Why do I love you? X One Direction X Speeltopic 1. - Speeltopics

Harry, Louis, Liam Niall en Zayn (De punkversies.) maken al een aantal jaar duidelijk dat in de school hun regels gelden, en als je slim bent houd je je ook aan die regels. Ook al is vrijwel iedereen hun slachtoffer, ze hebben zo hun vaste groepje dat ze het leven extra zuur maken, een groep van vijf meisjes. Het getreiter is op een gegeven moment zo erg, dat de meisjes bijna niet meer naar school durven. Maar op een dag slaat haat over op liefde...

[ bericht aangepast op 8 jan 2014 - 11:30 ]

How far is far

Harry Styles
Ze bloosde wat betrapt en verdedigde zichzelf voorzichtig. Ik glimlachte lichtjes om vervolgens naar binnen te gaan, en ze volgde me. Ze hing haar jas op en deed netjes haar schoenen uit die ze onder haar tas plaatste. Ze leek er nog steeds een beetje ontdaan van te zijn dat dit gewoon een huis was als elk ander. Nerveus ging ze in de weer met haar haren, en ik gebaarde dat ze gewoon mocht gaan zitten. 'Iets te drinken?' vroeg ik nonchalant, en liep richting de keuken. Ik was niet altijd een of andere enge jongen die het leven van anderen zuur maakte, thuis was ik de meeste tijd heel normaal. Voor wat je normaal kan noemen tenminste. Ik had minimaal een keer per dag ruzie met mijn zus, wat nooit heel ernstig was, maar het was meestal over de onbenulligste dingen. Mijn kamer was redelijk opgeruimd, behalve dan de cd's die overal en nergens rondslingerden en mijn ouders die altijd weg waren voor werk. Heel normaal dus. Ze mocht doen wat ze wou, ik zou haar heus niet beoordelen als ze ging zitten zonder toestemming. Dat deed ik zelf ook zo vaak.

Because I love him, do I need another reason?

Mackenzie Zoë Reaser.

'Oké.' Antwoord hij, waarna hij zelf op zijn eigen menukaart kijkt. 'Wil je ook nog wat te drinken?' Vraagt hij. Ik laat mijn ogen glijden over de menukaart maar ik heb eigenlijk niet zoveel dorst. 'Nee, ik heb geen dorst,' antwoord ik snel. Zijn mobiel trilt en ik zie hoe zijn blik glijd over het berichtje waarna hij snel wat terug typt. 'Sorry, ik moest even op iemand antwoorden,' verontschuldigd hij zich. Waarschijnlijk één van die vriendjes van hem. Ik wuif het weg, ik zat immers zelf net ook op mijn mobiel. 'Dus..' mompel ik ongemakkelijk terwijl ik op het tafelblad tik. Een vaste tic van mij waar anderen wel ‘s zenuwen konden krijgen. Ik trek onder de tafel mijn kniesokken weer omhoog, om daarna weer verder te gaan met het tikken.

Tauriel Wendy Smith
Hij gebaarde me dat ik mocht gaan zitten en vroeg naar of ik wat wilde drinken. Ik dacht na en liep een klein stukje achter hem aan om af te buigen en op de bank te gaan zitten. Ik sloeg mijn benen over elkaar en legde mijn handen op mijn knieen. "Thee alsjeblieft." zei ik richting de keuken voor ik weer met mijn handen mijn haren begon uit te kammen. Het was allemaal nog erg nat. Dat kreeg je als je het nat invlocht. Ik keek rond en zag kinderfotos op de schouw staan. Ik stond op en liep ernaartoe. Ik keek naar de fotos van Harry en zijn zus. In die fotos was hij nog heel lief, schattig en onschuldig, terwijl hij nu mijn leven tot een hel maakte. Niet dat hij dat nu expliciet deed, al zou ik liever op school zitten, vaak wel. Ik ging dan ook liever niet naar school, maar ik wilde wel een diploma en naar de universiteit kunnen met een beurs. Ik pakte voorzichtig een van de lijstjes. Hij leek er een jaar of 4 met zijn moeder op de bank. Het was echt heel schattig. Nee, ik kon echt niet geloven dat dat kleine schattige kindje op de foto de pestkop die mijn leven tot een hel maakte was.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik merkte dat ze naar de woonkamer was gegaan en maakte een instemmend geluidje bij haar antwoord. Ik deed alvast wat water in de waterkoker en zette het aan voordat ik op zoek ging naar de theezakjes. Ik ontdekte dat ze op de bovenste plank lagen, wat echt wel hoog was aangezien zelfs ik ervoor op mijn tenen moest gaan staan. Met de doos nu in mijn handen haalde ik er twee zakjes groene thee uit die ik in een hand hield en zette de doos weer terug. Twee zakjes omdat ik heel stiekem echt verslaafd was aan thee, per dag dronk ik minimaal een kop of vijf. Mijn nu vrije hand gebruikte ik om de kopjes te pakken en plaatste de zakjes erin. De waterkoker gaf een klik wat betekende dat het klaar was, en voorzichtig goot ik het hete water in de kopjes waarna ik het weer terugzette op zijn standaard. Ik pakte de suiker en de melk erbij en deed er bij mezelf in wat er altijd inzat en besefte dat ik niet eens wist wat zij erin wou. Vragend keek ik om de hoek in de woonkamer waar ik haar zag met een nogal oude foto van mij en mijn moeder wat me zacht liet grinniken. 'Wil je er melk en suiker in?' vroeg ik onschuldig, alsof ik haar helemaal niet betrapt had.

Because I love him, do I need another reason?

Liam Payne.

Toen ik vroeg of ze ook wat wou drinken keek ze weer naar haar menu kaart. 'Nee, ik heb geen dorst,' Antwoordde ze snel. Ik knikte, en bestelde het eten. 'Dus..' Mompelde ze nogal ongemakkelijk terwijl ze op het tafelblad tikte. 'Weet je, eigenlijk weet ik helemaal niets van je, misschien moeten we elkaar beter leren kennen.' Zei ik. Ze trok haar kniesokken onder de tafel weer op, o vervolgens verder te gaan met tikken. Mensen om ons heen keken haar met boze blikken aan, die kunnen ook nergens tegen. Ik was het wel gewend, ik deed het soms zelf ook, maar dan in de klas. Mijn mobiel trilde weer. Niet overmoedig worden, ik heb nog nooit verloren. H. Las ik. Ik grijnsde. Ja, dat is waar, maar ik had dit keer misschien ook wel een kans om te winnen, hoop ik. Eigenlijk is Mackenzie best aardig, alleen een beetje verlegen. 'Dus, stel maar een vraag. Dan stel ik daarna een vraag aan jou.' Zei ik.

How far is far

Tauriel Wendy Smith
Ik keek vertederd naar de kinderfoto's. Het was echt heel erg schattig. Ik kon niet geloven dat het dezelfde jongen was als die nu thee stond te zetten. Ik schrok van zijn stem en liet bijna het lijstje vallen. Snel zette ik het terug op de mantel en keek hem met rode wangen aan. "Melk graag." zei ik voor het eerst tegen hem in mijn normale volume. Het was nogsteeds niet hard, maar wel harder dan normaal. Ik liep naar weer terug naar de bank en ging weer zitten met mijn benen netjes over elkaar. Tja, zo was ik nou eenmaal opgevoed: Beleefd en netjes zijn. Mijn teruggetrokken karakter hielp daar ook aan mee en het feit dat ik het zelf verschrikkelijk vond om slecht behandelt te worden, daarom deed ik het zelf niet bij anderen. Nu ik erover nadacht was ik wel benieuwd waarom hij ermee was begonnen. Op de foto's leek hij me geen gemeen kind. Werd hij zelf gepest? Slechte vrienden? Aanleg ervoor? Ik wist het niet, maar ik durfde het eigenlijk ook niet te vragen. Ik vond dit al best heel spannend. Niet perse goed of slecht spannend... gewoon spannend. Ik had nog nooit gespijbelt en ik was nog nooit bij een jongen thuis geweest die mijn ouders niet kende en waarvan zijn ouders niet thuis waren. Ook had ik nooit gedacht dat ik een van bijde zou doen... En nu zat ik hier dan en ik voelde me er vrij ongemakkelijk bij. Niet door het spijbelen, maar opdat mijn grootste kwelgeest een hele normale jongen leek te zijn.

Bowties were never Cooler

Mackenzie Zoë Reaser.

'Weet je, eigenlijk weet ik helemaal niets van je, misschien moeten we elkaar beter leren kennen.' Zegt hij, waarop ik hummend in stem. Sommige memsen om me heen zenden boze blikken, wat me juist door laat gaan. Opnieuw ging Liam's mobiel af, ik verwacht niet anders: hij is populair. 'Dus, stel maar een vraag. Dan stel ik daarna een vraag aan jou.' Zegt hij uiteindelijk, nadat hij zijn mobiel heeft weggelegd. 'Euhm,' om eerlijk toe te geven? Ik such in het stellen van vragen. 'Hoe oud ben je?' vraag ik uiteindelijk. Ik weet echt niet hoe oud hij is en aangezien hij groot is denk ik dat hij wel een paar jaartjes ouder dan mij is. Ik stop dan met tikken en ik voel hoe mijn mobiel trilt. 'Macko, shh. Ik ben iets eerder thuis, rond elven I think. Laat Jacco wel uit. X J.' Ik glimlach en typ snel terug dat het oké is. Jacco is Jace's hond, maar we beschouwen hem als de onze.

Liam Payne.

Hummend stemde ze in dat we elkaar beter moeten leren kennen. 'Euhm,' Begon ze, en ik keek haar in afwachting aan. 'Hoe oud ben je?' Vroeg ze uiteindelijk. Ik glimlachte. 'Negentien.' Antwoordde ik. Waarschijnlijk ben ik zowieso een jaar ouder dan haar, en eigenlijk weet ik ook niet hoe oud zij is. 'En hoe oud ben jij eigenlijk?' Vroeg ik daarna. Ze stopte met tikken, waarschijnlijk omdat haar mobiel af ging, want die pakte ze vrijwel meteen daarna. Ze glimlachte, en typte iets terug. De meeste mensen uit mijn klas zijn achttien. Ik ben ouder dan de meeste, maar dat komt merendeels doordat ik een jaar over heb moeten doen omdat mijn cijfers te laag waren voor een aantal vakken. Even later kwam de serveerster met het eten, en zette het op onze tafel neer. Ik wachtte op het antwoord van Mackenzie, en nam ondertussen een hap van mijn broodje. Ik had inmiddels best erge honger gekregen.

How far is far

Mackenzie Zoë Reaser.

['Negentien,' antwoord hij meteen, wat me best erg doet opschrikken. 'En hoe oud ben jij eigenlijk?' Vraagt hij. Inmiddels komt de serveerster langs en wordt het eten op tafel gezet. Net als ik een hap wil nemen bedenk ik me dat ik nog antwoord moet geven op Liam's vraag. 'Ik ben zeventien,' grijns ik. Ik had eigenlijk gedacht dat hij achttien was. Daarbij ben ik de jongste van dit jaar aangezien ik een klas heb overgeslagen. Ik neem een hap van mijn salade en bedenk een nieuwe vraag. 'Waarom ga je met Harry enzo om?'
Het is er eigenlijk al uit voordat ik er erg in heb. Ik heb me dat al best lang af gevraagd. Waarom zou je met hen omgaan als er ook nog andere, lievere jongens zijn?

Liam Payne.

Blijkbaar had ze dat antwoord niet verwacht, want ze schrok een beetje op, wat mij deed grijnzen. 'Ik ben zeventien,' Grijnsde ze. Ik knikte. Ik ben dus blijkbaar twee jaar ouder, ik schatte een, misschien had zij wel een klas overgeslagen, of is ze gewoon in December of zo jarig dat ze dan achttien word. Ik besloot het maar gewoon te vragen aan haar. 'Heb je een klas overgeslagen dan?' Vroeg ik. Ze nam ondertussen een hap van haar salade, en ik weer een hap van mijn broodje. 'Waarom ga je met Harry enzo om?' Vroeg ze. 'Ik ken ze al een aantal jaar, de meeste al voor deze school. En het zijn eigenlijk gewoon mijn vrienden, ze zijn aardig, en ik kan met ze lachen, dus ja, geen idee, het zijn inmiddels gewoon mijn beste vrienden geworden.' Zei ik. Ik heb er ook niet echt een reden voor, ik ontmoette ze gewoon een keer, en we konden het gelijk met elkaar vinden. De een ontmoette ik op school, en de andere ken ik al sinds de basis school. 'En waarom ga jij met jou groepje vrienden om?' Vroeg ik daarna, dat wou ik eigenlijk ook wel eens weten.

How far is far

[Ik ga slapen, bye, goodnight.]

How far is far

Niall James Horan
"Dit kan zo niet langer. Niemand zal meer last van me hebben." Ze blies een paar verschroeide haren van haar tafel en keek me toen weer aan.
Met een ruk stond ik op, schoof ruw mijn stoel naar achteren. Ik negeerde de blikken van andere klasgenoten en liep op Anna af. Ik trok haar aan haar arm mee het lokaal uit, de schreeuwende leraar negerend. Ruw, maar tegelijk ook wel wat voorzichtig, duwde ik haar tegen de kluisjes aan. "Je gaat géén zelfmoord plegen, als dat is wat je van plan was!" Mijn stem klonk harder dan ik gewild had.
"Sstt!" siste Anna.
Iets zachter vervolgde ik: "Er zijn zo veel mensen die je daarmee pijn zou doen.."
"Wie dan?" antwoordde ze meteen. "Ik ben driekwart van de dag helemaal alleen thuis, hier op school wordt ik gepest. Wie zou míj nou missen? Misschien de meiden, mijn enigen vriendinnen. Maar behalve hen dan, wie zou mij missen? Niemand."
Net toen ik antwoord wilde geven, kwam Brooke ook de gang op. Ze duwde mij aan de kant en propte mijn spullen in mijn handen, waarna ze Anna meenam de meiden-wc in. Ik liet me tegen de kluisjes aanzakken en ging op de grond zitten. Zou ze het echt menen? Was ze echt van plan zelfmoord te plegen? Zo deed ze wel. Kwam dat door ons?
Op dat moment ging de bel en snel stond ik op, ik wilde niet platgelopen worden. Waar bleef Anna?

[whaha oke ik kan dus niet iemand echt gemeen laten zijn
En dit stukje faalt echt.]

Anna Jane "AJ" Valentine

Ik stond nog in de wc, toen de bel ging. Voor mij betekende dat - dat ik hier weg moest. Veel meisjes kwamen hier hun haar en/of make-up checken, ze zouden zo merken dat mijn haar hier was geknipt en misschien wel waar Brooke en ik het over hadden gehad. In de wc-ruimte hing ook een naar mijn mening een vervelende sfeer. De witte muren leken ineens verduisterd, de glinsterende tegels waren nu alleen maar dof grijs. Uit de kraan stroomde nog enkel ijskoud water en in de spiegel... In de spiegel zag ik een meisje. Niet zo zeer een ongelukkig meisje, maar een meisje dat niet wist wat ze moest doen. Ze had gemerkt dat heus nog een paar mensen haar zagen, maar ook dat ze voor een aantal mensen gewoon lucht was. Ze zat klem. Klem in het leven.
Een traan rolde over de wang van het meisje, maar om de een of andere reden had ik geen medelijden met haar. Want dat meisje was ík. Ik liep de wc uit, Brooke achterlatend. Die wilde vast even alleen zijn. Ik snapte het ook wel. Ze kwam vast niet uit een leuke familie. Een broer als pestkop, beide hadden ze vast wel ergens een aanleiding om zo te worden.
Toch mochten Liam en zijn vrienden me niet. Heel misschien mocht Niall me, maar alsnog hoorde hij bij hen. Ik vertrouwde hem, ik wist niet waarom. Brooke vertrouwde ik ook, anders had ik haar niet mijn haar laten knippen, alhoewel ik toch even bang was dat ze mijn nekvel aan stukken wilde knippen.
Niall stond tegen de kluisjes aan. Het speet me dat ik hem zo had laten staan, maar wat had ik dan moeten doen? Hem de meisjes-wc intrekken? Ik liep naar de jongen toe. 'Kijk,' begon ik. 'Brooke heeft mijn haar geknipt.' Ik draaide even een rondje om te laten zien dat de verschroeiden punten weg waren.

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Niall James Horan
De bel was gegaan, ik werd bijna platgedrukt door iemand maar ik gaf hem een harde duw terug, waardoor hij hard op de grond viel. Hij gaf me een kwade blik, ik keek hem geamuseerd aan terwijl hij opstond. Ik keek hem grinnikend na terwijl hij zich omdraaide en wegliep. Eigen schuld, lul. De rest van de kinderen liepen me met een boogje voorbij, durfden me niet aan te raken of aan de kant te duwen. Mooizo.
Gelukkig kwam Anna al snel naar buiten. "Kijk," begon ze, "Brooke heeft mijn haar geknipt." Ze draaide even een rondje waardoor ik zag dat de verbrande punten weg waren. Het was mooi recht afgeknipt, het zag er leuk uit.
"Mooi," zei ik dan ook. Toen bleef ik even stil, geen idee wat te zeggen. Ik tilde mijn hand op en veegde voorzichtig een opgedroogde traan weg. Ze had gehuild? Ik wilde niet dat ze huilde..

Anna Jane "AJ" Valentine

'Mooi.' zei Niall. Ik bloosde even, er werd niet vaak over me gezegd dat ik er mooi uitzag. Meer dat ik lelijk was, er niet uitzag, of er werd aan me gevraagd of ik op een vuilnisbelt woonde. Ik was er nu wel aan gewend, het deed me niks meer. Af en toe nog wel, als alles eruit kwam, maar wanneer het een keer naar mijn hoofd werd geslingerd, voelde ik niks. 'Dank je...' mompelde ik toen Niall niks meer zei. Dat hij hier op me had gewacht was voor mij het teken dat hij toch om me gaf. Híj, Niall Horan, de jongen die mijn leven nog het meest tot een hel maakte, deed ineens aardig tegen me. Ineens, sinds ik dat briefje had gestuurd. Vanochtend heeft hij Louis en Harry nog naar mij toe geroepen, mij bijna aangereden. Misschien deed het hem wel pijn als ik...
Niall veegde een traan van mijn wang. Ik voelde iets branden in mijn nek. Dat was waar ook, Zayn had zijn sigaret in mijn nek uitgedrukt, iets wat zoveel pijn deed dat ik het - het liefst had willen gillen, krijsen. Ik greep naar mijn nek, ik hoopte dat het er niet heel erg uitzag. Nu had ik dus gewoon een brandmerk, wat me eraan deed herinneren dat ik bijna verkracht was, fijn.
Opeens vulde mijn ogen zich met tranen, die ik probeerde weg te knipperen, want een watje was ik niet. Niall mocht sowieso niet zien dat er waterlanders in mijn ogen stonden, hij zou me vast uitlachen. Maar ik kon het niet helpen. Ik begon zacht te huilen, zonder geluid.

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa