Meespeelverhaal op een onbewoond eiland [verhaaltopic] 2 - Speeltopics

Een groep jongeren komt vast te zitten op een onbewoond eiland in de tropen. Alsof dat niet rampzalig genoeg is, ontdekken ze dat er iets mis is met het eiland. Er leven dieren die allang uitgestorven moeten zijn en de mensen die er wonen, lijken uit een ander tijdperk te komen. Hoe gaan de jongeren, ieder met hun eigen, misschien wel puberale karakter daarmee om?

Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.
- Alle jongeren zijn tussen de 16 en 25 jaar en zijn avontuurlijk genoeg om mee te gaan op een jongerentrip.

Personages:
Abigail den Marschkramer – 18 [Delano]
Alex Keynes – 22 [Marjanne]
Audrey-Rose D’Ablaing – 19 [Kim]
Caleb Finnigan – 19 [Lisa]
Daniel Harlem – 27 [Maartje]
Deborah Ann Dyer “Skin” – 24 [Alicia]
Dolly – 20 [Marjanne]
Eden Steenwijk– 19 [Natas]
Emma Eleanor Swan – 22 [Stefanie]
Esau Konings – 20 [Jeffrey]
Ezelle 'Ez' Ophelia Stornoway – 20 [Marthe]
Hielke Marskramer – 19 [Maartje]
Hugo Nieber – 20 [Natas]
Jack Alexander Hunter – 22 [Marthe]
Jade Alastair – 19 [Lisa]
Killian Jones – 24 [Stefanie]
Kirito Barrow – 21 [Delano]
Laurens Oliver – 16 [Ellen]
Lillium Martell – 18 [Jilly]
Maeghan Rodriquez – 18 [Lisa]
Maeve Riordan – 19 [Stefanie]
Mickey Eggebeen – 22 [Natas]
Mitchell Hathaway – 22 [Lisa]
Neil Flynn Cooper – 23 [Lisa]
Nicole – 20 [Marjanne]
Piper Davis – 21 [Alicia]
Rebekah Mikaelson – 20 [Maartje]
Sentis Oliver – 16 [Ellen]
Slade – 20 [Natas]
Søren Hjulmand – 23 [Alicia]
Syn(yster) Gates – 24 [Natas]
Vyvyanne – 19 [Jeffrey/Alicia]

Verwante topics:
Rollenstory.
Rollentopic.
Verhaaltopics: 1

[ bericht aangepast op 5 april 2014 - 17:34 ]

Caleb slenterde een beetje levenloos door het bos. Van de rare geluiden keek hij al niet meer op, zo lang het geen grom was waar de rillingen van over je rug kropen. Toen hij bij een groot meer aan, bukte hij er neer en nam er wat slokken uit. Hier was hij aan toe.

[ bericht aangepast op 15 april 2014 - 11:07 ]

Ze hadden eindelijk het vliegtuig gevonden en met onthutste ogen gekeken naar de resten die ervan over waren. Syn wilde de rest vinden, waar hij het mee eens was. Toen hij plots een geluid hoorde, spiedde hij om zich heen. 'Hoor jij dat ook?' vroeg hij aan Syn. Het klonk als water wat kabbelde.

Emma was erg blij toen ze haar rechtop hielpen.
'De stok.' zei ze met een rauwe keel, verwijzend naar de dikke stok die op de grond lag. Toen ze die kreeg, steunde ze grotendeels daarop.
'Ik was al gewond aan mijn ene arm door de klap van het vliegtuig. Ik was gisteren van vermoeidheid in elkaar gestuikt en toen ik deze morgen vroeg wakker werd, lag ik in een nest gigantische eieren. Mijn been zag er belabberd uit en zo voel ik me nog steeds. Gelukkig heb ik het daarnet wat kunnen spoelen in het water.' vertelde Emma aan hun, ze bibberde nog een beetje doordat ze nog niet volledig op krachten was.

---

Killian was er vandoor gegaan in de struiken van zodra hij geluid hoorde. Het zou toch Emma niet zijn, hij wist dat ze niet vrijwillig zou terugkeren naar hier. Hij was wel blij dat hij tijden zijn zoektocht tussen de spullen een wapen had gevonden, het was niet groot maar wel genoeg om anderen op afstand te houden en desnoods enkele te vermoorden als het moest.

---

'Het is veilig hoor, er zit een beestje ook van de bessen te eten en het leeft nog.' zei Maeve tegen Neil. Een deel van de bessen waren op de grond gevallen, aangezien Neil haar pols had vastgenomen. Hij kneep iets te hard, waardoor Maeve een moeilijk gezicht trok en meteen liet Neil los. Maeve zei er niet over, maar toen ze naar de dinosaurus wou kijken slaakte ze bijna een gil. Ze beet op haar lippen en wees richting het wezen, waarna ze alle bessen liet vallen.
'Het is dood.' kon ze enkel uitbrengen, waarna ze zich realiseerde dat ze wat op haar vingers had. Toen ze ernaar keek, zag ze dat het sap wat had ingewerkt op haar vlees en haar vingertoppen begonnen te prikken.

---

'It's stings' Says the creature. Yes indeed, Sting is a great name for the sword. {The Hobbit}

Neil keek Maeve geschrokken aan en griste zijn flesje water tevoorschijn. Hij goot wat op zijn shirt, waarna hij Maeves handen ermee schoonveegde. 'Ik wist het,' mompelde hij beduusd, toen haar handen weer schoon waren. 'Volgens mij komen we dichterbij het water.'

[ bericht aangepast op 14 april 2014 - 20:52 ]

Syn hoorde niks en trok zijn wenkbrauwen op, waarna Mitchell hem vertelde dat hij water hoorde. Syn, die wist dat hij zijn leven lang zo hard muziek had geluisterd dat hij daarmee zijn gehoor verneukt had, geloofde hem op zijn woord en ze wurmden zich door de dichte bossage richting Mitchells waterbron.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Mitchell beende met grote passen op het kabbelende geluid af en stopte prompt toen hij een enorm meer zag. 'Nou, als dat geen water is,' mompelde hij verbaasd.

Maeve's hand leek wel vanbinnen uitgestoken te worden. Het prikte enorm waar het sap had gezeten en rode vlekken komen in haar gezichtsveld terecht. Het leek wel alsof de geur zich in haar neus had gevestigd en ze kon haas niets anders meer ruiken. Neil sleurde haar mee, richting het water.
'Het doet pijn.' piepte ze, waarbij ze haar keel voelde opzwellen en ze geen geluid meer kon voortbrengen. Ademen ging moeilijker, maar het ging wel. Ze hoopte dat ze snel terug aan het water zouden zijn.

---

'It's stings' Says the creature. Yes indeed, Sting is a great name for the sword. {The Hobbit}

Het water werd dieper, maar eigenlijk koelde het wel heel fijn af. Alex stond op een gegeven moment bijna tot zijn middel in het water toen hij verstijfde. Hij voelde iets glads langs zijn lichaam glijden. Het moest een vis zijn en hij probeerde het dier te volgen met zijn ogen, maar het water was hier troebeler dan bij de kant en daardoor was de vis niet zichtbaar. Hij legde zijn shirt in het water en vroeg zich af wat hij er eigenlijk mee wilde doen. Hij had vroeger wel eens gevist, maar dat was met een hengel geweest - niet met een shirt en zeker niet vanuit het water. Uiteindelijk knoopte hij de rand van zijn shirt vast, waardoor een soort klein net ontstond, en besloot hij doodstil te blijven staan. Het duurde zeker enkele minuten voordat hij een vis voorbij zag komen. Een vis, het leek nog het meeste op een goudvis, zwom langzaam naast zijn zij. Met één vlugge beweging probeerde hij het dier in zijn zelfontworpen net te vangen - maar het mislukte.
Nog weer enkele minuten later kreeg hij pas een herkansing. Een kleinere vis van - zoals het leek - dezelfde soort zwom nu recht voor hem. Hij liet zijn handen heel langzaam naar het kleine beestje toe glijden door het water en tot zijn grote verbazing - en schrik - hield hij het plotseling omhoog. Het spartelde en Alex kneep snel de opening dicht. Toen baande hij zich een weg het water uit, nog steeds vol verbazing. Toen hij op het land was, wist hij dat hij het dier dood moest maken. Hij slikte moeizaam en sloot zijn ogen alvorens hij met zijn shirt - waar de vis nog steeds in gevangen zat - op de grond begon te slaan, net zolang tot het wezen wat erin verstopt zat, niet meer bewoog.
Een rilling trok over zijn rug en hij keek beduusd naar Maeghan, omdat er nu een dode vis in zijn shirt zat. Die hij had gedood. Hij vond het maar een apart idee.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Syn liet zijn blik over het wateroppervlak glijden voordat hij zijn flessen met water vulde. Hij was niet echt van plan om hieruit te drinken, maar hij wilde ook niet sterven van de dorst, dus hij nam het voor de zekerheid toch mee.
Zijn oog viel op een jongen die een eindje verderop water uit het meer schepte. De maan scheen op zijn hoofd, waardoor hij kon zien dat het kind enkel oog had voor het lessen van zijn dorst.
‘Haal hem.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jade grijnsde geamuseerd, voordat ze naar de jongen toe sloop. Toen ze hem bereikte, greep ze hem vast bij de kraag van zijn shirt, waarop het jong begon te schreeuwen alsof hij vermoord werd. Ze rolde even met haar ogen terwijl ze hem achteruit meesleurde, waardoor hij wild begon te spartelen en zijn geschreeuw alleen maar luider werd. 'Jeetjemina, houd je bek dicht. Die dingen horen ons aan de andere kant van het eiland nog,' snauwde ze, waarna ze zich tot hem richtte en hem een klap voor zijn hoofd gaf.

Syn rolde met zijn ogen omdat Jade nou niet het meest tactvol was.
'Laat hem los,' bromde hij. 'We willen hem alleen maar helpen, niet waar?' Hij keek Jade waarschuwend aan. Hij vond het energieverspilling als ze dat jong met zich mee moesten sleuren. Het was een stuk makkelijker als hij gewoon zelf mee liep en zich van geen kwaad bewust was.

[ bericht aangepast op 15 april 2014 - 11:56 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Caleb wist niet wat hem overkwam toen hij plots werd meegesleurd door een of andere meid. Toen hij anderen zag staan, rukte hij zich los en kwam hij overeind. Hij keek een jongen met een hoed verbaasd aan en zei verder niks. Het meisje stemde met hem in toen hij zei dat ze hem alleen maar wilden helpen. Hij wierp haar een wantrouwende blik. 'Ik pak even mijn spullen,' mompelde hij, waarna hij heen en weer rende om zijn rugzak te pakken. Daarna sloot hij zich aan bij de rest.

luidkeels sprak ik en zei dat iedereen doo moet zijn.

---

Wees jezelf, er zijn zoveel anderen.

Een lange tijd liepen ze door, totdat de hemel lichter kleurde en de dagenraad zich aankondigde. Iedereen was bekaf en Eden wist dat het tijd was dat ze rust namen. Ze hadden nauwelijks dinosaurussen gezien en ze hoopte dat het aantal hier beperkt was totdat enorme ding dat hun vliegtuig naar beneden had gehaald, al was ze bang dat ze zich nog steeds in zijn territorium bevonden en dat de afwezigheid van andere diersoorten verklaarde.
‘We moeten rusten,’ sprak ze tot niemand in het bijzonder. Ze stonden stil voor een gigantische boom, met wortels die boven hen uitstaken en die een soort houten muren vormden.
Sommigen lieten zich direct op de grond zakken, opgebrand door de angst, het trauma en het lange lopen. Eden keek naar de mensen om zich heen. Ze had ontdekt dat zij een tas bij zich had waarin wapens zaten. Ze had geen flauw idee hoe ze ermee om moest gaan en wist evenmin of het handig was om ze uit te delen, maar het was toch een fijne gedachten dat ze zich konden verweren als iets bedreigends hun pad kruisde.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nicole rolde even met haar ogen. 'Laten we hopen dat het geen grote lastpak is,' mompelde ze. Ze gleed met haar vingers over het pistool dat ze onder haar hemd verstopt had. Ze hoopte dat het niet nodig was het te gebruiken tegen een mens, want hun kogelvoorraad was beperkt en ze verwachtte zeker nog wel enkele dinosaurussen te moeten doden.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain