Rehab || One Direction - Speeltopics

Een paar jongens met ieder hun eigen problemen, zitten al voor korte of langere tijd opgenomen in een psychiatrische kliniek. Het bestuur van de kliniek heeft een nieuw project bedacht, dat misschien de jongens zou kunnen helpen. Vanaf nu zitten ze niet meer in hun eentje op een kamer, maar delen ze er één met z'n vijven. Zal dit hen helpen? Of komen er alleen maar meer problemen van? En hoe zit het met hun gevoelens? Krijgen ze een hekel aan elkaar, of ontstaat er bij sommigen een grote liefde?

Rollen:
-Zayn Malik (Knetterdisco)
-Louis Tomlinson (Bergling)
-Harry Styles (KhaIeesi)
-Niall Horan (AmazaynLOVE)
-Liam Payne (PresIey)

Regels:
-Geen oneliners, minstens 150 woorden per post. Je kan wel eens een slechte dag hebben, maar laat het niet te vaak gebeuren.
-Niet de personages van anderen besturen
-Gebruik alsjeblieft leesbare grammatica en spelling
-Liefst mensen met een beetje ervaring
-Blijf actief, liefst elke dag, reageer je zeven dagen niet zonder een reden, lig je eruit
-OOC in het praattopic, anders tussen () of []
-Naamsveranderingen doorgeven
-Alleen Knetterdisco maakt de nieuwe topics aan

Begin:
Het lijkt een gewone dag in de inrichting, maar na een sessie met hun therapeut krijgen de jongens te horen dat ze vandaag een nieuw kamer krijgen die ze zullen delen met vier wildvreemde jongens die ze nog nooit hebben gezien.

[ bericht aangepast op 20 feb 2014 - 13:33 ]

Liam Payne.

"Ik heb één zusje, Emm, van twaalf. Mijn andere zusje, Saffiyha, is vijf jaar geleden vermoord. Door.. Door een vriend van me.." zei hij en slikte. 'Wat? Vermoord? Dat is verschrikkelijk' zei ik, en knuffelde hem. "Het is mijn schuld," fluisterde hij zacht. 'Het is jou schuld niet. Hoe had jij nou kunnen weten dat iemand met zo'n zieke geest het op jou zusje had gemunt?' zei ik in een poging hem te troosten. Zijn zusje as vermoord, en dan ook nog door een vriend. Ik vind het al erg als iemand ook maar met een vinger aan mijn zusje zit. Zayn is echt de enigste die me hier begrijpt, en is mijn beste vriend. Door hem heb ik eindelijk het gevoel dat wel iemand van me houd.

---

How far is far

Louis Tomlinson
Ik glimlachte lichtjes toen ik zijn armen weer rond mijn middel voelde, het gaf een gevoel van veiligheid. Geduldig luisterde ik naar zijn verhaal over eventuele broers en zussen. Ik vond het echt zielig voor hem, ik zou doodgaan als ik niet wist of ik ze had en dat er een grote kans was van wel. Ik begon helemaal te glunderen toen hij de vraag terug stelde. 'Ik heb vijf halfzusjes, Lottie, Felicite, de tweeling Phoebe en Daisy, en Georgia. Maar Georgia woont bij mijn vader, mijn ouders zijn gescheiden, en helaas heb ik eigenlijk geen contact meer met haar. En mijn moeder is weer in verwachting van een tweeling,' vertelde ik grijnzend. Ik was erg trots op en het eerst wat ik ging doen als ik deze achterlijke kliniek ooit uitkwam wad hun bezoeken. Mijn moeder haatte me nu best wel, maar ze zou nooit tussen mij en mijn zusjes komen. 'Ik beloof je dat als ik hier uitkom dat ik op zoek ga naar je echte familie, Harry. De naam Styles moet toch ergens vandaan komen. En als we geluk hebben kunnen we zelfs met z'n tweeën op zoek gaan.' Van dat laatste was ik niet zeker, maar een klein beetje hoop kon geen kwaad. Misschien zou het inderdaad lukken en kon ik hem persoonlijk aan mijn zusjes voorstellen, dat idee gingen ze vast geweldig vinden als ik ze erover schreef.

---

Because I love him, do I need another reason?

Harry Edward Styles
Ik had eigenlijk nooit echt over familie nagedacht. Ik kon me dan ook niets herinneren van voor mijn tijd buiten deze instelling. De kleine dingetjes die ik dan al wist. Zoals het pleeggezin, was me ook maar verteld. Mijn begeleiders wisten er veel meer over, maar ondanks dat het over mij ging, mocht ik het niet weten. Het was voor mijn eigen veiligheid. En aangezien ik nooit geschreven werd of gebeld, zoals andere mensen hier, ging ik ervanuit dat ik verder niemand buiten deze muren had die om me gaf. Ook niet binnen deze muren trouwens. Louis daar in tegen wist alles en begon dan ook enthousiast te vertellen. Hij leek bijna op te lichten terwijl hij over zijn zusjes vertelde. En dat waren er best veel. Het deed me goed dat Louis er zo vol over was, maar toch verborg ik mijn gezicht in zijn nek en slikte moeizaam. Ik wilde ook iemand hebben die blij was om iets van me te horen. Of me zou opwachten op de dag dat ik hieruit kwam. Niet dat die dag ooit zou komen. Ik wist namelijk dondersgoed dat ik niet in staat was om voor mezelf te zorgen. Dat werd me elke dag opnieuw verteld en duidelijk gemaakt. Ik humde zachtjes toen Louis me verzekerde dat hij mijn familie zou zoeken als hij hieruit kwam. Ik was vast niets voor niets in een pleeggezin geplaatst. En die hadden me ook vast niets voor niets weer hier weggestopt. Ik wist niet zeker of ik al die mensen wel wilde kennen. 'Uit.' Bromde ik zachtjes, als teken dat ik het douche zat was en naar bed wilde. Wel duwde ik mezelf steviger tegen Louis aan. Ik wilde ook gewoon een keer iemand die me niet telkens maar ergens wegstopten als diegene me zat was. Me nam voor wie ik was en me liefhad.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

'Niall.' zei Zayn. 'Truth Or Dare.' Ik schrok op uit mijn gedachten. 'Sorry,' zei ik na een hele lange tijd. 'Ik was in een soort droom, over Spongbob en Patrick die samen met mij tikkertje speelden... Nee grapje! Dat is onzin, ik was wel in een soort droom, maar toen zag ik jullie allemaal in een feeenpakje! Het wat heel schattig. En voor ik het weet had ik er ook één aan. Er kwam een eenhoorn en we stapte op zijn rug, we vlogen toen over Sprookjesland. Het leek net echt! En het was geweldig...'

Zayn Malik
Liam zei dat het niet mijn schuld was, maar ik wist wel beter. Ik had hem niet betaald, hij had het leven van mijn zusje afgepakt. De wereld was hard. Plots werd ik suit mijn gedachten gehaald door Niall. Hij begon onzin uit te kramen over iets met wij in een feeënpakje, en ik grinnikte. "Nialler, je kraamt onzin uit geloof ik," zei ik met een glimlach. Ik had geen idee waarom, maar ik had hem net met een bijnaam genoemd. "Maar wat kies je nou, truth or dare?" vroeg ik toen nieuwsgierig. Ik was blij dat hij weer meedeed, het was een stuk leuker zo.

-sorry, kort wegens tijdgebrek.

'Niall.' zei Zayn. 'Truth Or Dare.' Ik schrok op uit mijn gedachten. 'Sorry,' zei ik na een hele lange tijd. 'Ik was in een soort droom, over Spongbob en Patrick die samen met mij tikkertje speelden... Nee grapje! Dat is onzin, ik was wel in een soort droom, maar toen zag ik jullie allemaal in een feeenpakje! Het wat heel schattig. En voor ik het weet had ik er ook één aan. Er kwam een eenhoorn en we stapte op zijn rug, we vlogen toen over Sprookjesland. Het leek net echt! En het was geweldig...'
Ik keek naar Zayn, hij grinnikte. 'Nialler, je kraamt onzin uit geloof ik.' hij glimlachte. 'Maar wat kies je nou?' zei hij. 'Truth Or Dare?'
'Ehh...' zei ik. 'Truth...want dat is nog niet gekozen...'

Louis Tomlinson
Het was leuk om een keer echt over mijn zusjes te kunnen praten, want ik weigerde dat te doen bij mijn begeleiders. Toch leek het Harry verdrietig te maken gezien zijn handelingen. Geruststellend aaide ik over zij rug, ik begreep het wel. Hij heeft nooit iemand gehad die oprecht om hem gaf, tot nu dan. In zo'n korte tijd ben ik heel veel om de jongen gaan geven en wilde hem gewoon blij zien. 'Als ik hier uitkom zal ik op je wachten, en als ze je niet laten gaan zorg ik er persoonlijk voor,' mompelde ik. Hij verdiende het gewoon om een keer buiten deze muren te komen en echt te leven. Ik hoorde hem zacht hummen en daarna brommen dat hij eruit wilde. Ik knikte en plaatste nog een kusje op zijn wang, om vervolgens de kraan uit te draaien en de kabinedeur weer te openen. Rillend door de plotselinge koele lucht stapte ik eruit en sloeg een handdoek rond mijn middel. Dat was al beter. Afwachtend tot Harry mijn voorbeeld ging volgen ging ik zonder echte reden met mijn vingers langs de beslagen spiegel en maakte er zo figuurtjes op. Ergens leek het ding nogal oneffen te zijn en ik piepte zacht toen er nu een sneetje in mijn vingers leek te zitten. Beteuterd draaide ik me terug naar Harry en keek hem met een zielig pruillipje aan.

---

Because I love him, do I need another reason?

Harry Edward Styles
Ik wilde echt blij zijn voor Louis. Hoe hij zo over zijn zusjes vertelde en dat er nog meer mensen waren die zoveel om hem gaven. Maar de angst en eenzame gevoel kwamen er bovenuit torenen. Ik was er aan gewent geraakt om alleen te zijn. Tot vandaag en tot Louis had ik nog nooit fisiek contact gehad met mensen hier. Het had me even alles doen vergeten. Maar nu hij er zo over praten, wekte het alles alleen maar op. Ik probeerde te glimlachen. Louis zou hier wel weer uitkomen. En op de een of andere manier wilde ik niet dat die dag ooit aan zou breken. Het zou beteken dat ik hier weer alleen zou zijn. Want wees nu eerlijk, ik kwam hier nooit meer uit. Misschien had ik dan eindelijk mij zin, want dan had ik wel iemand die me zou schrijven. Louis draaide op mijn verzoek de kraan uit en meteen sloeg de kou in als een bom. Mijn lichaam begon te trillen en ik probeerde mezelf warm te houden door mijn armen om mezelf heen te slaan. Pas toen ik Louis zich zag afdrogen, snapte ik dat ik dat ook moest doen. Net op het moment dat ik een van de grote witten handdoeken om mijn middel sloeg, sneed Louis zichzelf aan de spiegel. Meteen veranderde mijn blik. Hoe klein het beetje bloed ook was, het deed mijn hersens op hol slaan. Ik duwde mijn kaken op elkaar en begon zwaar door mijn neus te ademen. Mezelf wijs makenend dat het niet echt was. Gehuil van een baby, een vrouw die schreeuwde. Ik sloeg mijn handen voor mijn oren en kneep mijn ogen dicht. Waarom deed hij dit. Hij moest het weghalen.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Ik hoopte dat hij wel begreep dat ik, als enige waarschijnlijk, wel degelijk om hem gaf. Ja, ik snapte dat hij zich eenzaam voelde, nu was dat nergens meer voor nodig. Vlug draaide ik de douche uit waarna ik een handdoek rond mijn middel wikkelde tegen de kou. De spiegel as beslagen en ik had altijd grappig gevonden om er dan hele nutteloze dingen op te tekenen, wist ik veel dat het ding beschadigd was en dat ik me eraan kon snijden. Zielig draaide ik me terug naar Harry die nu ook een handdoek rond zijn middel had. Hij vatte het duidelijk zwaarder op dan ik en begon zwaar te ademen. Eerst keek ik hem wat vragend aan, maar toen hij zijn ogen dichtkneep en zijn handen over zijn oren legde viel het kwartje. Al vloekend draaide ik de kraan van de wasbak open en probeerde ruw het bloed van mijn handen af te krijgen, waardoor het juist alleen maar meer ging bloeden. Uiteindelijk lukte het toch en ik vouwde mijn armen rond de jongen heen. Dit was mijn eigen stomme schuld dus moest ik het recht zetten ook. Ik probeerde wat sussende geluidjes en streek over zijn rug, tot ik besefte dat hij me misschien niet kon horen. Langzaam rok ik zijn handen bij zijn oren weg en bleef ze stevig vasthouden. Het enige wat ik me kon bedenken wat kon helpen was zijn liedje, wat ik dan ook weer zachtjes begon te zingen. Hopelijk hoorde ze dit alles niet in de slaapkamer, anders ging ik weer veel opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd krijgen, wat ik echt niet kon hebben.

---

Because I love him, do I need another reason?

Harry Edward Styles
Het moest stoppen. Waarom stopte dit nou nooit. Ik begon een soort kreten te slaken om het geluid in mijn hoofd te overmeesteren, maar het hielp niet. Mijn lichaam schommelde heen en weer terwijl mijn voeten over de grond heen en weer schoven. Op het moment dat ik mezelf op de grond wilde laten zakken, werden er twee sterke armen om mijn lichaam geslagen en ik slaakte een gil van angst. Flitsen, het geluid van een kertingzaag en gegil. Alles was donkerrood van het bloed. Tranen stroomde over mijn wangen en ik klauwde met mijn handen, toen ze van mijn oren werden gehaald, maar kon me niet verzetten. Heel mijn lichaam leek uitgeschakeld en reageerde niet op de zenuwen die er naartoe werden gestuurd. Ergens in mijn achterhoofd wist ik dat het Louis was die me probeerde te kalmeren, maar het drong niet echt tot me door. Wat wel doordrong was het liedje dat hij begon te zingen. Hetgene dat altijd bij me door zou dringen. Ik liet een harde snik en mijn vingertoppen klauwde ik Louis zijn borstkas. Ik voelde me zo stom. Ik bleef jammeren terwijl ik zo dicht mogelijk tegen Louis aan kroop. 'Sorry.' Piepten ik snikkend. Het speet me zo. Ik kon er niets aan doen, het ging vanzelf. Ik wilde zelf ook niet dat het gebeurde.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Het deed zo verschrikkelijk veel pijn om hem zo te moeten zien, het gaf me een hulpeloos gevoel. Ik probeerde hem te kalmeren door mijn armen om heen te slaan en zijn handen bij zijn oren weg te halen, wat me een aantal krassen op mijn armen en polsen opleverde. De tranen begonnen nu ook over Harry's wangen heen te stromen, wat me als vreselijk persoon liet voelen. Het was immers wel mijn schuld geweest. Godzijdank wist ik tot hem door te dringen door middel van zijn liedje, en was daarom heel erg opgelucht. Snikkend liet hij zich tegen aan zakken en verontschuldigde zich. Ik schudde mijn hoofd en aaide even over zijn wang, om vervolgens nog een lief kusje op zijn lippen te planten. 'Het is jouw schuld niet, ik had beter moeten uitkijken. Daar kon jij echt niks aan doen,' zei ik zachtjes. Ik hield hem dicht tegen me aan en was niet van plan hem ooit nog los te laten, niet als hij zo kwetsbaar was. Hij had me nodig en dan zou ik er ook voor hem zijn. Mijn handen gleden over de huid van zijn rug wat als kalmering was bedoeld. Langzaam keek ik weer naar hem op. 'Niet huilen, dat is nergens meer voor nodig. Alsjeblieft?' smeekte ik zacht. Ik kon hier echt niet tegen, dat begreep Harry vast wel. Al mocht het niet ten koste van hem gaan.

---

Because I love him, do I need another reason?

Harry Edward Styles
Ik voelde me zo ontzettend stom. Bij de kleinste druppel bloed, sloeg ik door. Maar ik kon er niets aan doen, echt niet. Louis mocht niet denken dat ik het expres deed. Ik wilde mezelf niet voor schud zetten of dat hij vond dat ik me aanstelden. Ik kon niet meer stoppen met huilen en klemde mezelf vast aan Louis. Ik wilde gewoon niet dat ik hem nu al af zou schikken en hij niet meer met me om wilde gaan. Ik wilde hem zo graag uitleggen dat ik er niets aan kon doen en het de dingen in mijn hoofd waren, maar ik kon het niet. Wetend dat hij het toch niet zou begrijpen. Niemand begreep het. Iedereen vond me alleen maar raar. Maar Louis bewees zichzelf weer eens. Ik durfde mijn ogen pas te openen toen hij sussend over mijn wang wreef en alle herrie in mijn hoofd, zich weer naar de zijlijn had verplaatst. Mijn onderlip trilde onder het kusje dat hij me toedrukten, en met grote wazige ogen keek ik hem aan. En ik moest mijn tranen wegknipperen. Wild schudden ik mijn hoofd toen hij de schuld op zich nam. Hij kon niet weten dat ik meteen zo door zou draaien. Daarbij deed ik het helemaal zelf. Geen andere gek die zo reageerde op bloed. Ik duwde mijn vingertoppen tegen zijn huid, toen hij zijn handen naar mijn rug gleden en moest een keer mijn neus ophalen. Op het moment dat Louis me verzocht te stoppen met huilen verliet nog een snik mijn mond, maar toch knikte ik langzaam. Ik wilde mezelf niet nog meer voor schud zetten en het Louis nog moeilijker maken. Ik probeerde mijn tranen weg te vegen met de binnenkant van mijn handpalmen en snoof nogmaals mijn neus. Schuldbewust staarde ik Louis aan, waarna ik met mijn vingertoppen zachtjes over de rode striemen op zijn huis te gaan, die ik er net had achtergelaten.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Harry was het niet echt met me eens toen ik mezelf de schuld van het ongeval gaf en schudde wild zijn hoofd. Toch bleef ik vanbinnen volhouden dat het wel aan mij lag, al zei ik dat niet hardop, ik had geen zin in een discussie. Niet nu. Hij liet nog een korte, maar wel hartverscheurende, snik horen na mijn vraag maar knikte wel. Ik glimlachte lichtjes toen hij de tranen wegveegde met zijn handen en weer snoof. Een zucht rolde over mijn lippen terwijl hij zich duidelijk schuldig voelde en wat over de krassen op mijn armen streek. Het deed geen pijn, niet veel tenminste, maar het bleef nog wel een tijdje zichtbaar was ik bang. 'Maak je maar geen zorgen, het doet geen pijn,' mompelde ik, en trok mijn armen bij hem weg. Ik wreef even met beide handen in mijn ogen en begon me langzamerhand volledig af te drogen. Nadat ik met de handdoek mijn haar ook had gedaan gooide ik het ding in de wasmand en greep mijn pyjama van de verwarming af. Ik legde hem daar altijd op zodat het warm zou zijn als ik het aantrok. Even later had ik dat ook gedaan en keek Harry wat vragend aan. 'Waar ligt de jouwe? Of heb je die niet?' vroeg ik, want ik kon me ook voorstellen dat sommige liever zonder kleding aan sliepen.

---

Because I love him, do I need another reason?

Harry Edward Styles
Ik wist mezelf totaal geen houding meer te geven. Ik voelde me stom en achterlijk. Waarom kon ik nu niet gewoon normaal zijn? Ik vond dit nog erger dan helemaal compleet door draaien. Want daar kon ik me nooit iets van herinneren. Nu wel en ik vond het maar niets. Zachtjes streek ik over de rode striemen op Louis zijn arm. Ik was toch wel opgelucht, dat ik ze niet echt had opengehaald. Louis verzekerde me dan ook dat het geen pijn deed, maar het maakte mijn gevoel er niet beter op. Al helemaal niet toen hij zich van me afwende en zich zwijgend verder afdroogde en zich aankleden. Met toegeslagen ogen bleef ik stokstijf staan en probeerde ik de opkomende tranen tegen te houden. Ik kneep mijn vuisten hard samen, zodat mijn nagels in mijn handpalmen drukten en de pijn kalmeerde me iets. Ik wist niet zo goed wat het was, maar ik voelde me even een groot stuk ellende. Pas toen Louis vroeg waar mijn pyama lag keek ik shuw op. 'Bed.' Fluisterde ik zachtjes, waarna ik mijn ogen weer neersloeg en mezelf langzaam begon af te drogen. Misschien was het gewoon even teveel voor me.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Malik
Niall had truth gekozen. Ik zuchtte, saaaaaai. Maar ik zei er niets van, en keek even naar Liam. Man, wat was hij eigenlijk knap. Ik glimlachte kort naar hem, toen boog ik me samenzweerderig wat naar hem toe. "Zijn grootste blunder?" opperde ik. Veel meer wist ik niet te bedenken, en eigenlijk was ik wel nieuwsgierig. Op dat moment hoorde ik vreemde geluiden uit de badkamer komen, en ik grinnikte. "Het gaat er daar best hard aan toe," grinnikte ik donker. Verder zei ik er niets van, en keek Niall nu vragend aan. "Niall, grootste blunder? Eerlijk zeggen." Ik keek naar de blonde jongen, aan zijn accent had ik eerder al gehoord dat hij niet van hier kwam. Waarschijnlijk was hij Iers, tenminste, dat was wat ik dacht.

-Miep Miep. Kort.