Bloody Reunion • One Direction • Topic 01 - Speeltopics

Reality's overrated.

[Styson went Halenski.]

"Family don’t end in blood”

[Fusce went Rouis.]

'Darling, just hold on'

[Hennig -> Verschuuren.]

stay safe because I like being alive at the same time as you

Gabriëla Eva Harrison.

Eigenlijk wist ik dat ik nooit mijn hand op de zijne had moeten leggen, dit werd bevestigd toen hij zijn hand direct terug trok. Hij probeerde zich er wel uit te redden, maar ik wist dat het zinloos zou worden. Waarom zou zo'n leuke jongens als Louis überhaupt nog single zijn? Een zachte zucht rolde over mijn lippen en ik probeerde me te concentreren op het feit dat Rhozalynn zijn halfzusje is. Wat makkelijker gezegd is, dan gedaan. Ik knikte langzaam. "Ik hoop ook voor jou dat ze het goed zal oppakken." Een hele kleine glimlach speelde rond mijn lippen en ik friemelde wat aan mijn vingers. Ik vond het nu eerder ongemakkelijk om naast Louis te zitten, als aangenaam. Een zachte grinnik rolde over mijn lippen na Zayn's woorden en ik slaakte een instemmend geluidje. Ik werd er ook helemaal gek van dat ze constant bij die deur bleven staan, alsof we echte criminelen waren. "Wanneer ga je het haar vertellen?" Met deze woorden richtte ik me weer op Louis en het gaf me een steek in mijn hart om te weten dat deze jongen hoogstwaarschijnlijk geen interesse meer in me had, maar dat betekende niet dat ik niet meer nieuwsgierig was naar zijn geschiedenis over Rhozalynn, want daar wilde ik eigenlijk wel alles van weten. Ook al was het alleen maar om me even af te zetten van het feit dat we hier 'gevangen' gehouden werden, uiteindelijk moesten ze ons namelijk wel laten gaan, al zou dat waarschijnlijk nog wel eventjes kunnen gaan duren.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Louis William Tomlinson.
Gabriëla zuchtte zachtjes na mijn poging om me uit deze ongemakkelijke situatie te redden, wat niet erg lukte. Waarschijnlijk dacht ze nu dat ik helemaal niets meer voor haar voelde dan vriendschap, terwijl dat eigenlijk juist wel het geval was. Hierna veranderde het onderwerp weer terug naar Rhozalynn. Ik knikte even. Het zou inderdaad een schok zijn, maar dat was het voor ons allebei, dus ik hoopte ook dat ze het goed zou opnemen.
"Ik word helemaal gek van die popo's. Laat ons gewoon weg gaan, ik ben er helemaal klaar mee," zei Zayn toen ineens. Ik grinnikte even, maar moest toegeven dat hij wel gelijk had. De politie stond constant bij de deuren naar om ons in de gaten te houden, alsof wij allemaal stuk voor stuk criminelen waren. Al was dat van één iemand hier wel het geval.
"Wanneer ga je het haar vertellen?" vroeg Gabriëla aan mij. Ik haalde mijn schouders op. "In ieder geval vanavond nog, maar ik wil wachten tot ik de kans krijg haar alleen te spreken," antwoordde ik. Tot nu toe zag ik haar de hele tijd met een jongen, hij heette Liam als ik het goed had, dus ik hoopte dat ze straks even alleen was.
Ik beet even op mijn lip. "Ehm, nogmaals sorry van net. Ik meende het echt niet zo, ik weet niet waarom ik zo reageerde, terwijl ik eigenlijk juist het omgekeerde wilde doen," zei ik zachtjes en voelde mijn wangen rood worden. Dit was dan wel de waarheid, maar nu vond ze mij waarschijnlijk alleen nog maar raarder.

"Family don’t end in blood”

Liam Payne.

Haar drie vragen spookte door z'n hoofd en hij keek naar het meisje dat naast hem zat. 'Goed, uhm, ik kom uit Wolverhampton, daar ben ik geboren en getogen. Het is een mooie stad, we zijn er wel eens geweest' Hij beet nog harder op z'n lip en kneep z'n handen bijna fijn. 'Mijn leven is eigenlijk niet zo interessant' ging ik verder, 'Maar ik werk dus bij de supermarkt, ik wilde nog niet gaan studeren en ik weet ook nog niet echt wat ik wil worden. Misschien leraar geschiedenis' Ik haalde m'n schouders op, tot ik me bedacht dat ze dat niet kon zien. 'Muziek luisteren is een van mijn hobby's' Ik vertelde er maar niet bij dat het meestal sombere muziek was, waarvan je depressief van werd. Als je dat niet was, dan werd je het daar wel van. 'Lezen doe ik ook nog wel eens in mijn vrije tijd' zei ik knikkend, 'En op school was ik niet een van de populairste, ik was ook niet helemaal onzichtbaar. Ik zat er een beetje tussenin' Ik viel stil en knakte met mijn vingers. 'En ik had jou, je was het mooiste meisje van de school. Sissend haalde ik adem. Waarom had ik dat nou weer gezegd, ik kon mezelf wel voor m'n kop slaan. Maar het was toch zo? Ze was mooi, ze was nog steeds mooi. Ik probeerde m'n gevoelens voor haar uit te schakelen, wat totaal mislukte. Ik gromde zachtjes, ik was echt een idioot.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Ik maakte Niall al vrij snel duidelijk dat ik echt niet gelijk wilde slapen. Deze avond redde ik me nog, dat wist ik bijna zeker en ik wilde hem niet teleurstellen. Uiterst expres ontweek ik het om hem aan te kijken, wetende dat hij dwars door me heen keek als ik maar een blik naar hem worp. Na een laatste kus op zijn voorhoofd liep ik naar zijn kant van de auto en deed de deur open voor hem. Misschien wist hij het zelfs zonder me aan te kijken, maar dat durfde ik niet zo te zeggen. Hij volgde me al snel mee naar het portier, waar ik zonder hem echt aan te kijken vertelde dat ik eigenlijk gewoon door wilde blijven gaan omdat ik dit niet aankon. Ik wilde vergeten en achter me laten. Een moment van ons samen zonder enige vorm van interventie. Zijn armen waren een veilige plek en daar wilde ik blijven tot ik niet meer bang was om te gaan slapen, want als ik nachtmerries had, waren ze verschrikkelijk. Het was niet je typische horror, maar het resulteerde er meestal in dat de mensen van wie ik het meest hield iets werd aangedaan en dat ik alleen achterbleef. Ik keek Niall pas aan toen hij me ertoe dwong met zijn handen, die ik het liefst tussen de mijne nam en erover wreef om ze op te warmen. "Alles. Ik weet het niet, de afgelopen dagen dat je me negeerde. Vanavond, de stress, gewoon alles," piepte ik zacht en merkte dat ik ondertussen was gaan trillen. Het kusje op mijn voorhoofd hielp vrijwel niets, maar ik kon niet veel anders dan me in zijn armen storten. Ik lette op dat ik niet met mijn gewicht op hem leunde, want hij zou sowieso dat niet kunnen houden. Ik had mijn armen stevig om hem heen geslagen en verborg mijn gezicht in zijn hals. Het ging gewoon even niet meer. Ik brak en had hem nodig me weer op te rapen. Op dit moment was Niall de enige die daar tot in staat was. Een klein, gebroken geluidje rolde over mijn lippen terwijl ik me zo goed mogelijk door hem liet beschermen. "Laat me gewoon niet alleen," mompelde ik op bijna smekende toon. Ik wist dat hij dat nooit zomaar zou doen, al helemaal niet nu ik er specifiek om had gevraagd. Morgen was het officieel dat we samen hoorden, voor dit moment moesten we dat zelf waar maken. De enige manier waarop ik dat wilde was door dicht bij hem te zijn en niet meer losgelaten te worden. Heel zacht drukte ik mijn lippen in zijn nek, maar zeker niet fout bedoeld. Elke kleine affectie deed me goed nu en had ik erg nodig, al was het maar dat zijn vingers kleine rondjes draaiden over mijn rug. Eerst moest ik op zijn minst een beetje gekalmeerd zijn voor ik überhaupt achter het stuur kon kruipen, als hij wilde blijven leven tenminste. Trillend drukte ik me tegen hem aan en hoopte dat ik nog kon kalmeren, want ik wilde dat hij nog iets aan me zou hebben, zoals een goed vriendje zou zijn.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Mijn vraag om zijn eerlijkheid was duidelijk te veel voor de krullenbol, mijn krullenbol. Hij begon ongecontroleerd te trillen en zijn stem, die normaal heerlijk laag en mannelijk was, was niets meer dan een zacht gepiep op dit moment, niet meer dan dat van een muis. Ik probeerde hem nog iets te troosten door hem een kus op zijn voorhoofd te drukken. Het hield alleen van geen kanten, hij stortte compleet in. Ja, ik zou hem echt proberen zijn hoofd hieraf te krijgen straks in bed, daarbij moest ik me nog verontschuldigen voor de afgelopen dagen, maar rijden ging hij dus echt niet meer doen. Hij viel tegen me aan, en ondanks dat hij zijn eigen gewicht staande hield, viel ik al bijna om door de klap van zijn lichaam tegen het mijne. Het brak mijn hart om hem zo te zien, zo klein en gebroken, zo bang en uitzichtloos. Ik drukte nog een kus op zijn kruin en aaide zacht over zijn rug. Normaal was ik wel in staat om hem weer enigsinds snel bij elkaar te rapen, maar nu wist ik het zelf ook niet zo goed meer. Ik was moe en ondanks de pijnstillers, deed de kou me verre van goed. Ik sloeg mijn armen nog iets steviger om hem heen en bleef over zijn rug aaien. Zijn smeekbedes deden me zacht sussende geluidjes maken en ik drukte nog een keer mijn lippen op zijn kruin. "Nooit, lieverd. Zelfs al ben ik misschien niet altijd fysiek bij je, ik zal er altijd voor je zijn en ik ben altijd bij je, in je hart. Maar voor de komende paar dagen zal ik je ook fysiek niet weg laten komen. Misschien een uurtje, maar langer kom je echt niet van me af, Hazza. Of je het wil of niet, je zit dus nog een tijdje flink aan me vast. Daarop heb je ja-gezegd. Ik voelde een kusje in mijn nek en grinnikte zacht. Ik wist ook wel dat het onschuldig bedoeld was, maar hopelijk kon ik hem hiermee iets opvrolijken. "Kan je nu echt niet wachten, lieverd? De hotelkamer is nog geen 10 minuten weg." zei ik speels, voor ik hem zacht op de passagiersstoel drukte en op zijn schoot kroop. Ik begon zacht met mijn kont over zijn kruis te schuren, terwijl ik hem zacht een paar kusjes toe drukte, maar niets lang genoeg dat hij me terug kon kussen. "Ik laat je echt nooit meer alleen, maar ik ga nu wel even opstaan om te rijden. In deze staat laat ik je toch echt niet achter het stuur. Het is maar 5 minuten en ik wil niet in de Thames eindigen." zei ik, voor ik nog een kusje op zijn voorhoofd drukte. Ik pakte mijn krukken met moeite van de grond buiten de auto en hees mezelf weer omhoog, zodat ik om de wagen heen kon hobbelen. Normaal reed ik altijd met koppeling, maar Harry had een automaat gehuurd, dus dat moest maar. Het betekende wel dat ik nu een hand over zou hebben, wat voor eens een goed ding was. Ik stapte met moeite in en legde mijn krukken naast me neer. Harry hoefde alleen de deur nog dicht te doen en we konden weg. Ik had het contact namelijk al omgedraaid en stelde met een hand snel de auto in dat ik er veilig mee door het Londense verkeer kon. Intussen zocht ik met mijn andere hand de zijne, want ik ging hem echt niet langer loslaten dan moest op dit moment.

Bowties were never Cooler

Rhozalynn Rossi.

Dat hij vertelde dat ze wel eens in zijn geboortestad (de stad van zijn jeugd) waren geweest verbaasde haar lichtelijk, dat hij haar daar mee naweeoe had genomen vertelde weer over de relatie die ze hadden gehad. Je nam niet zomaar ne hook-up mee naar je oude woonplaats. Dat hij nog geen studie was begonnen gaf haar een beetje het gevoel alsof ze hem moed in moest spreken ofzo. Hij begon over zijn hobby's en muziek kwam ter sprake. Een glimlach gleed op haar gezicht. "Ik ben gek op muziek," sprak ze met een enthousiaste en wat gelukzalige ondertoon toen ze bedacht dat dit voor hem niets nieuws was. "Maar dat wist je al." Het ging door naar lezen en daarna naar school en ineens zei hij dat ze het mooiste miejse daar was geweest waarna hij stopte, hij was duidelijk niet blij deze woorden gezegd te hebben. Rhozalynn was even stil, daarna ging haar hand heel langzaam en voorzicjtig maar bovenal onzeker - iets wat buiten haar zang helemaal niet bij haar paste - op zoek naar zijn hand. Eenmaal gevonden legde ze haar ranke hand om de zijne en geef een teder kneepje, een bedankje, een teken dst het niet erg was dat hij dit had gezegd, zoals hij een beetje leek te denken, daarna liet ze snel weer los. Ze was moe en moest zixhzelf in te housen niet te gaan gapen. Haar lichaam werd zwaar, haar zonnebril drukte tegen haar huid en haar hoofd bonkte van alle evenementen van de dag, de drama ennde nieuwe infornatie, alhoewel nieuw, eerder herontdekte informatie.

[ bericht aangepast op 3 jan 2015 - 0:22 ]

Reality's overrated.

Liam Payne.

Ze was gek op muziek, maar dat wist hij al, dat zei ze ook. Voordat ze het ongeluk had gehad, konden ze uren naar muziek luisteren en lagen ze in elkaars armen daarnaar te luisteren. Hij schrok ervan toen ze haar hand op ze zijne legde en er kort in kneep, maar het voelde heel geruststellend, alsof ze het niet zo heel erg vond dat hij had gezegd dat ze mooi was. Ze trok haar hand weer terug en ze bleef stil. Ze bleven allebei stil en het was eigenlijk niet zo'n hele ongemakkelijke stilte. Het voelde wel fijn. Liam keek eens rond en hij zag Niall en Harry niet meer zitten. De politie agent stond weer voor de deur en toen hij voelde dat de jongen naar hem keek, keek hij ook op en gaf hem een ietwat boze blik. Hij had hem duidelijk nog niet vergeven voor z'n actie van eerder. Hij masseerde z'n slapen, hij was moe en hij wilde eigenlijk naar huis. Hij was deze lange dag zat en het enige positieve eraan was, dat hij weer met Rhozalynn praatte. Ze was vast ook moe en ze was het vast ook helemaal zat. 'Rhoza' zei hij zachtjes, 'Zullen we hier weg gaan'? Hij keek naar het meisje. 'We kunnen ergens naar toe, samen'? vroeg hij aarzelend.

'Darling, just hold on'

Rhozalynn "Rosa", "Rose" of "Rossi" Catriona Marron Rossi.

Na een stilte klonk haar naam weer zacht, of een deel hiervan. Hij vroeg weg te gaan, misschien konden ze samen wel ergens naartoe? Zijn stem klonk aarzelend en ook zij twijfelde, moest ze dit wel doen? Ze wist niet eens of ze met hem mee wou. Wou ze het? Misschien, ze voelde zich niet verkeerd bij hem, ze werd een beetje warm van hem. Maar vertrouwde ze hem wel genoeg om mee te gaan? Nee, ze vertrouwde niemand, zelfs haar eigen familie niet genoeg, ze geloofde niet in blind vertrouwen - ze wist niet veel meer, maar ze wist nog wel dat ze dit nooit gedaan had. Maar tegelijkertijd leek het aanbod zo aanlokkelijk en toch ging ze het niet doen, dat kon niet en dat wou ze niet eens. Dus ging ze zeggen, dat was ze echt van plan en daarvoor opende ze haar mond, maar op de één of andere manier kwam er een vertwijfeld "Oké?" uit. Het was zacht, dus ze hoopte dat Liam het niet had gehoord en ze boog haar hoofd weer naar beneden. "Ik-Ik bedoelde het niet zo," mompelde ze toen. "Ik weet het niet. Ik wil wel weg, maar-" ze hakkelde, ze wou hem niet het gevoel geven dat het persè aan hem lag. "Oké." Het kwam er weer net zo zacht uit als de eerste keer.

Reality's overrated.

Liam Payne.

Het was stom om haar te vragen om weg te gaan. Ze vertrouwde hem nog niet goed genoeg, dat voelde hij gewoon en het kwam ook als een verassing toen ze zei dat het goed was. Het kwam er aarzelend uit en heel zacht, alsof ze had gehoopt dat hij het niet zou horen, maar dat was wel het geval en daarna verontschuldigde ze zich. Ze stotterde een beetje en hij beet zacht op z'n lip toen ze nog een keer zei dat het goed was. 'Goed' zei hij zacht en hij stond langzaam op. 'Dit is mijn hand' Voorzichtig legde hij zijn hand op de hare en pakte die beet. 'Dan gaan we weg' Hij liep voorzichtig naar de deur en keek naar de politie agent die hem kil aan keek. 'We willen weg, we zijn moe, het is laat en we gaan niet het land uit' Ik zou niet eens durven, straks zat de hele politiemacht achter me aan, omdat ik toevallig een verdachte was in een moordzaak. Maar ik had niks gedaan en Rhozalynn evenmin. Hoe had ze Michelle ooit iets aan kunnen doen, ze zag niks. 'Rhozalynn gaat met mij mee' zei hij toen iets meer zekerder van zijn zaak. 'Jullie hebben ons lang genoeg vast gehouden' Waar ik die zekerheid vandaan toverde was me nog steeds een raadsel, maar die agent keek me verbluft aan en ik zag dat als een mogelijkheid om de deur achter hem open te doen en snel met Rhozalynn de ruimte te verlaten. Ik had nog geen idee waar we naartoe gingen, maar dat zou ik nog wel uitvogelen.

'Darling, just hold on'

Rhozalynn "Rosa", "Rose" Catriona Marron Rossi.

Hij zei zacht een goed en ze hoorde dat hij opstand, waarna hij haar waarschuwde voor zijn hand die daarna voorzichtig die van haar vastpakte en al vond ze het aan de ene kant onprettig als mensen aan haar zaten en zeker gezien hun verleden, maar ze vond het wel prettig dat ze zo haar stok niet hoefde te gebruiken, al was het altijd wel handiger om haar stok erbij te pakken. Nu zei hij dat ze weg gingen en ze knikte. Voorzichtig gingen ze naar de deur waar Liam de agent probeerde te overtuigen en waar we uiteindelijk bijna wegsneakten. Tot haar verassing lukte het gewoon naar buiten te gaan en kwam niemand hun achteraan. Buiten was het duidelijk dat Liam niet had bedacht waar ze naartoe moesten en ze vond het vervelend dat ze het land niet uit konden. Ze wou gewoon terug naar huis, terug naar Italië, terug naar haar grootouders, al was haar nicht met haar meegereisd, ze wou rust. Alle dingen hadden haar tol wel geijst en op het moment stond ze vermoeid naast Liam, haar hand in de zijne en zachtjes vroeg ze waar hij heen wou. Het maakte haar niet zoveel uit, ze vond het al spannend genoeg om met hem mee te gaan, het vergde al haar goede vertrouwen.

Reality's overrated.

Liam Payne.

Rhozalynn en ik stonden zij aan zij en ik hield nog steeds haar hand vast, iets wat me van binnen stiekem wel een beetje blij maakte, maar ik moest ook niet vergeten dat het zo weer voorbij zou zien. Ik wist niet zo goed wat we nu moesten doen en ik keek om me heen. 'Goed, we zijn buiten' Ik keek omhoog, de maan scheen door de wolken en ik had eigenlijk geen idee hoe laat het was. Ik keek even op m'n horloge en zag dat het al tegen middernacht aanliep. 'Het is bijna twaalf uur' vertelde ik Rhozalynn. 'We kunnen door de stad slenteren en je vertellen wat ik zie, of we kunnen naar een ijsje halen, al vraag ik me af of er nog wel een snackbar open is' mompelde ik er wat achteraan en ik zuchtte. Ik zag een bankje en ik liep voorzichtig met Rhozalynn naar het bankje. 'Er staat hier een bankje, wil je hier zitten of wil je toch lopen'? Ik beet weer op m'n lip, dat m'n lip nu nog steeds niet kapot was, was een wonder te noemen. 'Ben je moe liefje'? zei ik onbewust, 'Wil je misschien liever naar huis en slapen'? Ik kneep voorzichtig in haar hand, als teken dat ik haar hand nog steeds vast hield en ik ging onbewust iets dichter bij haar staan.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Zijn handen die zacht over mijn rug gleden hielpen iets, maar bij lange na niet genoeg om me echt gekalmeerd te krijgen. Toch liet ik hem voor geen goud los, want ondanks dat had ik Niall hard nodig om geen complete breakdown te krijgen. Ik voelde me erg schuldig, hij was vermoeider dan ik en ik wist wat deze kou met hem deed. Dat ik een moment van zwakte had betekende niet dat het ten koste van hem moest. Ik verstopte mijn gezicht in zijn hals en hield hem zo dicht mogelijk tegen me aan terwijl ik hem zo goed als smeekte me niet alleen te laten. Het was egoïstisch van me om te vragen, maar als hij me nu in mijn eentje achterliet kwam het niet meer goed met me, dat stond vast. De kleine geluidjes die hij maakte om me te kalmeren vertelden me al dat het goed zat en ik me geen zorgen hoefde te maken, al liet het me niet stoppen met trillen. Stilletjes luisterde ik naar zijn woorden terwijl ik mijn grip om hem heen versterkte om voor mezelf nog eens te verzekeren dat hij niet eens weg kon, al liet ik los als dat van me gevraagd werd. Ik was heel blij dat het niet eenzijdig was dat ik wilde dat we bij elkaar bleven. Een uurtje zonder hem overleefde ik wel en ik was inderdaad degene die ja had gezegd, maar hij had me gevraagd dus hij zat net zo goed aan mij vast. Ik drukte een lief kusje in zijn nek om hem te laten weten hoeveel ik dit waardeerde, maar natuurlijk moest Niall het weer verdraaien. Een zacht lachje rolde over mijn lippen door zijn woorden en ik besloot mee te spelen, wetende dat hij het deed om me op te vrolijken. Ik schudde mijn hoofd en liet me op de stoel zetten, waarna ik automatisch mijn handen op zijn heupen legde toen hij bij me op schoot kwam. Nu was hij wel vals bezig, de jongen gaf me niet eens de kans hem fatsoenlijk te kunnen zoenen. Ik pruilde bij zijn woorden want ik wilde nog steeds het liefst zelf achter het stuur kruipen, al zag ik in dat het niet heel handig was. Met een zucht deed ik mijn riem om toen hij weg was en sloot het portier, waarna hij inmiddels naast me was komen zitten en ik mijn hoofd op zijn schouder kon leggen. Ik pakte zijn zoekende hand vast en verstrengelde onze vingers, ondertussen was het wel erg laat en in mijn nog heel lichtjes trillende staat wist ik niet wat ik wel en niet kon, maar daar kwam ik snel genoeg achter. "We zijn wel een verknipt stel, hè? Drie jaar geleden had ik je uitgelachen als je zei dat dit zou gebeuren, naar nu wil ik het niet anders hebben. Ik ben blij dat ik toen die show heb gedaan, want eigenlijk was het helemaal niet de bedoeling dat ik Dublin zat. Op het laatste moment wisselde mijn agent me, ik hoorde op dat moment in Italië te zitten," zei ik met een zachte gniffel en drukte een kus op zijn wang. Het had allemaal zo anders kunnen lopen, maar nu was ik gewoon dankbaar voor de keuzes die ik had gemaakt en voor me gemaakt werden, anders had ik nooit het leven dat ik nu had en ik kon me niet voorstellen dat het beter had kunnen zijn dan dit.

Because I love him, do I need another reason?