Bloody Reunion • One Direction • Topic 01 - Speeltopics

Reality's overrated.

Harry Styles
Het was nooit mijn bedoeling geweest om Niall maar een seconde te geven tussen dat ik zijn broek op de grond gooide en dat ik mijn lippen tegen zijn nek gedrukt had. Blijkbaar had ik daarmee iets nieuws ontdekt, wat ik moest gaan onthouden voor later, daar kon ik nog wel eens flink mijn voordeel mee gaan doen. Met een triomfantelijke grijns gebruikte ik mijn tanden op die plek en om er nog een extra schepje bovenop te doen schuurde ik tegen hem aan. Ik humde zacht tegen zijn huid aan toen ik voelde hoe hij zijn heupen omhoog drukte en bracht een hand naar beneden om die net zo goed weer naar beneden te duwen. Elke andere dag mocht hij dit zoveel doen als hij wilde, maar nu had hij zijn gewrichten al teveel belast vandaag. Zodra hij zijn grip op mijn haar had verstevigd trok ik terug en boog me naar zijn oor toe, zodat ik fluisterend kon vragen wat het was dat hij wilde en grijnsde weer om zijn heftige reactie. Zijn handen gleden af naar mijn heupen en ik leunde iets naar achteren om hem aan te kunnen kijken. Een goedkeurend geluidje rolde over mijn lippen door zijn woorden en ik beet uitdagend op mijn lip. In tegenstelling tot hem deden woorden mij niet heel veel, maar hij kon me net zo goed laten sidderen als hij dat wilde. Zonder tegenstribbelen liet ik me tegen Niall aandrukken en keek hem afwachtend aan. "Ze laten zien hoe je me geruïneerd heb bedoel je?" vroeg ik rustig, al rolde er een kreun over mijn lippen toen hij zijn heupen weer tegen de mijne begon te bewegen, waar ik maar al te graag in meeging. Ik histe even door zijn tanden in mijn nek en beet hard om mijn lip om verdere geluiden in te houden. Zo makkelijk gaf ik me niet over. Langzaam ging ik omhoog zitten, weg uit zijn greep, en schoof naar achter om mijn vingers achter de rand van zijn boxer te haken. Veel tijd besteedde ik er niet aan want dat geduld had ik niet. Ik trok de stof omlaag en van zijn enkels af, waarna ik me op zijn heupen kon settelen. Gezien ik niet echt gerekend had op dat we dit zouden doen had ik zelf geen glijmiddel meegenomen, misschien hij wel, maar daar kwam ik zo wel achter. Een hand bracht ik naar mijn achterste en keek hem toen aan. "Heb je liever dat je het zelf doet of wil je toekijken?" vroeg ik met een opgetrokken wenkbrauw. Mank zou ik morgen toch wel zijn, maar veel extra pijn was nergens voor nodig. Ik had graag dat Niall het voor me deed, al zou ik er ook weinig op tegen hebben om te zien wat voor effect het op hem zou hebben om het simpelweg te zien. Op mijn gemak schuurde ik in de tussentijd met mijn kont over zijn kruis, waarschijnlijk zorgde dat ervoor dat het alleen maar langer ging duren voor ik antwoord kreeg, maar we hadden alle tijd. Ik kon toch later opstaan en hij had minder slaap nodig dan ik, dus dat kwam vast wel goed.

Because I love him, do I need another reason?

Rhozalynn Rossi.

Ze hoorde een stem haar naam, haar bijnaam, roepen. Ze trok haar mauwen naar beneden, die krassen waren haar geheim, niemand wist het en niemand mocht het weten. Haar naam klonk nog een keer en ze begon weer erger te trillen. Ze kroop dichter in elkaar en probeerde naar achter te schuiven, wat met de muur natuurlijk niet ging. Haar bijnaam klonk weer en de persoon, overduidelijk Liam, al moest hij het er ook nog bovenop leggen. "Nee, echt?" speelde ze verbaasd en schoot de andere kant op, soort van, dacht ze. Ze kwam snel overeind, met hulp van de muur, ging naar voren en botste nu weer tegen een boom, ze duwde zich met een arm van zich af en ging verder, ze struikelde bijna maar ze was te verward en gepanikeerd om na te denken om de dingen die zouden kunnen gebeuren. Maar ineens hoorde ze een autotoeter, dichtbij, waar was het? Waar kwam hij vandaan? Stond ze op de weg? Hoe kwam ze hier vanaf? Waar was ze? De paniek werd alleen maar erger en kwam tot zover dat het in haar hoofd gewoon zwart was, ze kon niet meer nadenken, ze dacht niet meer na. Er was gewoon niks, alleen een hele hoop geruis en haar gierende ademhaling.

Reality's overrated.

Liam Payne.

'Nee, echt'? Het kwam er bijna sarcastisch uit en Liam fronste z'n wenkbrauwen. Het was misschien ook een beetje stom om dat zo tegen haar te zeggen, want ze wist heus wel wie hij was, want ze herkende zijn stem. Ze kroop weer van hem en ze stond gauw op en liep toen heel voorzichtig weg. 'Rhoza, Rhoza, loop nou niet weg' smeekte ik haar bijna. Bijna, want dat laatste restje waardigheid wilde ik nog wel bewaren, al had ik zo'n vermoeden dat, dat binnen nu en een paar uur ook wel weg zou gaan. 'Rhozalynn, kom terug' Ze was in paniek, ze was overstuur, ze wist niet meer wat ze deed en dat kwam door hem. 'Rhoza' Hij liep haar achterna en hij zag dat ze de weg op liep. Van recht hoorde ik iets wat verdacht veel op een auto toeter leek en toen ik keek, werd dat bevestigd. 'Rhoza'! Hij zag dat ze het ook had gehoord, maar dat ze niet wist waar het vandaan kwam. Ze stond midden op de weg, de koplampen schenen al op haar en de auto had veel te veel vaart om nu nog af te remmen. 'Rhoza' gilde ik hard, ik moest nu een beslissing nemen en zo hard mijn benen mij konden dragen rende ik naar haar toe. Nog een paar meter, ik keek nog even kort naar rechts. Ik zou het net kunnen halen, maar dan ook net en ik zette een tandje bij en ik beet hard op m'n lip. 'Rhoza'! Ik pakte haar beet en ik duwde haar aan de kant en een paar seconde later voelde ik de auto langs me heen geraken. Het scheelde maar een haartje. 'Fuck' Ik hield haar stevig in mijn armen en drukte haar tegen me aan. 'Het spijt me zo, oh Rhoza' zei ik met trillende stem. 'Sorry, sorry' Ik bleef het maar herhalen, ik kon gewoon niet meer stoppen.

'Darling, just hold on'

Niall Horan
Harry's lichaam reageerde jammer genoeg nooit zo goed op woorden als het mijne, maar ik had in het laatste jaar genoeg ervaring opgedaan met hem gek maken, en dat zette ik ook graag in. Toen ik dan toch een duidelijke kreun hoorde, grijnsde ik breed en fluisterde nog heel kort in zijn oor. "Dat weet je best." Mijn stem was rauw en hees, maar hierdoor kwam ook mijn accent nog eens duidelijker naar boven. Ik voelde hoe hij uit mijn greep ontsnapte, wat niet altijd even moeilijk was, zo sterk was ik ook weer niet. Ik bleef liggen en keek naar hem. Hij torende nu echt boven me uit en ik vond het erg moeilijk om niet iets van de leiding te nemen. Ik legde mijn handen dus eigenlijk direct op zijn heupen, en wreef daar rondjes over zijn huid, terwijl hij mijn boxer uittrok, waardoor een lichte luchtstroom langs mijn lengte ging, wat me weer deed rillen. Meestal kon ik me redelijk inhouden, maar dat was niet na zo'n relatief lange tijd van droogstaan met zo'n prachtige vriendje. Ik was dan toch blij dat ik standaard in mijn toilettas ook een flesje glijmiddel had zitten, sinds ik voor het eerst een relatie had. Condooms gebruiken Harry en ik maar zelden, eigenlijk best slecht, maar we waren volgens mij allebei clean, dus ach. Het was niet of we zwanger konden worden. Bij zijn hand die hij naar zijn achterste bracht, kwam hij ook prettig langs mijn lengte, wat me stil toch wat naar adem liet happen, dat maakte het ook moeilijk om direct antwoord te geven op de vraag die hij me gaf. Natuurlijk moest meneer ook weer net gaan schuren toen ik dacht iets te zijn bijgekomen. Ik trok met een zachte grom zijn heupen iets naar voren en hapte nog een paar keer stilletjes naar adem, voor ik met mijn fel blauwe ogen zijn groene smaragden vond. Mij maakte het niets uit. Kijken had een opwindende gedachte erbij, maar het zelf doen, had ik ook nog de touwtjes in handen en kon ik hem nog wat gekker maken dan hij al was. "Er zit glijmiddel in mijn toilettas. Als je die alsjeblieft kan pakken, zal ik ervoor zorgen dat je vanavond in elk geval vanavond geen pijn zal ondervinden. Of je morgen nog kan lopen, daar kan ik niets over zeggen." zei ik zacht. Ik was echt heel aangedaan door alles wat er tot nu toe al was gebeurd, en dat ik moe was en al wat alcohol op had, gemixt met pijnstillers, hielp ook niet mee met mezelf in de hand houden. Ik gaf hem nog een klein kneepje in zijn heupen, en liet hem toen los, zodat hij het flesje kon pakken. Mijn koffer lag lekker handig aan de andere kant van de kamer, dus het zou beter zijn als hij het zou pakken, dan kon ik mezelf ook net iets beter neerleggen, want mijn knieën lagen toch niet helemaal lekker over de rand van het bed. Dat hoefde Harry alleen niet te weten, want nu we zover waren, wilde ik echt niet dat hij alles stopte, omdat hij dacht dat ik het niet aankon. Ik kon het prima aan, en anders werd morgen maar gewoon een pijnlijk dagje, maar dan was ik in elk geval niet de enige.

Bowties were never Cooler

Rhozalynn Rossi.

Ze hoorde het geschreeuw niet, ze was gewoon compleet weg van de wereld. Ze voelde niet eens de armen die haar wegduwden. Het lawaai kwam weer opduiken, haar ademhaling, het gebrom van een paar voorbijgaande auto's, een stem die maar sorry bleef zeggen. Ze werd wat rustiger en verstopte zich in de borstkas. Het was veilig, het was oké, hij had haar gered. Ze probeerde niet te denken aan het feit dat hij haar had gekust, dat moest ze maar vergeten, of toch niet? Ze knikte in het stof van zijn blouse. "Het spijt mij." Op de één of andere manier had ze de enorme behoefte te huilen en moest ze haar tranen inhouden, toch deed ze het niet. Haar vuisten klemden zich aan zijn shirt en het abnormaalhoge tempo van haar ademhaling ging langzaam omlaag. "Bedankt," kwam erachteraan. Ze had het koud, ze rilde en trilde tegelijk. Ze was moe en klaarwakker op hetzelfde moment. Ze voelde zich veilig en verward. "Heel erg bedankt." Ze besefte dat hij waarschijnlijk haar leven had gered en het ging door haar heen dat ze bijna opnieuw door een auto was geraakt. Haar schouders begonnen lichtjes te schokken, maar ze ging niet huilen, ze wou niet huilen. Ze trok hem nog dichter tegen zich aan, ze was bang en wou vastgehouden worden. En zijn sterke armen waren daar.

Reality's overrated.

Liam Payne.

Hij hield haar stevig in zijn armen en ze kroop dicht tegen hem, alsof ze wilde weg kruipen van alles en iedereen om haar heen, behalve van hem. Hij had haar gered, zijn ademhaling was gejaagd en z'n hartslag ging naar zijn gevoel met driehonderd slagen per minuut. Ze vertelde dat het haar speet en dat deed hem stoppen met sorry zeggen en daarna een bedankje en dat voelde goed. Hij hoorde de auto's achter hen razen, maar ze zaten gelukkig op een veilig plekje, langs de auto weg, maar ze moesten hier wel zo snel mogelijk weg. Hij voelde haar trillen en rillen tegelijk. Misschien was ze nu wel in shock. 'Ik ben bij je' fluisterde hij zacht, 'Ik ben bij je, ik laat je niet meer achter, nooit meer' Een snik ontsnapte uit zijn mond, de spanning kwam er nu ook bij hem uit. Als hij haar niet had gered, dan was ze nu dood geweest. Hij onderdrukte een beeld van een dode Rhozalynn, Dat wilde hij niet niet, nooit als het aan hem lag. Ze leefde nog, dankzij hem. 'We gaan naar binnen, je hebt het koud' zei hij toen zacht. Hij bleef haar vasthouden en hij stond langzaam op, haar in z'n sterke armen. Hij keek van links naar rechts en liep toen zo snel als hij kon de weg over en hij had door dat hij z'n adem in hield en dat hij die pas liet ontsnappen toen ze veilig de weg over staken. Hij voelde iets nats over z'n gezicht en hij besefte dat hij aan het huilen was. Hij kon ze niet weg vegen en daarom druppelde ze langzaam naar beneden en vielen neer op Rhozalynn.

'Darling, just hold on'

Rhozalynn Rossi.

Ze knikte in zijn borstkas en liet zich met hem mee leiden. Tot ze iets op zich voelde vallen, eerst dacht ze dat het regen was, maar toen besefte ze dat Liam aan het huilen was. Ze was er nu zeker van dat ze de straat af waren en ze liet hem stoppen. Haar handen zochten zijn gezicht en voorzichtig veegde ze de tranen weg. Ineens realiseerde ze wat hij eerder had gezegd, dat hij haar nooit meer achter zou laten en ze glimlachde. "Beloof je het? Beloof je dat je niet meer wegrend?" ze probeerde hem weer aan te kijken, haar duimen gleden voorzichtig over zijn gezicht en kort en zacht drukte ze haar lippen even op die van hem, waarschijnlijk in een opwelling, maar het voelde goed. Daarna liet ze los en ze pakte zijn hand vast, zodat hij haar verder naar binnen kon brengen. Nog altijd had ze het gevoel dat ze moest huilen, zowel door de schok als de gebeurtenissen, de verwarring, alles. Maar ze hield er niet van te huilen en zeker niet publiek, ze had het gevoel dat het haar zwak maakte, nog zwakker dan ze eigenlijk was. Ze kroop weer dicht tegen hem aan om haarzelf te verbergen voor de kou en de wereld.

Reality's overrated.

Liam Payne.

Het meisje in zijn armen liet hem stoppen en heel voorzichtig legde ze haar handen op zijn gezicht. Zijn huid tintelde onder haar aanraking, iets wat het altijd al had gedaan als ze dat deed. Ze veegde voorzichtig z'n tranen weg, tenminste dat dacht hij en hij glimlachte door z'n tranen heen. 'Je bent lief' zei hij zacht. Toen vroeg ze of hij dat had gemeend, wat hij even daarvoor had gezegd en hij knikte en vertelde dat ook aan haar. 'Ja, dat beloof ik' Haar duimen gleden zacht over z'n gezicht en het voelde goed en plots drukte ze haar lippen op de zijne. Hij zoende voorzichtig terug. Het duurde maar even, het was een kort momentje en in z'n gedachte zag hij die kus als een bezegeling voor zijn belofte die hij haar had gegeven. Ze liet hem los en pakte z'n hand vast en dat was voor hem het moment om terug te lopen naar het hotel. 'Je hebt het vast koud' zei hij zacht en hij hield haar dicht tegen z'n borst aan, iets wat ze zelf ook al had bedacht. Hij duwde de deur open van het hotel en liep met haar naar hun kamer. Het meisje achter de receptie begroette hem nog snel, maar hij had geen zin om haar wat te zeggen. Ze dacht vast dat we gek waren. Ik opende de deur van onze hotelkamer en nog steeds met haar in mijn armen droeg ik haar naar binnen, terwijl ik met z'n rug de deur weer dicht deed. Ik had geen idee of ze het goed vond wat ik nu deed, maar het was de enige manier om haar op te warmen. Ik gin op het bed liggen, met haar dicht tegen me aan en ik trok de dekens over ons heen, zodat we in een lekker warm holletje lagen. 'Lig je goed'? vroeg ik haar zacht en ik streek heel voorzichtig over haar, haar.

'Darling, just hold on'

Rhozalynn Catriona Marron Rossi.

Hij beloofde het en toen ze haar lippen op die van hem drukte zoende hij haar terug. Ze knikte en liet zich door hem meeleiden naar binnen en toen ze samen in het bed lagen verplaatste ze niet, ze bleef tegen hem aanliggen en knikte opnieuw. Zijn stroken door haar -haar deden haar goed, het werkte kalmerend en ze maakten haar nu echt rustig. Ze moest ineens aan morgen denken. Wat zou er dan gebeuren? Ze wist zelf niet wat ze wou, dit voelde goed, maar het bleef beangstigend en ze was er van overtuigd dat het niet ging werken, zelfs al hadden ze bij elkaar in de buurt geleefd en was ze niet blind geweest, maar ze moest het weten. "Mijn vliegtuig vertrekt morgenmiddag," zei ze voorzichtig. Ze durfde het bijna niet aan haarzelf toe te geven, maar ze vond het een klein beetje jammer. Ondanks alles was dit fijn en sloot haar ogen, rook zijn geur. Haar vinger tekende figuurtjes op zijn borstkas. Ze zou willen dat ze één van die personen was die zorgeloos door het leven kon, maar dat was ze niet, dat was ze nooit geweest - terwijl ze regelmatig juist weer wel zo over kon komen. Dus was ze zelfs op dit moment aan het piekeren over van alles en nog wat.

Reality's overrated.

Harry Styles
Met een brede grijns keek ik toe hoe er een rilling door Niall ging toen ik zijn boxer uittrok, al liet het wrijven over mijn heupen me ook niet compleet koud. Daarom schoot ik nu wel wat op en klom direct erna weer bovenop zijn heupen, vanaf daar had ik de beste machtspositie. Toch zou het me niet verbazen als hij me alsnog onderuit wist te halen. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik dacht dat ik de situatie onder controle had en dat hij het zomaar overnam. Ik bracht een hand omlaag en maakte een speels geluidje bij zijn gehap naar adem, voor ik me bedacht dat ik hem de keuze voor kon leggen zodat hij het naar zijn hand kon zetten. Ik vroeg hem rustig of hij het liever zelf wilde doen of toekeek terwijl ik expres over hem heen schuurde om hem af te leiden. Hij vond het vast niet erg, ik wist dat het hem gek maakte. Zonder er iets tegen te doen liet ik me wat door hem naar voren trekken en keek geduldig toe terwijl hij zijn adem weer vond. Ik wendde mijn blik niet af van de zijne en gniffelde om zijn woorden. "Die hoop heb ik allang opgegeven schat, wees vooral niet voorzichtig met me," zei ik met een grijns. Het was lang geleden dat hij me echt mank had laten lopen, waardoor ik de pijn nu met alle liefde aannam. Na het kneepje in mijn heupen kon ik weg en stond ik met wat moeite op. Door alles wat Niall had gedaan was ik wat week in mijn knieën geworden, maar niet erg genoeg dat ik niets meer kon. Ik liep naar zijn koffer toe en boog voorover zodat ik naar zijn toilettas en het glijmiddel kon zoeken. Dat kostte niet heel veel tijd en binnen de kortste keren kon ik weer bij hem komen zitten. Ik merkte wel dat hij was gaan verliggen, maar ik zei er niets over, als het echt niet ging hoorde ik het hopelijk wel. Ik gaf hem netjes het flesje aan en keek afwachtend, ik wist niet hoe hij dit het makkelijkst vond en of ik daarvoor moest verzitten. In de tussentijd boog ik me voorover om hem te kunnen zoenen, want ik bleef bij mijn standaards en daar hoorde dit bij. Ik drukte een aantal kusjes op zijn wang voor ik hem met een onschuldige glimlach aankeek. "Je vind het leuk om me te zien kronkelen voor je, niet? Dat iedereen in de kamers naast ons morgen je naam weet omdat ik dat zo hard heb gegild," fluisterde ik verleidelijk in zijn oor. Ik wist dat ik elk moment zijn vingers bij mijn ingang kon voelen en zette me daarvoor alvast schrap zodat ik niet al te erg overrompelde door hem zou worden. Zelfs al had hij alle touwtjes in handen, ik zou nooit compleet stoppen met hem tegenwerken. Daarvoor was mijn persoonlijkheid net iets te sterk en was de drang om controle te hebben te groot. Ik liet mijn tong licht over zijn oorschelp glijden en drukte nog een kusje in zijn nek, voor ik op mijn lip beet en in anticipatie wachtte op zijn reactie.

Because I love him, do I need another reason?

Liam Payne.

Heel zacht bleef hij over haar, haar strelen en hij voelde dat ze iets kalmeerde, dat ze het fijn vond dat hij dat deed. Het bleef even stil tussen de twee en alleen hun ademhaling was te horen. Hij wilde haar gewoon niet los laten, niet nu, niet over een paar uur en hij wilde al helemaal niet aan morgen denken. Zij deed het wel en hij beet hard op z'n lip toen hij haar hoorde zeggen dat haar vliegtuig morgen middag zou vertrekken. Hij wilde haar niet kwijt, niet nog een keer. 'Dat vind ik jammer' zei hij toen met een brok in z'n keel, 'Dat vind ik echt heel jammer' Hij drukte voorzichtig een kus op haar voorhoofd. 'Ik kan je niet missen, ik wil je niet missen' Het klonk misschien dramatisch, maar zo voelde het wel voor voor hem. Hij kon niet zonder haar. Ze hadden elkaar weer terug gevonden, al had zij nog steeds haar geheugen niet terug. Maar als het moest dan zou hij bij haar blijven en zou haar helpen om weer dingen te gaan herinneren. Dat zou hij met alle liefde voor haar willen doen. Hij slikte. Hij wist even niet meer wat hij moest doen. 'Ik ga met je mee, naar Italië' zei hij toen zachtjes, 'En dan ga ik je helpen met je geheugen, als je dat wilt'? zei hij er onzeker achteraan. Misschien wilde ze dat wel helemaal niet. Hij zei het eigenlijk meer in een opwelling, maar er spijt van hebben, had hij niet. 'Ik hou van je' zei hij zo zacht, dat het waarschijnlijk niet eens te verstaan was.

'Darling, just hold on'

Rhozalynn Catriona Marron Rossi.

Zijn woorden waren lief en toen hij zei dat hij mee ging was ze even verbaasd. "Maar je werk dan? Mijn grootouders geen Engels en we hebben geen extra kamers. We wonen in een afgelegen dorp, er is echt helemaal niks voor jou, iedereen spreekt enkel Italiaans en ik denk niet dat jij dat begrijpt toch? En je spullen? Die heb je niet?" ze bleef niet erg rustig bij dit idee nee, het idee dat hij met haar mee wou gaan benauwde haar een beetje, al betekende dat niet dat ze het niet wou. Daarna zei hij dat hij van haar hield en ze viel stil. "Oh," zei ze zachtjes. Het klonk zo romantisch - zoals in de films en eigenlijk hield ze niet van romantische films, maar dit was toch anders - als iemand zei dat hij (of zij) van je hield, maar zij wist niet zo goed wat ze ermee aan moest, het was wel lief enzo, maar zij kon het niet beantwoorden, nog niet misschien. "Het is lief dat je mee wilt, maar weet je het zeker?" vroeg ze uit zorgen dat hij mee zou gaan en er spijt van zou hebben, of morgen zijn gedachten ineens zou veranderen.

Reality's overrated.

Liam Payne.

Ze begon allemaal bezwaren op te noemen, en heel even begon hij te twijfelen, of hij wel het juiste deed. De enige met wie hij Engels kon spreken was met Rhozalynn. Hij zou met haar op een kamer moeten slapen, als haar grootouders dat al zagen zitten en oudere mensen waren nogal traditioneel ingesteld, dus waarschijnlijk keurde ze dat niet goed, waardoor hij gedwongen zou moeten zijn om naar een hotel uit te wijken. Er was niks te doen in het dorpje en dan zou hij eerst moeten reizen naar de grote stad en daarna weer terug om Rhozalynn te zien. 'Ik ga liever met jou mee dan dat ik ga werken' vertelde ik haar zacht, 'Ik vond het toch al niet zo leuk' En het voordeel waarschijnlijk was dat mijn ouders ook tevreden waren dat ik niet alleen meer op m'n kamer zat. Het nadeel zou zijn dat ze er niet mee eens waren wat ik ging doen, maar ik was volwassen en ik kon mijn eigen keuzes maken. Ze zei het niet terug dat ze van hem hield, maar dat was niet erg. Hij begreep het wel. 'Ik kan altijd een woordenboek mee nemen en ik wilde toch al eens een vreemde taal leren' Hij streek voorzichtig een pluk haar uit haar gezicht weg. Hij zuchtte. 'Ik kan morgenochtend meteen terug naar huis rijden, wat spullen pakken en dan met jou mee gaan, dan boek ik het goedkoopste ticket, dan zit ik misschien dan wel niet bij jou, maar dat geeft niet' Misschien ging hij nu toch wel iets te snel, eigenlijk had hij er niet eens fatsoenlijk over nagedacht. 'Misschien gaat dit toch wel iets te snel' zei hij toen met enige twijfel in z'n stem, al zou hij het zo weer doen, haar voorstellen dat hij met haar mee ging.

'Darling, just hold on'

Niall Horan
Erg was het zeker niet dat Harry me totaal gek probeerde te maken, dat zou me in elk geval alle slechte ervaringen van vandaag doen vergeten. Ondanks dat ik officieus verloofd was, was dit zeker geen fijne dag geweest, en hopelijk zou morgen een heel stuk beter worden. Toen Harry gniffelend antwoord gaf, wist ik dat het wel zou lukken. Ik had hem al lang niet meer echt mank laten lopen, maar ik had genoeg om van me af te beuken vanavond, dus ik zou eens kijken wat ik voor hem kon doen. Ik gaf hem een kneepje in zijn heupen, zodat hij wist dat hij op kon staan Ik volgde hem even met mijn ogen, maar verzette mezelf wel op het bed, want dit was nu niet echt een fijne positie, zelfs al had ik het hem niet gezien. Hij was gelukkig wel al snel terug, want ik was er echt aan toe. Straks zou ik hem misschien zelfs wel op zijn rug werken, maar niet voor ik zeker was dat het redelijk ging en het genot de pijn echt kon overstemmen. Ik wilde namelijk niet dat Harry het zou afkappen. Ik nam het flesje van hem aan en draaide het wat open, terwijl ik zijn lippen weer op die van mij voelde. Ik kuste hem passievol terug. Het was fijn om toch iets zachts, iets liefs, tussendoor te hebben, want straks zou het waarschijnlijk alleen nog maar komen tot heel onhandige kleffe kussen. Toen hij verder ging naar mijn wang, kon ik het flesje echt open krijgen en vast een paar van mijn vingers ermee insmeren. Zijn woorden deden me weer sidderen en naar adem happen. Hij wist wat dit voor effect op me had, zeker als we al hier waren. Het duurde dan ook even voor ik mezelf weer bij elkaar wist te rapen, wat met elke van zijn acties moeilijker werd. Ik voelde zijn kusjes, maar die stonden niet op de juiste plekjes, dus ik wist mezelf goed te herstellen. Zijn schone hand legde ik op zijn onderrug en ik keek hem recht aan. "Als ik klaar met je ben weet de hele stad hoe ik heet." fluisterde ik hem toe, voor ik een vinger bij hem binnenbracht. Ik wist niet of ik hem ooit zo strak had gevoeld. Zelfs toen we samen voor de eerste keer sex hadden was hij minder strak geweest. Toch voegde ik al eigenlijk direct een tweede vinger toe. Het kon niet helemaal prettig zijn, maar ik had het geduld niet. Ik bewoog mijn vingers rustig, in de hoek waarin ik dacht dat zijn prostaat zat. Als ik die had gevonden zou dit alles veel gemakkelijker gaan. Dan zou hij zich wel erger spannen, maar zo erg genieten dat ik kon doen wat ik wilde en redelijk door kon werken met hem oprekken. Nu ging het ook wel iets, maar het ging een stuk beter als hij al aan het kronkelen was. Dat betekende namelijk dat hij minder tegen kon stribbelen, wat hij altijd wel probeerde, tot hij echt kronkelde van genot. Dan had ik de controle pas echt. Zolang ik op mijn rug lag, omdat mijn knieën nog niet echt goed werkten, had ik hem nooit onder de duim, wat ik wel graag wilde hebben voor ik hem zou nemen.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Op dit soort momenten was ik er blij om dat ik er altijd op hamerde dat alles netjes ingepakt moest worden, anders was ik nog wel even bezig geweest met zoeken. Kort daarna kon ik me weer bovenop hem zetten en gaf het flesje aan. Voor we aan het echte werk begonnen wilde ik eerst nog een goede kus van hem hebben voor het slordig werd. Want als je gedachten een grote puinzooi waren werd het lastig om je coördinatie te behouden, plus het zuurstoftekort dat er bij kwam. Langzaam verschoof ik naar zijn wang zodat hij zijn gang kon gaan zonder dat ik in de weg zat. Ik fluisterde in zijn oor van wat ik wist dat het hem nog erger liet rillen dan dat hij al had gedaan. Het was wel de waarheid, ik deed nooit moeite om mijn volume laag te houden, waarom zou ik ook. Mij kon het niet schelen, zo liet ik alleen maar zien, of horen, hoeveel ik van hem hield. In mijn ogen was het tenminste zo, en Niall had nooit geklaagd over hoe luid ik was dus boeide het me ook vrij weinig. Ik drukte mijn lippen een aantal keer in zijn nek voordat ik naar achter leunde om hem aan te kijken. Bij zijn woorden en zijn hand op mijn onderrug brak een grijns door op mijn gezicht en ik wilde nog een opmerking terug kaatsen, maar mijn ogen vielen dicht en een kreun rolde over mijn lippen toen hij onverwachts een vinger bij me naar binnen bracht. Ik legde mijn hoofd neer tegen zijn schouder met gesloten ogen en mijn mond die een beetje open hing. Steken van pijn schoten door mijn rug heen en het was net niet genoeg voor het genot om te overstemmen. Ik maakte een pijnlijk geluid toen hij bijna meteen nog een vinger toevoegde en zette mijn tanden in zijn nek om de pijn tegen te gaan. Mijn ademhaling versnelde in een hoog tempo en werd ook een stuk zwaarder terwijl hij zijn vingers in me bewoog. Ik voelde wat hij aan het proberen was, maar hij zat net in de verkeerde hoek om mijn prostaat te kunnen raken. Om hem wat te helpen verplaatste ik mijn heupen zoals ik dat altijd deed als ik dit in mijn eentje moest doen en er liep een rilling over mijn ruggengraat samen met dat ik zijn naam zacht kreunde toen ik de goede plek te pakken had. Door het plotse genot bewoog ik mijn heupen mee met zijn vingers, hopend dat ik zo meer kon krijgen. Het brandende gevoel van het oprekken werd telkens een beetje minder naar mate Niall me langer met zijn vingers bewerkte. Ik kon zo echt uren gaan zonder me ook een seconde te vervelen, zijn handen deden me altijd als was laten worden en dat was nu niet anders. Het was heerlijk en deed me sidderen van genot. Met zachte kreuntjes die ik in zijn hals smoorde bleef ik ritmisch zijn bewegingen tegemoet komen zodat het wat harder tegen mijn prostaat kwam, maar het was niet genoeg. "Ik kan het hebben denk ik," bracht ik wat schokkerig uit en keek half omhoog zodat ik hem aan kon kijken. Met twee vingers voorbereiding ging het zeker weten nog pijn doen, maar mijn geduld was compleet weg en ik liep morgen toch wel mank, dat maakte dat beetje pijn nu ook niet meer uit.

Because I love him, do I need another reason?