Bloody Reunion • One Direction • Topic 01 - Speeltopics

Reality's overrated.

[MT]

Bowties were never Cooler

[MT]

'Darling, just hold on'

(MT.)

Because I love him, do I need another reason?

Rhozalynn "Rose", "Rosa" of "Rossi" Catriona Marron Rossi.

Ze streek over de zachte stof van haar rok en ging met haar vingers door haar lange lokken, altijd waren ze al donker geweest, maar haar oma zei dat ze tegenwoordig zo goed als zwart waren, alsof ze emotioneel met haar mee hadden gekleurd, haar haren waren gestijld, maar begonnen hun slag alweer eigenwijs terug te halen. Waarschijnlijk omdat ze haar handen er al zovaak doorheen had gehaald deze avond. Ze had de hele avond in dit hoekje gezeten, aan een klein tafeltje op een kruk. Hier was ze ook ondervraagd, gelukkig. Nee, ze had liever niet dat mensen achter haar handicap kwamen. Natuulijk, met deze mensen had ze vroeger op school gezeten, sommigen waren zelfs dichtbij vriendschap gekomen, maar als zielepoot aan komen zetten geeft nou ook niet bepaald de indruk dat er iets goeds van haar was gekomen. Daarom had ze zich afzijdig gehouden, had naar gesprekken geluisterd. Hopend dat mensen haar misschien niet eens zouden herkennen, mede door haar enorm veranderde manier van kleden, haar kapselverandering en de zonnebril die ze droeg.
      Haar vingers prutsten met een servetje en ze slikte. Wat er precies om haar heen gebeurde kon ze alleen raden door geluiden, door wat er gezegd werd. Maar ze was juist verdacht geworden om het feit dat ze bliind is, terwijl ze dacht dat het haar juist kwetsbaar en zwak maakte. Wat kon zij iemand nou doen? In hemelsnaam. Ja, met een paar badass handlangers. Van die gozers met armen en borstkas volgekrast met tatoeages en enorme spierbundels. Maar verder was ze kansloos en een zeer makkelijke prooi, niet dat het haar wat uitmaakte, misschien was het maar beter voor de wereld als ze er niet meer was. Ze was zo'n puinhoop en waarschijnlijk was dat ook precies waarom ze hier was. Daarbij, al vanaf het moment dat ze het wist. Dat ze wist dat Michelle haar had verblind, de voelbare littekens van het ongeluk had bezorgd, de pijn. Ze wou haar diezelfde dingen laten voelen, het zelfde laten doormaken. Nog altijd was ze ziedend op het wicht. Al was ze er nu niet meer.

Haar kleding etc.

Reality's overrated.

Liam James Payne.

Schichtig keek de jongen om zich heen. Er liepen wat agenten door de ruimte heen en het kwam voor hem nogal intimiderend over. De harde muziek was zachter gezet en hoorde je nu nog heel vaag. Het leek op 'The Script', maar misschien was het ook nog wel een andere artiest. Hij wist het niet en hij wilde het ook niet weten. Z'n been trilde, dat deed het altijd als hij zenuwachtig was. Zenuwachtig voor de dingen die komen zouden. Hij legde een hand op z'n been, om zo het trillen te verminderen, maar het werd alleen maar erger. Hij pakte het eerste het beste glas wat voor handen was en dronk hem in een keer leeg. Het smaakte zoet en er zat alcohol in. Hij trok even een vies gezicht en zette het glas weer neer. Het trillen was er nog steeds en was nog niet van plan om op te houden. Hij voelde in z'n zak, naar het potje pillen. Hij moest er eigenlijk mee stoppen, maar de pillen kalmeerde hem. Het werden niet voor niets kalmerende pillen genoemd. Michelle was dood. Dood, zo in een keer. Hij wist eigenlijk niet of hij nou blij moest zijn of verdrietig. Misschien dat eerste wel, dat mens had een hel van z'n schooltijd gemaakt. Door haar was hij misschien wel zo geworden.

Kleding etc.

'Darling, just hold on'

[Mijn topics.]

stay safe because I like being alive at the same time as you

Gabriëla Eva Harrison.

Wat iets gezelligs had moeten worden, was nu uitgelopen op een nachtmerrie. Het liefste stond ik nu op en rende hard weg, van dit alles. Ik had in het begin al geen goed gevoel gehad over deze reünie. De middelbare schooltijd moet je altijd achter je laten liggen, waren de woorden die mijn moeder me zo vaak had toegezegd. Ze had nog gelijk gekregen ook, het was een vreselijke avond geweest. Langzaam frummelde ik wat aan mijn vingers, vanonder mijn wimpers keek ik even rond. Eigenlijk had ik nog amper een woord met iemand gesproken of we werden al gestoord. Ze was vermoord, Michelle. De hatelijkste van allemaal. Ik sloot mijn ogen en probeerde niet aan haar te denken, ik kon het eigenlijk gewoon niet geloven wat er hier vanavond was gebeurd. Nooit had ik gedacht dat ik nog eens getuige van een moord zou zijn. Lichtjes beet ik op mijn lip en tikte met mijn voet zachtjes op de grond. Ik werd helemaal stapel gek van het wachten, alsof ze ons niet even konden vertellen dat het goed was, dat we konden gaan. Maar dan realiseerde ik me weer dat ze ons hadden aangewezen als verdachtes. Iedereen die hier in deze kamer zat was een verdachte van de moord. En dat zorgde er toch wel voor dat er kippenvel op mijn armen verscheen. Ik wilde hier gewoon zo snel mogelijk weg.

Ezra Caleb Shelser.

De woorden die in de brief hadden gestaan over de reünie galmde nog na in mijn hoofd, het leek me een leuk idee. Wie weet waren ze allemaal wel vergeten dat ik vroeger vaak in mijn eentje zat, of dat ik amper vrienden had. Helaas. Het had heel anders uitgepakt dan ik had gedacht, er was één dode gevallen, vermoord om precies te zijn. Ik vond het zo erg. Niemand verdiende het om zo aan zijn of haar einde te komen, hoe een bitch ze vroeger dan ook was geweest, ik had toch wel medelijden met haar. Ik krapte zachtjes in mijn nek en leunde met mijn hoofd tegen de koele muur aan, het maakte me enigszins rustig. Maar wat kon je rustig noemen in zo'n situatie als deze? Het enige wat me uiteindelijk over stag had gehaald om te komen, was om te kijken of er veel veranderd was aan al mijn oude klasgenoten. Helaas had ik daar niet erg lang de tijd voor gekregen, ik kon niet meer onopgemerkt in een hoekje gaan staan en iedereen uitgebreid bekijken. We zaten hier in een of andere smerige kamer, maar we waren wel allemaal een verdachte van de moord op haar. De zenuwen knaagde aan me, het maakte me bang dat iemand van ons hier haar vermoord had. Iets in me zei dat deze avond nog veel fouter af kon lopen dan wat er nu al gebeurd was.

[ bericht aangepast op 7 dec 2014 - 13:48 ]

stay safe because I like being alive at the same time as you

Niall Horan
Ik zat op een stoeltje bij de piano in de buurt. Mijn krukken lagen naast me, want ik had mijn rolstoel niet mee willen nemen. Eigenlijk had het gemoeten, maar ik wilde niet hulpeloos en afhankelijk lijken op deze reünie. Ik was toch altijd al het kneusje geweest en wilde niet ook nog afhankelijk van mijn vriendje lijken. Mijn vriendje, Harry, die blijkbaar bij me op deze verschrikkelijke school had gezeten. Ik had het niet willen geloven tot ik de twee brieven naast elkaar had zien liggen. Sindsdien was onze relatie een stuk gespannener geweest. Ik wilde het nogsteeds niet over die afgrijselijke tijd hebben, maar het had veel weggestopte emoties opgehaald, waardoor ik eigenlijk niets anders had gewild dan in mijn eentje gitaarspelen, opgesloten in een donkere kamer. Nu was degene die mijn leven had geruïneerd, omgebracht. Ik zou het erg moeten vinden, er was een dame omgebracht, maar eigenlijk was er geen vezel in mijn bestaan die om haar zou rouwen, die bitchie vreemdgaande hoer. Ik keek de kamer rond, toch wel opzoek naar mijn vriendje. Ik had hem misschien de afgelopen dagen niet willen zin, omdat ik gewoon al te veel aan mezelf had. Nu wilde ik hem toch graag bij me hebben, zijn armen om mijn lichaam te voelen en hem zacht te horen mompelen dat alles goed kwam. Het was me allemaal een beetje te veel. Ik voelde me eenzaam en alleen, net als op de middelbare. "Hazzy?" vroeg ik zachtjes en wat hopeloos. Mijn knieën deden nu al zo'n pijn, dat ik niet meer normaal kon opstaan, zelfs niet met krukken. Ik had dus ook de verkeerde keuze gemaakt, zoals wel vaker. Ik wilde nu gewoon mijn vriendje en meer niet. Dat was genoeg en zou hopelijk ook voor hem genoeg zijn. Meer kon hij misschien thuis krijgen, als hij wilde, maar het was nog heel twijfelachtig of de mood er nog wel zou zijn, na alles wat gebeurt was.

Bowties were never Cooler

Zayn Javadd Malik.

Het had een typische reünie moeten zijn. De verschrikkelijk wijn en punch die ze altijd schonken. De zelf gemaakte hapjes en de oude klas genoten, niet te vergeten. Het liefst had ik de hele avond in de hal gestaan en desnoods mijn pak sigaretten helemaal leeg gerookt, maar zo antisociaal was ik niet. Dus had ik besloten toch maar in de lelijk versierde ruimte te gaan zitten en af te wachten tot iemand tegen mij zou praten. Ik miste mijn vriendin nog het meeste. Ze kon niet mee vanwege werk en eigenlijk had ik daardoor ook geen zin gehad, maar eigenlijk was ik wel benieuwd hoe het met Louis ging. En ook vroeg ik mij af wat er van de relatie met Gab en Louis was gebeurd. Al had ik vernomen dat die niet meer bij elkaar waren, wou ik toch weten hoe dat zo was gekomen.
Echter had ik niet met hun kunnen praten, want een tragisch ongeval had de groep op zijn kop gezet. Een groep van mensen die elkaar niet mochten en nu nog steeds niet al te goed met elkaar omgingen, hingen nu in de zaal rond. Waaronder ik. Ze verdachten onder andere mij ervan dat ik Michelle, ons oude klasgenoot, had vermoord. Want dat was immers wat er was gebeurd. Dat was immers waarom iedereen vol spanning zat te wachten. Wat als de dader nog meer mensen dood wou hebben? Dan was niemand hier veilig.

[ bericht aangepast op 7 dec 2014 - 15:49 ]

Danmarks Dynamite.

Louis William Tomlinson.
Ik had al weken uitgekeken naar deze reünie, om mijn vroegere klasgenoten weer te zien, al had ik wel gehoopt dat bepaalde mensen er niet zouden zijn. Maar toen ik eenmaal was aangekomen, viel ik stil. Dit gebeurde mij niet vaak, ik was normaal juist heel vrolijk en spontaan, maar ik had deze mensen al zolang niet meer gezien en ik wist niet of zij überhaupt wel behoefte hadden aan een gesprek met mij, wilde weten hoe het ging. Misschien interesseerde het ze wel geen klap meer, was ik de enige die nog wel eens aan hen terugdacht. Ik was daarom maar ergens op een bank neergeploft en wachtte tot iemand naar mij zou komen. En toen kwam het nieuws van Michelle. Michelle was vermoord, hier, op deze reünie. Iets waar ik ontzettend van schrok, want er liep hier dus gewoon een moordenaar rond. Dat Michelle de persoon was die vermoord was, verbaasde mij integendeel totaal niet. Iedereen had wel om één of andere reden problemen met Michelle van vroeger, al was ze één van de populairste meiden van de school, niemand mocht haar eigenlijk écht. En er waren veel mensen die haar juist haatten.
Uiteindelijk besloot ik toch maar op te staan en contact te maken met iemand. Ik keek in het rond, het eerste bekende gezicht wat ik tegenkwam was Zayn. Hij was veranderd, ja, maar je zag nog altijd wel duidelijk dat hij het was. Ik liep naar hem toe en ging naast hem staan. "Hey, uh, Zayn," begroette ik hem ongemakkelijk en wachtte zijn reactie af.

"Family don’t end in blood”

Zayn Javadd Malik.

Ik zag hoe Louis op mij af kwam lopen. Hij was stiller dan dat hij vroeger was en dat verbaasde mij enigszins. 'Hey Lou.' Ik haalde een glimlach tevoorschijn en keek ondertussen naar de andere mensen. 'Ik wil wel vragen hoe het gaat, maar ik denk dat iedereen hier een beetje stil is gevallen en rare gedachtes heeft. Dus ik weet niet of dat een goed idee is.' zei ik, terwijl ik een paar stappen deed om een glaasje wijn te pakken. Ik nam een slok en keek naar Louis, om daarna weer op de mensen te richten. 'Hey, nu we hier toch zijn. Ik vroeg mij af, hoe is het afgelopen tussen jou en Gabriëla?' Ik keek naar het meisje en vroeg mij toen af of het wel handig was dat ik het had gevraagd. Ik beet op mijn lip. Ik had Louis gemist, merkte ik nu. Want het voelde normaal om met hem te praten, nog steeds. En ik was blij dat hij naar mij toe was gekomen. Ik was zelf niet iemand die op mensen af stapte, al op school was dat zo. Ik nam nog een slok van mijn drinken, terwijl ik mijn gewicht op mijn andere been zette.

Danmarks Dynamite.

Harry Styles
Ik kon niet geloven dat ze mij eruit hadden gepikt als een van de verdachtes. Natuurlijk begreep ik dat ze verdachten nodig hadden en dat mijn verleden met Michelle er een rol in speelde, maar ze snapten toch wel dat alles wat ik de afgelopen twee jaar had opgebouwd niet zomaar weg ging gooien voor iemand die mijn aandacht allang niet meer waard was. Het had een enigszins leuke avond moeten worden, met nadruk op enigzins, want met alle spanningen tussen mijn en Niall juist door deze avond was mijn humeur al niet te best. Ik hoopte gewoon dat dit onderzoek snel klaar was en we naar huis konden, daar was ik namelijk echt hard aan toe. De afgelopen tijd had ik zo verschrikkelijk druk gehad en ik had het nodig om even in een rustige omgeving te zijn met degene van wie ik hield. Ik greep naar het glas cola dat voor me stond en nam een slok, ik had heel expres niet voor alcohol gekozen deze avond. Daar kon ik nogal slecht tegen en de laatste keer dat ik dronken was geworden had de pers me gespot en ik had me tijden kapot geschaamd om de foto's die waren genomen. Mijn blik schoot weg van het glas toen ik mijn naam hoorde, het was dan wel zacht, die stem wist ik overal uit te pikken. De laatste paar dagen had ik hem niet gesproken, maar ik zou hem met alle liefde zo weer in mijn armen nemen. Stilletjes liep ik naar Niall toe toen ik hem had gespot en schoof een stoel naar de zijne toe. "Hey, gaat het wel?" vroeg ik zacht en bezorgd terwijl ik zacht met mijn duim over zijn wang aaide. Natuurlijk was ik bezorgd om hem, met deze hele toestand en het feit dat hij te koppig was om aan zijn gezondheid te denken. Of hij nou wilde of niet, ik ging hem straks dragen want ik kon het echt niet aanzien hoe hij pijn leed. Zijn gezondheid ging boven de mening van een paar mensen die hem amper of helemaal niet kenden.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Ik nam nog een klein slokje van mijn biertje, hopend dat Harry zou komen. De alcohol hielp een beetje tegen de pijn en maakte me iets rustiger in een situatie waar ik me niet fijn bij voelde. Ik snapte wel dat ze me zagen als mogelijke dader, ze had mijn leven in dit land geruïneerd en mijn hele tijd als tiener tot een zwart gat gebombardeerd. Toch snapte ik het ook weer niet. Kom op zeg. Ik was een mager Iers scharminkel wat amper kon staan zonder krukken en die al bang werd als iemand net iets te luid zijn kant op kwam. Ik schrok dan ook toen ik plots gepiep hoorde van een stoel die werd bijgeschoven. Ik kalmeerde wel weer snel toen ik merkte dat het mijn vriendje was. Ik schonk hem een kleine glimlach en knikte op zijn vraag, voor ik met wat moeite op zijn schoot schoof. "Het gaat, maar ik wil gewoon graag naar huis." zei ik met mijn zware accent, voor ik een zacht kusje op zijn wang drukte. Harry zijn schoot was een van de weinige plekken waar ik eigenlijk nooit pijn had. Het leek wel of die voor mijn lijfje was gemaakt, terwijl we 's nachts vaak de rollen omdraaiden en hij in mijn armen lag. De laatste tijd was dat vaak het enige contact wat we hadden gehad, gewoon omdat hij zo druk was en ik ook, maar goed. Het voelde, ondanks alle spanningen, wel weer heel fijn om zijn warmte mijn lichaam te voelen omhullen. Harry hoefde niet te weten dat ik hem en het bier nu gebruikte om mijn pijn te onderdrukken. Hij zou zich alleen maar zorgen gaan maken, wat ik wilde voorkomen. Hij had altijd al genoeg aan zijn hoofd, met zijn werk, de pers, en nu ook nog al deze onzin. Fysieke problemen gingen wel weer weg, maar ik maakte me erg veel zorgen dat hij zich overwerkte en alles te veel zou worden. Ik wilde niet dat hij eraan onderdoor ging."Gaat het met jou? Je hebt het niet bepaald rustig gehad deze aantal dagen." vroeg ik zacht. Met Harry hoefde ik gelukkig nooit bang te zijn dat hij me niet verstond, zoals alle anderen hier, net als de politieagenten. Ik liet mijn hoofd zacht tegen zijn schouder en aaide zacht over zijn arm, gewoon om mezelf en hem hopelijk ook te kalmeren.

Bowties were never Cooler

Liam Payne
Ik had spijt, spijt als haren op mijn hoofd dat ik naar de reünie was gekomen. Maar dit had je niet van tevoren kunnen weten. Wie bedenkt er nou dat een van de populairste meiden van school, op een schoolreünie vermoord zou worden. Niemand toch? En ik was verdachte. Ik had nooit naar m'n moeder moeten luisteren. Ze had gedacht dat het me goed zou doen, om even weg uit mijn muffe kamertje te zijn. Natuurlijk was ik het niet met haar eens, ik had tegen haar geschreeuw en had ze me uiteindelijk gedwongen me om te kleden en had ze me weg gebracht. En nu zat ik hier, midden in een moordonderzoek. Het leek wel een film. Ik draaide het potje in m'n hand om en om en ik hoorde de witte pilletjes kletteren tegen elkaar. Ik maakte de dop los en pakte er een witte pil uit. Ik keek er even naar en stopte hem in m'n mond en slikte hem door. Ik voelde hem naar beneden glijden en ik trok een gek gezicht. Een diepe zucht ontsnapte uit m'n mond en ik keek even om me heen. Bijna iedereen zat maar wat voor zich uit te staren of zat bij elkaar. Ik keek naar het meisje met het mooie lange haar. Rhozalynn. Een steek ging door m'n hart toen ik er aan terug dacht hoe ik haar verlaten had. Ik zuchtte nog eens en stond langzaam op. Misschien moest ik maar even gedag zeggen. Maar ze kon me niet zien, zou ze m'n stem herkennen? Ik wist het niet en liep langzaam de zaal door, ik voelde de argusogen van de agenten, en probeerde me er niks van aan te trekken. Ik bleef bij haar tafeltje staan. Ze leek nerveus. 'Rhozalynn'?

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Het was niet de bedoeling geweest om Niall te laten schrikken, maar gelukkig leek hij weer te kalmeren toen hij zag dat ik het maar was. Voor mij hoefde hij nooit bang te zijn, ik durfde er niet eens aan te denken om hem ooit pijn te doen, laat staan dat ik hem wilde laten schrikken. Zacht vroeg ik hem of het wel ging, met in mijn achterhoofd de wetenschap dat hij sowieso erg gevoelig was voor benarde situaties als deze. Dan was het ook beter dat de agenten ons hier niet zo ontzettend lang mochten houden, want volgens mij wilde iedereen ondertussen wel naar huis. Ik sloeg mijn armen licht om zijn middel toen hij op mijn schoot kwam zitten en ik knikte licht bij zijn woorden, niet helemaal overtuigd. Natuurlijk wilde ik ook naar huis, maar ik geloofde er niks van dat het wel ging nadat hij de hele op krukken had gelopen. Ik zei maar niks, ik had er geen zin in dat wij ook nog eens ruzie kregen. Ik humde even om het kusje op mijn wang en drukte hem wat dichter tegen me aan. Het was prettig om Niall weer even zo vast te kunnen houden, afgezien van de omstandigheden waarin het gebeurde. Ik zuchtte toen ik de vraag terug kreeg, dat had ik kunnen verwachten. "Maak je om mij maar geen zorgen, oké? Ik ben gewoon wat moe, dat is alles," mompelde ik. En ik sprak de waarheid, als wat moe betekende dat ik op het punt an instorten stond ja. Ik wilde alleen hem dat niet vertellen, na vandaag was ik toch weer voor een tijdje vrij en er was geen reden voor hem om zich zorgen over me te maken. Ik rukte een kus op zijn haren en streek er lichtjes door toen hij zijn hoofd tegen mijn schouder aan legde. "Als het niet gaat moet je dat zeggen, je weet dat je je bij mij nergens om hoeft te schamen," zei ik hem. Die agenten hadden er vast ook begrip voor, en met een klein beetje overtuiging en na onze gegeven achter te laten lieten ze ons vast wel gaan. Ik had er namelijk echt geen behoefte aan hier langer rond te hangen en met mensen te spreken, tenzij ze mijn aanspraken. Dan zou ik mijn masker weer opzetten en vriendelijk doen, al had ik die nu ook al half op om de vermoeidheid te maskeren.

Because I love him, do I need another reason?