[RPG] Nothing Better, But Fight Forever || One Direction || Topic één. - Speeltopics

De familie Tomlinson, Malik, Payne, Horan, Styles en Davies vechten al jaren een vete uit. De jongens zijn dan ook de grootste vijanden. De zes families en dan vooral hun zonen maken het dorp onveilig met hun streken. Tot het op een dag compleet uit de hand loopt, en ze wel nadering bij elkaar móéten vinden. Om zo de ander weg te werken en elkaar weer keihard te verraden. En vooral: Liggen haat en liefde niet heel dicht bij elkaar?

De rollen:
De jongens:
- Louis William Tomlinson. (Ramazzotti.)
- Zayn Javadd Malik. (Styles.)
- Liam James Payne. (Cimmaron.)
- Niall James Horan. (Escuela.)
- Harry Edward Styles. (Makeilon.)
- Kit Owen Davies. (KiliOfDurin.)

Overige (Familieleden, vrienden, vijanden etc.):
- Beste vriendin van Harry Styles: Mary-Lia Louise Carter. (Averalda.)
- Zusje van Louis Tomlinson: Jaycee "Jay" Felicia Tomlinson. (Roth.)
- Beste vriendin van Louis Tomlinson: Josie Penelope Shepherd. (Foxes.)
- Beste vriendin van Liam Payne: Elena Feline Lowell. (Shaughnessy.)
- Zus van Harry Styles: Gemma Styles. (Vulcano.)
- Zusje van Liam Payne: Liv Sarah Payne. (Nici.)

De regels:
- Geen oneliners. Minimaal vier regels.
- Geen perfecte personages!
- Naamsveranderingen doorgeven.
- Ga niet teveel off-topic en als je wel off-topic gaat, zet het in een andere kleur of tussen haakjes; ( ), { } of [ ].
- Meld het alsjeblieft als je voor langere tijd niet kunt reageren. Twee weken niet reageren zonder reden is zonder pardon eruit.
- Alleen Cimmaron of Ramazzotti maken nieuwe topics.
- Geen ruzie, alleen in het RPG is dat toegestaan.
- 16+ mag.

Het Begin:
Het is vlak na een groot gevecht op het dorpsfeest, waarbij zelfs gewonden zijn gevallen en waarbij de politie nog steeds loopt te bemiddelen. Ze haten elkaar meer dan ooit. En de adrenaline stroomt nog door de lichamen van de jongens en de andere betrokkenen. Allemaal zijn ze een plan aan het bedenken, maar begrijpen ook dat het dit keer niet alleen zal lukken. Daarom proberen ze nadering te zoeken bij hun grootste vijanden. Met misschien wel de meest vuile ideeën voor ogen.

[ bericht aangepast op 9 okt 2013 - 14:27 ]

---

Reality's overrated.

Vulcano schreef:
(...)

[Idk waar ze is, maar Gemma kan haar tegenkomen op weg naar huis?]

(Jeejj!)

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

[Essink -> Kraaijkamp.]

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Kit Owen Davies
Ik werd wakker in mijn bed. Ik had knallende koppijn, een oog kreeg ik niet open en ademhalen was lastig. Een zacht gevoek kwam uit mijn keel. Ik wilde niet eens weten hoe ik eruit zag. "Mooi, je bent wakker. Mamma heeft je voor de komende week op school ziekgemeld, maar daarna moet je wel echt weer gaan." zei mijn vader. Ik wilde knikken, maar zelfs dat zorgde voor pijn. verdomde Malik. Ik had er gelukkig waarschijnlijk wel voor gezorgd dat hij voortaan in een steegje moest slapen. Ik grijnsde breed van binnen, van buiten lukte dat niet. "Je moet echt stoppen met al dat gevecht, zoon. Het is slecht voor je schoolprestaties en je eindigd nog een keer dood in de goot." Ik slaakte een lichte kreun om te laten merken dat ik het snapte. De andere families kenden mijn ouders eigenlijk niet. Ik vocht het uit op de straten en zij leefden een normaal rustig leventje samen met mijn zusjes en broertje. Ik zuchtte diep, wat ook pijn deed. Hopelijk ging morgen alles beter, want dit was echt niet goed. Dood gaan was waarschijnlijk minder pijnlijk dan dit. Ik kon amper knikken, laat staan gaan zitten of opstaan. Gelukkig had mijn moeder wel school gebelt, want ik zou echt in geen mogelijkheid zo naar school kunnen.

[Wat als Zayn uit huis wordt geschopt en Kit's ouders hem voorstellen bij hun in huis te komen, zonder dat hij weet wiens ouders het zijn?]

---

Bowties were never Cooler

[Awesome idea! Ik schrijf zo even een post]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

[ik kan anders Kit zijn vader/moeder wel spelen als je wil]

---

Bowties were never Cooler

[Zal het wel makkelijker maken, dankjewel! [: ]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

[Anthos wents Bryonylle.]

---

Reality's overrated.

Zayn Javadd Malik

Toen ik mijn ogen opendeed zag ik enkele figuren, pas toen ik helemaal helder zag -zag ik dat het mijn ouders waren. Hevig protesteerde ik maar Yasser trok me met enige moeite op van de vloer. 'Je moet eens wat respect tonen voor je vader' Mijn wenkbrauwen trok ik op. Wat had respect er nou mee te maken? 'Waarom gaan we niet gezellig met zijn drieën naar de woonkamer en kan Zayn het ons uitleggen terwijl we wat thee drinken? Ik maak wel even thee klaar' begon Trisha. 'Trisha, hij komt elke keer thuis met als enige nieuws dat ie weer iemand in elkaar heeft geslagen, hij is twintig en heeft geen baan of wat en zoekt alleen maar problemen op! En hij valt verdomme op jongens!' riep mijn vader. 'Hij heeft ook een naam, en voor zover ik het weet ben ik nog helemaal straight, hoor' mompelde ik. 'Maar Yasser-''Niks gemaar! Het wordt tijd dat hij zelf maar wat gaat verdienen en een eigen woning zoekt' gromde hij. Het volgende kreeg ik niet bepaald mee maar ik voelde de wind langs mijn ontblote bovenlijf wat me ietwat deed rillen. Snel kwam mijn moeder er nog aan en drukte een helemaal zwart shirt met een beanie in mijn handen. 'Zorg goed voor jezelf' kreeg ik nog mee met medelijden in haar stem. Schijnbaar was dit de laatste keer en was ik niet meer in huis gewenst. Geld had ik niet en mijn spullen lagen nog allemaal binnen. Het shirt trok ik aan en de beanie trok ik over mijn geruïneerde kapsel heen. Mompelend besloot ik maar in een steegje neer te zakken. Mijn arm en wang bloedden nog, terwijl al het andere bloed al was opgedroogd. In mijn hoofd vervloekte ik die Davies, maar om een wraakplan te bedenken was ik te moe.

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Nici schreef:
(...)

(Jeejj!)

[Ik schrijf nu een stukje daarvan, goed? (: ]

---

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

Elena Feline Lowell
Toen ik even omhoog keek zag ik dat de lucht wat grauw was. Het zou maar zo kunnen gaan regenen. Regen vond ik eigenlijk nooit zo erg. Het was best rustgevend, zelf als je buiten zou zijn.
"Het is normaal als je bijna je hele leven met diegene omgaat. Je moet je nergens zorgen over maken, alles gaat wel vanzelf." verzuchtte Mary. Ik knikte begrijpend.
"Ik blijf geloof ik forever alone." lachte ze vervolgens. "Kan je me daarop advies geven?" Een zacht lachje verliet mijn mond. "Het enige wat ik je kan vertellen is nogal cliché. Gewoon jezelf zijn, lief lachen en zelfverzekerd zijn," vertelde ik. "Zelf heb ik niet zo veel ervaring met jongens. Ik heb één vriendje gehad op mijn zestiende, drie maanden lang. Toen ik er achter kwam dat hij vreemd was gegaan, had ik het gelijk uitgemaakt. Nu heb ik niet zo veel vertrouwen meer in jongens.' ging ik verder. Ik glimlachte schamper. Misschien was dat ook wel een reden voor mijn gevoelens voor Liam. Hij is één van die weinige jongens die ik honderd procent vertrouw.

---

The first rule of truly living is to do the thing you're most afraid of.

Marcel James Davies
Kon mijn zoon zich niet een keer gedragen. Altijd maar vechten, nooit eens netjes een dagje binnen huiswerk maken. Ik werd er heel moe van. Zelf was ik het totaal tegenovergestelde en ook mijn vrouw of onze andere kinderen waren ooit zo geweest, alleen kit. Mijn vrouw was inmiddels bezig met het avondeten. Alleen we hadden geen vlees meer. Ik zou wel een paar koteletjes gaan halen in de supermarkt. Ik liep rustig over straat. Net had mijn zoon hier nog gevochten, een uurtje of wat geleden en nu was het rustig als normaal. Toen ik langs de steeg aan het einde van de straat liep zag ik daar iets zitten. ik liep wat dichterbij en zag dat het een jongen was. Hij zag er niet goed uit. Zijn broek zat onder de bloedvlekken, die leerde je wel herkennen met een zoon zoals de mijne, en over zijn wang droop ook nog bloed. Over het algemeen zag hij er erg slecht uit en ik kreeg medelijden met hem. Hij leek niet veel ouder dan Kit. Een zwerver was hij niet, ten eerste omdat er hier nooit zwervers waren en ten tweede omdat hij er daar veel te schoon uitzag. Ik deed nog een stap naar de jongen toe en legde langzaam en vaderlijk een hand op zijn schouder. "Gaat het, jongen?" vroeg ik met mijn diepe stem. Waarom zou hij hier zo zitten? Zonder spulletjes of wat dan ook?

---

Bowties were never Cooler

Vulcano schreef:
(...)

[Ik schrijf nu een stukje daarvan, goed? (: ]

[Ja is goed

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Zayn Javadd Malik

Natuurlijk had ik mijn agressie niet in kunnen houden, maar ik had gewoon weg moeten lopen en beter een gevecht hadden moeten beginnen met een onbekende. Nee, dat zou het veel minder leuk maken als diegene bewusteloos neerviel of bloed uitkotste. Dat zag ik veel liever bij Davies. Waarom ik hem bij zijn achternaam bleef noemen wist ik eigenlijk ook niet maar ik weigerde het nog altijd om hem bij zijn voornaam te noemen. Ik had niet eens door dat er iemand aan kwam gelopen. Toen ik opeens een hand op mijn schouder voelde keek ik onmiddellijk op. Een man vroeg of het met me ging. Gelijk haalde ik mijn schouders op. Even bekeek ik de man eens goed. Donkere krullen, groene ogen, een vaderlijke uitstraling. Ik herkende hem ergens van maar wist niet precies van wat. 'Wel, mijn vader heeft me uit huis geschopt dus zo goed gaat het ook weer niet, maar voor de rest wel goed' mompelde ik met een vage, lichte glimlach. Dit keer een welgemeende, de laatste keer dat ik die had laten zien was al een tijdje geleden. Alleen omdat ik het leuk vond om mensen te zien lijden maakte me nog niet gevoelloos. Al zou ik diegene die zei dat ik het wel was toch groot gelijk geven. Mijn aandacht ging weer naar de man om hem weer aan te kijken.

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Gemma Styles

Ik haastte me naar huis, zodat ik zeker niemand van een ander groepje zou tegenkomen. Ik wilde de volgende dagen niet met een paar blauwe plekken en een resem schrammen rondlopen. Mijn blik richtte ik op de grond, zodat niemand me zou herkennen, als ik voorbijliep. Onze familie, ik inclusief, was in de hele stad bekend als één van de zes machtigste families. Met elke pas voelde ik me veiliger, omdat ik steeds dichter bij huis kwam. Nog maar een halve kilometer. Af en toe keek ik even achterom om er zeker van te zijn dat niemand me volgde. Niemand. Toen ik mijn blik weer naar voren richtte, merkte ik op dat er iemand wel heel dichtbij was. Te laat. Met een harde klap botste ik tegen die persoon op, waardoor ik mijn evenwicht verloor en enkele seconden later omver viel. Geschrokken keek ik op, om te kijken of die andere persoon zich bezeerd had. Mijn blik ging van bezorgd naar angstig. Het was Liv, de zus van Liam Payne. Eén van de grootste vijanden van Harry. Ik had nog nooit echt tegen haar gepraat, ik mocht er niet aan denken. Een beetje ongemakkelijk krabbelde ik recht en staarde naar mijn voeten. Ik wist niet goed of ik mijn excuses moest aanbieden, of gewoon doorlopen. "Sorry, ik had je niet gezien," floepte er ongewild uit mijn mond.

---

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

Marcel James Davies
De jongen leek van me te schrikken. Ik trok rustig mijn hand terug en ging door mijn knieën om hem recht aan te kunnen kijken, net als wat je met een kleuter doet. Hij kon nog een beetje glimlachen, maar ik had echt met hem te doen toen ik hoorde wat er met hem was gebeurt. Direct dacht ik aan mijn zoon. Dat hij net zo goed hier zou kunnen zitten als ik hem niet meer in huis wilde. Al was dat iets wat ik me niet kon voorstellen, hoe vaak hij ook onder het bloed thuis kwam. In mijn lage zachte stem klonk nog duidelijk het Welshe accent door, bij de kinderen een stuk minder, want die waren hier opgegroeit, al konden ze het wel allemaal spreken en verstaan. "Het spijt me. Als je geen plek hebt om heen te gaan mag je wel met mij mee voor eten en een bed tot het weer goed gaat met je ouders of tot je een plek hebt gevonden voor jezelf. Ik ging net nog even vlees halen en ik kan als je wil mijn vrouw zeggen dat ze een bordje bij moet schuiven. 10 of 11 maakt toch niet uit." Veel mensen verklaarden ons voor gek: 8 kinderen, maar wij vonden het heerlijk. Het was nooit rustig in het huis, maar dat hoefde ook niet. Eentje extra maakte dan ook niet uit. Daarbij klikte het misschien wel met Kit en zou hij hem wat uit het criminele circuit kunnen trekken. Hij zag er namelijk wel als een goed opgevoede jongen uit. Kit was dat ook, maar hij deed er niets mee. Als hij niet zou willen zou ik hem wel een deken komen brengen. Ik had namelijk echt met hem te doen.

[ bericht aangepast op 27 sep 2013 - 18:43 ]

---

Bowties were never Cooler