Why do I love you? X One Direction X Speeltopic 1. - Speeltopics

Harry, Louis, Liam Niall en Zayn (De punkversies.) maken al een aantal jaar duidelijk dat in de school hun regels gelden, en als je slim bent houd je je ook aan die regels. Ook al is vrijwel iedereen hun slachtoffer, ze hebben zo hun vaste groepje dat ze het leven extra zuur maken, een groep van vijf meisjes. Het getreiter is op een gegeven moment zo erg, dat de meisjes bijna niet meer naar school durven. Maar op een dag slaat haat over op liefde...

[ bericht aangepast op 8 jan 2014 - 11:30 ]

How far is far

Niall James Horan
"Mooi," zei ik dan ook. Ze bloosde. Toen bleef ik even stil, geen idee wat te zeggen.
"Dank je," zei ze zacht. Ik tilde mijn hand op en veegde voorzichtig een opgedroogde traan weg. Ze had gehuild? Ik wilde niet dat ze huilde..
Plots greep ze naar haar nek, ik had nog net de brandplek op haar huid gezien. "Heeft Zayn dat gedaan?" gromde ik kwaad. Ik had echt geen idee wat hij allemaal met haar had gedaan, maar ik wist dat dat de reden was waarom ze huilend de klas in was gekomen.
Ineens begon ze te huilen. Zonder er echt bij na te denken trok ik haar in een knuffel, streek met mijn handen door haar haar. "Don't cry.." Op dat moment besefte ik wat ik aan het doen was, en dat ze zich er waarschijnlijk totaal niet prettig bij voelde. Snel liet ik los. "Sorry," mompelde ik zacht.

Anna Jane "AJ" Valentine

'Heeft Zayn dat gedaan?' vroeg Niall woedend. Ik knikte. 'Let er maar niet op, zo erg is het niet.' Ik begon zacht te huilen, omdat het allemaal zo snel ging. Te eel ging te snel. Mijn kleuterjuf vertelde me altijd dat iets waar "te" voor staat, niet goed is. Er ging van alles door me heen: Het verleden, wat voor mij echt de ergste tijd van mijn leven is geweest, de toekomst, of die precies zoals het verleden zou gaan, en nu. Nu. Nu wist ik het niet meer. Alles was zo raar gegaan, vandaag. Ik voelde me sterk, sterker dan ooit, maar ook zwak en ziek. Niall trok me in een knuffel, het verwarmde me. Ik wist niet waarom, of hoe het kwam, maar het voelde fijn ne vertrouwd. Alsof we al jaren goede vrienden waren. 'Don't cry...' zei Niall, terwijl hij met zijn hand door mijn haar ging. Hij gaf om me. Boem. Dat was het moment. Het moment dat mijn gedachtes totaal veranderde. Ik kon hier een eind aan maken. Geen idee hoe, maar er moest een manier zijn waarmee het pesten kon stoppen, waarmee ik alle mensen die net als mij dachten, weer vrolijk kon maken.
Opeens liet Niall me los. 'Sorry...' mompelde hij zacht. Het zag er echt té schattig uit, vooral met zijn Ierse accent, wat ik vroeger voor geen meter verstond. 'Nee...' begon ik. 'Nee, niet zeggen! Alles kan stoppen! Ik kan naar de administratie gaan, of...' Duizenden ideeën doemden op in mijn hoofd. Speeches die ik kon gaan houden, waarmee ik deze school overtuigde. Deze stad, dit land, Europa, de wereld...! Dan zou alles weer oké zijn. Ik richtte me weer op Niall, mijn verdrietige bui was officieel verdwenen. 'Welke les heb jij nu?' vroeg ik. Even was ik vergeten wat zijn ware aard was.

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Niall James Horan
Plots greep ze naar haar nek, ik had nog net de brandplek op haar huid gezien. "Heeft Zayn dat gedaan?" gromde ik kwaad. Ik had echt geen idee wat hij allemaal met haar had gedaan, maar ik wist dat dat de reden was waarom ze huilend de klas in was gekomen.
"Let er maar niet op, zo erg is het niet." Ineens begon ze te huilen. Zonder er echt bij na te denken trok ik haar in een knuffel, streek met mijn handen door haar haar. "Don't cry.." Op dat moment besefte ik wat ik aan het doen was, en dat ze zich er waarschijnlijk totaal niet prettig bij voelde. Snel liet ik los. "Sorry," mompelde ik zacht.
"Nee..." begon ze. "Nee! Niet zeggen! Alles kan stoppen! Ik kan naar de administratie gaan, of..." Verward keek ik haar aan. Waar had ze het over? Tot mijn vreugd was ze eindelijk gestopt met huilen. "Welke les heb jij nu?"
Shit, die presentatie. "Engels, maar ik ga niet."

Anna Jane "AJ" Valentine

'Engels, maar ik ga niet.' antwoordde Niall. Had ik aan kunnen zien komen. Zelfs ik had al eens gespijbeld, maar dat was omdat er uitverkoop was op hotpants, dat mocht ik niet missen. Een vriendin van mij spijbelde elke dag, die is van de basisschool getrapt en zit nu op een school voor mensen die een achterstand hadden. Daar zijn ze nu bezig met aftreksommen of zoiets. Nee, geen spijbelen voor mij, behalve als het echt belangrijk is. Ik moest nablijven omdat ik even wegwas naar de tandarts, maar dat hadden we niet gemeld. Kom op. Welke les ik had wist ik niet, ik keek zo meteen wel. Als ik te laat was had ik een goed excuus: "Het spijt me, ik dacht even snel naar de kapper te kunnen. Iemand heeft mijn haar verschroeid." Ik had Brooke én Niall als bewijs, dus dat ging wel goedkomen. 'Waarom ga je niet?' vroeg ik, best benieuwd naar zijn antwoord. 'Kan ik je helpen?'

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Niall James Horan
"Nee..." begon ze. "Nee! Niet zeggen! Alles kan stoppen! Ik kan naar de administratie gaan, of..." Verward keek ik haar aan. Waar had ze het over? Tot mijn vreugd was ze eindelijk gestopt met huilen. "Welke les heb jij nu?"
Shit, die presentatie. "Engels, maar ik ga niet."
"Waarom ga je niet?" vroeg ze, benieuwd naar mijn antwoord. "Kan ik je helpen?"
"Als jij de presentatie voor me wil doen wel ja. Nee grapje. Ik heb niet geleerd en heb het werkstuk niet bij me, vandaar." Even was ik stil en keek haar vragend aan. "Ik ga naar de stad, wil je mee?" Ik had al zo'n vermoeden dat het antwoord nee zou zijn. Ze leek me niet iemand die zomaar zou spijbelen. Ik weet niet wat het was, maar ik hoopte dat ze ja zou zeggen. Sinds ze dat briefje had gegeven was er iets in mij veranderd. Ik wilde het graag goedmaken, al had ik geen idee of dat ooit zou lukken.

Harry Styles
Ze schrok nogal en liet de foto in haar handen bijna vallen. Ze zette de foto weer terug en blozend zei ze dat ze alleen melk wou, en verbazend genoeg zei ze het dit keer op een normale, verstaanbare toon. Ik knikte en draaide me weer om naar de keuken. Extra zorgvuldig deed ik wat melk in haar kopje en nam daarna beide koppen in mijn handen en nam ze mee naar de woonkamer. Ik zette de hare op de salontafel die bij de bank stond en ging zelf in kleermakerszit aan het andere eind van de bank zitten met de mok stevig tussen mijn handen geklemd. Voorzichtig, zodat ik mijn tong niet zou verbranden, nam ik een slok van de hete drank terwijl ik haar aankeek vanonder mijn wimpers, waarna ik het ding op de tafel zette. 'Oké, honesty hour, je mag me alles vragen en ik zal ze zo eerlijk mogelijk beantwoorden zolang dat andersom ook gebeurt,' zei ik met een grijns. Stiekem was ik wel benieuwd naar met wat ze zou komen, want ik kende haar absoluut niet goed dus het zou nog wel eens een verassing kunnen worden.

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Ik wachtte lichtjes opgelaten op hem op de bank. Uiteindelijk kwam hij aan met twee mokken. Ik pakte die van mij voorzichtig van de tafel en nam een klein slokje van de hete vloeistof. Het kalmeerde me best wel een beetje. "Dank je" rolde er over mijn lippen voor ik nog een slokje nam en keek hoe hij aan de andere kant van de bank ging zitten. Hij keek me van onder zijn wimpers aan, wimpers die verrassend lang waren voor een jongen, al waren zijn ogen dan wel weer heel fel groen, wat ik ook niet vaak had gezien. Bij zijn woorden knikte ik en ik dacht even na. Mijn ogen gleden kort over hem heen en toen weer naar mijn thee. Ik nam nog een slokje en richtte me toen op hem. "Waarom heb je al die tatoos?" Ik kon eigenlijk niets zinnigs verzinnen wat hem niet boos zou maken. Dit leek me dan nog wel ge veiligste vraag. Daarbij zou het me misschien ook een glim van zijn karakter achter de pestkop geven. Een reden waarom mijn leven de laatste jaren een hel was geweest. Ja, ik was anders, maar dat kon toch niet de enige reden zijn waarom ik altijd bont en blauw was.

Bowties were never Cooler

Anna Jane "AJ" Valentine

'Als jij de presentatie voor me wil doen wel ja. Nee grapje. Ik heb niet geleerd en heb het werkstuk niet bij me, vandaar.' antwoordde Niall toen ik hem had gevraagd of ik hem kon helpen. 'Waar ging je werkstuk dan over?' vroeg ik door. Ik had altijd wel een oplossing voor het vergeten van een presentatie. Ooit deed iemand een spreekbeurt over mijn huis, diegene had ik in het tussenuur mee naar mijn huis genomen. Boem, een acht. 'Ik ga naar de stad, wil je mee?' stelde Niall voor. Ik was al een paar weken de stad niet in geweest, ik wist dat het me goed zou doen. Wel de eerste keer dat ik onder schooltijd naar de stad ging. Ik had sowieso nog nooit gespijbeld, maar ach ja, eens moest de eerste keer zijn. En we konden altijd nog zeggen dat ik naar de kapper moest, omdat mijn haar gedeeltelijk was verbrand. 'Ja graag.' lachte ik. 'Ik heb alleen mijn geld in mijn kluisje liggen. Ik ben zo terug.' Vrolijk wandelde ik naar mijn kluisje. Ik had geen idee of het lekker weer was, maar veel kon het me niet schelen. Ik merkte dat er iets op mijn kluisje lag. Iets wit. Ik ging op mijn tenen staan om te zien wat het was. M'n onderbroek. Fuck, die had Zayn nog. De klootzak had hem op mijn kluisje geplakt, iedereen kon hem zien. Ik griste het witte ding weg en stopte het snel in mijn kluisje. Toen pas viel het me op dat er iets op mijn onderbroek was geplakt. Een sticky note. Deze was je vergeten. Snel nog eens overdoen? Liefs
Gatver, wat een zak. Vlug pakte ik mijn portemonnee en ik gooide de deur van mijn kluisje met een knal dicht. Met mijn geld en een vrolijk gezicht liep ik weer naar Niall, al het andere negerend.

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Niall James Horan
"Als jij de presentatie voor me wil doen wel ja. Nee grapje. Ik heb niet geleerd en heb het werkstuk niet bij me, vandaar."
"Waar ging je werkstuk dan over?" vroeg ze.
"Geen idee, over de verschillende Engelse dialecten enzo." Even was ik stil en keek haar vragend aan. "Ik ga naar de stad, wil je mee?" Ik had al zo'n vermoeden dat het antwoord nee zou zijn. Ze leek me niet iemand die zomaar zou spijbelen. Ik weet niet wat het was, maar ik hoopte dat ze ja zou zeggen. Sinds ze dat briefje had gegeven was er iets in mij veranderd. Ik wilde het graag goedmaken, al had ik geen idee of dat ooit zou lukken.
Tot mijn grote verbazing lachte ze: "Ja graag." Dat had ik niet verwacht. "Ik heb alleen mijn geld in mijn kluisje liggen. Ik ben zo terug."
Ze liep bij me vandaan, maar ik ging haar achterna. Ik zag hoe ze iets wits van haar kluisje haalde, een onderbroek. Mijn blik verstrakte. Zayn. Ik dacht dat het een grap was, maar blijkbaar was hij echt zo ver gegaan. Ik balde mijn vuisten en stompte kwaad tegen een kluisje. "Hoe kan je dat nou doen," mompelde ik in mezelf. Ik keek naar Anna, maar die stond al voor me. Onderzoekend liet ik mijn blik over haar glijden, ze had een vrolijk gezicht, maar ik wist zeker dat die lach fake was. Toch besloot ik er niet op door te gaan. "Zullen we gaan?"

Anna Jane "AJ" Valentine

Niall had waarschijnlijk gezien dat ik mijn onderbroek had gevonden, want hij balde zijn vuisten en bonkte tegen een kluisje aan. 'Hoe kan je dat nou doen,' zei hij tijdens het bonken. 'Pas op!' riep ik. 'Dat kluisje is van iemand, hoor. Een onschuldige leerling, druipend van de onschuldigheid, die onschuldig is en waarvan niemand kan omschrijven hoe onschuldig dat onschuldige jongetje of meisje is.' Ik kon niet bij elkaar optellen hoe vaak ik "onschuldig" had gezegd, het was de bedoeling om het onschuldig te laten klinken. Niall keek me aan, waarbij hij me onderzoekend bekeek. Hij merkte volgens mij al snel dat de glimlach op mijn gezicht hartstikke fake was. Dat was hij ook. 'Zullen we gaan?' vroeg de jongen. 'Ja, is goed.' knikte ik. 'Ik pak mijn fiets.' Met die woorden liep ik de school uit, naar mijn fiets toe. Anna, wat ben je aan het doen? klonk een stemmetje in mijn hoofd. Vanochtend ging je nog boos naar school, nu ga je spijbelen met de veroorzaker van die boosheid. Toch had ik er een goed gevoel over. Ik klikte mijn fiets los en reed hem naar het hek, wachtend op Niall.

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Harry Styles
Ze bedankte me kort voor ze zelf ook een slok nam en knikte bij mijn voorstel. Nadenkend tuitte ik mijn lippen, dat was een goede, maar ook een zeer pijnlijke. Ik moest het wel vertellen, ik had het beloofd en ik breek nooit een belofte. Ze was ook hee voorzichtig met de vragen die ze stelde, waarschijnlijk omdat ze bang was dat ik kwaad op haar zou worden of iets dergelijks. 'Ik heb ze om meerdere redenen. Een: dat is de meest domme, want ik vind ze gewoon mooi. Twee: elke afbeelding symboliseert een herinnering of een moment dat ik nooit wil vergeten en drie: ze verbergen iets.' Ik slikte even, wou ik het haar wel laten zien? Want dan ze de enige zijn die het wist, zelfs de jongens wisten dit niet. Ik haalde diep adem en schoof mijn mouwen op tot mijn ellebogen, en draaide mijn polsen omhoog zodat ze goed zicht op ze had. 'Goed kijken, anders zie je het niet,' zei ik zachtjes. Het was heel moeilijk om te zien, maar als je -je er goed op concentreerde waren er zeer lichtroze lijntjes te zien op mijn polsen. Littekens, om precies te zijn, door mezelf veroorzaakt. De grootste reden waarom ik nu was wie ik was. Ik glimlachte even triest, en keek naar haar op. 'Mijn beurt: ben je echt gelukkig? Als je even om mij en alles wat ik heb gedaan heen denkt dan.'

Because I love him, do I need another reason?

Niall James Horan
Ze liep bij me vandaan, maar ik ging haar achterna. Ik zag hoe ze iets wits van haar kluisje haalde, een onderbroek. Mijn blik verstrakte. Zayn. Ik dacht dat het een grap was, maar blijkbaar was hij echt zo ver gegaan. Ik balde mijn vuisten en stompte kwaad tegen een kluisje. "Hoe kan je dat nou doen," mompelde ik in mezelf.
"Pas op!" riep Anna toen. "Dat kluisje is van iemand, hoor. Een onschuldige leerling, druipend van de onschuldigheid, die onschuldig is en waarvan niemand kan omschrijven hoe onschuldig dat onschuldige jongetje of meisje is."
Wow. Okay. Ik grinnikte even. "Weet ik, maar ik kan beter een kluisje vermorzelen dan een echt persoon, toch? Maar weet je wat? Ik ga het goedmaken met het kluisje." Even was ik stil, terwijl ik me naar het kluisje toe draaide. "Beste kluisje. Het spijt me héél erg, en ik zal het nóóit meer doen. I promise." Toen liet ik me met open armen tegen het kluisje aanvallen, alsof ik het een knuffel gaf. "Vergeef je het me? Alsjeblieft?" Ik keek afwachtend naar het kluisje die natuurlijk niets terugzei. "Nouu.. GEEF ANTWOORD! ALSJEBLIEFT!" Ik draaide me met een big smile weer naar Anna. "Hij zei ja! Ik ben vergeven!" Ik keek nog steeds naar Anna. Onderzoekend liet ik mijn blik over haar glijden, ze had een vrolijk gezicht, maar ik wist zeker dat die lach fake was. Toch besloot ik er niet op door te gaan. "Zullen we gaan?" vroeg ik toen, alsof er niets was gebeurd.
"Ja, is goed." Ze knikte, en vervolgde: "Ik pak mijn fiets." Ik volgde haar naar de fietsenrekken, waar ik naar mijn eigen fiets op zoek ging. Die kon ik, tot mijn grote spijt, nergens vinden. "Anna! Weet jij waar mijn fiets is?" schreeuwde ik over het plein, en precies op dat moment vond ik het ding. "Laat maar! Gevonden!" Snel stapte ik op en fietste naar haar toe, waar ik nog net op tijd wist te remmen. Ik slipte en viel onderuit. "FUCK!" riep ik toen ik onder mijn fiets lag. Ik trapte het ding van me af en stond op, waarna ik opstond en weer naar Anna keek. Ik voelde mijn wangen gloeien. Shit, ik bloosde. Snel legde ik mijn handen op mijn wangen, zodat ze het niet zou zien. Toen begon ik te lachen omdat dit alles er waarschijnlijk ontzettend dom eruit had gezien.

[whaha, sorry voor Nialls rare gedrag, ik ben melig ]

[Edit: omg dat vind ik echt heel zielig voor Harry ]

[ bericht aangepast op 2 jan 2014 - 16:49 ]

Tauriel Wendy Smith
Ik zag hem nadenken en was bang dat hij boos zou worden. Toen begon hij toch te praten. Mijn ogen gleden naar zijn tatoos en bleven daarop liggen terwijl hij sprak. Toen hij het over verbergen had keek ik hem aan en hoorde hem slikken. Wat zou zo'n jongen nou te verbergen hebben? behalve zijn schattige rijtjeshuisje waar hij in woonde, maar waar ook zo mijn oma in kon wonen. Hij stroopte zijn mouwen op en draaide zijn polsen omhoog. Toen wist ik het al. Ik had ze namelijk ook, alleen niet op mijn polsen, maar op mijn heupen en borstbeen. Ik slikte even en schoof met mijn koele vingers voorzichtig zijn mouwen terug. Hij had het hier duidelijk moeilijk mee. Ik keek op bij zijn vraag. Een knein denkrimpeltje verscheen op mijn voorhoofd. Was ik gelukkig buiten school. Tuurlijk mijn sporten en het lezen vond ik geweldig, maar was ik gelukkig, verre van. Ik werd namelijk nogsteeds niet geaccepteerd om wie ik was. Ik slikte en trok de hals van mijn jurkje net laag genoeg omlaag zodat hij de bovenkant van mijn eigen wonden en littekens kon zien, door elkaar op mijn borstbeen, meer niet. "Nee, en dat zal denk ik ook niet gebeuren. En wees maar gerust, deze komen niet door jou." zuchtte ik voor ik mijn jurkje weer netjes deed en hem aankeek. De littekens en wonden die ik daarvan had stonden op mijn heupen, en die zou hij nooit te zien krijgen. Ik ging niet verder vragen over zijn littekens, hopend dat hij dat dan ook niet over die van mij zou doen. "Wat doe je eigenlijk in je vrije tijd?" Ik hoopte maar dat hij snapte dat ik niet de tijd die hij besteede aan het verpesten van levens bedoelde.

[ bericht aangepast op 2 jan 2014 - 17:07 ]

Bowties were never Cooler

Anna Jane "AJ" Valentine

"Pas op!" riep ik. "Dat kluisje is van iemand, hoor. Een onschuldige leerling, druipend van de onschuldigheid, die onschuldig is en waarvan niemand kan omschrijven hoe onschuldig dat onschuldige jongetje of meisje is." Niall grinnikte. "Weet ik, maar ik kan beter een kluisje vermorzelen dan een echt persoon, toch?" zei hij. "Maar weet je wat? Ik ga het goedmaken met het kluisje." De jongen draaide zich naar het kluisje. "Beste kluisje. Het spijt me héél erg, en ik zal het nóóit meer doen. I promise." Ik keek naar hem met mijn "Omg, What the fuck are you doing"-face. "Vergeef je het me? Alsjeblieft?" vervolgde Niall. "Nouu.. GEEF ANTWOORD! ALSJEBLIEFT!" Niall wachtte even, totdat het kluisje wat terugzei. "Hij zei ja! Ik ben vergeven!" Ik bleef stil. 'Zullen we gaan?' vroeg Niall daarna, alsof er niks was gebeurd. 'Ja, is goed.' knikte ik. 'Ik pak mijn fiets.' Met die woorden liep ik de school uit, naar mijn fiets toe. Anna, wat ben je aan het doen? klonk een stemmetje in mijn hoofd. Vanochtend ging je nog boos naar school, nu ga je spijbelen met de veroorzaker van die boosheid. Toch had ik er een goed gevoel over. Ik klikte mijn fiets los en reed hem naar het hek, wachtend op Niall.
'Anna! Weet jij waar mijn fiets is?" schreeuwde Niall over het plein. "Laat maar! Gevonden!" Even later zag ik hem aankomen. 'Kijk uit!' riep ik, gelukkig remde Niall net op tijd, waarna hij slipte en onderuit viel. "FUCK!" schreeuwde Niall toen hij onder zijn fiets lag. De jongen trapte zijn fiets van zich af en stond op. 'Gaat het?' vroeg ik bezorgd. Niall bloosde, wat hem extreem schattig maakte. Het bloed schoot ook naar mijn wangen. Niall probeerde zijn rode wangen te verbergen, door zijn handen erop te leggen. Daarna schoot hij in de lach. Ik lachte vrolijk mee. 'Kom, we gaan.' Ik pakte de jongen zijn hand, niet wetend waarom. Ik bloosde nog erger dan net, hééél extreem.

[Sorry, ik kan pas zondag weer reageren. Heel misschien zo nog even.]

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Niall James Horan
"Ja, is goed." Ze knikte, en vervolgde: "Ik pak mijn fiets." Ik volgde haar naar de fietsenrekken, waar ik naar mijn eigen fiets op zoek ging. Die kon ik, tot mijn grote spijt, nergens vinden. "Anna! Weet jij waar mijn fiets is?" schreeuwde ik over het plein, en precies op dat moment vond ik het ding. "Laat maar! Gevonden!" Snel stapte ik op en fietste naar haar toe, waar ik nog net op tijd wist te remmen. Ik slipte en viel onderuit. "FUCK!" riep ik toen ik onder mijn fiets lag. Ik trapte het ding van me af en stond op, waarna ik opstond en weer naar Anna keek. Ze vroeg of het ging en ik knikte. Ik voelde mijn wangen gloeien. Shit, ik bloosde. Snel legde ik mijn handen op mijn wangen, zodat ze het niet zou zien. Toen begon ik te lachen omdat dit alles er waarschijnlijk ontzettend dom eruit had gezien. Anna lachte vrolijk mee en ik zag dat ook zij moest blozen.
"Kom, we gaan," zei ze terwijl ze mijn hand vastpakte. Ik weet niet waarom, maar het voelde vertrouwd.
Ik pakte mijn fiets en stapte op, wachtte tot Anna dat ook had gedaan en we fietsten toen weg, op naar de stad.

[neeee het was net zo leuk wat ga je doen dan dat je zo lang niet kan reageren? Sorry ik ben echt nieuwsgierig sorry ]