• Tien mensen die elkaar kenden van de middelbare school. Die bij elkaar in de klas zaten tot het examen, en daarna allemaal hun eigen weg zijn gegaan. Tien mensen die nu van klierige pubers overgegaan zijn naar jongvolwassenen van gemiddeld rond de twintig jaar. Allemaal leiden ze compleet hun eigen leven, hebben hun eigen problemen, het verleden is achter hen gelaten.
          Tot ze op een dag allemaal een brief op de deurmat krijgen. Ze zijn allemaal uitgenodigd op een schoolreünie te komen. En wie wilt dat nou niet? Oud klasgenoten opnieuw zien, kijken hoeveel ze veranderd zijn en natuurlijk bespreken wat er van ze gekomen is. Maar, wat een leuke avond zou moeten worden loopt uit op een regelrechte ramp. De avond begint namelijk net wat in te lopen als er een lichaam wod gevonden. Het lichaam van de altijd zo populaire Michelle. Leveloos en in een bad van vers bloed.
          De politie selecteerd tien van de oud-klasgenoten, allemaal hebben ze een reden tot verdenking en één van deze tien is de dader.
          De spanning is om te snijden. Oude verwaardeloosde vriendschappen, op de klippen gelopen relaties, niet goed uitgeprate ruzies, vergeten geheimen die ze van elkaar weten, alles komt terug. Maar de vraag is hoe ze hiermee omgaan. Zullen er weer nieuwe ruzies ontstaan, vechtpartijen zoals deze op de oude school nog wel eens gebeurden? Of kunnen ze laten zien dat ze ouder zijn geworden door hier volwassen mee om te gaan? Zullen oude relaties en vriendschappen weer opgepakt worden, of zijn deze al te lang weggeweest? En natuurlijk, welk van deze zielen is zo zwart dat het in staat is deze afschuwelijke moord te plegen? Daarbij, wat voor gevaar zal deze vormen voor de anderen, zeker als ze dichter bij de waarheid komen?


    De rollen:
    De jongens:
    - Louis William Tomlinson. • Styson.
    - Zayn Javadd Malik. • Durm.
    - Liam James Payne. • Fusce.
    - Niall James Horan. • C_A_L_M_.
    - Harry Edward Styles. • Stywin.

    De overige klasgenoten:
    - Rhozalynn "Rose", "Rosa" of "Rossi" Catriona Marron Rossi. • Tethys.
    - Gabriëla Eva Harrison. • Hennig.
    - Stephanie Maria Améry • Lost_Voice.
    - Zarah Valentine Kollinger. • Frary.
    - Gereserveerd door: Hennig.
    [/grey]

    De regels:
    - Geen oneliners. Minimaal 200 woorden oftewel zeven regels.
    - Reserveringen blijven 48 uur staan, dit geld tot de rol compleet ingevuld is. Achteraf wat aanpassen mag natuurlijk.
    - Geen perfecte personages!
    - Naamsveranderingen doorgeven.
    - Ga niet teveel off-topic en als je wel off-topic gaat, zet het in een andere kleur of tussen haakjes; ( ), { } of [ ].
    - Meld het alsjeblieft als je voor langere tijd niet kunt reageren. Twee weken niet reageren zonder reden is zonder pardon eruit.
    - Alleen Tethys of Styson maken nieuwe topics.
    - Geen ruzie, alleen in het RPG is dat toegestaan.
    - 16+ mag, maar hou het netjes.


    Het begin:
    Uit de grote groep aanwezigen zijn tien verdachten geplukt, de één nog onwaarschijnlijker en de ander nog verdachter. Ze zijn alle tien moe en overstuur. Ze hebben een lange dag achter de rug en sommigen hebben vervelende dingen gezien, terwijl anderen onverwachte ontdekkingen hebben gedaan. Emotioneel is het er dan ook niet best aan toe. Niemand weet hoe lang ze hier zullen moeten blijven, niemand weet wie er te vertrouwen is en wie niet, het enige wat ze weten is dat de levensgevaarlijke dader in hun midden is, en zijn spel mogelijk nog niet afgerond heeft.

    [/i]


    Reality's overrated.

    Harry Styles
    Ik kreeg er al echt de kriebels van als ik eraan dacht, dat Niall genoeg van me hield om dit te doen en zich op deze manier aan me te binden. In mijn ogen was het huwelijk voor eeuwig, zelfs al had ik zat scheidingen meegemaakt, en dat was niet niks. Persoonlijk twijfelde ik er geen seconde over om te weten dat ik mijn leven met hem wilde delen, dat deed ik in principe al een jaar en ik wilde niet anders meer. Ik liet hem met mijn vingers spelen en volgde de beweging van zijn handen, plots voelde mijn ringvinger toch wel erg leeg, maar dat zou hopelijk binnenkort geregeld worden. Sowieso ging ik ermee pronken, als ik het aanzoek überhaupt overleefde dan. Wat dat soort dingen betrof was ik nogal een emotioneel persoon. Ik bloosde diep bij zijn kusje en ik maakte een klein, gelukkig geluidje. Om dat een beetje af te zwakken begon ik over mijn moeder, die door het lint zou gaan als ze het nieuws hoorde of de ring zou zien, mijn zus zou vooral klagen omdat zij de oudste was en dus eerder getrouwd hoorde te zijn en mijn vader en stiefvader zouden vooral neutraal reageren, maar ze zouden allemaal blij voor me zijn. De media ging het ongetwijfeld oppikken dus moest ik met mijn agent nog even overleggen hoe ik dergelijke vragen ging aanpakken in interviews, maar dat deed er niet toe, nog niet. Ik knikte licht bij zijn voorstel, het was goed om mijn ouders weer even te zien, vooral omdat ze het zo persoonlijk van oms konden horen in plaats van overal op internet speculaties te zien om de ring. "Klinkt prima, dan kunnen we gelijk gaan slapen als we straks bij het hotel zijn, we hebben morgen een drukke dag. Verwacht alleen niet dat ik zo vroeg al wakker ben, je kent me," zei ik met een kleine grijns en drukte mijn lippen kort op zijn wang. Ik was geen ochtendmens, verre van, maar ik moest soms wel als ik dingen te doen had. Op vrije dagen lag ik af en toe tot zelfs een uur nog op bed, als hij me er nog niet allang uit had getrapt dan. Vandaag en morgen waren hectisch en ik hoopte dat het daarna wat rustiger ging worden. Ik had amper tijd om van Niall te genieten en die tijd had ik echt nodig, zowel onschuldig als het compleet tegenovergestelde ervan. Nu was het dat het vooral onschuldig was omdat ik als de dood was hem pijn te doen, maar dat terzijde. Mijn vingers van mijn vrije hand gleden lichtjes over zijn zijde en ik kon het niet laten om mijn lippen op die van hem te drukken. Ik hield zo ontzettend veel van hem en hij was helemaal van mij. "Zullen we dan overmorgen of de dag daarna naar jouw ouders gaan? Ik denk dat zij het ook wel prettig vinden om dit van onszelf te kunnen horen, dan weten zij ook wat ze kunnen verwachten. Als mijn moeder niet al uren aan de telefoon heeft gehangen met de jouwe dan," zei ik met een klein lach nadat ik terug was getrokken. Omdat ik het kon gaf ik hem de tijd om antwoord te geven voor ik hem weer kuste, hij was te verslavend en ik was te verslaafd. Speels liet ik mijn tong over zijn lippen glijden, alleen om een beetje uit te lokken, aangezien ik te bezorgd was en het hier sowieso niet zou gaan werken. Dat maakte me niet eens uit, zolang ik aan mijn dosis van hem kwam zat het goed, altijd.

    [ bericht aangepast op 10 dec 2014 - 23:09 ]


    Because I love him, do I need another reason?

    Niall Horan
    Ik voelde me zo comfortabel op Harry zijn schoot, zelfs al deden mijn knieen best veel pijn. Ik stelde hem een globaal plannetje voor over wat we morgen zouden doen. Zijn antwoord deed me zacht grinniken en ik aaide zacht over zijn krullen, met toch een lichte blos door het kusje op mijn wang. "Ik verwacht het ook niet van je, moppie. Ik maak je wel gewoon wakker als ik terug ben, dan kan jij je klaar maken en zijn we tegen het middageten bij jou ouders." zei ik. Ik wist hoe graag Harry uitsliep. Zelf vond ik het ook wel eens lekker om lang in bed te blijven liggen, maar zelfs dan was ik vaak nog rond een redelijke tijd op en keek ik gewoon hoe hij sliep. Alleen als ik bijvoorbeeld om 4 uur in mijn bed door, was ik meestal pas rond 11 uur wakker, gewoon omdat ik wel 7 a 8 uur slaap per nacht nodig had om te kunnen functioneren. Harry daarintegen kon om 12 uur in slaap sukkelen en 12 uur later nog niet wakker te krijgen zijn. Ik snapte niet hoe hij het deed, maar vond het altijd zo schattig om te zien hoe hij lieflijk in mijn armen sliep. Ik kuste hem zacht terug en kneep zacht in zijn hand. Hij was zo'n schatje, maar alsnog vond ik het niet altijd even gemakkelijk om dit in het openbaar te doen. Al snel liet hij los, waardoor mijn ongemakkelijkheid niet te groot werd. Ik dacht even over zijn woorden en knikte toen. "We kunnen ook gewoon vragen of ze het nog een dagje voor zichzelf kan houden. Het is inderdaad wel fijn om het persoonlijk te vertellen." zei ik zachtjes voor ik me weer aan hem overgaf en me gewillig mee liet voeren in zijn kus. Ik kuste hem zacht terug en legde voorzichtig mijn hand op zijn wang. Ik trok eigenlijk meteen terug toen ik zijn tong tegen mijn lip voelde en legde mijn tweede hand op zijn andere hand. "Hazzy, we kunnen niet gaan tongen in het openbaar. Een paar cheeky kusjes zijn een ding, maar dit gaat niet, sorry." zei ik zacht, voor ik nog een kusje in zijn mondhoekje drukte. Daarna drukte ik er nog een onder zijn oor. "Just old your horses, lieverd. Vanavond ben ik helemaal de jouwe. We kunnen alles doen wat je wil, maar nu nog even niet." fluisterde ik zacht, voor ik nog een kusje op zijn wang drukte. Ik trok met een gezicht vertrokken van pijn trok ik mijn knieen op, maar toen ik eenmaal goed zat, zat het een heel stuk beter. Ik krulde me volledig op, met alleen mijn kont op Harry's benen en de neuzen van mijn stoelen op de uiterste zijkant van de zitting. Met mijn ene schouder leunde ik nog wel tegen zijn borst, net als dat ik mijn gezicht tegen zijn warme borstkas aan had gedrukt. Mijn armen hield ik stevig om mijn benen geslagen. Ik drukte mijn lippen nog even tegen zijn huid en bleef toen stil zitten. Toch kon ik het niet laten om na even mijn hoofd op te richten en even rond te kijken. Ik herkende wel wat gezichten, maar niet enorm veel. Ik had nogsteeds niet echt de drang om ook maar iemand aan te spreken. Ze kwamen wel en als ze niet kwamen gingen Harry en ik gewoon lekker terug naar het hotel, om te doen wat hij wilde en dan te gaan slapen. Ik wist wat voor een luik ik hem daarmee had gegeven, maar hij zou het toch niet te ver slepen, dat deed hij nooit.


    Bowties were never Cooler

    Harry Styles
    Ik grijnsde breed bij zijn woorden en knikte instemmend. Mijn slaap was me gewoon erg dierbaar op de dagen dat ik het kon krijgen en zelfs als ik dan wakker was lag ik nog graag in bed. De warmte en het eeuwige soezen was te prettig om snel op te moeten geven. Ik kon het ook niet helpen dat Niall altijd zo achterlijk vroeg op was. Ik drukte mijn lippen liefdevol op de zijne en hield hem dicht tegen me aan. Persoonlijk had ik er nooit echt problemen mee dit in het openbaar te doen, als ik tenminste wist dat er geen camera's in de buurt waren, maar hij wel. Dat respecteerde ik ook en ik zou niks doen als hij aangaf het niet prettig te vinden, want zo'n verschrikkelijk persoon was ik nog net niet. Om die reden trok ik na even terug en stelde voor om dan later naar zijn ouders te gaan, dat was wel zo netjes en het was niet alsof ik het zo erg vond. Ik werd daar als familie behandeld en zo voelde ik me ook, wat erg prettig was. Ik was gewoon blij dat ik geaccepteerd werd door hen, dat ik goed genoeg was voor hun zoon. Toch drukte ik bijna gelijk daarna mijn lippen weer op de zijne omdat ik van hem genoot en dat wilde blijven doen. Aangezien ik wat hebberig was tegenover hem likte ik licht langs zijn lippen in de hoop dat hij erop reageerde. Uiteraard gebeurde dat weer niet en keek ik hem pruilend aan toen hij terugtrok. "Waarom niet? Wat is het verschil met als we alleen zijn?" klaagde ik, al zou ik er verder niet op doorgaan. Ik ging hem niet pushen, dat deed ik nooit en dat ging ik ook nooit doen. Ik humde om het kusje in mijn mondhoek en onder mijn oor, waarna ik kort rilde door zijn woorden. Daar ging ik hem aan houden, alles wat ik wilde. Al hield dat natuurlijk niet in dat ik iets van plan was dat hem pijn deed, dat vermeed ik koste wat het koste. Mijn uitdrukking veranderde meteen naar bezorgd toen hij zijn benen optrok en het overduidelijk veel pijn deed, maar ik kon niks voor hem doen en dat was verschrikkelijk frustrerend. Liefdevol streek ik zacht met mijn vingertoppen over zijn benen, om te laten merken dat ik deed wat ik kon om hem zich beter te laten voelen. Mijn andere arm hield ik stevig om zijn middel en ik drukte kleine kusjes over zijn kaak heen. "Alles wat ik wil, hmm? En wat versta jij daaronder?" mompelde ik tegen zijn huid aan. Het kon namelijk goed zijn dat hij iets heel anders bedoelde dan ik, en dat wilde ik graag zeker weten voor er misverstanden tussen ons kwamen. Mijn omgeving negeerde ik vooral, ik had nu niet echt meer de behoefte me met hen te moeten bemoeien door de hele situatie. Ik focusde me op de positieve dingen, Niall, de verloving en het feit dat hij gewoon bij me was. Zo simpel was het, zijn aanwezigheid alleen was genoeg om me kalm en gelukkig te houden, wat soms nogal lastig was als ik aan de andere kant van de wereld zat. Maar nu was ik bij hem en ik was van plan dat de komende tijd zo te houden.


    Because I love him, do I need another reason?

    Niall Horan
    Ik wist dat Harry het niets kon schelen of we in het openbaar waren of niet. Zelf vond ik de kus ook geen probleem, maar de reactie van de mensen om ons heen was ik vrij bang voor. Ik wilde geen negativiteit over me heen krijgen voor wat ik met liefde deed en waar ik niet zonder kon. Ik trok dan ook maar terug zodra hij zijn tong tegen mijn lippen liet gaan. Kijk, kusjes kon ik nog wel aan, dat was onschuldig genoeg. Toch kon ik een tongzoen in het openbaar echt niet hard maken voor mezelf. Dat was toch net iets te intiem voor mij. Ik gaf hem nog twee kleine kusjes en deed hem toen zacht een belofte, waarvan ik zeker wist dat dit me nog flink in de problemen kon krijgen, maar liever in de hotelkamer dan hier. Met wat moeite en veel pijn trok ik mijn benen op en bleef zo dicht tegen hem aangekropen zitten. Nu ik eenmaal zo zat, verdween de pijn langzaam, zeker met Harry zijn vingers die over mijn schenen gingen. Hij probeerde me duidelijk te kalmeren ermee en de pijn te verzachten, wat hem toch best goed lukte. Bij zijn woorden grinnikte ik zachtjes. Typisch Harry. Hij had vast al een ontelbare hoeveelheid plannen, maar wilde alleen weten hoever hij kon gaan. Ik drukte een kusje op zijn kaak en keek hem met een grijnsje aan. "Zolang we binnen de kamer blijven, dus niet het balkon of de gang, is het aan jou. Lopen kan ik voor morgen toch al op mijn buik schrijven na vandaag. Alleen zuigzoenen in mijn nek, of de jouwe, zijn misschien niet zo handig als we naar jou ouders gaan. Net als krassen op jou borstkas." zei ik zachtjes. Die laatste dingen waren grotendeels tips. We hadden wel vaker daar op de bank gezeten met tekenen van elkaars liefde in onze nekken, maar toch hield ik ook dit weer graag alleen voor ons. Ik nestelde me iets beter tegen hem aan. Ik zou zo in slaap kunnen vallen, als de sfeer om ons twee niet zo verschrikkelijk slecht was. Ik gleed met mijn losse hand door zijn prachtige krullen en zuchtte zachtjes. "Zou dit nog lang duren, Hazzy?" vroeg ik zachtjes. Ik was moe, maar wist zeker dat Harry nog wel gebruik ging maken van zijn wildcard. Hij ging daar vast niet mee wachten tot we thuis waren, of tot we morgen ochtend wakker zouden worden. Zoizo was Harry niet van het vroege opstaan, nog van het wachten, dus ik wist dat zodra de hoteldeur dichtsloeg, hij de situatie direct naar zijn hand zou zetten. Tja, na een jaar kende je jou eigen vriendje wel, zeker op dit soort vlakken, in elk geval met deze jongen. Hij leek dan misschien een onschuldige lange slungel, maar de krassen op mijn rug vertelden een heel ander verhaal. "Ik hou van je, Hazzy." zei ik zachtjes, voor ik toch even mijn ogen sloot. Dat vond hij vast niet erg en anders kon hij mijn ogen snel genoeg weer open krijgen, daar wist hij genoeg manieren voor. Voor nu probeerde ik gewoon de wereld even buiten te sluiten en wat rust te nemen waar ik naar hunkerde.


    Bowties were never Cooler

    Rhozalynn "Rosa", "Rose" of "Rossi" Catriona Marron Rossi.

    Geschuif van een stoel die duidelijk bij het tafeltje neer werd gezet. Een zachte plof maakte duidelijk dat hij ging zitten en het was stil terwijl haar vingers met het kettinkje frunnikten. Ze rook menselijke geuren, ook de onaangename, ze rook de hapjes die er achter waren gebleven en een scherpige, geur, het leek wijn. Zachtjes gromde ze, Michelle had ook drank op toen ze haar aanreed, wel meer dan een paar glaasjes, ze haatte het, de combinatie van de populaire tante en alcohol had haar blind gemaakt. Haar nagels boorden zich in haar handpalmen, Michelle was dan wel dood, maar de schade die ze achter had gelagen was niet geheeld. Ineens hoorde ze een "Rosa," en verward keek ze op. Grapje, ze kon niet kijken. Hoe kon je dan noemen wat zij deed? Ze had geen idee. "Het is Rhozalynn," siste ze fel en kneep haar vuist met het kettinkje nog eens aan, hierbij liet ze enkel het kettinkje tussen haar vingers doorgleden en viel het sieraad op de grond. Nee hè? Als ze had gescholden had ze dat nu gedaan, maar dat deed ze niet, mede dankzij het geloof waarmee ze opgevoed was, maar ook omdat ze het niet vond horen, misschien dat ze het vroeger af en toe wel deed, maar daar had ze geen idee van. Daarbij ging haar Engels achteruit doordat ze deze taal bijna niet meer sprak en zou ze eerder in het Italiaans schelden, haar accent was dan ook ongetwijfeld nog sterker geworden. Het feit dat hij haar Rosa noemde verwarde haar, niemand noemde haar zo. Het was Rhozalynn en niks anders, al bracht het ook onverklaarbare rillingen naar boven. Nu had ze even de zorg van haar ketting en hoe ze deze terug vond zonder de boel om te gooien of vreemd op de grond rond te gaan kruipen. Maar ze ging niet om hulp vragen, ze vertrouwde de vreemdeling niet, zeker nadat hij haar Rosa had genoemd.


    Reality's overrated.

    Liam Payne.

    Hij schrok even van haar toen ze onverwachts naar hem siste en hij kon zichzelf wel voor z'n kop slaan dat hij 'Rosa' tegen haar had gezegd. Hij was echt niet gek, hij wist dondersgoed dat hij dat had gezegd en hij had het gewoon veel te hard gezegd en nu was was ze boos. ''Sorry' zei hij zachtjes, 'Ik wilde je niet van streek maken' Hij hoorde een zacht plofje op de grond en hij fronste even. Wat was dat? Hij keek voorzichtig onder de tafel en zag toen iets glinsteren. Haar ketting. Waarom zei ze niks? Hij keek op en probeerde achter die zonnebril haar emoties te peilen, maar natuurlijk kon hij die niet ziet en hij zag ook wel dat ze gespannen was, Maar wie was dat nou niet in deze fucking ruimte. Hij wilde gewoon naar huis. Slapen en de eerst komende uren niet meer wakker worden en gewoon slapen. Hij had het gevoel dat ze hem niet vertrouwde, in haar ogen was hij een vreemdeling. Een indringer die haar persoonlijke ruimte was binnen gedrongen. Hij wist niet goed hoe hij met de situatie om moest gaan en hij wilde niets liever dat ze hem vertrouwde. Hij wilde niets liever dat ze haar geheugen weer terug kreeg en dat ze wist wie hij was. Ze hadden een fucking jaar alles gedeeld en nu was dat allemaal weg door een stom ongeluk. Stomme Michelle. Hij haatte haar uit het diepst van z'n hart. Hij keek nog eens naar Rhozalynn. Hij schraapte z'n keel. 'Ik pak je ketting wel even' zei hij zacht.

    [ bericht aangepast op 13 dec 2014 - 15:28 ]


    'Darling, just hold on'

    Harry Styles
    Ik was wat bezorgd om hem toen hij zijn benen optrok, want het zag er niet al te prettig uit en sowieso was ik altijd een beetje paranoïde als het om Niall ging. Het was gewoon dat ik altijd zeker wilde weten of het goed ging, of ik hem geen pijn deed, op wat voor manier dan ook, en anders hoe ik het goed kon maken. Misschien was ik wat erg, maar zo was ik nou eenmaal. Zacht streek ik over zijn benen en vroeg wat plagerig wat hij onder alles verstond, al meende ik het wel serieus. Ik ging geen grenzen overschreiden zolang ik geen toestemming daarvoor had. Ik grijnsde breed om het kusje op mijn kaak en zijn woorden, daar kon ik meer dan genoeg mee. Het was toch nooit om het buiten de kamer te brengen, op het balkon was het veel te koud en met alle bewakingscamera's waagde ik het niet op de gang. Persoonlijk zou ik namelijk niet verbaasd zijn als het hotel de beelden doorverkocht naar de media. Ik had nog een paar ideeën, maar daar mocht Niall straks uit kiezen. "Ik kan niks beloven, je weet hoe ik over zuigzoenen denk," mompelde ik, zacht genoeg voor alleen hem om te horen. Ik vond het altijd prachtig om hem als de mijne te markeren zodra ik het kon, vooral omdat het langer zichtbaar was door zijn lichte huid. Zacht humde ik om zijn hand die door mijn haren ging en zuchtte diep om zijn vraag. Ik liet mijn blik nog eens door de ruimte, de aanwezige agenten die ons hier hielden waren in druk overleg en er leek wat onenigheid tussen hem te zijn. "Ik weet het niet, Ni. Ik hoop het niet, ze kunnen ons hier niet de hele avond houden," zei ik zacht terwijl ik kort door zijn haren aaide. Je kon zo zien dat de jongen moe was, waar ik rekening mee ging houden. Ik wilde hem niet nog meer uitputten alleen maar voor mijn eigen behoeftes. Daarbij was ik 's morgens nog wel wakker te krijgen hiervoor, dus dat kwam wel goed. 's Morgens was ik wel een stuk lomer in mijn bewegingen, maar dat was voor hem juist voordelig. Ik drukte een kus op zijn slaap en gaf een heel klein kneepje in zijn bovenbeen. "Ik hou ook van jou, lieverd," zei ik voor ik hem zijn ogen zag sluiten. Hij verdiende het om wat rust te krijgen, al was het maar voor even. Zacht meeneuriënd met de muziek die nog opstond bleef ik over zijn been aaien met mijn vrije hand, ik zong nooit echt, behalve opzettelijk vals de douche, het was gewoon niet voor mij weggelegd. Daarom genoot ik er zo van om naar Niall te luisteren, het liefst live natuurlijk, maar ook met oortjes in als ik weer eens in een ander land zat en hem mistte. We hadden wel eens een poging gedaan om mij gitaar te leren spelen, wat was geëindigd in een ramp omdat ik er het geduld niet voor had en geïrriteerd was geraakt. Sindsdien had ik het alle muzikale aan hem overgelaten en hield me maar bij het modelleren, dat scheelde ons allebei heel veel.


    Because I love him, do I need another reason?

    Niall Horan
    Het was waar, Harry zette heel graag overal en nergens op mijn lichaam zuigzoenen. Normaal vond ik het zo erg nog niet, zelfs al waren ze vaak voor bijna twee volle weken zichtbaar op mijn bleke huid, die hier zeker niet vergevingsgezind voor was. Ik vond het vaak wel fijn om een teken te hebben dat ik van hem was, maar zeker op zichtbare plekken als ik de deur uit moest voor iets anders dan boodschappen of een optreden vond ik toch iets minder. "Dan een keertje niet in mijn nek, Hazz. Ik heb ook nog dat gesprek." zei ik zacht, voor ik me prettig tegen hem aan nestelde en mijn ogen sloot van vermoeidheid. Ik was even toe aan pure rust, maar wist toch wel dat ik die niet zou krijgen tot we weer in elkaars armen lagen en op het punt stonden in slaap te dommelen. Misschien moest ik nog maar om nog een koffie vragen, maar voor nu was het wel erg prettig om in Harry zijn armen te liggen. Ik vroeg hem zachtjes of hij dacht dat het nog lang zou duren, maar ik wist het antwoord wel voor ik de vraag stelde, maar zijn stem werkte kalmerend. Ik zuchtte nog even en piepte even zachtjes toen hij in mijn bovenbeen kneep. Het was inmiddels zo ver dat ook dat pijn deed. Harry wist nog niets over mijn andere gewrichten, maar dat was nu vast wel duidelijk. Ik wilde hem niet voorliegen, maar ook wilde ik hem niet bezorgd maken om dingen die weer weg konden gaan. Ik mompelde zacht dat ik van hem hield, in de hoop hem iets af te leiden. Het werkte hopelijk iets. Langzaam dommelde ik iets weg door zijn geneurie. Ik vond het geweldig om naar zijn stem te luisteren, nu net op de momenten dat hij alleen was en zacht wat woordjes meezong, want hij deed het nooit bij mij in de buurt.Het was fijn om hier in de armen van deze jongen te dommelen, maar het zou fijn zijn als ik straks ook nog wat waard was in de slaapkamer. Dat verdiende een geweldig vriendje als Harry echt wel. Ik stak mijn hand een stukje op en vroeg zachtjes om een dubbele espresso. Ik dronk heel weinig koffie, eigenlijk alleen als ik op was en nog een paar uur wakker wilde blijven. Al snel kwam er iemand aan met een kop vol heel sterke koffie. Ik knikte dankbaar en nam een klein slokje om te kijken hoe heet het was. Ik wilde mijn mond niet te erg branden, want ik had geen idee wat Harry nog voor me in petto had. Ik drukte een zacht kusje op Harry zijn wang. "Wil jij nog wat drinken, Hazz? Ik vraag nu wel wat te drinken, maar ik vergeet botweg te vragen of je wat wil." zei ik zacht. Ik kon me wel voor mijn kop slaan dat ik zo stom was geweest. Normaal deed ik dat nooit, dan kreeg hij altijd eerst wat drinken, of eten, maar dit alles had me gewoon wat uit mijn doen gehaald.

    [ bericht aangepast op 13 dec 2014 - 20:20 ]


    Bowties were never Cooler

    Rhozalynn "Rosa", "Rose" of "Rossi" Catriona Marron Rossi.

    De jongen verontschuldigde zich, zei dat hij haar niet van streek wou maken, en ze fronste, om daarna verbeten te knikken, niet uit arrogantie maar uit overtrouwen. Ze liet haar kettinkje vallen en nee, erg blij was ze daar niet mee, helemaal niet zelfs. Het was even stil en ze was dan ook niet van plan iets te zeggen, toen klonk er een kuch en zei de onbekende zacht dat hij de ketting wel zou pakken. Weer fronste ze onvertrouwig, maar toen glimlachte ze lichtelijk uit beleefdheid. Ze zou wel zien, zou hij hem terug geven, en direct, zou ze iets losser kunnen zijn en zou ze hem bedanken, zo niet dan moest hij opdonderen. Maar die ketting kreeg ze wel weer terug in haar hand geklemd, om haar pols of om haar hals, wat dan ook, als ze hem maar had, koste wat kost. Haar vingers gleden door haar bijna zwarte haar, wat al weer op begon te krullen en daarna rolden haar vingers de mauw van haar trui een beetje omhoog, waar haar vingers over de kettingen van het anker gleden, niet verder omhoog, daar zaten de littekens, haar andere arm zat helemaal onder. Ze had hem nog niet zo lang geleden laten zetten, ze had hem nog nooit gezien. Ze zou het wel willen, maar ten eerste ging het om de betekenis.


    Reality's overrated.

    [Shit, man, ik heb niet eens doorgehad dat dit topic al was begonnen. Sorry sorry sorry, zo druk met school en alles.]


    I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

    Zarah Valentine Kollinger


    Mijn hoofd doet pijn, tranen prikken in mijn ogen en benemen bijna mijn zicht.
    Of ik boos ben, verdrietig, moe of een combinatie van dat alles weet ik niet zeker, maar wat ik wel weet is dat mijn hoofd bonst en mijn handen trillen.
    Ik had nooit moeten komen, ik had thuis moeten blijven, op de bank met een grote kan thee en een goede film. Dan was ik hier nooit in terecht gekomen.
    Voor dit alles heb ik nog geen enkele ex-klasgenoot gesproken, alleen omdat ik zo nerveus was dat ik eerst een goed kwartier heb getwijfeld in mijn auto, en daarna nog een kwartier in het toilet.
    Dat ze nou exact mij eruit hebben gepikt is voor mij een wonder, en ik hoop dat dit alles snel over zal waaien.
    Verspreid over de ruimte zijn al gesprekken ontstaan, maar ik lijk er buiten te vallen - het is weer net zoals de middelbare school. Ik ben nu geen dikke, grijze muis meer, maar ik hoor er nog steeds niet bij.
    Ik bestel een glas wijn, dat ik in een of twee slokken achterover sla zodra ik het ontvang, als een soort borrel. Vloeibare moed.
    Langzaam maar zeker beweeg ik me over de vloer, op zoek naar een vriendelijk, bekend gezicht.


    I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

    Liam Payne.

    Het meisje glimlachte en heel even hoopte hij dat ze wat ontdooit was. Hij wilde niet weg van haar, nog niet. Hij schoof de stoel iets achteruit en ging door z'n knieën om onder de tafel te kijken. Hij zag het kettinkje al meteen liggen en raapte het van de grond. 'Ik leg hem nu in je hand, niet schrikken' fluisterde hij. Hij pakte voorzichtig haar hand vast, trok haar vingers iets uit elkaar. Niet te ruw, maar teder, heel lief. Heel voorzichtig legde hij het kettinkje in haar hand en duwde haar vingers weer voorzichtig terug. 'Alsjeblieft' Die simpele aanrakingen deden wat met hem. De laatste keer dat hij haar had vast gehouden, echt vast gehouden was toen ze in coma lag. Hij had tegen haar gepraat, hij had haar gesmeekt om wakker te worden. En toen ze dat uiteindelijk gedaan had, wist ze niet meer wie hij was en was hij uit wanhoop weg gevlucht. Hij stond weer langzaam op en ging weer op de stoel zitten. Hij volgde haar bewegingen, hoe ze haar hand door haar haar streelde. Haar mooie krullen kwamen al lichtjes terug. Hij was gek op haar haar geweest en altijd als ze samen waren moest hij het aanraken. Hij voelde het kriebelen, hij wilde het weer aanraken. Maar hij had net iets van vertrouwen gewonnen, dit kon hij niet zomaar doen. Ze zou hem een klap geven en waarschijnlijk verrot schelden. Hij keek de ruimte door en hij zag een agent bij de deur staan die alles nauwlettend in de gaten hield.


    'Darling, just hold on'

    Louis William Tomlinson
    Nog voordat Zayn mijn vraag had kunnen beantwoorden, kregen we gezelschap. Gabriëla was tussen ons in gaan zitten. Ik beet even op mijn lip, twijfelend of ik het nu alsnog moest vertellen of niet. Ik hoorde hoe Gabriëla de vraag stelde hoe het met ons ging en of we nog spannende dingen meegemaakt hadden, waarna Zayn en Gabriëla wat woorden wisselden. Zo te horen hadden ze beiden niet veel spannends meegemaakt, op de zojuist gepleegde moord na. "Eigenlijk, heb ik wel iets spannend meegemaakt," mompelde ik zachtjes, waarna ik de twee aankeek. "Of eigenlijk heb ik iets ontdekt. Het gaat over Rhozalynn, maar ze weet het zelf eigenlijk nog niet eens.." ging ik verder, starend naar mijn handen. "Rhozalynn is..." Mijn blik gleed even van Gabriëla en Zayn naar Rhozalynn en toen weer terug. Ik haalde even diep adem. "Rhozalynn is mijn halfzusje," gooide ik er toen uit. Ik keek de twee afwachtend aan, niet zo goed wetend welke reactie ik van hun kon verwachten. Mijn blik bleef iets langer bij Gabriëla hangen dan eigenlijk zou moeten. Ze was veranderd, duidelijk veranderd, maar ze was nog steeds de mooie, lieve Gabriëla zoals ik haar vroeger kende. Ik miste haar, ik had haar al die tijd gemist, maar nu kwam dit gevoel nog erger opzetten. Het liefst zou ik mijn armen om haar heen slaan, mijn lippen op de hare drukken, het weer net zo vertrouwd laten voelen als vroeger, net zoals bij mij en Zayn direct het geval was toen we elkaar zagen. Helaas lag dit wat gecompliceerder, want een mooi meisje als zij had inmiddels vast allang een ander vriendje. Iemand die vast nog veel leuker was als dat ik was. En al was ze nog wel single, wie zegt dan dat ze mij nog zou willen?


    "Family don’t end in blood”

    Rhozalynn "Rosa", "Rose" of "Rossi" Catriona Marron Rossi.

    Hij waarschuwde haar voor hij haar de armband gaf, wat ze prettig vond, niet veel mensen dachten hier aan en het was fijn dat hij dit wel deed. Ze vond het ook fijn dat hij zacht praatte en fluisteren had ze altijd als iets bijzonders ervaren, fluisteren had altijd een betekenis, schreeuwen hoefde niks te zijn. Haar hand werd voorzichtig vastgepakt, haar vingers werden teder uit elkaar getrokken en het kettinkje werd in haar hand gelegd, waarna haar vingers weer terug werden gevouwen en ze kreeg haar ledemaat weer terug. "Bedankt." Nu glimlachte ze echt, warm, ze glimlachte niet vaak, niet meer, niet sinds ze blind was geworden en haar depressie het beste van haar had overgenomen. "Wie ben je?" vroeg ze, het leek haar wel eerlijk het hem te vragen nu hij een beetje vertrouwen had verdient, daarbij werd ze ineens lichtelijk nieuwsgierig, al zou ze dit niet zo snel toegeven. Ze kwam weer terug op het feit dat hij haar Rosa had genoemd. "Waarom noemde je me Rosa?" Ze moest het vragen, want ze begreep het echt niet, het verwarde haar, het frustreerde haar. Enorm. En dit maakte haar boos. Ze wou gewoon terug naar hoe het was voor die desbetreffende avond, maar ze kon zich een hoop niet eens herinneren en begon steeds meer te vergeten. Geen dingen als leerwegen, dingen als een vakantie op haar tiende, maar beelden, hoe de lucht eruit zag bij een mooie zonsondergang, hoe mensenogen vonkelend leefden, zelfs de kleuren, maar ze zou nooit vergeten hoe die twee felle lichten op haar af kwamen.


    Reality's overrated.

    Liam Payne.

    Ze bedankte me en er kwam een glimlach op haar lippen, een echte glimlach en hij staarde even naar haar mond. Hij schrok uit z'n gedachte toen ze vroeg wie hij was en daarna gelijk de vraag waarom ze hem Rosa had genoemd. Hij beet op z'n lip en hij bedacht hoe hij dit het beste kon formulieren. Hij kon niet zomaar out of the blue zeggen 'Hey, ik ben je vriendje' Want officieel was hij dat nog, hij had nooit de woorden uitgesproken, hij was alleen weg gegaan, met een stiekeme hoop dat ze een paar weken later bij hem op de stoep zou staan, maar toen dat niet was gebeurd, had hij tegen zichzelf gezegd dat hij haar moest vergeten. En dat had hij gedaan, met moeite. Maar de gevoelens bleven en kwamen na al die jaren weer bovendrijven. 'Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen' zei hij toen aarzelend, 'Misschien geloof je me niet en daar heb je ook alle reden toe' Hij klapte z'n mond weer dicht en keek naar het meisje. 'Ik ben je..ex-vriendje' zei hij toen zacht. Hij had onbewust z'n vuisten gebald en die lagen nu op schoot. 'Liam' Hij probeerde haar reactie te peilen, maar dat ging zo moeilijk door die bril. 'En ik noemde je Rosa omdat ik dat altijd tegen je zei' Hij beet nog harder op z'n lip. 'Dus, vandaar' Z'n stem klonk schor en hij was op een vreemde manier moe. Hij wachtte op haar, hij wachtte geduldig.


    'Darling, just hold on'