• Avalerion or Alerion is a mythological bird. It was "rather small, yet larger than an eagle" and lived near the Hydaspes and the Indus according to European medieval geographers and bestiaries, which were possibly based on a description by Pliny. Only two of the birds were said to exist at a time. A pair of eggs was laid every 60 years; after hatching, the parents drowned themselves. Alerions have been seen in coats of arms, most often depicted as a bird with no beak and feathered stumps in place of legs or no legs at all.


    Alerion
    Ilerion


    Er broeit iets onder de mens. Iets groots. De regering kan het voelen. Zíj kunnen het voelen. Maar wie zijn zij? Straatkinderen. Voor de meeste mensen is dat wat zij zijn. Onbetekenend. Afval. Deze kinderen die hun ouders uit het oog of uit het hart verloren zijn. Kinderen van ouders die misschien zelfs dood zijn. Kinderen die er helemaal alleen voor stonden. Een klein getal werd misschien opgenomen in weeshuizen, wellicht geadopteerd. Maar geaccepteerd? Nee. Dat nooit helemaal. De kinderen waren hoe dan ook op henzelf aangewezen. Totdat hun leven compleet veranderde. Plotseling. Als een donderslag bij heldere hemel.


    Natuurlijk wisten deze kinderen al op jonge leeftijd dat zij stuk voor stuk uniek waren. Maar dat ze waren voorbestemd voor iets dat de wereld zou kunnen veranderen? Nee. Dat was hen nooit verteld. Wie wilde hen immers in bescherming nemen tegen de projecten die de regering aan het voorbereiden was? Op een bepaald punt in hun leven veranderde die status. Hun levens en gaven raakten verwikkeld met elkaar.
    Er was eindelijk iemand die luisterde, iemand die hielp. Iemand die hen kon leiden. Iemand die hen iets heel bijzonders gaf. Ze ontwikkelden gaven.
    Helaas hadden deze gaven tot gevolg dat de kinderen, inmiddels eerder jongeren, enorm interessant werden voor onderzoekers en wetenschappers. Op een enkeling na wonen zij nu allemaal in onderzoekscentra.”


    Ze wonen hier niet vrijwillig. Veel buitenstanders noemen het een gesticht. Sommigen omdat zij denken dat deze begiftigde jongeren gek zijn, of zelfs een andere diersoort. Ze vrezen hen.
    Een enkeling noemt het zo in de wetenschap dat de behandeling in deze inrichting afgrijselijk is, en dat eenieder die deze ondergaat nooit hetzelfde zal zijn. Als hij of zij überhaupt nog levend naar buiten komt.
    Dag en nacht worden onmenselijke tests en onderzoeken op de jongeren afgevuurd. Wie zich niet aan de regels houdt wacht een gruwelijke straf.
    Tot een zeker punt lijkt de Redder, waarvan zij dachten dat die bestond, te zijn vergeten. Toch blijft er hoop groeien onder de begaafden, en deze hoop doet leven. Sommigen zeggen zelfs contact te kunnen leggen met de Redder. Geestelijk en kort, maar het is nieuwe informatie. Opdrachten die naar vrijheid kunnen leiden.

    Hun aanwezigheid in de inrichting is niet het enige dat de begaafden met elkaar gemeen hebben. Langzaam en niet geheel zonder moeite komen zij achter elkaars gaven, levens, hun gevechten en hun littekens. Ze zijn stuk voor stuk hetzelfde, en al voelt het totaal niet zo, ze zijn gezegend met gaven om grootse dingen te kunnen doen.



    Wat ze zelf niet weten, is dat een mythisch wezen, een vogel, hen onder haar vleugels heeft genomen. Hun 'Redder' is dan ook niet zomaar een persoon - maar een machtig en vrij wezen. Precies zoals de meesten van hen ook graag zouden zijn.
    Eén van de dingen die Alerion hen gaandeweg heeft ingefluisterd, is dat er van elke gave maar twee mensen bestaan die hem kunnen bezitten.
    Deze zullen zich sterk tot elkaar aangetrokken voelen, al hoeft dat niet seksueel te zijn. Het zijn ook lang niet altijd mensen van het tegenovergestelde geslacht. Hun band is sterk, geestelijk gezien, en zelfs als zij het niet bewust willen, zullen zij vaak perongeluk in elkaars buurt verkeren. Zo niet, is hun telepathie nog een tweede mogelijkheid op contact. Want hoewel sommigen (twee, als het er dus is) met iedereen kunnen telepatheren, is de connectie tussen 'zielsverwanten'
    altijd het sterkst gebleken. Voor velen is het verhaal van de zielsverwanten echter een sprookje: binnen de inrichting bestaat niet zoiets als liefde. Daar heeft de regering wel voor gezorgd - denken ze.
    Een zeer naar, en nog onopgelost detail aan de begaafden, is de jonge leeftijd waarop de meesten van hen heengaan. De regering is al sinds het begin nieuwsgierig naar deze ontwikkeling in het verloop daarvan, maar vele begaafden kunnen het zelf niet eens bevatten.
    Denk eens in: is het logisch voor een fit, jong persoon om voor de dood te kiezen? Nee. Dat is het allesbehalve.
    Toch zijn er begaafden die gemakkelijk de zestig halen.
    Waarom? Nageslacht. Dat lijkt het voor de hand liggende antwoord.
    Alerion schonk iedere begaafde zijn of haar kracht bij de geboorte, al ontdenken sommigen dit pas later. Zij liet hen leven met de zweem van macht, en verbond hen in koppels om vele van hen ware liefde te geven. Maar wat is de prijs van al die privileges?
    Niet lang nadat een begaafde zijn of haar genen heeft doorgegeven - zullen de krachten en het leven dat deze persoon ooit bezat - wederom opgeëist worden door Alerion.

    Deze RPG speelt zich af in een van de onderzoekscentra waarover je gelezen hebt. Rollen zijn hybriden (deze begaafde jongeren dus), onderzoekers of beveiliging. Onderzoekers mogen absoluut NIET zachtaardig zijn.

    Regels:
    Niet alleen meiden aanmaken.
    Geen ruzie OOC.
    Geer Mary sue's.
    OOC tussen haakjes. {}[]()
    Minstens 10 regels.
    Tenzij anders aangegeven open alleen ik de topics.
    Langdurige afwezigheid melden.
    Speel met de ander mee, blokkeer niet.
    Niet alleen 1 op 1 spelen.
    Je personage draagt altijd een uniform, verdere versiering zoals sieraden zijn niet toegestaan.
    Huisdieren natuurlijk ook niet.

    Lees andermans posts, a.u.b. Dit is wel zo sociaal...


    Deze kleding krijgen hybriden van het centrum. De onderzoekers dragen een labjas of een pak, inclusief stropdas. Dat ligt eraan wat ze gaan doen.


    De tekst in het plaatje is niet zo heel duidelijk. Onder mannelijke hybriden staat "Mily's advies iets te letterlijk genomen" en onder vrouwelijke hybrides "Maar dan zonder stropdas".


    Rol:
    Naam:
    Leeftijd: - Hybride tussen 12 en 25, medewerker tussen 23 en 100-
    Geslacht:
    Uiterlijk: -inclusief foto('s)-:
    Innerlijk:
    Gave: -indien Hybride-
    Extra:


    Rollen tot nu toe:

    Hybriden:
    Nathan James Gibson - 22 - Plaatsen dingen in andermans hoofd - Avalerion 1,3
    Alexander Evan “Alex” Anderson - 18 - Teleportatie - Avalerion 1,3
    Elliott Layton King - 19 - Doden of verlammen door gedachten - IAmLightning 1,3
    Raffaël Seager - 17 - Vliegen - Mily 1,4
    Daniel Michael Gabriel DiRosilia - 20 - Herinneringen veranderen - Incedunt 1,9
    Blane - 19 - Onzichtbaarheid - Mily 1,14
    Connor Marten McGary - 21 - Genezing - Creaturi 1,14

    Josephine Eve "Josy" Valo - 19 - Telekinese - Hatsumomo 1,2
    Lavina Tara Carré -17- Transformatie - Fortunatis 1,4
    Eres Elena Slowayk - 21 - Kracht - Pwettyness 1,8
    Cloe Marianne Feline Rivière - 17 - Energie controleren/gebruiken/aftappen voor/van planten - Annickemiek 1,10
    Myrcella Rhaella Baratheon - 24 - Symplysatie (verdubbelen vervelende emoties) - Pwettyness 1,10
    Stevie-Ann Carter - 16 - Tekeningen tot leven wekken - Avalerion 1,13
    Lucy Mary King - 15 - Tekeningen tot leven wekken - IAmLightning 1,13
    Vrouwelijke hybride gerserveerd voor Goldwing

    Onderzoekers:
    Caine Douglas Wayn - 32 - Miserere 1,3
    Dean Edward Collin Rosper - 27 - Fortunatis 1,9
    Emile William Jack Starlek - 30 - Annickemiek 1,10

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood - 25 - Avalerion 1,13

    Beveiliging:
    Tzin - tussen 24 en 26 - LordoftheAir 1,15




    Het centrum is aan de buitenkant een betonnen blok, en ramen zijn er alleen in de kamers van de onderzoekers.

    De rollenstory
    Het rollentopic
    Meedoen kan altijd. c:

    [ bericht aangepast op 1 okt 2013 - 21:15 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Arme Blane, daar zit hij dan, tussen de twee "killers", ^^ yay, dit word leuk!]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Nathan James Gibson
    Precies op het moment dat ik geïrriteerd wegbeen van het meisje waar ik een boek naar gooide knalt er een jochie tegen me aan. Dit jochie is net een paar centimeter kleiner dan ik, maar ik schat hem wel een aantal jaar jonger dan in.
    We vallen achterover op de bank, en wanneer alles niet meer zo snel beweegt kan ik zijn gezicht eindelijk zien. Het is dat klote-albinokind met nul komma nul hand-oog coördinatie. ‘Sorry! Ik had je niet gezien!’ piept het. Ik mep hem in zijn gezicht. In een onhandige poging van me af te komen duwt hij me met zijn handen op mijn borst verder de bank in. Hij schrikt als hij mijn gezicht herkent. ‘Nathan! Sorry!’
    ‘Je hebt de verkeerde gekozen om bovenop de gaan liggen, knul.’
    Mijn stem is laag, bijna een grom. Ik gooi hem van me af, maar doordat er precies dan iemand bovenop ons springt komt hij met een dreun weer midden op me terecht. In mijn maag. Ik snak naar adem. ‘Klootzak!’ sis ik hijgend, terwijl Daniel zijn hoofd naar me omdraait en vrolijk vraag of er “iets is?”.
    Met een beetje moeite weet ik ze nu beide van me af, op de grond te gooien. Blane laat ik voor wat hij is en ik stort me bovenop Daniel. Met mijn vuisten haal ik uit naar zijn gezicht, terwijl ik me op mijn gave concentreer om hem ook van binnen gruwelijke steken te bezorgen.


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Avalerion schreef:
    [Muuuh, ik moet nog voor drie mensen schrijven, maar ik kan niet kiezen welke eerst.
    Hoewel.. Voor Nathan gaat Daniel geloof ik eerst iets doen.
    Dan houden we Val en Alex over. Ik denk Alex.. Of nee, Val. Want Alex gaat schrikken van vechtende mensen, en die zijn er nog niet. Zo! Descision made.]


    [Waarom niet gewoon eerst op degene die het langst wachten?]


    Your make-up is terrible

    [Lawl. De muziek die ik luister ondertussen:
    "Why you gotta be sooo meeeaaaan to meeee?
    why you gotta drag me doown just to maake me seeee?
    etc."]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Hatsumomo schreef:
    (...)

    [Waarom niet gewoon eerst op degene die het langst wachten?]


    [Dat was ik ook van plan, maar ik heb nogal weinig inspiratie voor Val momenteel. Ik zal nu even kijken.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood
    ‘Ik zou graag willen,’ antwoordt Emile ‘het lijkt me uiterst interessant, maar ik heb een afspraak met object transformatie.. Die als het goed is over niet al te lange tijd arriveert.’
    Geïnteresseerd luister ik naar het monotone gebrabbel van de hybride. Dat verdovingsmiddel had een grappig effect op hun mondspieren, besloot ik, en ik giechelde kort. Ik heb eigenlijk niet eens door wat ze precies gezegd heeft. Aan Emile's reactie af te leiden heeft hij het wel verstaan.
    Hij komt naar me toegelopen om ook naar haar te kijken. ‘Misschien moet je haar na de onderzoeken in de cellen gooien.’ oppert hij. Ik overweeg deze keuze, maar besluit die aan hem over te laten. ‘Als jij dat zou willen doen? Ze is voorlopig toch nog niet in staat zich te bewegen.’
    Vrolijk willekeurige tonen fluitend loop ik terug naar het apparaat met de cellen. De uitkomst is niet heel bijzonder. Er zijn wel wat dingetjes die ik graag nader wil onderzoeken, maar die zullen voor nu echt te lang duren en ik begin honger te krijgen. Met grote stappen been ik naar de spullen die object telekinese op de grond gegooid heeft, en leg ze vlug terug op hun plaats. Het pincet leg ik er voor het meisje goed zichtbaar bovenop en bestudeer nog even hoe Emile bezig is met zijn hybride, die inmiddels gearriveerd is, en de reactie van telekinesekind op de plaats van de pincet.
    Al snel raak ik verveeld en besluit eens wat te gaan eten. Zonder dit verder mede te delen begeef ik me naar de keuken. Ik kom de papieren die Josephine onderweg heeft laten vallen niet tegen. Misschien heeft een andere hybride ze meegenomen.


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Raffaël Saeger-hybride
    Er komt een donkerharig meisje mijn kamer binnen, ze gaat tegenover mij zitten en kijkt me vriendelijk aan.
    'Eres, Eres Slowayk. Ja ik ben pools,' zegt ze zachtjes en vriendelijk. Ik staar haar aan, niet wetend wat ik moet zeggen, verlegen.  Ze zei dat ze ook een hybride is, soortgenoten... Ik heb nog nooit een ander ontmoet!
    Als ze langzaam haar hand optilt en naar me uitsteekt duik ik automatisch een beetje terug onder mijn bed, maar na maar een enkele twijfel steek ik ook mijn hand naar haar uit. 
    'Raffaël,' fluister ik. 
    'Doe maar rustig, geen van ons gaat vandaag naar een van de onderzoekers. Niemand, deal?' vraagt ze me terwijl ik haar hand zachtjes schud. 
    'Beloofd?' vraag ik op het zelfde moment als mijn buik knort.


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Alexander Evan “Alex” Anderson
    Door de deur zie ik wat mensen op de gang bewegen. De ene lijkt Lavina te zijn, maar de andere – naar ik meen een jongen – herken ik niet. Ik ga helemaal op in het proberen te ontdekken wie hij is dat ik me rotschrik van een plotselinge bonk, schuifgeluiden en woedende stemmen. Met een ruk draai ik me om naar waar de bank staat. Ik moet eromheen lopen om het zooitje te zien. Het zijn die twee vechtersbazen – Nathan en Daniel. Nathan zit bovenop Daniel en ramt op hem in met zijn vuisten. Ernaast ligt Blake, met een geschokte, geschrokken uitdrukking op zijn gezicht. Het gaat er heftig aan toe, en ik besluit dat ik stukken liever uit ga zoeken wie die mysterieuze jongen op de gang is dan hierbij betrokken te raken.
    Vlug teleporteer ik erheen, en geniet met mijn ogen gedicht even van de stilte die in de ruimte door het gevecht was verstoord. Als ik mijn ogen open doe zie ik het mooiste gezicht dat ik ooit gezien heb. Hij is zelfs mooier dan de fictieve jongen over wie ik al maanden droom, hoewel er aardig wat gelijkenissen zijn. Ik wankel even achteruit en sluit mijn mond. Ik zal er vast dom uit hebben gezien. Ik had niet door dat hij open hing. De jongen stond in de schaduw van een klein gangetje. Ik had hem hier nog nooit gezien. Ik zette mijn vrolijke, normale Alexmasker weer op en vroeg hem wie hij was, (‘Wie ben jij? Hoe kom je hier?’), maar mijn ogen bleven op de zijne gericht. Ze deden me aan iemand denken, maar ik kon me niet herinneren aan wie. Een meisje dacht ik, misschien dat ze daarom bij hem zoveel meer bij me ontlokten. Ik nam zijn gezicht goed in me op. Hij mocht er zeker wezen, maar voor ik hem kende mocht ik geen overhaaste conclusies trekken. Dat wilde niet zeggen dat ik dat niet ging proberen. Hem te leren kennen bedoel ik, niet dat van die conclusies.


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [@Incedunt: Zou je schuingedrukt Daniels gedachten in je post kunnen zetten? Althans, degene die Nathan dan hoort? Dan weet ik beter wat ik terug moet schrijven.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Iemand voor Gwynn? Ik heb even geen zin in Deanna.]


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    [Stevie-Ann?]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Avalerion schreef:
    [Stevie-Ann?]

    [Sure ^^ Wie begint er? If it's me, where's Stevie-Ann?]


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Stevie-Ann Carter
    Al wiebelend met mijn benen lag ik op de grond te tekenen. Ze hadden me onbeperkt toegang gegeven tot papier en tekenmaterialen, in de hoop iets interessants te ontdekken over mijn gave.
    Niet dat die aanpak tot nu toe succes had gehad. Ze waren niet verder gekomen dan de conclusie die iedereen al lang getrokken had. Ik kon mijn tekeningen tot leven wekken.
    Ik beet mijn tanden hard op elkaar, en keek met trillende lip naar mijn linkerhand. Het eraf snijden van mijn hele handpalm was hun volgende stap geweest. Dat stukje huid lag nu ergens in hun laboratorium onder een microscoop. Althans, dat hoopte ik. Dan was het tenminste niet voor niets geweest. Ik had zelf een rol verband getekend, die ik eromheen gedraaid had. Hij was niet erg gelijk in breedte, en had een vreemde vlekkerig oranje kleur, maar daar ging het niet om. Het had in ieder geval het bloeden gestelpt, en na een goede nacht slaap was ik ook al een stukje minder duizelig.
    Toch durfde ik niet naar de eetzaal te gaan om wat te eten te halen. Als ik nou iets levends kon tekenen, zou ik die- of datgene kunnen opdragen iets voor me te halen, maar ik wilde niet meer. Ik had toen ik hier nog niet zo lang was eerst een kat, toen een muisje en later een papegaai gecreëerd, maar die waren nu allemaal dood. Ik had die dagen niets durven eten, in de angst dat ze ze aan de kok hadden gegeven. Mijn maag gromde verdrietig, maar ik duwde het nare gevoel weg, en ging geconcentreerd verder aan mijn tekening. Ik was op het idee gekomen een stapel pannenkoeken te tekenen, maar het moeilijke aan eten was dat je heel precies in je hoofd moest houden hoe het smaakte, en hoe het eruitzag. Jammer genoeg was deze gave niet met een fotografisch geheugen gekomen, dus tot nu toe had ik alleen een soort stof-achtige cirkels met vlekken tevoorschijn getoverd. Mocht je het willen weten, ze smaakten zoals lijm ruikt.
    Tijd om iets anders te proberen.


    [You can start. ^^
    En in haar kamer dus. c: ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Avalerion schreef:
    [@Incedunt: Zou je schuingedrukt Daniels gedachten in je post kunnen zetten? Althans, degene die Nathan dan hoort? Dan weet ik beter wat ik terug moet schrijven.]


    Natuurlijk.


    ''Every child is an artist. The problem is how to remain an artist once we grow up.''

    Avalerion schreef:
    (...)

    [You can start. ^^
    En in haar kamer dus. c: ]

    [Ik word naar boven gestuurd --" Ik haat timing. Ik zal zo nog via mijn iPod reageren, maar ik slaap op zolder en internet valt daar soms uit, dus ik weet niet of ik er nog erg lang ben. Sarreh D:]


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.