[RPG] The 125th Hunger Games || Speeltopic - Speeltopics

District 1:
• Silver Rose Hale | Verityy | 1.1
• Tyler Lucius Romano | Falahee | 1.2

District 2:
• Hazel Mae Farybey | Vivir | 1.5
• Liam Costanza| Aureolus | 1.2

District 3:
• Amy-Lynn Samantha Ross  | Piaffe | 1.3
• Gabriel Harrel Neglis | Rosea | 1.6

District 4:
• Lily Hanna Jones | Verityy | 1.2
• Carew Fallon Sodany | Vivir | 1.4

District 5:
•
• Jason Timothy Adams | Verityy | 1.7

District 6:
•
• Finnick Jack McCloud | Luke_Pinguin | 1.7

District 7:
• Jacklynn King| Deers | 1.2
• Maxwell Luke Parker | Luke_Pinguin | 1.5

District 8:
• April Juno Flow | Cissy | 1.7
•

District 9:
• Nyss Denovan | DecemberRain | 1.6
•

District 10:
• Wivina Tennes Copper | Gellert | 1.2
•

District 11:
• Azealia Leila Salvatore | Falahee | 1.3
•

District 12:
• Sydney Gardner| Aureolus | 1.3
• Gesper Tax Rashing | Gellert | 1.6

________________________________________________________________________________________________________________

De Arena:

De hoorn: De hoorn ligt in het midden van de Arena op een eiland. De tributen staan er in een cirkel omheen. Zoals altijd liggen de meest waardevolle spullen het dichtstbij de hoorn zelf.
Het eiland: Op het eiland staat de hoorn. Er is hier geen enkele beschutting of begroeiing behalve de hoorn zelf.
Het meer: Het eiland waar de hoorn opstaat ligt ten midden van een groot meer. De enige manier om van het eiland weg te komen is een van de 12 boten te gebruiken of te zwemmen. Het water in het meer is zout, dus niet drinkbaar.
Het strand: Aan de ene kant van het meer ligt een strand. Je kan vanaf deze plek goed vissen in het meer en er staan enkele palmbomen met kokosnoten.
Het bos:Achter het strand is een groot bos, hoe verder je het bos in gaat hoe dichter de begroeiing wordt en hoe donkerder het word. Ook wordt het geleidelijk kouder na mate je het bos ingaat. In het bos is veel eten te vinden en er zijn een aantal drinkwater bronnen. Er zitten veel gemuteerde dieren in het bos.
De rotsen: Aan de andere kant van het meer liggen grote scherpe rotsen. Het is bijna onmogelijk om zonder verwondingen langs de rotsen te komen.
De heuvels: Achter de rotsen liggen heuvels. Hier staan enkele houten huisjes met eten en nodige spullen. De heuvels bieden weinig beschutting en je bent goed te zien.
De bergen: Achter de heuvels liggen de bergen. In de bergen liggen kisten met heel veel spullen (denk aan medicijnen, eten, etc.). Helaas zijn de bergen erg moeilijk te beklimmen en is het er ook erg koud. Door de bergen loopt ook een rivier met drinkbaar water en zijn enkele warm water bronnen.

Klik hier voor een grotere versie

________________________________________________________________________________________________________________

Je kan beginnen met de stukjes van voor de Arena schrijven. De boete, de openingsceremonie, de trainingen, overleg met je mentor, etc. Ik wil dat nog niemand de Arena ingaat. Dingen over je district met je district partner overleggen (mentor, etc.) Ik wil ook niet dat iedereen een uitzonderlijk goede mentor, prachtige kostuums en veel fans heeft. Kortom: blijf realistisch. Ook wil ik niet dat iedereen voor vrienden of familie volunteerd, met uitzondering op de beroeps.

Hierboven staat een omschrijving van de Arena. Maar niemand gaat de Arena nog in voordat ik zeg dat het mag! Je kan bondgenootschappen onderling afspreken. Ook kan je afspreken wie elkaar verwond. De moorden worden met mij overlegd net zoals de spullen die je bij de hoorn pakt.

Veel plezier!


Wilt iedereen mij een berichtje sturen wat hij/zij graag bij de hoorn wilt hebben en of hij/zij iemand wilt vermoorden. Bedenk wel goed of jouw personage in staat is om iemand te vermoorden!


Regels:
- Hou het gezellig!
- Minimale aantal woorden per post is 200, iets minder mag ook maar geen oneliners
- Hou jongens en meisjes een beetje gelijk
- Niet elkaars personages besturen zonder toestemming
- Reservaties blijven 48 uur staan
- Maximaal 3 personages per persoon

[ bericht aangepast op 1 dec 2014 - 14:04 ]

---

-

April Juno Flow ~ District 8

Het was altijd de geur die me wakker maakte. De verschrikkelijke fabrieksgeur die je door heel district acht kon ruiken. Natuurlijk was ik eraan gewend, aangezien ik het zowat elke seconde van elke minuut van de dag rook. Maar in mijn kamer wou ik even weg zijn van mijn leven, mijn leven waar ik altijd de waarheid onder ogen moet zien. In mijn kamer moet ik even weg zijn van de districtsgeur, en dat lukt meestal door de parfum van mijn moeder. Maar na een tijdje is de fabrieksgeur te sterk, en moeten we allemaal wakker worden met die vreselijke geur. Moeizaam open ik mijn ogen, het licht schijnt door mijn maan en sterren gordijnen. Ze zijn donkerblauw met kinderlijke manen en sterren erop, mijn oma heeft ze gemaakt toen ik klein was. Ik slaap in ons mini zoldertje die ik in mijn eigen stijl heb ingericht. Ik stap uit mijn bed, en loop naar mijn mini kledingkast. Mijn moeder heeft de oude boetekleren van mijn nicht dit jaar voor me klaargelegd. Ik zucht als ik ze bekijk, het is een witte rok die tot mijn knieën komt, met witte kousen en mooie ballerina's. Verder zit er nog een simpele zwarte blouse bij. Ik trek dit aan, en borstel mijn haren iets van vijf keer terwijl ik naar beneden loop. Mijn hele gezin zit al zwijgend hun ontbijt op te eten, mijn broertje Billy is tien jaar, dus hij blijft dit jaar nog gespaard. Hij weet ook wat er aan de hand is, en aangezien hij naast mijn vader zit is hij wijs genoeg om zijn mond erover te houden. Mijn vader staart met glazige ogen naar zijn wortelsoep, mijn moeder eet zwijgend een broodje, mijn twee oudere broers (een tweeling van zeventien, Dean en Tommy) werpen al etend af en toe een blik naar elkaar.
Zuchtend loop ik de keuken binnen, iedereen kijkt op en het lijkt alsof er weer wat leven in hun ogen komt. Mijn moeder legt haar broodje neer, en maakt wat klaar voor mij. Ze baalt dat ze niet kan werken, ik zie het aan haar gezicht. Als ik ga zitten drink in één teug mijn melk leeg, en eet op wat ze voor me had neergelegd.
"Hey zusje." zegt Tommy tegen mij. Ik kijk hem aan, niet wetend of hij een stom grapje gaat maken, of echt wat serieus te zeggen heeft.
"Wat is er broer?" vraag ik aan hem. Hij kijkt grijnzend z'n broer aan, en Dean vervolgt het verhaal.
"Adam was er net voor je." zei hij plagend, het was nog niet heel lang bekend dat we meer dan vriendschap hadden, omdat we het niet echt aan iedereen had verteld, en het eerst voor ons hadden gehouden. Nu waren ze er toch achtergekomen.
Ik verslikte me bijna in mijn eten, stond op, rende naar de kapstok en deed mijn jas aan. Ik wou net de deur uitrennen toen mijn vader me terugriep, hij klonk boos. Ik gehoorzaamde en kwam terug de keuken in.
"Wat is dat nou? Je hebt amper een woord tegen ons gezegd en dan wil je gelijk de deur uitvliegen?" Zegt hij lichtelijk geïrriteerd.
"Ja, vertel eens zusje... Zijn de geruchten waar?" Vraagt hij met een ondeugende twinkeling in zijn ogen. Ojee...
"Welke geruchten?" Vragen Billy en ik in koor, hij uit nieuwsgierigheid, ik uit ontkenning.
"Over die van jou en Adam natuurlijk! Wij zijn je broers, we zijn niet gek hoor. We hebben gezien toen jullie aan het zoe~"
"GENOEG!" buldert mijn vader terwijl hij met zijn vuist op tafel slaat. Zijn stem is als een klap in mijn gezicht, ik kan niet tegen schreeuwende mensen. Tranen prikken in mijn ogen. Mijn moeder die eerst stilletjes had staan afwachten greep nu in.
"Charles, stop. Ze is veertien jaar oud, ze heeft vrienden waar ze afscheid van moet nemen mocht het zover komen." Zei mijn moeder kalm. Ze was heel goed erin om mijn vader te kalmeren. Mijn moeder was de serieuze, kalme vrouw, en mijn vader de heethoofdige, over emotionele man.
"Dean, Tommy jullie moeten ook stoppen. En April lieverd, ga jij maar, we zien je zomenteen wel." Zei ze nu, en dat liet ik me geen twee keer zeggen.

Toen ik buiten was had ik Adam al snel gevonden. Toen we bij elkaar waren sprong ik al snel in zijn armen, en ik liet me gaan. Ik huilde, schreeuwde, en hij hield me vast. Dat kalmeerde me. Maar toen ik eenmaal zag dat er Peacekeepers onze kant opkwamen, ging ik toch snel met Adam weg, naar een straat waar niemand was. Hij veegde mijn tranen weg.
"Hey, gaat het?" vroeg hij, en ik knikte. We hadden nog maar een paar minuten, en ik begon te trillen. Ik besefte namelijk dat het een kwartskwelling was, en ik had daar vreselijke dingen ver gehoord.
"Adam?" vroeg ik met lichte paniek in mijn stem, niet wachtend op een antwoord. "Adam het is een kwartskwelling!" riep ik bijna naar hem. Hij trok me op schoot en suste me.
"Weet je onze afspraak nog?" vroeg hij aan me, ik knikte. "Dat is mooi." zei hij, en ik zoende hem hevig. Onze laatste kus voordat we naar het plein moesten, want de klokken waren gegaan.

Wij kwamen natuurlijk als een van de laatsten aan, en we werden gescheiden van mekaar. Ik ging bij mijn leeftijd staan, en keek naar de jongens, ineens zag ik ze, mijn broers. Ik haalde opgelucht adem toen ik ze zag. Na wat eeuwig gezwets begonnen we eindelijk. Voor de jongens werd John Hahn gekozen, een twaalfjarige. Niemand bood zich aan. Mijn broers en Adam bleven gespaard.
"En dan nu de meisjes!" riep een hoge stem. Het was onze 'districtleider' een stomme capitool vent. Zijn hand graaide in de bak en haalde er een papiertje uit. Ik kruiste mijn vingers, en keek naar Adam, hij gaf me een geruststellend knikje. Ik keek naar mijn broers, ze gaven allebei een knipoog. Ik was het niet, ik kon het niet zijn, Ik zou gespaard blijven dit jaar.
"April Juno Flow!"

[ bericht aangepast op 30 nov 2014 - 19:17 ]

---

"I would have followed you, my brother... my captain... my king."

[sorry voor het laaaange stuk]

---

"I would have followed you, my brother... my captain... my king."

Carew Fallon Sodany_District 4

Zodra ik wakker wordt ben ik gelijk weer terug op aarde in plaats van in mijn dromen. Die herinner ik me nooit, al heb ik het gevoel dat ik wel heb gedroomd. Ik kijk mijn kamer even rond. De kamer waar ik mijn hele leven in heb gewoond, de kamer waar ik me het meest thuis voel. De kamer die ik vanaf vandaag mijn kamer niet meer kan noemen. Zodra ik de spelen heb gewonnen krijg ik mijn eigen huis toegewezen, ik zal nooit meer in deze kamer slapen. Met dat in mijn achterhoofd loop ik die kamer uit en loop ik zelfverzekerd de trap af. Mijn vader staat met zijn serieuse blik in de deuropening. Zonder iets te zeggen loop ik hem voorbij. Hij besteed geen aandacht aan mij, dus ik ook niet aan hem. Dat lijkt me simpel. Mijn moeder staat met mijn broertje een beetje te trillen in de deuropening, ik weet dat zij me een stuk minder graag zien vertrekken. Ergens doet dat me wel goed, om te weten dat er tenmiste twee personen om me geven. Toch zou dat me er niet van weerhouden om naar de spelen te gaan. Dit is waar ik mijn hele leven op wachtte, waar ik naar toe heb gewerkt. Dit is mijn droom. Dit is waar ik voor leef. En eindelijk ben ik dan van mijn vader af. Mijn blik valt op hem. Zijn gezicht lijkt van steen, hij kijkt niet naar mij. Ik neem even kort afscheid van mijn moeder en mijn broertje. Zonder nog iets tegen mijn vader te zeggen loop ik weg, de deur uit. Ik kijk niet meer om.
"Hey broertje!" Hoor ik haar stem zeggen. Een kleine zucht ontsnapt uit mijn lippen en ik doe verder alsof er niets aan de hand is. Ondanks dat komt mijn zus naast me lopen. Een grijns siert haar gezicht. Ze weet maar al te goed wat er vandaag gaat gebeuren. "Je wilt toch niet zeggen dat je van plan bent om te gaan zonder dat ik nog even afscheid kan nemen. Wie weet kom je wel niet meer terug." Ik kijk haar niet aan.
"Dat is niet nodig. Ik kom wel terug." Ik klink erg zelfverzekerd, maar ondanks dat kijkt ze alsof ze dat niet gelooft.
"Aangezien ik daar nog niet helemaal zeker van ben zal ik je maar gezeldschap houden tijdens je laatste vrije minuten in district 4." Ik geef geen reactie. Opal is wel de laatste die ik nu wil zien, hoewel ik eigenlijk gewoon niemand wil zien. Ik loop een beetje door, omdat ik weet dat ik dadelijk toch wel gescheiden wordt van haar. Dat gebeurt dan ook zodra ik bij het plein aankom. Ik ga staan bij de jongens van mijn leefdtijd, van wie ik geen enkele een blik waardig vindt. De meesten kijken mij ook niet aan, al weten ze het allemaal wel. Deze week heb ik meer dan duidelijk gemaakt dat dit mijn beurt is, die ga ik dan ook zeker grijpen.

---

She was always looking for more..

Hazel Mae Farybey_District 2

Ik ben niet de enige op straat. Iedereen uit district 2 loopt om me heen, wat me ergens een beetje benauwd gevoel bezorgd. Niet dat ik veel aandacht schenk aan de mensen, iedereen negeert mij dus doe ik dat ook met hen. Het grootste gedeelte van de mensen is opgewonden en benieuwd. Degenen die niet willen meedoen zijn over het algemeen best rustig, er is toch altijd wel iemand die vrijwillig gaat. Niets om je zorgen over te maken dus. Vroeger hebben mijn ouders altijd al gewild dat ik mee zou doen en ik heb jaren getraind, tot die ene dag. Mijn moeder stierf en even later stierf mijn zusje. Toen ben ik gestopt met trainen, mijn vader zei er niets over. Hij zei nooit ergens iets over. Het enige wat hij deed en nu nog steeds doet is drinken. Hij zal me vast niet missen. Ik zou mezelf niet eens missen. Niemand zou mij missen. Daar ligt het probleem misschien wel bij mij. Ik voel me ontzichtbaar. Toen ik dat concludeerde besloot ik niet lang daarna om mee te doen. Het leven ben ik helemaal zat. Misschien is de dood beter, er is hoe dan ook maar één manier om daarachter te komen. En in de tijd die ik nog heb zal ik misschien nog wel ergens van kunnen genieten en ik zou even niet meer ontzichtbaar zijn. Ik zal live uitgezonden worden in heel Panem en die tijd zal ik handig benutten om te zeggen wat ik wil. Niemand zal die actie zien aankomen, bedenk ik me als ik bij mijn leefdtijdsgenoten ga staan. Mijn ogen richt ik me op het podium, waar een vrouw opstaat met een te vrolijk gezicht. Met een schuin oog kijk ik naar het filmpje van de opstand en de opstand daarna. Het is een nogal lullig verhaal, niet erg geloofwaardig naar mijn mening. Dan begint na een te lange tijd de reaping. Iedereen wacht in spanning af hoe de naam op het briefje wordt voorgelezen.
"Sahandra Medingsfield." Klinkt er luid. Een klein verschrikt meisje van dertien of viertien loopt aarzelend naar voren. Ondertussen komen de vrijwilligers al op gang. Naast mij steekt een meisje haar handen in de lucht en wil roepen dat ze zich aanbied, maar ik ben haar voor. Voordat ze ook maar iets kan zeggen geef ik haar een stomp in haar buik. Ik loop versneld naar voren en klim het trapje op voordat iemand anders dat ook maar kan doen. Ik hoor dat er een beetje wordt geprotesteerd, maar daar geef ik geen reactie op. "Wat is je naam?" Wordt er gevraagd.
"Hazel Mae Farybey." Zeg ik, net zo emotieloos als het gezicht dat ik trek.

[ bericht aangepast op 30 nov 2014 - 17:41 ]

---

She was always looking for more..

"Verdomme Matthis, wees nou niet zo bang," Ik scheur met mijn stevige tanden een reep droog brood af. De vloer kraakt bij iedere beweging die we maken, aangezien die al jaren halflos zit. Alles hier is van hout - Een fikkie en er is vlam in de pan, letterlijk. Met mijn stuk brood gebaar ik ongeduldig met hem en met volle mond ga ik verder, "Je benft negen. Je zfit niet eensf in de bol." Kleine kruimels sproeien over tafel op het moment dat ik besluit de zin af te maken. Om eerlijk te zijn, ben ik eigenlijk helemaal niet aardig. Tegen niemand niet. Soms vraag ik me - nog voor ik me bedenk dat ik betere dingen te doen heb dan over levensmoralen te piekeren - of dat mij een slecht mens maakt. Dan bedenk ik me dat ik alles doe om de twee kleintjes voor me te beschermen, en de grote man die verderop zich klaarmaakt voor werk. Op zo'n moment, voel ik me weer een beetje beter over mezelf.
En dan denk ik aan Tommen en dan is dat gevoel weer weg.
Mijn droogbrood wordt nog droger en het verlamt zich als lijm in mijn mond. Ik leg het stuk terug op mijn bord en schuif het naar de snotterende tweeling (ik meen het, ze doen elkaar na. Ondanks dat het geen tweeling is, zou het net zo goed wel zo kunnen zijn). "Wilt een van jullie nog?" Eigenlijk klink ik nogal bitter en alhoewel ik altijd voor het motto ben "Verberg je gevoelens voor de kleintjes, sferen merken ze fijntjes", heb ik absoluut geen zin om rekening met ze te houden. Mijn kansen zijn niet in mijn voordeel, en alhoewel ik geen doemdenker ben - wie houdt ik voor de gek, ik ben een cynist - voel ik me toch nerveus. Tommen had nog minder bonnen dan ik. Elphyra huilt nu ineens en ze steekt Matthis aan. "Ach jullie twee. Hou eens op! Zitten jullie in de bol? Nee! Waar maken jullie je zo druk om?" Elphyra kijkt op met een snotneus en rode ogen, maar zegt niks. Matthis kijkt ook op en zegt: "We zijn bang voor jou."

Oei. Mijn hard scheurt, bevriest en verwarmd tegelijkertijd. Soms vergeet ik wel eens dat ze ook wel eens van mij zouden kunnen houden. Dat er mensen zijn op de wereld die niet zo verknipt zijn als ik, die niet vijfhonderd keer nadenken over hun vriendschappen. De onschuldigheid van een kind is aandoenlijk. Ik ga buk tussen ze in en druk ze tegen me aan. "Alles komt goed." Is het enige wat ik sussend kan uitbrengen. "Hoe groot is de bol ook alweer?"
Elphyra houd haar handen zo wijd open als ze kan. "En hoe vaak komt een papiertje met mijn naam erop erin voor?" Elphyra spant haar armpjes maar een klein beetje minder aan. Nu lach ik zachtjes en laat Matthis en Elphyra los om haar armpjes dichter bij elkaar te duwen, tot ze ongeveer twintig centimeter van elkaar af zitten. "Zo vaak. Misschien wel minder. Misschien wel zo klein als Karlosp." Een verwijzing naar de muis die Elphyra onlangs vond en ving. Dat kind is zo snel als een havik en dat muisje zo bang als een, nu ja, muis.
Karlosp. Het arme beest.
Nu giechelen ze beiden, en na een korte kietelaanval van mijn kant, sta ik op.
"Pap!" Schreeuw ik door het huis heen. Matthis en Elphyra zijn nog steeds stil, maar ik hoor geen gesnotter. In de badkamer krijg ik antwoord. Zijn gezicht is dun en hij heeft wallen. Uitgeput. Ondervoed. Dorst. Ons leven bestaat enkel daaruit. Levensbehoeften die niet vervuld kunnen worden. Ik omhels hem. Na de dood van mama is alles erger geworden. Gelukkig was ik oud genoeg om te werken - nog steeds jong, maar oud genoeg - en ik weet dat hij dat allesbehalve wilde. Maar het kon niet anders. Ik omhels hem, druk hem stevig tegen me aan. Ik voel de ruwheid van zijn ene wang, de wang die hij nog niet geschoren heeft. Vandaag heeft hij geen vrij. Hij is als 'vrijwilliger' uitgekozen om iedereen in bedwang te houden. Een extra paar bewakers, hij haat het.
"Succes pap."
"Succes Win."


{Ik splits Win's begin even in tweëen.}

[ bericht aangepast op 30 nov 2014 - 22:29 ]

---

Tijd voor koffie.

Ik loop op straat en ik ben niet de enige, heel district 1 bevindt zich nu op de straten. Er hangt een opgewonden sfeer, iedereen wilt weten wie dit jaar mee zal mogen doen aan the Hunger Games. Maar ik weet het al lang. Dit jaar wordt mijn jaar. Mijn zusjes Sapphire en Crystal lopen een paar meter voor me. Ze zijn gisteren twaalf jaar geworden en daarmee oud genoeg om mee te doen. Ze willen zich later ook aanbieden. Net zoals ik. Allebei mijn ouders zijn winnaars, dat komt vaak voor. Winnaar trouwt met winnaar. Ik ga Lewis kiezen. Hij is 19 jaar oud en heeft nooit de kans gehad om aan de Hunger Games mee te doen. Inmiddels zijn we al bij het Gerechtsgebouw aangekomen. Het plein staat al vol met mensen. Ik kijk even naar mijn vader en mijn moeder die mijn jongste zusje Jade in haar armen heeft.
"Succes" zegt mijn vader.
"Pak ze allemaal" voegt mijn moeder er aan toe. Ik loop naar de plek waar mijn leeftijdsgenoten staan, je kan merken dat velen van plan zijn om zich aan te bieden maar dat laat ik niet gebeuren. Ik zie de afgevaardigde van het Capitool staan. Ze houdt een heel verhaal wat ik inmiddels al uit mijn hoofd ken.
"Zoals altijd, eerst de meisjes" ze loopt naar de enorme bak met witte briefjes. Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat ze er een heeft gepakt en het plein is helemaal stil.
"Annabella Montrero" ik kijk niet wie het is en wurm me gelijk door de menigte heen.
"Ik bied me aan!" gil ik. Het meisje, Annabella, die rond de zeventien blijkt te zijn kijkt me vuil aan. Ik stap op het podium.
"Wat is je naam?" vraagt de afgevaardigde van het Capitool.
"Silver. Silver Hale" glimlach ik.

---

-

"Jas?" hoorde ik zachtjes en een kleine hand duwde tegen mijn schouder aan. Ik opende langzaam mijn ogen en zag dat Amelie met betraande ogen naast mijn bed stond. Het enige geluid wat ik hoorde was dat van Amelie die snikkend haar neus ophaalde.
"Je hoeft niet bang te zijn dat je wordt getrokken. Dit is je eerste jaar en je zit pas een keer in de bak" zeg ik tegen haar en mijn stem klonk een beetje schor. Ze was nog niet heel lang geleden twaalf jaar geworden. Ik trok haar tegen me aan en legde voorzichtig een deken over haar heen.
"Ga nog meer even slapen. Ik blijf bij je" fluister ik in haar oor. Haar ademhaling wordt wat rustiger en na een tijdje heel regelmatig waar ik uit op merk dat ze slaapt. Zelf heb ik ook geen oog dicht gedaan, dat doe ik nooit de dag voor de boete. Er is altijd een soort angst waardoor ik niet kan slapen. Na een tijd, ik weet niet hoelang, het kan uren zijn maar ook een paar seconden, opent Amelie haar ogen weer.
"Kom, kleed je aan. Daarna eten we wat voordat we gaan" zeg ik tegen haar en ze loopt met zachte voetstappen de kamer uit. Ik loop naar de kast om kleren te zoeken. Het maakt mijn niet uit hoe ik eruit zie, ik ga mijn best niet doen voor het Capitool.

Na me aangekleed te hebben en gegeten te hebben loop ik samen met Amelie en onze ouders over straat. Bij elke stap die Amelie zet lijkt ze witter te worden.
"Het komt wel goed" zeg ik tegen haar en ik pak haar koude hand. Samen lopen we door de mensenmassa heen. We zijn op het plein aangekomen.
"Ga maar bij de andere meisjes van je leeftijd staan, ik kom je zo halen" ik wijs haar de plek aan waar ze moet staan en ga zelf ook op de goede plek staan. De afgevaardigde van het Capitool houdt een heel verhaal waar ik niet naar luister. Ik blijf alleen maar blikken op Amelie werpen. Naast mij staat Ric. Ik heb hem erop aangedrongen dat als hij getrokken werd mij zou moeten kiezen. Hij vond het goed als ik hetzelfde deed. Ik heb nu spijt van die belofte, als ik gekozen wordt dan moet ik Ric ook de dood mee in slepen.
"Amelie Adams" klinkt de stem van de vrouw. Met die woorden lijkt alles stil te staan. Ik kan me even niet meer verroeren. Amelie loopt bang het podium op en de tranen lopen over haar wangen terwijl ze mijn blik zoekt. Dan klinken er opeens verschillende geluiden vanaf het plein.
"Ik bied me aan" zegt een meisje met een harde stem die toch breekbaar lijkt. Ze lijkt van rond de vijftien te zijn.
"Ik bied me aan als tribuut!" haar stem klinkt nu krachtiger en ze loopt naar voren waarna ze het podium op klimt. Ze geeft Amelie een duwtje tegen haar rug als teken dat ze terug moet lopen.
"Wat is je naam?" jubelt de afgevaardigde van het Capitool die Abbey Tronson heet.
"Rosanna Fremone" zegt ze en het enige waar ik aan denk is dat ik Rosanna Fremone eeuwig dankbaar ben.
"Nu de jongens" zegt Abbey vrolijk en ze loopt naar de bak met de briefjes met de namen van de jongens in district 5. Ze graait even in de bak en trekt er daarna een briefje uit.
"Jason Adams" zegt ze en dan staat mijn wereld weer stil.

---

-

Met een glimlach kijk ik naar Claire, mijn kleine lieve zusje om wie iedereen geeft. ''Je ziet er prachtig uit.'' Zeg ik terwijl ik naast haar neer kniel om haar haren nog even goed te doen. Zonder ouders of verzorgers was ik de verantwoordelijke voor Claire, ze vertrouwde alleen mij, haar grote broer en Jacklynn, haar geweldige 'nicht'. ''Max?'' Vraagt ze zachtjes en ik kijk meteen op. ''Ja?'' Vraag ik terwijl ik voorzichtig een kus op haar voorhoofd druk. ''Ik ben bang.'' Fluistert ze en ik trek haar meteen in een knuffel. ''Dat hoeft niet, zo lang ik bij je ben kan er niks fout gaan.'' Glimlach ik terwijl ik opsta en haar hand vastpak. ''Ik ben gewoon bang dat jij uitgekozen word.'' Zegt ze maar ik schud mijn hoofd. ''Dat gebeurt niet, en jij zal ook niet uitgekozen worden, dat beloof ik je.'' Antwoord ik en dan lopen we het kleine blokhutje uit om ons vervolgens bij de andere mensen te voegen die zich een weg banen om naar het plein te lopen. Het enige dat ik wilde, was dat Jacklynn of Claire niet uitgekozen mochten worden. Desnoods sterf ik voor hun, als ze dat in veiligheid brengt. ''Wat is dat?'' Vraagt Claire bang terwijl ze naar het tafeltje wijst met doktoren die bloed afnemen. ''Niets ernstig, ze nemen gewoon wat bloed van je af. Dat is alles.'' Probeer ik Claire gerust te stellen wat niet lukt. ''Ik ga daar niet heen.'' Zegt ze vastbesloten waardoor ik een kleine grijns op mijn gezicht krijg. ''Je bent soms ook zo wrang.'' Grinnik ik kort waarna ik haar voorzichtig in de rij duw. ''Ik zie je zo.'' Zeg ik tegen haar waarna ik nog een kleine kus op Claire haar voorhoofd druk om me vervolgens aan te sluiten bij de rij van de jongens. Ik bijt op mijn kiezen als ik de naald in mijn vinger voel maar ik stribbel niet tegen. Als dat gebeurt is ga ik bij de andere jongens staan van mijn leeftijd. Ik zoek Claire op bij de meisjes maar ik kan haar niet vinden. Ik laat verdoofd mijn hoofd hangen terwijl we het vreselijke verhaal al tijden lang aan moeten horen. Pas als de afgevaardigde van het Capitool naar de bol met meisjesnamen toeloopt let ik pas nauwkeurig op. Ze pakt het bovenste briefje en loopt dan weer terug naar de microfoon terwijl ze het briefje openmaakt en haar keel schraapt. ''Jacklynn King!'' Hoor ik haar roepen en mijn hart blijkt deels stil te staan. Deels door het feit dat Claire niet is uitgekozen maar ook deels dat Jacklynn is gekozen. Als Jacklynn eenmaal naast haar staat pakt de Capitoolvrouw een papiertje uit de jongensbol en loopt dan weer terug naar haar vaste plek. Mijn ogen sluiten zich, hopend op het feit dat ik niet word uitgekozen. ''Maxwell Parker!'' Zegt ze glimlachend en dan lijkt alles zo traag te gaan. Ik kijk naar Jacklynn die net zo geschokt als mij kijkt, dan laat het gegil van Claire me opschrikken. ''Nee! Nee! Max!'' Gilt ze terwijl ze zich vastklampt aan me. ''Claire, laat me gaan, ik moet.'' Mompel ik naar haar en duw haar van me af. Mijn gedachtes slaan op hol, ik weet gewoon niet wat ik moet denken. Hier is geen oplossing voor. Niemand wilde zich aanbieden voor mij, ze denken zeker dat ik het in me heb. De stille dappere jongen die je altijd ziet lopen in het dorp, die je altijd ziet glimlachen. Die je altijd ziet met hoop in zijn ogen, hoop die nu helemaal weggevaagd is.

[ bericht aangepast op 1 dec 2014 - 19:23 ]

---

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

[Oké, mensen, let niet op mijn vorige post. Dit wordt gewoon mijn nieuwe eerste post met Jacklynn :') Aangezien iedereen bij de boete begint namelijk, dus doe ik dat ook maar. :')]

Mijn moeder gaf me een kus op mijn voorhoofd, en hetzelfde herhaalde ze bij mijn zusje, Annabelle. "Jullie worden niet getrokken, dat beloof ik jullie." Sprak mijn moeder ons hoopvol toe. "Mam, alsjeblieft, laten we realistisch blijven. Er is áltijd kans dat wij worden getrokken, en vooral ik. Hou alsjeblieft op met dat 'moet inspreken', het helpt echt geen ene moer namelijk. Niet bij mij in ieder geval." Wauw, dat kwam er echt veel botter uit dan ik had verwacht. Mijn moeder kreeg haar blik weer. Oh nee, niet weer de blik.
"Nee, mam, nee, alsjeblieft niet.. Nee.. Nee.." Ik sloeg mijn armen om haar heen. "Sorry, je weet dat ik gewoon echt ontzettend in de stress schiet op dit soort momenten." Mijn moeder knikte enkel, en haar blik was verdwenen. We hoorden de bekende hoorn, wat betekende dat we naar het plein moesten. Annabelle en ik namen snel afscheid van onze ouders, waarna we hand in hand naar het plein liepen. Annabelle was dertien, wat betekende dat ze wist wat er ging gebeuren.
Nadat de doktoren ons bloed hadden afgenomen moesten we naar de met touw afgelegde vakken lopen, voor onze eigen leeftijd. Wat betekende dat ik van Annabelle werd gescheiden. Ik knikte naar haar, om te laten weten dat het goed kwam.
Na het eeuwige verhaal te hebben aangehoord, wat overigens elk jaar dezelfde shit was, liep de vrouw naar de bol met meisjesnamen. Ze nam het bovenste briefje, en liep terug naar de microfoon. Ik bad in stilte dat het Annabelle niet was. "Jacklynn King!" En aanschouw het moment dat mijn hart stilstond. Ik slikte even, waarna ik door vier vredebewakers naar het podium werd begeleid en de trap op werd geduwd. Er was geen weg terug meer.
Ik zocht Annabelle, en toen ik haar vond, zag ik de traan die over haar wang gleed. Hetzelfde overkwam mij. Tof, nu zou ik door de Beroeps weer als een zwak persoon worden gezien als ze de Boetes terug zouden kijken.
De vrouw liep door naar de jongensbol, trok er een briefje uit en ik bad dit keer nog harder dat het Max niet was. Die straf verdiende hij niet, hij had al te veel pijn meegemaakt.
"Maxwell Parker!" En toen kon ik de vrouw wel doodschieten. Werden mijn gebeden dan nooit gewaardeerd? Opnieuw stroomde een traan over mijn wang. Ik beet op mijn lip en keek weg van Max toen hij het podium op kwam gelopen. Zijn zusje, Claire, was er net zo kapot van dat Max was getrokken als Annabelle, dat ik was getrokken. Waarom. Waarom deed het Capitool ons dit aan?
Max en ik moesten elkaar een hand geven, wat we deden. We werden allebei naar een aparte kamer begeleid, en voor ik het wist stonden mijn ouders en zusje voor mijn neus. Annabelle en mijn moeder huilend, en mijn vader met die doffe blik in zijn ogen die hij altijd heeft als hij ergens kapot van is.
Na het drie minuten afscheid werden we van elkaar gescheiden. Ik dacht dat er niemand meer zou komen, maar ik had het mis. Claire kwam de deur ingestormd. Ze vloog me om de hals, en ik tilde haar met gemak op. Het meisje moest zó hard huilen, mijn hart brak. "Claire, het komt wel goed. Ik zal Max in veiligheid brengen, ik beloof dat je hem terug zal zien." Het meisje keek me angstig aan. Ze wilde Max niet kwijt, noch mij.

[ bericht aangepast op 1 dec 2014 - 19:43 ]

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

"Lily!" hoor ik achter me. In een ruk draai ik me om. Dit is een stem die ik uit duizenden herken, een stem die ik zelfs als ik doof ben zou kunnen verstaan. Anna. Ik laat mijn ogen zich over de mensenmassa bewegen om te zien waar zij zich bevindt. Ik zie dat ze op het midden van de straat staat.
"Anna" zeg ik zacht maar hard genoeg zodat Anna het kan verstaan. In een paar passen ben ik bij haar.
"Doe het niet" dit is een van haar heldere momenten en ik ben zo blij dat ik niet eens oplet op wat ze zegt. Ik sla alleen maar mijn armen om haar heen. Ze zegt nog een paar woorden maar ik luister er niet naar.
"Lily, doe het niet" dan dringen de woorden tot me door en ik krijg het gevoel alsof ik in een bak met ijskoud water wordt getrokken. Ze mag niet weten dat ik dit doe, ze moet zich om mij geen zorgen te maken.
"Je moet naar huis gaan" fluister ik tegen haar en ik trek lichtjes aan haar arm. Dit is de eerste keer dat ik hoop dat ze me weer vergeet, eigenlijk wil ik dat ze me voor altijd vergeet zodat ik haar niet nog meer pijn kan doen. Niemand weet wat ze heeft en ik vrees dat niemand ooit zal weten wat ze heeft.
"Dat kan niet" zegt ze en ik kijk haar verbaasd aan.
"Ik moet ook naar de boete. Mijn naam zit ook tussen alle andere namen" ik wil schreeuwen, rennen en iemand wanhopig slaan. Hoe kunnen ze? Hoe kunnen ze de naam van een doodziek kind tussen alle anderen doen. Alsof ze hetzelfde is. Maar dat is wat ze wil, ze wil het zelfde zijn als de rest. Ze doet wanhopig haar best om hetzelfde te zijn als de rest.
"Kom mee" ze verstrengeld haar koude hand rond mijn arm en trekt me voorzichtig mee. We lopen door de mensenmassa totdat we bij het plein zijn aangekomen waar de boete gehouden zal worden. Samen gaan we bij onze leeftijdgenoten staan en luisteren gespannen naar wat de vrouw te vertellen heeft.
"Doe het niet" zegt ze nog een keer en ze klemt haar hand nog strakker om mijn arm alsof ze me op die manier tegen kan houden. Maar ik ben niet meer tegen te houden, ik heb al besloten.
"Anne Fleur Blake" zegt de afgevaardigde van het Capitool. Ik moet dit voor haar doen, ik moet dit voor haar doen.
"Ik bied me aan!" roep ik voordat alle andere de zin kunnen vormen in hun mond.

---

-

Nadat ik Jacklynn een hand had gegeven werden we het Gerechtsgebouw ingeduwd en werden we van elkaar gescheiden om vervolgens in een aparte kamer worden geleid. Ik wist meteen al wat er ging komen, en dat alles maakte een brok in mijn keel. Natuurlijk kwam Claire als eerst, ik had verder geen familie of gezin meer. Ze omhelsde me maar het harde gehuil van mijn kleine zusje maakte het dat ik ook moest huilen. Ik kniel naast haar neer net zoals ik vanochtend deed en pak haar schouders stevig vast. ''Claire, luister goed naar me. Het zal allemaal goed komen, Jacklynn beschermt me en ik bescherm haar.'' Zeg ik met wat luid gesnik ertussen door dat van ons allebei kwam. ''Rustig maar, ssst.'' Fluister ik terwijl ik haar stevig knuffel en over haar rug wrijf waarna ik haar gezicht tussen mijn handen houd. ''Ik houd van je, alles is geregeld. Je bent niet alleen in het district, de Kings zullen je opvangen en voor je zorgen als ik dood ben. Beloof me dat je hun aanbod aanneemt, hoe dan ook. En wat Willow betreft, zij mag ook meer naar de Kings.'' Zeg ik en ik zie Claire zachtjes knikken. Wie Willow is? Willow is een humeurige kat die sinds Claire haar geboorte al elke dag bij onze blokhut komt om voor eten te schooien. Merkwaardig genoeg nam Claire het beest meteen in bescherming hoewel de kat alleen Claire mocht. Zelfs als ik 's avonds op de bank zat naar het kleine televisietje te kijken terwijl mijn handen over Willow haar rug aaiden, haalde het beest al naar me uit wat die littekens op mijn wang ook de oorzaak van zijn. Laatst zag Claire een gewond eekhoorntje bij de bosrand en wilde die ook meenemen maar ik weigerde. Het word geen hele dierentuin in huize Parker. Als de drie minuten om zijn begeleiden de vredebewakers Claire naar buiten die ontzettend tegen stribbelt. Een gehaaste en huilende ''ik hou van je!'' galmt nog door de ruimte terwijl de deuren voor mijn neus dicht worden geslagen. Ik zak neer op de grond en rol mezelf op tot een bolletje terwijl ik in een hoekje ga zitten. Ik werd nu al helemaal gek, zonder Claire zal ik niks kunnen, zonder haar zal ik niet rustig kunnen slapen, niet rustig kunnen lachen. Niet rustig kunnen leven. Plots gaan de deuren open en zie ik de dat Meneer en Mevrouw King met Annabelle naar binnen lopen. ''Maxwell?'' Klinkt het vragend en ik sta meteen op waarna ik naar hun toe loop. Ik haat het als iemand me bij mijn volledige naam noemt maar ik laat het maar zo. Ik had niet zo snel verwacht dat de Kings ook bij mij kwamen maar aangezien ik elke dag bij hun thuis kom is het nu wel gebruikelijk. ''Maxwell, het spijt ons zo erg.'' Zegt Mevrouw King terwijl ik de armen van Annabelle om mijn middel voel. Ai, ze had me iets te stevig vast maar ik laat Annabelle haar gang maar gaan. ''Meneer en Mevrouw King en Annabelle, ik zal goed voor Jacklynn zorgen. Ik zal haar steunen en zo veel mogelijk bij haar zijn om haar te beschermen. Ik beloof het met heel mijn hart.'' Zeg ik helder terwijl er een eenzame traan over mijn wang glijd. Mijn blik valt op een vlinder dat op de leuning van een fluwelen stoel zit. Die vlinder was vrij, maar ik niet. Wat wilde ik dat nu graag voelen. Vrijheid.

[ bericht aangepast op 1 dec 2014 - 20:15 ]

---

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Ook Claire wordt de kamer uitgetrokken. De deur sluit, en niemand komt er verder nog binnen. Ik draai me naar de muur en geef er een flinke trap tegen. De bonk moet door heel het Gerechtsgebouw te horen zijn geweest. Ik keek om me heen en zocht naar een schrijfveer met wat inkt. Godzijdank lag het op een tafeltje. Ook vond ik een kussen. Ik dipte de schrijfveer in de inkt en tekende het spotgaaisymbool op het kussen. De inkt droop er een beetje van af, precies wat ik nodig had. Ik liep naar het raam en drukte het kussen er hard tegenaan. Ook drukte ik de drie middelste vingers van mijn linkerhand tegen mijn lippen en stak ik ze boven het kussen uit. Iedereen op het plein zag het. En dat was precies wat ik nodighad. Ze moesten weten dat ik het er niet mee eens was dat de opstand was gestopt. Ze moesten weten dat de opstand voor mij nooit überhaupt was gestopt.
Vredebewakers liepen de kamer binnen, grepen me pijnlijk vast en sleurden me mee. De deur waar Max in was geduwd was nog steeds dicht, en ik wist zeker dat ze hem nog niet hadden meegenomen. Hier kwam de straf voor mijn actie. Ik werd naar een auto begeleid en werd hard op de achterbank geduwd. Blijkbaar werden we apart naar de trein gereden?
We stopten bij het station en ik werd de trein in geduwd. Ik werd een stoel in gegooid, zo ver mogelijk bij het raam vandaan, en werd daarin vastgebonden. O, wat leuk dit. Ik schold de vredebewakers nog na, maar voordat ik het weet was ik alleen in de trein achtergelaten. Zo zie je maar weer wat een respect het Capitool voor de Districten heeft.

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

April Juno Flow ~ District 8

'We will see each other again, i promise.'

Met trillende benen loop ik naar voren, en stap ik het podium op, angstig kijk ik het publiek in. Onze districtleider Riggen zette me naast John meer, en plaatste zijn hand op mijn onderrug. Wezenloos staarde ik naar District 8, ik vond mijn broers met Adam naast hen. Adam had waterige ogen, Tommy en Dean staarde net als mij wezenloos voor zich uit. Ik had mijn ouders gevonden in de drukte, en Billy. Billy stond te huilen tegen mijn moeder aan. Mijn moeder knikte bemoedigend naar me, alsof ze wou zeggen dat het goed zou komen. Mijn vader keek heel boos, niet naar mij, maar naar Riggen. Hij stond nog steeds met zijn hand op mijn onderrug, normaal zou ik die meteen van me afgeslagen hebben, maar mijn gedachtes waren ergens anders. Bij de Spelen, ik vroeg me af hoe ik vermoord zou werden. Snel en vlug bij het bloedblad, of langzaam en pijnlijk in het midden van de Spelen. Maar toen bedacht ik me wat Riggen had verteld net! De tributen moeten één iemand kiezen die zal sterven als zij sterven, of baden in glorie, als zij baden in glorie. Ik slikte, ik mocht niet doodgaan, nooit.
'John, wie kies jij?' vroeg Riggen aan John, een twaalfjarig kind. Een kind. Ik balde mijn rechtervuist, maar keek toch naar John. Hij had zijn broertje van drie gekozen. Ik wist niet of het slim, of dom was.
'En wie kies jij, April?' Vroeg hij belangstellend aan, ik rilde even, en kijk toen strak het publiek in. Adam fluisterde zijn naam, en ik herinnerde onze belofte. Onze belofte die nu zo leeg en onbetekenend leek. Maar toch nu de waarheid was. Tja, een belofte was een belofte, die kon je niet breken, helaas.
'Adam Ventule.' Antwoordde ik bijna emotieloos. Een traan gleed van mijn wang. Toen moesten de twee mensen ook even het podium opkomen, ergens vanbinnen hoorde ik mezelf schreeuwen. Toen Adam naast me stond, drukte hij me tegen zich aan, waardoor Riggen's hand van mijn rug gleed. We mochten naar binnen om afscheid te nemen.

Binnen drukte ik mijn hoofd tegen die van Adam aan, en hij bemoedigde me.
'Het spijt me.' fluisterde ik.
'Een belofte is een belofte.' zei hij.
'Belofte's zijn er om te breken.' zei ik terug, we lachte, heel kort. Het was fijn.
'Niet de onze.' En toen kreeg ik een afscheidskus, en werd hij weggehaald. Zomaar ineens werd onze omarming verstoord door een Peacekeeper die hem van me los rukte en mee nam. Ik schreeuwde en rende hem achterna, maar een andere peacekeeper pakte mij vast en gooide me terug in een stoel. Ik deed mijn hand voor mijn ogen en begon zachtjes te snikken. De waarheid, dacht ik. Denk aan de waarheid.
'Ik ben getrokken voor de 125th Hongerspelen, en ik ga proberen te winnen.' zeg ik zachtjes tegen mezelf. Op dat moment kwam mijn gezin binnen, mijn tranen vloeide alleen nog maar meer toen ik mezelf in de armen van mijn moeder stortte. Ze suste me, en wiegde me heen en weer, we hadden niet veel tijd.
'Win, April. Win.' Zei mijn moeder tegen mij, en toen liet ze me los. Mijn broertje Billy rende naar me toe, en sprong op mijn schoot. Hij lachte door zijn tranen heen, ik moest glimlachen.
'Zus, als je wint gaan we in één van die grote huizen leven!' Zei hij opgewekt tegen me, de druk werd zwaarder. Dromen. Dromen zijn geen waarheid. Dean en Tommy stapte nu naar voren en Billy ging naar mam toe.
'Hou jullie taai hé?' Zei ik ongemakkelijk. Tommy en Dean keken elkaar grijnzend aan, en omhelsden me ineens. Het was onverwachts, maar fijn.
'Ik ook van jullie.' fluisterde ik tegen ze.
'We houden een oogje op Adam voor je.' Knipoogde ze in koor. Toen kwam mijn vader, de man die ik vreesde. Ik ben een paar keer geslagen door mijn vader, en heb vaak ruzie met hem. Ik weet niet of ik van hem hou. Het was een lompe snelle knuffel die ik kreeg, hij zei niks. En toen vertrokken ze.

---

"I would have followed you, my brother... my captain... my king."

Carew Fallon Sodany_ District 4

Een beetje gespannen wacht ik af op de vrouwelijke tribuut die gekozen gaat worden. Ik kijk toe hoe de vrouw uit het Capitool haar hand steekt in de bol en er zorgvuldig een briefje uit haalt. Op haar hakken loopt ze terug naar de microfoon. Het is zo stil dat alleen het tikken van die hakken en het ruizen van de wind te horen is.
"Anne Fleur Blake." Zegt de stem uiteindelijk vrolijk, met haar neppe capitool accent. Ik probeer me te herinneren wie dat is. De meeste mensen uit 4 ken ik wel. Volgens mij was dat zo'n ziek kind. Ik zucht even. Wat heeft het nou voor zin om een zieke mee te laten doen? Dan weet je sowieso al dat die dood gaat. Het betekent minder concurentie voor mij, maar er is ook maar een ontzettend kleine kans dat niemand vrijwillig gaat. Waarschijnlijk kan dat kind lekker ziek blijven en gaat een beroeps in haar plaats. Inderdaad hoor ik al snel een stem die zichzelf aanbiedt.
"Ik bied me aan!" Hoor ik haar zeggen. Ik glimlach even. Ze worden elk jaar gretiger. Bij wie die stem ook hoort, ze beseft nu vast nog niet dat ze eraan gaat. Ik draai me even om om te zien wie de ongelukkige van dit jaar is. Alleen had ik dit niet verwacht. Ik had verwacht om iedereen te zien staan, maar niet haar. Zij met haar bruine ogen, Lily. Ik vloek even binnesmonds. Dit gaat niet echt volgens plan. Totaal niet, eerlijk gezegd. Gelijk ben ik nogal chagerijnig. Dit is niet zoals ik het wilde. Ik had ongeveer mijn hele toekomst uitgestipeld en nu neemt het leven ineens een andere route. Al veel te snel zijn de jongens aan de beurt en ik weet me geen houding te geven.
"Michel Andwersets." Wordt er geroepen. Een gretige zestienjarige komt naar voren. Hem ken ik wel, het is opzich een goede jongen. Hij is van plan om over een jaar of twee mee te doen, maar ik weet ook dat als hij de kans krijgt, die niet af zou slaan. Hij loopt toch al vooruit op zijn training, hij is echt een talent, dus hij zou nog een kans hebben om te winnen ook. Heel even kom ik in de verleiding om mezelf stil te houden, om Michel mee te laten doen. Maar nee, dat kan niet. Ik heb iedereen duidelijk gemaakt dat dit mijn jaar zou worden. Ik merk dat sommigen jongens me aan kijken, jongens die zelf ook wel mee willen doen, maar waartegen ik heb gezegd dat ze dat niet mogen doen. Dat ik aan de beurt ben dit jaar. Ik kan nu niet meer terug, ik moet wel.
"Ik bied me aan!" Schreeuw ik, al heeft mijn stem iets duisters in zich wat ik tot nu toe nog nooit had gehoord in mijn dromen. Al die jaren dacht ik dat dit een dag van vreugde zou worden, al voel ik me nu eerder leeg. Mijn woorden betekenen dat ik haar moet vermoorden als ik wil winnen, wat ik ook van plan ben. Ik ga haar vermoorden.

---

She was always looking for more..

Spullen bij de hoorn:

Silver Rose Hale • District 1:
- Twee speren
- Messengordel met tien messen
- Het overige voedsel en de overige spullen die bij de hoorn liggen

Tyler Lucius Romano • District 1:
- Twee zwaarden
- Een machete
- Het overige voedsel en de overige spullen die bij de hoorn liggen

Hazel Mae Farybey • District 2:
- Een pijl en boog
- Een messenset met vier verschillende soorten messen
- Het overige voedsel en de overige spullen die bij de hoorn liggen

Liam Costanza • District 2:
- Een zwaard
- Vier messen
- Het overige voedsel en de overige spullen die bij de hoorn liggen

Amy-Lynn Samantha Ross • District 3:
- Een messenriem met acht messen
- En speer
- Het overige voedsel en de overige spullen die bij de hoorn liggen

Gabriel Harrel Neglis • District 3:
- Een mes
- Rugzak met drie meter lang touw, een nachtkijker, een lege bidon en twee zakjes gedroogd fruit

Lily Hanna Jones • District 4:
- Een messenriem met acht messen
- Een pijl en boog
- Het overige voedsel en de overige spullen die bij de hoorn liggen

Carew Fallon Sodany • District 4:
- Een zwaard
- Twee speren
- Het overige voedsel en de overige spullen die bij de hoorn liggen

Jason Timothy Adams • District 5:
- Twee speren
- Een zwaard
- Rugzak met slaapzak, nachtkijker en lege waterzak

Finnick Jack McCloud • District 6:
- Een zwaard
- Vier messen
- Rugzak gevuld met slaapzak en een volle waterzak

Jacklynn King • District 7:
- Een bijl
- Drie messen

Maxwell Luke Parker • District 7:
- Een bijl
- Rugzak gevuld met slaapzak, een brood en gedroogd vlees voor een week

April Juno Flow • District 8:
- Vier messen
- Rugzak met slaapzak en lege waterzak

Nyss Denovan • District 9:
- Een boemerang
- Rugzakje met lege waterzak en drie appels

Wivina Tennes Copper • District 10:
- Een zweep
- Rugzak gevuld met een volle en een lege waterzak, twee zakjes gedroogd fruit en een brood

Azealia Leila Salvatore • District 11:
- Een pijl en boog
- Rugzakje gevuld met volle waterzak, een slaapzak en een brood

Sydney Gardner • District 12:
- Rugzak met gevulde waterfles, een drie meter lang touw en een nachtkijker
- Twee messen

Gesper Tax Rashing • District 12:
- Rugzakje met lege waterzak en een zakje gedroogd fruit
- Een mes



Moorden bij het bloedbad:

Meisje • District 5: Lily Hanna Jones.
Meisje • District 6: Tyler Lucius Romano.
Jongen • District 8: Liam Costanza.
Jongen • District 9: Carew Fallon Sodany.
Jongen • District 10: Tyler Lucius Romano.
Jongen • District 11: Silver Rose Hale.


Ik geloof dat dit zo wel klopt, als je het ergens niet mee eens bent moet je me maar een berichtje sturen (:

[ bericht aangepast op 2 dec 2014 - 19:23 ]

---

-