[RPG] The 125th Hunger Games || Speeltopic - Speeltopics

District 1:
• Silver Rose Hale | Verityy | 1.1
• Tyler Lucius Romano | Falahee | 1.2

District 2:
• Hazel Mae Farybey | Vivir | 1.5
• Liam Costanza| Aureolus | 1.2

District 3:
• Amy-Lynn Samantha Ross  | Piaffe | 1.3
• Gabriel Harrel Neglis | Rosea | 1.6

District 4:
• Lily Hanna Jones | Verityy | 1.2
• Carew Fallon Sodany | Vivir | 1.4

District 5:
•
• Jason Timothy Adams | Verityy | 1.7

District 6:
•
• Finnick Jack McCloud | Luke_Pinguin | 1.7

District 7:
• Jacklynn King| Deers | 1.2
• Maxwell Luke Parker | Luke_Pinguin | 1.5

District 8:
• April Juno Flow | Cissy | 1.7
•

District 9:
• Nyss Denovan | DecemberRain | 1.6
•

District 10:
• Wivina Tennes Copper | Gellert | 1.2
•

District 11:
• Azealia Leila Salvatore | Falahee | 1.3
•

District 12:
• Sydney Gardner| Aureolus | 1.3
• Gesper Tax Rashing | Gellert | 1.6

________________________________________________________________________________________________________________

De Arena:

De hoorn: De hoorn ligt in het midden van de Arena op een eiland. De tributen staan er in een cirkel omheen. Zoals altijd liggen de meest waardevolle spullen het dichtstbij de hoorn zelf.
Het eiland: Op het eiland staat de hoorn. Er is hier geen enkele beschutting of begroeiing behalve de hoorn zelf.
Het meer: Het eiland waar de hoorn opstaat ligt ten midden van een groot meer. De enige manier om van het eiland weg te komen is een van de 12 boten te gebruiken of te zwemmen. Het water in het meer is zout, dus niet drinkbaar.
Het strand: Aan de ene kant van het meer ligt een strand. Je kan vanaf deze plek goed vissen in het meer en er staan enkele palmbomen met kokosnoten.
Het bos:Achter het strand is een groot bos, hoe verder je het bos in gaat hoe dichter de begroeiing wordt en hoe donkerder het word. Ook wordt het geleidelijk kouder na mate je het bos ingaat. In het bos is veel eten te vinden en er zijn een aantal drinkwater bronnen. Er zitten veel gemuteerde dieren in het bos.
De rotsen: Aan de andere kant van het meer liggen grote scherpe rotsen. Het is bijna onmogelijk om zonder verwondingen langs de rotsen te komen.
De heuvels: Achter de rotsen liggen heuvels. Hier staan enkele houten huisjes met eten en nodige spullen. De heuvels bieden weinig beschutting en je bent goed te zien.
De bergen: Achter de heuvels liggen de bergen. In de bergen liggen kisten met heel veel spullen (denk aan medicijnen, eten, etc.). Helaas zijn de bergen erg moeilijk te beklimmen en is het er ook erg koud. Door de bergen loopt ook een rivier met drinkbaar water en zijn enkele warm water bronnen.

Klik hier voor een grotere versie

________________________________________________________________________________________________________________

Je kan beginnen met de stukjes van voor de Arena schrijven. De boete, de openingsceremonie, de trainingen, overleg met je mentor, etc. Ik wil dat nog niemand de Arena ingaat. Dingen over je district met je district partner overleggen (mentor, etc.) Ik wil ook niet dat iedereen een uitzonderlijk goede mentor, prachtige kostuums en veel fans heeft. Kortom: blijf realistisch. Ook wil ik niet dat iedereen voor vrienden of familie volunteerd, met uitzondering op de beroeps.

Hierboven staat een omschrijving van de Arena. Maar niemand gaat de Arena nog in voordat ik zeg dat het mag! Je kan bondgenootschappen onderling afspreken. Ook kan je afspreken wie elkaar verwond. De moorden worden met mij overlegd net zoals de spullen die je bij de hoorn pakt.

Veel plezier!


Wilt iedereen mij een berichtje sturen wat hij/zij graag bij de hoorn wilt hebben en of hij/zij iemand wilt vermoorden. Bedenk wel goed of jouw personage in staat is om iemand te vermoorden!


Regels:
- Hou het gezellig!
- Minimale aantal woorden per post is 200, iets minder mag ook maar geen oneliners
- Hou jongens en meisjes een beetje gelijk
- Niet elkaars personages besturen zonder toestemming
- Reservaties blijven 48 uur staan
- Maximaal 3 personages per persoon

[ bericht aangepast op 1 dec 2014 - 14:04 ]

---

-

Samen met Gabe loop ik near de trainingszaal. De gamemakers hebben hun klemborden vast in hun handed. Met een arrogante uitdrukking kijk ik ze aan. Ik blijf ze aankijken en wanneer we ze voorbei zijn grijns ik. Gabe wierp een bezorgde blik bij mijn uitrdikking en ik rol met mijn ogen. "Zullen we samen trainen? Of wil je liever alleen." Ik denk even na over de vraag. Mijn plan is om proberen bij de careers te komen. Dan heb ik tenminste kans. Maar Gabe kan ik niet alleen laten. "Geen idee. Maar aangezien we allebei goed zijn in andere dingen is het wel handig als we apart trainen. Sorry Gabe." Ik werp mijn ogen op enkele tributes die al bezig zijn. Ik zie al twee careers stijn. Een zelfverzekerde grijns verschijnt om mijn lippen als ik richting het werpen van messen loop. Jaren lang met potloden en alles wat ik wil werpen en richten heeft vast wel z'n voordelen. In principe zijn werpmessen niet zo erg anders dan de keukenmessen die we thuis hebben. Ik pak een aantal messen en weeg ze in mijn hand. De careers kijken met met lichtelijke verbazing aan. Tja, ik twijfel nou eenmaal niet zo en ga recht op mijn doel af. Ik haal mijn arm naar achteren en werp een mes. Naast de roos. Maar op de schietschijf. Mijn grijns groeit en ik kijk de careers uitdagen aan. Ik werp nog een paar messen en de zesde beland in de roos.

---

take me back to the basics and the simple life

Ik kijk nog een keer naar het zwaard in mijn hand en daarna geef ik het op. Ik leg het zwaard weer op de tafel. Ik kijk naar de deur en zie dat allebei de tributen uit district 3 binnenkomen. Ze praten even met elkaar en daarna lopen ze allebei richting een ander onderdeel. Ik volg het blauw harige meisje met mijn ogen, ze loopt richting de messen. Ik kijk nieuwsgierig naar wat ze doet. Ze pakt een aantal messen en kijkt zelfverzekerd naar de schietschijf en ze gooit het eerste mes. Naast de roos maar op de schietschijf, een prestatie die ik nog weinigen heb zien volbrengen. Ze gooit er nog een aantal en de laatste beland in de roos. In grote stappen loop ik naar haar toe en ik ga achter haar staan.
"Wat is je naam?" Vraag ik aan het meisje.
"Je bent goed" voeg ik eraan toe.

---

-

Gabriel 'Gabe' Harrel Neglis • District 3
_____________________________________________________________

'Geen idee. Maar aangezien we allebei goed zijn in andere dingen is het wel handig als we apart trainen. Sorry Gabe.'
Ik voel mijn hart zakken, maar mijn gezicht blijft uitdrukkingloos. Ik kijk hoe Amy transformeert van Leuke Amy naar Arrogante Amy. Ik heb het vaker zien gebeuren, en eigenlijk is het wel logisch dat ze die houding weer aan neemt. Haar schouders gaan naar achteren, haar gezicht wordt uitdrukkingloos, haar ogen krijgen een arrogante blik. Ze beweegt veel beheersder en professioneler.
Amy loopt naar het messenwerp gedeelte -goh, wat een verassing, Amy met haar messen altijd- waar ze een aantal keer werpt, en het goed doet ook. Het duurt niet lang voordat ze aan de praat is met een meisje, volgens mij uit 1.
Ik dwing mezelf om mijn gedachten van Amy af te zetten en te gaan trainen. En dus loop ik richting het gedeelte met de touwen. Ik heb altijd van puzzels enzo gehouden, touwen knopen kan toch niet zo heel anders zijn?
En al snel heb ik door dat ik gelijk heb, en breng daarmee de hele ochtend door bij het touw knopen. De man is erg enthousiast en ik heb zo een heleboel basis dingen geleerd. Het liefst zou ik hier de rest van de dag doorbrengen, maar ik weet dat dat niet kan. We hebben maar twee en een halve dag, en ik wil zoveel mogelijk doen. Wel geeft de man me een 1 meter lang touw om mee te nemen. Dan kan ik vanavond nog even oefenen.

---

“A queen will always turn pain into power.”

Bijna me teen nadat mijn mes in de roos beland is komt het meisje uit district 1 op me af lopen. Silver heette ze volgensmij. Ze staat achter me en ik draai me naar haar toe. "Wat is je naam? Je bent goed." Ik kijk haar half met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Amy-Lynn Samantha Ross." misschien komt het arrogant over om mijn volledige naam te noemen, maar dat maakt me niet uit. Terwijl ik wacht op haar antwoord loop ik naar de schijf toe, mijn messen haal ik er zorgvuldig uit. Met de messen zorgvuldig in mijn handen loop ik terug naar het meisje. "Bedankt trouwens." Vanuit mijn ooghoeken zie ik Gabe twijfelend om zich heen kijken. Aan de ene kant wil ik hem hierheen roepen. Maar ik ben nu in gesprek met het meisje. Vijf van de zes messen leg ik op de tafel terug, de ander draai ik rond in mijn hand. Een pluk haar wat voor mijn ogen is gevallen veeg ik achter mijn oor.

---

take me back to the basics and the simple life

Ze kijkt me met half opgetrokken wenkbrauwen aan alsof ik iets heel vreemds heb gezegd.
"Amy-Lynn Samantha Ross" zegt ze. Ze loopt naar de schietschijf toe en haalt haar messen er zorgvuldig uit. Ze loopt terug naar mij.
"Bedankt trouwens" ze lijkt even naar een andere plek in de zaal te kijken. Ik kijk ook en zie dat daar de mannelijke tribuut uit district 3 staat, ah een stelletje.
"Amy-Lynn" ik spreek haar naam langzaam uit.
"Die naam zal ik onthouden" glimlach ik naar haar.
"Ik ben Silver Rose Hale" zeg ik tegen haar en dan loop ik ook richting het rek waar de messen op liggen. Ik pak er een aantal en loop naar de schietschijf toe. De eerste die ik gooi beland in de roos, de tweede ook en degenen die daarop volgen landen ook allemaal in de roos. Tevreden glimlach ik en loop ik naar de schijf om mijn messen er weer uit te trekken.

---

-

Hazel Mae Farybey_District 2

Gelijk als ik de trainingszaal binnenloop kijk ik naar de anderen tributen die al aan het trainen zijn. Tja, tijd is niet mijn beste kant. Toch ben ik voor mijn doen niet erg laat en lang nog niet iedereen is er. Mijn ogen beginnen te zoeken naar een pijl en boog en al snel heb ik die plek gevonden. Ik zie al iemand heen lopen die een boog bestudeerd. Toen ik net binnenkwam stond hij met een bijl te zwaaien. Altijd leuk om iemand beter te leren kennen. Met die gedachte loop ik erop af. Ook ik pak een boog. Nu ik hem dichterbij zie herken ik hem als de jongen van zeven, Maxwell. De namen had ik allemaal al geleerd. Ik heb al de boetes bekeken en ik weet precies nog hoe die gingen.
"Je frustratie moest eruit zeker? Ik zag je wel met die bijl." Zeg ik. Verder concentreer ik me niet al te veel op Maxwell en probeer ik de boog te bestuderen. Al gelijk zie ik dat hij heel anders is dan de mijne in twee. De afgelopen jaren heeft de mijne vooral stof gevangen, nadat ik gestopt ben met trainen. Alleen weet ik nog wel precies hoe die boog in mijn hand aanvoelde, zich aan leek te passen aan mij. Vroeger deed ik alsof die boog een verlengstuk was van mijn arm, alsof het een deel was van mij. Maar dat was voor mijn moeders dood, toen ik nog een kind was.

---

She was always looking for more..

"Amy-Lynn" Zegt het meisje uit district 1 langzaam. Een lichte grijns siert mijn gezicht. "Die naam zal ik onthouden. Ik ben Silver Rose Hale" Glimlacht ze. Ik grijns terug in reactie en gooi het mes vanuit mijn losse hand naar een bord. Bijna in de roos. Een kleine zucht verlaat mijn mond. Ik loop er heen en haal het mes er uit. In het bord naast me zie ik een aantal messen in de roos zitten, die er eerst niet zaten. Ik draai mijn hoofd naar de werper. Natuurlijk, het meisje uit district 1. Ik loop met het mes in mijn handen terug en werp nog met een aantal messen. vijf van de acht belanden deze keer in de roos. Ik grijns zelfvoldaan. Streven naar perfectie. Streven naar perfectie is een belangrijk iets voor mij. Ik weet niet waarom maar ik doe het altijd. Zelf vind ik het best wel irritant. Ik kan nooit zomaar even iets doen zonder het perfect af te maken.

---

take me back to the basics and the simple life

Het plein is zonovergoten, ook al is het ochtend. Ik knijp mijn ogen samen en zwaai snel even naar de linten die ons, deelnemers onderscheid van hen die te jong of te oud zijn. Aangezien Matthis en Elphyra zonder ouders zijn, genieten ze van mededogen van omstanders en krijgen een plekje vooraan. Al gauw sta ik in de jongere massa en heb zelfs mijn vader al gespot. Hij staat op een verhoogde rand die het plein omlijnt. Zwaaien mag niet en lachen eigenlijk ook niet, maar ik knik snel en lever een zeldzaam glimlachje. Vol trots zie ik hoe hij zijn hand een beetje omhoog beweegt, want dat gebaar is al not done. Vrijwilligers die meehelpen moeten onbereikbaar zijn voor de kinderen en het publiek. Iedereen weet dan ook dat ze daar niet vrijwillig staan, elk jaar worden er een paar volwassenen uitgekozen om mee te helpen bij de trekking. Met een zucht keek Win weer voor zich en blies wat haar uit haar gezicht. Het dikke rode haar dat haar kenmerk was, gleed altijd uit haar elastiekje, wat ze ook probeerde. Het was dan ook meer een lint van koeienleer, maar het was meer luxe dan ze zich eigenlijk konden veroorloven.
De presentator die altijd bij de trekking verscheen in tien, liep opgewekt het podium, introduceerde zichzelf en lachte opgewonden. Hier had hij het hele jaar naar uitgekeken, dit had hij maanden geleden voorbereid, zijn time to shine. Juist op het moment dat ik mezelf erop voorbereid naar zijn gewauwel te luisteren, begint de film van het capitool te draaien, schokkerig, maar duidelijk. Duidelijker dan al het andere dat we hebben, maar voor de president wringt iedereen zich in houdingen die hun botten een voor een breekt. Snel werp ik een blik op de twee jonkies verderop, die aandachtig naar het scherm staren. Ik zou het liefst hun oren en ogen bedekken voor deze rotzooi, maar vrijheid van meningsuiting of zoiets dergelijks is niet iets wat ik me kan veroorloven zonder een kogel door mijn hoofd. Bovendien zou ik niet willen dat de kinderen het zien, of dat mijn vader aan de kant van de vredebewakers zou staan als het gebeurde - hij zou het niet overleven.

De hand van de presentator graait in de kom, de enige die jongens voor laat gaan (niet dat het mij ook maar iets interesseert) en leest geanimeerd de naam Romano op. Dan loopt hij naar de tweede kom en het vertrouwde maaggevoel welt weer op. Natuurlijk is het spannend, het zal nooit niet spannend zijn. Ik bedoel, gekozen betekend een doodsstrijd! Ik sluit mijn ogen en blaas wat lucht uit mijn longen, in hoop te ontspannen. Het lukt niet, ik kan me alleen maar golven voorstellen, een wilde zee vanbinnen, maar ik kan niet zwemmen. Het capitool kan opflikkeren. Enkel de stem van de presentator snijd door mijn gedachten heen.
"En de vrouwelijke tribuut van District Tien, is Willina Tennes Copper!"
Ik blaas nog meer adem uit. Dat ben ik, dat ben ik, dat ben ik. En hij spreekt mijn naam nog verkeerd uit ook. Ik ga dood en ze spreken mijn naam verkeerd uit. Zo belangrijk ben ik. Ineen keer kijk ik op. Ik voel een duwtje in mijn rug en ik sla de hand weg. Ik ren bijna naar het podium.
Het capitool, zij vermoorden mij, spellen mijn naam verkeerd uit, eerst Tommen. Wie als ik dood ben? Elphyra? Matthis? Allebei? Wie zorgt voor ze? Het Capitool?
Ik ben bij het podium aangekomen, ik spurt de trappen op, en val de vredebewaker aan die ernaast staat. Ik roep woorden die ik nog nooit heb gebruikt, geruis op de achtergrond, handen die me vastgrijpen. Ik kijk om. Pure woede. Nog meer woorden, iedereen kijkt verschrikt. Ik grijns.

Ik loop een beetje onzeker de trainingszaal in. Die houding bevalt me niet en past niet bij me, waardoor hij me nog minder bevalt dan een andere houding. Romano is al bezig met een zwaard en hij bakt er niks van. Onverhuld grijns ik wanneer hij zijn pols in een rare hoek probeert te draaien om met zijn zwaard een trainingspop te slaan. Dan besef ik waar we zijn, waarom hij het doet en wat er op het spel staat en mijn lach verdwijnt als sneeuw voor de zon. Met nijdige voetstappen been ik het trainingscentrum in, geen idee waar te beginnen. Het enige wat ik kan is mensen meppen en uitschelden - dat is een kunde waar ik zeer bedreven in ben. Zo bedreven, dat het op televisie komt en daarna gecensureerd. Ik trap tegen een pijl die verloren op de grond ligt, en tot mijn grote ongenoegen breekt het geval niet. Stomme capitoolskwaliteit. Het capitool, waar ze mij, Win Copper censureren. Ik doe ze wat.

Nog steeds vol nijd stamp ik naar het vuurtjesstoken gedeelte toe. In principe kan ik het wel, maar ik heb geen zin om met wapens te handelen. Ergens voelt dat aan alsof ik het capitool zijn zin geef en dat wil ik alles behalve. Een trainer komt naar me toe en legt iets uit, waarna ik het feilloos nadoe - het is niets nieuws - de vlammende stokjes weggooi en met mijn benen over elkaar met mijn hoofd in mijn handpalm leun. De trainer kijkt even verbaasd toe, maakt aanstalten om te spreken, maar ik steek mijn hand op. "Ga maar." En hij gaat. De tributen rennen en springen, maar ik heb geen zin. Een kant van mij schreeuwt om overleven, maar een ander, nutteloos gedeelte wilt dat niet, vind het spel van het capitool het niet eens waard. Dan word ik door de bliksem getroffen, en zie ik hém.

Ik loop naar hem toe, duw hem tegen zijn rug, let niet op het zwaard dat hij in zijn hand heeft, en zodra hij zich omdraait, geniet ik van de momenten dat de trainers mij nog niet hebben zien aanvallen, en stomp hem in zijn gezicht. "Wat denk je wel niet!" Schreeuw ik door de zaal heen. "Mijn zusje? Jij godvergeten eikel, die je bent!" Toen Elphyra's naam viel, stortte ik in. Trainers komen nu op me af, maar ik sla hun hebberige handjes weg en kijk in het gezicht van mijn aardsvijand.

[ bericht aangepast op 3 dec 2014 - 21:36 ]

---

Tijd voor koffie.

---

Toen er na een hele tijd eindelijk een trainer was komen opdagen, was Liam toch aan het zwaardvechten gegaan. Ondanks dat zijn voorkeur naar de messen ging was hij toch een expert op het gebied van zowel zwaard als boog. Eigenlijk was hij wel zo voorbereid zodat hij zich met elk wapen zou weten te redden, enkel ging niet alles even foutloos als de messen, zijn boog of een zwaard. Dingen zoals speren, veel te lang en onhandig die dingen.
      Met een krachtige zwaai haalde hij uit en liet het zwaard met een klap op de trainer zijn arm neerkomen. Het was dat het ding van hout was, anders was het wapen nu door de man zijn arm gehaald en was hij een paar kilo gewicht lichter geweest. Zijn trainer stapte een paar passen achteruit en moest daar door half struikelend van de mat af stappen, wat Liam deed grinniken. Dit was te makkelijk, je zou denken dat deze mensen wel goed opgeleid zouden zijn zodat ze in ieder geval iemand met ervaring konden blokkeren.
      Twee handen die tegen zijn rug duwde brachten hem terug naar de realiteit. Terwijl hij drie passen naar voren zette om niet op zijn bek te gaan draaide hij zich soepel om en goddank wist hij met zijn snelle reflexen de arm die naar zijn gezicht kwam af te slaan door zijn arm op te tillen. De klap op zijn arm was hard, maar Liam kon er enkel even om lachen. Ze heeft in ieder geval lef.
      'Wat denk je wel niet!' Schreeuwde het meisje. Toen hij de rode haren zag wist hij direct wie het was, 'Mijn zusje? Jij godvergeten eikel, die je bent!' Enkele trainers waren al hun kant op gekomen om het meisje weg te halen bij hem, maar Liam zag het punt er niet van. Waarschijnlijk was het toch alleen om te voorkomen dat hij niet in elkaar werd gemept en hij kon haar prima aan.
      Natuurlijk zou hij niet gaan meppen voor het echt nodig was, eigenlijk zou hij haar te vriend moeten houden. Zijn leven hing af van die meid en hij realiseerde zich nu pas dat winnen voor hem onmogelijk was. Zijn leven hing af van Wivina, als ze het überhaupt al beide zouden halen tot de laatste twee zal als nog een van de twee dood moeten. Er kon maar één winnaar zijn en als hij haar zou doden, zou hij zelf ook dood gaan. Het enige wat ze zou kunnen doen was hem doden en zelf winnen, ten koste van haar zusje. Elphyra zou vast en zeker dood gaan, evenals Liam.
      'Zeg jij,' begon hij kalm. Veel mensen verwachtte altijd dat hij in ruzie's er op los zou meppen, maar in werkelijkheid bleef hij altijd rustig. Hij wist prima dat je door zelf kalm te blijven mensen tot waanzin kon drijven. 'Ik heb door jou niet eens een kans gekregen om hier levend uit te komen. Niet dat ik verwacht dat je daar een probleem mee gaat hebben.' Juist, misschien kon hij haar nog zo ver krijgen samen te werken. De beroeps zouden op een bepaald punt uit elkaar vallen en dan kon hij wel iemand gebruiken die hem niet kón doden.
      Oké, natuurlijk zou ze het kunnen doen, maar ze leek duidelijk veel om het meisje te geven. Daarnaast zou ze moeten begrijpen dart als hij haar zou vermoorden hij zelf ook dood zou gaan, dus dat werkte niet eens. Misschien kregen ze de districten samen wel eens zo ver dat ze eens van hun luie stoel kwamen en in opstand zouden komen tegen het Capitool. Hoe leuk Liam mensen neer meppen soms ook vond, de spelen waren echt geen oplossing voor al die poederdozen hun problemen. Een betere oplossing was misschien de rebellen van toen eens vast zetten of vervolgen, in plaats van tientallen generatie's later kinderen elkaar laten vermoorden. Laat hun dan gewoon één op één vechten zonder iemand te vermoorden, heb je er veel langer plezier van.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

De jongen reageert kalm, wat me onmiddellijk verbaasd, maar het doet ook de woede aanwoekeren. Ik wil dat hij schreeuwt, boos is, een ravage aanricht. Dan weet ik tenminste zeker dat ik hem bereik. "Zeg jij, ik heb door jou niet eens een kans gekregen om hier levend uit te komen. Niet dat ik verwacht dat je daar een probleem mee gaat hebben." Ik grijns sadistisch. "Dat heb je goed, slimme jongen. Eigenlijk zou ik nu een mes door je hoofd steken, ware het niet dat het Capitool dan weer wraak neemt omdat ik jullie favoriete spelletje heb verpest." Ik spuug de woorden uit, met een spottende nadruk op 'jullie'. Er zijn drie dingen in de wereld waar ik een hekel aan hem: Het Capitool, de beroepsdistricten en de Hongerspelen. Al kan ik wel zeggen dat de jongen voor me nummertje vier is geworden. Zoals ik het zie, zijn de beroeps een stelletje schoothondjes, de lievelingetjes van het Capitool. Gewillig knikken ze 'ja en amen' op ieder woord wat ze zeggen. Nu doen de andere districten dat ook wel, maar zij hebben geen keus. De beroepsdistricten zijn rijk.
Ik vraag me af of dit joch, Liam, om hem menselijk te noemen, ooit heeft moeten bedelen voor eten. Of hij ooit moeite heeft moeten doen voor iets anders dan zijn training om de Hongerspelen te winnen. Als ik naar zijn gespierde lichaam kijk, kan ik me het niet voorstellen. "Ik zou je moeten neersteken. Hier en nu." Herhaal ik, vol walging en dat is ook het enige wat spreekt uit mijn ogen. De trainers blijven op een afstandje, behoedzaam, maar ik vermoed dat ze zich vervelen en dat dit het eerste vermaak is wat ze in tijden hebben gehad.
Het feit dat ik zijn naam heb opgeschreven negeren we even, ik heb geen zin om eraan te denken. Hij heeft de naam van mijn zusje opgeschreven, hoe kent hij die eigenlijk? Klojo.

[ bericht aangepast op 4 dec 2014 - 21:40 ]

---

Tijd voor koffie.

"Wat denk je wel niet!" Hoor ik plotseling door de zaal, ik draai me snel om om te zien waar het geluid vandaan komt.
"Mijn zusje? Jij godvergeten eikel, die je bent!" Natuurlijk, het zusje van het meisje uit 10. Liam heeft haar gekozen, ik vind het een erg slimme zet, wel jammer dat het meisje hem ook heeft gekozen. Nu kan ik haar minder snel afmaken.
"Zeg jij" zegt Liam kalm. Eigenlijk had ik verwacht dat hij er op los zou slaan, eigenlijk had ik dat liever gewild.
"Ik heb door jou niet eens een kans gekregen om hier levend uit te komen. Niet dat ik verwacht dat je daar een probleem mee gaat hebben" zegt Liam nog steeds kalm.
"Dat heb je goed, slimme jongen. Eigenlijk zou ik nu een mes door je hoofd steken, ware het niet dat het Capitool dan weer wraak neemt omdat ik jullie favoriete spelletje heb verpest" zegt het district tien meisje.
"Ik zou je moeten neersteken. Hier en nu" zegt ze walgend en ik loop er in grote stappen op af
"Owh lieverd, ik geloof dat je dat niet echt wilt" glimlach ik sadistisch.
"Of je wilt dat je lieve zusje sterft? Nee toch?" Zeg ik langzaam.
"En nu oprotten"

---

-

---

'Dat heb je goed, slimme jongen. Eigenlijk zou ik nu een mes door je hoofd steken, ware het niet dat het Capitool dan weer wraak neemt omdat ik jullie favoriete spelletje heb verpest.' Onbewust begon Liam te lachen. Favoriete spelletje? Ze moest eens weten.
      'Ik zou je moeten neersteken. Hier en nu.' Liam zuchtte enkel. 'Doe je dat toch,' Nu was ook Silver er bij komen staan. Verschillende trainers en tributen waren rond de mat komen staan en de paniek begon Liam langzaam over te nemen. Het klonk misschien echt verschrikkelijk stom voor een beroepstribuut, maar Liam raakte automatisch in paniek wanneer hij de aandacht van een grote groep kreeg. Het idee van mee willen doen aan de spelen zette hij dan ook direct weer van zich af, waar was hij eigenlijk mee bezig? Het was dat hij het tijdens de reaping enigszins had weten te verbergen, maar hij had staan trippen. Hij was in paniek geraakt en nadat ze van het podium af waren had Hazel en hun escort dat duidelijk te zien gekregen.
      Hij rechtte zijn rug. Het feit dat hij al zweette door de training van net maakte hij dankbaar gebruik van om zijn zenuwen te verbergen en zijn gezicht stond zoals altijd uitdrukkingsloos. Het enige wat kon verraden dat hij zenuwachtig was was het punt dat zijn spieren gespannen stonden, hij hoopte maar dat niemand de hint eruit zou halen.
      'Maar inmiddels weten we allemaal dat je me graag dood ziet, dus ga maar weer verder met wat je aan het doen was.' Hij hoopte dat ze echt weg zou gaan, anders zou Liam volledig in paniek raken. Het was eigenlijk lachwekkend stom. Zijn vader was bekend muzikant en sleepte hem mee naar vrijwel elk concert en hij was een beroepstribuut. Hij zou juist van de aandacht moeten houden, altijd in het middelpunt moeten willen staan. Toch had Liam een afkeer tegen zoveel aandacht, hij wist nog steeds niet hoe het kwam en het was frustrerend. Misschien omdat hij toch al een hekel had aan mensen, hij wist het gewoon niet en was niet van plan het te laten zien aan dat wicht uit tien.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

[ Laat dit niet nu al doodlopen.. eheh... ]

---

-

Op 6 december om 20.00 gaat de gong en kan iedereen de Arena ingaan. Dit doe ik omdat iedereen geloof ik zin heeft om de Arena in te gaan en omdat anders weinig mensen schrijven.

---

-

Verityy schreef:
Op 6 december om 20.00 gaat de gong en kan iedereen de Arena ingaan. Dit doe ik omdat iedereen geloof ik zin heeft om de Arena in te gaan en omdat anders weinig mensen schrijven.

-YES! Ik zal voor die tijd nog iets proberen te posten, weet niet zeker of het lukt ivm paardrijden en alvast voorbereiden voor mijn paardrijwedstrijd van morgen-

---

take me back to the basics and the simple life