Met een klein knikje leunde ik achterover en schoof daarbij mijn handen wat van hem weg. Zodra de pijnstillers waren ingewerkt werd ik wat losser, voor nu bleef ik mijn extreem voorzichtige zelf. Dat leek alleen niet voor lang, want de jongen klampte zich aan me vast en ik keek hem schuldig aan door zijn woorden. "Sorry," zei ik heel zachtjes en drukte hem weer wat dichter tegen mijn borst. Ik wilde niet zo zijn, ik wilde niet afstandelijk naar hem toe zijn terwijl ik hem juist zo dicht tegen me aan wilde hebben. "Ik hou van je, en het spijt me dat ik het zo aan je opdring. Ik wil dat je gelukkig bent en als dat ook kan zonder die operatie, ben ik ook gelukkig," zei ik, voor ik hem een klein kusje op zijn lippen gaf en me probeerde te richtten op de vooruitzichten. Over een paar dagen eindelijk thuis kunnen zijn, de feestdagen doorbrengen met degene waarvan ik het meeste hield en er gewoon tussenuit. En tussenuit was voor mij geen exotisch land, voor mij was dat thuis in Dublin, op de bank en opgekruld tegen hem aan. "Ik kan niet wachten tot dit eindelijk voorbij is en we alleen kunnen zijn," mompelde ik, zacht aaiend over zijn wang. Het ging me niets eens zozeer om de belofte die ik eerder had gedaan, ik had de rust om me heen hard nodig, net zoals dat ik in zijn armen kon kruipen en alles even kon vergeten. Alle zorgen, met alleen hij en ik die telden.

Because I love him, do I need another reason?

Rhozalynn "Rosa", "Rose" of Rossi Catriona Marron Rossi.

De persoon moet even lachen, mannelijk, al had ze al het grote vermoeden door de stevige rug. Na haar vraag was het kort stil, maar er werd daarna beantwoord dat het wel ging. Aan de stem te horen was het Liam en al was ze een beetje boos en voornamelijk verward, ze bleef waar ze was. Ze hoorde wat gerommel en geklotst, daarna ook wat slikken. Hij grapte een beetje over het voorgaande en ze grinnikte zachtjes. Haar hand werd vastgepakt, alweer. En ze had het verlangen en de reflex deze weer weg te trekken, maar daarna wou ze dat niet meer, ze wou hem vast blijven houden, dus liet ze het gaan. Ze knikte en toen hij vroeg te gaan zitten knikte ze opnieuw. "Geeft niet," zei ze zachtjes. Ze twijfelende, ze voelde alsof ze iets moest zeggen, misschien haar verontschuldigingen aan moest bieden van haar eerdere reactie. Ze was nog altijd verward, ze was kwaad op haarzelf, het feit dat ze dit niet eens had geweten, en ze was kwaad dat haar geheugen haar zo in de steek had gelaten en ook dat híj haar in de steek had gelaten. Het was frustrerend dat ze dit soort dingen niet meer wist en het hielp niet echt met haar humeur. Toch begon ze al iets rustiger te worden.

Reality's overrated.

Liam Payne.

'Goed' Liam keek keek naar het meisje en hij glimlachte voorzichtig. Ze had haar hand gelukkig niet terug getrokken, maar hij had het wel begrepen als ze dat wel had gedaan. Heel voorzichtig liep hij met haar naar een tafeltje. Hij wist niet zo goed wat hij nu tegen haar moest zeggen. Allerlei dingen die hij tegen haar kon zeggen, dwarrelde door z'n hoofd, maar niks leek goed genoeg. Hij stopte voor een tafeltje en bedacht hoe hij dit aan moest pakken. Ze was blind en ze kon niet zomaar even gaan zitten. Hij keek naar haar. 'We zijn bij een tafeltje' zei hij toen zacht, 'Voorzichtig, stoot je niet aan de tafel' Heel voorzichtig legde hij haar hand op de stoelleuning. 'Dat is een stoel, je kan gaan zitten' zei hij zacht. Misschien dacht ze nu wel dat hij haar probeerde te betuttelen, maar hij wilde haar alleen maar helpen en hij wilde aardig voor haar zijn. Hij was niet het type dat tegen iedereen en overal arrogant was. Hij was gewoon Liam, een gewone jongen die soms wat vreemde trekjes had, maar die had iedereen toch wel eens? De therapeuten hadden hem altijd al een vreemde vogel gevonden, maar dat hadden ze niet hardop gezegd. Natuurlijk niet. Liam schraapte z'n keel en ging toen voorzichtig op de stoel naast Rhozalynn zitten.

'Darling, just hold on'

Niall Horan
Ik vond het heerlijk om bij Harry te zitten. Zijn armen om me heen gaven me warmte, liefde, en veiligheid. Rond hem kon niemand me echt pijn doen, daar was ik zeker van. Toch zou het fijn zijn om de onstilbare pijn in mijn gewrichten te verzachten met wat pijnstillers. Het probleem was dat die in mijn tas zaten en ik was zeker te eigenwijs om mijn vriendje die te laten pakken. Het deed zeker wel pijn, maar daar was ik inmiddels wel aan gewend. Ik haalde er een aantal uit en nam ze zonder wat vocht in, gewoon omdat ik dat niet meer had. Ik deed dit een stuk vaker, dus inmiddels stikte ik er niet meer op. Daarbij had ik ook nog wel eens andere dingen in mijn keel gehad, die mijn kokhalsreflex flink uitdaagden. Voor de wachttijd tussen het innemen en het werken van de tabletjes, klapte ik me als een klein katje aan hem vast. Ik wilde niet dat hij me losliet, dat zijn warmte en de veiligheid rond me verdwenen. Ik hield enorm veel van hem, en vond het verschrikkelijk dat we steeds over hetzelfde ruzie hadden: Mijn gewrichten en zijn stressniveaus. Ik wilde het gewoon niet meer, maar dat zou betekenen dat ik moest de afspraken opgeven die ik met mezelf had gemaakt toen we beginnen te daten. Ik luisterde naar zijn lieve woordjes en genoot van het kleine kusje wat ik kreeg. Van dit soort kleine liefkozingen kon ik vaak minder goed tegen dan tegen grotere gebaren. Ik bloosde een klein beetje en aaide zacht over zijn wang, terwijl hij over mijn wang aaide. "Je bent niet de enige, Hazza." mompelde ik zacht, terwijl ik met een zucht mijn hoofd tegen zijn schouder. Ik wilde gewoon terug naar huis, lekker op de bank en in bed hangen, met alle rust om ons heen die we zo hard nodig hadden. "Als je het echt zo graag wil, kan ik erover denken, maar alleen als ik je terug mag betalen en jij ook goed op jezelf past. Ik wil niet dat je jezelf doodwerkt omdat ik niet kan werken." mompelde ik zachtjes. Ik wilde echt niet van zijn roem en geld gebruik maken, maar dit zou hopelijk veel ruzies en problemen voorkomen. Ik keek niet uit naar de operaties, maar het zou hopelijk dit alles veel beter maken. Ik drukte zacht nog een kusje op zijn kaak en legde mijn hoofd weer tegen zijn schouder. Harry was te lief voor me en wilde me alleen helpen, dat wist ik ook wel, maar het was moeilijk om mijn principes aan de kant te schuiven om een keertje wel toe te geven aan iets waarvoor hij geld aan me uit moest geven. Ik wilde gewoon zelf mijn boontjes doppen, maar misschien was het na al die tijd toch een keer goed om hulp te accepteren. Zoizo kon ik het niet alleen. Ik kon gewoon niet meer zonder Harry, misschien was dat erg, maar nu hij toch mijn verloofde was, maakte het niets meer uit. Hij was van mij en zou dat hopelijk tot de dood en erna blijven. Voor nu bleef ik gewoon rustig zitten, terwijl ik langzaam de pijn voelde wegtrekken. Als we zo nu gewoon op onze bank zouden kunnen zitten, zou dat een heel stuk beter zijn, maar natuurlijk had er weer iets rottigs moeten gebeuren, waardoor we nu hier vast zaten. Hopelijk zaten we hier niet zo enorm lang weer, want het was een vermoeiende dag geweest en ondanks de koffie kon ik niet wachten tot we terug waren in onze hotelkamer.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het liet me gelijk schuldig voelen dat Niall me vasthield alsof hij doodging als hij me een seconde losliet. Ik haatte het als ik zo moest zijn, ik wilde hem niet kwetsen door afstandelijk te doen maar ik was zo bang om hem pijn te doen. Ik wilde hem alles geven wat hij nodig had en door zijn woorden was het wel duidelijk dat wat hij nu nodig had, mijn armen om hem heen was. Het speet me echt dat het hier telkens op uitdraaide, ik hield van hem en ik wilde niet dat mijn overbezorgdheid zoveel problemen tussen ons veroorzaakte. We hadden nooit ruzie, behalve hierover, ik vond het verschrikkelijk dat het door mijn koppige zelf kwam. De spanningen tussen ons als we het hierover hadden gehad waren alles behalve prettig. Als hij het echt niet wilde hield ik erover op, want het was het niet waard om onze relatie te verpesten. Ik gaf hem een kort kusje en streek zacht over zijn wang. Het enige wat ik nu wilde was naar bed en vandaag vergeten, behalve dan dat Niall opeens veel meer was dan mijn vriendje. Ik glimlachte licht toen zijn hand ook over mijn wang ging en zuchtte zachtjes. Iedereen wilde naar huis nam ik aan. Mij ging het vooral om de rust en dat we eindelijk rustig samen konden zijn zonder op te hoeven letten wat we deden. Mijn ogen lichtten op door zijn woorden. Dat was zo'n beetje het laastste wat ik nu van hem verwachtte, maar ik kon niet ontkennen dat ik hier heel blij van werd. "Echt? Ik vind het prima, ik wil dit gewoon voor je doen. Je hoeft het echt niet terug te betalen, ik heb genoeg om niet meer te moeten doen dan ik al doe. Maar als het je blij maakt, doe er zolang over als je wilt, ik kan het best lijden," zei ik met twinkelende oogjes terwijl hij zijn lippen tegen mijn kaak drukte. Dit kon zoveel veranderen voor het positieve. Niet eens zozeer ook voor mij, maar het zou het ook zoveel makkelijker voor hem maken om zonder enige pijn op het podium te kunnen staan. "Denk je eens in wat er allemaal weer kan als je gerevalideert bent," fluisterde ik in zijn oor en drukte hem nog iets dichter tegen mijn borst. Na al die tijd had ik wel enig besef van hoelang het duurde voor ik iets onvoorzichtiger met hem kon zijn als hij zijn pijnstillers had gehad. Ik keek op en keek nog eens naar de agenten, dit kon gewoon niet lang meer duren. Deze dag was te lang geweest en iedere aanwezige zag er vermoeid uit. Het deed me eraan denken dat Niall misschien absoluut niet in was voor wat ik voor vanavond nog in gedachten had en ik hoefde hem niet verder uit te putten dan hij al was. "Je weet dat je niks perse voor mij hoeft te doen, hè? Je moet het zelf ook echt willen, anders is er voor ons beide niks aan," mompelde ik. Het sloeg zowel op vanavond als op de operaties, want na alles wat er was gezegd had ik toch het gevoel dat ik het aan hem opgedrongen had, wat zeker niet de bedoeling was. Het was voor hem om fijner en beter te kunnen leven, dat was alles wat ik voor hem wilde.

Because I love him, do I need another reason?

Rhozalynn "Rose", "Rosa" of "Rossi" Catriona Marron Rossi.

Voorzichtig, heel voorzichtig, werd ze naar het tafeltje geholpen. Het was stil, geen van beiden zeiden ze wat, zei wist niet wat ze moest zeggen en hij? misschien had hij wel hetzelfde probleem. Toen ze stopten had ze wel begrepen dat ze er waren, maar hij bevestigde dit door aan te geven dat ze voor het tafeltje stonden en haar te waarschuwen. Haar hand werd op een rand gelegd en hij vertelde zachtjes dat het een stoel was, logisch, dit was natuurlijk zijn leuning. Ze glimlachte, knikte en bedankte hem zacht, waarna ze voorzichtig plaats nam. Hij was wel heel voorzichtig en aan de ene kant vond ze het prettig, sommige mensen begrepen gewoon niet dat ze hulp nodig had, aan de andere kant hield ze eigenlijk helemaal niet zo van help en ze wou niet dat mensen medelijden met haar hadden en al zegt hulp geen medelijden, zulke hulp neigt er wel na, maar nadat hij haar eerst had verlaten besloot ze het positief op te pakken, als iets waarmee hij het een beetje goed probeerde te maken. Ze hoorde het geschraap van een keel en ze boog haar hoofd richting het geluid, daar zat hij vast. "Liam? Wil je wat over jezelf vertellen? En hoe gaat het met je?" vroeg ze toen, ze was toch wel nieuwsgierig en daarbij moest ze wel een beetje een idee krijgen wie hij was. Ze wou het ook echt weten, oprecht.

Reality's overrated.

Niall Horan
Ik wilde gewoon geen eindeloze ruzies meer. Niet steeds weer deze eeuwige onenigheid hierover. Ik was te koppig om het van hem aan te nemen en hij zou nooit stoppen met vragen tot ik die operaties was ondergaan, of in elk geval weer zonder pijn zou lopen. Misschien was het ook wel om het beste. Het werd namelijk alleen maar erger. Ik stemde dan toch in, schoorvoetend en met een paar haken en ogen aan de toestemming, maar ik stemde toe. Ik liet mijn hoofd tegen zijn schouder liggen en luisterde naar zijn woorden. Hij was duidelijk echt over de wolken van vreugde, zelfs al zag ik nog een flink aantal negatieve aspecten hiervan. Zacht drukte ik nog een kusje op zijn kaak en bleef rustig zitten, terwijl de pijnstillers langzaam begonnen te werken. Harry zijn woorden en het feit dat hij me eindelijk weer stevig vast durfde te houden deden me heel erg goed. Ik begon zowaar te glunderen. Met twee nieuwe knieën zou ik de komende 15 tot 20 jaar haast zorgeloos kunnen leven, met Harry nogsteeds aan mijn zijde, hopelijk. Hij had dan wel ja gezegd, maar het feit dat ik veel minder hulp nodig zou hebben, en veel meer zelf zou willen doen, zou veel kunnen veranderen. Toch hoopte ik er gewoon op dat het allebei onze levens vrijer zou kunnen maken. Ik friemelde nog wat met zijn handen, maar liet die toch op mijn schoot vallen toen hij zijn mond weer open trok. Ik draaide me om en plaatste toch nog met wat moeite een been aan elke kant van zijn lichaam. "Dat weet ik. Ik wil het graag, allebei, zolang je bij me blijft. Natuurlijk ben ik zenuwachtig voor de operaties, want het is niet niets, maar met jou aan mijn zijde kan ik alles aan. Ik wilde, en wil nogsteeds niet, dat je geld aan me uitgeeft, zeker niet zoveel. Zelfs al heb je genoeg, je hebt er hard voor gewerkt, te hard misschien zelfs, dat moet je niet aan mij uitgeven, maar aan jezelf, of het ergens wegzetten." zei ik voor ik mijn armen stevig om zijn nek sloeg. "Ik hou van je, Harry." zei ik zacht voor ik hem kuste. Ja, ik had genoeg angsten en zorgen, niet alleen over mijn gezondheid, maar zeker ook over die van Harry. Hij werkte in mijn ogen echt te hard en maakte zich veel te veel zorgen. Nu zou dat na de operaties en de revalidatie hopelijk deels opgelost zijn, maar tot dan hoopte ik gewoon dat hij ook inzag, dat het gewoon te veel voor hem was. Hij had donkerblauwe wallen, waarvan het een wonder was dat ze het nog weg konden werken met make-up, zijn ogen stonden vrij dof, en het zou me niet verbazen als hij vanavond halverwege de daad uitgeput neer zou vallen. Dat was wel een paar keer vaker gebeurt, zeggen dat alles ging, maar tegelijkertijd zo moe zijn, dat hij tijdens sex nog in slaap viel, zelfs als hij niet op zijn rug lag. Nu genoot ik gewoon van zijn lippen en hoopte dat hij dit keer wel de waarheid sprak over hoe hij zich voelde. Anders zou ik hem deze feestdagen gewoon vastketenen aan het bed ofzo, zodat hij niets kon doen. Nu was het dat hij steeds zich een tijdje haast de dood in werkte en daarna weer een tijdje vrij had om op te knappen, maar dat eiste nu toch wel zijn tol. Ik had dit al een paar keer zien gebeuren en elke keer leek de hersteltijd langer te worden. Ik maakte me echt heel veel zorgen, zelfs al probeerde ik dat wel voor me te houden, om ruzies te voorkomen

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Bijna gelijk nadat Niall me toestemming had gegeven te betalen, ook al wilde hij het terugbetalen, sloeg ik mijn armen wat strakker om zijn middel, om hem zo dicht tegen me aan te houden. Het idee dat er eindelijk vooruitgang was wat dit betrof maakte me gewoon erg blij. Ik gunde deze jongen alles en na al die jaren verdiende hij dit sowieso. Zelfs al was het een hoger bedrag dan dit, dan had ik het nog voor hem betaald. Geld speelde hier echt geen rol in. Misschien was deze dag dan toch niet compleet verschrikkelijk. Al was dat moeilijk om te bepalen, want een onofficieel aanzoek en deze toestemming afwegen tegen een moord was ontzettend lastig. Nu zag ik ook dat hij bijna net zoveel aan het stralen was als ik, hoewel het onmogelijk was voor iemand om op dit moment gelukkiger te zijn dan ik. Toch had ik nog wat twijfels of ik Niall niet teveel hiermee had gepusht dat hij instemde, want dat was ook niet wat ik wilde. Het ging om zijn leven en zijn toekomst, het was alleen maar eerlijk dat hij daar voor de volle honderd procent achter stond. Dat zei ik tegen hem en fronste even toen hij ging verzitten. Mijn handen verplaatste ik zodat hem nog steeds dicht tegen me aan kon houden en hem steun kon bieden als dat nodig was. Mijn vingers speelden wat met de onderkant van zijn shirt terwijl ik naar hem luisterde. Het deed me goed om te weten dat dit niet alleen eenzijdig, dat was het ene ding wat er echt toe deed. "Ik hou ook van jou," wist ik er tussendoor te krijgen voor ik hem vol overgave terugkuste. Ik wist dat ik niet de enige was die zich zorgen maakte om de ander. Daarom dankte ik mijn visagiste ook vanwege haar fantastische werk om telkens weer de donkere kringen om mijn ogen te doen verdwijnen, hoewel het voor shoots gedeeltelijk photoshop was. Het was in ieder geval genoeg dat ik het vaker voor Niall kon verbergen dan hij wist, hij had geen hoe vaak ik een stuk meer gesloopt was dan ik leek. Ik schaamde me echt kapot als ik ergens uit het niets omviel als we samen iets deden, maar gelukkig was hij nooit boos op me. Het was dat hij me er al eerder vanavond op afgewezen had, want anders had ik me zo verder verdiept in de kus en was ik weer met mijn tong langs zijn lippen gegaan. Dit keer hield ik me dus in en hield hem gewoon dicht tegen me aan. "Voor je het gaat vragen, want ik ken je, het gaat prima. Ik ben alleen een klein beetje moe, maar dat komt wel goed," mompelde ik tegen zijn lippen aan madat ik had teruggetrokken. Dat het kleine beetje eigenlijk een veel beetje was, hoefde Niall niet te weten. Wat niet weet, wat niet deert en als ik mijn laatste beetje energie ingooide als we terug op de kamer waren, kwam hij er ook niet achter. Morgen kon ik uitslapen en we hadden een relatief rustige dag, dus was er geen reden voor iemand om zich druk te maken. Zolang ik iets te doen had bleef ik wel gaan, ik mocht gewoon niet al te lang stilzitten en dan kwam het goed.

Because I love him, do I need another reason?