Bloody Reunion • One Direction • Topic 01 - Speeltopics

Reality's overrated.

Louis William Tomlinson.
Zowel Zayn als Gabriëla reageerde verbaasd, zoals ik eigenlijk wel verwacht had. Al was verbaasd misschien nog wel te zacht uitgedrukt, ze reageerden eerder geschokt. Ik knikte even als antwoord op Zayn's vraag. "Ja, Rhozalynn uit onze oude klas. Ik ben er een paar weken geleden achter gekomen."
Zayn trok intussen zijn benen op en sloeg zijn armen vervolgens om zijn benen heen, waarna Gabriëla de vraag stelde of Rhozalynn ervan wist. Ik haalde mijn schouders op. "Ik vermoed niet dat ze iets weet nee, of ze heeft het jarenlang voor mij verzwegen. Van mij heeft ze het in ieder geval nog niet gehoord. Ik ben wel van plan het haar te vertellen, ik weet alleen niet hoe. Misschien gelooft ze me niet eens," zei ik zuchtend.
Ik voelde ineens een hand op de mijne, Gabriëla's hand om precies te zijn. Ze kneep even zachtjes in mijn hand. Maar al zodra onze huid contact met elkaar maakten, leek er een schok door mijn lichaam tegen, wat ervoor zorgde dat ik schrok en als automatische reactie mijn hand terugtrok. Direct vervloekte ik mezelf hierom, juist omdat ik wist dat ik zeker nog wel wat voor Gabriëla voelde en haar ontzettend gemist had. Ik beet even op mijn lip. "Sorry, ik bedoelde het niet zo, uhm..." zei ik, wanhopig zoekend naar woorden. Ik kon mezelf op dit moment wel slaan, god, waarom moest ik altijd meteen weer zo stom doen?

"Family don’t end in blood”

Niall Horan
Onder dat ik sprak, voelde ik Harry was aan mijn shirt plukken. Daardoor was even door mijn hoofd geschoten om hem weer te stoppen, maar daar weerhield ik mezelf van. Zolang het zo onschuldig bleef en het hem was steun en comfort gaf, zou ik het toestaan. Ik wilde namelijk ook echt niet elk klein tekentje van openbare affectie dat hij me gaf de kop in drukken, maar met tongen in het openbaar, net als elkaar bijna uitkleden, had ik toch wel wat problemen. Noem me preuts, maar dat is toch iets te privé in mijn beleving om anderen bij mee te laten genieten. Zijn lieve paar woordjes deden me weer glunderen, voor we ons beiden vol overgave in de kus stortten. In begon me inmiddels wel steeds meer zorgen te maken over zijn gemoedstoestand. Ja, hij zei dat het ging en hij was nog niet van zijn stokje gegaan, maar dat wilde ik wel voorkomen. Mijn bezorgdheid was de laatste tijd erger geworden toen ik hem een keer thuis nog make-up van zijn gezicht had zien halen, toen ik eerder dan gepland thuis was gekomen. Ik had gedaan of ik niets had gezien, en was gewoon stil bij hem in bed gekropen, maar het was wel degelijk een steek door mijn hart geweest. Nu realiseerde ik me ook hoe Harry zich voelde toen hij er net achter kwam dat ik een deel van mijn fysieke klachten voor hem verborgen had gehouden met pijnstillers. Ik liet zijn lippen langzaam gaan en luisterde naar zijn woorden. Het was misschien heel erg, maar aan de manier waarop zijn stem klonk, geloofde ik hem niet helemaal. Zo had de namelijk ook een aantal keer geklonken toen hij was omgevallen van de uitputting. Ik verplaatste voorzichtig mijn handen van zijn nek, naar zijn wangen, en wreef een keer zacht met mijn duimen over de huid onder zijn oogleden. Hierdoor kwam de pijn van die bewuste avond weer terug. Op mijn bleke duimen zat oranje spul, wat er fel vanaf stak, en onder zijn ogen werden vaag pikzwarte kringen zichtbaar. "Lieg alsjeblieft niet tegen me. Ik weet dat het hypocriet is om te zeggen, maar je weet hoe erg in het vind als je jezelf zo uitput."zei ik zacht, voor ik mijn handen weer liet zakken en mijn gezicht in zijn nek verstopte. Het leek wel of deze moord, die toch verrassend weinig met me deed, me wel een ander feit had doen erkennen. "Harry, ik ben bang dat als je zo doorgaat, je op een dag neer zal vallen, maar niet meer op zal staan. Ik snap dat het je baan is, maar dit is gewoon niet goed. Je moet elke keer na een periode werk minimaal een week bedrust hebben, voor je überhaupt weer een beetje jezelf bent. Je sloopt je eigen lichaam en ik kan niets anders dan je smeken daarmee te stoppen, om gewoon het iets rustiger aan te doen." Mijn stem was heel kleintjes en mijn lichaam trilde een beetje, terwijl ik de tranen en het gesnik binnen wilde houden. "Ik wil oud met je worden, en niet over een paar jaar boven je graf staan." snikte ik nu toch. Van het geweldige gevoel en de vreugdevolle sfeer van zijn ja-woord van net, was echt niets meer over. Ik had mijn grootste angst de wereld in gegooid, terwijl ik nu als trillend hoopje ellende op zijn schoot zat, en ik had geen idee hoe hij erop zou reageren.

Bowties were never Cooler

Liam Payne.

Rhozalynn ging voorzichtig naast me zitten en ik legde m'n handen plat op de tafel. Ik was totaal verrast toen het meisje me vroeg of ik iets over mezelf wilde vertellen en hoe het met me ging. Misschien had ik haar inderdaad een beetje laten ontdooien en misschien kon ik als ik haar dingen zou vertellen, een deel van haar geheugen terug doen laten komen. 'Uhm' Ik dacht na over wat ik precies tegen haar wilde zeggen. 'Afgezien van het feit dat we hier zitten vanwege een moordonderzoek en ik net een politieagent heb ondergekotst, gaat het wel goed met me' Ik zou altijd zeggen dat het goed met me ging, als ik zei dat het niet goed ging, moest ik altijd vertellen waarom niet en daar had ik een hekel aan. Bij de therapeuten had ik dit trucje ook ook uitgehaald, tot ze me niet meer geloofden en toen was ik er klaar mee en ging ik niet meer. En daar waren mijn ouders het natuurlijk niet mee eens, maar ik was meerderjarig, wie waren zij dat zij over mij konden beslissen. Mijn ouders ja, maar dat was het dan ook. 'Hm, ik werk in een supermarkt' ging ik verder, ook al iets waar ik liever niet was, maar het toch deed omdat het volgens mijn moeder beter was om nog wat sociale contacten te hebben. Ik viel stil en kauwde op m'n wang. 'Wat wil je van me weten Rhoza? Je mag me alles vragen' besloot ik toen maar te zeggen en afwachtend keek ik naar het meisje.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Het was te verwachten dat het onderwerp snel naar mijn welzijn zou overspringen nu we het over de zijne hadden gehad. Zo ging het altijd, alsof Niall aan kon voelen dat het er steeds slechter met me aan toe was. Terwijl ik juist extra mijn best deed om het voor hem verborgen te houden. Hij had al genoeg om zich zorgen over te maken, zoals zichzelf, dan hoefde hij er de zorgen niet bij dat ik op instorten stond. Ik had dit de afgelopen twee jaar gedaan, ik kon het ondertussen echt wel aan, of ik had ermee om leren gaan. Met genoeg caffeïne en concealer ging het prima, tot ik naar bed moest. Meestal haalde ik alles van mijn gezicht af vlak voor ik ging slapen, maar dat was laatst toch niet zo'n goed idee gebleken. Ik was ontzettend bang geweest voor een preek, al was de stilte die er had gehangen misschien nog wel erger. Ik probeerde hem gerust te stellen door te zeggen dat ik maar een beetje moe was, dat kwam wel goed. Het was mijn werk en ik kon vrij weinig aan mijn drukke schema veranderen, hoe graag ik het ook wilde. Mijn ogen werden wat groter toen Niall zijn handen naar mijn gezicht bracht, ik kon hem wel tegenhouden, maar dat zou hem alleen nog argwanender maken, zo was het al erg genoeg. Ik beet licht op mijn lip om zijn woorden en het zien van het afgegeven spul op zijn vingers. Ik durfde eigenlijk geen antwoord te geven, want ik kon hem niks beloven. Zacht aaide ik door zijn haren, het voelde verschrikkelijk dat ik hem hiermee pijn deed, vooral omdat ik er niks aan kon doen. Mijn adem stokte kort in mijn keel door zijn woorden, maar meer om de manier waarop hij het zei en door hoe ik hem kon voelen trillen in mijn armen. Ik wist echt niet wat ik moest zeggen. Ik had nooit geweten dat hij zo bang was om me te verliezen, dat hij echt dacht dat ik zo dicht bij de afgrond stond. Zijn snikken brak me compleet, zo hoorde het niet te zijn. Dit moest een klein momentje van geluk zijn, niet van ellende. "Lieverd, ik heb je zojuist beloofd om voor altijd bij je te blijven. Voor altijd is niet een paar jaar. Ik ben wat taaier dan ik eruit zie, hoor. Onkruid vergaat niet. Ik zou je nooit zomaar op die manier in de steek kunnen laten. Ik kan alleen niks beloven op dit moment, ik heb een ontzettend strakke agende, dat weet je. Als ik zeg dat ik ga proberen met mijn agent te praten om wat dingen te kunnen verschuiven, zou dat je dan beter laten voelen?" zei ik zacht, voor ik achteruit ging zitten zodat ik hem aan kon kijken. Hij was duidelijk heel overstuur hierdoor, wat nooit mijn bedoeling was geweest. Heel zacht kuste ik de paar tranen weg die over zijn wangen rolden en glimlachte weekjes. Als hij zich dan zo'n zorgen maakte, was het minste dat ik kon doen vragen om wat minder opdrachten achter elkaar. Ik vond het nog steeds fantastisch en leuk, maar het was inderdaad zwaar werk en het vergde vel van me. "Ik laat je niet achter, oké?" voegde ik er nog zachtjes aan toe. Op geen enkele manier, zowel in de relatie als in het leven. Fysiek ging gewoon niet omdat ik de wereld over moest, maar over een klein weekje had hij me voor zichzelf voor minstens een maand.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Harry maakte zich dan wel veel zorgen over mij, maar hij was degene die zich bijna dood werkte. Hii vond het heerlijk, dat wist ik ook wel, maar iets minderen zou zijn leven waarschijnlijk ten goede komen. Hij wilde namelijk niet weten hoe ik hem af en toe vond als hij weer aan het herstellen was van een tijdje werken. Wat van hem werd gevraagd, wat hij van zichzelf vroeg, was echt niet gezond. Eerder was het nooit zo erg geweest als de laatste paar keer. Voor het eerst durfde ik deze angsten ook te uiten. Ik vond het nogsteeds enorm moeilijk, ik was niet goed met woorden, zeker niet zonder een gitaar in mijn handen. Ik veegde zacht onder zijn ogen, om te laten zien dat ik van zijn make-up wist. Ik probeerde het zo goed mogelijk te verwoorden, maar uiteindelijk brak er toch iets en gooide ik alles eruit, terwijl ik me trillend tegen hem aan nestelde. Dat hij zacht mijn haren aaide, kalmeerde me eigenlijk niet. Ik luisterde toch zo stil mogelijk naar zijn woorden, zijn hele lieve woorden, maar kon zo af en toe een snikje niet binnen houden. Ik keek naar hem op, met grote trieste blauwe ogen, toen hij van me af ging zitten. Ik glimlachte heel weekjes toen hij mijn tranen wegnam. Ik drukte een heel klein kusje op zijn wang en keek hem aan. Het deed me erg goed om dit te horen. Dat hij het toch iets rustiger wilde gaan doen voor mij. "Dank je, lief. Dat zou inderdaad mijn zorgen wel wat wegnemen. Ik weet hoe druk je het hebt, en ik wil je dit toch echt niet afnemen, maar als ik dan zie hoe je na de maand met zo'n 30 a 40 vluchten voor de Fashion Weeks over de wereld in bent gestort en zonder te merken twee hele dagen hebt gemist. Je kwam thuis, viel in slaap en werd drie dagen later wakker om 3 uur s middags. Ik snap echt dat dit je passie is, maar 31 werkdagen in een maand met minimaal drie shows per dag en vaak meerdere steden per dag, dat kan een mens niet aan. Ik was toen al zo bang dat je niet wakker zou worden. Iets rustiger aan zal niets uitmaken, toch? Behalve dat je minder uitgeput bent als je thuis komt." zei ik zacht voor ik nog een kusje op zijn wang drukte. "Ik wil je namelijk echt nooit meer kwijt. Nooit." Ik sloeg mijn armen om hem heen en nestelde me fijn tegen hem aan. Ik hield enorm veel van hem en wilde hem niet verliezen, zeker niet aan stress. "Zullen we gewoon gaan, dan kan jij lekker gaan liggen, en zal ik eens kijken of ik je stress alvast ietsjes kan verlichten. Morgen zien we dan wel verder." Zeker nu ik wist dat hij nogsteeds zijn moeheid probeerde te verbergen, was voor het slapen gaan sex hebben misschien niet de beste optie. Dat kon altijd morgen nog als ik terug kwam van de platenmaatschappij. Ik zou hem wel een blowjob kunnen geven, als hij toch iets wilde. Dan hoefde hij een stuk minder te doen en hoefde hij alleen te genieten en te ontspannen. Ik had het dan wel heel lang al niet gedaan, gewoon omdat ik vrij lastig op en van mijn knieën kwam. Toch wist ik nog wel hoe het werkte en hoe hij het fijn vond. "Ik hou van je." fluisterde ik in zijn oor. Mijn hart was al lang van hem en zou dat ook altijd blijven.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik begreep zijn zorgen zeker wel, het was namelijk niet zo dat ik me er niet van bewust was dat mijn werk me sloopte. Desondanks zou ik niets anders meer willen doen, ik had mijn opleiding niet afgemaakt en het was over het algemeen geweldig. Ik kreeg zoveel van de wereld te zien en ontmoette fantastische mensen, meer kon ik niet vragen. Maar inderdaad, een beetje rustiger aan doen kon niet veel kwaad en als Niall zich dan zo'n zorgen maakte kon ik op zijn minst proberen om iets te regelen. Liefdevol kuste ik de paar tranen weg en humde zacht om het kusje op mijn wang dat ik kreeg. Ik drukte mijn voorhoofd tegen het zijne en aaide over zijn wang terwijl hij sprak. Zijn standpunt was voor mij erg duidelijk, het was toen ook wel erg ver gegaan. Toen had ik ongeveer drie nachten elkaar ook niet kunnen slapen, want een downside van zo ver weg zijn was de verstikkende heimwee waar ik soms last van had. Meestal had ik dan wel iemand om te bellen of iets dergelijks, anders lag ik nachten te piekeren. Toen ik wakker was geworden was ik compleet gedesoriënteerd geweest en overtuigd dat het een grap was. "Je hebt gelijk, het is ook een belachelijk overvol schema. Helaas wordt het juist daarom moeilijk om dingen te kunnen verschuiven. Ik ben bang dat ik pas over minimaal drie maanden wat kalmer kan leven, sorry," mompelde ik spijtig en glimlachte zwakjes om zijn volgende woorden. Drie maanden kon ik prima volhouden, al zou het in die tijd vast nog voorkomen dat ik nog een periode van instorten had. Ik wilde hem ook voor geen goud kwijt, Niall was een van de beste dingen die me was overkomen en ik had geen idee wat ik zonder de jongen zou moeten. Hij was een te grote, en positieve, invloed op mijn leven waar ik niet meer zonder kon. "Klinkt als een plan. Hoe gaat het nu?" vroeg ik zacht terwijl ik met een hand licht over zijn been ging. Als hij nog teveel pijn had hoefde hij helemaal niets voor me te doen, er waren zat andere manieren voor me om te ontspannen. Desnoods ging ik nog even onder de douche staan, al moest ik dan wel nat haar omdat ik dan om zou vallen van de slaap en ik zat er eigenlijk niet op te wachten om verkouden te worden. "Ik hou ook van jou, Ni, al verdien je meer dan iemand die er nooit is," mompelde ik en drukte een kus op zijn kruin. Hij verdiende zoveel beter en ik was zo gelukkig dat hij alsnog genoegen met mij nam. Ik was hard voor hem gevallen en had geen intentie om ooit nog op te staan. Ik was vanaf morgen hopelijk officieel de zijne en niemand die me nog van hem af kon pakken. "Over een paar daagjes heb ik vakantie, dan mag je me zoveel thuis houden als je wil. Tot dan moet je het er gewoon mee doen dat ik 's nachts helemaal de jouwe ben," zei ik zacht en drukte hem dichter tegen mijn borst zonder hem te pletten. Komende dagen waren nog enigszins met langs onze ouders gaan en die ene show die ik nog had, maar daarna was ik helemaal klaar voor dit jaar en kon hopelijk een tijdje van rust aanbreken.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Ik luisterde stilletjes naar Harry zijn lieve woorden. Ik wist dat zijn schema absurd druk was zo af en toe, en van voren af aan had hij al maanden van te voren klussen ingeplant. Nu hield ik stiekem zijn agenda een beetje bij, waardoor ik wist dat ik komende maand in elk geval hem niet meer hoefde te missen. Nu had ik het geluk dat ik alleen optredens in Dublin had, en niet eens zo veel, dus door de week hadden we eigenlijk hele dagen voor ons samen, wat ook wel eens heel fijn was voor de verandering. Ik aaide hem zachtjes over zijn wang. Drie maanden zou betekenen dat hij minimaal nog een keer flink zou breken en zich compleet zou uitputten met shoots en shows. Ik dacht wat na over vanavond. Hij was op, net als zijn lichaam op dit moment, maar ik had hem wat lol beleefd. Toch dacht ik niet dat hij het aan zou kunnen en vol zou houden, terwijl die espresso mij best weer een beetje had opgepept. Morgen konden we altijd verder zien, maar een pijpbeurt zou hem hopelijk lekker ontspannen. Ik stelde het, op een erg onschuldige manier, voor, maar hij zou het hopelijk wel snappen. Ik voelde zijn hand over mijn been gaan, maar voelde het eigenlijk niet, behalve een lichte aanraking, die tintelingen door mijn lichaam zonden. Alleen mijn knie deed nog een beetje pijn, maar dat zal nooit helemaal weggaan. "Het gaat goed, liefje. Echt. Wat pijnstillers doen altijd wonderen." zei ik zacht, maar wel oprecht. Liegen had echt geen zin meer, dat maakte het alleen maar erger. Ik mompelde zacht een liefdesverklaring en neuriede zachtjes. Ik grijnsde bij zijn woorden. Ik streelde zacht over zijn kaak en drukte een kusje in zijn mondhoek. "Dan zul je de buitenlucht niet vaak meer zien die week, Hazz. Dan maak ik je namelijk ook buiten het duister om graag de mijne." zei ik zacht, voor ik nog een kusje op zijn neus drukte. Ik draaide rustig een van zijn krullen rond mijn magere bleke vinger. "Wil jij zo rijden, of zal ik het doen? Dat moet denk ik nog wel lukken als je er zelf te moe voor bent. Ik wil namelijk niet dat je achter het stuur in slaap sukkelt." zei ik met een klein glimlachje. Ik vertrouwde hem wel, maar zijn lichaam had hem wel vaker in de steek gelaten. Gelukkig was dit nog nooit achter het stuur gebeurt, maar goed. Ik zou zo mijn krukken wel pakken. Die laatste tientallen meters zouden ook nog wel lukken. Ik drukte nog twee kusjes op zijn kaak en legde mijn hoofd nog neer. Ik hoopte dat we gewoon konden opstaan en onze nummers konden achterlaten, waarna we weer naar het hotel konden vertrekken. We zouden nog naar de agenten moeten, hopelijk verboden ze ons niet terug te gaan naar huis, naar Dublin, tot onze namen waren gezuiverd, want deze stad bevatte te veel slechte herrinderingen, net als de meeste mensen hier. Op Harry na waren hier maar heel weinig mensen die me niet in de loop van mijn schooltijd hadden vernederd of zelfs in elkaar hadden getimmerd. In die paar jaar na de break-up had ik een aantal ribben 4 keer gebroken en had ik altijd wel blauwe plekken. Nu was alles goed, maar ik wilde hier zo snel mogelijk weg. Ik had hier in eerste instantie al nooit willen zijn.

Bowties were never Cooler

Zayn Javadd Malik.

Mijn ogen volgde Gabriëla's handelingen. Mijn ogen zagen hoe ze beide reageerden en ik besefte mij dat ze beide nog om elkaar gaven. Als er iets duidelijk was, was dat het wel. Ik grinnikte zachtjes en sloeg mijn hand geschrokken voor mijn mond. Het zag er schattig uit, hoe ze beide niet wisten hoe ze moesten reageren. Ik schrok op van Louis' spijtbetuiging en keek op naar Gabriëla. 'Ik ben nooit met Rose om gegaan, zoals jullie weten. Dus ik weet ook niet hoe ze zal reageren. Het zal wel een grote schrok zijn.' probeerde ik de situatie wat lichter te maken, in de hoop dat het zou werken. Ik keek naar Rose en toen naar de agenten die nog steeds bij de deur stonden. 'Ik word helemaal gek van die popo's. Laat ons gewoon weg gaan, ik ben er helemaal klaar mee.' Het was alsof mijn humeur in enkele seconden was veranderd. Misschien was dat ook wel zo. Ik mistte mijn vriendin. Gab en Louis waren zo onschuldig tegen elkaar en ze wisten beide niet wat ze moesten doen. En ik zat hier, zonder mijn lieve Noek en moest de tijd in mijn eentje verdoen. Daarbij gebeurde er vrij weinig en als er iets was waar ik niet goed in was, was het niks doen. Ik was lui, dat wel, maar niet verplicht lui. Daarbij stond er hier geen lekker bank of een bed. Ik wou hier weg. Zo snel mogelijk.

Ook hier ben ik al Kramer ipv Durm.

[ bericht aangepast op 30 dec 2014 - 21:57 ]

Danmarks Dynamite.

Harry Styles
Op dit moment kon het me nog vrij weinig schelen wat we gingen doen als we terug in het hotel waren, al gingen we gelijk slapen voor mijn part, maar ik wilde gewoon zeker stellen dat Niall oké was. Ik wreef zachtjes over zijn been en vroeg het hem. Sowieso vond ik het een beter plan als ik hem straks ook nog wat waard was, het hoefde niet zo eenzijdig te zijn. Ik drukte de jongen fijn dicht tegen me aan en gaf hem een kus op zijn wang, waarna ik licht glimlachte door zijn woorden. Het was te merken dat hij dit keer eerlijk tegen me was, wat het enige was wat ik van hem vroeg. Niet dat ik niet alsnog mijn best deed om hem zoveel mogelijk op zijn gemak te stellen, maar dat was een ander verhaal. Ik gaapte even en humde om zijn lieve woorden. Hij was lief en ik hield heel veel van hem, wat ik zeker niet altijd verdiende. Je had ook vrij weinig aan iemand die, als hij eens thuis was, grotensdeels zijn tijd doorbracht in bed om uit te rusten. Ik gniffelde zacht om zijn reactie en het kusje op mijn neus. "Je weet dat ik dat niet erg vind. Maar je moet me beloven dat ik wel naar buiten mag als de sneeuw blijft liggen," zei ik met een kleine grijns. Wat sneeuw betrof was ik niet ouder dan vijf jaar, maar volgens mij was ieder mens dat wel. Mensen die er niet van hielden begreep ik niet, want sneeuw was voor mij de enige reden om van de winter te houden. Ik keek toe hoe Niall een van krullen rond zijn vinger wond en beet lichtjes op mijn lip. "Ik kan wel rijden, het word hoog tijd dat ik dat weer eens doe," zei ik, waar duidelijk een dubbelzinnige betekenis achter zat. Aan de ene kant meende ik het wel aangezien ik een groot deel van de tijd verplicht een chauffeur had, en de andere kant begreep hij vast wel. Ik pakte een van zijn handen vast en haakte mijn vingers door de zijne, waar ik een liefdevol kneepje in gaf. Met een glimlach door de kusjes op mijn kaak keek ik de ruimte nog eens door. Ik wilde niets liever dan hier weg, naar bed en dan morgen naar mijn ouders en dan naar huis. Ons eigen bed was toch het fijnst en hoeveel ik ook van mijn eigen land hield, ik miste de omgeving van Dublin, ook al had ik nog een beetje moeite met de taal. "Kom, zullen we kijken of we hier weg kunnen komen?" vroeg ik zacht en drukte een kus op zijn haren. Hij moest toch eerst van mijn schoot af voor ik op kon staan, en ik had liever dat hij op zijn eigen tempo opstond. De agenten konden ons niet verbieden om te gaan, hoogstens om het land te verlaten. Ik wist hoe erg Niall deze plek haatte, maar we konden altijd in de tussentijd bij mijn ouders logeren, hopelijk maakte dat het iets minder erg. Ze kenden elkaar toch al en het was een rustige plek, minder erg dan in het midden van London, dacht ik zo. Anders waren er nog zat plekken waar we heen konden als hij zich toch niet prettig voelde.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Ik was blij dat ik Harry over een weekje een tijdje helemaal voor mezelf zou hebben. Ik zei hem dan ook dat ik hem echt niet meer liet gaan, zodra hij na zijn laatste show thuis zou komen. Ik grinnikte zacht bij zijn antwoord en aaide over zijn hoofd. "Natuurlijk, dan kom ik ook naar buiten en bouwen we samen een sneeuwpop." zei ik met een scheve grijns, voor ik een krul om mijn vinger draaide en zacht vroeg of hij wilde rijden, omdat het mij ook nog wel zou lukken. Zijn duidelijk dubbele antwoord deed me gniffelen, voor ik een zacht kusje op zijn kaak drukte. "Je doet al genoeg, Haz. Je kookt letterlijk elke dag en doet veel van het schoonmaakwerk. Dat je niet rijd, en de laatste tijd weinig doet op een ander vlak, is verre van een probleem." zei ik, in de hoop hem iets gerust te stellen. Ik deed de was en de afwas, maar meer van het huishoudelijke werk deed hij als hij er tijd voor had, maar vaak verslofte het ook gewoon een beetje. Ik glimlachte toen hij onze vingers verstrengelde. Ik wilde echt heel graag weg, samen met Harry, gewoon naar onze hotelkamer, morgen naar Harry's ouders, een verlovingsring kopen en het gesprek met de platenmaatschappij. Toch keek ik meer uit naar overmorgen, dat we naar huis konden en lekker op de bank konden hangen. Terug in het fijne Ierland, wat toch altijd mijn thuis zou blijven. Intussen probeerde ik Harry al tijden wat woordjes iers bij te brengen, maar dat ging nog niet zo heel lekker. Ach, het lukte hem al best aardig, zeker voor een Brit. Bij zijn vraag en het kusje op mijn hoofd, bloosde ik licht, maar knikte toch. Ik wilde hier echt heel graag weg, weg van deze plek en weg uit dit land, waar ik zo veel slechte herrinderingen aan had. Het was misschien niet eerlijk tegenover de mensen en het land, maar het voelde toch niet goed. Heel voorzichtig schoof ik van zijn schoot af en terug op mijn stoel. Daar kon ik mijn krukken pakken, want ik ging mijn knieën niet verder overbelasten. Ik was er meestal niet heel voorzichtig mee, maar ik wilde het ook niet erger maken. Ik hing mijn rugzak om een schouder en pakte met enige moeite mijn krukken op. In het begin hadden ze pijn gedaan aan mijn handen, maar nu voelde ik er iets meer van. Het was altijd beter geweest dan de pijn in mijn knieën als ik ze gebruikte. Ik keek naar Harry en drukte me met een klein beetje moeite omhoog. "Ik ga wel even met de agenten praten. Kom je mee?" vroeg ik aan de krullenbol. Ik was gewoon niet graag alleen, en dat wist hij ook. Eigenlijk waren we allebei erg gevoelig voor eenzaamheid. Ik drukte van boven een kusje op zijn hoofd. Met wat moeite hobbelde ik naar een agent en tikte voorzichtig op de schouder. Mijn hart sloeg best even iets harder. Ik was niet zo goed met praten met vreemden en zeker niet met vreemden met autoriteit. "Euhm, pardon. Mijn vriendje en ik vroegen ons af of we naar ons hotel mogen gaan om wat te kunnen rusten. We hebben allebei belangrijke afspraken morgen ochtend vroeg." zei ik beleefd, maar bang voor een negatief antwoord. of nog erger een uitval van de agent.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Zelfs na ruim een jaar was mijn Iers nog verschrikkelijk basis, en het hielp niet mee dat mijn accent absoluut samenging met de taal. Toch bleef ik mijn best doen, wat ik had er een hekel aan dat mensen zich aan mij moesten aanpassen en ik weigerde het voor me te laten vertalen. Nou ja, de buurt kende mij en mijn gebreken ondertussen wel, dus het zat goed. Liefdevol drukte ik mijn lippen op zijn haren en drukte Niall nog eens dicht tegen me aan voor ik voorstelde of we konden kijken of we hier weg konden de blos op zijn wangen was schattig, alsof dit de eerste keer was dat ik hem een kus gaf. Ik was wel blij dat hij instemde, de sfeer hier stond me niet aan en ik was moe. Geduldig wachtte ik tot de jongen op eigen tempo van mijn schoot afkroop en keek toe hoe hij zijn rugzak en krukken pakte. Ik hield hem wel scherp in de gaten, want dankzij mijn eeuwige overbezorgdheid wilde ik voor hem klaarstaan als het niet meer ging. Het zou niet de eerste keer zijn in ieder geval. Ik knikte heel lichtjes om zijn woorden en glimlachte een beetje om het kusje dat ik kreeg. Langzaam stond ik op en liep Niall achterna op een rustige pas, er was geen nood om gehaast te doen en het zou ook niet in ons voordeel werken. Ik had de jongen al snel ingehaald en bij de agent sloeg ik mijn arm losjes om zijn middel, waar ik mijn vingers licht in zijn zij groef. Misschien was ik een tikje bezitterig, maar dat kon me niet kwalijk genomen. Niemand wilde het zich veroorloven om iemand als hij te verliezen. Ook was het om hem gerust te stellen dat ik bij hem was en er niks was waar hij zich zorgen om hoefde te maken. Persoonlijk was ik sociaal erg makkelijk en sprak alles en iedereen zonder problemen aan, daarom had ik vaak het woord, maar het was goed voor hem om het zelf eens te doen. De agent zelf was duidelijk ook moe en had hier allemaal geen zin in. Begrijpelijk, het was laat en met de feestdagen wilde hij ook bij zijn familie zijn. De man zuchtte diep en schudde zijn hoofd even. "Geef jullie gegevens af en ga dan maar. We willen wel dat jullie 24/7 bereikbaar zijn mochten we jullie nog eens op het bureau willen hebben. Anderzijds hoor ik te zeggen dat jullie de stad niet mogen verlaten, maar deze periode hoort gevierd te worden met familie, hoe ver die ook wonen," zei de man rustig, als subtiele hint dat hij, wat we ook gingen doen, het door de vingers zou zien. Daarbij was ik wereldwijd bekend en niet zo moeilijk te tracken, en Niall was waar ik was. Ik glimlachte wat zwakjes, maar dankbaar, en vulde alles netjes in van ons beide op het papiertje dat me werd aangegeven. Vervolgens keek ik op naar Niall en vond het op dit moment heel jammer dat ik niet zo zijn hand vast kon pakken, gezien de stress van deze dag begon me nu echt hard te raken. Ik drukte nog een kusje op zijn wang en liep stilletjes richting de uitgang, mijn hand omklemde de autosleutels in mijn jaszak stevig. Dit moest gewoon voorbij zijn, want ik kon niet meer.

[ bericht aangepast op 30 dec 2014 - 0:57 ]

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Het was altijd een opgave om op te staan. Ik moest eerst mijn tas om mijn schouders hangen, voor ik met wat moeite mijn krukken op kon pakken. Nu was het goed dat deze stoelen niet zo hoog waren, want anders was het altijd nog een grotere opgave en ik wilde Harry niet vragen om dat ook nog eens voor me te doen. Met wat moeite kwam ik dan toch uiteindelijk op mijn voeten terecht en kon me langzaam aan naar de agent bewegen. Het was niet helemaal prettig, dat was het nooit, maar met de pijnstillers in mijn systeem ging het prima. Ik kwam aan bij de man en tikte hem wat nerveus aan. Ik voelde een arm om me heen, wat me eerlijk gezegd heel goed deed. Ik leunde iets tegen hem aan, waardoor ik nu echt al mijn gewicht op mijn handen en zijn arm liet rusten. Wat onzeker en ongemakkelijk vroeg ik het aan hem, maar kroop toch wat weg tegen Harry aan. Hij was altijd veel zekerder rond vreemden. De agent, toen hij zich omdraaide, was duidelijk ook moe en was het ook helemaal zat. Wel begrijpelijk omdat de feestdagen voor de deur stonden. De dagen waarbij ik Harry op eerste kerstdag zou moeten missen voor een show. Gelukkig was die show in Dublin, maar ik zou hem toch liever de hele dag bij me hebben, dat kon ik alleen niet van hem vragen natuurlijk, daarbij vond ik het ook wel leuk om hem te kunnen zien lopen, om hem zijn passie te zien uitoefenen. Ik luisterde naar de agent. Ik had inderdaad verwacht dat we hier zouden moeten blijven, maar blijkbaar werd het door de vingers gezien, omdat het de feestdagen waren. Daarbij waren we van Dublin binnen drie uur hier als het echt moest. Ik knikte dankbaar naar de agent en viel bijna om toen Harry me losliet om alles in te vullen. Met wat moeite ging ik naast hem staan en leunde tegen het tafeltje. Ik keek wat mee en zag hoe hij alles correct invulde. Alleen ons adres niet, want hij had nogsteeds moeite met de straatnaam. Ik pakte de pen even op en verbeterde het snel. Ik voelde Harry naar me kijken en probeerde zo nonchalant als dat gaat met krukken me voort te bewegen, maar met die stomme knieën van me was dat echt onmogelijk. Ik glimlachte een beetje bij zijn kusje en volgde hem naar buiten. Het hotel was gelukkig niet ver. Bij de auto leunde ik op een kruk en tegen de zijkant van de auto. Ik keek opzij en zag de vermoeidheid van zijn gezicht druipen. Harry was duidelijk doodmoe. "Zullen we anders maar gewoon zo lekker gaan slapen, Haz? Morgen is weer een dag en dan zien we het wel weer." zei ik zacht, terwijl ik naar zijn ogen zocht. Zijn ogen konden niet liegen, dat was nog altijd mijn houvast. Zelfs toen ik nog dacht dat zijn vermoeidheid niet zo erg was, door de make-up, hadden zijn ogen altijd de zombie-achtige staat weergegeven. Ik had het alleen niet herkend. Nu wel, dus nu zou liegen ook moeilijker worden. Gelukkig zou hij het over een tijdje rustiger gaan doen, waardoor al dat liegen hopelijk ook niet meer nodig zou zijn. Net als mijn leugens, omdat ik toch ja had gezegd tegenover het geld lenen voor de operaties. Ja, onze toekomst zag er nu oprecht rooskleurig uit, zelfs al was het heden een stuk minder zonnig.

Bowties were never Cooler

Rhozalynn "Rosa", "Rose" of "Rossi" Catriona Marron Rossi.

Er klonk eerst een ge-'uhm' na haar geïnteresseerd vraag, Daarna zei hij dat het wel goed met hem ging, maar ze geloofde hem niet, iets in zijn toon fluisterde haar toe dat dit niet helemaal honderd procent waar was. Dus kneep ze haar ogen samen en fronste lichtjes, al was het niets onbekends, hij was niet de enige mens die zei dat het goed ging terwijl dit niet het geval was - of dat vermoedde ze dan - ze deed dit zelf ook maar al te graag, al beantwoorde ze vaak ook gewoon niet, of gooide ze een filosofische spreuk in het midden. Hij vertelde dat hij in de supermarkt werkte, tot haar verbazing, de meesten studeerden wel en waren druk bezig voor een mooie baan, of waren zelfs al begonnen. Ze hoorde het geluid van tanden malend op vlees en hierna kwam de vraag wat ze van hem wou weten, om er nog bij te voegen dat ze alles mocht vragen. "Waar kom je vandaan? En wat zijn je hobby's? Wie was jij op school?" het leeken veel vragen, maar al zou ze hem waarschijnlijk nooit meer kunnen herrineren, zo kon ze wel een plaatje van hem krijgen. "Hoe zie je eruit?" dit zou helpen in het terug halen en daarbij was ze ook nog eens een klein beetje nieuwschierig. Ze was nooit iemand geweest om te oordelen op uiterlijk en nu kon ze dit ook niet meer, maar diep donkere ogen hadden haar altijd al het gevoel gegeven alsof ze door haar heen keken, alsof ze haar warm maakten. Ogen waren voor haar iets speciaals.

Reality's overrated.

Harry Styles
Blijkbaar waren de feestdagen goed voor alles. Gezelligheid, families bij elkaar brengen, optimistische instellingen en nu dat we hier weg konden. Helaas zou ik met Kerst een groot deel van de middag weg zijn voor mijn laatste show dit jaar, maar 's morgens en 's avonds was ik er gewoon. Vooral dat ik er in de avond was vond ik persoonlijk het belangrijkst, dan konden we het gewoon samen vieren en hadden we vanaf dan alle tijd voor onszelf. Ik was de agent heel dankbaar dat hij ons een excuus gaf om naar huis te mogen, want de komende dagen vieren op een hotelkamer was niks, hoe luxe het ook was. De agent schoof me de papieren toe die ingevuld moest worden, wat betekende dat ik Niall los moest laten. Waar ik geen rekening mee had gehouden was dat ik een groot deel van zijn steun was en hij dus bijna omviel door mijn plotse beweging. Schuldig keek ik hem aan en verontschuldigde me zachtjes voor ik alles zo goed mogelijk invulde. Dat ging duidelijk niet helemaal goed gezien hij nadat ik klaar was nog wat verbeterde. Nou ja, het viel me niet kwalijk te nemen, niet echt. Ik keek kort op naar Niall en haalde een hand door mijn haren, waarna ik een klein kusje op zijn wang drukte en richting de auto liep. Het was ijzingwekkend koud buiten en de verwarming in de auto omhoog gooien was geen optie, want het was maar vijf minuutjes van ons hotel af. Ik sloeg dus mijn jas wat dichter om me heen en haalde het voertuig van het slot af. Een diepe zucht rolde over mijn lippen door de vraag die ik kreeg en schudde mijn hoofd. "Ik hou het echt nog wel even vol, schat. Maak je alsjeblieft geen zorgen, ik krijg mijn rust wel," zei ik zacht terwijl ik mijn handen op zijn wangen legde en mijn lippen kort op zijn voorhoofd drukte. Ik deed mijn uiterste best zijn blik te vermijden, want ik wist dat hij kon zien hoe ik me werkelijk voelde. Niall had zijn best gedaan mij niet teleur te stellen, wat onmogelijk was maar goed, nu was het aan mij de beurt hem niet teleur te stellen. Ik stapte van hem weg en hield het portier aan de passagierskant voor hem open. Je kon veel van me zeggen, maar ik was goed opgevoed. Mijn ogen waren op de grond gericht en ik beet licht op mijn lip. Zelfs al zag hij mijn ogen niet, dan zou hij alsnog weten dat het niet zo goed zat als dat ik zei. "Ik wil gewoon alles even vergeten, oké? Alleen jij kan me daarbij helpen. Gewoon jij en ik, al is het maar voor even," mompelde ik bijna onhoorbaar, maar Niall hoorde het vast wel. Slapen hielp me niet vergeten, als iets me serieus dwars zat kwam het toch wel terug in mijn dromen, zijn aanraking daarintegen hielp wel. We creëerden gewoon onze eigen kleine bubbel en niets of niemand kon daar doorheen prikken, wat ik zo fijn vond aan bij hem zijn. Een momentje van geluk zonder dat ik me focuste op wat dan ook, dat had ik de afgelopen tijd hard nodig. Hij kon me dat geven en daar was ik hem immens dankbaar voor.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Op het moment dat we naar buiten stapte begon ik eigenlijk direct te rillen van de kou. Het was echt ijskoud en de wind sneed door merg en been. Dat was nog wel het ergste, want de kou was verre van goed voor de pijn en ik wilde hem gewoon niet teleurstellen. Ik had mijn jas al stevig om me heen geslagen, maar zelfs daar kwam de kou doorheen. Ook leken inmiddels mijn handen vastgevroren aan mijn krukken, wat lopen verre van makkelijk maakte. Toch wist ik mezelf naar de auto te krijgen en leunde er even tegenaan. Dat was toch iets fijner dan los staan. Ik liet mijn ogen over mijn vriendje gaan toen hij de auto opende. Hij was duidelijk doodmoe. Ik stelde dus maar voor om alles te laten zitten tot morgen als hij wakker was en ik terug van mijn afspraak. Harry was het hier duidelijk niet mee eens, en de kus op mijn voorhoofd maakte zijn woorden voor mijn gevoel definitief. Toch wist ik ook wel dat er een aantal dingen niet helemaal lekker zaten, zelfs al kon ik niet in zijn ogen kijken. Gewoon aan hoe hij deed en hoe hij sprak, dat voelde gewoon niet helemaal lekker aan. Ik hobbelde met wat moeite achter hem aan naar de portier en keek naar hem bij zijn zachte woordjes. Vergeten betekende maar een ding tussen ons, want slapen was nooit de oplossing, gezien we beiden erg vatbaar waren voor nachtmerries. Ik liet langzaam mijn krukken los, zodat ik zelf moest staan, en legde mijn koude handjes op zijn wangen. Zo dwong ik hem me eigenlijk aan te kijken. "Waarom zeg je dat dan gewoon niet, Haz? Dan hadden we er wat meer tijd aan kunnen besteden. Maar wil je me dan alsjeblieft wel zeggen wat je wil vergeten? Want je staat op het punt van breken en als het niet alleen door de vermoeidheid komt, zou ik het graag ook weten." zei ik zacht, voor ik heel voorzichtig op mijn tenen ging staan en zijn voorhoofd kuste. Ik was enorm bezorgd over hem, zeker nu het leek dat niet alleen zijn werkdruk de boosdoener was. Ik was als de dood om hem kwijt te raken door iets waar ik verandering in kon brengen, en zou het me dan ook nooit vergeven als mijn angsten waarheid werden. In mijn hoofd kon ik wel al wat dingen afstrepen. De moord was het niet, want die jongen mocht haar evenmin als ik, net als de bruiloft, want hem kennende was hij daar alleen maar opgewonden over, maar wat het dan wel was, was voor mij een enorm raadsel. Ik zou hem in elk geval met alle liefde helpen om zijn zorgen te vergeten, en tegelijkertijd mijn eigen zorgen met de zijnen mee weg te sturen... In elk geval als hij dat aankon. Anders hield ik het nog wel vol, want zolang ik hem bij me had en zijn hart hoorde slaan waren de meeste van mijn zorgen al onder controle. We zouden even in ons eigen perfecte wereldje leven, weg van alles en iedereen, weg van het hier en nu, alleen wij twee en de liefde die we voor elkaar voelden. De liefde die we elkaar hopelijk niet te lang van nu officieel zouden verklaren. Dat was het enige waarvoor ik nog echt een keer terug wilde naar dit land, en mijn lieve schoonfamilie woonde er, maar voor de rest zou ik weer heel blij zijn om hier weg te zijn.

[ bericht aangepast op 1 jan 2015 - 12:36 ]

Bowties were never Cooler