Bloody Reunion • One Direction • Topic 01 - Speeltopics

Reality's overrated.

Niall Horan
Het voelde heel prettig dat Harry me in zijn armen nam, prettiger dan ik me ooit had durven voorstellen bij onze eerste ontmoeting. Blijkbaar was het dus niet de eerste keer geweest, maar goed, daar wilde ik nu niet aan denken. Voor mij bleef de dag van het Dublin Fashion Festival heel erg bijzonder om een aantal redenen. De shows van Channel en Prada hadden me als muzikant op de kaart gezet en ik had er mijn geweldige vriendje leren kennen. Nu hadden we allebei een druk leven, maar gelukkig sliepen we nog wel bijna elke avond in elkaars armen. Ik was een aantal keer meegeweest met hem en hij met mij, maar de beste plek was toch wel thuis als je het mij vroeg. Ik kroop dicht tegen hem aan en vroeg hem of het met hem wel ging. We hadden dan misschien niet gesproken door deze reünie de laatste tijd, maar ik maakte me wel zorgen, zeker omdat hij nu al een tijd veel werkte en daardoor duidelijk onder veel stress kwam te staan. Dat was dan ook de reden waarom ik hem niet helemaal geloofde. Normaal zag hij er vrolijk en energiek uit, maar nu zag hij eruit als een oude man van zeker 40, door de duidelijke zorgen en stress. Zorgen die waarschijnlijk door mij kwamen, wat ik niet wilde. Alleen het feit dat zijn haren nog niet grijs begonnen te worden was een teken dat hij nog niet die leeftijd had berijkt. Ik legde mijn hoofd tegen zijn schouder en streelde zacht zijn arm. Zijn woorden maakten maar weer al te duidelijk dat hij zich echt zorgen maakte. Some, eigenlijk best vaak, was ik bang dat hij er met een ander vandoor zou gaan, een die wel gewoon arm in arm met hem over rode lopers kon lopen bij evenementen en die hem wel alles kon geven wat hij verdiende, maar wat ik fysiek niet kon. Ik gaf hem groot gelijk, want wie wilde nu opgescheept zitten met een kreupele, terwijl je met jou lichaam en charmes iedereen kon krijgen die je maar wilde. "Waarom ben je eigenlijk nog bij me?" vroeg ik zachtjes. Het was inmiddels geen vreemde vraag meer in onze relatie. Ik had soms gewoon bevestiging nodig dat hij me niet zou verlaten en ik niet eenzaam en alleen zou achterblijven. Het verbaasde me namelijk nog elke dag dat ik met hem in mijn armen wakker mocht worden. Zacht bleef ik over zijn sterke biceps heen strelen, terwijl ik de pijn verbeet en wachtte op zijn antwoord. Ik wilde graag weg, maar ik wist ook dat de politie niet sneller kon werken. Dit werd dus een hele lange en pijnlijke avond.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het was logisch dat ik hem een antwoord gaf waarin ik niet echt zei hoe het ging, maar wel dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Totdat we rust kregen kon ik het volhouden en dan had ik over een paar dagen nog een shoot voor ik een maand thuis kon zijn. Het zou fijn zijn eens niet in veel te dure designer kleren te moeten lopen en ik gewoon in versleten en te grote kleren thuis rond kon hangen. Niks waarom Niall zich zorgen hoefde te maken dus. Hij zou zich meer zorgen om zichzelf moeten maken, want zoals het er nu uitzag ging het niet goed. Liefdevol aaide ik door zijn haren en genoot van de strelingen die hij me gaf over mijn arm. Ik zei hem dat hij het moest zeggen als het niet ging, want ik zou doen wat ik kon om het hem gemakkelijk te maken, dat wist hij ook. Zacht drukte ik mijn lippen tegen zijn voorhoofd, ik kon zien dat hij zich zorgen maakte om iets buiten dit alles. Ik kon eigenlijk wel raden wat, maar als hij het met me wilde delen hoorde ik het vanzelf, ik ging hem niet dwingen zichzelf te uiten. Een zwakke glimlach vormde zich om mijn lippen door zijn woorden. "Oh, lieverd toch," mompelde ik en drukte een kusje tegen zijn wang. Ik wist hoe onzeker Niall soms kon zijn over onze relatie, maar dat was echt nergens voor nodig. Hij was de enige die ik wilde en als het aan mij lag bleef dat zo. "Ik ben nog steeds bij je omdat ik bij je wil zijn, Ni. Ik hou van je en je maakt me gelukkig, is dat zo'n vreemd iets? Het verbaast mij juist dat je nog niet allang bij mij weg bent. Ik bedoel, ik ben amper thuis en ben er bijna nooit voor je. Dat is niet echt de definitie van een goed vriendje," mompelde ik en gleed met een hand lichtjes over zijn been heen, extra voorzichtig elke keer als ik bij zijn knie kwam. Ik begreep zijn onzekerheden wel, dat zou ik in zijn schoenen ook zijn, maar het was nergens voor nodig. Het was niet alsof ik ooit tegen hem zou liegen over dingen die me op het hart lagen en als ik echt iets anders wilde was ik niet het type dat hem aan het lijntje hield, en al helemaal dat niet dat vreemd zou gaan. Ik hield echt ontzettend veel van hem en ik had geen enkele behoefte aan iemand anders. Hij was oprecht de enige voor mij, zolang hij mij ook wilde.

Because I love him, do I need another reason?

Rhozalynn "Rose, "Rosa", "Rossi" Catriona Marron Rossi.

Ze hoorde voeten die in haar richting bewogen, ze voelde aanwezigheid bij haar taveltje en ze hoorde een stem. Haar naam. Vragend. Ze herkende de stem niet, ze had geen idee. Het was de warme, maar voorzichtige stem van een jonge man. Waarschijnlijk wat onzeker en niet al te optimistisch, geen grote praatgraag. Dit kon ze opmaken uit hat feit dat hij niet ging zitten, zijn toon en enkele woord. Wat ze niet wist is dat hij haar bij haar volledige voornaam noemde, ja, dit wist ze wel, maar ze wist niet dat dit zeldzaam was, voor het ongeluk noemde eigenlijk alleen familie haar bij de hele naam, nu hpprde ze alleen maar Rhozalynn, ze was het vergeten, ze wsás nu Rhozalynn. "Ja?" vroeg ze zachtjes. Ze was nooit veel van een schreeuwer geweest, enkel ls ze boos ws, maar dan nog altijd sisste ze meer. Ook als ze zong was dit niet schreeuwerig, ja, ze had een randje aan haar stem en zong niet alleen kleintjes, maar ze brulde niet. Ze hield van muziek, ze hield van het geluid en zou willen dat zij dat ook nog steeds zo kon, maar nu ging het bespelen van instrumenten moeizaam, op gevoel ging het wel, maar erg makkelijk was het niet. Ze kon spelen, maar geen noten lezen. Zingen had ze nooit erg veel gedaan, maar tegenwoordig werden haar gitaar en piano al net zo nimmer gebruikt als haar stem. Daarbij was het eerst zo wennen en dat is het nog altijd. Soms, als ze 's ochtends wakker werd, nog iin de roes van een prachtige droom, was ze het allemaal vergeten. Dacht ze dat als ze haar ogen opende ze de wereld weer kon zien, maar dan was daar het donker weer. Het diepe, depresieve niks.

Reality's overrated.

Liam Payne
Hij wachtte op antwoord, en wist niet goed of hij nou bij haar aan het tafeltje moest gaan zitten. Voor haar was hij een wildvreemde en ze zag niks. Ze wist niet wie hij was en misschien wilde ze ook wel helemaal niet dat hij bij haar kwam zitten. Ze antwoordde zachtjes. Hij had haar stem gemist, haar mooie ogen die altijd zo levendig waren, straalde niks meer uit. Hij beet op z'n lip en zuchtte zacht. 'Ik ben het, Liam. Ook al weet je niet meer wie ik ben. Z'n stem kraakte en hij kuchte zacht. 'Vind je het goed als ik bij je kom zitten'? vroeg hij enigszins aarzelend. Ze leek zo kwetsbaar op die stoel en hij zou het ook niet erg vinden als ze nee zou zeggen. Hij zou het wel begrijpen, misschien had hij dan ook wel hetzelfde gedaan. Hij was een complete vreemdeling voor haar en dat ze nu hier met nog negen andere zat, had ze vast ook niet gewild. Het onrustige gevoel in z'n lijf kwam weer opzetten. Hij voelde een hoofdpijn op komen zetten en hij wreef even over z'n slapen om het toch nog iets te verzachten. Hij keek naar het meisje en wachtte geduldig op haar antwoord.

'Darling, just hold on'

Louis William Tomlinson
"Hey Lou," beantwoordde Zayn mijn begroeting en glimlachte. "Ik wil wel vragen hoe het gaat, maar ik denk dat iedereen hier een beetje stil is gevallen en rare gedachtes heeft. Dus ik weet niet of dat een goed idee is," zei hij daarna, om vervolgens een glas wijn te pakken. Hij nam een slok en richtte zijn blik toen weer op mij, om hierna weer naar de andere mensen te kijken. "Hey, nu we hier toch zijn. Ik vroeg mij af, hoe is het afgelopen tussen jou en Gabriëla?" Zijn blik gleed even richting het meisje. "Eigenlijk is er niet veel bijzonders gebeurd tussen ons. We zijn gewoon uit elkaar gegroeid, we zijn allebei onze eigen weg gegaan na deze school en toen is het contact gewoon verwaterd," antwoordde ik schouderophalend. "Trouwens, ondanks wat er net allemaal gebeurd is, gaat het goed met mij," praatte ik daarna glimlachend verder. "Hoe is het met jou?"
Ik merkte dat ik mij nu eigenlijk meteen al weer op mijn gemak voelde bij Zayn. Hij was vroeger altijd een erg goede vriend geweest en ondanks dat we elkaar al jaren niet gesproken hadden, voelde het op dit moment alsof er nooit iets veranderd was. Ik beet even op mijn lip. Misschien moest ik hem dan ook in vertrouwen nemen over wat ik nog niet zolang geleden had ontdekt. Het knaagde sindsdien voortdurend aan mij en ik had nog niets erover gezegd, tegen niemand. "Zayn, ik moet je iets vertellen. Rhozalynn, het meisje dat door Michelle's toedoen blind is geworden, ken je haar nog?" vroeg ik aarzelend en richtte mijn blik op de grond. Was het wel slim het aan iemand te vertellen voor ik het aan haar zelf vertelde? Ik wist tenslotte helemaal niet of zij hiervan af wist, of ze er ooit vanaf had geweten.

"Family don’t end in blood”

Niall Horan
Ik kreeg op mijn vraag direct de geruststellende uitroep die deze vraag altijd opleverde. Een uitroep die me zei dat alles nog goed zat tussen ons en ik me nergens zorgen over hoefde te maken. Ik krulde met mijn lichaam nog net iets meer en comfortabeler tegen hem op, terwijl ik mijn benen wat laveloos liet hangen onder de rand van zijn benen en de stoel. Zo zat ik het fijnst en met de minste pijn. Ik bloosde bij zijn kusje op mijn wang en luisterde naar de woorden die erop volgden, die me heerlijk warm van binnen deden voelen. Ik voelde zijn hand heel lichtjes over mijn been gaan, terwijl ik hoofdschuddend reageerde op zijn zelftwijfel. Het was dat Harry dit was, en ik wist dat hij me nooit pijn zou doen, maar anders had ik hem al lang gestopt. Het deed nu wel een beetje pijn, maar het was handelbaar en ik wilde hem zich geen zorgen laten maken, wat hij duidelijk al deed. "Wees niet zo gek, mallerd. Je bent altijd weer thuis voor ik ga slapen. Ik ben juist degene die ergens op een godeloos uur aan komt jakkeren en dan nog eens bij je in bed kruipt. Je bent er altijd voor me als ik je nodig heb en bent ondanks alle kritiek die de pers op ons heeft nogsteeds niet zover dat je je zus meeneemt in plaats van mij naar allerlei evenementen waar moet worden gelopen of gestaan. Denk alsjeblieft nooit anders over jezelf dan dat je echt de perfecte jongen bent voor mij, en voor zo velen in de wereld. Het is een waar privilege om je mijn vriendje te mogen noemen." fluisterde ik zacht in zijn oor. De rest hoefde echt niet mee te genieten van ons kleine klef romantische momentje samen. Mijn moeder had wel eens gezegd dat ze ons net zo goed met superlijm aan elkaar kon kleven, omdat we toch al zo enorm klef waren. Misschien niet fysiek, maar zeker wel verbaal. Fysiek eigenlijk ook wel nu ik er zo overdacht, maar dan vooral onschuldig, tot we echt alleen waren en we allebei vrij waren, zodat we niets anders meer hoefden te doen behalve klef. Ik drukte nog een klein kusje onder zijn oor en aaide over zijn wang, zodat ik zijn hoofd iets draaide en hem aan kon kijken. "Ik hou van je, Haz, en als het mogelijk was zou ik je stiefvader om je hand vragen." zei ik nog zacht. Het was misschien een bevlieging, maar het was wel waar. Als hij dit niet als vreemd hersenspinsel, maar echt als aanzoek zou beschouwen, zou ik zeker niet zeggen dat het niet de bedoeling was geweest. Ik zou er alles om geven om hem officieel en voor de wet de mijne te mogen noemen, zeker nu dit me weer met de neus op de feiten had gedrukt dat alles zo voorbij kon zijn en met het vooruitzicht dat ik over een paar jaar echt niet meer zou kunnen lopen zonder hulp, dus ook niet met hem de eerste dans te dansen en hem over de drempel te tillen, al zou dat nu al heel veel problemen opleveren, maar dat was een ander zorg. Ik liet mezelf er nog lekker over dagdromen. Wat er waar van werd zagen we later wel.

Bowties were never Cooler

Gabriëla Eva Harrison.

Ik had het echt gehad met het wachten. Ik wilde naar huis, ik wilde onder mijn warme dekens kruipen en een goede serie kijken. Net zolang totdat ik uiteindelijk van vermoeidheid in slaap zou vallen. Ik wreef mijn handen gauw over mijn broek heen, ze waren inmiddels lichtelijk klam geworden van de zenuwen, hoe langer we hier moest blijven des te erger ik de kriebels in mijn buik voelde opzetten. Met mijn rechterhand ging ik even gauw door mijn haren en besloot om er uiteindelijk een rommelige knot van te maken, dan zat mijn haar ook niet meer zo in de weg. Ik liet mijn ogen even over de groep glijden en eigenlijk herkende ik bijna iedereen wel, bij Louis bleef mijn blik toch even net een seconde wat langer hangen. God, wat was die jongen er op vooruit gegaan. Er was geen dag voorbij gegaan waar ik niet aan Louis had gedacht, hij had toch een ontzettend speciaal plekje in mijn hart. Ik moest zeggen dat Zayn er tegenwoordig ook niet verkeerd uit zag, al zou mijn voorkeur toch altijd bij Louis blijven. Er was maar een enkeling die niet met elkaar in gesprek was, dus besloot ik om toch maar te doen waar de reünie uiteindelijk voor in stand was gebracht. Ik duwde mezelf langzaam omhoog, voelde al mijn botten kraken op het moment dat ik helemaal recht stond. Nog altijd waren er houten stoelen, vreselijk. Ik wipte even van mijn ene been op mijn andere been, eerlijk gezegd durfde ik het niet zo goed. Mijn zenuwkriebels werden er ook niet beter van, maar om nou de hele avond voor me uit te staren vond ik ook geen prettig idee. Dan leek ik net zo anti sociaal, of ik ging de hele avond malen wie van ons Michelle vermoord zou kunnen hebben. Zachtjes beet ik op mijn lip, voordat ik op de twee jongens af liep. "Hey," licht glimlachend keek ik ze beide aan, waarna ik weeral mijn handen even over mijn broek liet gaan. Er was nog net genoeg ruimte tussen Louis en Zayn, dus dat was dan ook waar ik ging zitten. "Hoe gaat het met jullie? Spannende dingen meegemaakt?" Grinnikend keek ik ze allebei even aan, Louis was nog altijd zo mooi. Ik kon er niet over uit waarom ik ooit het contact had laten verwateren met hem, het had volgens mij best wel serieus tussen ons kunnen worden. Zuchtend duwde ik deze gedachtes weg, waarna ik met mijn hoofd tegen de koele muur aan leunde en wachtte op het antwoord van een van de twee jongens.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Harry Styles
Ik glimlachte vertederd om de blos op zijn wangen nadat ik er een kus op had gegeven. Soms vroeg ik me af of Niall wel wist dat we al ruim een jaar samen waren, in plaats van een week, want zo reageerde hij vaak wel. Niet dat ik het erg vond of het niet zelfs soms deed, maar het was fijn om te weten dat het na al die tijd nog steeds hetzelfde gevoel omhoog bracht. Ik vertelde juist hoeveel hij voor me betekende om hem gerust te stellen dat ik echt van hem hield en hem voor geen goud kon missen, terwijl ik zacht over zijn been aaide. Het was een hele lichte aanraking en ik hoopte dat ik hem er geen pijn mee deed, maar de laatste tijd wist ik het maar nooit. Hij ging meteen in op het feit dat ik me juist zorgen maakte dat ik degene was die uiteindelijk alleen achterbleef. Met een glimlach drukte ik mijn lippen tegen zijn hals, deels om mijn verhitte wangen te verbergen. Ik was dan misschien wel eerder thuis, maar ik kon niet slapen zolang ik Niall's armen niet om me heen had, dus lag ik wakker tot hij thuis was. Het was ook maar een keer voorgekomen dat ik Gemma mee had genomen, maar dat was omdat ze me praktisch had gesmeekt. Hij was te goed voor me, te vergevend en te lief. Ik humde zacht tegen zijn hals aan en drukte er een kus op. Het kon me vrij weinig schelen dat we eigenlijk absoluut niet sociaal bezig waren, waarvoor dit was bedoeld. Als iemand ons wilde spreken kwam diegene maar mooi naar ons, ik had het veel te fijn met de blonde jongen op mijn schoot. Ik glimlachte om het kusje onder mijn oor en keek naar hem toen hij mijn hoofd wat draaide. Mijn ogen lichtten op door zijn woorden, hij wist heel goed hoe ik dacht over het huwelijk. Ik wilde vanaf kleins af aan al jong trouwen, maar dan met degene waarvan ik wist dat hij bij me zou blijven, scheiden kwam er bij mij namelijk niet in. "En waarom zou dat niet mogelijk zijn? Robin is dol op je, dat weet je," antwoordde ik. Natuurlijk ging ik hier serieus op in, er was niets dat ik liever wilde dan zijn achternaam ook de mijne te maken. Ik zag geen reden waarom we het niet zouden doen, we hielden van elkaar en het was niet alsof we het financieel niet aankonden. Beter nu dan nooit, voor zijn gezondheid verder achteruit ging. "En trouwens, waar is mijn ring dan?" vroeg ik plagend, niet verwachtend dat hij überhaupt daaraan had gedacht of een had gekocht. Dan merkte ik dat echt wel, aangezien ik degene was die het appartement schoon hield en daarom in elke hoek kwam, of hij moest wel een hele goede verstopplek hebben gevonden, maar ik dacht het niet.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Zijn kusjes in mijn hals deden me nog net iets roder blozen en ik had niet de luxe van lang haar waarin ik mijn gezicht kon verstoppen. Ik wist wel dat dit eigenlijk niet de bedoeling was van deze samenkomst, maar dat was de moord ook niet, dus ik bleef gewoon fijn op de schoot van mijn vriendje zitten, op wie ik nogsteeds even verliefd was als op de eerste dag, en op wie ik elke dag nog verliefder werd. Ik hield echt enorm veel van hem en zou dit voor niets of niemand ooit willen veranderen. Ik draaide zijn hoofd naar me toe en liet toen een aantal woorden opver mijn lippen gaan, waar ik heel onzeker over was. Als hij het als grap zou zien, dan zou ik er okay mee zijn, maar als hij het serieus zou opvatten zeker ook. Ik zou niets liever willen dan een ring om zijn vinger te mogen schuiven, maar daar zaten wat moeilijkheden aan, zoals dat wij twee mannen waren. Ik zag zijn ogen oplichten en wist dat ik het in elk geval niet had verpest. Zijn woorden deden me weer iets blozen, en zorgden ervoor dat mijn hand die tot nu toe op zijn wang had gelegen, op mijn schoot viel. Ik liet mijn hoofd tegen zijn schouder vallen en verstopte zo goed mogelijk mijn gezicht in zijn lange krullen. Soms wenste ik wel eens dat hij zijn krullen weer wat korter zou knippen, dat ze weer springerig en pluizig werden, maar nu was dit ook wel heel handig. Bij zijn plagerige opmerking keek ik een beetje op van achter zijn haren en aaide zacht over zijn wang. "Die krijg je als je er zeker over bent en ik om je hand heb gevraagd. Dat jij ja zegt is het belangrijkst, maar ik wil ook graag goedkeuring hebben van je familie." zei ik zacht, nu het toch echt begon te dagen dat we mogelijk binnen afzienbare tijd aan het altaar zouden staan. Niet dat ik het idee erg vond, maar het was nog een beetje onoverzichtelijk en een heel groot dingetje. Trouwen was niet niets, maar ik zou toch mijn leven met niemand anders willen delen dan met Harry, dus waarom niet? Tja, we waren jong en nog maar een jaar samen, toch had ik niet het gevoel dat deze gevoelens ooit over zouden gaan. Ik had zo het gevoel dat als we nog een paar jaar zouden wachten, er niets verandert was dan het feit dat we ouder waren en we mogelijk waren verhuisd. Dit was namelijk echte liefde, niet dat wat je hebt voor een leuk iemand in een bar waarmee je een avondje zit te kletsen en misschien een one-night-stand mee hebt, maar het gevoel wat van een oud koppel in het park afkwam als ze samen hand in hand op een bankje zaten te kijken naar de eendjes. Misschien was het heel cliché, maar ik wilde later gewoon zo met Harry op een parkbankje zitten kijken naar de eendjes. Als het dan fout was om te trouwen, wist ik niet wat wel de goede redenen waren. Voorzichtig pakte ik een van zijn handen van mijn been en speelde met zijn vingers. "Ik kan niet wachten tot er een ring om zit." mompelde ik zacht, terwijl het nogsteeds niet helemaal door was gedrongen dat Harry nu niet alleen meer mijn vriendje was, maar ook mijn verloofde.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik zou dolgraag willen dan officieel de zijne te zijn, het idee alleen al van een ring om een van mijn smalle vingers deed me ontzettend breed glimlachen. Normaal gesproken droeg ik al ringen, maar dit was anders, dit zou een teken zijn van Niall's liefde voor mij en dat was alles dat ik nodig had. Ik zei dan ook tegen hem dat mijn stiefvader geen enkel probleem was, hij was allang blij dat ik iemand had die niet bij me was om mijn geld of om mee te liften op de roem. Nu verspreidde ik met alle liefde het woord, het was dat hij zelf dat liever niet had. Ik glimlachte toen hij zijn gezicht achter mijn haren verstopte en liet hem maar, als het hem beter liet voelen, waarom niet. Na even vroeg ik hem wat plagerig waar mijn ring dan was, want dat was toch wel essentieel. Gelijk werd ik dan ook nieuwsgierig naar wat voor soort ring hij zou uitkiezen, gezien ik geen idee had wat zijn smaak in die dingen was. Ik zag het dan wel, ik zou het toch wel prachtig vinden, wat hij ook ging kiezen. Begrijpend knikte ik bij zijn woorden, het was schattig dat Niall hier zo ouderwets mee omging, dat kon ik wel waarderen. "Mijn ja heb je in ieder geval, dat weet je. Mijn familie zal ook instemmen, dat weet ik zeker," fluisterde ik en leunde in zijn aanraking op mijn wang. Ik was een positief mens, maar ik kon nog wel de dingen zien die problemen konden vormen. Trouwen was een heel gebeuren, zeker met een huwelijksreis eraan vast, en ik was gewoon bang dat hij het niet aankon. Ik had vertrouwen in hem, echt wel, maar bezorgd zijn was in die situatie niks vreemds. Het zou pas over een hele tijd zijn dan, we keken dan wel hoe het met hem gesteld was. Ik keek naar hem op toen hij mijn hand pakte en met mijn vingers bezig ging. De subtiele aanraking was fijn, luchtig in vergelijking met alles wat om ons heen gebeurde. Ik begon te glunderen om zijn woordenwe dachten gelukkig hetzelfde over dit want persoonlijk wilde ik ook niet wachten. "Ik hou van je," mompelde ik met mijn lippen dicht bij zijn oor voor ik een kus op zijn wang drukte en weer wat achterover ging zitten. Zodra we weg waren uit dit hellehol moest ik mezelf ervan weerhouden om dingen te gaan bedenken of zelfs plannen, dat wist ik nu al. Als ik iets wilde ging ik er voor de volle honderd procent voor en wilde ik het zo snel mogelijk voor elkaar hebben. Ook nu ik de ring nog niet had en dit allemaal een beetje vaag verliep, had ik het gevoel dat we toch verloofd waren, op onze eigen stille manier. Het hoefde van mij niet zo uitbundig, hoe persoonlijker, hoe beter. "Mijn moeder gaat door het lint als ze dit hoort," zei ik met een zachte grinnik. Op een positieve manier uiteraard, ik bleef haar jongste en enige zoon dus dat lag wat gevoelig. Ik kon zo het beeld voor me halen van alle reacties, ik had echt het geluk dat mijn familie zo acceptered en supportend was geweest, altijd al. Daarom had ik ook geen enkele twijfel dat ze hiermee hetzelfde gingen doen.

Because I love him, do I need another reason?

Rhozalynn "Rosa" "Rose" of "Rossi" Marron Rossi.

Hij stelde zich voor als Liam, en inderdaad, ze wist niet meer wie hij was. Er klonk een zacht gekuch en yoen de vraag of hij erbij mocht gaan zitten. Haar lippen kwamen een heel klein beetje van elkaar om wat te zeggen, maar lrgde deze weer op elkaar en knikte. Haar vingers speeldenmet het ketinkje dat ze Iin haar handen had geklemd, het ketinkje met het kruisje dat ze altijd bij zich droeg, was het niet als ketting dan was het als armband, was het niet als armband dan droeg z de het simpelweg in een zak, maar kwam je haar tegen zonder die ketting dan was er iets goed mis. Dr ketting was ook het eerste wat ze dacht toen ze wakker werd, ze had hem niet om, gek eigenlijk, gezirn haar hoofd zo'n troep wqs, misschien fat ze zich daarom alleen maar meer aan het sieraad was gaan hechten. Met één hand zette ze de zonnebril op haar hoofd goed recht, bang dat iemand haar ogen zou zien, al waren de geruchten waarschijnlijk al rond gegaan, ze wist het niet. Dat ze weer leefde in haar geboorteland maakte ook dat ze nog minder idee had van deze dingen, van veel eigenlijk. Ze woonden in een klein dorpje, afgelegen en nietecht bekend om zijn zinderende nieuwsflash, meestal hoorden ze de belangrijke dingen pas als het allang oud nnieuws was. Het maakte haar eigenlijk niet zoveel uit, het interreseerde haar niet. Nirt meer, in ieder geval.

Reality's overrated.

Liam Payne.

Hij keek naar het meisje en hij zag dat ze iets wilde gaan zeggen, maar toen haar lippen weer dicht klapte. Bijna onmerkbaar knikte ze en hij vatte dat maar op als een 'Ja'. De jongen pakte de dichtstbijzijnde stoel en zette die naast haar neer. Niet helemaal naast haar, ze moest ook haar ruimte hebben en hij wilde ook niet te dicht in haar persoonlijke ruimte komen. Hij was per slot van rekening een vreemde voor haar en ze zag niks. Ze moest zich wel op haar gemak voelen en hij wist van zichzelf dat hij bij andere mensen ontzettend ongemakkelijk kon zijn. Hij ging op de lichtbruine stoel zitten en legde z'n handen op tafel. Hij keek naar Rhozalynn en zag dat ze met haar kettinkje aan het spelen was. Hij had haar nog nooit zonder het kettinkje gezien. Die ketting was haar leven en een voorzichtige glimlach kwam op z'n gezicht. Ze was hem ooit kwijt geweest en samen hadden ze hem toen gezocht en bleek hij uiteindelijk onder haar bed te liggen. Ze raakte nooit snel in paniek, maar die dag. die dag had Liam een andere Rhozalynn gezien. Hij keek weer serieus toen hij bedacht wat hij hier eigenlijk deed. Hij was een verdachte en Rhozalynn ook. Dat kon toch niet. Ze zou geen vlieg kwaad doen en zeker niet in haar huidige toestand. Die agenten waren gek. Liam beet op z'n lip en keek naar het meisje, het meisje dat hij ooit de zijne had kunnen noemen. Hij zou alles voor haar hebben overgehad, maar toen het erop aan kwam, vluchtte hij weg, als een laf konijn en misschien kwam het ook wel door het feit dat ze niet meer wist wie hij was en dat ze dat nu nog steeds niet wist. 'Rosa' mompelde de jongen en zuchtte diep, zich er niet van bewust dat hij dat zei. Haar koosnaampje die hij voor haar altijd had gebruik. Want ja, hij zou het ontkennen, maar diep in z'n hart, was hij nog steeds gek op haar.

'Darling, just hold on'

Niall Horan
Ik bloosde lichtjes bij Harry zijn woorden. Je hoorde niet elke dag dat iemand met je wilde trouwen, en misschien was dat ook wel goed. Het had namelijk iets speciaals, juist omdat het zo weinig werd gezegd. Nu begon ik wel al wat te denken over het alles, de verloving, maar ook de trouwerij en de huwelijksreis. Mijn fysio had gezegd dat het misschien over een tijdje mogelijk zou zijn, als alles vooruit bleef gaan zoals het nu ging, ik een uurtje of twee achter elkaar zou kunnen staan zonder hulp. Kijk, vooruitgang betekende eigenlijk dat het niet slechter zou gaan met mijn knieën en mijn heupen en enkels, die door mijn knieën nu ook probleemgebieden begonnen te worden, zich zouden herstellen langs de weg die ik nu metaforisch gezien bewandelde. Het idee alleen al om voor in elk geval een deel van de grote dag geen hulpstukken nodig te hebben, gewone trouwfoto's te kunnen maken, en me geen zorgen te hoeven maken over het feit of ik zou blijven staan of niet, door de pijn, was iets waar ik heel hard voor wilde werken. Ik speelde intussen een beetje met zijn vingers, waar hij al een aantal ringen omheen had geschoven, maar een plekje was nog vrij leeg om zijn lange dunne vingers. Binnenkort niet meer, in elk geval dat hoopte ik. Nu had hij inderdaad nu al ingestemd, maar ik had toch nog best wat zenuwen voor het moment dat ik toestemming had en op een knie voor hem zou zitten. Hij kon toch altijd nog nee zeggen als het puntje bij paaltje kwam, dat was in elk geval de angst die ik had. Ik glimlachte bij zijn zoete woordjes en bracht zijn hand voorzichtig naar mijn lippen, om zacht mijn lippen op het stukje huid te kunnen drukken waar snel een ring al het zonlicht zou blokkeren. Harry kennende was hij ook al lang bezig met dingen plannen in zijn hoofd. Erg vond ik het niet, het zou toch ook zijn feestje zijn, en hopelijk zaten we er een beetje op dezelfde lijn mee. Bij zijn opmerking over zijn moeder grinnikte ik zachtjes, zeker toen ik me herrinderde dat mijn moeder precies hetzelfde zou doen. "Zullen we anders voor we terug gaan naar huis, langs jou ouders gaan? Dan kan je daar ook fijn wat tijd met hen doorbrengen en kunnen we dit allemaal regelen. Ik heb morgen ochtend nog wel een afspraak met een platenmaatschappij over wat dingetjes, maar dat zal niet langer duren dan 10 uur gok ik zo." stelde ik voorzichtig voor. het klonk mij op zich wel goed in de oren, maar ik wist niet wat hij ervan dacht, of hoe lang dit nog ging duren. Toch zou die afspraak wel heel belangrijk voor mij zijn, dus die wilde ik eigenlijk wel halen, en mogelijk ervoor nog in de buurt van het kantoor een verlovingsring voor Harry uitzoeken. Ik wilde graag iets unieks, maar niet te opvallends, omdat onze liefde dat meestal toch ook was, daarbij zou hij de ring dan ook tijdens zijn werk kunnen dragen zonder dat iemand er iets van zei. Ik zou morgen ochtend gewoon met de metro rond een uurtje of 8 van ons hotel naar het kantoor vertrekken wat hier down-town stond. Dan had ik zeker drie kwartier om een juwelier en een ring te vinden voor het gesprek om 9 uur. Ja, ik vond het een mooi plan, hij hopelijk ook.

Bowties were never Cooler

Zayn Javadd Malik.

Ik keek naar het meisje waar ik het net nog met Louis over had gehad. Van dichtbij kon je zien dat ze ouder was geworden, op een goede manier. Haar tienergezichtjes had plaats gemaakt voor een mooi volwassen gezicht. Eentje waar ik makkelijk op zou kunnen vallen. Ik keek naar Louis en toen terug naar Gabriëla. 'Ja, het gaat goed hoor! Ik heb jammer genoeg geen spannende dingen meegemaakt, behalve vandaag dan.' op de één of andere manier bleef ik de dood van Michelle maar boven halen. Het was nog zo nieuw, maar iets in mij vond het wel spannend. 'Hoe gaat het met jou?' zei ik, terwijl ik mijn lege wijnglas neerzette om hem daarna opnieuw te vullen. Ik wist niet hoe de twee ex-lovers het met elkaar gingen uithouden, maar ze zijn volwassen, of tenminste bijna. En dat zou al genoeg moeten zeggen. Ik wist van bijna niet of ze een vriend of vriendin hadden en zolang hun dat niet zouden vertellen, had ik besloten mijn vriendin ook maar achterwege te houden. Dan zouden ze gaan vragen waar ze was en daar had ik geen zin in. Een zachte zucht rolde over mijn lippen en ik had de neiging mijn mobiel te checken, maar ik deed het niet. Ik was hier om bij te praten met mijn oude vrienden en dat er nou iets tussen is gekomen, maakt het niet minder leuk om te horen wat er met hun leven is gebeurd. Daarbij zal het toch nog wel even duren, voordat ze mensen gaan verhoren. Tenminste, dat dacht ik.

Danmarks Dynamite.

Gabriëla Eva Harrison.

Ik draaide mijn hoofd richting Zayn toen hij de eerste was die tegen me begon met praten, naast me voelde ik Louis' aanwezigheid en het zorgde voor kippenvel op mijn armen en dat terwijl het niet eens koud was in deze ruimte. "Ik ben benieuwd wat er van te recht komt," mompelde ik zachtjes. Ik had ook niet veel spannends meegemaakt, net zoals Zayn was de moord het enige, maar dat was spannend in een minder goed iets. "Met mij gaat het wel goed, geloof ik. Ik had me deze reünie wel anders voorgesteld, maar ik denk iedereen wel." Of nou ja, behalve diegene die Michelle vermoord had, maar dat zei ik niet hardop. Ik knipperde even met mijn ogen en vouwde mijn handen samen. Ik was benieuwd wanneer de politie zich met ons kwam bemoeien, het begon me nu al mateloos te irriteren dat wij nog eigenlijk van helemaal niets wisten en we hier met z'n allen maar gewoon in een kamer gedropt waren. We konden dan wel met elkaar bij praten, maar die behoefte was bij mij eigenlijk al weer gedoofd. Ik glimlachte even kort naar Zayn, voordat ik Louis aan keek. Ik beet zachtjes op mijn lip, iets in mij vond het lastig om hier met hem te zitten, maar het andere gedeelte wilde hem het liefste weer helemaal kapot knuffelen en zoenen. Pas nu ik weer zo dichtbij was, merkte ik hoe erg ik Louis had gemist, of naar iemand zoals hem in mijn leven had verlangd. Met mijn andere 'exen' had ik het allemaal behoorlijk verknald, ik vond dat ze altijd veel meer zoals Louis moesten zijn en daarmee was altijd alles mis gelopen. Eigenlijk was mijn leven niet geslaagd en was ik gewoon een stom iemand die de hele dag thuis zat en af en toe is bij d'r ouders op bezoek ging. Zuchtend verplichte ik mezelf om van Louis weg te kijken, mijn gedachtes zouden er niet beter van worden. Als eerste viel mijn oog op Niall en.. Harry, volgens mij. Ik was altijd al slecht in namen geweest, ze zaten er schattig bij. Liam en Rhozalynn waren de volgende die in mijn oog veld kwamen, tussen hun leek het meer awkward en als laatste Ezra, die jongen zat vroeger op school ook altijd alleen. Godsamme, ik verveelde me hier echt te erg. Ik wilde gewoon iets doen waar iedereen beter van werd, maar helpen met het onderzoek zouden ze vast niet willen, überhaupt of ik de dader wilde weten was ook maar weer de vraag. Tenslotte bevond diegene zich nu hier onder ons, ik voelde het kippenvel op mijn armen toenemen, maar deze keer was het niet van Louis' prettige aanwezigheid. Wie weet wat diegene vanavond allemaal nog meer zou gaan doen, wie weet had die het wel op een van ons gemunt. Ik schudde iets met mijn hoofd heen en weer, een van de twee jongens moest iets tegen me zeggen of ik zou compleet doorslaan aan alle gedachtes die ik hiervan kreeg. Altijd als ik te lang niet kon praten ging ik de gekste dingen denken, dat was vaak ten nadele van mijzelf.

[ bericht aangepast op 10 dec 2014 - 22:31 ]

stay safe because I like being alive at the same time as you