[RPG] The 125th Hunger Games || Speeltopic - Speeltopics

District 1:
• Silver Rose Hale | Verityy | 1.1
• Tyler Lucius Romano | Falahee | 1.2

District 2:
• Hazel Mae Farybey | Vivir | 1.5
• Liam Costanza| Aureolus | 1.2

District 3:
• Amy-Lynn Samantha Ross  | Piaffe | 1.3
• Gabriel Harrel Neglis | Rosea | 1.6

District 4:
• Lily Hanna Jones | Verityy | 1.2
• Carew Fallon Sodany | Vivir | 1.4

District 5:
•
• Jason Timothy Adams | Verityy | 1.7

District 6:
•
• Finnick Jack McCloud | Luke_Pinguin | 1.7

District 7:
• Jacklynn King| Deers | 1.2
• Maxwell Luke Parker | Luke_Pinguin | 1.5

District 8:
• April Juno Flow | Cissy | 1.7
•

District 9:
• Nyss Denovan | DecemberRain | 1.6
•

District 10:
• Wivina Tennes Copper | Gellert | 1.2
•

District 11:
• Azealia Leila Salvatore | Falahee | 1.3
•

District 12:
• Sydney Gardner| Aureolus | 1.3
• Gesper Tax Rashing | Gellert | 1.6

________________________________________________________________________________________________________________

De Arena:

De hoorn: De hoorn ligt in het midden van de Arena op een eiland. De tributen staan er in een cirkel omheen. Zoals altijd liggen de meest waardevolle spullen het dichtstbij de hoorn zelf.
Het eiland: Op het eiland staat de hoorn. Er is hier geen enkele beschutting of begroeiing behalve de hoorn zelf.
Het meer: Het eiland waar de hoorn opstaat ligt ten midden van een groot meer. De enige manier om van het eiland weg te komen is een van de 12 boten te gebruiken of te zwemmen. Het water in het meer is zout, dus niet drinkbaar.
Het strand: Aan de ene kant van het meer ligt een strand. Je kan vanaf deze plek goed vissen in het meer en er staan enkele palmbomen met kokosnoten.
Het bos:Achter het strand is een groot bos, hoe verder je het bos in gaat hoe dichter de begroeiing wordt en hoe donkerder het word. Ook wordt het geleidelijk kouder na mate je het bos ingaat. In het bos is veel eten te vinden en er zijn een aantal drinkwater bronnen. Er zitten veel gemuteerde dieren in het bos.
De rotsen: Aan de andere kant van het meer liggen grote scherpe rotsen. Het is bijna onmogelijk om zonder verwondingen langs de rotsen te komen.
De heuvels: Achter de rotsen liggen heuvels. Hier staan enkele houten huisjes met eten en nodige spullen. De heuvels bieden weinig beschutting en je bent goed te zien.
De bergen: Achter de heuvels liggen de bergen. In de bergen liggen kisten met heel veel spullen (denk aan medicijnen, eten, etc.). Helaas zijn de bergen erg moeilijk te beklimmen en is het er ook erg koud. Door de bergen loopt ook een rivier met drinkbaar water en zijn enkele warm water bronnen.

Klik hier voor een grotere versie

________________________________________________________________________________________________________________

Je kan beginnen met de stukjes van voor de Arena schrijven. De boete, de openingsceremonie, de trainingen, overleg met je mentor, etc. Ik wil dat nog niemand de Arena ingaat. Dingen over je district met je district partner overleggen (mentor, etc.) Ik wil ook niet dat iedereen een uitzonderlijk goede mentor, prachtige kostuums en veel fans heeft. Kortom: blijf realistisch. Ook wil ik niet dat iedereen voor vrienden of familie volunteerd, met uitzondering op de beroeps.

Hierboven staat een omschrijving van de Arena. Maar niemand gaat de Arena nog in voordat ik zeg dat het mag! Je kan bondgenootschappen onderling afspreken. Ook kan je afspreken wie elkaar verwond. De moorden worden met mij overlegd net zoals de spullen die je bij de hoorn pakt.

Veel plezier!


Wilt iedereen mij een berichtje sturen wat hij/zij graag bij de hoorn wilt hebben en of hij/zij iemand wilt vermoorden. Bedenk wel goed of jouw personage in staat is om iemand te vermoorden!


Regels:
- Hou het gezellig!
- Minimale aantal woorden per post is 200, iets minder mag ook maar geen oneliners
- Hou jongens en meisjes een beetje gelijk
- Niet elkaars personages besturen zonder toestemming
- Reservaties blijven 48 uur staan
- Maximaal 3 personages per persoon

[ bericht aangepast op 1 dec 2014 - 14:04 ]

---

-

[Ik wil niet vervelend zijn, maar in je beginpost heb je gezet dat het minimale woordenaantal 200 is. Je overtreed nu je eigen regels met 97 woorden, dat weet je hopelijk?]

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Ephrya schreef:
[Ik wil niet vervelend zijn, maar in je beginpost heb je gezet dat het minimale woordenaantal 200 is. Je overtreed nu je eigen regels met 97 woorden, dat weet je hopelijk?]

[Oeps.. per ongeluk gepost. Ik was nog bezig]

[ bericht aangepast op 6 dec 2014 - 19:01 ]

---

-

---

-

Gellert schreef:

Ze sist me een heuse bedreiging toe, die ik afschud met een; "Ik zou het je wel willen zien proberen." Er volgt een lange conversatie tussen die twee, maar ik sta letterlijk versteend, met een ongelovige glimlach op mijn gezicht. "Maak je een grapje?" Mompel ik binnensmonds, alleen ik kan het horen. Deze twee maken er een hele show van. De sneren over en weer, de ondegrondse bedreigingen, ik rijg steeds meer het idee dat ik in een plek ben gekomen waar ze straks met zijn allen: "gefopt!" Roepen.
Liam sluit zijn preek af met een opmerking over marionetten zijn van het Capitool. Stiekem kan ik niets anders dan het met hem eens zijn, maar ik weet zeker dat ik dat niet ben. Liam loopt weg en ik kijk even naar het plafond, terwijl ik een ongelovige lach slaak. Carew, een andere beroeps is ook net aan komen lopen en begint over afslachten. Voor ik er in een of andere zin bij betrokken geraak, maak ik een handgebaar.
"Maak me lekker kapot in de arena, maar doe het alsjeblieft snel. Niet beroepsgewijs." Terwijl ik me omdraai mompel ik nog; "Wat een gezeik." En loop de zaal uit. Ben ik de enige of besef ik alleen waar dit om draait?


Niet gaan, Win. Ga niet.
Elphyra, ik moet wel. Matth, niet huilen, al-
Tijd is om.
Ik vermoord ze.

"Je ziet er niet alleen leuk uit, ook vechtlustig, klaar om the shinen!" Mijn stylist leert een beetje van mijn sterke kaaklijn te houden, al kijkt ze nog steeds een beetje pijnlijk naar mijn gezicht. "Succes lieverd, vergeet niet, iedereen kijkt!"
Verdomme, natuurlijk vergeet ik dat niet. Als er iets is wat ik van mijn lang-zal-ze-leven niet zal vergeten, is het dat het Capitool meer dan vrijwillig toekijkt naar ons: Een stelletje kinderen die elkaar uitmoorden.
'Nog dertig seconden...'
"Chop chop!" Drie zoenen, een klopje op mijn voorhoofd, een duwtje tussen mijn schouderbladen, en voor deze stylist besta ik al niet meer. Ik ben een zij-product. Met een beetje geluk glimlach ik een beetje lief in de camera's en heeft zij nog wat te verkopen. Het ziet er niet naar uit. Waarschijnlijk heeft zij de hoop al opgegeven, want zodra de buis om me heen sluit, staan haar ogen al ver weg. Mijn ademhaling word sneller - kleine ruimtes zijn hels - en ik tril een beetje. Ik inspecteer mijn nagels een beetje om me te kalmeren, en kijk dan omhoog.
De stralen lijken mijn ogen te verminken, maar ik wen er snel aan. Het eerste wat ik denk, is: 'ben ik thuis?'
Thuis waar het altijd zonovergoten is. Maar dan zie ik iets waardoor het kippenvel me over mijn armen strijkt.
Ik kan niet zwemmen.

{Ik schrijf het stukje over Win bij de hoorn snel, maar ik moet afronden :p}

---

Tijd voor koffie.

"Je ziet erg geweldig uit Silver" zegt mijn styliste. Ze pinkt snel een traan weg uit haar ooghoek.
"Zo zonde.." zegt ze zacht en meer tegen haarzelf dan tegen mij.
"Je gaat iedereen versteld doen staan. En niet vergeten, heel Panem kijkt mee" ik wil tegen haar zeggen dat het me geen flikker kan schelen dat heel Panem meekijkt, maar ik houd me in.
"Nog dertig seconden" klinkt er door de luidspreker.
"Ga maar gauw" ze geeft me een knuffel. Ik heb haar duidelijk gemaakt dat ik niet van zoenen houd. Volgens mij is de boodschap doorgedrongen toen ik haar sloeg, vond ze niet zo leuk. Ik stap de buis in die langzaam omhoog gaat. Als het platform stil staat neem ik de Arena langzaam in me op. Zo te zien staan we op een eiland midden in een meer, het ziet er diep uit en ik besef dat het meer een probleem gaat worden voor een aantal. Ze kunnen veel minder snel weg. Ik zie dat er een aantal boten liggen, twaalf tel ik er. Dan werp ik mijn blik op de hoorn en zie gelijk verschillende wapens en overlevingsmaterialen liggen.

---

-

Hazel Mae Farybey

Zelfverzekerd, maar toch met een brok in mijn maag loop ik richting de capsule. Vragen suizen door mijn hoofd. Hazel, ben je gek geworden? Waarom heb je je vrijwillig aangeboden? Waarom, waarom, waarom. Ze willen niet stoppen. Mijn hoofd wilt niet stoppen met denken en even weet ik de reden niet meer. De reden dat ik nog jarenlang heb volgehouden na de dood van mijn moeder en zusje. Gestorven in het kraambed. Er klapte iets, iets in mij. Ik heb gezworen om mezelf aan te bieden, gezworen. Voor mijn moeder, mijn zusje, mijn vader. En nu zijn ze er geen van allen. Twee dood, één voor eeuwig dronken. En ik weet de reden niet meer. Geen reden, en toch loop ik de capsule in. Weet niet waarom. Waarom, waarom, waarom. Ik weet het niet, niet meer. Nu niet, nooit niet, ooit wel, nu niet. Gedachtes komen en gaan, de buis gaat omhoog, maar ik zie het niet. Zie niet, zie alles. De lucht en het eiland. Het eiland. Eiland betekend water. O god het water. Het water komt me halen. Help. Ogen suizen langs de kant, staan stil bij boten. Boten, gelukkig, boten. Mijn redding.

[ bericht aangepast op 6 dec 2014 - 22:10 ]

---

She was always looking for more..

Gabriel 'Gabe' Harrel Neglis • District 3
_____________________________________________________________

'Nou, succes Gabriel!'
Mijn altijd opgewekte styliste Fanja glimlacht naar me terwijl ze me begeleidt naar de buis. Zodra ik er in sta, zegt ze niets meer en staat daar slechts, met haar duimen in de lucht en een big-smile op haar gezicht. Alsof ze niet zojuist een jongen de dood ingestuurd.
Dan gaat de buis omhoog, en de ruimte om me heen wordt donker. Nou ja, alles is beter dan Fanja's gezicht.
Angst neemt bezit van mijn lichaam. Angst om mezelf, angst om Amy. Angst om Jesse, angst om Elise. Jesse en Elise zijn de gekozen personen door Gabe en Amy. Maar bovenop de angst zit levenswil, maar hoe groot die ook is.... Het is moeilijk om te weten dat jou overwinning de dood van niet 23 anderen, maar 45 onschuldige kinderen betekent. Inclusief Amy en Elise.
En dan is al het zwart om me heen ineens weg, en sta ik in de Arena.
Water is het eerste wat ik zie. Een meer. Dan pas besef ik dat ik verkeerd om sta; met mijn rug maar de Cornucopia. Snel draai ik me om, hopend dat niemand het zag. Zinloos, aangezien de hele arena vol zit met camera's.
Haastig probeer ik mijn fout te herstellen door een diep nadenkend gezicht op te zetten. Mijn ogen glijden naar Amy, die aan mijn linkerkant staat. Haar blauwe haren wapperen in de wind.
En dan zie ik het liggen. Dicht bij Amy ligt een rugzakje, net ernaast een lang touw. Die is voor mij.

[ bericht aangepast op 7 dec 2014 - 9:42 ]

---

“A queen will always turn pain into power.”

---

Zijn styliste werkte nog een laatste keer zijn haren bij. Wat maakte het trouwens uit? Binnen nu en drie weken was hij gegarandeerd dood, het was voor hem echt geen must om met een perfect kapsel te sterven. Misschien dat hij het voor elkaar kreeg nog wat onrust te zaaien in het Capitool, meer was voor hem niet nodig. Toch was hij niet van plan op te geven. Van die opgedofte meiden zeiden toch altijd dat je je lot kon veranderen? Dan zou hij dat doen ook.
      De volgende minuten kreeg hij vrijwel niet mee. Stylisten die deden alsof ze moesten huilen, een slecht gespeelde act waaruit zelfs een kind van zes nog kon bedenken dat het een stom acteerspel was. Natuurlijk gaven ze niet om hem, hij zou dood gaan en als ze een beetje hersens hadden wisten ze dat ook. Niemand gaf om hem, zijn ouders niet, de stylisten niet, de andere tributen niet, en al helemaal het Capitool niet. Ze maakten mensen altijd wijs dat ze het deden voor hun eigen bestwil, om een volgende opstand te voorkomen, maar in werkelijk was dit alles gewoon voor hun eigen vermaak. Hun eigen, stomme vermaak en ondanks het feit dat hij er zelf altijd met plezier naar had gekeken, realiseerde hij zich eigenlijk nu pas hoe ziek dit alles was. De enige reden dat mensen moorden was om zelf zo lang mogelijk te overleven en hij zou nu precies hetzelfde moeten doen.
      Water. Liam begon te grijnzen. Water. Liam had altijd al veel met water gehad. Hij hield van zwemmen. Deze spelen werden een makkie. Hij had op zich al een voordeel dat hij alle wapens goed genoeg beheerste om zich overal mee te kunnen redden, maar zo te zien was er genoeg eten voor een paar weken bij de hoorn. Een stuk zwemmen, het bloedbad meevechten en hij moest het makkelijk tot finale halen als Wivina niet ergens halverwege dood neer zou vallen. Als hij maar niet zou moeten klimmen kwam het goed. Zijn hoogtevrees was nog altijd een probleem.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Geërgerd sta ik door mijn stylist, waarvan ik haar naam nog steeds niet weet. Ik ro, nog een keer met mijn ogen en sla haar hand, die richting mijn haar gaat weg. "Afblijven." sis ik. Over een minuut zal ik buiten in de arena staan. Ik stap de buis in en kijk mijn styliste met een stalen gezicht aan. Ergens begin ik toch een beetje bang te worden. Wat als ik niet de winnaar ben? Wat als ik langzaam en pijnlijk sterf? Wat als het Capitol dit jaar nog gemener is? Echt, ik haat het Capitol. Beetje voor hun plezier een stelletje kinderen elkaar uit laten moorden. Toch ben ik blij dat ik een bondgenootschap heb kunnen sluiten met de careers. Dan ben ik tenminste de eerste twee dagen vrijgesteld. Maar ik zal er vandoor gaan met Hazel en Lily. Hopelijk kunnen we Gabe zo ver krijgen dat hij dan bij ons komt. Een steek in mijn hart was het om geen bondgenootschap met hem te sluiten. De buis gaat omhoog en ik sta buiten. Naast me staat Gabe, zijn blik is gericht op een tasje met een touw.

[ bericht aangepast op 7 dec 2014 - 20:37 ]

---

take me back to the basics and the simple life

Ik wil net wegrennen, tot ik besef dat de tijd nog loopt. De adrenaline schiet door mijn aderen en mijn hart voelt hol. Iets meer beweging en ik was opgeblazen - impulsiviteit is niet echt een absolute must in de arena. De tijd die ik heb ga ik staan en alles schiet door mijn hoofd. Wat moet ik doen?
Eerst loceer ik snel iedereen. Romano staat drie plekken van degene recht tegenover mij af. Hij kijkt niet naar mij, en we hebben elkaar ook nauwelijks gesproken. Een triest kind, spendeerde veel tijd met huilen. Romano is twaalf.
Ik hoorde de stylist frustratie uitten, dat zijn make-up steeds maar uitliep, omdat hij zo jankte, en of er niet iets was waardoor hij tenminste niet meer zo zou druppen. Bijna had ik haar geramd, maar ik sprak met mezelf af dat ik minder mensen tegen het harnas zou jagen, al gedroeg ik me wel koud. Maar hé, wat een verrassing.
Hoe gaat het nu verder? De hoorn is gevaarlijk, maar het water kan ik niet in - tot ik de boten zie. Ik haat diepten, maar met een boot zou het me prima afgaan. Liever niet, maar ik ben er nu toch al. Wat een wrede grap, maar mijn mondhoeken krullen omhoog. Meteen naar de boten, niet naar de hoorn.
Dan vallen mijn ogen op de zweep

3... 2... 1...
Een hoorn gaat, ik schiet erop af. Mijn hoofd bestaat niet. Mijn hersenen staan uit, mijn gedachten staan op stil. Er bestaat niks, ik hoor niks, voel niks, ruik de zoute geur van het omringende meer niet. Ik ben alleen.
Ik zie enkel de zweep voor mij - ik weet het, een stomme zet, maar die zweep is wellicht mijn redding. Hij is in het midden te vinden, en zodra ik hem pak, komt iemands hoofd tevoorschijn. Haar stem snijd door mijn []inumbness[/i] heen. "Zweep, van 10? Beetje stereotyp, ik dacht dat jij alleen kon slaan."
Ik kijk haar aan met een verbaasde blik, maar beantwoord dan haar woorden met een bevestiging. Ik stomp haar in haar gezicht. Zodra ik de anderen aan zien komen, weet ik dat het tijd is om te gaan. Overal zie ik mensen, en als iemand tegen me aanduwt, en ik terugduw, zit mijn hand onder rood bloed, wat niet van mij is. Ik inhaleer heel snel en probeer het te bevatten, maar ik heb er geen tijd voor. Ik besef dat ik vlak naast een rugzakje sta, en grijp die ook. Ik probeer om te kijken, maar het is een en al chaos, bloed ruik ik, zie ik, tot ik ineens mijn Districtgenootje zie. Tyler Lucius Romano, de twaalfjarige huilebalk. De huilebalk komt nu hiernaartoe gerend, wilt met gretige vingertjes wat pakken. "Ga weg idioot!" Schreeuw ik hem toe, maar er is te veel gegil en gekrijs. Snel probeer ik verder te rennen, maar kijk dan in het gezicht van een aanstormende Carew. Zijn blik gericht op mij. Kippenvel omarmt me - hij heeft een zwaard. Als ik weg wil rennen, loop ik resoluut en meteen tegen de hoorn aan, waardoor ik nog meer ben overgeleverd aan de genade van degene voor me. Ik kan net op tijd omdraaien als hij uithaalt-
Ik probeer op te krabbelen, mijn rug steekt hels. Ik adem luid, probeer weg te komen. Carew valt me niet meer aan, maar ik heb geen tijd om om te kijken waarnaartoe. Zodra ik weer overeind kom, hobbel-ren ik naar de boten toe, waar er nu al een paar weg van zijn. Alsjeblieft, alles behalve hier blijven.
Ik spartel nog liever het meer over.

[ bericht aangepast op 7 dec 2014 - 20:26 ]

---

Tijd voor koffie.

Ik werp mijn blik weer op de boten en ik bedenk meteen dat we de boten kapot moeten proberen te maken. Dan komen de tributen veel minder makkelijk van het eiland af. Ik werp mijn blik weer op de hoorn en luister aandachtig naar de stem die de cijfers van vijftig tot nul aftelt. Ik kijk naar de hoorn en zie een aantal speren en messen liggen. Die moet ik hebben.
"Drie.. twee.. een" de hoorn gaat af en ik weet niet hoe snel ik naar de hoorn des overvloeds toe moet rennen. Ik ben sneller dan een heleboel anderen maar ik heb ook niet voor niets al die jaren getraind. Dit is mijn moment, dit is mijn moment om toe te slaan. Ik negeer de andere geluiden om me heen en luister alleen naar het harde bonken van mijn hartslag. Boem, boem, boem. Wanneer ik bij de hoorn ben grijpen mijn handen naar een messengordel met messen, tien stuks tel ik er. Ook pak ik twee speren en klem ze onder mijn arm. Er zijn inmiddels meerdere mensen bij de hoorn aangekomen en ik hou mijn speer gereed. Ik zie dat de jongen uit district 11 een paar meter verderop staat. Ik houd mijn speer in aanslag en dan gooi ik hem, met al de kracht die ik heb. De speer steekt in zijn borst en het bloed lijkt er haast uit te kolken, hij zakt neer op de grond en niet veel later lijkt hij niet meer te bewegen. Zonder na te denken ren ik erheen en trek de bloederige speer uit zijn borst. Dan zie ik het meisje uit acht, ik trek snel een mes uit de messengordel en richt even. Een tel later beland hij in haar buik maar ik besteed er verder geen aandacht aan. Het is geen vitale wond maar ze kan er wel flink last van gaan krijgen. Ik kijk snel om me heen en zie dat er meerdere mensen in gevecht zijn. Dan zie ik de jongen uit district drie die een poging doet om een rugzak te pakken, ook nu weer trek ik een mes uit de messengordel en richt hem op de jongen. Ik gooi hem en hij raakt hem in zijn schouder, heel even kijk ik nog naar hem en zie dat hij het mes uit zijn schouder probeert te trekken. Daarna draai ik me weer om en kijk naar de andere tributen.

[ bericht aangepast op 8 dec 2014 - 17:24 ]

---

-

Gabriel 'Gabe' Harrel Neglis • District 3
_____________________________________________________________

En zodra de gong gaat, ben ik van mijn plaat gesprongen en ren in rot tempo richting mijn rugzak en touw. En ja hoor, voor ik het weet heb ik de rugzak om mijn schouders geslagen en het touw in mijn handen. Ik kijk om me heen, op zoek naar de dichtsbijzijnde boot. Niet veel verder weg, twintig meter. Mijn voeten beginnen automatisch te rennen, zo hard als ze kunnen. Nog vijftien, nog tien meter...
En dan voel ik een mes dat zich in mijn schouder boort, en de pijn, de pijn verblindt me. Voor ik het weet lig ik op de grond, en trek ik het mes uit mijn schouder. Bloed stroomt eruit, maar er is geen tijd om hem te inspecteren. Ik sta alweer op, en ren naar de boot. Opgelucht spring ik erin, en zo snel mogelijk vaar ik weg, mijn rugzak over mijn hoofd getrokken, hopend dat ze me laten gaan.

-dat mes komt dan van SIlver, die wilde Gabe toch verwonden?-

---

“A queen will always turn pain into power.”

[ Owh.. dat wist ik niet meer. Maar is goed hoor (: ]

---

-

---

Het startsein klonk. Hij sprong van zijn plaat af en begon te rennen. Over het algemeen was Liam redelijk behendig, maar hij had altijd getraind op vlakke ondergrond. De gaten en kleine bergjes zand maakte het er toe dat hij beter op zijn passen moest letten en zo vaart moest minderen.
      Toen hij eenmaal toch bij de hoorn stond, moest hij zijn best doet niet in paniek te raken. Er waren teveel mensen en teveel waar hij op moest letten. Wat voor waardeloze beroeps was hij eigenlijk? Hij greep een riem met messen van de grond en maakte die snel vast rond zijn middel. Het waren er tien, daar moest hij zich mee kunnen redden. Inmiddels waren er al meerdere mensen dood en wist hij een zwaard te bemachtigen toen hij eenmaal bij de hoorn stond. Goed, hij moest rustig blijven. Hij kon nu niet in paniek raken en zichzelf laten vermoorden.
      Weg hier, was zijn eerste gedachten. Het feit dat Wivina naar een van de boten was gegaan zette hem dan ook in beweging. Met het zwaard in zijn linkerhand baande hij zich een weg tussen vliegende wapens, lijken en tributen en probeerde zo ongedeerd bij het meisje te komen waar zijn leven op het moment van af hing. In de training hadden ze al afgesproken bij elkaar te blijven. Of ze nou wilde of niet, Win zou op de een of andere manier haar zusje wel willen beschermen en Liam bleef het liefst ook nog even zo lang mogelijk in leven.
      'Ga zitten, ik duw dat ding wel in het water zodat je naar de overkant kan.' Hij moest nog een rugzak hebben, anders hadden ze niet genoeg. Misschien kon hij wel snel terug rennen voor hij het water in dook. Het stuk zwemmen moest wel lukken, heel erg ver was het niet. Misschien net tweehonderd meter.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

April Juno Flow ~ District 8

Cecelia kijkt me streng aan, en na wat laatste advies staat ze wat ongemakkelijk voor me.
'Ik voel me schuldig.' zegt ze, en ik kijk haar raar aan.
'Waarom?' vraag ik.
'Omdat ik je zomenteen zeer waarschijnlijk de dood in moet sturen.' En ze legt een hand op mijn schouder. Nou bedankt, dit gaat me helpen om de Spelen te winnen. Iemand die zijn gevoelens niet onder controle kan houden, en zegt dat ik zal sterven.
'Dat is niet nodig.' Zeg ik tegen haar. Vragend kijkt ze me aan.
'Dat doe ik zelf wel.' En ik loop de buis in. Nog 30 secondes... De buis sluit, en ik zie hoe Cecelia haar excuses aanbied, maar ik kijk niet meer naar haar. De buis gaat omhoog en het licht doet pijn aan mijn ogen. Heel Panem ziet mij nu, ik ril alweer van de gedachte.
10... Ik vloek hard in mezelf en kijk om me heen. 9... Nu pas krijg ik door dat we op een eiland staan 8... Ik moet zomenteen een boot te pakken krijgen, ik ka wel zwemmen maar dan ga je sneller dood. 7... Eerst pak ik wapens en eten. 6... Daarna vlucht ik naar een beschut gebied.

En toen hoorde ik de tijd niet meer, alles leek stil te staan. Totdat de gong ging, mijn voeten bewogen automatisch naar een rugzak, waar ik dan ook letterlijk óp spring. Ik zag iemand op me afrennen, die ik een harde klap in z'n zij gaf. Daarvoor kreeg ik een beuk tegen mijn hoofd terug, maar snel en behendig vluchtte ik weg. Mijn hoofd bloedde waarschijnlijk, maar de pijn kon ik niet voelen. Op weg naar een messenset zag ik iemand achter me. Het was het meisje uit district één, de beroeps. Ze gooide een mes recht in mijn buik. Ik voel een misselijk gevoel. Hij zat niet diep, dus ik trok hem er snel uit, en rende ermee naar de messenset die ik meenam. Dat waren drie messen, plus het mes van mijn vijand waren er vier. Ik rende, of strompelde naar het water toe. Wonderbaarlijk genoeg werd ik niet geraakt. Ik besloot geen boot te nemen, omdat die bij elkaar lagen, en dan kon ik weer een mes in mijn buik krijgen. Bovendien had ik al geroken dat het zout was, en dat zou mijn wond sneller genezen. Ik ging naar de linkerkant van het eiland, aan de overkant lagen rotsen. Ik sprong in het water, en ik wou het uitgillen van de pijn. Maar meer dan een kreetje kwam er niet uit me.

[ bericht aangepast op 9 dec 2014 - 19:27 ]

---

"I would have followed you, my brother... my captain... my king."