[RPG] Nothing Better, But Fight Forever || One Direction || Topic Twee. - Speeltopics

De familie Tomlinson, Malik, Payne, Horan, Styles en Davies vechten al jaren een vete uit. De jongens zijn dan ook de grootste vijanden. De zes families en dan vooral hun zonen maken het dorp onveilig met hun streken. Tot het op een dag compleet uit de hand loopt, en ze wel nadering bij elkaar móéten vinden. Om zo de ander weg te werken en elkaar weer keihard te verraden. En vooral: Liggen haat en liefde niet heel dicht bij elkaar?

De rollen:
De jongens:
- Louis William Tomlinson. (Atalay.)
- Zayn Javadd Malik. (Hodor.)
- Liam James Payne. (Garde.)
- Niall James Horan. (GEZOCHT.)
- Harry Edward Styles. (Memorias.)
- Kit Owen Davies. (HelloSweety.)

Overige (Familieleden, vrienden, vijanden etc.):
- Beste vriendin van Harry Styles: Mary-Lia Louise Carter. (Daddario.)
- Zusje van Louis Tomlinson: Jaycee "Jay" Felicia Tomlinson. (HaIcyon.)
- Beste vriendin van Louis Tomlinson: Josie Penelope Shepherd. (Honeymoons.)
- Beste vriendin van Liam Payne: Elena Feline Lowell. (Brashares.)
- Zus van Harry Styles: Gemma Styles. (Cicero.)
- Zusje van Liam Payne: Liv Sarah Payne. (Bonjourx.)

De regels:
- Geen oneliners. Minimaal vier regels.
- Geen perfecte personages!
- Naamsveranderingen doorgeven.
- Ga niet teveel off-topic en als je wel off-topic gaat, zet het in een andere kleur of tussen haakjes; ( ), { } of [ ].
- Meld het alsjeblieft als je voor langere tijd niet kunt reageren. Twee weken niet reageren zonder reden is zonder pardon eruit.
- Alleen Garde of Atalay maken nieuwe topics.
- Geen ruzie, alleen in het RPG is dat toegestaan.
- 16+ mag.

Het Begin:
Het is vlak na een groot gevecht op het dorpsfeest, waarbij zelfs gewonden zijn gevallen en waarbij de politie nog steeds loopt te bemiddelen. Ze haten elkaar meer dan ooit. En de adrenaline stroomt nog door de lichamen van de jongens en de andere betrokkenen. Allemaal zijn ze een plan aan het bedenken, maar begrijpen ook dat het dit keer niet alleen zal lukken. Daarom proberen ze nadering te zoeken bij hun grootste vijanden. Met misschien wel de meest vuile ideeën voor ogen.

[ bericht aangepast op 16 dec 2013 - 16:33 ]

---

Reality's overrated.

Zayn Malik
Kit knikte begrijpend bij mijn uitleg. Dat was tenminste beter dan beledigd. Ik had hem echt niet geprobeerd te kleineren of zijn familie belachelijk te maken. Het was juist positief bedoeld. Ik kende verder namelijk niet echt mensen die zomaar een bond en blauwe jongen van de straat mee zouden nemen om hem daarna op te vangen. Niet dat ik het eerst van kit zijn familie had verwacht. Ik keek bedenkelijk op toen kit over vroeg begon. Ik haalde langzaam mijn schouders op. 'Om heel eerlijk te zijn, heb ik geen flauw idee.' Gaf ik toe. 'Maar het zal vast iets heel stoms zijn geweest.' Zover ik kon herinneren had ik Kit altijd al gehaat. En aangezien kinderen niet veel nodig hebben om iemand stom te vinden, zal er vast iets kleins gebeurd zijn en zou de haat zich verder ontwikkeld hebben naarmate we ouder werden. Alleen leek die haat nu ver te zoeken.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Kit Owen Davies
Zayn keek bedenkelijk bij zijn vraag, maar later bleek dat hij het ook niet echt meer wist. Misschien zelfs minder dan ik. Bij zijn laatste woorden knikte ik. "Dat zeker. We waren toen vast ook al opvliegerige mannetjes en het kleinste dingetje had dit kunnen veroorzaken." Ik draaide me wat naar hem toe waardoor onze knieen elkaar raakten. "Kunnen we de strijdbijl niet gewoon begraven? Het is niet dat onze families elkaar haten ofzo." In mijn ogen lag het best simpel nu me eenmaal zo aan het praten waren. We hadden al meer dan 12 niet gevochten. Daarbij zou dat samenwerken en samenleven veel makkelijker maken. We zouden toch nog een tijd samen opgescheept zitten. Waarom dan niet in vrede? Dat was toch veel makkelijker. Ik snapte niet hoe ik dit niet eerder had gezien, hoe dom ons gevecht eigenlijk was. Een hande klap tegen onze hoofden en Josie's liefde hadden we misschien wel nodig gehad om dat op z'n plek te laten vallen. Ik haalde een hand door mijn krullen en hield de ander naar hem uit als teken van vrede. Wat Tomlinson, Payne, Horan en Styles deden kon me geen reet schelen. Met een onmogelijk gestelde vrede wist ik vrij zeker dat het ook zonder vechten kon. Al had ik nogsteeds dat korte lontje, Zayn's aanwezigheid alleen liet het tenminste niet meer opbrandden en dat was al heel wat voor mij.

---

Bowties were never Cooler

Walsh --> Brashares

---

The first rule of truly living is to do the thing you're most afraid of.

| Evolution went HaIcyon. 'I' is met hoofdletter i geschreven. |

---

That is a perfect copy of reality.

Zayn Malik
Om eerlijk te zijn wist ik het echt niet meer. Ik wist alleen dat zelfs toen al mijn ouders regelmatig naar school moesten komen omdat ik voor problemen zorgden. Ik begon automatisch weer aan mijn broek te plukken, maar trok automatisch mijn hand iets terug, als Kit zijn knie die van mij raakt. Ik keek op en nam zijn voorstel in me op. Normaal gesproken had ik hem uitgelachen en hem een dreun verkopen om zijn hersencellen beter te laten werken, maar ik deed niets meer normaal zins vanochtend. Daarbij had hij nu zeker een punt. Het was ons eigenlijk al zo'n beetje gelukt, zonder dat we er een afspraak over hadden gemaakt. Ik keek naar Kit zijn uitgestoken hand en zuchten zachtjes voordat ik hem zonder twijfel aanpakten. Het was onze eerste normale aanraking zonder de ander pijn te doen. 'Ik denk dat ik daar wel mee kan leven.' Glimlachte ik uiteindelijk. Als ik keek naar de afgelopen paar uur, had ik deze niet eens zo vervelend gevonden. En heel misschien was kit toch niet zo'n klootzak als ik dacht.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Kit Owen Davies
Ik zag zijn ogen naar mijn hand gaan. Nu was eigenlijk het cruciale moment. Alle jaren van vechten, problemen en ruzies thuis over dat ik me beter moest gedragen konden zo voorbij zijn. Ik hoorde hem zuchten, maar toen pakte hij toch zonder twijfel mijn hand. Dit was het eerste normale contact dat we hadden sinds ik me kon herrinderen. Geen pak slaag of trappen, gewoon een hand. Misschien was hij dan toch niet zo slecht als dat ik altijd had gedacht. Ik glimlachte bij zijn woorden. "Fijn" zei ik. Toen keek ik weer om naar de puppies die wat uitgespeeld leken. Daarbij was het nogsteeds best koud. Waarom moest het altijd zo fris zijn in Groot-Brittannië? "Zullen we zo terug gaan?" vroeg ik rustig terwijl ik de riemen die ik in mijn handen had weer afrolde en uit de knoop haalde. Ik wist niet hoe lang we al weg waren, maar als het echt lang zou duren zou Nathan ook niet heel blij worden. Zeker niet als er mensen langs zouden komen voor een hondje en ze er niet waren. Een koude windvlaag kwam langs en een rilling liep over mijn rug. Ik zou echt blij zijn om zo weer terug te zijn in de warme winkel.

---

Bowties were never Cooler

[xxxRoses -> Bonjourx]

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Zayn Malik
heel even vroeg ik me af waar ik mee in had gestemt. Maar zo erg kon het toch niet zijn? het betekende immers niet dat we meteen goede vrienden hoefde te worden. Gewoon elkaar de hersens niet meer in slaan en niet telkens het bloed onder elkaars nagels vandaan proberen te houden. Zo moeilijk kon dat toch niet zijn? mijn blik volgde die van Kit naar de puppies en ik knikte langzaam. 'Prima.' Het was daarbij niet dat ik daar iets over te zeggen had. Ik was vandaag enkel het stomme hulpje. ik apkte de riemen die ik naast me op het bankje had gelegd en rolde ze weer uit. ik bleef even staan rillen van de kou toen er een koude windvlaag langs kwam en verstopte me weer dieper in het geleende vest. Zodra ik ook maar een stap richting het afgesloten veld liep, kwamen de eerste puppies alweer aanhuppelen. Alsof ze wisten dat we terug gingen.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Kit Owen Davies
Ik glimlachte een beetje toen hij toestemde. We waren nu niet direct dikke vrienden, het samenwonen zou waarschijnlijk nu wel makkelijker gaan. Na nog een koude windvlaag stond ik net als Zayn op. De puppies kwamen al vrolijk aan wandelen. Ik opende het hekje en glipte naar binnen. Ik deed de riem om de eerste paar hondjes die ik vond. Geen van de honden had toch een eigen riem. Toen al mijn riemen bezet waren floot ik even tussen mijn tanden en de anderen kwamen ook aanlopen. "Vang jij de anderen of zal ik het voor je doen?" vroeg ik vriendelijk. Hij was mijn hulpje vandaag, maar ik ging hem niet rondcommanderen. Vroeger had ik dat wel gedaan, maar ik ging nu niets meer uitlokken. Het ging net zo goed en ik vond het wel prettig. Vanavond was het hopelijk weer rustig tussen ons op de kamer. Dat was ook fijner voor Josie. Dat zijn broer en de jongen tegen wie hij opkeek door een door konden. Daarbij zou ik ook rustig kunnen slapen wetend dat ik geen mes in mijn rug zou krijgen van hem in mijn zwakste moment.

---

Bowties were never Cooler

[Fabella went Garde.]

---

Reality's overrated.

Liam James Payne.

Hij frummelt langzaam wat aan zijn vingers en voorzichtig leg ik mijn hand op de zijnen. "Wat aardig," mompelt hij dan.
Onzeker trek ik één mondhoek omhoog. "Nou," besluit ik het dan luchtig te houden. "Volgens mij is het wel duidelijk dat ik hier niet zo goed in ben." Een niet echt gemeende grinnik verlaat mijn keel moeizaam. "Wacht," zeg ik dan zachtjes, als ik een idee krijg.
Ik sta op en loop met grote passen naar de bloeiende struik met rode rozen, waar ik in de hoop mezelf niet te prikken aan de scherpe doornen, een bloem van de struik af haal. Voorzichtig, uit respect voor de natuur. Dat het eigenlijk verboden is maakt me niets uit. Met een blosje op mijn kaken loop ik weer naar Lou-linson toe. "Hier..." zeg ik zachtjes. "Zeg maar... om te zeggen dat het me spijt. En omdat je het verdiend."

---

Reality's overrated.

Zayn Jawadd Malik
Ik speelde met de riemen in mijn handen en keek toe hoe Kit het hondenveld inliep. Ondertussen begon ik de riemen uit elkaar te halen en op het moment dat ik ook het hek in wilde glippen vroeg Kit of hij het moest doen. 'Ik doe het zelf wel.' Het was me net ook gelukt, dus kon het nu niet een veel groter probleem zijn. Al was dit wel een groter oppervlakten, de pups leken redelijk moe van de spelen. Waardoor ik ze toch makkelijk aan kon lijnen. De laatste sprong zelfs tegen mijn benen op. Ik aaide even over zijn kopje voordat ik de riem vast klikten. ik voelde heel mijn lichaam protesteren toen ik weer overeind kwam. Alles deed alleen maar meer pijn de de kou en het stilzitten. En ik had niet echt het gevoel dat het snel over zal zijn. 'We kunnen gaan.' Zuchten ik zachtjes. Ik moest toegeven dat Kit me het hardst kon toetakelen van alle jongens waar ik regelmatig meer vocht, dus nu ik vrede met hem had gesloten, kon mijn lichaam misschien even rustig herstellen.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

| Iemand voor Jaycee? |

---

That is a perfect copy of reality.

Louis Tomlinson.

Als Liam merkt dat ik met mijn vingers frummel, voel ik zijn hand op de mijne. Ik voel hoe de plek langzaam begint te branden, maar mijn hand weg trekken durfde ik toch niet. Ik draaide langzaam mijn hoofd van de jongen weg, om naar mijn schoenen te staren. "Nou," hoor ik hem dan zeggen. "Volgens mij is het wel duidelijk dat ik hier niet zo goed in ben." Zijn de woorden waarmee hij zijn zin afmaakt, ik wist niet of ik het daarmee eens was of niet, maar er tegen in gaan deed ik sowieso niet. "Wacht," zegt hij dan zachtjes, waarna hij opstaat en richting een grote struik met rozen loopt. Ik zie hoe hij deze liefkozend behandeld, dat ik toch absoluut wel ontzettend schattig. Een jongen die zo met de natuur omgaat. Met lichtroze kaken komt hij weer terug naar me toe, waar hij me een roos geeft. "Hier," verlaat zijn mond zachtjes. "Zeg maar... om te zeggen dat het me spijt. En omdat je het verdiend." Nu voelde ik mijn kaken langzaam aan rood worden en ik draaide de roos tussen mijn vingers door. "Dankjewel," mompel ik schor. "Is het dan... goed, nu?" Nee, natuurlijk niet. Stomme vraag. Het zou waarschijnlijk nooit goed komen.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Kit Owen Davies
Ik knikte toen hij zei dat hij zelf de hondjes wel kon aanlijnen. Ik wachtte rustig, al kreeg ik het wel erg koud. De pijnstillers begonnen ook uit te werken, waardoor mijn ademhaling lastiger ging en veel pijn begon te doen. Ik probeerde het niet te laten merken. Uiteindelijk had Zayn alle overige honden aangelijnd. Ik zette langzaam een stap. Aan zijn lichaamstaal merkte ik dat hij ook pijn had. Alleen dacht ik er nu niet aan om hem om te leggen. Van de jongens was hij de sterkste tegenstander. Hij had me echt hard toegetakelt. Hopelijk met deze vrede tussen ons konden mijn wonden helen. Ik begon langzaam te lopen. Gelukkig had ik in mijn tas nog een strip pijnstillers gedaan. Langzaam liep ik over het pad. Veel sneller kon ik niet. Het deed teveel pijn. Eenmaal terug in de dierenwinkel zette ik de puppies terug in hun hok voor ik naar de personeelsruimte liep om daar een flesje water en de strip pijnstillers te pakken. Ugh, ik moest echt hem niet meer zo uitdagen. In elk geval niet op dat gebied. En met die gedachtes moest ik ook stoppen. Ik nam twee pillen in en dronk wat water. "Zayn?" vroeg ik. Het was wel zo aardig om hem ook te geven. Daarbij was hij anders nutteloos de rest van de dag.

---

Bowties were never Cooler